คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : EP.9 อยู่ๆก็มีแต่เธอ มาปรากฏตัวในหัวใจ
รุ่งเช้า......
แจบอมค่อยเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ เหมือนคนยังไม่อยากตื่น เช้าแล้วหรอเนี่ย~ แจบอมคิดก่อนจะมองไปรอบเตียงจึงพบว่าตัวเขาเองกำลังนอนหันข้างประจัญหน้ากับใครบางคนอยู่
ใครบางคนที่ว่าก็ต้องเป็นอูยองสิ!! รูมเมทที่เขาเลือกไว้ให้นอนห้องเดียวกัน.......แต่ทำไม!! คนที่นอนข้างๆเขาตอนนี้ถึงเป็น.......
อ๊ค แทคยอนล่ะ!!!
แจบอมตกใจ!! รีบเด้งตัวลุกขึ้นกระโดดออกจากเตียงทันที(ตาสว่างเลยน่ะ-0-) ตาก็คอยจับจ้องดูคนตรงหน้าที่นอนเอามือเื้ท้าหัวหันข้างมองเขาอยู่ตลอดเวลา เมื่อแทคยอนเห็นว่าแจบอมตื่นกลัว เขาก็รีบเด้งตัวขึ้นมานั่งบนเตียง มองแจบอมตาแป๋ว...
"อรุณสวัสดิ์^^" แทคยอนเอ่ยทักยิ้มกว้างพลางยกมือเล็กน้อยให้คนตรงหน้าที่ยังจ้องเขาตาเขม็ง แจบอมไม่ได้สนใจคำทักทายของแทคยอนเลย เขารุ้แต่ว่าตอนนี้อารมณ์เขาชักจะครุกรุ่นขึ้นมาแล้วสิ
"นายมานอนที่นี่ได้ยังไง ห๊า!!!" แจบอมชี้หน้าเอ่ยถามแทคยอนเสียงดัง
"ก็เมื่อคืนนายเข้านอนก่อนใคร ฉันก็เลยเข้ามานอนด้วย เพราะกลัวว่านายจะเหงาไงล่ะ^^" แทคยอนพูดเสียงใสยิ้มหน้าบานไม่รับรู้ชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า
"อ๋อหรออออออออออออออออ!!!" แจบอมกัดฟันพูดก่อนจะยิ้ม(เหี้ยม)ให้แทคยอนหนึ่งที เป็นการอำลาอาลัยแก่มันครั้งสุดท้าย เพราะตอนนี้ ปาร์ค แจบอม ฟิวส์ขาดแล้วโว๊ย!! >0<
ของทุกอย่างในห้องลอยคว้างอยู่กลางอากาศเหมือนภาพสโลโมชั่นในหนัง แจบอมคลั่งมาก เขาคว้าของทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือ เขวี้ยงใส่แทคยอนเหมือนคนบ้า ปากก็ตะโกนด่าไม่หยุด
"ไอ้แทคยอน!! ไอ้แมวชั่ว!! ไอ้เวร!! ไอ้ดำ ฟันเหยิน หูกาง กามใหญ่ ไอ้เลวเอ๊ย!!! >0<"
ถึงสิ่งที่แจบอมทำมันจะเลวร้าย....แต่ตอนนี้แทคยอนกลับเห็นตรงกันข้ามในเมื่อได้นอนกับแจบอมทั้งคืนจนเช้า แค่นี้เขาก็มีความสุขจะตายแล้ว^^
ภาพในมุมที่แทคยอนเห็นจึงเป็นอีกแบบ เขามองไม่เห็นของทุกอย่างที่ถูกขว้างมาซักนิด ถึงจะเขวี้ยงมาโดนเขาบ้าง ก็ไม่รู้สึกเจ็บ แทคยอนมองเห็นเพียงแต่ แจบอมคนเดียว ใบหน้าที่ดูเคร่งเครียด คิ้วที่ผูกกันเป็นปมของแจบอม ทำไมถึงดูดีอย่างนี้น่ะ น่ารักเป็นบ้า^^ คำพูดต่างๆที่แจบอมด่าสารพัด มันกลับฟังดูรื่นหู รู้สึกอยากฟังอีกเรื่อยๆ ไม่เบื่อ~ ยิ่งแทคยอนคิด เขาก็เผลอยิ้มแบบคนบ้าออกมาโดยไม่รู้ตัว (ไอ้โรคจิต>0<)
แจบอมหยุดขว้างข้าวของเพื่อมองรอยยิ้มของคนตรงหน้า ก่อนจะโมโหยิ่งกว่าเก่า!!
อะไรของมันว่ะเนี่ย!!! เขาทั้งขว้างของใส่มัน ทั้งด่ามัน แต่มันกลับส่งยิ้มโง่ๆมาให้เขางั้นหรอ นี่มันจะไม่สำนึกเลยใช่มั้ย!! ดี!! ดูสิ ถ้าเขาทำแบบนี้มันยังจะยิ้มออกอยู่ไม๊!!!
แจบอมคิดก่อนจะถลาตัวเข้าไปบีบคอคนตรงหน้า ด้วยความโมโห!!!
และมันก็ได้ผลจากตอนแรกที่แทคยอนยิ้มให้เขา ตอนนี้มันกลับชักดิ้นชักงอต่อหน้าเขา หึ!!~ แจบอมแค่นหัวเราะ สมน้ำหน้าไอ้แมวชั่ว!!
"อ่อก!! แค่กๆ แจบอม นะ นายจะฆ่าฉันหรอ!!" แทคยอนเอ่ยอย่างยากลำบาก ตอนแรกก็ยังเห็นว่าแจบอมน่ารักอยู่หรอก แต่ตอนนี้น่ากลัวชะมัด TT0TT
"เออ ใช่!!! ฉันจะฆ่าแก" แจบอมพูดเสียงโหด
แทคยอนพยายามหาทางรอด และเขาก็คิดออกต้องใช้แผนนี้เท่านั้นแหละ!!
"เฮ้ย!! แกทำอะไรน่ะ ไอ้แมวดำ!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้น่ะเฟ้ย!! O_o"
แจบอมตกใจ ก็อยู่ๆมือของแทคยอนที่เคยดึงมือเขาออกจากคอของัมน กลับเลื่อนลงมากอดเอวเขาแทน แต่!!! เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือออกจากคอมันหรอก ยิ่งมันทำแบบนี้ เขายิ่งบีบแน่นมากขึ้นกว่าเดิมสะีอีก
"แกปล่อยมือออกจากเอวฉันเดี๋ยวนี้น่ะ!! >0<"
"นายก็....ปล่อย แค่กๆ มือออกจาก คะ คอของฉันก่อนสิ!!! >^<"
แจบอมบีบคอแทคยอนแน่น แต่แทคยอนก็ยิ่งกอดแจบอมแน่นเช่นกัน ทำให้ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันแค่คืบ โอ๊ย!! ทนไม่ไหวแล้วโว๊ย มันจะใกล้เกินไปแล้ว >///<
แจบอมทำอะไรไม่ถูก นอกจาก....
