คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่ ทุ่มสุดตัว
ตอนนี้สถานการณ์อยู่ในขั้นวิกฤต หมาป่าทุกตัวล้อมเธอไว้หมดแล้ว
“พวกพี่ ๆ คงไม่หิวใช่ไหมค่ะ” เธอถามด้วยความหวาดกลัวพลางก้าวถอยหลัง
“แฮร่ ๆ” หมาป่าน้ำลายย้อย ตาสีแดงทุกคู่จับจ้องมายังฮินะ ดูจากปฏิกิริยาก็รู้แล้ว
พวกมันค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาฮินะเรื่อย ๆ โดยล้อมฮินะไว้ทุกทาง แต่บริเวณทิศเหนือมีหมาป่าน้อยกว่าทิศรอบ ๆ
เนื่องจากความกลัว กลัวความตาย ความคิดอ่านต่าง ๆ ถูกกระตุ้นถึงขีดสุด ทำให้ฮินะสามารถคิดหาทางออกจากบริเวณนี้ได้
ฮินะหยิบขนมจีบจากกล่องถนอมอาหารในกระเป๋ามา 2 ไม้และหยิบมีดสั้นขึ้นมาคาดไว้กับเอว สายตาจับจ้องไปยังทิศเหนือ เธอกวาดสายตานับจำนวนหมาป่า
“มีแค่ 4 ตัว แต่จะประมาทไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นเราตายแน่” เธอคิดหลังจากนั้นก็เริ่มแผนการ
“เอาหล่ะ เริ่มเลย” เธอพูดกับตัวเองเบา ๆ ในตอนนี้วงล้อมหมาป่าเริ่มบีบแคบเข้ามาเรื่อย ๆ แล้วโยนขนมจีบไปแล้ววิ่งไปทางนั้นอย่างสุดกำลังทันที พวกมันที่แย่งขนมจีบอยู่ทำให้มีทางเปิด แต่มีหนึ่งในพวกมันที่ไหวตัวทัน จึงกระโดดเข้ามาหมายที่จะเอาชีวิตของเธอ
เธอหยิบมีดสั้นขึ้นมา ใช้ด้ามมีดตบไปที่หัวของหมาป่าทำให้มันเสียหลักกระเด็นไปข้างทาง ฮินะวิ่งสุดกำลังด้วยความกลัวโดยไม่หันไปมอง ตอนนี้พวกหมาป่าทิศได้วิ่งตามเธอมา ซึ่งความเร็วของหมาป่ายังไงก็ชนะฮินะอยู่แล้ว แต่โชคยังเข้าข้างฮินะอยู่เพราะทางที่เธอวิ่งไปมีต้นไม้กีดขวางเยอะ ทำให้พวกหมาป่าช้าลงไปบ้าง
เธอวิ่งมาเรื่อย ๆ โดยไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองเข้ามาอยู่ในเขตหมอกของป่ามืดคร่ำครวญ ตอนแรกหมองยังเบาบาง แต่เธอก็วิ่งลึกเข้ามาเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนมาอยู่ในหลังจากหมอก จนในที่สุดความเหนื่อยก็ถึงขีดสุด เธอหยุดวิ่ง นั่งลงไปกับพื้นและหายใจถี่
“ผู้เล่น ฮินะ ได้รับ ทักษะ หลบหลีก ระดับ 1 ค่ะ”
“ทักษะ หลบหลีก เพิ่มระดับเป็น ระดับ 24 ค่ะ”
“ผู้เล่น ฮินะ ได้รับทักษะ อดทน ระดับ 1 ค่ะ”
“ทักษะ อดทน เพิ่มระดับเป็น 13 ค่ะ”
“ผู้เล่น ฮินะ ได้รับ ทักษะ วางแผน ระดับ 1 ค่ะ”
