คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : S W I M
S W I M
#สวิม
♔ S W I M ♔
เสียงร้องเชียร์และแตรต่างๆนานาที่ผู้ชมบนสแตนนำมาเป่าเชียร์ส่งเสียงดังกระหึ่มก้องสนามแข่ง เมื่อร่างของนักว่ายน้ำตัวเกร็งจากสองมหาวิทยาลัยที่ทิ้งระยะห่างจากนักกีฬาคนอื่นอยู่หลายช่วงตัว กำลังว่ายตีคู่กันมาอย่างไม่มีใครยอมใคร..
แต่ดูเหมือนร่างที่ใหญ่กว่าในกางเกงว่ายน้ำขายาวเท่าเข่าสีดำสกรีนคำว่า SHARK ตัวโตด้านหลัง เริ่มขึ้นหายใจถี่ขึ้นเมื่อแรงที่มีในคราวแรกเริ่มแผ่วปลายลงเพราะพยายามเร่งสปีดในช่วงแรกเพื่อตามให้ทันร่างเล็กจากทีมตรงข้าม
‘..SWIM..’
เพียงอึดใจกองเชียร์ก็หวีดร้องกันขึ้นอีกครั้ง เมื่อมือเล็กแตะขอบสระก่อนเพียงเสี้ยววินาที..
‘บยอนแบคฮยอน’ ดึงแว่นตาว่ายน้ำลงคล้องคอก่อนหันกลับไปดูไทม์บอร์ดที่มีเลขสถิติครั้งล่าสุดของเขา
00:24.81 sec.
..เวลาดีทีเดียว..
ร่างเล็กยันตัวขึ้นจากขอบสระท่ามกลางเสียงกองเชียร์ที่ยังส่งเสียงเรียกชื่อเขาไม่ขาดสาย มือเล็กเก็บแว่นและหมวกคู่ใจลงกระเป๋ากีฬาใบเก่ง ก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวแห้งขึ้นมาซับหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่ทั่วร่าง พลางหูก็แอบฟังเสียงกร่นด่าอย่างไม่พอใจจากโค้ชของร่างสูงที่เขาพึ่งเอาชนะมาหมาดๆ
“กะอิแค่ผู้ชายตัวแค่นั้น ทำไมแกยังเอาชนะไม่ได้!!”
“แต่นั่นมันบยอนแบคฮยอนนะครับ! พี่ก็รู้ว่าสถิติอย่างมันน่ะไปคัดตัวทีมชาติได้สบายๆ”
ร่างเล็กที่ถูกอ้างชื่อในบทสนธนาชะงักผ้าในมือก่อนจะยัดมันลงในกระเป๋าอย่างลวกๆ มือเล็กหยิบเสื้อสกรีนชื่อชมรมขึ้นพาดบ่าแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น..
..ไม่หรอก เขายังเก่งไม่พอ ทีมชาติน่ะยังอีกไกล..
หลังจากจากแข่งที่แสนเหนื่อยล้า ผมก็กลับเข้ามาในส่วนของห้องพักนักกีฬาที่แยกไว้เฉพาะทีม
SWIM คือชมรมว่ายน้ำระดับมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในเรื่องฝีมือการว่ายและความถนัดของนักกีฬาแต่ละคน และเป็นทีมที่เด็กมัธยมกว่าครึ่งประเทศที่มีใจรักในการว่ายน้ำหวังอยากเข้ามาเป็นส่วนหนึ่ง แต่นั่นแหละ ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้ามาเป็นเราได้ เพราะกฎของชมรมที่รับนักกีฬาไม่เกิน10คนต่อหนึ่งรุ่นเท่านั้น
สิ่งที่ได้มายากๆ ย่อมดึงดูดเสมอ..
นั่นทำให้เกิดการฟาดฟันของกลุ่มเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายทุกๆปีในการคัดตัวเข้าชมรม
มันคือการแข่งขันที่ไม่มีกติกาตายตัว.. พวกเขาแข่งกัน.. โดยที่ไม่มีใครรู้จุดหมาย
คนได้ที่หนึ่ง..ไม่ใช่คนที่ได้เข้ามาเป็นSWIMเสมอไป
และแม้แต่ที่สุดท้าย ก็มีสิทธิ..
