ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : EP.15 ฉันอ่อนแอและอ่อนไหว แต่เธอไม่เคยรู้เลย...
"อูยอง!! ตื่นได้แล้ว สายแล้วน่ะ"
จุนโฮเขย่าตัวเพื่อนรักแรงๆ ให้มันรู้สึกตัวเสียที ตอนนี้ก็สายโด่งแล้ว ทั้งเขาืทั้งมันยังไม่ได้เตรียมตัวไปโีรงเรียนเลย อันที่จริงจะโทษว่าเป็นความผิดของไอ้แก้มป่องนี่คนเดียวก็ไม่ได้ เพราะเขาเองก็ยังไม่ตื่นเหมือนกัน แต่พี่จุนซูโทรมาโวยวายเขากับอูยองว่าทำไมไม่มาเรียนสะก่อน ไม่งั้นป่านนี้เขาก็คงยังไม่ลุกขึ้นมาปลุกอูยองหรอก เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับ พยายามข่มตาให้นอนก็ทำไม่ได้ พึ่งจะมารู้สึกง่วงก็ตอนตีห้ากว่าๆเข้าไปแล้ว เหอะ!! ดีจริงๆเลยอีจุนโฮ นายกลายเป็นคนอดหลับอดนอนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
"โอ๊ย!! ปวดหัวอ่ะจุนโฮ" เสียงคนพึ่งตื่นเอ่ยขึ้นทันทีที่ได้สติ พลางเอามือกุมขมับแน่น รู้สึกหัวจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆสะให้ได้ ส่วนต้นเหตุที่ทำให้จางอูยองเป็นแบบนี้ คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนรักตัวดีของเขา ที่ทำเรื่องให้ปวดหัวอีกจนได้
"สมควร!! ใครบอกให้แกดื่มเยอะขนาดนั้นล่ะ เมาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย"
"เลิกบ่นได้แล้วจุนโฮ แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว"
"โอเคๆ วันนี้ไปเรียนไหวมั้ยล่ะ ถ้าไม่ไหวก็อยู่ที่นี่แหละ เฝ้าบ้านให้ด้วย เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเรียนช่วงบ่าย" จุนโฮเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง เพราะสภาพของอูยองตอนนี้คงจะลุกไปไหนไม่ไหวซักเท่าไหร่
"อื้ม!! แกไปเรียนเถอะฉันอยู่เนี่ยแหละ ไม่อยากไปว่ะ" ว่าจบก็ล้มตัวลงนอนใหม่อีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มหนาอย่างต้องการความอบอุ่น สร้างความสงสัยให้จุนโฮเป็นที่สุด เลยอดไม่ได้ที่จะถามมันถึงเรื่องเมื่อคืนสะหน่อย อะไรกันที่ทำให้อูยองเพื่อนที่แสนจะร่าเริงของเขา มีสภาพย่ำแย่แบบนี้กัน
"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจอยู่หรือเปล่า แกถึงได้ืำทำตัวแปลกๆ บอกฉันได้ทุกเรื่องเลยนะ เมื่อวานฉันตกใจแทบแย่ อยู่ดีดีแกก็มาร้องไห้สลบอยู่หน้้าบ้าน!!"
คนบนเตียงสะดุ้งเฮือก นึกไม่ถึงว่าตัวเองจะัเป็นได้ขนาดนี้ พอเมาแล้วเขาไม่เคยมีสติเลยจริงๆ แต่คำพูดของเพื่อนตาตี่มันทำให้อูยองรู้สึกจุก เพราะทำให้เขาต้องกลับไปนึกถึงคนๆนั้น คำพูดของนิชคุณมันทำให้จางอูยองคนนี้ยอมโง่เชื่ออยู่ร่ำไป เขาบอกว่ารักก็โง่เชื่อ เขาบอกว่ามีเราคนเดียว.......ไอ้โง่คนนี้ก็ยอมเชื่อ แต่เพราะอูยองรักนิชคุณ รักมาก ต่อให้เรื่องมันไม่น่าให้อภัย ผมก็ให้อภัยพี่ได้เสมอ แต่ครั้งนี้มันมากเกินไป มากจนผมไม่สามารถแบกรับมันเอาไว้ได้อีกแล้ว ผมเหนื่อยจริงๆ
"อูยอง!!" จุนโฮเขย่าตัวเขาเบาๆเป็นเชิงเรียก เพราะเห็นว่าคนตัวเล็กเงียบนานเกินไปแล้ว
"ห๊ะ!!"
"เป็นอะไรอีกเนี่ย!! ฉันบอกแกแล้วไงว่ามีเรื่องอะไรแก็ระบายให้ฉันฟังได้จริงๆน่ะ ยิ่งแกเป็นแบบนี้ทั้งฉัน ทั้งพี่จุนซูเป็นห่วงแกมากน่ะ" น้ำเสียงทีเป็นห่วงอย่างสุดซึ้งของจุนโฮ มันทำให้อูยองคิดได้ ทำไมเขาต้องเก็บเรื่องนี้ไว้คนเดียวด้วย ถ้าหากเราได้ระบายออกไป มันอาจจะรู้สึกดีมากกว่าตอนนี้ก็ได้
"เรื่อง.........เอ่อ.....คือ...." พูดไปดิว่ะไอ้อูยอง ทำไมมึงขี้ขลาดแบบนี้ว่ะ
"เรื่องไร?"
"เอ่อ............ช่างเหอะ!! เรื่องไร้สาระน่ะ ไม่มีไรมากหรอก แกไปเรียนเถอะ" สุดท้ายเขาก็ไม่อยากให้นิชคุณดูไม่ดีในสายตาของจุนโฮอยู่ดี ถ้าเกิดจุนโฮรู้เรื่องนี้เข้า รับรองนิชคุณโดนเละแน่ เพราะอูยองรู้จักนิสัยของจุนโฮดี ว่าทุ่มเทให้เพื่อนมากแค่ไหน เพื่อนเดือดร้อนไอ้ตี๋ก็ถึงไหนถึงกันเลยทีเดียว
"ไล่กันเลยนะ!! ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร ขอแค่อย่างเดียว....." หนุ่มตี๋มองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าจริงจัง ไร้ซึ้งการอยอกล้อ มันคือความจริงจากใจเขาที่พอจะมอบให้เพื่อนได้
"อย่าเป็นแบบนี้อีก ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นอะไรมีเรื่องเครียดอะไร แต่ขอแค่อย่างเดียว.....อย่าทำร้ายตัวเอง.....ได้มั้ยว่ะ?"