"ชานซอง!! ช่วยพี่ด้วย เอาไอ้แมวบ้านี่ออกไปที >0<"
"ไอ้คุณ!! ช่วยด้วยแจบอมจะฆ่าฉันโว๊ย!! >0<" แทคยอนก็ตะโกนเรียกเพื่อนรักสุดเสียงเช่นกัน ทั้งสองผลัดกันตะโกนไม่ยอมหยุด แต่แทนที่มันจะช่วยปลุกคนทั้งสองที่พวกเขาเรียก กลับทำให้คนห้องข้างๆต้องตื่นแทนสะมากกว่า =_=^
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โอ๊ย!!! เสียงใครมันมาโวยวายกันแต่เช้าว่ะเนี่ย เสียบรรยากาศทะเลสวยๆหมดเลย~ จุนซูครุ่นคิดพลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วจึงค่อยๆเปิดเปลือกตาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะจะให้หลับต่อก็หลับไม่ลงแล้ว
"โอ๊ย!! มึนหัวจัง" จุนซูพูดกับตัวเองพลางเอามือกุมขมับ นี่เมื่อคืนเราดื่มไปเท่าไหร่เนี่ย ไอ้ชานซองบ้า ดันยุเราเรื่องไม่เป็นเรื่อง ไอ้เราก็บ้ายุสะด้วยสิ มึนโว๊ย!! >0<
เอ๊ะ!! รู้สึกเหมือนใครมาก่ายเอวเรา?? ช่างเถอะ!! จุนโฮมั้ง~ จุนซูครุ่นคิดพลางเอามือออกจากหน้าผากของตัวเอง แล้วหันมามองอี จุนโฮ คนที่นอนกอดเขาทั้งคืน แต่ว่า......
"เฮ้ย!! ซน ดงอุน O0o" จุนซูตะโกนเสียงดังลั่น ที่ทำเอาคนหลับลืมตาตื่นขึ้นด้วยคามตกใจ ก่อนที่จุนซูจะรีบกระเด้งตัวลุกขึ้นอย่างไม่ทันระวัง รวมทั้งเพราะไอ้ส้น....ที่ยังคงเจ็บจากการโดนหอยบาด (รันทดจริง=0=) มันทำพิษเอา เขาจึงล้มลงตกเตียงทันที
"โอ๊ย!! ก้นฉัน >0<" จุนซูร้องลั่นพลางเอามือลูบก้นตัวเองไปมาด้วยความเจ็บปวด หลังจากล้มลงก้นกระแทกพื้นเต็มๆ ขาก็เดี้ยง ก้นก็เจ็บ โอ๊ย!! ซวยจังโว๊ย!!
"เฮ้ย!! พี่จุนซูเจ็บมากมั้ยเนี่ย" ดงอุนร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบลงมาดูคนเจ็บทันที มือทั้งสองก็จับหน้าจับแขนเขาไปทั่วอย่างถือวิสาสะ
"นะ นาย มานอนห้องฉันได้ไง?? จุนโฮอยู่ไหน??" จุนซูร้องถามทันที ที่ดงอุนลงจากเตียงมาดูเขา
"เอ่อ.......คือ..... เมื่อคืนพี่กับชานซองเมาหนักมาก ชานซองก็เมาเพ้อแต่จะให้จุนโฮมาส่งมันที่ห้องอย่างเดียว ไม่รู้ว่ามันเป็นบ้าอะไรของมัน!! จุนโฮก็เลยให้ผมพาพี่มาส่งที่ห้อง ผมเองก็รอจุนโฮ แต่ไม่เห็นจุนโฮเข้ามานอนสะที ผมก็เลย.... เอ่อ...เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รุ้ครับ =///=" ดงอุนเล่าถึงเรื่องเมื่อคืนก็อดที่จะเ้ขินไม่ได้ ก็เ้มื่อคืน.....เขา.....เขา.....เขาได้จูบพี่จุนซูแล้วยังไงล่ะ แอร๊ย!! เขินอ่ะ >///<
"มะ เมื่อคืนฉันเมาหนักขนาดไหนเนี่ย??"
เมามากขนาดไหนงั้นหรอ? ก็มากถึงขนาดพี่่บอกรักผมไงล่ะ แอร๊ย!! เขินอีกแล้ว >///< (บ้าไปแล้ว)
" กะ ก็ มะ ไม่มากเท่าไหร่หรอกครับ >///<"
"นี่นายไม่สบายหรือเปล่า??หน้าแดงอีกแล้วไข้ขึ้นหรือเปล่า?" ไม่ว่าเปล่าจุนซูเอามืิอทั้งสองข้างสัมผัสไปทั่วใบหน้าดงอุนทันที ด้วยความเป็นห่วงจนลืมตัว
ดงอุนเห็นดังนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะเอามือของตัวเอง วางนาบลงบนแก้มนุ่มๆของจุนซูทั้งสองข้างเช่นกัน ก่อนจะเอ่ยคำพูดแผ่วเบาออกมาอย่างอ่อนโยน
"พี่เป็นห่วงผมหรอ? หืม?^_^"
จุนซูสะดุ้งกับคำถามของคนตรงหน้า ก่อนจะรีบเอามือออกจากใบหน้าดงอุน แล้วสะบัดหน้าออกจากการเกาะกุมของฝ่ามือนุ่มๆ หันไปทางอื่น "คะ ใครเป็นห่วงนายกัน >///<"
แต่มันกลับทำให้ดงอุนยิ้มแก้มปริ ปากแข็งจริง จิ๊ง พี่จุนซู~ ดงอุนคิดก่อนจะค่อยๆพยุงคนปากแข็ง ให้ลุกมานั่งบนเตียงเหมือนเิดิม "เจ็บมั้ยเนี่ย??"
