ภารกิจซ่อนรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ภารกิจซ่อนรัก1 100% ครบแล้วค่ะ

ภารกิจซ่อนรัก1

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันต้องฝึกงานกับบริษัททัวร์ ในตำแหน่งเล็กๆ คือ การเป็นผู้ช่วยทำบัญชี ขอบอกว่าผู้ช่วยจริงๆนั่นแหละ ก็ใครล่ะเขาจะยอมให้นักศึกษาฝึกงานมาจัดการบัญชีให้กับบริษัทกัน แต่ก็นั่นแหละถ้าผ่านการฝึกงานนี่ไปได้ฉันก็อาจจะได้ทำแผนกบัญชีที่นี่ก็ได้นะ

“ ขอโทษนะค่ะ ฉันลิลิน นักศึกษาที่จะมาฝึกงานค่ะ” เมื่อเดินมาถึงแผนกที่ว่านี่ฉันก็ไม่เห็นใครเลย นอกจากผู้ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นพนักงานของแผนกนี้

“ครับ ผมกำลังรออยู่เลย ผมเป็น ชญาภัทร ผมจะคอยดูความประพฤติและการทำงาน ระหว่างที่คุณฝึกงานที่นี่นะครับ”

“อ๋อ ค่ะ…นาย! ไอ้โรคจิตร”

“อ้าว ว่าแล้วชื่อคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนที่แท้ก็ ยายเอ๋อรถไฟนี่เอง”

“นี่นายว่าฉันอีกแล้วนะ ที่รถไฟฟ้าอาทิตย์ก่อนนายก็หลอกด่าฉัน คราวนี่ก็ว่าฉันเอ๋อ”

“ถ้าคุณยังพูดจาแบบนี้กับผม ผมจะรายงานไปยังมหาวิทยาลัยไม่ให้ผ่านวิชาฝึกงานนี่นะ”

“นาย ไอ้โรคจิตร แย่ที่สุด”

“แล้วก็นะผมไม่ใช่ไอ้โรคจิตอะไรนั่นด้วย ช่วยเข้าใจใหม่นะครับ”

“รู้แล้วๆ คงไม่มีฝ่ายบุคลษริษัทไหนรับคนโรคจิตรมาทำงานบัญชีหรอก”

“ก็ดี เข้าใจอะไรง่ายดี ผมจะได้ไม่เหนื่อย นี่โต๊ะทำงานของคุณ หน้าที่ของคุณคือทำตามคำสั่งผม”

โอ้ย นี่มันอะไรกันทำไมโลกกลมขนาดนี้ ทำไม นาย ชญาภัทรนั่น ต้องมาเป็นเจ้านายที่คอยออกคำสั่งฉันด้วย แล้วฉันจะรอดไหม การฝึกงานนี่สงสัยเกรดคงจะไม่ F ก็ D ซวยจริงๆเลย วันๆก็ไม่เห็นให้ฉันทำอะไร คอยแต่สั่งให้ชงกาแฟ คอยบริการพี่ๆพนักงานคนอื่น ฉันมาทำงานบัญชีนะ ไม่ใช่เด็กชงกาแฟ

และมันก็เป็นแบบนี้มาได้สามสีวันแล้ว ที่ฉันมาฝึกงาน ฉันพักอยู่ที่หอพักใกล้กับบริษัท ซึ่งใกล้มากๆ ฉันเลยไม่ต้องตื่นเช้าเหมือนกับตอนเรียนอีก

“มาเช้าจัง ลิลิน” พี่นุช พนักงานแผนกเดียวกันที่ดูธรรมะธรรมโมเอ่ยทัก

“ก็หอลินอยู่ใกล้แค่นี้เองนี่ค่ะ แล้วทำไมวันนี้พี่นุชมาเช้ากว่าลินได้ล่ะค่ะ”

“ก็ปกตินะ เมื่อเช้าพี่ตื่นไปทำบุญมานะ” ฉันคุยกับพี่นุชไปเรื่อย รอเวลาเข้างาน แต่ก็ต้องหยุดเมื่อ เจ้านายโรตจิตรเดินเข้ามา

“นี่นักศึกษาฝึกงาน ลิลิน เดี๋ยวเข้ามารับงานด้วยนะ”

“ค่ะ จะให้ใส่น้ำตาลเพิ่มเหมือนครั้งก่อนหรือเปล่าค่ะ”

“อะไรนะ น้ำตาลอะไร”

“ก็คุณไม่ได้จะให้ฉันชงกาแฟหรือค่ะ”

