คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ` 언라인 ♡ - c h a p t e r 1
-1-
กริ๊ง .. กริ๊ง ..
เสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าเป็นสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดอย่างหนึ่งสำหรับร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างขัดใจก่อนที่มือเล็กจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมใบหน้าหวาน คนตัวเล็กกำลังจะจมดิ่งลงสู่ห้วงนิทราอีกครั้งแต่เหมือนเขาจะเพิ่งนึกอะไรออก ..
วันนี้วันปฐมนิเทศ!!
ร่างบางเด้งขึ้นมาจากเตียงนอนก่อนจะหันไปดูนาฬิกาซึ่งตั้งอยู่บนหัวเตียง
7โมงครึ่ง!!
ขาเรียวก้าวลงมาจากเตียงด้วยความว่องไวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำอย่างไม่รีรอ มือเล็กคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นสะพายบนหลัง แล้ววิ่งลงบันไดทั้งๆที่มือยังคงติดกระดุมเสื้อไม่เสร็จดี สูทสีเหลืองถูกพาดไว้บนไหล่แคบ ร่างบางวิ่งออกมาจากบ้านทันทีไม่ได้สนใจเสียงเรียกของผู้เป็นแม่ที่บอกให้กินข้าวเช้าก่อน
ไม่ทันละครับ อีก9นาทีจะแปดโมง ชิบหายละกู!!
สวัสดีครับทุกคน รู้ใช่มั้ยครับว่าผมคือใคร? ผมก็แบมแบมคนหล่อตามที่ทุกคนคิดนั่นแหล่ะครับ ปีนี้ผมก็ขึ้นม.ปลายปีหนึ่งละครับ เอาตรงๆคือผมโคตรตื่นเต้นเลย แค่นึกถึงการใช้ชีวิตในม.ปลายผมก็มีความสุขแล้วครับ ผมเลยเลือกที่จะจัดกระเป๋า เตรียมเสื้อนักเรียนไว้ตั้งแต่เมื่อคืน พอแม่เปิดประตูเข้ามาเจอนี่แม่แทบทรุดเลยครับ รู้สึกว่าน้ำตาจะคลอๆด้วย
‘แม่ดีใจนะ .. ที่น้องแบมโตขึ้นแล้ว คิดเองได้สักที’ นั่นคือสิ่งที่แม่พูดกับผมครับ
สรุปว่าแม่ด่าหรือชมผมวะ แต่เอาเถอะครับ ผมยอมรับว่าตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาดูโลกนี่เป็นวันแรกที่ผมดูจะมีความรับผิดชอบ ตอนม.ต้นก็เป็นเด็กเกเรครับ โดดเรียนเป็นว่าเล่น พอแม่จับได้ก็บ่นจนผมหูชา แต่น้องแบมก็คิดนะ ว่าถ้าเรียนแล้วไม่รู้เรื่องน้องแบมจะเรียนไปทำไม .. แต่สุดท้ายผมก็แพ้แม่ครับ มาฮึดเทอมสุดท้ายจนได้คะแนนท็อปของระดับชั้นมาอย่างงงๆเลยมีโควต้าเข้าม.ปลายดีๆกับเค้าได้
ซึ่งโรงเรียนนั้นก็คือโรงเรียนที่ไอ้พี่บีมันอยู่นั่นแหล่ะครับ
พูดถึงบีละก็หงิดครับ มันชื่อเจบีครับ หรือที่ทุกคนรู้จักว่าแจบอม มันเป็นพี่ข้างบ้านที่เห็นกันตั้งแต่ตีนผมเท่าฝาหอย ตอนนั้นบีมันก็สักสามขวบได้ ผมก็สนิทกับมันมาก มีอะไรก็เล่าให้ฟังตลอดเหมือนเป็นพี่ชายแท้ๆ แต่มันทั้งเรียนดี กีฬาก็เก่ง บ้านรวย สาวติดตรึม ผมก็ไม่เข้าใจนะว่าเหยินๆแบบนั้นมีใครเอากับเค้าด้วยหรอ อย่างพี่แบมแม่งโคตรหล่อแต่ทำไมชีวิตนี้มันถึงได้ไร้รักขนาดนี้ มันน่าเศร้านัก U_U
ครืด .. ครืด ..