"........."
"เมื่อวานแกรู้มั้ยว่าสภาพแกเป็นยังไง แกทั้งเมาไม่รู้เรื่อง ตาก็บวมเป่งหนักกว่าเดิมเยอะ ดูก็รู้ว่าแกร้องไห้มา ทำไมไม่ห่วงตัวเองบ้างว่ะ ถ้าเกิดแกเมาจนเดินไม่ระวัง แล้วเกิดอุบัติเหตุมาแกจะทำยังไง"
"......จุนโฮ..."
"ฉันมีเพื่อนที่สนิทด้วยมากที่สุดแค่สองคน แกก็รู้ชีวิตฉันมีแค่แกกับพี่จุนซูสองคน ถ้าแกกับพี่จุนซูเป็นอะไรไป แล้วฉัน......จะอยู่ ยะ ยังไง...."
"อย่าคิดมากดิว่ะ เออๆๆฉันขอโทษ เฮ้ย!! ไอ้โฮอย่าร้องไห้ดิว่ะ โอเคๆ ฉันไม่ทำแล้ว ขอโทษที่ทำให้แกเป็นห่วง.....โอ๋!! อย่าร้องดิว่ะ..." มือไม้พัลวันรีบปาดน้ำตาที่อยู่ดีๆมันก็ไหลลงมา จากตาคู่เรียวของเพื่อนรัก ทั้งตกใจทั้งรู้สึกผิด เขาไม่เคยคิดเลยว่าจุนโฮจะเป็นห่วงเขามากขนาดนี้ และที่สำคัญไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนเขามันแบกรับความเหงาไว้มากมายขนาดนี้
"ไม่ได้ร้องเว้ย!! แสงมันแยงตาตะหาก น้ำตามันเลยไหล" คนปากแข็งว่าจบก็ปัดมือเพื่อนรักแก้มป่องออก ใครจะยอมรับว่าร้องไห้ว่ะ ไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น~ นั่นคือสิ่งที่อีจุนโฮปฏิญาณกับตัวเองมาโดยตลอดว่าจะไม่มีวันอ่อนแอให้ใครเห็น แต่ทั้งเมื่อวานทั้งวันนี้ เขาก็ดันเผลอทำให้ดงอุนกับอูยองเห็นโดยไม่ได้ตั้งใจสะแล้ว
"เออๆ ไม่ร้องก็ไม่ร้อง แกแสบตาเฉยๆ จบป่ะ!! ไอ้ตี๋เรน^0^"
"ไอ้ห่านี่นิ ใครตี๋เรน!! นอนไปเลยไปฉันจะไปเรียนแล้ว แกก็อย่าลืมลงไปทานข้าวด้วยล่ะ ทำข้าวต้มไว้ให้......อ่ะ!! เกืิอบลืม แกดื่มชาน้ำผึ้งด้วยน่ะ ทำไว้ให้แล้ว รู้มั้ย?"
"ครับๆๆรู้แล้วแม่ ไปเรียนได้แล้วไป จะนอนแล้ว" เอ่ยยิ้มๆเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ก่อนจะแกล้งล้มตัวลงนอนคลุมโปงทันที "รีบๆไปได้แล้ว เดี๋ยวดงอุนจะคิดถึง^0^"
เหอะ!! จะบอกมันยังไงดีว่ะ ว่า้เลิกกันแล้ว มีหวังมันด่าเรายับแน่เลย หาว่าไปหักดงอุนทำไม แต่ดงอุนก็หักอกเราเหมือนกันนี่หว่า ห๊วย!! งงโว๊ย!! "เออๆๆ ไปน่ะ=0=" จุนโฮตอบปัดอย่างงงๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปเรียนได้สะืที....แต่สงสัยคงจะไม่ได้เรียน เพราะคงโดนทั้งพี่คุณพี่จุนซู สอบสวนเรื่องไอ้เด็กตาบวมนั่นแน่ๆเลย เหอะๆๆๆๆ
.................................................................
พักกลางวัีน.....
"อ้าปากหน่อยเร้ว!! อ้ามมมม" คนตัวใหญ่เอ่ยเสียงใส ก่อนจะคว้าช้อนข้าวคำโตยื่นใส่ปากร่างเล็ก ที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างง่ายดาย สร้างความคลื่นไส้ให้กับสองหนุ่มร่วมโต๊ะเป็นอย่างมาก
"อ่ะ!! อีกคำน่ะ อ้าม ^0^"
"พอได้แล้ว!!>0<" ปาร์คแจบอมหมดความอดทนกับพฤติกรรมสุดเลี่ยนของไอ้แมวนี่จริงๆ เขาถึงได้ตะโกนเสียงดังลั่นไม่อายใครแบบนี้ ไอ้หน้าแมวจึงเริ่มชักสีหน้าใส่ ก่อนจะวางช้อนเสียงดัง
"เอ้อ!! จะงอนใช่มั้ย!! ได้!!งอนไปเลย ไม่แคร์!!" (แกนั่นแหละงอนแทคหรือเปล่าเจย์)
เหตุการณ์อึมครึมสร้า้งความเงียบให้ทั้งโต๊ะ ชานซองก้มหน้าก้มตากินข้าว กูไม่รู้กูไม่เห็นกูมาแดกข้าว ส่วนนิชคุณถอนหายใจเสียงดัง กูมาทำอะไรที่นี่
"เช๊อะ!! ฉันจะไม่ป้อนนายแล้วด้วย>3<" อ๊คแทคยอนเชิดหน้าแล้วกอดอก ทำเหมือนตัวเองสำคัญกับแจบอมมาก แต่สำหรับเขาถึงไม่มีวันก็กินได้เองว่ะ
"อ้ำ!! ง่ำ ๆ ๆ ๆ..."
"นายทำอะไรน่ะ!! นายกล้่ากินข้าวเองงั้นหรอ!!"
"ทำไม!! ฉันจะกินเองไม่ได้หรือไง"
"ก็นายป่วยอยู่น่ะ!!"