“กาแฟอะไร ผมบอกว่าให้ไปรับงาน” อ้าวก็เห็นให้แต่ชงกาแฟ ไอ้เราก็นึกว่าอยากได้

“ก็ลินไม่ทราบนี่ค่ะ เห็นที่ผ่านมาเห็นให้ชงแต่กาแฟ”

“ลิลิน เดี๋ยวก็โดนตัดคะแนนความประพฤติหรอก” พี่นุชเตือนฉันไม่ให้ต่อปากต่อคำกับเจ้านายโรคจิตรต่อ เพราะไม่งั้นคงจะไม่จบ ก็ใครจะไปรู้ ยังคิดว่าฟังผิดซะอีก

“ ค่ะๆ เดี๋ยวลินจะเข้าไป กรุณารอก่อนนะค่ะ เพรานี่ยังไม่ถึงเวลาเข้างานเลยค่ะ”

คุณชญาภัทร ไม่พูดอะไรกลับมา แค่ยกข้อมือดูเวลาแล้วเดินเข้าห้องทำงาน พี่นุชเล่าให้ฟังว่าคุณชญาภัทรเพิ่งมาทำงานได้แค่2เดือนเท่านั้น เห็นบอกว่าจบมาจากเมืองนอก ทนายประจำตระกูลของบริษัทนี้เป็นคนฝากให้ทำงาน แต่ก็เป็นคนจริงจังกับงานไม่ว่าบัญชีเล่มไหนก็ไม่เคยปล่อย ต้องผ่านมือเขาก่อนทุกเล่ม

“ฉันเข้าไปนะค่ะ”

“ถึงเวลาแล้วเหรอ ถึงเข้ามาได้”

“ค่ะ ว่าแต่มีงานอะไรให้ลินทำค่ะ”

“เย็นนี้ ว่างไหม”

“ค่ะ เย็นนี้ เกี่ยวอะไรกับงานค่ะ นั่นมันเลยเวลางานไปแล้วนี่ค่ะ”

“ใช่ งานพิเศษนะเคยได้ยินไหม เงินดีด้วยนะ สนใจไหม”

“บ้า ไอ้โรคจิตร นายจะให้ฉันทำงานอะไร งานเสื่อมๆนั่นฉันไม่ทำหรอกนะ”

“งานเสื่อมที่ไหน เข้าใจผิดแล้ว ผมจะให้คุณช่วยผมตรวจบัญชี”

“บัญชี เองนะเหรอ ฉันก็นึกว่า”

“ว่าอะไร แล้วงานเสื่อมๆนั่นนะ อะไรเหรอ ลิลิน”

“เปล่าค่ะ ฉันจะทำค่ะ บัญชีที่ว่านั่นนะ”

คุณชญาภัทรบอกว่า บัญชีที่เขาตรวจทุกวันมันเยอะมากเลยจะให้ฉันไปช่วยเขาตรวจทานอีกรอบเผื่อว่าเขาจะทำผิดพลาดไป ก็จริงนั่นแหละถ้ามีอะไรผิดพลาดไปคงจะแย่ แล้วอีกอย่างนะ เขาตกลงว่าจะให้ค่าจ้างฉัน ชั่วโมงล่ะ100 บาทเชียวนะ ฉันจะได้มีเงินเก็บไว้ให้แม่รักษาตัวด้วย ถึงจะไม่มากอะไรก็ตาม

“ไหนล่ะค่ะ งานที่จะให้ลินทำ”

“รออีกเดี๋ยวนะ ผมกำลังจะออกไปนี่แหละ”

“ไม่ได้ทำที่นี่เหรอค่ะ”

“ที่ห้องผมนะ แฟ้มงานอยู่ที่นั่น”

เขาพาฉันมาที่ห้องเขา นี่เป็นห้องชุดที่ดูหรูหรา ใหญ่มากๆ ดูท่าทางเขาน่าจะรวยมากเลยนะ เพราะแค่เงินเดือนของหัวหน้าแผนกคงจะไม่พอล่ะมั้ง แล้วอีกอย่างนะ รถที่แนนั่งมานะ แพงใช่เล่นเลย แต่ทำไมวันนั้นเขาต้องใช้บริการรถไฟฟ้าด้วยนะ แต่ช่างเถอะไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย

“นี่ คุณ ชญาภัทรค่ะ ลินเอากลับไปทำที่หอได้ไหมค่ะ”

“ถ้าคุณไม่สะดวกใจ จะไม่ทำก็ได้นะครับ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ลินแค่”

“ผมต้องขอโทษ ที่ไม่ได้บอกก่อนว่าต้องมาทำที่นี่ แต่งานนี้มันเป็นความลับนะ”

