คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ดอกไม้
เมื่อบาร้อมหนัในฤูร้อนแล้ว และแล้วเปิเทอมไ้มาถึ บรรยาาศารเปิเทอมเป็นอะไรที่ึัเสมอ ับเพื่อนที่ไม่ไ้เห็นหน้าเลยมาลอเือน เริ่มมาพูุยับอัพเทเี่ยวับีวิในส่วนฤูร้อนที่ผ่านมาว่าไปทำอะไรันมา บ้าไปทะเล บ้าไปภูเา บ้า็ไป่าประเทศ ส่วนีวิผมไม่มีอะไรับ้อนแบบนั้นหรอ ถึแม้ว่า่วเวลาหนึ่ผมะิแห่อยู่บ้าน พอเมื่อเนเอนุาให้ผมลับไปทำิรรมมรมไ้แล้ว ผมเอ็ไม่รีรอที่ลับไป้อม่อย่าุเือ เพื่อวามฝันอผม เแปนรีม
“ที่บาเ็บ หายีแล้วเหรอ มัสึโนะุ”
รู้สึเรื่ออผมถูแพร่ระาย พอทีเถอะ เรื่อน่าอายแบบนั้นหยุพูเถอะรับ แ่ผมไม่ยอม้มหัวอโทษหรอนะ
“หึ แ่แผลถลอนิเียวเอ๊ ยัห่าั้นที่ะทำร้ายารามัสึเอะเรทนนี้ไ้”
หลับประโยผม เหมือนลุ่มผู้หิที่ไ้ยินหัวเราะิั ผมไม่ไ้เล่นลนะรับ เอ๊ะ ผมสบาให้ับผู้หินนึในลุ่ม ทันทีที่สายาเราสบัน เธอรีบหันหน้าหนีทันที
“โนเลียแล้วนะ ารามัสึ”
เสียระิบาเพื่อนผม เอ๊ เ็ผู้หินนั้นเาเลียผมเหรอ ทำไมเาเลียผม ผมไม่อยาผู้หิเลีย สำหรับผมทุนือารามัสึเิร์ลหม ผมมอบวามรัที่เท่าเทียมให้ับทุนเสมอล่หรือว่าเธอ..ไม่พอใผมเรื่อที่ผมไปุยับเ็ผู้หินอื่น หึสินะ หึนี่เอ ้อใ่แน่ๆ เลย ผมลืมัวลุึ้นพร่วลาห้อเรียน
“มัสึโนะ เป็นอะไรไป”
อาารย์ที่ำลัสอนวิาิศาสร์มอผม้วยสายาที่ื่นใับารที่ผมลุึ้นมา ส่วนทั้ห้อ่ามอที่ผมเป็นุสายาเียวัน ผมที่ทำัวไม่ถู ไม่รู้ว่าเิอะไร
“ผ...ผมป..ปวท้อมาเลยรับ อัวไปห้อพยาบาลอนนี้เลยรับ”
ารแสอผมแสว่าใ้ไ้ อาารย์ิศาสร์ยอมให้โออาารเรียนที่แสนน่าเบื่ออเา อโทษรับ แ่วิาอาารย์น่าเบื่อริๆ นี่รับ ผมทอน่อเินออาห้อ พอผมิว่าะใ้เวลาที่ไหนนถึ่วพัลาวันี
“แล้ว?”
เสียอเนเที่ำลัมอหน้าผมที่เปิประูห้อพยาบาลอย่าไม่เรใ เนเอยู่ที่ห้อริๆ ้วย
“ผมปวท้อรับ”
ผมส่เสียราประอบารแส แ่เนเหรี่ามอผม ผมิว่าเนเหรี่า เพราะิ้วอเนเมวเ้าหาัน ผมไม่เห็นวาเนเที่อยู่ใ้รอบแว่นนั่นหรอ
“เฮ้อ ไปนอนพั่อน ถ้ายัไม่หายปว่อยว่าัน”
เสียถอนหายใแสให้ถึวามเหนื่อยหน่าย และผมพบว่าผมไม่ไ้อยู่ที่ห้อพยาบาลามลำพัับเนเ เียบาเียถูปิม่านไว้
“มีนอื่นอยู่เหรอรับ”
เนเพยัหน้าอบรับผม และทำมือที่บอให้ผมเียบๆ อย่าไปรบวนนอื่น ผมเสียายที่ผมไม่ไ้อยู่ับเนเามลำพั ผมะว่าะวนเนเุยในอนที่ผมหย่อนัวบนเีย สายาผมเหลือบไปเห็นอไม้บนโ๊ะเนเ ั้แ่ที่ผมแวะเวียนห้อพยาบาลมา นี่เป็นรั้แรที่ผมเห็นอไม้ถูประับวาไว้บนโ๊ะทำาน ผมพิารามออไม้บนโ๊ะ ในะเียวันเนเรู้สึไ้ถึสายาที่ับ้อ
“ไฮเรนเยีย”
อ่อ มันือไฮเรนเยียนี่เอ เนเรำาที่ผมเอาแ่ับ้ออไม้ที่ผมไม่รู้ื่อ ริๆ ผมเห็นบ่อยๆ แ่ไม่รู้ัื่ออมัน รู้แ่ว่ามันสวยี ึ่อนนี้มันยัสวยอยู่ถึอยู่ในแัน็าม
“สวยีนะรับ”
ผมเอ่ยถึอไฮเรนเยียสีม่วที่ัับแันสีาวลายราม เนเที่ไ้ยินผมยิ้มเื่อนๆ ออมา ิ้วอเนเมวเล็น้อย ผมพูอะไรแปลเหรอ อไฮเรนเยียมันสวยีนี่น่า
“เนเอบเหรอรับ”
รั้นี้เนเไม่อบอะไร สายาอเนเทอมอออไปทานอหน้า่าไม่พูอะไรใๆ ในห้อมีแ่วามเียบ วามเียบที่วนให้ผมอึอั ทำัวไม่ถู ปิเนเเป็นนแบบนี้อยู่แล้ว ที่ไม่่อยอบอบำถามอผมเท่าไร แ่ทำไมรั้นี้ผมถึไ้อึอันานี้ ผมหุหิที่เนเไม่อบำถาม่ายๆ อเสียที และาร่อ้านอผมทำไ้แ่เพียหันหน้าหนีและหลับาล
“......”
ผมไ้ยินเสียแผ่วเบาราวับระิบ เป็นเสียอเนเ ผมฟัไม่่อยถนัว่าเนเพูว่าอะไรในวามว่าเปล่า เสียนั้นไม่ไ้พูับผมแน่ๆ แ่ผมฟัแล้วรู้สึเ็บราวับเ็มแทที่หัวใ
ความคิดเห็น