แรงสั่นจากไอโฟนคู่ใจของผมในกระเป๋ากางเกงทำให้ผมต้องหยิบมันขึ้นมาดู
‘อีแตง’
“ไร” ผมกรอกเสียงใส่ปลายสายอย่างเหนื่อยๆ ก็แน่สิครับผมวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตไปขึ้นรถเมล์อยู่เนี้ย ถ้าไม่ทันนี่ผมว่าผมโดนฝ่ายปกครองเรียกตั้งแต่วันแรกแน่ๆ
( มารงมาไรอะไรของมึง เค้าจะเข้าห้องประชุมกันละโว้ยยย มึงรีบเสนอหน้าบวมๆของมึงมาเดี๋ยวนี้กูไม่อยากรอโดนทำโทษพร้อมมึงนะอีเพื่อนควาย@#$%^&*(^&&#%#@$^ .. )
คำด่าสารพัดสัตว์ออกมาจากปากเพื่อนสุดรักของผม ไม่อยากจะเชื่อครับว่าผมมาสนิทกับคนขี้บ่นอย่างยองแจได้ยังไงทั้งๆที่ผมเป็นคนขี้รำคาญแท้ๆ แต่เอาเถอะครับมันก็เป็นเพื่อนที่ดีของผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“เออๆ กูกำลังรีบไปเนี้ย ว่าแต่มึงเห็นบีบ้างป้ะ มันเป็นกรรมการนักเรียนนี่หว่าวันนี้มันต้องมาไม่ใช่อ่อวะ” ผมก็ลืมไปซะสนิทครับ แทนที่บีมันจะไปโรงเรียนพร้อมผม คือจิตใจมึงทำด้วยอะไรวะไม่คิดจะมารับน้องหน่อยหรอ รู้ทั้งรู้ว่าน้องมึงไปโรงเรียนเดียวกับมึงเนี้ย
( นั่งหน้าแสลนอยู่กับเพื่อนตั้งแต่เจ็ดโมงครึ่งละมึง กูก็ถามว่ามึงไม่มาด้วยหรอ พี่มันบอกลืม )
เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะลบเบอร์พี่จินยองออกจากโทรศัพท์มัน ..
“สัส งั้นกูรีบไปละ บายๆ” ผมกดตัดสายทันทีโดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรต่อ ผมวิ่งมาจนถึงป้ายรถเมล์แล้วก็แทบกอดเข่าร้องไห้ครับเมื่อรถเมล์เพิ่งจะเคลื่อนตัวออกไป
ทำไมโชคชะตาชอบเล่นตลกกับคนหน้าตาดี
ผมถอนหายใจหนักๆก่อนจะวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต บ้านกับโรงเรียนผมก็ไม่ได้ไกลมากหรอกครับ ประมาณสองป้ายรถเมล์ แต่ถึงให้วิ่งไปอย่างน้อยก็สิบนาที ซึ่งตอนนี้ผมเหลืออยู่สี่นาที ..
.
.
.
.
ผมยืนหอบอยู่หน้าประตูโรงเรียน ผมกวาดสายตาไปทั่วแต่ก็ไม่เห็นใคร ริมฝีปากยกยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะค่อยๆวิ่งเข้าไปในโรงเรียน ถึงแม้ว่าผมจะเพิ่งเข้าเรียนที่นี่ครั้งแรก แต่ผมก็พอจะรู้ว่าตึกไหนอยู่ส่วนไหนเนื่องจากผมเคยมาหาบีที่นี่ ถึงจะไม่บ่อยนักแต่ก็พอจำได้ลางๆ ผมวิ่งขึ้นบันไดทางเข้าหอประชุมอย่างช้าๆ มองเห็นประตูอยู่ด้านหน้าแต่ผมก็ไม่กล้าเปิดเข้าไปเพราะผมไม่รู้ว่าข้างในเป็นยังไง เปิดเข้าไปละจะเจออะไร ..
เอาวะ!!
กึง!! แอ๊ด …
ไอ้ชิบหาย ทำไมประตูมันถึงได้เสียงดังขนาดนี้วะ ค่าเทอมแม่งก็ออกจะแพง มึงซื้อประตูมาเปลี่ยนใหม่ไม่ได้อ่อวะ Y _ Y
ผมโผล่หน้าเข้าไปในหอประชุมอย่างกล้าๆกลัวๆ และสิ่งที่ผมเจอก็ทำผมแทบทรุด ..