"ไม่เป็นไรแล้วละ.....เอ้อ!! แล้วยังงี้จุนโฮกับชานซองก็....." จุนซูเอ่ยขึ้นทันที หลังจากพึ่งนึกถึงน้องชายร่วมห้องอีกคน
ดงอุนไม่ได้ตอบแต่หันมายิ้มแห้งๆให้พี่จุนซู เป็นที่รู้กันว่า สองคนนั้นคงจะนอนอยู่ห้องเดียวกัน เวรแล้วไง!! ไอ้ชานซองมันยิ่งพร่ำเพ้อถึงจุนโฮอยู่ด้วย จะเป็นยังไงบ้างเนี่ยน้องฉัน~ จุนซูครุ่นคิดถึงน้องชายคนสนิทแล้วก็อดห่วงไม่ได้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อุ่นจัง~ ชานซองครุ่นคิดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา เขารู้สึกถึงไออุ่นที่กดทับแขนของเขาอยู่ คิดได้ดังนั้นชานซองจึงค่อยๆเปิดเปลือกตาของตัวเองช้าๆ ก่อนจะหันหน้าไปทางแขนของตัวเอง ถึงได้รู้ที่มาของความรู้สึกอบอุ่นที่แขนข้างขวาของเขา คนๆนั้นก็คือ......อี จุนโฮ>0<
"นี่เรายังฝันอยู่หรอเนี่ย คิดว่าตื่นแล้วสะอีก" ชานซองพึมพำกับตัวเองพลางมองใบหน้าของจุนโฮ ซึ่งนอนตะแคงหันหน้ามาทางเขา โดยใช้แขนหนาๆของเขาแทนหมอนอิง
ฝันดีชะมัด^^ เพราะความจริงนายไม่มีัวันเข้าใกล้ฉันขนาดนี้แน่นอน อีจุนโฮ....ถ้าเป็นดงอุนล่ะไม่ว่า นายคงดี๋ด๋าจะเข้าใกล้ด้วย เช๊อะ!! คิดแล้วเครียด >0<
ชานซองมองใบหน้าของจุนโฮที่หลับตาพริ้ม แพขนตาคู่สวยนั้นน่ารักเหลือเกิน โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า กลายเป็นคนในฝันของไอ้หมีไปสะแล้ว ชานซองค่อยๆเอามือซ้ายเกลี่ยผมของเด็กหนุ่มขี้วีนอย่างแผ่วเบา
คนอะไรก็ไม่รู้ ยิ่งเห็นยิ่งไม่อยากละสายตา ยิ่งมองก็ยิ่งชอบ ยิ่งชอบก็ยิ่งรัก นายจะน่ารักไปไหนเนี่ย อี จุนโฮ ~ ชานซองครุ่นคิด พลางระบายยิ้มบางๆ ให้คนตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าไปใกล้ๆคนในอ้อมแขน ใกล้เข้าไปเรื่อยๆใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนตรงหน้า
ไหนๆนายก็อยู่ในฝันฉันแล้ว ขอทำในสิ่งที่ฉันอยากทำแล้วกันนะ ตี๋น้อย^^ ~ คิดได้ดังนั้น ชานซองจึงเม้มริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะประกบปากกับริมฝีปากบางสวยอย่างแผ่วเบา อ่อนหวาน
เอ๊ะ!! ทำไมมันเหมือนจริงจังว่ะ? แต่ช่างเหอะ!! รู้สึกดีชะมัดเลย^^
ชานซองค่อยๆผละริมฝีปากออกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเอามือลูบไล้ใบหน้ามนๆ อย่างถนุถนอมแล้วบรรจง ประกบรอมฝีปากลงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไ่ม่เหมือนครั้งแรก เพราะเขาค่อยๆแทรกลิ้นร้อนๆของตัวเอง เข้าไปลิ้มรสความหวานภายในปากของหนุ่มตี๋ อี จุนโฮ อย่างนุ่มนวล ก่อนจะเพิ่มความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะเริ่มจะห้ามตัวเองไม่ไหวสะแล้ว ทำเอา้เจ้าของริมฝีปากาบางที่ตอนนี้ถูกแรงจูบบดขยี้ทั้งชา ทั้งช้ำไปหมด สะดุ้งตื่น เบิกตาตี่ๆของตัวเองให้กว้างขึ้น ด้วยความตกใจ แล้วผลักอกกว้างๆของคนที่ทำให้เขาต้องตื่นขึ้นด้วยวิธีการปลุกแบบนี้ ให้ผละออกจากริมฝีปากตนอย่างรวดเร็ว
"ไอ้ชานซองบ้า!! >0<" จุนโฮตะโกนสุดเสียงก่อนจะเด้งตัวขึ้นมานั่ง แล้วเอามือจับริมฝีปากช้ำๆของตัวเองอย่างลืมตัว รสสัมผัสของหมอนี่ยังติดอยู่ที่ปากเราอยู่เลย อะไรว่ะเนี่ย >///<
ชานซองเองก็ลุกขึ้นมานั่งประจัญหน้ากับจุนโฮด้วยความงุนงง ก่อนจะพูดอะไรโง่ๆออกไป
"ทำไมในฝันมันเหมือนจริงอย่างนี้ว่ะ??"
"อะ อะไรน่ะ!! ฝันหรอ??.....ไอ้โง่เอ๊ย!! >0<" จุนโฮตะโกนอย่างเดือดดาล นี่มันจูบเราเพราะคิดว่ามันฝันอยู่งั้นหรอ?? อะ ไอ้หมีบ้าเอ๊ย!!! >///<
"นี่ๆๆ นายจะมาด่าฉันแบบนี้ไม่ได้น่ะจุนโฮ นี่มันเป็นความฝันของฉัน ฉันมีสิทธิ์จะทำอะไรกับนายก็ได้ ถ้าฉันอยากจะกอดนาย จะหอมนาย จะจูบนาย ฉันก็ทำได้" ว่าจบชานซองก็ไม่รอช้า คว้าตัวจุนโฮเข้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่ๆ ทั้งแก้มซ้ายแก้มขวา ก่อนจะดึงตัวจุนโฮเข้ามากอดไว้แน่น
"ฉันบอกนายแล้วว่าฉันมีสิทธฺ์ทำอะไรกับนายก็ได้ แต่ตัวนายในฝันเนี่ย หอมเหมือนตัวจริงเลยแห๊ะ ^0^"
อุ่นจัง!! นี่เรารู้สึกอบอุ่นมากจริงๆ มันเหมือนความรู้สึกของเมื่อคืนที่ชานซองโอบกอดเราไว้ มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นและโหยหาืที่จะได้สัมผัสกันแบบนี้ รวมถึงรสจูบเมื่อครู่นี้ด้วย..... ทำไมเรารู้สึกเหมือนร่างกายจะหลอมละลายยังไงไม่รู้สิ ร้อนไปหมดทั้งตัวเลย อย่าบอกน่ะว่าเรา......เรา.......เกิดจะชอบไอ้หมีบ้าขึ้นมาจริงๆ~ จุนโฮสับสนในใจของตัวเอง ก่อนจะสลัดความคิดนี้ออกแล้วผลักชานซองเต็มแรง ทำเอาคนตัวใหญ่อย่างชานซองล้มลงตกเตียงทันที
"โอ๊ย!! นายผลักฉันทำไมเนี่ย!! เจ็บนะ>0<" ชานซองร้องโอดครวญก่อนจะยืนขึ้น แล้วลากข้อมือเล็กๆลงมาจากเตียง แต่คนตัวเล็กกว่ากลับไม่เกรงกลัวเขาแม้แต่น้อย แล้วพูดบางอย่างขึ้นมาที่ทำเอาเขาหายโง่เลยทันที
"ก็ต้องเจ็บน่ะสิ!! นายจะได้รู้ไงว่านี้ไม่ใช่ฝัน!! เมื่อคืนนายเมามากฉันก็เลยพานายมาส่งที่ห้องก็แค่นั้น >0<" คนร่างบางตะโกนออกไปอย่างเดือดดาลในความซื่อบื้อของ ฮวาง ชานซอง
"ถะ ถ้างั้น นะ นี่ก็คือความจริงงั้นสิ??" ชานซองเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ในความผิดที่ตัวเองเผลอก่อขึ้นโดยไม่รู้ตัว
"อืม =0="
"ถะ ถ้างั้น ฉันก็นอนกอดนายมาตั้งแต่ มะ เมื่อคืน?"
"อื้ม >_<"
"ละ แล้วฉันก็หอมนาย แล้วก็.......จะ จูบ...."
