คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : EP.7 คำว่ารักคงยังไม่พอ...เธอคงไม่รับฟัง
เช้าวันไปทะเล
วันนี้แทคยอนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เขาลั้นลามาก เพราะวันนี้เป็นวันที่เขาจะได้ไปเที่ยวทะเลกับแจบอม แค่ 2 คนด้วย >0< เขินวุ๊ย!!!
แต่เขากลับรู้สึกตะหงิดๆ นิดหน่อย เพราะเมื่อเช้าอยู่ๆ แจบอมก็โทรมาบอกเขาว่าให้เอารถตู้มารับที่คอนโด ไปกันแค่สองคนจะเอารถตู้ไปทำไมหว่า?? ช่างเหอะ แค่แจบอมตกลงไปเที่ยวกับเขา เขาก็ดีใจจะแย่แล้ว (โดนบังคับต่างหาก=_=)
แทคยอนเองเป็นคนมีฐานะ(มาก)ทีเดียว เขาจึงมีคนขับรถประจำบ้านขับไปส่งเขาไได้ทุกที่ (คนรวยก็งี้แหละ)
พอไปถึงเรากับแจบอมก็จะเอากระเป๋าไปเก็บ แน่นอนว่าต้องค้างห้องเดียวกัน จากนั้นเราสองคนจะไปเดินเล่นที่ชายหาด เล่นน้ำกันนิดหน่อย พอตกดึกเรากับแจบอมก็จะเผากุ้งเผาปูเผาปลากินกัน เราจะป้อนให้แจบอมกิน แจบอมก็จะป้อนให้เรากินเหมือนกัน ป้อนกันไปป้อนกันมา พอเช้าก็จะรีบมานั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันริมหาด แจบอมจะหันมายิ้มให้เรา จับมือเราไว้ จากนั้นเราสองคนก็จะ จะ.........แอร๊ย!!! เขิน >///<
แต่......เมื่อถึงที่นัดหมาย ฝันของเขาก็ต้องสลายทันที
"อะ อะ อะไรกันเนี่ย ทะ ทำไมพวกนายถึงมาพร้อมหน้าพร้อมตากันหมดเลยล่ะ?? O0o" แทคยอนโวยวายชี้ไม้ชี้มือไปที่หมู่คณะหน้าคอนโดแจบอม ที่ยืนกันหน้าสลอนโดยมีแจบอมยิ้มร้ายเป็นหัวหน้าคณะ =_=^
ถึงแทคยอนจะเอะอะโวยวาย แต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจซักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องของตัวเองภายในใจอยู่....
(แจบอม).....หึๆๆๆ ไอ้แมวหน้าโง่ แกคิดว่าฉันจะยอมไปกับแกแค่สองคนงั้นเหรอ?? ไอ้ย่นเอ๊ย!!!
(ชานซอง)....อะไรกันเนี่ย?? จุนโฮกับดงอุนก็ไปด้วยกันงั้นเหรอ จะตามมาให้เห็นอีกทำไมว่ะ!!!
(จุนโฮ)....ถ้ารู้ว่าไอ้หมีมันไปด้วยแบบนี้ เราไม่น่ามาตั้งแต่แรกเลย แต่...ดงอุนก็มาด้วยนี่นา จะกลับก็ลำบากใจ เฮ้อ!!!
(จุนซู).....โทษน่ะ!! อูยอง สงสัยงานนี้พี่คงไม่สนุกจริงๆสะแล้วล่ะ...
(ดงอุน)......พี่จุนซูไปด้วยหรอเนี่ย?? ช่างเถอะ!! ถึงไงตอนนี้สำหรับเราจุนโฮก็สำคัญทีสุดอยู่แล้วนี่ จะไปแคร์อะไรล่ะ
ส่วนนิชคุณกับอูยองนั้น ไม่เคยคิดถึงเรื่องอื่นนอกจาก คิดถึงกันและกัน =_=^
(แทคยอน).....ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย TOT
แต่แทคยอนจะทำอะไรได้นอกจากยอมรับชะตากรรมที่แจบอมเป็นคนก่อให้เขา ทุกคนขึ้นรถกันเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่เขาที่ค่อยๆ ขึ้นเป็นคนสุดท้าย (แทบไม่มีแรงขึ้นรถ T^T)
แต่อย่างน้อยเขาก็ได้ไปเที่ยวกับแจจบอมล่ะน่ะ งั้นก็...ไม่เป็นไร!!! ^^
"เอาล่ะ!! ออกเดินทางได้ ^0^" แทคยอนพูดเสียงร่าเิริง หลังจากทำใจได้แล้ว แต่ปฎิกิริยาของทุกคนที่ตอบสนองกลับมา มีเพียงน้อยนิด
"......." ไม่มีการตอบรับจากนิชคุณ แจบอม ชานซอง (เพื่อนรักจริงๆ=0=)
" เอ่อ...ไปก็ไปครับ ^-^" ทำไมวันนี้บรรยากาศมันมัวหมองจังว่ะ!!~ อูยองคิด
"อืม...-_-" จุนซูและจุนโฮตอบรับเสียงเบา (เหมือนจะเซ็ง)
"ครับ =0=" ส่วนดงอุนก็ต้องตอบรับ เพราะกลัวเพื่อนพี่ชายจะเสียหน้า
สรุป....ไม่มีใครเขาเคารพแกหรอก อ๊ค แทคยอน =_= ออกเดินทางซักทีเห๊อะ(เสียงสูงแบบเหนื่อยใจ)
รถแล่นออกไปได้ซักพักแล้ว บรรยากาศในรถเป็นปกติไม่มีใครพูดอะไร แต่แทคยอนไม่ชอบความเงียบคุณก็รู้??
