ข้อความที่เขียนด้วยใจแต่กลับส่งไปไม่ถึงเธอ

เนื้อเรื่อง

ข้อความที่เขียนด้วยใจแต่กลับส่งไปไม่ถึงเธอ
คุณเคยมีรักที่ฝังใจไหมค่ะ ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่ ไม่ว่าจะบอกใครต่อใครว่าลืมเลือนมันไปแล้วแต่จริงๆแล้วมันไม่ได้หายไปไหนเลย มันยังคงวนเวียนอยู่ในจิตใต้สำนึกของคุณ
------------------------------------------------------------------------------------

ความรักของ เมย์ เกิดขึ้นเมื่อตอนเด็กๆมั้งค่ะ ตอนนั้นยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นยังไง เด็กอายุ 12 จะไปมีความรู้สึกอะไรมากมายกับความรักจริงไหมค่ะ แต่เชื่อไหมว่าจากวันมาถึง วันนี้ เกือบ 10 ปีแล้วซิน่ะ ทั้งๆที่คิดว่าเขาเป็นแค่คนรู้จักไปแล้วก็ตาม แต่ว่าใจมันไม่คิดอย่างนั้นเลยซักครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่าทุกครั้งที่คิดถึงผลลัพธ์มันจะออกมาเป็นหยดน้ำตา แต่ก็ทำใจให้ลืมเขาไม่ได้เลยจริงๆ
15 กุมภาพันธ์ หลังวัน Valentine แค่วันเดียว คงจะเป็นวันเริ่มต้น ของความรักของใครต่อใครหลายคน แต่มีก็มีอีกหลายคนที่ ต้องจมอยู่กลับอดีต เมย์ ก็เป็นเช่นคนเหล่านั้น ที่ยังจมอยู่กลับอดีตที่ไม่มีวันย้อนกลับคืนมา
“โย จำวันแรกที่เราเจอกันได้ไหม วันที่โยแกล้งเมย์ วันที่เมย์บอกว่าชอบโย( แต่เมย์ไม่เคยได้ยินจากปากโยเลยซักครั้งเดียว)คงจำไม่ได้ซิน่ะ มันผ่านมานานแล้วนี้เนอะ แต่เมย์กลับจำทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับโยได้เป็นอย่างดี”
การเริ่มต้นของความรักของเรา พวกโยเพียงแค่ต้องการล้อเล่นกับเด็กคนหนึ่งเท่านั่นแต่มันกลับกลายเป็นความรักความผูกพันที่ไม่มีวันจางหายไปจากใจจนถึงทุกวันนี้ มันจะเรียกว่าแผลเป็นดีไหม แต่ก็คงไม่ได้ซิน่ะ
“โจ มันชอบเมย์อ่ะ”
 ง่ะ จะทำไงดีไม่ได้ชอบโจซะหน่อย เอาไงดี เอางี้แล้วงั้นดีไหมน่ะ ตาบ้านั่นก็ออกจะจืดๆชืดๆเย็นชาดีมันคงไม่สนใจอะไรหลอก
“โจขอโทดน่เมย์น่ะชอบโยอ่ะเพื่อนของโจอ่ะ”
 คำตอบของเด็กโง่ๆ ที่ไม่รู้เลยว่าพวกเขาแค่ล้อเล่น นับจากวินาทีนั่นที่พูดออกไป ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองสนใจตาบ้านั่นขึ้นมาก็ไม่รู้ วันแล้ววันเล่าที่เฝ้าแต่มอง ทุกครั้งที่คุยกับคนอื่นๆแต่สายตากลับมองหาแต่เขา หรือว่าเราจะชอบเขาจริงๆน่ะ
จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปีจากที่ไม่เคยพูดจากัน ก็มีเรื่องคุยกัน ไม่เคยคิดว่าคนที่ภายนอกดูเย็นชาแต่เวลาที่ได้ใกล้ชิด มันกลับอบอุ่นจนบอกไม่ถูก ไม่ว่าโยจะอยู่ที่ไหนเมย์ก็แทบจะตามไปเฝ้าดูทุกที่ เมย์ชอบที่จะเห็นรอยยิ้มของโย รอยยิ้มที่แทบจะน้อยครั้งที่จะมีให้เมย์ แรกๆก็ดูจะมีความสุขกับทุกวันที่เป็นไปอยู่ จนวันที่โยเปลี่ยนไป กลายเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด โมโหง่าย แต่เมย์ก็ยังใจเย็น เมย์คิดว่าถ้าเมย์เพียรพยายามทำดีซักหน่อย โย ก็จะเป็นโยคนเดิม แต่เมย์คิดผิด สิ่งที่ทำลงไปมันกลับศูนย์ป่าว โย หายไป หายไปไหน ทำไมไม่บอกเมย์ซักนิด ทำไมทุกคนต้องโกหกเมย์ ทำไมต้องหลอกว่าโยยังอยู่ แล้วทำไมเพิ่งมาบอกเมย์ว่า โย ไปแล้ว ทรมานเหลือเกิน ทำไมคนที่รักที่สุด ไม่เคยเห็นเราอยู่ในสายตาเลย ทำไมเราต้องรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นคนสุดท้าย ทั้งๆที่เราอยู่ใกล้เธอมากที่สุด
เกือบปีแล้วซิน่ะ ที่ โย หายไป แต่โยไม่เคยหายไปจากใจเมย์เลยซักครั้งหนึ่ง ทุกวันเมย์เฝ้าคอยแวะเวียนไปยังสถานที่ๆเราพบกัน ที่ๆมีแต่ความทรงจำของเมย์ กับ โย ที่อยู่เราอยู่ใกล้ชิดกัน
รวมทั้งที่บ้านโย.... เมย์ยังแวะเวียนไปเสมอ ถึงจะรู้ว่าไม่ได้เจอ แต่ขอแค่เห็นสถานที่ที่เคยมีโยอยู่ก็พอ
 เหมือนพระเจ้าลงโทษไหม โยกำลังจะกลับมาแล้ว แต่เมย์ต้องย้ายออกไป ทำไม ไม่เข้าใจเลย
ที่เมย์รอมาตลอด แต่ในเวลานี้เมย์กลับต้องจากมันไป จากไปอย่างที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม
เวลา ไม่เคยหยุดอยู่กับที่แต่ทำไมใจคนมันกลับไม่วิ่งไปไหนเลย มันยังคงจมปรักอยู่กับที่ไม่รู้จะถอนตัวขึ้นมาได้เมื่อไหร่ “คนที่มีรักแท้ก็คงเหมือนต้นไม้ซิน่ะ ที่เมื่อรองได้ลงรากฝั่งลึกอยู่กับใครแล้ว ยากที่จะถอนมันขึ้นมา คงต้องรอให้มันได้ดินใหม่ที่วิเศษกว่า หรือไมก็ต้องรอให้มันเฉาตายไปเอง”
สาบานกลับตัวเองน่ะ ว่าจะต้องลืมเขาให้ได้ ไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม เวลา ครอบครัว เพื่อนๆ คนใหม่ คงช่วยได้แน่นอน 1ปี 2ปี 3ปี ชีวิตที่เป็นอยู่มีความสุขดีน่ะ มีใครต่อหลายๆวนเวียนอยู่รอบๆตัว เหมือนว่าเราจะลืมเธอได้แล้วน่ะโย เรากำลังจะมีความสุขกลับชีวิตใหม่ที่เป็นอยู่ ทำไมเราต้องเจอเธอ เรากำลังจะลืมเธอได้แล้วทำไมเราต้องเจอเธออีก ตลกน่า เขาคงไม่สนใจอะไรเราหลอกแค่ทักทายเฉยๆตามภาษาคนรู้จักกัน ป่านนี้คงไปแล้วละ “อ่ะ ยังไม่ไป”
“อ้าว โย ยังไม่ไปอีกหลอ รอใครอ่ะ
รอเมย์
ง่ะ ทำไมไม่บอกว่ารออ่ะ จะได้ซื้อของเร็วๆ โยจะได้ไม่ต้องรอนานๆ
ไม่เป็นไร มึนๆด้วย
ง่า เป็นไรอ่ะ ไหวไหมอ่ะ แล้วทำไมกลับบ้านป่านนี้
อืม เมื่อกี้ไม่ไหว แต่ตอนนี้ก็ ok แล้วได้น้ำเย็น
แล้วตกลงไปทำไรมาอ่ะ
กินเหล้าพอดีหนักไปหน่อย
สมน้ำหน้า ไปเถอะรถมาแล้ว
อืม
2 คน ครับ
อ่ะ ขอบใจน่ะ โย (ไมเมื่อก่อนไม่เป็นยังงี้อ่ะ)
ไปไหนมาทำไมเพิ่งกลับป่านนี้หล่ะเมย์ ดึกแล้วน่ะ ผู้หญิงคนเดียวกลับบ้านมืดๆ