สายตาทุกคู่ ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์ที่ยืนอยู่บนเวทีหรือภารโรงที่ยืนอยู่หลังสุดของหอประชุมกำลังจับจ้องมาที่ผม โอ้โห แจ็คพอตแตกมาก ประตูทางเข้ามีตั้งสี่ประตูแต่กูดันมาเลือกด้านหน้าสุด เออขอบใจเว้ยอีควาย
มึงจะเดดแอร์กันทำไมอ่ะครับ มึงกลับไปพูดต่อสิ ทำเหมือนกูเป็นแบคทีเรียก็ได้เว้ย ..
ไวเท่าความคิดครับ เสียงซุบซิบค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆและสายตาจากนักเรียนี่นั่งอยู่เริ่มแปลกๆ เอ๊ะกูควรเฝดตัวออกไปจากหอประชุมดีมั้ย ..
“ประธาน ..” เสียงเย็นๆดังขึ้นก้องไปทั้งหอประชุม ครูคนที่พูดมองรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างล่างแล้วพยักเพยิดหน้ามาทางผม
รุ่นพี่ที่ว่าหันหน้ามาทางผม เอ๊ะ นั่นมันบีนี่หว่า เห้ยบีมันเป็นประธานนักเรียนอ่อวะ แล้วไมบีต้องทำตาขวางขนาดนั้นอ่ะ แตงจ๋าช่วยกูด้วย T _ T
“ตามฉันมา” ผมมองหน้าบีแบบงงๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร นักเรียนนำผมขึ้นไปยังที่นั่งที่ไกลพอสมควร ที่นั่งถูกแบ่งออกเป็นฝั่งชายหญิง บรรยากาศรอบตัวช่างกดดันละเกินในเมื่อในหอประชุมมีแต่เสียงแอร์และเสียงเดินของผมกับรุ่นพี่ ผมรู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่มองตามผมซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าสื้อถึงอะไร
รู้สึกไม่ปลอดภัยว่ะ Y _ Y
“นั่งตรงนี้ พอพิธีเสร็จไปที่ห้องด้วย” บีพูดด้วยเสียงนิ่งๆ ผมขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ตั้งแต่รู้จักกับบีมานี่เป็นครั้งแรกที่บีเย็นชาขนาดนี้ บีไม่พูดอะไรต่อแต่เดินออกไป อาจารย์เริ่มพูดต่อ ทิ้งให้ผมนั่งอ้าปากพะงาบๆอย่างเหวอๆ รู้สึกตัวอีกทีก็โดนจับจ้องโดยคนที่นั่งรอบๆกาย
ทำไมต้องมองกูด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นวะ U _ U
“เห้ย นายชื่อไรอ่ะ”
“หูยย น่ารักว่ะมึง”
“มีแฟนยังวะ”
“อยู่ห้องไหนอ่ะค้าบ ถ้ายังไงมาอยู่ในห้องหัวใจพี่ก่อนมั้ยค้าบ ฮิ้ววว”
…… ฯลฯ ……
คือมึงครับ พี่แบมนี่แมนทั้งแท่งอ่ะครับขอโทษ!!