"นี่!! พวกนายไม่เบื่อกันหรอ? ฉันว่าเรามาเล่นเกมส์ฆ่าเวลากันดีกว่า^0^" แทคยอนพูดโชว์ฟันหน้าของตัวเอง
"ก็แล้วแต่นายสิ" นิชคุณพูดรับเพราาะกลัวแทคยอนจะเสียหน้า ถ้าไม่มีใครตอบกลับ(คนดีจริงๆ)
"งั้นเล่นเกมส์ถาม-ตอบนะ....(อีกแล้ว) ฉันขอเริ่มก่อน^^" แทคยอนเอ่ยเสียงใสก่อนจะหันไปมองคนตัวเล็กผิวขาวที่นั่งข้างๆเขา
"แจบอม!! ฉันขอถามนาย"
"หะ หืม?? เออ ก็เอาสิ" เหมือนจะงงๆ เพราะว่าไม่เคยเล่นเกมส์(ไร้สาระ) แบบนี้มาก่อน
"ที่นายตกลงมาเที่ยวกับฉัน เพราะนายอยากมากับฉันใช่มั้ย!!!" แทคยอนเอ่ยถามเข้าข้างตัวเองทันที
"เปล่า" แจบอมตอบแบบไม่หันหน้าไปมองเจ้าของคำถามด้วยซ้ำ เขาไม่เคยสนใจอยู่แล้วนี่
"นายน่าจะตอบว่าใช่สิ!!! ไว้หน้าฉันหน่อยไม่ได้หรือไง!! ><" แทคยอนพูดด้วยน้ำเสียงงอนสุดๆ ก่อนจะสะบัดก้นหนีหันไปอีกทาง
"ฉันต้องถามต่อใช่มั้ยเนี่ย??"
"ใช่!! จะถามใครก็ถามสิ!!" ถึงจะหันหน้าไปอีกทาง แต่แทคยอนก็ยังอุตส่าห์บอกกติกาเกมส์นี้ใให้ฟัง
แจบอมหันไปมองคนที่เหลือก่อนจะเลือก นิชคุณ เพื่อนรักที่นั่งอยู่เบาะหลังเขา
"นายชอบกินหมูสามชั้นย่างใช่มั้ย?"
"แล้วนายจะถามในสิ่งที่นายรู้อยู่แล้วทำไมเนี่ย!! เออๆๆ ใช่=_=^" ถึงจะงงๆกับคำถามง่ายๆ ของแจบอม แต่นิชคุณก็ไม่อยากเสียมารยาืท เขารู้ดีว่าแจบอมไม่ได้อยากเล่นอยู่แล้ว แค่ถามเขาให้มันจบๆไปก็แค่นั้น
"โอเคๆ งั้น...ฉันขอถามอูยอง^^" นิชคุณเอ่ยก่อนจะหันไปถามคนแก้มอูมที่นั่งข้างๆเขา
อูยองตกใจนิดๆ และเอานิ้วจิ้มที่หน้าอกตัวเอง เหมือนจะถามว่า 'ผมหรอ?' แบบไม่มีเสียง
"พี่ขอถามนายว่า.....นายรักพี่ใช่มั้ย?" นิชคุณถามยิ้มๆ
"อะ อะไรน่ะ!!! คือ ผะ ผม ผม..O///o" อูยองเริ่มหน้าแดงพูดไม่เป็นคำ เล่นถามต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ไม่เขินก็บ้้าแล้ว!!
"เอ้า!! รีบตอบสิ คนอื่นเขารอเล่นอยู่นะ!!" (ไม่มีใครเขาอยากเล่นหรอกนิชคุณ!!)