"ป่วย!! แต่ไม่ได้เป็นง่อย เข้าใจยัง!" ร่างเล็กยักคิ้วกวนอารมณ์แล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ ไม่ได้สนใจเลยว่าคำพูดเมื่อครู่มันกำลังจุดชนวนให้คนข้างๆลุกเป็นไฟ
"ปาร์คแจบอม!! ถ้านายพูดมาขนาดนี้แล้วล่ะก็ ฉันจะ......"
"ฉันจะทำไม?" เขาเงยหน้าจากชามข้าวแล้วเอียงคอถามเสียงกวน
"ฉันจะ......"
"หื้ม? จะิอะไร"
"ฉันจะ.......จะ..........จะลุกไปเก็บจานให้ไง^-^" ไอ้คนตัวใหญ่แต่ใจเล็ก ลุกขึ้นคว้าจานข้าวบนโต๊ะ แล้วเดินลิ่วๆไปหาที่เก็บจานทันที เหมือนจะเก่ง แต่ที่ไหนได้ ก็ไม่กล้าเหมือนเดิม~ แจบอมครุ่นคิดพลางมองคนที่เดินจนหายลับไป แล้วจึงหันกลับมาสนใจคนบนโต๊ะที่เหลือแทน
"มีเรื่องไม่สบายใจหรอ? ดูทำหน้าเข้า"
"ก็นิดหน่อยอ่ะ!!" ถึงจะอึกอักเล็กน้อย แต่นิชคุณก็เลือกที่จะตอบแจบอม
"เรื่องอะไรหรอ"
"ก็เรื่องอูยองนั่นแหละ" คนผิวขาวเอ่ยหน้าเศร้า ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ื "วันนี้อูยองไม่มาโรงเรียน โทรไปก็ไ่ม่รับ ทำไมเหลวไหลแบบนี้ก็ไม่รู้"
นิชคุณระบายออกมาด้วยความเครียด หวังขอให้คนตัวเล็กรับฟังแล้วช่วยแก้ปัญหาให้ แต่ดูเหมือนว่าเขาคงจะผิดหวัง
"นายไปทำอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่าล่ะ?"
"เปล่า!! ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย" เขาบอกปัดด้วยอาการหงุดหงิดเต็มที จะมีใครช่วยเขาได้มั้ยเนี่ย หนุ่มคิ้วเข้มจึงได้แต่ก้มหน้างุดอยู่ในภวังความคิดของตัวเอง ทำให้ทั้งโต๊ะไม่มีใครพูดอะไรออกมา แจบอมเองก็พยายามช่วยเพื่อนซี้เช่นกัน ส่วนหนุ่มตัวใหญ่แต่อายุน้อยอย่างฮวางชานซอง เขาเองก็มีเรื่องให้คิดเช่นกัน.......
จะบอกพี่คุณดีมั้ยว่ะ ว่าอูยองอยู่ที่บ้านจุนโฮตั้งแต่เมื่อคืน แถมยังเมาเละอีกด้วย~ ชานซองครุ่นคิดก่อนจะหยุดความคิดพวกนี้ออกจากหัว ด้วยการสบัดหน้ารัว......อย่าดีกว่า เดี๋ยวคนอื่นเขาจะสงสัยว่าเราเข้าไปทำอะไรที่บ้านจุนโฮ ไม่ได้ๆๆ บอกไม่ได้เด็ดขาด แต่.....พี่คุณก็น่าสงสารอ่ะ โอ๊ย!!ทำไงดีว่ะเนี่ย ใครก็ไม่ช่วยหมีที หมีไม่รู้ หมีเครียดโว๊ย!!
ร่างใหญ่เอามือกุึมขมับแล้วขยี้ทั่วหนังศรีษะ ระบายความเครียด โอ๊ย!!ทำไงดีปวดหัวโว๊ย!! ~ ยิ่งคิดก็ยิ่งมันมือ ขยี้ทั่วหัวอย่างลืมตัวว่ามีรุ่นพี่สองคนนั่งจ้องดูเขาเกากบาลตัวเองอยู่
"เอ่อ....ชานซอง เป็นอะไรไปน่ะ?" แจบอมเอ่ยถามพลางจ้องมองน้องเล็กไม่วางตา ส่วนนิชคุณก็ได้แต่นั่งมองอึ้งๆ เพราะเขาก็มีเรื่องเครียดมากพออยู่แล้วจึงหันหน้ากลับไปไม่สนใจเหมือนเดิม
ชานซองหยุดกึก!! แล้วจ้องตอบพี่ๆทั้งสอง ก่อนจะทำตาปริบๆ ยิ้มแห้งๆส่งไปให้แทนคำตอบ จะพูดอะไรดีว่ะ~ ชานซองมองซ้ายมองขวาอย่างหาตัวช่วย แต่ก็ไม่มีซักตัวมาช่วยเขาเลย เอาไงดีว่ะT^T
"ตกลงนายเป็นอะไรหรอ?" รุ่นพี่หน้าหมวยเอ่ยถามอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าน้องชาย(สมอง)น้อยๆของเขา ยังไม่พูดอะไรซักคำ
"อ๋อ!! คือผม.....ผม......." พูดก็ติดอ่าง ตาก็ลอกแลก โดนเขาจับได้แน่ๆ
"ผมทำไม=_="
"ผม......ผม........อ๋อ!! ผมมันยังไม่แห้ง พึ่งสระเนี่ย!! คันหัวยิกๆเลย!!>0<" ไอ้คนเจ้าปัญหาเกาัหัวยิกๆ แสดงตัวอย่างต่อ ไอ้โง่เอ๊ย!! บอกไปแบบนั้นพี่เขาจะเชื่อมั้ยเนี่ย
"โธ่เอ้ย!! ก็นึกว่าเรื่องอะไร=0= คราวหลังก็หัดเช็ดหัวให้แห้งสิ จะได้ไม่คัน" เอ่อ....คือโทษที รู้สึกว่าโต๊ะนี้กูคงไม่ไง่ที่สุดแล้วล่ะๅ=_=^