"นายตายแน่!!! >0< ไอ้ชานซอง!!" ยังไม่ทันที่ชานซองจะพูดจบ จุนโฮก็อัดหมัดเข้าที่ปากของชานซองเต็มแรง
"นายกล้าขโมยจูบแรกของฉันได้ไง!! ไอ้หมีขั้วโลก >0<"
"โอ๊ย!! พอแล้วจุนโฮ ฉันขอโทษ...โอ๊ย!!!" ชานซองไม่ว่าเปล่าเขาปัดแขนที่จุนโฮพยายามฟาดใส่เขานับไม่ถ้วน ก่อนที่เลือดจะค่อยๆไหลออกที่มุมปากของเขา เล่นเอาจุนโฮหยุดชะงักในการประทุษร้ายต่อทันที
"นะ นายเลือดออก O0o"
"ก็ฝีมือนายน่ะแหละ ไม่ต้องทำเป็นตกใจหรอก" ชานซองบ่นขมุบขมิบ ก่อนจะเอาหลังมือปาดเลือดที่มุมปากของตัวเองออก อย่างไม่ใส่ใจมากนัก ถึงยังไงเราก็ได้ลิ้มรสจูบของอี จุนโฮไปแล้วนี่นา แถมยังเป็นจูบแรกอีก เอาว่ะ!! คุ้มก็คุ้ม ^0^
"บ้่าป่ะเนี่ย!! ปากแตกยังจะยิ้มออกอีก" จุนโฮเอ่ยต่อด้วยความสงสัย ในสีหน้าเบิกบานของคนเจ็บ แต่มันก็ยังคงยืนยิ้มหวานให้เขาเนิ่นนาน
ทำมไเราต้องรู้สึกใจสั่นๆด้วยว่ะ แค่ไอ้หมีเอ๋อมันยิ้มให้แค่เนี่ย!! นี่ฉันหวั่นไหวกับรอยยิ้มของนายงั้นหรอ?? ซน ดงอุน ฉันขอโทษ TT0TT
"ฉะ ฉันไปก่อนนะ >///<" ว่าจบจุนโฮก็รีบเดินออกจากห้องทันที ถ้าเกิดเขาอยู่ต่ออีกนิดมีหวังได้บ้าตายก่อนพอดี เพราะงั้นอย่าเสียดีกว่า!!
แต่..............
มันทำให้ไอ้คนที่ยังอยู่ มันกลับเข้าใจผิดไปไกล......
"นี่นาย รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยหรอ จุนโฮ...." ชานซองเอ่ยเสียงแผ่วเบา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"โอ๊ย!! เสียงใครมาโวกเวกโวยวายแต่เช้ากันเนี่ย >0<" เด็กหนุ่มแก้มป่องเอ่ยอย่างหัวเสีย ที่ถูกปลุกกระทันหัน พลางขยี้ตาบวมๆของตัวเองมารับแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องของนิชคุณ
เมื่อคืนนิชคุณชวนอูยองมานอนด้วย แล้วผลักไสอ๊ค แทคยอน ให้ไปนอนกับแจบอมแทน เป็นแผนการร้ายของชายหนุ่มหน้าหวาน ที่ไม่ค่อยเข้ากับใบหน้าอ่อนโยนนี้ซักเท่าไหร่
อูยองค่อยๆเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งแทน ก่อนจะทำหน้าอังๆ อย่างขัดใจ "ง่วงอ่าาาา T0T" แล้วก็ต้องกลับลงไปนอนทันที เมื่อมีใหญ่แตุ่นุ่มนิ่มฉุดอูยองให้ลงไปนอนต่อ บนแผงอกอุ่นๆของตัวเอง ก่อนจะเอามือกอดร่างบางไว้แน่น
"ง่วงก็นอนต่อสิ ค่อยลุกก็ได้" นิชคุณเอ่ยเสียงแผ่วเบาทั้งที่ยังหลับตา เพราะเขาเองก็ยังรู้สึกง่วงนอน ไม่ต่างอะไรกับเด็กหนุ่มแก้มอูมนั่นเลย
"เพราะพี่นั่นแหละ!! บอกแล้วว่าให้รีับนอนพี่ก็ไม่ยอม>0<" อูยองบ่นขมุบขมิบในอ้อมกอดของคนรัก ที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นนอนตะแคงให้คนน้องนอนหนุนแขน ส่วนตัวเองก็กระชับอ้อมกอดไอ้เด็กขี้งอนให้แน่นขึ้น จนใบหน้าอูมๆซุกลงกับอกกว้างๆของเขาพอดี
"ขอโทษนะ อูยองไม่โกรธพี่น่ะ?" นิชคุณกระซิบเบาๆข้างหูเล็กๆ ของอูยอง ที่ทำเอาเจ้าของใบหู อายจนหน้าแดง หูแดงไปหมด
"กะ ก็พี่นั่นแหละ ผมบอกไม่เอาๆ พี่ก็ไม่ยอม" เด็กหนุ่มบ่นเสียงอู้อี้เพราะใบหน้าซุกกับอกอุ่นๆอยู่
"โธ่....ก็พี่อยากอ่ะ"
"แต่ผมบอกว่าผมไม่อยากอ่ะ >0<"
"พี่อยากลองดูนี่นา มันก็สนุกดีไม่ใช่หรอ??"
"สนุกบ้าอะไรล่ะ พี่มันส์อยู่คนเดียว แต่ผมเจ็บอ่ะ T0T"
"โอ๋ๆๆ โอเคๆ งั้นคืนนี้พี่ไม่กวนแล้วก็ได้ อย่าโกรธพี่น่ะครับ^^"
นิชคุณพูดจบก็ประทับริมฝีปากลงบนหัวหอมๆ กลิ่นแชมพูของจาง อูยอง ก่อนจะสูดกลิ่นหอมจนชื่นใจ แล้วค่อยๆ หลับตาลงสุ่ห้วงนิททราอีกครั้ง ทั้งๆที่ยังคงกอดอูยองแน่น
ส่วนอูยองนั้นถึงจะโกรธพี่คุณที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาอดหลับอดนอน เพราะต้องมานั่งเล่นเกมส์เป็นเพื่อนพี่คุณแทบทั้งคืน (เอาสะคิดไปไกล=0=) ชวนให้เขาเล่นเกมส์แข่งด้วย ใครแพ้ต้องโดนดีดหน้าผาก แต่เผอิญว่าเขาแพ้ทุกตา เลยโดนพี่คุณคนดีดีดจนหน้าผากแดงแจ๋ไปหมด ใจร้ายมาก แงๆๆๆ TT^TT
แต่พอพี่คุณแค่ขอโทษเรา แล้วกอดเราไว้แบบนี้ ความโกรธเมื่อครู่มันก็หายไปทันที~ อูยองครุ่นคิดก่อนจะเอาหน้าซุกแผงอกอุ่นๆอีกครั้ง "อูยองรักพี่คุณน่ะ ^^" เขาเอ่ยต่อยิ้มๆ พลางกอดตอบพี่คุณของเขาไว้หลวมๆ แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราตามเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นนี้ไปด้วยกัน zzZZ
..................................................................