มาบ้านอาม่า ขอบใจที่ห่วง แล้ว โย หละเป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนานเลยน่ะ กี่ปีแล้วหล่ะเกือบ 6ปีแล้วซิน่ะ ที่เราไม่เคยเจอกันเลย 6 ปีที่ทรมานของเมย์ โยจะมีใครบ้ารอโยได้เกือบ 6 ปีเหมือนเมย์ไหม รอทั้งๆที่รู้ว่าไม่ได้อะไรขึ้นมา
งั้นก็ รออีก 6 ปีดิ
ง่ะ รอ.......อีก 6 ปี ทำไม จะขอแต่งงานหรือไง
ไม่แน่
ตาบ้า เมาแล้วพูดซี้ซั่ว
ห้อยพวงกุญแจซะน่ารักเลยน่ะ แฟนให้มาหล่ะ ซิ
มีซะที่ไหนหล่ะ ไปตบยึดกระเทยมาดันชื่อเหมือนโย
(เชื่อตายเลย) แหวนสวยจังขอดูได้ไหมอ่ะ(ทำไมตรูวุ่นวายจังอ่ะ)
อืม
แหวนรุ่นโรงเรียนนี่สวยดีน่ะเรียบๆดี ขอได้ไหมอ่ะ
โห้ ไม่ได้หลอก ถอดให้ดูคนเดียวก็ดีแล้วน่ะ นี่ขนาดแม่จะจับยังไม่ให้ดูเลย
งก ไม่เอาก็ได้ แต่ถ้าเมย์ทำหล่นหายไปอ่ะ
ตาย ซิ
ใจร้ายมาก
นี่ จะถึงวันเกิด โย แล้วน่ะ เมย์
ง่ะ แล้วไงอ่ะ
ปีที่แล้วเมย์ไม่ได้ให้ของขวัญวันเกิด โย น่ะ
ยังมีหน้ามาทวงอีกหลอ
ใช่(หน้าด้าน) อยากได้ตุ๊กตาการ์ฟิวส์ อ่ะ จะเอาไปนอนกอด
ง่า ก็ไปให้แฟนตัวเองซื้อให้ดิ
ไม่มี ไม่เอา จะเอาจากเมย์
ง่ะ ก็ได้ ถ้าหาได้จะเอาไปให้
จะถึงบ้านแล้ว ให้ไปส่งไหม
ไม่เป็นไรอ่ะ เมาไม่ใช่หลอ กลับบ้านดีดีน่ะ
เมย์ก็เหมือนกันน่ะ กลับดีดี อย่ากลับบ้านดึก บ่อยๆน่ะ
ค่ะ”
นี้ก็ผ่านมาเกือบ 4 ปี ไม่รู้ว่า โย จะจำเห็นการวันนั้นได้ไหม มันแทบจะเป็นเพียงความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับเราเลยรู้ไหม ทุกครั้งที่มีคิดถึงมัน เมย์มีความสุขมากเลยแต่มันก็เหมือนกับเป็นการยึดติดกลับอดีตที่ไม่มีวันหวนคืนมาได้อีก
วันนี้คือวันที่ 15 กุมภาพันธ์ 2549 วันที่ควรจะมีความสุขโดยอัตภาพ ไม่ทุกข์ ไม่ร้อน ไม่ดีใจ ไม่เสียใจ เพราะไม่มีแฟน (555 เศร้า) ไม่รู้ว่าปีศาจตัวไนเข้าสิง ให้โทรหาเพื่อนเก่า แลวมันก็ดันอยู่บ้านเพื่อนเก่าคนนั้นก็คือ โจ คนที่เป็นทั้งเพื่อนและพี่ชายที่ดีที่สุด
สวัสดีดีค่ะ ขอสายโจหน่อยค่ะ
พูดอยู่ เป็นไงบ้าง
สบายดีจ้า แล้ว โจ อ่ะ
ก็สบายดีน่ะ
แล้วไอ้ตัวเล็กอ่ะเป็งไงมั้งกำลังซนเลยซิ กี่ขวบแล้ว
4 ขวบ แล้ว
โห้โตไวเหมือนกันน่ะเนี้ย คงน่ารักน่าดู
แน่นอนพ่อมันหล่อนี่
ง่า หลงตัวเองชะมัดเลย ตาแก่
ใครบอกว่าแก่ กำลังวัยรุ่นต่างหาก
อายุมากว่าเมย์ก็เรียกว่าแก่ย่ะ
คิดถึงจังเลย
ก็มาหามั้งดิ
ไม่กล้าไป กลัวเจอ โย (ใจจริงอยากเจอมากเลย)
ก็ดีไงอยากเจอะไม่ใช่หลอ หรือว่าไม่ดี
ง่า......เขาสบายดีไหม
ก็สบายดี
โจ เมื่อไหร่เมย์ถึงจะเลิกคิดถึง โย ซักที ทุกครั้งที่คิดถึงมันก็ทรมานเหลอเกิน อยากเจอ อยากพูดคุยแต่มันไม่กล้าเลยกลัวเขาจะ ปฏิเสธเมย์
เมย์ ลืมมันไปได้แล้ว อย่าไม่จม อยู่กับมันเลย ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหลอก
  ถ้ามันทำได้อย่างที่ใจคิดก็ดีซิน่ะ เมย์จะได้ไม่ต้องทรมานแบบนี้  โจ เมย์ถามอะไรหน่อยน่ะ
โย มีลูก มีเมียหรือยัง