“เหนื่อยสุด ๆ เลย ว่าแต่ทักษะนี่ได้มายังไงกัน สงสัยระบบคงคำนวณทักษะจากการกระทำสินะ” ฮินะคิด
แต่ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน มองไปทางไหนก็มีสีขาวโพลน ไม่เห็นสิ่งอื่นใดเลย
“อ้าว หลงทางแล้วหรอเนี่ย พวกหมาป่าคงหลงเหมือนกันแหละ” ฮินะคิด
ฮินะนั่งอยู่สักพักจนแน่ใจว่าพวกหมาป่าไม่ตามมาแล้ว เธอจึงหยิบขนมจีบขึ้นมา 2 ไม้มากินให้หายเหนื่อย แล้วก็หยิบกระติกน้ำมาดื่มน้ำ
“ขนมจีบเหลือไม่กี่ไม้แล้ว ส่วนน้ำก็จะหมดแล้วด้วย” ฮินะเริ่มวิตกกับเหตุการณ์นี้
หลังจากทานอาหารเสร็จสรรพ จึงเริ่มหาทางที่จะออกจากหมอกแห่งนี้
“แล้วเราจะออกไปได้ยังไงละทีนี้” ฮินะบ่นเบา ๆ แล้วใช้สมองคิดทุกวิถีทางคิดอยู่ซักพัก จึงหาวิธีออก
“เออใช่ลองติดต่อ กวาง ก่อนละกัน เฮ้อ แต่เราก็ลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย หวังว่า กวาง คงจะไม่โกรธนะ” ฮินะคิดและคาดโทษตัวเองที่ลืมเรื่องนี้เสียได้ แต่ก็ค่อยขอโทษกวางแล้วกัน เพราะตอนนี้หาทางออกจากหมอกสำคัญกว่า เธอคิดจะเปิดหน้าต่างเพื่อนเพื่อที่จะแอดเพื่อนกวางไป แต่แล้ว
ไม่สามารถใช้ระบบสื่อสารและหน้าต่างทุกชนิดค่ะ เนื่องจากอยู่ในพื้นที่พิเศษ
เมื่อไม่สามารถติดต่อกวางได้ ทำให้ตอนนี้ฮินะรู้สึกจนตรอกคิดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว
“เอาแล้วไง งั้นเดินคลำทางไปแล้วกันคงจะหาทางออกได้” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็เดินหาเองซะสิ ถ้าโชคช่วยก็คงจะออกจากที่บ้า ๆ นี่ได้
ฮินะเริ่มออกเดินทาง โดยเดินไปเรื่อย ๆ ถ้าหากเกิดอาการเหนื่อยล้าก็หยิบกระติกน้ำมาดื่มน้ำ ดื่มไปได้ไม่เท่าไหร่น้ำในกระติกก็หมดเสียแล้ว
“โถ่ น้ำก็หมด อาหารก็น้อย รู้อย่างนี้น่าจะเตรียมพร้อมให้มากกว่านี้” ฮินะบ่นและติเกี่ยวกับความไม่รอบคอบของเธอ
หลังจากดื่มน้ำเสร็จแล้วก็เริ่มออกเดินทางต่อ เดินทางโดยไร้การวางแผน เดินทางโดยไร้จุดหมาย แต่ขอให้ออกจากหมอกนี้ก็พอ ฮินะคิดว่าถ้าออกจากหมอกนี้หน้าต่าง ต่างๆ ก็คงกลับมาใช้งานได้เหมือนเดิม และจะติดต่อกวางทันที แต่ก็ได้แต่หวัง เพราะต้องหาทางออกให้ได้ก่อน ซึ่งตอนนี้ใช้เวลาเท่าไรไม่อาจทราบได้ในการเดินครั้งนี้ แต่แล้วในที่สุดเธอความพยายามของฮินะก็สำเร็จ เธอหลุดมาจากหมอก แล้วจึงเปิดหน้าต่างเพื่อนขึ้นมา แต่…