"ชะ ชะ ใช่ครับ =///=" เด็กขี้อายตอบรับเสียงเบา แต่แค่นี้ก็ืำให้นิชคุณยิ้มแก้มปริแล้ว
"ละ แล้วพี่ล่ะ...รักผมมั้ย? -///-" ถึงจะเขินแต่เขาก็อยากจะถามกลับบ้างนี่นา ก็คนมันอยากได้ยินอีกน่ะ
"รักสิ^^" นิชคุณตอบเสียงดังฟังชัด
"นี่ๆๆๆๆ ถ้าพวกนายทำรถฉันมดขึ้นล่ะก็ รับผิดชอบด้วยน่ะโว๊ย!!" แทคยอนหันมาพูดแซว แต่พอเห็นหน้าคนที่นั่งข้างๆ ก็รู้สึกตัวหันกลับไปงอนต่อทันที
"นี่! เลิกงอนเป็นเด็กๆได้แล้ว นายทำดูยังไงๆ ก็ไม่น่ารักขึ้นหรอก" แจบอมเอ่ยอย่างหมันไส้
"...."
เงียบแหะ!! สงสัยจะโกรธจริง "เออๆๆ ขอโทษก็ได้ฟ่ะ!!" แจบอมยอมขอโทษเพื่อตัดปัญหา เขาไม่อยากมานั่งทะเลาะกับไอ้แมวนี่ ไม่งั้นการไปเืที่ยวพักผ่อน 3 วันนี้ มันจะหมดสนุกสะก่อน
"........" (แต่มันก็ยังคงเงียบ)
"เฮ้!! นี่นายจะไม่รับฟังคำขอ....." "ฟี้...zzZZ -0-"
ห๊า!!!! มันหลับแล้ว ไอ้บ้านี่มันปล่อยให้เขามานั่งพูดอยู่คนเดียวได้สะตั้งนาน ไอ้เราก็รู้สึกผิด คิดว่ามันโกรธ ที่ไหนได้ มันหลับ!! ไอ้.....ไอ้...ไอ้เหยินหน้าย่น โอ๊ย!!!! >0<
ทุกคนเงียบไปได้พักนึง เพราะเกมส์นี้ดูเหมือนจะจบลงแล้ว ก็ไอ้คู่รักหวานแหววนั่นเล่นถามเองตอบเอง แล้วใครมันจะไปกล้าถามต่อล่ะว่่ะ?? แต่ดูเหมือนชานซองจะยังไม่จบ เพราะอยู่ๆก็โพล่งถามขึ้นมาทำลายความเงียบอีกครั้ง
"นายชอบจุนโฮหรือเปล่า?? ฉันถามนาย...ซน ดงอุน" ถึงชานซองจะนั่งอยู่เบาะหน้าสุดกับพี่แจบอมและแทคยอน ก็ตาม แต่เขากลับเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่เบาะหลังสุดอย่างดงอุน
"ฉันว่าเกมส์มันควรจะจบแล้วนะ?" ดงอุนเลี่ยงที่จะตอบคำถาม
"ก็ฉันยังไม่ได้เล่นเลยนี่ ฉันยังมีสิทธิ์ถามอยู่"
"นี่!! ถ้านายอยากเ้ล่นเกมส์ แล้วทำไมต้องเอาฉันเข้าไปเกี่ยวด้วย ห๊ะ!!" จุนโฮที่นั่งเงียบฟังคำถามมาสะนาน เริ่มทนไม่ไหว ก็เขาเขินนี่นา เล่นมาถามแบบนี้กับดงอุน คนที่เขาชอบ แล้วเขาจะทำยังไงดี!!
ตอนแรกดงอุนไม่เคยสนใจที่จะตอบคำถามของชานซองเลย แต่พอเขามองไปที่พี่จุนซู คนที่ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่ในสายตา มันก็อดไม่ได้ที่จะตอบชานซองไปว่า.....
"ใช่!! ฉันชอบจุนโฮจริงๆ!!"
"......" ชานซองเงียบพูดอะไรไม่ออก!!
" O///o" จุนโฮก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน!!
มีแต่นิชคุณเท่านั้นที่รู้ว่าน้องชายของตัวเองกำลังโกหกเพื่อประชดใครบางคนอยู่ เฮ้อ!!! ไอ้น้องเวร พูดจาทำร้ายตัวเองแท้ๆ
ทั้งๆที่เป็นคนตั้งคำถามไปแบบนั้นเอง ทั้งๆที่เป็นคนเริ่มก่อนเอง ทั้งๆที่คิดจะตัดใจแล้ว แต่.....ทำไม?? เขากลับพูดอะไรไม่ออกเลย จุกจนเหมือนมีใครชกเข้าที่ท้องอย่างจัง!! รู้สึกตามันอุ่นๆ แห๊ะ!! นี่เราจะร้องไห้งั้นเหรอ?? เพราะเรื่องแค่นี้งั้นหรอ?? คนอย่างชานซองจะร้องไห้งั้นหรอ ไม่มีทางน่ะ!!! ~ ถึงชานซองจะคิดว่าตัวเองเข้มแข็งแค่ไหน แตุ่้ถ้า ปาร์ค แจบอม ไม่คอยจับมือเขาเอาไว้แน่นอย่างนี้ เขาคงจะยอมแพ้ และร้องไห้ไปนานแล้ว....