อาหารต่างๆ ถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม มีมากเกินกว่าคนทั้งแปดจะกินไหว ซึ่งทั้งหมดนี้เจ้าของทริป อ๊ค แทคยอนเป็นคนจัดเตรียมไว้ให้ (ก็มันรวยนิ) พวกเขาแต่ละคนเพิ่งจะลงมารวมตัวทานอาหารเช้าได้ไม่นาน และแต่ละคนก็มีสภาพแตกต่างกันออกไป
คนแรก อ๊ค แทคยอน กำลังนั่งหน้าบวมฉึ่ง มือก็คอยซับเลือดกำเดาที่ยังคงไหลอยู่ แถมยังร้องไห้กระซิกๆ มองแจบอมที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาไม่วางตา
แจบอมเองก็จ้องแทคยอนเขม็งเช่นกัน พร้อมกับปล่อยรังสีอำมหิต เอามือกอดอกไม่ยอมแตะอาหารตรงหน้าเลยซักนิด ส่วนคนถัดมาที่นั่งติดกับแจบอมก็คือ จุนซู โดยมีดงอุนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามติดกับแทคยอน สองคนนี้ออกมาพร้อมกัน เพราะดงอุนต้องคอยประคองจุนซูให้เดินออกมาจากห้องด้วย แถมยังเผลอสบตากันในบางครั้ง แต่จุนซูเองก็จะเป็นฝ่ายหลบตาก่อนทุกครั้ง ผิดกับดงอุนที่ยังคงแอบมองจุนซูบ่อยครั้ง ไม่ได้สนใจจุนโฮที่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองเลย
แต่จุนโฮกลับไม่ได้สนใจดงอุนซักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาทานอาหารที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่ดูหงุดหงิดนั้นไม่คิดจะเงยหน้ามามองชานซองด้วยซ้ำ ผิดกับชานซองเขาเอาแต่จ้องหน้าจุนโฮนิ่ง ปากที่แตกนั้นเรียบตึงไม่มีรอยยิ้มใดๆปรากฏ แต่ถ้ามองลึกลงไปในแววตานั้น ก็จะรู้ว่าตอนนี้ ฮวาง ชานซอง กำลังเจ็บปวดอยู่มากแค่ไหน
ส่วนอีกคู่นั้น......
แอ๊ดดดด
"อรุณสวัสดิ์ทุกคน ^0^" (พึ่งจะเข้ามาเมื่อกี๊ =_=^) นิชคุณและอูยองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน หลังจากเข้ามาที่ห้องทานอาหาร เขาทั้งสองมาช้าสุด เพราะเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน จึงยากที่จะลุกมาแต่เช้า
"พะ พี่แทคยอน!! ทะ ทำไม หน้าเป็นแบบนั้นล่ะครับO_o" อูยองเอ่ยถามอย่างตกใจทันทีที่เห็นใบหน้าอันบวมฉึ่งของแทคยอน
"อย่าถามว่าทำไมหน้าเป็นแบบนี้เลย ถามว่ารอดมาได้ยังไงจะดีกว่าT_T" แทคยอนตอบหน้าเศร้า ตาก็ยังคงจ้องแต่แจบอมไม่เลิก
"เอ่อ......พี่ว่าเรารีบไปนั่งกันเถอะอูยอง ^_^" นิชคุณ(ตัวต้นคิด) รีบพาอูยองไปนั่งที่โต๊ะอาหารกลบเกลื่อนความผิดของตัวเองที่ก่อไว้ให้เพื่อนรัก แหะๆๆๆๆ =0=
เคร้ง!!
เสียงแจบอมกระแทกช้อนกับส้อมลงกับจานอย่างไม่ไยดี ทำเอาทุกคนตกใจรวมทั้งนิชคุณกับอูยองที่พึ่งมานั่งด้วย
แจบอมลุกขึ้นอย่างเหลืออด ตาก็ยังคงจับจ้องแทคยอนอยู่
"ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ!!" แจบอมเอ่ยเสียงดัง ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องอาหารไป ทิ้งให้แทคยอนอ้าปากค้าง ก่อนจะตั้งสติได้ จึงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามแจบอมออกไปทันที ทำเอาคนอื่นๆ งงในท่าทีของแจบอมไปตามๆกัน มีเพียงนิชคุณคนเดียวที่เข้าใจสถานการณ์ดี จึงได้แต่นั่งยิ้มเจื่อนๆ พร้อมกับพูดกลบเกลื่อนความผิด(อีกครั้ง)
"เอ่อ....ทุกคนกินกันต่อเถอะ อย่าสนใจเลย ^-^"
เมื่อทุกคนได้ฟังรุ่นพี่ที่ดูน่านับถือที่สุด(ในตอนนี้) พูด จึงเลิกสนใจสองคนเมื่อครู่ แล้วตั้งหน้าตั้งตารับประทานอาหารเช้ากันต่อ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โอ๊ย!! ทำไมฉันต้องเดินหนีออกมาด้วยเนี่ย!!~ แจบอมคิดพร้อมกับหยุดเดินเขาทรุดตัวนั่งลง บนหาดทรายอย่างหมดแรง เขาสับสนมาก......ว่าเขาจะโมโหแทคยอนไปเพื่ออะไร
แจบอมเหม่อได้ไม่นานนัก เขาก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ แทคยอนก็วิ่งตามเขาออกมา พร้อมกับมาหยุดยืนด้วยท่าทางเหนื่อยหอบอยู่ตรงหน้าเขา แต่ตอนนี้แจบอมไม่มีอารมณ์จะวิ่งหนีอีกแล้ว จึงจำยอมปล่อยให้ไอ้คนหน้าบวมเพราะฝีมือเขามันนั่งลงข้างๆ อย่างช่วยไม่ได้
"แฮ่กๆ ทำไม....นาย......ตะ ต้องวิ่งหนีด้วย" แทคยอนพูดไปก็หอบไป
"เพราะฉันไม่ชอบน่ะสิ!!" แจบอมตอบแบบไม่หันไปมองแทคยอนซักนิด แต่กลับมองทอดสายตาไปที่ทะเลกว้างๆแทน
"ทำไมถึงไม่ชอบล่ะ!! แค่นอนด้วยกันไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลยนี่นา? นายบอกเองไม่ใช่หรอ ว่าถึงไงเราก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน แล้วเพื่อนมันจะนอนกับเพื่อนมันผิดตรงไหนเนี่ย!!!" แทคยอนพูดตอกย้ำสถานะของตัวเองด้วยความเจ็บปวด อยากจะรุ้จริงๆว่าคนข้าง กำลังคิดอะไรอยู่
"เอ่อ.....ก็เพราะ....เพราะ.." แจบอมอึกอักที่จะตอบ มันยิ่งทำให้คนข้างๆ คาดหวังกับคำตอบของเขาไปไกล จนต้องเผลอเร่งอย่างลืมตัว
"ตกลงว่าไงล่ะ!! มันผิดตรงไหนที่เพื่อนจะนอนด้วยกันห๊ะ!!"
