คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
“ลิลิน วันนี้คงจะได้ค่าจ้างเยอะใช่ไหม ดูสิแฟ้มเอกสารเป็นตั้งเลย”
“ไม่หรอกค่ะ แค่บัญชีเล็กๆเองค่ะ”
ลิลินนักศึกษาภาควิชาการเงินและการบัญชีปีสุดท้าย รับจ้างทำบัญชีเพื่อหาเงินมารักษาแม่ที่ป่วย และใช้หนี้ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอหอบแฟ้มบัญชีขึ้นรถไฟฟ้า แต่เพียงแค่วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะใช้บริการรถไฟฟ้า เพราะหลังจากส่งงานให้ผู้ว่าจ้างแล้วเธอจะต้องไปหาห้องพักที่ใกล้กับบริษัทที่จะไปฝึกงานในอาทิตย์หน้าให้ได้
ลิลินไปเด็กสาวหน้าตาหน้ารัก ดูไร้เดียงสา เป็นที่เอ็นดูของผู้ที่ใช้บริการรถไฟฟ้าในช่วงเช้าอย่างนี้ เพราะเธอมักจะสร้างวีรกรรมขายหน้าจนเป็นที่จดจำของผู้คน และวันนี้ก็เช่นกัน
“ ว้าย! ตายแล้วขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ให้ผมช่วยถือดีกว่านะ” ชายหนุ่มหน้าตาดี เข้าขั้นหล่อเลยก็ว่าได้ ออกปากให้ความช่วยเหลือหญิงสาว
ลิลินพอได้ยินก็นึกขอบคุณบุรุษผู้นี้อยู่ในใจ กำลังจะเอ่ยคำว่า ขอบคุณจากใจให้กับเขาแต่ก็ต้องกลืนคำขอบคุณลงคอไปทันที ก็พ่อบุรุษรูปงามดันโพร่งต่อท้ายออกมาเสียก่อน
“คุณจะได้มีมือที่จะเกาะห่วงนี่เอาไว้ ไม่ต้องเซมาอย่างนี้ คนอื่นเขาจะได้ไม่เดือดร้อนด้วยนะ” เขาพูดพรางเอามือชี้ที่ห่วงไปด้วย
ลิลินคิดในใจ นี่มันหรอกด่ากันชัดๆเลยนี่ ไม่ได้อยากจะช่วยจริงๆ มีที่ไหนจะช่วยแต่ดันมาพูดตำหนิเธออย่างนั้น
ลิลินได้แต่ส่งสายตาไม่พอใจไปให้พร้อมกัดฟันพูดขอบคุณตามมารยาท เพราะมีแต่คนจ้องมองเหตุการณ์นี้เป็นตาเดียว
“ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ป็นไรค่ะฉันถือเองได้” ชายหนุ่มยิ้มยียวน ส่งสายตาเจ้าเล่ห์กลับมาให้กับลิลิน เพราะเขาคงจะมองออกว่าเธอคงจะไม่พอใจคำตำหนิของเขาเมื่อมากทีเดียว
ชายหนุ่มนึกสนุกจึงดึงเอาแฟ้มเอกสารมาจากมือหญิงสาว นั่นเป็นการทำให้ลิลินไม่พอใจมากไปอีก
“เอ๊ะ นี่คุณฟังไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันบอกว่าไม่ต้องไง ฉันถือได้ เข้าใจบ้างสิ”
“อ่อ งั้นผมคงจะยุ่งมากไปสินะ ผมก็แค่อยากจะช่วยถือเอง”
“ฉันบอกว่าไม่ต้องก็ไม่ต้องสิ ฉันถือได้เอางานฉันคืนมานะ” ลิลินเริ่มโกรธ พูดไปก็ยื้อแย่งแฟ้มเอกสารมาจากมือชายหนุ่มไปด้วย
ดูแล้ววุ่นวายไปใหญ่ ยิ่งเรียกสายตาบนร
ติชม หรือจะให้คำแนะนำได้ค่ะถไฟฟ้าขบวนนี้ให้อยากรู้มากขึ้นไปอีกว่าเกิดอะไรขึ้นกับสาวน้อยและชายหนุ่มรูปงามสองคนนี้กัน
“นี่หนู ให้พ่อหนุ่มนี่ช่วยถือแฟ้มนั่นเถอะ หนูจะได้ทรงตัวได้ไงถ้าล้มไปจะเจ็บตัวเอานะ” ป้าคนที่ทักลิลินในครั้งแรกบอกเพื่อยุติเหตุการณ์นี้ไว้
ลิลินจึงต้องยอมให้เขาช่วยถือแฟ้มของเธอ เมื่อถึงสถานีที่ลิลินต้องลง ชายหนุ่มก็เดินตามมาติดๆ จนลิลินรู้สึกหงุดหงิด
“นี่คุณ จะเดินตามฉันไปถึงไหน”
“ผมนะเหรอ เดินตามคุณ”
“ใช่ คุณ ไม่ได้ตามฉันอยู่หรอกเหรอ”
“เปล่าสักหน่อย ผมก็จะไปทางนี้เหมือนกัน”
ลิลินทนไม่ไหวกับคำแก้ตัวของเขา ก็เห็นอยู่ว่าเขาเดินตามเธอมาตั้งแต่ออกมาจากรถไฟฟ้าแล้วไม่ว่าเธอจะ เดินตรง ไปทางซ้ายหรือขวาก็ตาม
“โรคจิตใช่ไหม”
“คุณว่าอะไรนะ โรคจิตรเหรอ”
“ใช่ก็นายไง ไอ้โรคจิต”
เมื่อพูดจบลิลินก็ปล่อยหมัดเข้าเต็มหน้าเขาและรีบวิ่งหนีหอบแฟ้มเอกสารออกมาทันที ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เอาแต่คิดอย่างเดียวว่าอย่าให้เจอ ไอ้โรคจิตร คนนี้อีกเป็นพอ ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว
บทนำบทแรกมาแล้วนะค่ะ อาจจะสั้นไปนิด
ความคิดเห็น