พี่แจบอมเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับจุนโฮ ชานซองค่อยๆบีบมือแจบอมกลับไปแรงๆหนึ่งที ก่อนจะพูดว่า 'ผมไม่เป็นไรครับ' แบบไร้เสียง เมื่อเห็นดังนั้นแจบอมจึงค่อยๆ ปล่อยมือแล้วส่งยิ้มให้น้องรัก เป็นเชิงให้กำลังใจ
ใช่!!! เราไม่เป็นไร ~ ชานซองบอกกับตัวเอง
จุนโฮอึ้งมากจนทำอะไรไม่ถูก ซน ดงอุน ซน ดงอุนกำลังบอกว่าชอบเราจริงๆหรอเนี่ย เราจะทำยังไงดีล่ะ? ดีใจชะมัด^0^
แต่.....
ทำไมอีกใจนึง เรากลับไม่อยากให้ชานซองได้ยินที่ดงอุนพูดนะ นี่เรานึกเป็นห่วงความรู้สึกของชานซองงั้นหรอ? เฮ้ออออ ปวดหัววุ๊ย!!
ดงอุนพูดมันออกไปแล้ว แต่แทนที่เขาจะหันไปมองจุนโฮ คนที่เขาพึ่งจะสารภาพว่าชอบไป แต่เรากลับมองพี่จุนซูที่นั่งถัดจากจุนโฮไปสะได้ พี่เขาไม่ได้หันมามองเราซักนิด ไม่ได้สนใจเราซักหน่อย แล้วสิ่งที่เราพูดออกไปมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ เราน่าจะเข้าใจตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ ซน ดงอุน
จุนซูนั่งเงียบมองวิวจากหน้าต่างริมสุดของรถมาตลอดทาง เขาไม่พูดหรือหันไปมองใครซักคน วันนี้เขาใส่แว่นกันแดดสีดำเอาไว้ มันก็ไม่ใช่แฟชั่นอะไรหรอก แต่เพราะเมื่อวานเขาร้องไห้หนักมากจนตาบวมต่างหากล่ะ(เหมือนอูยองเปี๊ยบเลย=_=) ถ้าจะให้ใครเห็นก็กระไรอยู่ โดยเฉพาะดงอุน เขาอุตส่าห์นั่งเงียบๆ แล้วแท้ๆ แต่กลับต้องมาทนฟังคำถามคำตอบงี่เง่าเมื่อครู่นี้ นี่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจาก ยอมรับใช่มั้ยเนี่ย??~
การเดินทางครั้งนี้เพิ่งจะเริ่มต้น....แต่เกมส์ได้จบลงแล้ว.....
.........................................................
"ในที่สุดก็ถึงซักที!!! เอ้าทุกคน รีบเอาของลงจากรถกัน^0^" แทคยอนลงมาจากรถเป็นคนแรกทันทีที่ถึงที่หมาย เวลาที่เขารอคอยใกล้จะมาถึงแล้วสินะ อิๆ^^
แต่ ทุกคนกลับไม่ได้สนใจ เสียงนกเสียงกา แบบแทคยอนตามเคย ต่างคนต่างลงจากรถด้วยสภาพของแต่ละคน.....
หลังจากที่แทคยอนออกจากรถ แจบอมก็ตามมาติดๆ แบบเซ็งๆ(เพราะรำคาญเสียงแทคยอน) ชานซองลงจากรถด้วยท่าทางที่ดูเหนื่อยล้าและยังไมพร้อม จากนั้นนิชคุณจึงค่อยๆ จูงมืออูยองที่พึ่งตื่นเพราะนอน(ซบไหล่เขา^^) มาตลอดทาง ดงอุนเองก็จูงมือจุนโฮออกมาเหมือนกับนิชคุณ ต่างกันตรงที่เขาทำไปเพื่อประชดใครบางคน ส่วนคิม จุนซู (ใครบางคนที่ว่า) กลับ(แกล้ง)ไม่สนใจ เดินออกมาเป็นคนสุดท้ายอย่างคนอยากมาพักผ่อนเต็มที
ทุกคนเอาของออกจากรถกันหมดแล้ว แน่นอนแทคยอนเสร็จเป็นคนแรกและกำลังยืนโชว์ฟันที่แสนภูมิใจของมันอยู่คนเดียว ก่อนจะเีรียกทุกคนให้มารวมตัวกันเพื่อคุยเรื่องแบ่งห้องพัก
"นี่!! ตอนนี้มีห้องพักอยู่ 4ห้อง แบ่งกันห้องละ2คนแล้วกัน ฉันหาได้เท่านี้แหละ ก็ไม่รู้นี่ว่าพวกนายจะมากัน!!!" แทคยอนเอ่ยเสียงดังก่อนจะแอบพูดกับตัวเองเสียงเบา "ตอนแรกมีห้องเดียวด้วยซ้ำ"
"ห๊า!! นายว่าไรนะ อะไรห้องเดียว??~" แจบอมแอบได้ยิน
"เปล๊า!!!ไม่มีอะไรซักหน่อย" (โกหกชัดๆ=_=)
"รีบเข้าเรื่องต่อดีกว่า!! สำหรับห้องแรกจะเป็นของฉันกับแจ....."