ก่อนที่ใครในโต๊ะจะงงไปมากกว่านี้ ไอ้รุ่นพี่หน้าแมวที่พึ่งจะ(โดนไล่) ไปเก็บจาน ก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"รอนานมั้ยจ๊ะ!!^0^ เจย์สุดที่รัก" อ๊คแทคยอนยิ้มกว้างพลางเอามือเกาะไหล่ร่างเล็กไว้ทั้งสองข้างแล้วเอียงคอถามเสียงใส
"=_=^" แต่ดูเ้หมือนว่าแจบอมจะไม่เล่นด้วยเลยซักนิด กลับทำหน้ากลั้นอ้วกแบบสุดๆ
"ช่างเถอะ!! ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร.....จุนซูยืนอยู่ำทำไมล่ะ นั่งลงสิ^0^" คุยกับคนตัวเล็กเสร็จก็หันไปเรียกอีกคนที่พามาด้วย ให้นั่งลงสะงั้น เล่นเอาสมาชิกที่พึ่งมาใหม่ทำตามแทบไม่ถูก
"เอ่อ....หวัดดี แจบอม ชานซองแล้วก็นิชคุณด้วย ฉันขอนั่งด้วยน่ะ^-^" หนุ่มตาหวานนามคิมจุนซูเอ่ยทักอย่างติดๆขัดๆ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ แล้วจึงแทรกตัวไปนั่งร่วมโต๊ะด้วย แล้วมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจ จึงลงมือทานอาหารที่เขาเอามาด้วย สร้างความงุนงงให้กับคนทั้งโต๊ะ ยกเว้นหนุ่มคนนี้ที่ดูท่าจะสนใจเรื่องนี้เพียงเรื่องเดียว
"จุนซู!! นายรู้มั้ยว่าทำไมอูยองไม่มา? เขาไปอยู่ไหน? กับใึคร? เป็นอะไรหรือเปล่า?" นิชคุณใส่ไม่ยั้ง จึงทำให้คนที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก ถึงกับชะงัก
"เ่ล่นถามเยอะแบบนี้จะตอบอะไรก่อนดีล่ะ"
"ก็ตอบๆมาเถอะนะ>0<"
"โอเคๆๆ เมื่อคืนอูยองออกไปกินฉลองวันเกิดเพื่อน เลยเมาเละ"
"ละ แล้วอูยองตอนนี้อยู่ไหนล่ะ??"
"อูยองอยู่ที่บ้านจุน......แว๊ก!!O-o ซนดงอุนมาได้ไงเนี่ย!!"
นิชคุณมองคนตรงหน้าอย่างงงๆ ทั้งๆที่เขาจะรู้แล้วเชียวว่าอูยองอยู่ที่ไหน แต่อยู่ๆดันร้องเสียงดังลั่นแถมยังก้มหน้าก้มตากิน ไม่สนใจจะตอบคำถามเขาซักนิด นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ย!~ นิชคุณครุ่นคิดก่อนจะหันควับ ไปทางด้านหลังเืืมื่อมือเย็นๆของใครบางคนแตะเข้าที่ไหล่ข้างขวา
"อ้าว!! ดงอุน"
"แฮ่กๆๆๆ>_< "
พี่คุณเอียงคอมองน้องชายด้วยความสงสัย ที่ไม่ยอมทักเขาตอบซักคำ แถมยังยืนหอบแฮ่กๆิีอีกต่างหาก ทำไมวันนี้มีแต่คนทำตัวแปลกๆไปว่ะ~ นิชคุณครุ่นคิดพลางจ้องดงอุนเขม็ง น้องชายเขาถึงได้รู้สึกตัวจึงได้เอ่ยตอบแต่ไม่ใช่กับนิชคุณ เป็นใครอีกคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างหาก
"พี่จุนซู....แฮ่กๆ...ทำไมไม่รอผมก่อน....หนี....ผมออกมาก่อน ทะ ทำไม?" คนหน้าหวานเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก ลมหายใจของเขาติดขัดเพราะความเหนื่อยอ่อน
"ก็ใครใช้ให้ตามล่ะ!!"
"พี่จุนซู!! ทำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะ!!" เมื่อความหงุดหงิดพุ่งเข้าใส่ ความเหนื่อยก็แทบหายเป็นปลิดทิ้ง น้ำเสียงและคำพูดของดงอุนดูจะเป็นปกติแล้ว แถมยังหาเรื่องเขาต่อด้วยซ้ำ
"ผมบอกพี่แล้วทำไมไม่เชื่อผมบ้าง!!"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้น่ะดงอุน!!"
ควับ!! ควับ!! หัวทั้งสี่ซึ้งประกอบไปด้วย แทคยอน นิชคุณ แจบอม และชานซอง หันกลับไปกลับมาระหว่างคนทั้งคู่อย่างพร้อมเพรียง ด้วยสีหน้างงๆ กับบทสนทนาของคนทั้งสอง มันคุยเรื่องอะไรกันว่ะ?
"ขอร้องล่ะ!! พี่ฟังเหตุผลผมบ้างสิ มันคือเรืองจริงน่ะครับ"
"หยุดพูดได้แล้ว!!"