"ก็เพราะ......เพราะ...... เพราะนายเป็นเพื่อนที่ไว้ใจไม่ได้ไง!! >0<" แจบอมตะโกนใส่แทคยอนเพราะรำคาญที่ถูกคาดคั้น ก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่งั้นหมอนั่นมันอาจจะเห็นหน้าแดงๆของเขาตอนนี้ก็ได้ (ไม่ได้เล่นตัวอะไรหรอกนะ!!)
"แค่นั้นเองหรอ?" ยิ่งเห็นแจบอมเขิน แทคยอนก็ยิ่งอยากเร่งทำคะแนน แต่สิ่งที่แจบอมพูดตอบกลับมาครั้งนี้ ทำเอาแทคยอนหน้าตึงไปในทันที!!
"ไม่ใช่แค่นั้นนะ!! >0< เพราะนายมานอนกับฉัน ทำให้ฉันอดนอนกับอูยองไปด้วยน่ะสิ!!"
"ทำไม!!นายอยากนอนกับอูยองขนาดนั้นเลยหรอ?" แทคยอนอดที่จะหึงไม่ได้ ถึงแม้อูยองจะมีไอ้คุณเป็นแฟนแล้วก็เถอะ!!
"ก็เด็กมันน่ารักอ่ะ เป็นใครใครก็อยากอยู่ใกล้ๆ" เมื่อเห็นแทคยอนหน้าหมองลง เขาก็ยิ่งอยากแกล้งต่อ เลยอดที่จะพูดยั่วโมโหไม่ได้
"ยิ่งฉันเห็นแก้มนิ่มๆของอูยองนะ ฉันยิ่งรู้สึกเสียดายว่า ทำไมฉันไม่เจออูยองก่อนไอ้คุณกันนะ นี่ถ้าได้นอนด้วยกัน รับรองเลยว่าฉันต้องเผลอกอดเอาไว้ทั้งคืนไม่มีทางปล่อยแน่ๆ เด็กอะไรน่าระ...."
"วันนี้วันอะไร?" แทคยอนลุกพรวดก่อนจะเอ่ยถามขัดจังหวะการพรรณนาเรื่องความน่ารักของอูยองทันที (ทนฟังไม่ได้โว๊ย!!)
"อะไรของนายเนี่ย อยู่ๆก็แทรกเข้ามาได้!!" แจบอม(แกล้ง)หงุดหงิดที่มาขัดจังหวะเรื่องอูยอง เขาจึงรีบลุกขึ้นพร้อมกับทำหน้าโมโห(เนียนไม๊ล่ะ^^)
"ฉันถามนายว่าวันนี้วันอะไร??"
"วันเิวินอะไรของนาย ฉันไม่รู้โว๊ย!!" แจบอมเอ่ยปัดเขาเองก็ชักงงกับคำถามของแทคยอนเต็มที แล้วตกลงวันนี้วันอะไรหว่า??
"วันนี้เป็นวันเกิดฉัน ^0^" ยิ่งพูดแทคยอนก็รีบยิ้มกว้างมากขึ้น
เมื่อได้ฟังคำตอบแจบอมเองตกใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่เคยรู้มาก่อน ก็ตอนเป็นเพื่อนกันมันไม่เคยบอกเขาเลยนี่หว่า!!
"ฉัน.....อยากได้ของขวัญ^^" แทคยอนเอ่ยต่อพร้อมกับเปลี่ยนจากยิ้มกว้างมาเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์แทน แจบอมที่ตกใจอยุ่พอได้สติก็รีบตอบกลับแบบไม่คิดเลยทันที
"ทำไมฉันต้องให้ด้วย มันไม่ใช่เรื่องของฉันซักหน่อย!!"
"ก็ฉันอยากได้นี่นา นายให้ฉันเถอะนะๆๆๆๆๆ" แทคยอนถึงกลับต้องใช้ลูกอ้อนเดียวกับนิชคุณแต่ดูยังไงนิชคุณก็น่ารักกว่าเยอะ =_=
"เออๆๆๆๆ ก็ได้ๆ จะเอาอะไรล่ะ!! >0<" ที่แจบอมยอมก็ไม่ใช่เพราะมันน่ารักอะไรหรอก แต่เขารำคาญมันต่างหากล่ะ
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าใจอ่อนยอมให้ แทคยอนก็รีบเอ่ยต่อไม่รอให้เสียโอกาส
"ฉันอยากได้......" ว่าจับแทคยอนก็รีบยื่นหน้าโน้มตัวเข้าหาแก้มใสๆของคนร่างเล็ก ก่อนจะกดจมูกลงที่แก้มขาวใสนั้นฟอดใหญ่ ให้ฉ่ำปอด โดยที่แจบอมยังไม่ทันได้ปฎิเสธ
แจบอมได้แต่ยืนอึ้ง รู้ตัวอีกทีก็โดนไอ้แมวดำตรงหน้าขโมยความบริสุทธิ์จากแก้มของเขาไปสะแล้ว
"แก้มนายหอมจังเลย^^" แืทคยอนเอ่ยยิ้มๆ แสดงออกอย่างชัดเจนว่ามีความสุขมาก ต่างจากแจบอมที่ถึงจะรู้สึกแปลกๆและหวั่นไหว แต่ก็ไม่คิดจะแสดงออกมาให้แทคยอนได้ใจ จึงทำได้เพียงแค่อารมณ์เสียและตะโกนด่ามัน
"แก!!! ไอ้แมวชั่ว แกตายแน่!!!" ยังไม่ทันที่แจบอมจะได้บีบคอรอบสอง เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน เมื่อเหลียวกลับไปมองจึงได้รู้ที่มาของเสียง
"ไอ้เจย์!! ไอ้แทค!! เล่นน้ำกันเถอะ ^0^" นิชคุณที่รีบวิ่งมาแต่ไกลเอ่ยเสียงดัง ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าแทคยอนและแจบอม ตามติดมาด้วยอูยองเจ้าของแก้มอูมๆสุดน่ารัก ที่พึ่งมาถึงแล้วหยุดยืนอยู่ข้างๆนิชคุณ
"จะเล่นก็เล่นสิ!! แต่ก่อนจะเล่นฉันขอฆ่ามันด่อนได้มั้ย!!" แจบอมเอ่ยตอบนิชคุณแต่ก็ยังคงจ้องแทคยอนเขม็ง
นิชคุณไม่สนใจสิ่งที่แจบอมพูดซักนิด เขาคว้าคอเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะลากลงน้ำไปแบบไม่ทันได้ตั้งตัว อูยองเองก็รีบตามลงน้ำไปเช่นกัน
ไม่นานนักจุนโฮกับดงอุนที่พึ่งวิ่งมาก็ตามลงไปสมทบด้วย เพราะจุนโฮเอาแต่ตื๊อจะเล่นน้ำกับดงอุนให้ได้ ทิ้งให้คนเท้าเจ็บอย่างจุนซูกับคนปากเจ็บอย่างชานซอง ได้แต่นั่งอยู่บนหาดดูเพื่อนๆ เล่นน้ำกันจนฉ่ำปอด
(จุนซู).......นี่ถ้าไม่ติดว่าเราโดนหอยบาดล่ะก็ จะรีบโดดลงน้ำไปด้วยเลยเชียว -_-
(ชานซอง).....นี่ถ้าไม่ติดว่าเราหงุดหงิดที่เห็นจุนโฮกระตือรือร้นจะเล่นน้ำกับดงอุนล่ะก็ ป่านนี้เราโดดน้ำก่อนใครไปแล้ว >0<
เฮ้ออออออออ
เซ็งโว๊ย!!!! >0<
.............................................................