"ชองฉันกับอูยอง!!!" แจบอมรีบพูดดักคอคนเจ้าเล่ห์ทันที
"ห๊า!! O_o" "ห๊าาาาาาาา TToTT"
เสียงแรกเป็นของอูยองที่กำลังตกใจ และเสียงที่สองเป็นของแทคยอนที่กำลังเสียใจ และเสียดาย
"อะไรน่ะ!!! พี่แจบอมจะนอนกับผมหรอครับ??~" เด็กด้งยังคงไม่เข้าใจ ต่างจากแทคยอนที่เข้าใจดีว่า แจบอมไม่อยากนอนกับเขา ฮือๆๆๆ T^T ชีวิตรันทด
"ใช่ทำไมล่ะ ก็อูยองนายน่ารักนี่ ใครๆก็อยากนอนด้วย^^" แจบอมยิ้มกว้างให้เด็กแก้มอูมหน้างงที่ยังคงยืนเกาหัวแกรกๆ
"ป๊ะ ไปกันเถอะ ^0^" พูดจบแจบอมก็รีบคว้ากระเป๋าและไม่ลืมที่จะคว้ามืออูยองกับกุญแจห้องพักที่มือแทคยอน ก่อนจะวิ่งฝุ่นตลบหายลับไป ทิ้งให้แทคยอนกับ.....
"ม่ายน๊า!!! ปาร์ค แจบอม TOT" "ม่ายน๊า!!! จาง อูยองของพี่ T^T"
แทคยอนกับนิชคุณครวญครางก่อนจะหันมายิ้มเศร้าๆให้กันหนึ่งที เป็นเชิงให้กำลังใจกันและกัน
จุนโฮ มองรุ่นพี่ของเขาทั้งสองคนแบบสมเพช และหันมาจัดการกับที่พักของตัวเองบ้าง
"พี่จุนซู ผมกับพี่พักด้วยกันนะ^^" จุนโฮเอ่ยพร้อมกับเคล้องแขนพี่ชายคนสนิท(ก็ยังคงไม่ถอดแว่น) ที่ยอมเออ ออ ตกลงด้วย เสร็จไปอีกคู่หนึ่ง......แต่ยังเหลือ....
ชานซองที่แอบมองตามแบบอิจฉานิดๆ และดงอุนที่นึกเสียดาย ไม่ใช่เสียดายจุนโฮแต่เสียดายใครอีกคนที่จุนโฮเอาไปด้วยต่างหาก.......และเหลือ......=_=^
"ฮือๆๆๆๆ นายใจร้ายไปแล้วนะ แจบอมToT" "ใช่ๆ ใจร้ายมาก ที่เอาอูด้งของฉันไป ฮือๆๆๆ YoY"
คนน่าสมเพชสองคน -_-^
"พี่คุณไปกันเถอะ ^-^" ดงอุนยิ้มแบบเหนื่อยใจ ก่อนจะลากพี่ชายของเขาให้เดินไปห้องพักด้วยกัน โดยไม่สนใจนิชคุณที่ยังแหกปากโวยวายไม่เิลิกตลอดทาง
"ปล่อย!!! ปล่อยฉัน!! ฉันจะไปหาอูยอง >0< ม่ายยยยยยยยยยยย"
เสร็จไปอีกคู่ ถึงจะไม่เต็มใจก็เหอะ =_=^ สุดท้ายก็เหลือแต่......