“ความลับ แล้วทำไมมาบอกลินล่ะค่ะ”

“คุณลิลินครับ อย่าถามมากเลยนะครับผมขี้เกียจตอบอะไรไปมากกว่านี้”

เฮ่อ มาทำให้อยากรู้แล้วก็ไม่ยอมบอก รู้ไหมต่อมอยากรู้มันกำเริบนะ ผ่านไป2ชั่วดมงกว่าแล้ว นี่ก็เกือบจะ2ทุ่มแล้ว ที่ฉันกับเขานั่งทำงานไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ จนฉันทนไม่ไหวเลยบอกกับเขาว่าที่นี่มีอะไรให้กินไหม ก็มันหิวนี่นา

“ไม่มีตรับพอดีผมไม่ได้ ซื่ออะไรติดไว้เลย”

“แต่ฉันเริ่มหิวแล้ว งั้นฉันขอลงไปหาอะไรทานก่อนนะค่ะ แล้วจะกลับมา”

“งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยมาทำต่อ”

            หลังจากนั้นเขาก็ตามฉันลงมา แถมใจดีพาฉันไปเลี้ยงข้าว และยังพาฉันกลับมาส่งที่หออีก อย่างนี้ฉันคงเรียกเขาว่าไอ้โรคจิตรไม่ได้แล้วล่ะ

 


                   นี่ก็อาทิตย์กว่าแล้วที่ฉันมาทำงานให้กับคุณชญาภัทร แต่ฉันว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆแน่นอน แล้วบัญชีที่ฉันทำอยู่นี่ก็มีตัวเลขที่ไม่น่าจะเป็นไปได้อยู่ จากประสบการณ์ที่รับจ้างทำบัญชีทำให้ฉันมั่นใจในระดับหนึ่ง ทำให้คิดได้เรื่องเดียวคือการฉ้อโกง แล้วใครที่โกง ฉันก็ได้แต่สงสัยต่อไป เพราะไม่กล้าที่จะถามหรอก เขาบอกเองนี่ความลับ ถ้าโกรธมาแล้วชวดเงินค่าจ้างจะทำยังไง

“คุณภัทรค่ะ ลินว่าเลขบัญชีนี่มันแปลกๆนะค่ะ”

“ไหน เอามาให้ฉันดูหน่อย” ลิลินรีบนำบัญชีนั่นไปให้ชญาภัทรตรวจดูทันที

“นี่ค่ะ ลิลินว่าตัวเลขมันไม่น่าจะเป็นอย่างนี้ ลินว่าบัญชีของเดือนนี้ทางบริษัทน่าจะขาดทุนแต่ตัวเลขรวมดูแล้วกลับไม่มีอะไร ทั้งที่เลขมันฟ้องอยู่”

“เอาล่ะ ถ้าเจออะไรที่แปลกๆอีกก็รายงานมาแล้วกัน”

“ค่ะ แล้วคุณ จะตรวจบัญชีย้อนหลังพวกนี้ทำไมล่ะค่ะ ตั้ง5ปีผ่านมาแล้วนะค่ะ”

ชญาภัทรไม่ตอบได้แต่ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง มองท้องฟ้ายามเย็น เหมือนคิดอะไรอยู่ นี่อาจจะทำให้ไม่ได้ยินคำถามไถ่ของสาวน้อยลิลินก็ไปได้ หรืออีกนัยคือได้ยินแต่ไม่อยากตอบ ความคิดอย่างนี้เป็นของลิลินสาวน้อยช่างสงสัยคนนี้

“คุณภัทรค่ะ”

“….”

ลิลินเห็นเจ้านายหนุ่มไม่หือไม่อือ ไม่ตอบคำถามของเธอ เลยเดินเข้าไปใกล้ๆอยู่ข้างตัว เจ้านายก็ไม่รู้ตัว ลิลินเลยตะโกนใส่เพื่อเรียกสติเจ้านายกลับมา

“คุณภัทรค่ะ!” และนั่นก็ได้ผลเพราะเสียงของลิลินทำให้ชญาภัทรหันมาทำให้จมูกโด่งสวยได้รูปชนเข้ากับแก้มขาวเนียน ต่างคนต่างตกใจ ลิลินรีบผละออกทันทีแต่ผิดกับชญาภัทรในทีแรกก็ตกใจแต่ก็เปลี่ยนมาโอบสาวน้อยร่างบางเข้าหาและจับมานั่งบนตักซะเลย ทำไมนะเหรอก็โทษฐานที่ทำให้เขาตกใจยังไงล่ะ

“ปล่อยฉันนะ”

“ไหนเมื่อกี้เธอเรียกฉันทำไม”

