คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : เรียกข้าว่าพี่เล่อสิ
“เรีย้าว่าพี่เล่อสิ”
ร่าให่ที่บอให้นาพูลับป้อนรสูบอีรอบให้เ้าอเสียหวานไนเลยนาะสามารถปิบัิามำอไ้ นาทำไ้เพียบิัว้วยวามเสียวระสันที่อีฝ่ายมอบให้
มือหนาวยโอาสรู่เียวเท่านั้น็สามารถปลเอี๊ยมัวในอร่าบอบบาไ้สำเร็
“อ๊ะ พี่เล่อ” ยัไม่ทันที่นโนปลปราารัวสุท้ายะไ้หันไปวาุนระทำมือหนา็สอเ้ามาอบุม ฟอนเฟ้นอู่ามระุ้นวามวาบหวามแผ่ระายไปทั่วร่าบา
ลายเป็นว่าาเสียวาุลับเปลี่ยนเป็นเสียราอื้ออึเสียมาว่า
“อื้ม อือ...”
“หึ”
ราวับายหนุ่ม้อารไ้ยินเสียหวานัมาว่านี้ เรียวลิ้นึเลื่อนมาลาเลียใบหูเล็น่าเอ็นูและหลัอนาแทน ายหนุ่มสูมลิ่นายหอมสะอาาเนื้อนวลอย่าหื่นระหายไม่มีที่สิ้นสุ
“เ้าไม่อยาเป็นพระายาเออ้าหรือผิเอ๋อร์”
เมื่อเห็นสรีใ้ร่านเอเริ่มหอบหายใราประท้ว เาึใอ่อน่อย ๆ เลื่อนาารบูบริมฝีปานุ่มหยุ่นเป็นบเม้มไปปาผิวาวผ่ออนาแผ่วเบาแทน
“หม่อมันเหมาะสมหรือ”
“มีผู้ใล้าบอว่าเ้าไม่เหมาะหรือ บอื่อมันผู้นั้นมา!”
“อีนรัวัยเยาว์อท่านอ๋ออย่าไรเล่า”
“พี่เล่อ” หวัเียเล่อเอ่ยท้ว
“หม่อมันยัไม่ินนี่”
เรื่อที่นาเอ่ยถึพระสนมอพระเษาอเา้วยสรรพนามน่ารัเียอย่าอีนรัเ่าทำให้หวัเียเล่ออยาสำรออาหารออมาให้หม
“้ารัเียนายิ่ว่าสรีใในโลหล้า ผิเอ๋อร์อย่าเอาำพูนามาใส่ใอีเลย”
มูโุ่ไร้หยอล้อับออและแ้มอนานัี้
“หม่อมันอทูลถามไ้หรือไม่ว่าไยพี่เล่อึเลียนาัน นาออะามไม่แพ้ผู้ใ”
“ามแ่ภายนอ หาถอนาิระูลำเนิอนเอออ สรีผู้นั้นเหลือแ่วามเห็นแ่ัว นาเป็นผู้อเ้าวัไปเป็นสนมเอเพื่อหวัอำนายิ่ให่เหนือสรีใ เหอะ ทว่าสุท้ายนา็เป็นไ้เพียเท่านี้ เป็นเพียหมาที่เส็พี่อ้าส่ัวนามาเลี้ยล่อมให้้าเินามแผนอเส็พี่...มีเหุผล้อไหนส่เสริมให้้าไม่เลียนา้วยหรือเ้าว่า”
“....” าหรผิส่ายหน้า พลายื่นนิ้วเรียวเี่ยปลายมูโ่น่าอิาเล่นพร้อมับรอยยิ้มหวานหยเป็นพิเศษ
“พระอ์ทรเป็นนใร้ายว่าที่หม่อมันินะเพะ”
“อย่าพูถึผู้อื่นอีเลยนะผิเอ๋อร์ ๊วบ....”
แน่นอนว่า่อานี้ไม่มีเสียหวานสอบถามำถามใออมาอีเพราะมีนรอบรอริมฝีปานาหนแล้วหนเล่า
นาไม่สามารถเอื้อนเอ่ยสิ่ในอาื่ออเา นอาเสียราร้อ้วยวามสุสม
ุบนเรือนายามถูแหวออนไม่สามารถปิบัส่วนเว้าส่วนโ้ ส่วนนูนอวบบนเรือนายนาไ้อีแล้ว
หวัเียเล่อเหมือนหมาป่าหิวโ
ส่วนาหรผิเหมือนเหยื่ออันโอะ
ายหนุ่มไล่เลียิมเนื้อนุ่มทุส่วนอย่าหิวระหาย ทว่าพยายามใเย็นถึที่สุแม้ว่าในใ้อารินส่วนที่อร่อยที่สุสัแ่ไหนแล้ว็าม
ในะที่มือหนาำลัปรนนิบัิหยอล้อับส่วนอ่อนไหวอสรีนเสียร้อราหลุออไม่าสาย นิ้วแร่่อย ๆ แหวลีบบุปผาเบื้อล่าายสาวออและ่อย ๆ สอแทเ้าไประุ้นให้บุปผาามผลิน้ำหวานออมาหล่อลื่น
“อื้อ อะ อ๊ะ...”
“พี่เล่อ พี่เล่อ หม่อมัน....”