"ฮือๆๆๆๆ กลับมานะ ปาร์ค แจบอม ฉันจะเอากระเป๋าไปเก็บให้นาย เราจะค้างห้องเดียวกัน จากนั้นเราสองคนก็จะไปเดินเล่นด้วยกัน เล่นน้ำกันนิดหน่อย พอตกดึก เราจะเผากุ้งเผาปูเผาปลากิน ฉันจะป้อนให้นายด้วยนะ นายก็จะป้อนให้ฉันด้วย >0< ดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วย นายจะหันมายิ้มให้ฉัน จากนั้นเราก็จะ..บลาๆๆๆ....." ถึงแจบอมจะเดินหายลับไปแล้ว แต่แทคยอนก็ยังครวญครางดิ้นพราดๆ เป็นลูกอ๊อดเกิดใหม่ไม่เลิก จนชานซองรำคาญ จึงรีบเก็บกระเป๋าก่อนจะด่าทิ้งท้าย
"ถ้านายจะดิ้นตายอยู่ตรงนี้ล่ะก็ เชิญตามสบาย แต่ฉันจะไปเก็บของแล้ว" พูดจบก็เดินจากไป
"นี่!! พวกนายจะทิ้งฉันกันหมดเลยหรอเนี่ย!! ฉันเป็นคนจัดทริปนี้ขึ้นมาน่ะโว๊ย!! >0<" แทคยอนโวยวาย สุดท้ายเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากตะโกนด่าคนอื่นๆ ลั่นหาดแบบไม่อายชาวบ้าน
"โธ่เว้ย!!! ไอ้พวกบ้าาาาา >0<"
............................................................
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าๆแล้ว หลังจากที่จุนโฮเก็บสัมภาระทุกอย่่างไว้ในห้องพักเรียบร้อย เขาก็เดินออกมาเป็นคนแรก รอพี่จุนซูอยู่ข้างนอก ห้องพักของที่นี่อยู่ติดๆกัน ห้องแรกเป็นของพี่แจบอมกับอูยอง แน่นอนว่าสองคนนั้นคงไปรอที่ร้านอาหารเรียบร้อยแล้ว ห้องถัดมาก็เป็นของเขากับพี่จุนซู ห้องที่สามเป็นของพี่คุณกับดงอุนที่ตอนนี้คงกำลังวุ่นกับพี่ชายอยู่ในห้อง ส่วนห้องสุดท้ายเป็นของ พี่แทคยอนกับไอ้หมีงี่เง่า ที่ป่านนี้คงไปถึงร้านอาหารแล้วเหมือนกัน ถึงเขากับพี่จุนซูจะมาก่อนสองคู่หลังก็ตาม แต่สัมภาระของเขากับพี่จุนซูมันเยอะนี่นา (หนักไปทางเสื้อผ้าตามแฟชั่น=_=^) ก็เลยใช้เวลาจัดของนานหน่อย
แอ๊ดดดดดด
"อ้าว จุนโฮยังไม่ไปอีกหรอ?" พี่จุนซูเปิดประตูออกมาก็เอ่ยถามจุนโฮที่ยืนรออยู่ด้านนอกทันที
"ก็ผมรอไปพร้อมพี่นั่นแหละ ไปกันเถอะ" จุนโฮพูดจบก็คว้ามือพี่ชายรีบพาไปร้านอาหารดังกล่างทันที
ณ ร้านอาหารริมทะเล
"จุนโฮ จุนซู ทางนี้!!" เมื่อถึงที่หมายพี่แจบอมก็เรียกเขากับพี่จุนซูไปที่โต๊ะทันที แต่......เอ๊ะ!! เหมือนขาดใครไปแหะ?
"อูยองกับพี่คุณไปไหนหรอครับ?" จุนโฮเอ่ยถามแจบอมหลังจากกวาดสายตาจนทั่ว แต่ก็ไม่พบคนดังกล่าว
"อ๋อ!! สองคนนั้นน่ะหรอ ไม่รู้สิ อยู่ๆไอ้คุณมันก็ลากอูยองออกไปจากร้าน คงจะไปสวีทกันแหละมั้ง"
"หรอครับ"
"ช่างเถอะ!! ไม่ต้องห่วงสองคนนั้นหรอก มันกินข้าวกันเรียบร้อยแล้ว รีบมานั่งแล้วสั่งอาหารมากินกันเถอะ หิวจะแย่!!" แจบอมพูดก่อนจะเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆ จุนโฮที่กำลังจะนั่งลงก็ต้องชะงักเพราะใครบางคนเรียกเขาไว้สะก่อน
" จุนโฮทางนี้ ทางนี้!! มานั่งด้วยกันสิ" ดงอุนนั่นเองที่กวักมือเรียกเขา
"นายจะไปนั่งกับดงอุนที่โต๊ะนั่นก็ได้นะ เผอิญโต๊ะมันเล็กเลยต้องแยกกันนั่ง ^-^"
จุนโฮเหลือบไปมองดงอุนที่กำลังยิ้มเรียกเขา ก่อนจะตัดสินใจเลือกไปนั่งกับดงอุน แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอาจุนซูไปด้วย
"ป่ะ! พี่ไปนั่งกับดงอุนด้วยกันนะ^^"
"ไม่ล่ะ!! นายไปเถอะ!!" จุนซูกลับปฏิเสธ เขายังคงใ่ส่แว่นอยู่ไม่ยอมถอด จึงยากที่จะคาดเดาอะไรจากดวงตาของเขาได้
"ทำไมล่ะ?"