เวลาล่วงเลยไปถึงบ่ายสองกว่าๆได้ ทุกคนจึงหยุดเล่นน้ำกัน ก่อนจะเดินขึ้นฝั่งอย่างอ่อนแรง แต่ก็รู้สึกได้ผ่อนคลายความตึงเครียดต่างๆ ไปได้เยอะเ้ลยทีเดียว
จากนั้นทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ก่อนจะแยกตัวกันไปเดินหาอะไรกิน แถวๆเลียบชายหาด ยกเว้นก็แต่อี จุนโฮ ที่ขอลงไปแช่น้ำว่าบต่อที่สระว่ายน้ำส่วนตัวของอ๊ค แทคยอน(รวยจริง ไรจริง =0=)
"นายไม่ีรีบขึ้นเดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี ไปเหอะ!! ไม่หิวหรือไง?" ดงอุนเอ่ยถามทันทีเมื่อทุกคนพากันเดินออกไปแล้ว
"ไม่อ่ะ!! ฉันอยากแช่น้ำเล่นต่อสักพัก นายไปเหอะไม่ต้องห่วง ^0^" จุนโฮตอบรับความห่วงใยจากดงอุน ก่อนจะโบกมือเป็นเชิงไล่ ว่าให้ไปหาอะไรกินเหอะ ไม่ต้องเป็นห่วงเขา
"โอเคๆ นายก็อย่าแช่น้ำนานนักล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา งั้น.....ฉันไปนะ^^" ดงอุนว่าจบก็ส่งยิ้มให้คนตาหยีชอบเอาแต่ใจหนึ่งที แล้วค่อยเดินออกไปจากสระว่ายน้ำขนาดกำลังพอดีทันที เหลือไว้เพียงเด็กหนุ่มตาตี่ที่ยังคงว่ายน้ำเล่นไปเรืื่อยๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เฮ้อ......รู้สึกแย่ชะมัด นี่เราปฏิเสธซน ดงอุนงั้นหรอ?? เราเองไม่ใช่หรอที่อยากอยู่ใกล้ๆดงอุน แต่ทำไมเรากลับปฎิเสธคำชวนของดงอุนสะล่ะ โอ๊ย!! ทำไงดีเนี่ย นี่เรากำลังนอกใจดงอุนงั้นหรอ!! ถ้าดงอุนรู้เขาจะรู้สึกยังไง อี จุนโฮ >0<
จุนโฮได้แต่คิดว้าวุ่นภายในใจของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆว่ายไปทางฝั่งน้ำลึกของสระ แล้วดำลงไปให้ลึกที่สุด เผื่อมันจะล้างเอาความคิดแย่ๆนี้ออกไปด้วย แต่พอจุนโฮโผล่หัวขึ้นมาบนผิวน้ำอีกครั้ง ก็ต้องตกใจทันที ที่เห็นคนที่ทำให้เขาต้องสับสนภายในใจมากที่สุดตอนนี้ กำลังยืนมองเขานิ่งบนขอบสระ
"ฮวาง ชานซอง!! นี่นายยังไม่ไปอีกหรอ?" จุนโฮเอ่ยถามคนร่างใหญ่อย่างสงสัย ก็เพิ่งจะเห็นมันเดินตามคนอื่นๆออกไปแล้วนี่นา แล้วทำไมมันยังยืนอยู่ตรงนี้อีก
"........"
เงียบ!! ไอ้หมีมันวอนให้เราโมโหงั้นหรอ ถามแล้วทำไมไม่ตอบ~ คิดได้ดังนั้นจุนโฮจึงว่ายน้ำเข้าไปใกล้ชานซองขึ้นอีก ก่อนจะเอามือเกาะขอบสระไว้ "ฉันกำลังพูดอยู่กับนายนะ ชานซอง!!"
หมับ!!
สิ้นเสียงของจุนโฮ มือใหญ่ๆของชานซองก็คว้าเข้าที่แขนเล็กๆของจุนโฮทันที
"นะ นายทำอะไรน่ะ??"
ชานซองไม่ได้สนใจจะตอบคำถามอะไรเขา ก่อนจะดึงแขนจุนโฮขึ้นมาจากสระอย่างแรงที่ทำเอาคนร่างบางขึ้นมานั่งบนขอบสระได้เลยทันที
"นะนาย ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!" จุนโฮลุกขึ้นยืนพูดใส่หน้าชานซองเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ที่ชานซองคิดจะทำอะไรก็ทำ โดยไม่พูดอะไรกับเขาซักคำ
"........" ชานซองก็ยังคงไม่พูดอะไรเหมือนเดิม แต่เอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ บนเก้าอี้ที่นั่งพิงข้างสระ ก่อนจะเอามาห่มร่างกายให้จุนโฮมิดชิด แล้วจึงยอมเปิดปากพูดกับคนตรงหน้าได้ซักที
"นายแช่น้ำนานไปแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบายเอา รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ"
อะไรน่ะ?? นี่ชานซองกำลังเป็นห่วงเรางั้นหรอ?? นี่มันอุตส่าห์เดินกลับมาเพื่อมาพูดแค่นี้เนี่ยนะ~ แต่มันกลับทำให้จุนโฮรู้สึุกดีมากกว่าตอนที่ดงอุนพูดคำนี้กับเขาสะอีก ฉันจะทำยังไงดี!! >0<
"ยะ ยุ่งอะไรด้วยล่ะ ไม่เกี่ยวอะไรกับนายสะหน่อย!!" จุนโฮตะโกนใส่หน้าชานซองเสียงดังอย่างลืมตัว ซึ่งทำให้คนตรงหน้าเขายิ่งทำหน้านิ่งใส่เขามากขึ้นไปอีก นิ่งจนเขาเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาเลยทีเดียว
"ทำไม!! เพราะฉันไม่ใช่ดงอุนงั้นหรอ??" ชานซองเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความน้อยใจ ที่ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเขาตอนนี้จะรับรู้ได้หรือเปล่า
"......."
"ทำไมไม่ตอบล่ะ ห๊ะ!!! "
"......." เขาไม่สามารถตอบอะไรชานซองได้ในเมื่อสิ่งที่ชานซองกำลังพูดมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่อยู่ในใจเขามาได้ซักพักแล้ว ยิ่งเขาเห็นแววตาของชานซองที่มองมา มันยิ่งทำให้พูดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ที่เขาเกิดจะห่วงใยความรู้สึกของคนตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว
"ฮัดเช้ย!! >0<"
"นั่นไง!! ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าให้รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่สบายจนได้ ดื้อ!!" ชานซองเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อเห็นจุนโฮจามขึ้นมาเสียงดัง บอกแล้วไม่เคยเชื่อ=_=
"คะ ใครบอกนายว่าฉันไม่สบาย ฉันสบายดี....ฮัดเช้ย!!! >0<" โอ๊ย!! ไอ้หวัดบ้าจะมาเป็นอะไรตอนนี้ว่ะ
"เลิกเอาแต่ใจตัวเองซักทีได้มั้ย ทำไมนายไม่หัดฟังคำพูดของคนอื่นบ้าง!!"