“ไงล่ะตัวshort speedของทีม” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นก่อนมือของคนที่เป็นทั้งรุ่นพี่และโค้ชจะวางแหมะบนไหล่ของผมที่ไม่ทันสังเกตว่าอีกคนเข้ามาเมื่อไร
“พี่มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย มาเงียบๆแบบนี้ผมตกใจหมดนะ” ผมถามโดยที่ยังไม่ทันปรับสีหน้าเหวอๆจนคนที่แก่กว่ายิ้มขำ
“ก็พึ่งมาได้สักพัก ตอนที่ใครบางคนทำสถิติใหม่นั่นแหละ” รุ่นพี่ซูโฮยกนาฬิกาจับเวลาที่คล้องคอขึ้นมาชูพลางขยิบตาให้ผมอย่างถูกใจเสียเต็มประดา รุ่นพี่ตัวเล็กคนนี้รู้เสมอว่าผมพยายามกับมันแค่ไหน เขารู้แม้กระทั่งเรื่องที่ผมแอบเข้าไปใช้สระในวันที่ไม่มีตารางซ้อม
เพราะเขาเองก็อยู่ที่นั่น..
“เวลาดีกว่าตอนซ้อมอีกนะรู้ไหม?”
“ไม่ถึงวิเอง..”
“ตั้งเกือบวิต่างหากเล่า แบคฮยอนอา! ไหนๆก็ไหนๆวันนี้ก็ไม่มีตารางซ้อมอยู่แล้วเราไปฉลองกันเถอะ จงแดกับมินซอกก็พึ่งได้เหรียญมาเหมือนกันนะ” ริมฝีปากสวยฉีกยิ้มกว้าง เดาว่าวันนี้รุ่นพี่จอมเฮี้ยบคงอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะเด็กในชมรมพากันกวาดเหรียญกันมาทุกรายการที่ลง ทั้งจงแดที่ได้เหรียญทองจากกรรเชียงหนึ่งร้อยเมตร หรือแม้แต่คิมมินซอกตัวน้อยที่ต้องลงกบห้าสิบเมตรแทนเสี่ยวลู่ก็ได้เหรียญทองแดงมาครองเหมือนกัน
“ต..แต่” แต่ผมตั้งใจจะเข้าสระ!
“พักสักวันเถอะแบคฮยอนอา ถือเป็นรางวัลที่นายฝึกหนักมาตลอดแล้วกันนะ ห้ามปฏิเสธด้วยเพราะฉันคงรู้สึกแย่ๆมากๆถ้านายจะปฏิเสธน้ำใจรุ่นพี่คนนี้ ” คนเป็นพี่กล่าวดักคอแต่กลับหลุบสายตาลงต่ำแสร้งทำน้อยใจรุ่นน้องตัวดีที่หักหาญน้ำใจตน ก็รู้หรอกว่าท่าทีของรุ่นพี่ตัวเล็กน่ะมันแสร้งทำ แต่ไอ่ท่าช้อนตามามองแบบมีความหวังเนี่ยใครมันจะขัดใจพี่แกลงว่ะ!! แบคฮยอนขอยอมแพ้
คิมจุนมยอนคนนี้รู้จักเด็กๆในชมรมของเขาดีเกินไป..
ไม่ใช่แค่ทักษะการว่ายแต่พี่แกรู้แม้แต่ว่าจะพูดกับเด็กๆแต่ละคนของเขายังไง!!
หลังจากนั้นรุ่นพี่จอมเผด็จการก็ปล่อยให้ผมจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย ในขณะที่ตัวเองออกไปรายงานตัวรับเหรียญรายการก่อนหน้านี้ให้เสร็จสรรพ์เพื่อจะไปฉลองที่ร้านแถวๆนี้พร้อมๆกัน หลังจากที่เช็คดูแล้วว่าไม่ได้ลืมอะไรไว้ในห้องรับร้องนักกีฬาชั่วคราว ผมเดินออกมารวมกับจงแดและซิ่วหมินที่กำลังนั่งเล่นเกมในมือถือกันอย่างเอาเป็นเอาตายที่โถงกลางที่พี่ซูโฮนัดให้มารอ
..ตั้งใจกว่าตอนแข่งอีกมั้งนั่น..
“เยสสส!! ชนะแล้วเว้ยย จงแดอา วันนี้มึงคงต้องเลี้ยงเนื้อย่างคุณคิมมินซอกแล้วล่ะ ฮ่า!” คนตัวเล็กกว่าทำท่าชาร์ตอย่างดีอกดีใจจนน่าหมั่นไส้ จนเพื่อนรักเบะปากใส่อย่างอดไม่ได้
“เออๆ เพราะห่วงแต่กินแบบนี้ไง ตัวเลยหนักจนว่ายไม่ไป” ทำให้เจ้ามือจำเป็นได้แค่แขวะคนตัวอวบเล่นเพื่อรอดูอีกคนโวยวายเท่านั้น รู้ไหมครับว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากพูดเรื่องน้ำหนักของคิมมินซอก..