"ไม่! ผมไม่หยุด ผมจะพูดจนกว่าพี่จะเข้าใจ"
"ฉันบอกให้หยุดพูดไงเล่า!! >_<"
"ผมจะบอกพี่ชัดๆอีกครั้งนึงน่ะ ว่าผมกับจุนโฮเราละ......." "หยุดน้าาาาาา!! >0<"
คนหัวแข็งยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้างแน่น ก่อนจะลุกหนี แล้ววิ่งออกจากโต๊ะไป ยังไม่ทันที่จะได้ฟังคำพูดของซนดงอุนได้จบประโยค เขาไม่อยากได้ยินดงอุนพูดแบบนั้น ถ้านายพูดออกมารู้มั้ยว่าจุนโฮจะเสียหาย และเสียใจมากแค่ไหน~ คิมจุนซูได้แต่พูดโต้แย้งอยู่ในใจ
"เดี๋ยว!! พี่จะหนีผมไปไหนอีกเนี่ย!!" ดงอุนร้องเสียงหลงแล้วรีบวิ่งตามรุ่นพี่หน้าหวานไปติดๆ
ฟึบ!! ทั้งคู่วิ่งผ่านหน้าจุนโฮไปอย่างไม่สนใจ ทำให้หนุ่มตี๋ได้แต่มองตามด้่วยความแปลกใจ ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะเจ้าปัญหาอย่างงงๆ
"อ้าว!! จุนโฮมาด้วยเหรอ? นึกว่าวันนี้นายไม่มาเรียนสะอีก"
"อ๋อ!! พอดีมีเรื่องนิดหน่อยเลยมาเอาป่านนี้อ่ะครับ^-^" คนตาหยียิ้มกว้างตอบคำถามให้รุ่นพี่หน้าหมวยไปพร้อมๆกัน สาสยตาก็คอยสังเกตคนบนโต๊ะไปทั่ว จึงไ้ด้เห็นฮวางชานซองที่นั่งนิ่ง แต่ก็เหลือบไปมองคนตัวเล็กบ้างตามโอกาส แล้วพอจุนโฮหันกลับมา เขาก็แกล้งหันหน้าหนีไปอีกทาง เหมือนไม่ได้แอบมองจุนโฮเลยซักนิด
บรรยากาศบนโต๊ะเริ่มกลับมาอึดอัดอีกครั้ง ก็อึดอัดกันอยู่สองคนนั่นแหละ จุนโฮชานซอง ทำไงดีเขาไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้แล้ว~ ชานซองครุ่นคิดก่อนจะนึกอะไรดีดีออก ขอบคุณพระเจ้าที่ผมอยู่ชมรมบาส^0^
"เอ่อ....ทุกคนผมไปโรงยิมก่อนน่ะ วันนี้มีแข่งบาส^^" น้องตัวใหญ่ลุกขึ้นจากโต๊ะพลางยิ้มร่า พูดว่าจะไป แต่ก็ยังยืนนิ่งไม่ไปไหนสะที "เอ่อ.....คือ....นี่จะไม่มีใครไปเชียร์ผมหน่อยหรอ" เขากวาดสายตาทั่วโต๊ะ แต่ก็ไม่พบคนใจดีที่จะไปให้กำลังใจเขาข้างสนามเลยซักคน มีแต่แจบอมที่ทำท่าอยากจะไป ถ้าไม่ติดว่าไอ้แมวบ้านี่มันเกาะพี่เป็นปลิงเลยล่ะก็ พี่จะไปเชียร์นายน่ะชานซอง=0=
"เฮ้อ!! งั้นผมไปแล้วน่ะ" ก่อนจะไปชานซองก็ยังไม่วายหันกลับมามองอีกครั้ง แล้วจึงโบกมือลาน้อยๆ ด้วยความน้อยใจอยู่ลึกๆ นี่จะไม่มีใครไปกับเขาจริงๆใช่มั้ยเนี่ย~ ชานซองเดินออกไปด้่วยความเสียใจโดยไม่รู้เลยว่ามีคนๆหนึ่งเป็นห่วงเขาอยู่
คนตาหยีชะเง้อ มองตามไปอย่างห่วงๆ ไม่มีใครไปเชียร์ไอ้หมีจริงๆหรอเนี่ย~ อีจุนโฮครุ่นคิดหน้ามุ่ย ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืนออกจากโต๊ะ "เอ่อ.....ทุกคน พอดีผมมีธุระ ไปก่อนนะครับ" ปากพูดแตต่ตาเขายังคงจ้องอยู่ที่เดิม ที่ๆคนตัวใหญ่เดินหายลับไป
"อื้ม!! ไปเถอะ^^" แจบอมยิ้มแฉ่งให้รุ่นน้องไปหนึ่งที
"บ๊ายบายนะ^0^" แทคยอนก็โบกมือให้จุนโฮหยอยๆ แต่.......หนุ่มรุ่นพี่คนสุดท้ายนี่สิ ที่ยังไม่ยอมปล่อยจุนโฮไปง่ายๆ
"เดี๋ยว!!จุนโฮรู้มั้ยว่าอูยองอยู่ไหน พี่ติดต่อไม่ได้เลย" นิชคุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่กังวลแบบสุดๆ มันเลยอดที่จะทำให้จุนโฮรู้สึกสงสารไม่ได้
"อูยองอยู่บ้านผมเองครับ พอดีอูยองเมามาก ตอนเช้าก็เลยไปเรียนไม่ไหว" จุนโฮเอ่ยตอบไขข้อสงสัยให้รุ่นพี่อย่างชัดเจน จนนิิชคุณจึงได้แต่พยักหน้ารับรู้ตามเบาๆ
"งั้น.....ผมไปน่ะครับ"
"เดี๋ยว!! "
"มีอะไรอีกหรอครับ?"
"พี่ขอเบอร์บ้านจุนโฮหน่อยสิ"
"อ๋อ!! ได้สิครับ xx-xxxx-xxx"
"ขอบใจน่ะ จุนโฮ^^"
"งั้นผมไปได้จริงๆแล้วน่ะ โชคดีครับ" ว่าจบจุนโฮก็รีบเดินหายลับไปทำธุระที่กล่าวไว้ แต่เดินไปทางโรงยิม(อะไรเนี่ยนุ้งโฮ)
นิชคุณมองจนรุ่นน้องหายลับไป เขาจึงค่อยควักมือถือออกจากกระเป๋าแล้วกดเบอร์ที่พึ่งได้มาสดๆร้อนๆ ทันที ก่อนจะลุกขึ้นยืน "แทคเจย์!! ฉันไปคุยโทรศัพท์ก่อนน่ะ" หนุ่มหน้ามลจากไปพร้อมกับโทรศัพท์ในมืออย่างรวดเร็ว ในใจคิดถึงแต่คนๆนั้นคนเดียว
..........................................................