"ฉันเลือกที่จะฟังจากปากของคนที่ฉันอยากฟัง!!"
"ใคร!! ดงอุนงั้นหรอ"
"ใช่!!! แล้วทำไมล่ะ"
"ทำไม!! มันดีกว่าฉันตรงไหน ห๊ะ!!"
"เพราะดงอุนเขาไม่ทำตัวน่ารำคาญเหมือนอย่างนายไง!!"
ชานซองนิ่งไปในทันที เมื่อเขาได้ฟังสิ่งที่จุนโฮพูด เจ็บชะมัด!! แค่คำำพูดไม่กี่คำของอี จุนโฮ มันกลับสร้างบาดแผลในใจเขาได้ฝังลึกมากขึ้นกว่าเดิม
"นายรำคาญฉันมากเลยหรอ....."
"คือ......ฉัน......ฮัดเช้ย!! >0<" ยังไ่ม่ทันที่จุนโฮจะได้ตอบอะไร ไข้หวัดก็เริ่มจะถามหาเขาหนักขึ้นเข้าแล้ว
"นายรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกินยาดักไว้ก่อนเถอะ ถ้าเป็นหนักกว่านี้แล้วมันจะแย่" ถึงเขาจะน้อยใจที่จุนโฮไม่เคยพูดดีๆด้วยเลย แต่เขาก็ไม่อยากเห็นจุนโฮยืนตัวเปียกจนไม่สบายแบบนี้ ฉันเป็นห่วงนายมากเหลือเกิน จุนโฮ
ทำไมนายถึงยังเป็นห่วงฉันอีกล่ะชานซอง?? ทั้งๆที่ฉันผลักไสนายขนาดนี้ ทำไมนายยังคงเป็นห่วงฉันอีก ในเมื่อสำหรับนาย ฉันมันเป็นได้แค่คนเอาแต่ใจคนหนึ่งไม่ใช่หรอ??
จุนโฮไม่ได้ตอบอะไรชานซองทั้งสิ้น เขาเพียงเดินผ่านหน้าชานซองเข้าไปในห้องพักของตัวเองทันที โดยไม่หันไปมองชานซองเลยด้วยซ้ำ
"ได้!! จุนโฮ จากนี้ฉันควรจะเลิกยุ่งกับนายเสียที......" ชานซองพูดกับตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบาและเหนื่อยล้าเหลือเกิน
ในเมื่อนายไม่เคยคิดจะหันมามองฉันด้วยซ้ำ แล้วทำไมฉันต้องดันทุรังไปเองคนเดียวด้วยล่ะ พอกันทีสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่ฉันเคยให้ ถึงแม้ฉันจะไม่สามารถตัดใจจากนายได้หมด แต่ฉันก็จะไม่ไปวุ่นวายอะไรในชีวิตของนายอีก.....อี จุนโฮ
.................................................................
"อูยองนายอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย ^^"
"อืม......??"
"พวกกุ้ง หอย ปู ปลาได้หมดเลยนะ เดี๋ยวพี่จัดให้" เพื่อสุดที่รักของพี่^0^
"อยากกินไก่ย่างอ่ะ!!"
"มาืทะเลทั้งทีอยากกินไก่ย่างเนี่ยน่ะ" มาสะไกลแต่ดันสั่งไก่ย่างเนี่ยน่ะ โธ่ อูด้งของพี่^^
"ก็ผมชอบนี่นา >0<"
"จ๊ะๆๆๆๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มันน่ารักเกินไปแล้วนะ" นิชคุณว่าพลางหยิกแก้มอูมๆนั้นเบาๆ ด้วยความเอ็นดูในท่าทางน่ารัก ไร้เดียงสาของ จาง อูยอง
"อย่าหยิกน่า!! >0<" อูยองว่าพลางทำแก้มป่องพองลมอย่างขัดใจ แต่มันกลับทำให้ไอ้คนพี่ยิ่งหมันเขี้ยวเข้าไปใหญ่ จะน่ารักไปไหนเนี่ย อูยองของพี่ ^0^ ~ นิชคุณคิดก่อนจะหอมแก้มใสๆให้ ชุ่มปอด ก็อูยองน่ารักขนาดนี้ เขาจะทนไงไหว
"พี่คุณ!! >///<"
"อะไรเล่า!! แค่นี้ต้องขึ้นเสียงด้วย เขินอ่ะดิ๊!! ^0^" นิชคุณยิ้มอย่างรู้ทันเมื่อเห็นแก้มป่องๆขึ้นสีเรื่อ น่ารักเกิ๊น!!
"ไม่คุยด้วยแล้่ว!! ผมไปซื้อไก่กินตรงนู้นดีกว่า >0<" ว่าจบก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปที่ร้านไก่ย่างแถวๆนั้นทันที พลางหยิบไก่พลิกไปพลิกมาบนเตาย่างอย่างสนอกสนใจ
ภาพนั้นทำให้นิชคุณอดขำกับตัวเองในความเป็นธรรมชาติของอูยองไม่ได้ ก็น่ารักสะขนาดนี้ ไม่รักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว พี่รักอูยองที่สุดเลย >0<
นิชคุณอมยิ้ม มองภาพตรงหน้าได้ซักพัก จึงค่อยๆหันหน้าไปมองหาดทรายกว้างๆ กับคลื่นทะเลกระทบฝั่ง มันช่างเป็นภาพที่สวยจริงๆ ก่อนจะผลันเหลือบไปเห็น!!!
ผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังเ้ดินถ่ายรูปเลียบชายหาด แต่งตัวสบายๆ ดูเป็นธรรมชาติ เหมาะกับสถานที่ เธอขมักเขม้นในการถ่ายรูปตัวเองอย่างมาก ทั้งทำหน้าตลกๆ ดูบ๊องๆ เหมือนเด็กๆ รวมถึงส่งยิ้มหวานใส่กล้องของตัวเอง รอยยิ้มแบบนี้ เส้นผมที่ยาวสวยไม่มีที่ติ ใบหน้าหวานๆ แบบนั้น เขาจำได้ไม่เคยลืม.......เธอคนนั้นคือ!!!
จบตอน
อัพ 100% แล้วน่ะค่ะ เรื่องกำลังดำเนินไปเรื่อยๆ
หวังว่ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนจะยังคงติดตามฟิคเรื่องนี้ต่อไป
พรุ่งนี้ำไรเตอร์ก็เปิดเทอมแล้้ว งานมาเพียบแน่ๆๆ
จะพยายามมาอัพให้ต่อแล้วกันน่ะค่ะ อาจจะช้าหน่อย
แต่มาลงต่อแน่นอน
อ่านแล้วก็ช่วยคอมเม้นท์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ด้วยน่ะค่ะ
TS. Kato
ความคิดเห็น