แก้วตานครินทร์

ชื่อตัวละครและเรื่องราวในนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงแค่จินตนาการของผู้แต่ง หากผิดพลาดปรพการใดผู้แต่งต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย 

            ร่างบางค่อยๆย่องเข้ามาใกล้ๆเพราะไม่แน่ใจว่าเขาหลับอยู่หรือแค่นอนนิ่งๆเท่านั้น เธอนั้งลงข้างเขาและเอามือมาลูบท่อนแขนของเขาเบาๆ

                “เจ็บมากมั้ยคะคุณคิน” ร่างบางเอ่ยออกมาแผ่วเบาและเธอก็แทบสะดุ้งเมื่อเขาลืมตาโพรงขึ้น

                “มาทำไมบอกว่าไม่ต้องมาไง” เขาเอ่ยถามเสียงราบเรียบจำได้ว่านี้คือเสียงของเธอ ความจริงแล้วเขาไม่ได้หลับแค่หลับตาลงเพราะเมื่อลืมตาก็มองไม่เห็นอะไรอยู่ดีมันมีแต่ความมืดเท่านั้น

                “เป็นห่วง” เธอตอบออกมาจากใจจริงที่ทำให้คนฟังรู้สึกดีอย่างมากจนเผยยิ้มออกมา

                “เป็นห่วงแต่ก็ไม่มาเยี่ยมนี่นะ”

                “ใครบอกเค้ามาทุกวันเลยต่างหากล่ะ” เผลอพูดออกไปแล้วก็ต้องรีบเอามือปิดปากตัวเอง

                “อืม… มาทุกวันเลยหรอทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” นครินทร์เอ่ยขึ้นจริงอยู่ว่าปากเขาไล่ให้เธอออกไปแต่หัวใจของเขามันโหยหาเธอและลึกๆก็ยังเสียใจที่คิดว่าเธอไปแล้วจริงๆ

                “กลัวโดนไล่” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆ “แต่อย่าพึ่งไล่นะจะกลับแล้ว” เอ่ยขึ้นแล้วก็รีบลุกออกไปไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ

                เมื่อรู้ว่าเธอจะไปแล้วเขาก็รู้สึกใจหายโลกที่อยู่ตอนนี้ก็มืดมิดพอแล้วยิ่งรู้สึกเหว่ว้า

                “ไล่ให้ไปก็ไปงั้นหรอ” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆได้ยินแบบนั้นแล้วคนที่ก้าวลุกออกมาได้สองสามก้าวแล้วก็ต้องหยุดและหันกลับมาทางต้นเสียง

                “ถ้าขอให้อยู่จะอยู่มั้ย มันมืดกลัวผี”

                ได้ยินแบบนั้นแล้วคนฟังก็ทั้งอยากยิ้มทั้งอยากร้องไห้

                “ไม่ได้หรอก……..” เธอเอ่ยขึ้นและหยุดเงียบไปพาให้หัวใจคนฟังหล่นวูบเพราะเขามองไม่เห็นก็ได้ยินแค่เสียงเท่านั้นไม่รู้ว่าสีหน้าเธอตอนนี้เป็นยังไง

                “อืม……งั้นก็ไปเถอะ” เสียงที่ทั้งทุ้มทั้งเศร้าเอ่ยออกมา

                “ที่บอกว่าไม่ได้น่ะเพราะฟ้าใสก็กลัวผีเหมือนกันไง” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมา “ขอเปิดไฟนอนได้มั้ย”

                “ไม่อะ เค้าแสบตา” นครินทร์เอ่ยออกมาอย่างขำๆที่จริงแล้วเขาไม่เห็นแสงอะไรเลยต่างหาก

                เธอเดินเข้ามาใกล้ๆเขาเหมือนเดิม

                “ถ้าไม่ให้เปิดไฟนอนเค้าไม่อยู่นะโรงพยาบาลผีเยอะ”หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างติดตลกดีใจที่เห็นเขายิ้มได้

เรื่องนี้อัพจนจบนะคะแต่ไม่รู้จบวันไหน อัพไปอัพมาวันดีคืนดีอยากลบก็ลบ(ต้องตามเลื่อยๆ) แต่งตามอารมณ์มาสั้นมายาวแล้วแต่ว่า..ว่างมั้ย ไม่ค่อยเครียดอะไรมากมายเอาเป็นว่าแต่งเพราะอยากแต่งและขอให้อ่านเพราะอยากอ่านอิอิ(ไม่บังคับ) เข้ามาอ่านกันแล้วชอบไม่ชอบยังไงก็ฝากติฝากชมน้อมรับทุกความคิดเห็นค่ะ

ฝากนักเขียนตัวน้อยๆไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ
นิยายเมริษาไม่มีตบจูบ มีแต่ จูบอย่างเดียว(มั้ง)

จะพยายามให้จบไม่เกินสองเดือน(เพราะอยากแต่งเรื่องอื่นแล้ว555555555)