ถึงแม้ว่าชีวิตนี้พี่จะไม่เคยผ่านผู้หญิงแต่พี่ก็ชอบส่องสาวตามโรงเรียนหญิงล้วนนะครับ เคยมีรุ่นน้องมาบอกชอบด้วย แต่กูแค่ไม่เล่นด้วยกูเลยไม่มีแฟนมาถึงทุกวันนี้ พี่แบมว่าพี่แบมก็หล่อนะแต่ทำไมทุกคนไม่เห็นด้วย
คำถามล้านแปดยิงเข้ามาโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว สารพัดคำถามตั้งแต่ชื่ออะไรยันไซส์รองตีน มึงจะถามไซส์ตีนกูหาพระแสงหรอครับ ก่อนจะรู้นี่เอาตีนกูไปแดกก่อนดีมั้ย
ผมไม่ได้ตอบคำถามอะไร ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้ มึงควรรู้ตัวได้แล้วนะว่ากูรำคาญ กูไม่อยากคุยกับมึงโว้ย บางคนก็ล้มเลิกความตั้งใจ หันไปสนใจอาจารย์ต่อ บางคนเห็นผมไม่ตอบก็ยังถามต่อเรื่อยๆ หน้ามึงฉาบด้วยปูนหรอครับ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปช้าอย่างกับโกหก ผมแทบจะลุกขึ้นทันทีหลังจากที่จบการประชุม รีบจ้ำอ้าวออกไปโดยที่ไม่สนใจอะไรอีก ไม่แม้แต่จะหันหลังไปมอง พอเห็นว่าเดินมาไกลพอสมควรผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นต่อสายหายองแจทันที
( มึงอยู่ไหนวะเนี้ย มึงรู้ตัวป้ะว่าตอนมึงเปิดประตูเข้ามานี่กูโคตรช็อค พวกผู้ชายที่นั่งข้างๆกูแม่งมองมึงแบบโคตรน่ากลัว ) ผมลอบถอนหายใจเบาๆ โรงเรียนนี้ก็ถือว่าเป็นโรงเรียนระดับสูงนะ แต่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้วะครับ
“เออช่างแม่งเหอะกูก็โดนกับตัวเอง กูอยู่หน้าน้ำพุอ่ะ จะไปห้องบี”
( ไปทำไมวะ )
“ไม่รู้ว่ะ บีมันเรียกก็ไป”
( เออ แต่รีบกลับมานะมึงเดี๋ยวเค้าจะประกาศห้อง )
“อืมๆ”
ผมกดวางสายก่อนจะก้าวเท้าฉับๆไปห้องพี่บีมัน แต่แล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นในกระเป๋ากางเกง
-?
สวัสดีครับ ใช่คนที่ขายเฮดโฟนป้ะครับ? 9:12
ผมคลี่ยิ้มบางๆอย่างดีใจ ก็แหม่ ผมประกาศขายไปสักพักละไม่เห็นจะมีคนมาซื้อ คงเพราะราคาที่ค่อนข้างสูง และผมไม่ยอมลดให้ด้วย อย่าหาว่าผมหน้าเลือดนะ แต่ผมซื้อมาแพง U _ U
BamBam1A
Read 9:12 ใช่แล้วครับ สนใจซื้อหรอครับ?
-?
ครับผม ราคายังเท่าเดิมกับที่เคยประกาศขายใช่มั้ยครับ? 9:13
ผมพิมพ์ตอบลูกค้าคนสำคัญกลับอย่างรวดเร็วในขณะที่ขาสองข้างของผมยังคงเดินต่อไปอย่างไม่รีบร้อนนัก เนื่องจากวันนี้เป็นวันปฐมนิเทศ การเรียนการสอนจะเริ่มภาคบ่าย โรงอาหารจึงอัดแน่นไปด้วยนักเรียนชั้นปี1 เมื่อเดินมาได้สักพักผมก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องบี
ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเลื่อนประตูเข้าไป กวาดสายตาไปทั่วห้องแล้วก็พบกับบีที่นั่งคุยกับเพื่อนอยู่อย่างสนุกสนาน
“เรียกแบมมาทำไมบี” ผมถามทันทีที่ผมเดินไปอยู่ตรงหน้าพี่มัน
“อ่อ บีมีของจะให้แบม” มันพูดก่อนจะล้วงอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ผม
แฮมเบอร์เกอร์ ..
“ตอนเช้าคงรีบมากจนไม่ได้กินอะไรล่ะสิท่า ดูดิ้ผมก็ยังไม่ได้หวีชัวร์” บีพูดขึ้นอย่างรู้ทันก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวผม โอ้ยผมเกลียดคนรู้ทันจริงๆนะ แต่บีแม่งก็รู้ทันไปหมดซะทุกเรื่อง
“แต่จริงๆไม่ต้องกินก็ได้มั้ง แค่นี้ก็บวมละ5555555555” ผมมองหน้าบีอย่างเอือมๆ มองหน้ากูก่อน กูเล่นมั้ย
“เกือบซึ้งละมั้ย” ผมทำตาขวางใส่บีแต่มันก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร
“เออ แล้วไมเมื่อเช้าต้องทำดุด้วยวะ” ผมถามก่อนจะกัดแฮมเบอร์เกอร์เข้าปาก บีแม่งรู้ใจว่ะซื้อไส้ปลามาให้ด้วย ถ้าไม่ได้แฮมเบอร์เกอร์ของบีผมก็คงหิ้วท้องไปพึ่งมื้อกลางวันชัวร์
“ก็ .. เปล๊า”
“ก็ไอบีมันเป็นประธานนักเรียนไงครับ ก็ต้องโหดเป็นธรรมดา” เสียงปริศนาดังขึ้นจากด้านหลังผมจึงหันไปมองก่อนจะตาค้าง
เชี่ยหล่อ ...