ไม่สามารถใช้ระบบสื่อสารและหน้าต่างทุกชนิดค่ะ เนื่องจากอยู่ในพื้นที่พิเศษ
“อีกแล้ว สงสัยคงต้องฆ่าตัวตาย จะได้ไปเกิดใหม่ในเมือง” ฮินะคิด แต่เธอคงไม่ทำหรอก
ฮินะจึงเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง ตอนนี้เธออยู่ในป่าซึ่งไม่แน่ใจว่ายังอยู่ในป่ามืดคร่ำครวญหรือเปล่า เพราะแม้กระทั่งแผนที่ก็ยังไม่สามารถใช้การได้ ป่าที่เธอเห็นมีต้นไม้ยืนต้นมากมาย สูงราวกับเฉียดฟ้า ไม่เห็นแม้กระทั่งแสงอาทิตย์ หรือ แสงจันทร์ ไม่อาจทราบได้เลยว่าตอนนี้เป็นเวลากลางวัน หรือ กลางคืน ตอนนี้ความกลัวเริ่มเกาะกินจิตใจฮินะ เธอได้แต่ปลอบตัวเองว่าเธอสามารถออกจากหมอกมาได้ เธอต้องออกจากป่าแห่งนี้ได้เช่นกัน
การเดินทางครั้งนี้เป็นไปอย่างยากลำบาก เพราะต้องหลบหลีกรากของต้นไม้ใหญ่ หลบหลีกสิ่งกีดขวางต่าง ๆ แถมยังอยู่ในความมืดอีก ความกลัวของฮินะเริ่มเพิ่มมากขึ้น แต่ให้ทำอย่างไรในเมื่อเธอคิดว่าเธอต้องรอด เธอก็ต้องรอด
ความหิว ความเหนื่อยล้าเริ่มสะสมมากขึ้น ๆ เธอกระหายน้ำแต่ไม่มีน้ำเหลือสักหยด มีแค่ขนมจีบไม่กี่ไม้พอยื้อชีวิตเธอ ฮินะจัดการซัดขนมจีบทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ถึงจะทำให้ความอิ่มท้อง แต่ความกระหายน้ำกลับเพิ่มขึ้นอีก
แต่แล้วพระเจ้าก็เห็นใจในความพยายามของฮินะ ฮินะพบพื้นที่โล่งและลำธารมีแสงจันทร์สาดส่องมากระทบพื้นน้ำทำให้เห็นลักษณะของน้ำว่าน้ำใสสะอาดมาก ฮินะไม่คิดอะไรทั้งนั้น เพราะให้เธอตายระหว่างกระหายน้ำตายกับดื่มน้ำเสียตาย เธอเลือกอย่างหลังดีกว่า เพราะถ้าน้ำมีพิษ เธอคิดว่าคงจะได้ทักษะ ต้านพิษ มาเป็นแน่ ฮินะนำกระติกน้ำมาใส่น้ำแล้วดื่ม 2 รอบ แล้วก็ใส่น้ำตุนไว้ในยามกระหายครั้งถัดไป
หลังจากดื่มน้ำเสร็จ ฮินะคิดว่าเธอคงต้องอาบน้ำแล้ว เพราะจากการเดินทาง เนื้อตัวของเธอมอมแมมมาก เธอจึงถอดเสื้อซึ่งเหลือไว้แค่ชุดชั้นในที่ไม่สามารถถอดได้ซึ่งทางระบบมีไว้เซนเซอร์ความอนาจาร
หลังจากอาบน้ำเสร็จร่างกายสดชื่น จิตใจก็สดชื่นเช่นกัน ฮินะคิดว่าเธอคงจะต้องหาที่พักเพราะคงไม่สามารถออกไปในเร็ว ๆ นี้ได้เป็นแน่
เมื่อฮินะสอดส่องสายตาไปรอบ ๆ ก็เห็นแสงไฟจากไกล ๆ