“ไอ่จงแดดดดดดดดดด!! มานี่ มาให้เตะเลยนะ!” คนตัวเล็กเบิกตากว้างอย่างเคืองๆพลางพยายามดึงคอเสื้อเพื่อนตัวดีมารับอุ้งตีนน้อยๆอย่างสาสม
“เรื่องอะไรจะไปให้โดนเตะว่ะ เห้ย! โอ้ยย” จงแดที่พึ่งโดนหน้าแข็งงามๆของเปาน้อยประจำชมรมเตะป้าบเข้าไปร้องขู่เพื่อนตัวเล็กที่เห็นกว่ากินยิ่งกว่าอะไร “ถ้าเตะอีกไม่เลี้ยงนะเว้ย!!”
สมน้ำหน้าแล้วล่ะ ก็รู้ว่าอีกคนจะโวยวายที่ไปพูดเรื่องอ่อนไหวก็ยังเลือกจะทำอีกนะคนเรา..
“นั่นมันคนละเรื่องกันว้อย” คนตัวเล็กยู่หน้าบ่นแต่ทั้งมือและเท้ากลับหยุดประทุษร้ายเพื่อนรักไปแล้ว
จริงๆก็ห่วงของฟรีนี่นาอาเปา..
ผมส่ายหัวระอากับคู่เพื่อนรักที่ดูจะเป็นเพื่อนร้ายกันเสียมากกว่าก่อนจะหยิบเครื่องมือสื่อสารของตัวเองขึ้นมาเปิดวิดีโอบันทึกการแข่งของนักกีฬาระดับชาติในกีฬาโอลิมปิกปีต่างๆมานั่งดูฆ่าเวลารอ ถึงอย่างนั้นมันก็ช่วยได้ไม่มาเท่าการซ้อมเองหรอก
..แต่เวลาของแบคฮยอนไม่เหลือว่างให้เรื่องอื่นนอกจากนี้แล้ว..
ความจริงที่แม้แต่อีกคนก็สังเกตเห็น..
ร่างสูงขยับตัวอย่างหงุดหงิดที่มีเสียงไม่พึ่งประสงค์เข้ามารบกวนในโสตประสาททำลายบรรยากาศที่เต็มไปด้วยบทเพลงคลาสสิคของตน มือใหญ่กดเร่งเสียงเครื่องเล่นmp3ราคาแพงเพื่อกลบเสียงรบกวนแต่ต้องหงุดหงิดขึ้นเป็นเท่าตัวเมื่อพบว่ามันถูกเปิดจนสุดแล้ว
..หมดอารมณ์นอน..
‘ปาร์คชานยอล’ดึงเสื้อประจำชมรมที่เขาเอามาพาดตาบังแสงอาทิตย์ยามบ่ายที่รบกวนการนอนลงกองกับอก ก่อนจะกระพริบตาถี่เพื่อไล่ความง่วงงุน มือใหญ่ขยี้ผมที่ยุ่งไม่เป็นทรงให้ชี้โด่ชี้ด่หนักกว่าเดิม ถามว่าแคร์ไหม? ตอบเลยว่าไม่..
คนหล่อทำอะไรก็ไม่ผิด!!
ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรชันตัวขึ้นนั่งบิดคอไปมาไล่ความเกียจคร้านพลางหยิบเสื้อชมรมที่ตกลงไปกองกับพื้นเก้าอี้ยาวที่ตนใช้นอนรอคนในชมรมมาตลอดช่วงบ่ายขึ้นพาดบ่า แถมยังอ้าปากหาววอดๆอย่างไม่นึกห่วงภาพพจน์
ก็บอกแล้วคนมันดูดีทำอะไรก็ดูดี!
ตาคมแฝงแววขี้เล่นกวาดมองเพื่อนในชมรมที่มากันเกือบครบ ขาดแต่รุ่นพี่จอมเผด็จการที่ลากคอเขามาวันนี้ แถมยังทิ้งให้นอนเปื่อยรอตลอดทั้งบ่ายอีก
ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นที่จะมาเลยสักนิด เขาไม่ได้มีแข่งสักหน่อย..
ก็ปาร์คชานยอลพึ่งเข้ามาในทีมSWIMได้เพียงสามวัน และดูเหมือนจะมีใครบางคนที่ไม่พอใจในการเข้ามาของเขา เพราะการเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชมรมโดยที่ไม่ได้ลงแข่งในนัดคัดตัวที่มีไปตั้งแต่ปีก่อน ทำให้คนที่เข้ามาด้วยความพยายามเกิดอคติ
“มาแล้ว! รอกันนานไหม??”
“นาน!!”
ร่างสูงที่พึ่งตื่นเต็มตาสวนตอบรุ่นพี่ตัวเล็กทันควันเรียกสายตาอีกสามคู่จากเพื่อนในชมรมที่เหมือนจะมองไม่เห็นการมีตัวตนของเขาในตอนแรกให้หันมามองด้วยสายตาต่างกันไป ไอ่คู่ดูโอ้นั่นก็ไม่อะไรมากหรอกอย่างมากก็แค่แปลกใจว่าเขามานั่งหล่ออยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไรแต่คนตัวเล็กอีกคนนี่สิ
..อคติมาเต็ม..