“เออนั่นแหล่ะจะให้บีมาพูดแบบที่คุยกับแบมประจำแม่งมีหวังโดนคนขำกระจาย” ผมได้ยินเหมือนเสียงบีพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่ได้สนใจ ตอนนี้ผมสนใจแค่รุ่นพี่คนนี้คนเดียว ...
ใครวะ?!!
ผมหันไปหาบีก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปทางรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ข้างหน้าผม บีเลิกคิ้วอย่างสงสัยแต่ก็พยักหน้าเมื่อเข้าใจว่าผมต้องการอะไร
“แบม นี่แจ็คสันเพื่อนบีเอง ส่วนแจ็คสัน นี่แบมแบม น้องกู” ผมยิ้มให้กับพี่เขาก่อนจะโค้งให้เล็กน้อย พี่เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ยิ้มตอบผมบางๆ
ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนที่ยิ้มแล้วทำให้ใจเต้นได้ขนาดนี้ U _ U
“อ๋อ น้องแบมที่เมื่อก่อนเคยมารอมึงป้ะ ตอนนั้นตัวเล็กกว่านี้เยอะเลยนี่ ฮ่าๆ”
“เออใช่ มึงจำได้ด้วยอ่อวะ เห็นแค่ผ่านๆเองนิ่”
“คนน่ารักถึงจะมองผ่านๆก็จำได้” พี่แจ็คสันพูดก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้ผม
แม่จ๋า หัวใจแบมจะเด้งออกมาข้างนอกแล้วแง U _ U
“สัด น้องกู” บีทำตาขวางใส่พี่แจ็คสัน ผมว่าตอนนี้หัวใจผมคงเต้นสิบครั้งต่อวินาทีอ่ะครับ โอ้ยทำไมเต้นแรงแบบนี้ นี่ยืนอยู่นิ่งๆยังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเลยครับ Y _ Y
พี่แจ็คสันไหวไหลอย่างไม่สนใจก่อนจะหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วเดินมาขยี้ผมสีดำของผม
“ไว้เจอกันอีกนะครับน้องแบม” พี่เค้าพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกไป
ใครสั่งใครสอนให้ยิ้มพร่ำเพรื่อแบบนี้ครับเดี๋ยวผู้หญิงก็หลงกันหมดหรอก . - .
ผมเดินลงบันไดเพื่อไปยังห้องซึ่งแบ่งไว้ตามตัวอักษรแรกของชื่อเพื่อรออาจารย์ประกาศห้อง ในหัวของผมยังมีเรื่องพี่แจ็คสันเต็มไปหมด .. จะบ้าหรอผมเนี้ยนะจะชอบผู้ชาย ไม่มีทางอ่ะ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!
ตึ๊ง!
ผมล้วงโทรศัพท์ออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงไลน์ และก็พบว่าเป็นลูกค้าคนนั้น ผมรัวแป้นคีย์ตอบเขาไปทันที ผมว่าเค้าก็ดูเป็นคนเฟรนด์ลี่นะ จากตอนแรกที่ทักมาซื้อของ ตอนนี้กลับมาคุยเหมือนเป็นเพื่อนกันซะงั้น แต่ผมก็ไม่ได้อะไรครับ ดีซะอีกจะได้มีเพื่อนคุยด้วยอีกคน
-?
สรุปว่าเป็นคนไทยที่มาอยู่เกาหลีหรอ? 9:53
BamBam1A
9:56 ใช่ครับ อยู่มาตั้งแต่เกิดละ55555555
9:56 ว่าแต่ ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลยนะ
จะว่าไปก็แปลกครับ คนบ้าไรวะตั้งชื่อไลน์ว่า -? มันดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยนะครับ แต่ทำไมผมกลับไม่ได้รู้สึกกลัวซะงั้น
-?