“สงสัยคงจะมีคนแน่เลย” เธอคิดและวิ่งไปยัง แต่เมื่อเข้ามาใกล้ถ้ำซึ่งเป็นถ้ำหินปูน มีคบไฟอยู่ตรงปากทางเข้าด้านละ 1 อัน แต่ทางเข้าถ้ำกลับมีหินมาปิดทางเข้าไว้ ฮินะคิดว่าคงจะมีกลไกสักอย่าง ที่ทำให้ถ้ำเปิดได้ จึงหยิบคบไฟมาหนึ่งอังแล้วสำรวจบริเวณรอบ ๆ ถ้ำ แล้วพบเข้ากับหินขนาดใหญ่ถัดมาจากถ้ำซึ่งเขียนด้วยภาษาโบราณ ซึ่งฮินะไม่รู้ว่าคือภาษาอะไร
ฮินะจ้องตัวอักษรพวกนั้นอยู่นาน เมื่อไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจึงคิดไปหาที่นอนที่อื่น แต่แล้ว เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้น ตัวอักษรโบราณพวกนั้นเปล่งแสงสว่างจ้า ทำให้ฮินะต้องเบือนหน้าหนี พอแสงสว่างหายไป ฮินะจึงหันหน้ากลับมามองตัวอักษรโบราณพวกนั้น แต่เธอกลับพบสิ่งที่เปลี่ยนไปจากตัวอักษรโบราณที่ไม่สามารถอ่านออกได้กลับกลายเป็นตัวออักษรปัจจุบันที่เธอสามารถอ่านออกและเข้าใจความหมายมันได้
“ผู้เล่น ฮินะ ได้รับ ทักษะ อ่านอักขระโบราณ ขั้น ไร้ระดับ”
ฮินะงงกับเสียงระบบที่แจ้งว่าเธอได้ทักษะนี้ แต่สิ่งที่ฮินะสนใจมากกว่าคือข้อความที่ปรากฏบนศิลานี้
“โชคชะตาได้ลิขิตให้พานพบ แม้นมีพลังมากจงปลดเปลื้อง แม้นไร้พลังจงถอยกลับ สิ่งใดคือพลัง จงคิดดี ดวงดาราแห่งห้า ฑาหกแห่งท้องฟ้า”
ฮินะเอ่ยข้อความนี้ออกมา ซึ่งฮินะก็ไม่ได้เข้าใจความหมายแต่ด้วยความอยากพักผ่อนจึงอยากจะเปิดถ้ำเร็ว ๆ และก็เป็นอย่างที่ฮินะคาดทันที่ที่เอ่ยข้อความนี้จบข้อความผนังกั้นถ้ำก็เปิดออก ฮินะรู้สึกดีใจมาก เธอรีบเข้าไปในถ้ำ แต่เมื่อเธอเข้ามาในถ้ำผนังที่เคยปิดทางเข้าถ้ำก็ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง อากาศในถ้ำเย็นสบาย หนังตาฮินะเริ่มหนัก ฮินะจัดการเอากระเป๋ามาทำเป็นหมอนชั่วคราวสำหรับใช้นอน
“หลังจากตื่นขึ้นมา ค่อยสำรวจถ้ำแล้วกัน คงไม่มีน่ากลัวหรอก” ฮินะคิด แต่ยังไงก็ยังกลัวอยู่ดี แต่ตอนนี้ความง่วงชนะความกลัวแล้ว เธอจึงผล็อยหลับไป
………………………………………………………………………….
ทักษะ หลบหลีก : ทำให้สามารถหลบหลีกสิ่งของได้ง่ายขึ้น ขึ้นอยู่กับระดับของทักษะ
ทักษะ อดทน : ทำให้ร่างกายมีความแข็งแรงมาก ขึ้นอยู่กับระดับของทักษะ
ทักษะ วางแผน : ความหมายตามตัว
ทักษะ อ่านอักขระโบราณ ขั้นไร้ระดับ : สามารถอ่านอักษรโบราณทุกชนิดได้ในโลก Delusion Online
ความคิดเห็น