"ชานรับ!!" เสียงของยุนดูจุนกัปตันทีมตะโกนลั่น ก่อนจะส่งลูกไปให้คนที่เขาไว้ใจเสมอว่าเล่นได้ดี มันชู๊ตบาสแม่น ถึงจุดที่ชานซองรุ่นน้องของเขายืนอยู่ มันจะห่างไกลกับห่วงของฝั่งตรงข้ามก็ตาม แต่เขาก็มั่นใจ
ฟึบ!! ชานซองกระโดดรับท่ามกลางเสียงกรี๊ดของสาวๆในโรงเรียน ก่อนจะเลี้ยงลูกบาสไปที่ห่วงเป้าหมาย ถ้าไม่ติดว่าทีมฝั่งตรงข้ามคอยดักหน้าดักหลังเขาไปทั่ว ไม่เหลือที่ให้ชานซองได้ก้าวต่อเลย แต่ใบหน้าหล่อคมกลับไม่แสดงความรู้สึกกังวลใดๆทั้งสิ้น เขาดันฉีกยิ้มกว้างไปให้คู่แข่ง ที่ต่างทำหน้างงๆใส่เขา ก่อนจะยืดตัวขึ้นชู๊ตบาสออกไปด้วยความมั่นใจ ถึงมันจะไกลมากไปหน่อย แต่ฮวางชานซองคนนี้ มั่นใจว่ามันต้องลงสะอย่าง แค่นี้สบายมาก
ฟึบ!! เสียงลูกบาสที่ลอดลงห่วงได้อย่างพอดิบพอดี เป็นไปอย่างที่ดูจุนคาด ไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆไอ้น้องรัก
กรรมการเป่าปี๊ดยุติการแข่งขันทันที พวกเขาเป็นฝ่ายชนะอีกเช่นเคย ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นลั่นโรงยิม นักกีฬาทุกคนต่างพากันเข้ามากอด รัด ขยี้หัว ไอ้มักเน่ของทีมอย่างสนุกสนาน ก่อนจะพากันส่งยิ้มหวานให้บรรดาสาวๆแฟนคลับ ที่มารุมกรี๊ดรุมเชียร์พวกเขาให้ใจละลายเล่น เ้ช็คเรตติ้งมันสะหน่อย ใครๆก็รู้ว่าทีมบาสของกัปตันทีมยุนดูจุน ถือเป็นทีมนักกีฬาเด่นของโรงเรียนนี้ และที่สำคัญพวกเขาป๊อปมากๆในบรรดานักเรียนผู้หญิง ต่างพากันมารุมเอาอกเอาใจพวกเขากันยกใหญ่ ก็นอกจากฝีมือการเล่นของพวกเขาจะสุดยอดแล้ว หน้าตาของสมาชิกในทีมแต่ละคน ก็หล่อกระชากใจสาวแบบสุดๆอย่างไม่มีใครยอมใครด้วยสิครับ อะไรมันจะลงตัวแบบนี้
อีจุนโฮเผลอยิ้มกว้าง เมื่อเฝ้าติดตามดูทุกๆการเคลื่อนไหวของมักเน่ตัวใหญ่ พึ่งจะเคยเห็นชานซองเล่นบาสเป็นครั้งแรก ทำเอาจุนโฮจตกใจไม่น้อย ไม่เคยคิดเลยว่าชานซองจะเล่นบาสเก่งมาก แถมยังจะดูป๊อปปูล่าในหมู่สาวๆอีกด้วย นายก็เก่งเหมือนกันน่ะเนี่ย ไอ้หมีซื่อ^^
สายตาคู่เรียวยังคงจับจ้องอยู่ที่เดิม พักหลังๆมานี้ เขาชอบแอบมองชานซองก่อนตลอด เหอะ!! ไม่รู้ไอ้หมอนี่มันมีอะไรดีให้มอง~ คิดได้ดังนั้นก็เผลอฉีกยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง(บ้าไปแล้ว)
ขาเรียวๆค่อยๆก้าวเดินมาหาชานซองเรื่อยๆ วันนี้จุนโฮตั้งใจจะมาแสดงความยินดี รวมทั้ง.......เขาอดไม่ได้ที่จะเผลอถือขวดน้ำเย็นๆกับผ้าสะอาดๆมาด้วย เห็นคนตรงหน้าที่ดูจะเหนื่อยกับการเล่นบาส เหงื่อก็ไหลเต็มหน้าเต็มตัวไปหมด จุนโฮก็อดห่วงชานซองไม่ได้เหมือนกัน
ปากบางกำลังจะเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าให้หันมาสนใจเขาหน่อย แต่..........
"อปป้าเหนื่อยมั้ยค่ะ!! ดูสิ เงื่อไหลเต็มเลย เดี๋ยวฉันเช็ดให้อปป้าน่ะค่ะ>///<"
"อปป้าเก่งจังเลยเหนื่อยมั้ยค่ะ >0< เดี๋ยวฉันช่วยเช็ดเหงื่อด้วยมั้ยค่ะ"
"น้ำมั้ยค่ะอปป้า ฉันซื้อมาฝากค่ะ!!"
"ใช่ค่ะ!! น้ำมั้ยค่ะ ขวดนี้จากใจของฉันให้อปป้าคนเดียวเลยค่ะ>///<"
เสียงสาวๆที่พากันมารุมถามรุมตื๊อพ่อนักกีฬาบาสใหญ่ ล้อมหน้าล้อมหลังชานซองไปหมด บ้างก็เอาผ้ามาซับเหงื่อให้ บ้างก็คอยป้อนน้ำให้ไม่ขาด ทำเอาชานซองฉีกยิ้มกว้างให้สาวๆ ว๊าว!! นี่เราก็เนื้อหอมเหมือนกันน่ะเนี่ย "ขอบใจน่ะจ๊ะสาวๅ ^0^"
"กรี๊ด!! อปป้ายิ้มให้ฉันด้วยแหละ"
"อะไร!! เขายิ้มให้ฉันต่างหาก!!"