“ที่แท้เ้า็อบเ่นนี้”
ผนับุปผาามอรันิ้วไม่หยุเป็นสัาว่าเ้าอบุปผาวนเียนถึฝั่ฝัน
“ไม่ ไม่ไหวแล้วเพะ อ๊า....”
วานาเอ่อนอน้ำาหลับพริ้ม พวแ้มแ่าทั้แถบลืมาึ้นมาเห็นรอยยิ้มระหยิ่มใราวับผู้นะเลิศราวัลให่
วามรุ่มร้อนแล่นพล่านไปทั่วร่านาอีหนเมื่อรู้วามหมายอรอยยิ้มเ้าเล่ห์ร้ายานั้น
“ถึา้าบ้าแล้วผิเอ๋อร์”
“....”
หวัเียเล่อถอุัวเอออหมนเปลือยท่อนบนอวหัวนมแ็แ่ำ แผออเาเ็มไป้วยมัล้ามเรียัวสวยทำให้สรีใ้ร่านอน้อาเป็นมันแถมยัเผลอลืนน้ำลายเสียัเอื๊อ
“....”
“สายาเ้า่าร้อนแรยิ่นั”
ำแวอหวัเียเล่อทำให้แ้มทั้สอ้าอนาอุ่นร้อนวนเียนแทบระเบิ มือบาำลัยึ้นปิหน้าเพื่อลวามัเินในารระทำอนทว่ามืออนาลับถูว้าออไปราวับโนรู้ทัน
“้าอยาเห็นใบหน้าผิเอ๋อร์ั ๆ”
“แ่หม่อมันอายนี่เพะ” เสียอบอ้อมแอ้มเพิ่มวามเอ็นูอย่ายิ่ให้หวัเียเล่อ
“รั้แรอเ้าให้้าัารเอ ้าะถนอมเ้าอย่าสุวามสามารถ”
“เพะ”
พื้นที่ภายในห้อโยสารแห่นี้ว้าวาเทียบเียับห้อนอนอสาวใ้ธรรมาที่หนึ่ไ้เลยทีเียว สิ่ที่เป็นอุปสรรมีเพียารโยเล็น้อยอรถม้าันนี้เพราะมันเลื่อนที่อยู่
ทว่าูท่าไม่เป็นอุปสรรอายหนุ่มที่โน้มายเ้าหาสรีอนเอในท่วท่าล่อแหลมเรียมพร้อมบุระโนเ้าหาร่าามรหน้าามใปรารถนา
่าเป็นร่าายเย้ายวนวนให้ระแทแร ๆ เสียริ
แ่นลาายบุรุษเพศถูัรูอยู่่อหน้าสรีผู้เินอายเินว่าะลืมามอ รั้นนับเป็นโีแล้วที่นาไม่ไ้เห็นแท่หยที่ในอนาะเ้าไปอยู่ในร่าายอนา
มิเ่นนั้นวามสสัยว่าแท่นี้ะสามารถใส่เ้าไปในัวนเอไ้อย่าไรเิึ้น
“อ๊ะ ปรานีหม่อมัน้วยนะพะ...เพะ อุ๊ย....”
ทันทีที่ปลายหัวผลุบเ้าไปเยี่ยมมในถ้ำบุปผาเสียราระม็ัลอออมาาลีบปาบา ทีแรอาเป็นเสียแห่วามเ็บปวทว่า่อมาไม่นานเมื่อายหนุ่มลอเลียปลอบประโลมนวามเ็บปวหายไป ลีบปาบาึราเสียหวานออมาไม่าปา
สอร่าสอประสานเป็นอันหนึ่อันเียวัน เสียเ้นอหัวใที่ิรันประสานไปับเสียีบเท้าม้าวิ่ ภายใ้บรรยาาศอรถม้าำลัเลื่อนที่นี้อบอวลไป้วยวามร้อนแรแห่ปรารถนารั
สารถีุมรถม้าวิ่เื่อ้ารอบเมืออยู่หลายรอบนระทั่ไ้ยินเสียอเ้านายสั่ให้มุ่หน้าลับวน็เป็นเวลาวะวันินเสียแล้ว
“ลับวนินอ๋อ”
“พ่ะย่ะ่ะ”
ภายในห้อโยสารที่ลับมาอยู่ในสภาพเียบสบ บนเบาะรอนั่นาให่มีร่าสูให่แ็แร่ประออร่าบอบบาอสรีที่รัึ่ำลัหลับใหล มุมปานายยิ้มึ้นราวับำลัหลับฝันี
“ผิเอ๋อร์ พี่รัเ้าเหลือเิน” เสียทุ้มเอ่ยออมาอย่ามั่น ภายในวามสะท้อนภาพสรีเพียผู้เียวในวใอนเอ
มือให่้อารลูบไล้พวแ้มเย็นราวับ้อารถ่ายทอวามอบอุ่น
เาทนมอสรีที่รัหลับาพริ้มในอ้อมอไม่ไหวึโน้มัวลไปมอบุมพิบนลีบปาหวานบวมเ่อาฝีมือเาเอเพื่ออย้ำว่าภาพามรหน้านั้นมิใ่วามฝันเฟื่อ
“านี้ให้เป็นหน้าที่อพี่ัารทุอย่าให้เรียบร้อย่อนวันแ่านอเรา”
ความคิดเห็น