อ่า เรียกพี่ว่าเอ็มก็ได้ครับ 9:56
เอ็มร้อยห้าสิบไม่มีลิมิตชีวิตเกินร้อยหรอ เอ๊ะยังไง
แล้วเค้ารู้ได้ไงวะว่าผมเด็กกว่า งง
BamBam1A
Read 9:58 สวัสดีครับพี่เอ็ม._.)/ แล้วรู้ได้ไงอ่ะครับว่าผมเด็กกว่า?
-?
ดูเตตัสตัวเองก่อนมั้ย 10:00
ผมกดดูเตตัสตัวเองแทบจะทันที
‘เป็นเด็กม.ปลายละโว้ยยยย’
อืม โอเคครับ โง่เอง
ผมยังคงพิมพ์โต้ตอบกับพี่เค้าไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกว่าเวลาผมคุยกับเค้าละผมสบายใจยังไงก็ไม่รู้ ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ไม่รู้เหมือนกันครับว่าคุยกับพี่เค้าไปนานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีอาจารย์ก็เริ่มพูดแล้วครับ ผมจึงเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วตั้งใจฟังในสิ่งที่อาจารย์กำลังจะพูด
ขอให้ผมได้อยู่ห้องเดียวกับไอแตงด้วยเถอะครับ สาธุ!
“เอาหล่ะค่ะ ครูจะเริ่มประกาศห้องแล้วนะคะ โดยห้องที่ได้จะเรียงจากคะแนนสอบเข้าจากมากไปน้อย เพราะฉะนั้นรู้ตัวนะคะว่าถ้าได้อยู่ห้องสุดท้ายระหว่างเทอมควรจะทำยังไง” อาจารย์พูดพร้อมกับยกยิ้มอย่างเย็นยะเยือก ผมเม้มปากแน่นด้วยความลุ้นระทึกว่าจะได้อยู่ห้องอะไร อย่างน้อยขอไม่ใช่ห้องสุดท้ายก็พอ U _ U
“ไหนเด็กโควต้าบ้าง ลุกขึ้น” ผมมองซ้ายมองขวาก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืน เอ้าอีห่า ทำไมกูยืนอยู่คนเดียววะ
“เนื่องจากว่าเด็กโควต้าปีนี้ทำคะแนนสอบได้ดีทุกคนนะคะ เพราะฉะนั้นไปอยู่ห้องA ค่ะ” สิ้นคำประกาศนี่ผมแทบจะกรีดร้องด้วยความดีใจ ถ้าไม่ติดว่าผมเกรงใจสายตาทุกคู่ที่กำลังมองผมด้วยความอิจฉาริษยาอ่ะนะครับ ..
ผมเดินออกจากห้องก่อนจะยืนรอยองแจอยู่หน้าบันได ในเมื่อทั้งผมกับยองแจเป็นเด็กโควต้าด้วยกันทั้งคู่ เพราะฉะนั้นเราเลยได้อยู่ห้องเดียวกันไปโดยปริยาย
“ไอแบมมมมม พวกเรายู่ห้องเดียวกันโว้ยยยยย” มันว่าพลางกระโดดโหยงๆอยู่ตรงหน้าผม คือผมก็ดีใจนะ แต่ไม่ได้ออกอาการโอเว่อร์เท่าแม่งอ่ะ
“เออๆ เดี๋ยวเย็นนี้ไปกินเลี้ยงกันมึง”
“มึงมีเงิน?”
“เดี๋ยวให้บีเลี้ยง”
เมื่อตกลงกันได้ผมกับยองแจเลยเดินไปที่ห้องเรียนก่อนจะเดินลงบันไดไปลงทะเบียนรับหนังสือที่ห้องครูประจำชั้น
.
.
.
ตึ๊ง!
-?
จะเที่ยงแล้ว ทานข้าวเยอะๆนะครับเด็กน้อยJ 11:46
ミミミミミミミミミミミミ
T A L K
ตอนนี้นี่อย่างยาวอ่ะ5555555
ยาวแต่แบบ ถ้างงก็ขอโทษด้วยน้า เราเบลอๆ._.)/
แฟนพันธุ์แท้20คนแล้วเยย้ !
แต่ทำไมยอดเม้นต์น้อยจังอ่ะเตง U _ U
สกรีมแท็ก #ออนไลน์มบ
ความคิดเห็น