"ฉันต่างหาก!!>0<"
เช๊อะ!! ชอบล่ะสิ ถึงได้ยิ้มหน้าระรื่นอย่างนั้นอ่ะ ดี!! งั้นก็อย่าหวังจะได้ดื่มน้ำของฉันอีกเลย ไอ้หมีบ้า!! เหงื่อก็ไม่ต้องเช็ดมันแล้ว จะเป็นอะไรก็เรื่องของนาย มีแต่คนมารุมเอาอกเอาใจอย่างนี้ล่ะสิ เ้ดี๋ยวนี้นายถึงไม่สนใจฉัน โอ๊ย!! แล้วทำไมฉันต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย!! เพราะนายคนเดียวเลยไอ้หมีหน้าหม้อ!!>0<
ชานซองผู้ไม่รู้ไม่เห็น ว่ามีสายตาอำมหิตคอยจ้องเขาอยู่ ก็ยังคงยืนยิ้มให้สาวๆต่อไป ไม่ใช่ว่าเขาชอบสาวๆกลุ่มนี้ แต่เพราะคนพวกนี้เป็นแฟนคลับเขา คอยเชียร์เขาอยู่เสมอ ที่จะขอบคุณพวกเธอด้วยการส่งยิ้มหวานให้ แล้วปล่อยให้่เช็ดเหงื่อ บีบนวด ป้อนน้ำให้เขา ตามสบาย ถือสะว่าเป็นการตอบแทนล่ะกัน เพราะถึงไง ตัวเขาเองก็อยากให้คนที่มาเชียร์ คนที่มาซับเหงื่อ ป้อนน้ำให้ เป็นจุนโฮอยู่ดี ขนาดเขาพยายามหลบหน้าจุนโฮมาตลอดช่วงนี้ แต่จุนโฮก็ยังเป็นคนเดียวที่ชานซองจะคิดถึงเป็นคนแรกเสมออยู่ดี
ตุบ!! เสียงขวดน้ำกระแทกลงพื้น พร้อมกับผ้าขนหนูเล็กๆสีขาว ที่ถูกเจ้าของโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี เรียกความสนใจให้กับชานซองทันที แต่พอเขาหันไปก็ไม่พบใครเลย นอกจากขวดน้ำกับผ้าผืนเล็กๆ แล้วคนที่จงใจโยนทิ้งนี่อยู่ไหนกัน "เอ่อ...สาวๆครับ พอแค่นี้ก่อนน่ะ อปป้าขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อก่อนน่ะ เดี๋ยวจะรีบไปเรียนต่อ ขอโทษด้วยน่ะครับ^^" ชานซองเอ่ยขอโทษตามมารยาืท ก่อนจะเดินออกจากสนามมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
พอเขาเข้ามาได้ปุ๊บ กัปตันทีมสุดหล่อ ก็เดินมากอดคอเขาปั๊บ ก่อนจะฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ อะไรของเขาว่ะ?
"ไงไอ้หนุ่มเนื้อหอม!! ดื่มน้ำเย็นเจี๊ยบๆสดชื่นมั้้ยว่ะ^0^"
"อ๋อ!! น้ำจากสาวๆอ่ะหรอ ทำไมอ่ะ ก็ปกติเหมือนทุกครั้งอ่ะแหละ"
"แหม!! ไม่ต้องมาทำเซ่อเลย แกนี่ร้ายไม่เบาน่ะเนี่ย ขนาดคนหยิ่งๆอย่างอีจุนโฮ ยังตามมาเชียร์แก เจ๋งว่ะ!! แกนี่ตัดหน้าฉันจริงๆ จุนโฮฉันปิ์งมานานแล้วน่ะโว๊ย!! แต่เห็นว่าเป็นแกน่ะเนี่ย ฉันยกให้ก็ได้เว้ยไอ้ชานน้องรัก^0^"
"ห๊ะ!!O_o จุนโฮมาเชียร์ผม" ชานซองเบิกตากว้าง จุนโฮเนี่ยน่ะมาเชียร์เรา ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะสนใจว่าเรามาแข่งมาซ้อมอะไร แต่วันนี้มาเชียร์เราเนี่ยน่ะ สงสัยพี่ดูจุนจะแกล้ง
"ล้อเล่นแบบนี้ผมไม่ขำน่ะีพี่"
"เฮ้ย! ไม่ได้พูดเล่น พูดจริงเว้ย ยิ้มหวานแบบนั้นฉันจำได้แม่นเว้ย ว่าเป็นของอีจุนโฮเพื่อนร่วมห้องแก"
"จะ จริงหรอพี่!!"
"เอ้อ!! จริงโว๊ย!! ก็ฉันเห็นจุนโฮยืนยิ้มหวานมองแกอยู่ แถมยังถือขวดน้ำกับผ้ามาด้วย เลยถามแกไงว่าดื่มน้ำเย็นๆสดชื่นมั้ย......ทำไม? นี่แกไม่ได้หรอ?"
ถ้าอย่างนั้นไอ้ขวดน้ำกับผ้าผืนนั้นก็ของจุนโฮงั้นสิ!! แล้วทำไมต้องโยนทิ้งด้วยล่ะ?
"เอ้อ!! หรือว่าที่แกไม่ได้ เพราะจุนโฮงอนแกล่ะมั้ง ก็เห็นแกยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้สาวๆกลุ่มนั้นสะหน้าบานเชียว จุนโฮเห็นแบบนั้นก็คงไม่อยากใ้ห้แกแล้วล่ะมั้ง ว่าแต่.......บอกมาเดี๋ยวนี้น่ะเฟ้ย ทำไงถึงจีบจุนโฮติดอ่ะ.......อ้าว!! รีบไปไหนของมันว่ะไอ้ชาน?"
พอชานซองได้ยินคำว่า 'จุนโฮงอนแกล่ะมั้ง' ขาเขาก็รีบวิ่งออกมาทันที ให้ตายเหอะ จุนโฮเนี่ยน่ะงอนเรา ไม่รู้ไอ้พี่บ้านั่นมันแหย่เราเล่นหรือเปล่า แต่ตอนนี้ ฉันอยากเจอนายมากเลยจุนโฮ.....
ชานซองวิ่งออกมาไกลจากโรงยิมพอสมควร พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหนุ่มหน้าตี๋ เดินเตะฝุ่นเล่นไปเรื่อยเปื่อยอยู่แถวนั้น หน้าตาก็บึ้งตึงไปหมด ดูก็รู้ว่ากำลังโกรธใครบางคนอยู่แน่ๆ หวังว่าใครคนนั้นจะไม่ใช่เขาน่ะ "จุนโฮ!!" ปากเรียวเอ่ยเรียกคนตรงหน้าอย่างไม่ลังเล แค่อยากมั่นใจว่าสิ่งที่ดูจุนพูดกับเขา มันคือเรืืองจริง
คนตรงหน้าหันมามองเขาทันที ไม่รู้ว่าเขาตาฝาดไปเองหรือเปล่า แต่ชานซองแอบเห็นแววตาแสดงความน้อยใจอยู่ในนั้นด้วย ก่อนที่มันจะเรียบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรอีกครั้งทันที
"มีอะไร?"