แต่คนที่ถูกมองตาขวางกลับไม่สะทกสะท้านแถมยังเลิกคิ้วส่งสายตากวนเบื้องล่างให้คืนอีกต่างหาก ทำเอาบยอนแบคฮยอนนึกอยากจะเอาตีนกบฟาดแสกหน้ากวนๆนั่นสักทีสองที!
คนอะไรน่าหมั่นไส้สุดๆ!!
รุ่นพี่คนเก่งที่เริ่มมองเห็นบรรยากาศมาคุจึงต้องมานั่งเบือนความสนใจก่อนจะเกิดสงครามภายในจากเด็กๆของเขา
“อ่า! ขอโทษละกันนะปาร์คชานยอลที่ทิ้งให้รอซะทั้งบ่ายเลย” รุ่นพี่ตัวเล็กยิ้มเย็นใส่คนกวนโอ้ยก่อนจะหันมายิ้มแย้มราวกับเป็นคนละคนกับรุ่นน้องคนโปรด “อ่ะ นี่เหรียญของแบคกี้ กว่าจะจัดการเอกสารรายงานตัวได้เนี่ยยุ่งยากจนแทบจะยกเหรียญให้ทีมSharkอยู่แล้วเชียว ไม่รู้กรรมการจะงี่เง่าอะไรขนาดนั้น” โค้ชตัวเล็กบ่นอุบ
“ขอโทษนะครับ ผมน่าจะไปรายงานตัวเอง พี่จะได้ไม่ลำบาก”
“เห้ยไม่ได้ขนาดนั้นอ่ะ พี่อาสาไปเองเราจะได้ออกไปหาอะไรกินกันไวๆ นี่หิวจะแย่แล้วเนี่ย” ซูโฮลูบท้องโชว์ก่อนที่จะได้เสียงสนับสนุนจากจงแดและมินซอกที่พยักหน้าจนหัวแทบหลุด
“ไปเหอะ อยากกินอะไรกันรีเควสมาเลย!”
“เนื้อย่าง!!!” เป็นอาเปาน้อยประจำชมรมที่ตอบขึ้นมาทันควันชนิดที่ไม่หยุดคิดแม้แต่วินาทีเดียว
“ของอ้วนเลยนะมินซอกอา.. ช่วงนี้นายต้องคุมน้ำหนักอยู่นะ” รุ่นพี่คนเก่งที่เริ่มจะสวมบทโค้ชจอมเฮี้ยบติงเด็กน้อยเห็นแก่กินจนคนตัวเริ่มอวบเม้มปากจนเป็นเส้นตรง
..เพราะต้องคุมน้ำหนัก เขาเลยไม่ได้กินมันมาสักพักใหญ่ๆวันนี้เป็นโอกาสพิเศษก็อยากจะกินของโปรดบ้างก็เท่านั้น..
จงแดที่มองท่าทีของเพื่อนตัวเล็กอยู่สักพักก็อดจะแสดงความเห็นบ้างไม่ได้
“เนื้อย่างก็ดีนะครับ วันนี้เราใช้แรงกันมากหาโปรตีนมาทดแทนสักหน่อยไง วันนี้โอกาสพิเศษเลิกเคร่งสักวันเถอะรุ่นพี่”
“ใช่ผมเห็นด้วย” แบคฮยอนที่เงียบมาสักพักเอ่ยขึ้นตามน้ำ เรียกสายตาซาบซึ้งอย่างปิดไม่มิดของเปาน้อยได้เป็นอย่างดี
“เฮ้อ ก็ได้ ยอมแล้ว ถ้าอยากกินกันก็จะพาไปกิน แล้วพรุ่งนี้จะจัดตารางให้หนักๆเลย!!”
“โห่ นี่กะจะไม่ให้พักกันเลยใช่ไหมเนี่ย คนนะครับไม่ใช่เครื่องจักร” ประโยคหลังจงแดบ่นอุบ แต่ก็ไม่วายเข้าหูซูโฮอยู่ดี
“ก็เพราะเป็นคนไงถ้าไม่ซ้อมมากๆฟอร์มนายก็จะตก อันดับก็จะตก สถิติก็จะแย่ลงเรื่อยๆ อยากได้แบบนั่นไม่ล่ะ ทีมชาตินี่ได้แต่ฝันเลยนะ”
“วันนี้โอกาสพิเศษอย่ามาพูดเรื่องเครียดๆกันเลย ไปกินเนื้อย่างกันเถอะ” เสียงทุ้มของคนที่ไม่ค่อยมีส่วนร่วมเอ่ยขัดขึ้นมา แม้จะไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาอีกแต่ในใจทุกคนกลับเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า ปาร์คชานยอลพูดถูกเผง!!
CRY .q
ความคิดเห็น