“ปล่อยลินก่ออนสิ”

ไม่ว่าลิลินจะพูดบอกให้ปล่อยเธอเป็นสิบครั้งชญาภัทรก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย นั่นทำให้เธออึดอัดไม่น้อยเลย แถมชญาภัทรยังบอกว่าถ้ายอมอยู่เฉยๆ แล้วกระซิบข้างหูเขาเบาจะยอมปล่อย

“ตกลงจะไม่ยอมบอกใช่ไหม ว่าเรียกฉันทำไม”

“คุณก็ปล่อยฉันก่อนสิ”

“ก็บอกแล้วไงว่าให้กระซิบข้างหูดีๆแล้วค่อยปล่อย”

“คุณภัทร อย่าแกล้งลินแบบนี้สิ”

“แกล้งอะไร เมื่อกี้เธอเล่นตะโกนใส่หูฉันแบบนั้น ขวัญหนีหายไปไหนไม่รู้ แค่เรียกขวัญกลับมาทำไม่ได้เหรอ”

“ฉันไม่ได้เป็นหมอขวัญสักหน่อย แล้วมีที่ไหนกระซิบเรียกขวัญ”

“อ้าวเหรอ แต่จะไม่ลองหน่อยเหรอ เผื่อได้ผลไง” ชญาภัทรตีรวน แกล้งลิลินไม่หยุด นั่นก็เข้าทางทำให้เธอเริ่มโกรธ

“ไม่หรอกค่ะ ลินว่าลินมีวิธีที่ดีกว่านี้ค่ะ”

“วิธีไหนล่ะ”

“ก็แบบนี้ไงค่ะรับลองขวัญคุรภัทรที่หายไปกลับมาแน่นอน”

พูดจบลิลินก็รัวมือทุบอกกว้างเจ้านายหนุ่มทันที และไม่มียั้งมือด้วย และแถมมีหยิกอีก ทำให้ชญาภัทรเริ่มเจ็บแต่ก็ยังไม่คลายวงแขนปล่อยสาวน้อยที่ทำร้ายร่างกายเขาออก แต่จะทำให้เธอหยุดด้วยการฉวยจูบเธอ บดริมฝีปากบางสวยของเธอ เป็นการหยอกที่แรงไปหรือเปล่าหรือไม่เขาคิด แต่ก็อดใจอีกไม่ได้เช่นกันที่จะเอาเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากของสาวน้อยที่พยายามต่อต้านอย่างหนัก

ลิลินหยุดจากทุบตีอกกว้างของเจ้านายหนุมเป็นดันออก แต่ก็ไม่ง่ายเลย จนเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกเองนั่นแหละเธอถึงหลุดออกมาได้

“เจ้านายโรคจิต” ไม่พูดเปล่าเธอยกมือขึ้นจะตบหน้าอันหล่อเหลาของเจ้านายทันที

“อย่าตบ ไม่งั้นจูบอีกนะ”

“คุณภัทร”

“อะไรล่ะ ก็เรียกขวัญกลับมาไง”

“มีที่ไหนกัน แบบนี้โรคจิตชัดๆ”

“คำก็โรคจิต สองคำก็โรคจิต ถ้าโรคจิตนะไม่แค่จูบหรอกนะ แล้วก็นะตัดคะแนนอีก10คะแนนด้วย”

“ได้ไงค่ะ คุณแกล้งลินก่อนนะ แล้วจะมาตัดคะแนนลินแบบนี้ไม่ได้นะ”

“ก็ที่เมื่อกี้คุณทำร้ายร่างกายผมไง ลืมแล้วเหรอ”

“แต่คุณก็….. โอ้ย ฉันเกลียดคุณ ร้ายกาจที่สุด”

“หึ ๆๆๆ อย่าโกรธอย่าเกลียดเลย เพราะผมจะเข้าใจว่าคุณรักผมนะ ก็ถ้าผู้หญิงบอกเกลียดไม่ได้แปลว่ารักหรอกเหรอ”

“ลินจะกลับบ้านแล้ว วันนี้กลับก่อนเวลาคงไม่ไปไรนะค่ะ ก็คุณได้ค่าชดเชยไปแล้วนี่ค่ะ”

มาแล้วค่ะ คุณภัทร กับลิน แล้วครึ่งหลัง
จะตาม พรุ่งนี้แน่นอนค่ะ

 คืนนี้ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ฝันดีนะค่ะ


ครึ่งหลังตามมาแล้วนะค่ะ ขอโทษทีนะค่ะ 
ที่หายไปนานเลยไม่ได้มาอัพเพิ่ม