"เอ่อ.......ขอบคุณน่ะที่นายมาเชียร์ฉัน^^" ว่าจบก็ฉีกยิ้มบางๆให้คนตรงหน้า ที่ยังคงไม่ยอมยิ้มตอบเขากลับมาเลยซักนิด
"ใครบอก!! ฉันไม่ไ้ด้ไปสะหน่อย"
ปากแข็ง!! ดูก็รู้่ว่านายกำลังโกหกฉันอยู่อีจุนโฮ
"หรอ......ว๊า!! แย่จัง ฉันเลยนั่งเหงาอยู่คนเดียว ไม่มีใครมาเชียร์เลย หิวน้ำก็หิว เหนื่อยก็เหนื่้อย ไม่มีใครมาคอยซับเหงื่อให้เลย" โทษทีนะจุนโฮ ฉันแค่แกล้งนายเล่นเฉยๆน่ะ^^
"โกหก!! ฉันก็เห็นว่ามีผู้หญิงมารุมเช็ดเหงื่อ ป้อนน้ำให้นายเยอะแยะ!! ยืนยิ้มหน้าบานขนาดนั้น ใครไม่เห็นก็บ้าแล้ว" เป็นไปตามที่หมีคาด นายตกหลุมพรางฉันแล้วล่ะจุนโฮ
"ไหนบอกว่านายไม่ได้ไปดูฉันไง แล้วทำไมรู้ล่ะว่ามีคนมาเชีียร์ฉันล่ะห๊ะ!!^^"
ร่างบางถึงกับพูดไม่ออก เมื่อคนตรงหน้าจับทางเขาได้ เวรกรรม พลาดได้ไงเนี่ยฉัน!!
"แล้วทำไมไม่เอาน้ำมาให้ฉันละ โยนทิ้งทำไม ไม่อยากให้ฉันแล้วหรือไง"
พอเห็นคนตรงหน้าำทำเป็นพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จุนโฮก็อดไม่ได้จึงเผลอตัดพ้อด้วยความน้อยใจ แบบที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน "นายคงไม่อยากได้ของฉันซักเท่าไหร่หรอก ก็เห็นนายยืนรับของจากสาวๆกลุ่มนั้น สะหน้าระรื่นเชียว ของๆฉันนายคงไม่อยากได้หรอก"
ว่าจบก็รีบหันหลังเดินหนีทันที แต่แขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ กลับคว้ามือของเขามากุมไว้แน่น ไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกยังไง ให้ตายเถอะ!! ไอ้หมีหน้าด้าน!! คนหันมามองหมดแล้ว~ จุนโฮครุ่นคิดหน้าแดง อายจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ยิ่งเห็นสายตาที่หันมามองพวกเขากันยกใหญ่ ก็ยิ่งอยากจะแทรกแผ่นดินหนีทันที ผู้ชายที่ไหนเขามายืนกุมมือกันแบบนี้เล่า!!
"ปล่อยนะ!! ชานซอง คนอื่นเขาหันมามองกันใหญ่แล้ว ไม่อายหรือไง!!"
"ไม่!! ฉันดีใจต่างหากล่ะ ที่นายสนใจฉัน ฉันรู้สึกดีมากจริงๆน่ะจุนโฮ แต่......นายทำแบบนี้มันไม่ถูกน่ะ ฉันไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ นายชอบดงอุน แล้วทำไมยังทำเป็นสนใจฉันอีก อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ถ้านายไม่คิดจะจริงจังกับฉันมาตั้งแต่แรก ก็หยุดเถอะ อย่าเข้ามาวุ่นวายกับฉันอีกเลย ปล่อยฉันไปเถอะจุนโฮ...."
ชานซองเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ในเ้มื่ิอเขาไม่ใช่คนที่จุนโฮรัก เขาก็จะไม่ไล่ตามจุนโฮอีก แต่ชานซองไม่เคยรู้เลยว่า สิ่งที่เขาพูดทุกคำ มันกำลังทำร้ายความรู้สึกดีๆของคนๆ หนึ่งอยู่ มันกำลังทำลายความรู้สึกดีๆของจุนโฮอยู่
"โทษที.....ถ้าฉันทำให้นายรู้สึกแย่ ใช่แล้วล่ะ!!ฉันผิดเอง ที่เข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตนาย จากนี้สบายใจได้เลย ฉันจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว ฉันขอโทษ.....แต่นายรู้อะไรมั้ย นายบอกให้ฉันปล่อยนายไป........แต่ นะ นายต่างหากล่ะ......ที่ต้องเป็นคนปล่อย ฉันเอง....ชะ ชานซอง...."
ร่างสูงสะดุดกึกที่คนตรงหน้าสวนกลับมาแบบนี้ รวมทั้งไอ้หยาดน้ำตาที่มันคลอปริ่มตาเล็กๆนั้นด้วย จุนโฮกำลังจะร้องไห้ นี่เขาทำอะไรผิดงั้นหรอ? จุนโฮเป็นอะไรไป? จุนโฮร้องไห้ทำไม? ไม่อยากเห็นคนตรงหน้าเขาอ่อนแอแบบนี้เลย.....
"ฉันไปล่ะ....^^" ร่างบางฝืนยิ้มเอ่ยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะรีบชักมือของตัวเองกลับทันที แล้วหันหลังเดินจากไป ไม่อยากให้ชานซองเห็น ไม่อยากให้ใครเห็นว่าเขาอ่อนแอ และไม่อยากให้ใครเห็นสายตาของตัวเขาเอง ว่าตอนนี้......มันมีแต่ ฮวางชานซอง เพียงคนเดียว
อ่านแล้วเม้น ขอให้2pmรัก 2pmหลง จ๊วฟๆ
จบตอน
มาต่อให้หายคิดถึง ครั้งหน้าอาจจะหายไปอ่านgat pat
แต่ก็จะมาลงให้แน่นอน รอหน่อยน่ะค่ะ
ไม่ต้องห่วงหากไรเตอร์แต่งชานนูนอดราม่าเกินไป มันใกล้จะแฮปปี้แล้วล่ะ
ต้องติดตาม ขอบคุณที่อ่านฟิคค่ะ
TS. Kato
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น