"คือ.....พี่ว่าจะไม่กิินแล้วดีกว่า พอดีไม่หิวน่ะ พี่ขอตัวไปเดินเล่นทางนู้นดีกว่า ไปนะ!! ^-^" จุนซูโบกมือลาน้องสุดที่รัก ก่อนจะเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้จุนโฮต้องเดินไปนั่งกับดงอุนคนเดียว
"อ้าว!! แล้วพี่จุนซูล่ะ?" ดอุนเอ่ยถามทันทีที่จุนโฮเดินมานั่งด้วย
"เขาบอกว่าไม่หิวนะ เลยไปเดินเล่นมั้ง ^^"
ก็ดีแล้วนี่!! เราจะได้นั่งกับจุนโฮแค่สองคน~ ดงอุนพูด(โกหก) กับตัวเอง
"นายสั่งอะไรแล้วหรือยังล่ะ?" จุนโฮเอ่ยถามคนตรงหน้าพร้อมกับคว้าเมนูอาหารมาเปิดดู
"อ๋อ!! ยังเลย จะสั่งเลยมั้ย?" พูดจบบริกรก็เหมือนจะรู้งาน เดินมาเตรียบรับออเดอร์ที่โต๊ะเขาทันที พอดีกับที่จุนโฮเลือกอาหารได้แล้ว
"ผมขอเป็ยชุดอาหารทะเลซีฟู้ดหนึ่งชุดแล้วกัน เอาแบบนี้แล้วกันเนอะดงอุน"
"อื้ม^^แล้วแต่นายสิ"
"ส่วนเครื่องดื่มนายอยากดื่มอะไรล่ะ?"
"เอาเป็นน้ำเปล่าก็พอ"
"โอเค!! น้ำเปล่าหนึ่งแก้ว ส่วนผมขอเป็นน้ำแตง...."
"แตงโมปั่น 2 แก้ว!!" จุนโฮหันขวับไปทางต้นเสียงที่พูดแทรกขึ้นมาทันที ดงอุนก็ด้วย
"ฮวาง ชานซอง!! นายอีกแล้วหรอ!!" จุนโฮเอ่ยแบบคนอารมณ์เสีย เพราะเจ้าของเสียงนั้นเป็น ฮวาง ชานซอง คนที่คอยมาขัดจังหวะเขากับดงอุนเสมอ แถมตอนนี้มันยังยืนยิ้มกวนส้น(ทีน) ใส่เขาอีก อ่ะ!! ยังไม่พอมันยังเดินมานั่งข้างๆเขาอีกต่างหาก
"ทำไมนายไม่ไปนั่งโต๊ะเดียวกับพี่แจบอมล่ะ? >0<" จุนโฮโวยวาย
"ก็ฉันอยากนั่งกับเพื่อนรุ่นเดียวกันนี่นา ฉันนั่งด้วยได้มั้ยดงอุน?" ชานซองพูดก่อนจะหันไปยิ้มเยาะถามใครอีกคนที่นั่งอยู่ด้วย ซึ่งปกติหมอนี่มักจะตอบกลับเขามาแบบเจ็บๆเป็นประจำ แต่ครั้งนี้กลับ....
"......." ดงอุนนั่งเงีัยบหันไปอีกทาง พลางขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรอยู่คนเดียว
"เฮ้!! ดงอุนทำไมไม่ตอบล่ะ ได้ยินฉันมั้ยเนี่ย!!!"
"ห๊า!! นายว่าไรน่ะ พอดีฉันไม่ได้ฟัง" ดงอุนถามเสียงเรียบเหมือนคนพึ่งรู้สึกตัว
"ฉันถามว่า ฉันนั่งด้วยได้มั้ย!!"
"อะ อ๋อ!! ได้สิ!!" ชานซองมองหน้าดงอุนแบบงงๆ ทำไมวันนี้มันยอมง่ายจังว่ะ~ ชานซองนึกสงสัย แต่จุนโฮกลับนึกเป็นห่วงในท่าทางของดงอุนมากกว่า
"ดงอุน นายเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายหรอ?" จุนโฮเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"จุนโฮ!! ฉันไม่กินแล้วนะ" แต่ดงอุนกลับตอบเขาอีกอย่าง
"ทำไมล่ะ!!"