ไม่รู้หลอกน่ะ แต่ที่รู้เห็นมีผู้หญิงน่ะ แต่ไม่ได้มาอยู่ที่บ้าน หลอก เห็นไปๆมาๆ ยังไม่ได้แต่งกันคงแค่คบๆกันอ่ะ เมย์เลิกสนใจมันเถอะ มันไม่ใช่คนดีสำหรับเมย์หลอก เมย์เอาเวลาที่มีค่ามีอนาคตของเมย์ไปให้กับคนที่เข้าดีกับเมย์อยู่ข้างๆเมย์ให้มากๆดีกว่า เชื่อโจซิ
เมย์จะพยายามน่ะ เมย์พยายามโทรมาหา โจ หลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เจอ วันนี้เพิ่ง เจอ ดีใจมากเลยก็ไม่มีอะไรมากหลอกน่ะ ก็ตั้งใจว่าจะโทร มา Happy Birht Day อาจจะช้าไปเป็นเดือน แต่ก็ขอให้เจอมีความสุข และน่ารักตลอดไปน่ะ ตั้งใจทำงานให้มาก คิดอะไรก็นึกถึงลูกบ้างน่ะ เขาโตทุกวันแล้ว งั้นเมย์ไม่กวนแล้วจ้าไปทำงานต่อเถอะ
อ่ะ แต่ที่สำคัญห้ามสอนให้ลูกเรียกป้าเรียกน้าน่ะ ให้เรียกพี่น่ะย่ะ
จ้า แม่คุณ จำไว้น่ะเมย์ ลืม โยมันไปซะ แล้วมองหาคนที่ดีกว่ามัน
บทสนทนาที่แสนจะ ธรรมดาแต่ทำไม มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บเพราะอะไรน่ะ เพราะเขามีคนใหม่แล้วใช่ไหม ทำไมเมย์ทำดีเท่าไหร่ ทำไมโยถึงไม่มองเห็นมันเลย ทำไม เมย์ต้องเป็นคนที่เจ็บฝ่ายเดียวตลอดเลย ท้อเหลือเกิน ทั้งที่รักมากมาย ทั้งที่ทุ่มเทจนสุดตัวสุดกำลัง แต่ไม่มีค่าอะไรสำหรับ โย เลย
นี่ใช่ไหม ความรัก ไม่ว่าเราจะทุ่มเท เท่าไหร่ เราก็ไม่สามารถครอบครองมันได้ ถ้ามัน ไม่วิ่งเข้ามาหาเราเอง เราก็ไม่มีมีสิทธิ ไปวิ่งตามมัน เพราะมันไม่มีวันหันหลังกลับมามองเรา แน่นอน
นี่คือ บทสรุปของ ความรักของเมย์ ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เมย์ จะลบมันออกไปจากใจได้ และไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่ จะได้เป็นอิสระ จากพันธนาการแห่งรักนี่
“ขอให้คนที่ มีรักแท้ทุกคน จงเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ ขอให้คุณได้ทำเพื่อรักของคุณ ให้เต็มที่ อย่าเสียดาย ในสิ่งที่ทำลงไป  ไม่ว่าผลลัพธ์ มันจะออกมา สุข หรือ ทุกข์ ขอให้คุณยืดอกยอมรับมัน เพราะ มันจะเป็นสิ่งเดียวที่ ทำให้โลกใบนี่น่าอยู่ แต่กฎของความรักเพียงข้อเดียวที่พวกคุณ ต้องจำไว้ให้ขึ้นใจ”
“ ว่าอย่าให้ความรัก ทำลายตัวคุณ และคนที่คุณรัก”

************************************************
จากใจคนเขียน
สิ่งที่เขียนออกมานี่คือเรื่องจริง ที่เกิดขึ้นจากชีวิตจริง และมันจะยังคงเป็นแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ตัว เมย์ เองก็ยังไม่รู้ เมย์เพียงแค่อยากถ่ายทอดความรู้สึก ที่มันอยู่ในใจให้กลับ เขาให้รับรู้ แต่เมย์ ไม่กล้า พอที่จะบอกให้เขาได้รับรู้ ได้แต่หวังว่า ซักวันหนึ่ง เขาหรือคนที่รู้ เขาได้เข้ามาอ่านข้อความเหล่านี่ เพื่อที่เขา จะได้รับรู้ถึงความรู้ สึก คนเมย์บ้างเท่านั้นเอง