"ฉันไม่หิวแล้ว ขอโทษนะ นายกินกับชานซองไปแล้วกันน่ะ ฉันขอตัวแป๊บนึง" ดงอุนโบกมือให้จุนโฮหนึ่งทีก่อนจะรีบวิ่งออกจากโต๊ะไป ในใจก็เอาแต่คิดเป็นห่วงใครบางคน
.......พี่จุนซูืำทำไมไม่กินข้าวนะ เดี๋ยวก็ปวดท้องไม่สบายหรอก แถมยังเดินหายไปไหนคนเดียวอีก!!!~
จุนโฮได้แต่มองตามดงอุนวิ่งจนหายลับไป เขาอยากจะรั้งไม่ให้ดงอุนไปใจจะขาด แต่ถ้าทำแบบนั้น ดงอุนจะหาว่าเขาวุ่นวายเอาแต่ใจหรือเปล่านะ พอคิดๆด้ดังนั้น จุนโฮจึงเลิกสนใจ หันกลับมาจัดการกับคนตรงหน้าดีกว่า
"แล้วนายล่ะ จะไม่ไปหรือไง!!" จุนโฮเอ่ยถามหน้านิ่ง
"ทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ^^" ชานซองพูดยิ้มๆ
"งั้น....ฉันจะไปนั่งกับพี่แจบอมเอง!!" จุนโฮพูดพร้อมกับลุกจากโต๊ะ ทำท่าจะเดินหนีแต่ชานซองคว้าแขนเขาเอาไว้สะก่อน
"เดี๋ยวสิ!! จะเปลี่ยนโต๊ะทำไมสั่งอาหารไปแล้วนะ แค่นั่งกินข้าวกับฉันแป๊บเดียวเอง!!"
"เออๆๆ ก็ได้ๆ แป๊บเดียวนะ!!" จุนโฮยอมแพ้ กลับมานั่งที่เดิม ทำไมเขาต้องยอมหมอนี่ทุกครั้งด้วยนะ
"ก็แค่ันั้นแหละ^0^" ชานซองยิ้มพอใจ
ไม่นานนัก อาหารที่สั่งก็มาถึง ชานซองก้มหน้าก้มตากินอย่างสบายอารมณ์ แต่จุนโฮกลับทานแค่คำเดียวก่อนจะวางช้อนเสียงดังแล้วพูดกับชานซองเสียงเรียบ
"อิ่มแล้ว"
"กินให้หมดสิ!!" ชานซองหยุดกินทันที แล้วหันมาสั่งจุนโฮแทน
"ฉันอิ่มแล้ว ไม่กินอีก!!" จุนโฮพูดเสียงดังก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ ครั้งนี้แหละเขาต้องพูดให้ไอ้หมีมันเข้าใจสะที
"นั่นนายจะไปไหนอ่ะ?" ชานซองเอ่ยถาม
"ไปหาดงอุน!! ฉันเป็นห่วงเขา เขาัยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย!!" จุนโฮตอบกลับเสียงดังฟังชัด ทำเอาชานซองเงียบจนพูดอะไรไม่ออก แต่ลุกออกจากโต๊ะมายืนข้างๆ จุนโฮแทน
"นายไม่ต้องไปหรอก เดี๋ยวฉันไปเอง!!" ชานเอ่ยแบบไม่หันไปมองจุนโฮเลยซักนิด
"ก็ฉันบอกนายแล้วไง ว่าจะไปหาดงอุนเพราะเขายัง..."
"ฉันรู้แล้ว!!! นายกินข้าวก่อนเถอะแล้วค่อยไปหา ฉันไปล่ะ!!" ชานซองตะโกนลั่นแบบคนอารมณ์เสียก่อนจะรีบเดินออกจากร้านไป ทิ้งให้จุนโฮยืนอึ้งอยู่คนเดียวก่อนจะคิดกับตัวเอง
'ก็ดีแล้วนิ ชานซองไปแล้ว เราจะได้ไม่ต้องมานั่งรำคาญที่ถูกตามตื๊ออีก จะได้จบๆไปเสียที'
ถึงในใจจะบอกว่าดีแต่จุนโฮกลับยังทำอะไรไม่ถูก นอกจากยืนกำมือแน่นเหมือนคนรู้สุกผิด ก่อนจะรู้สึกตัวเพราะมือเย็นๆของใครบางคนแตะเข้าที่ไหล่
"จุนโฮ"
"พี่แจบอม!!" พี่แจบอมนั่นเอง!! จริงสิ ก็พี่แจบอมนั่งมองเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบเลยนี่นา
"นายไม่เป็นไรน่ะ?" แจบอมเอ่ยถามหน้านิ่ง
"อ๋อ!! ผะ ผม ไม่เป็นไรครับ"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นายกินต่อเถอะ" พี่แจบอมว่าก่อนจะตบไหล่เขาเบาๆ แล้วเดินออกไปทันที
จุนโฮกลับมานั่งที่โต๊ะอย่างหมดแรง เขาตักอาหารเข้าปากด้วยมือสั่นๆ อย่างยากลำบาก เพราะต้องคอยฝืนไม่ให้น้ำใสๆมันไหลลงมาจากตาของตัวเอง......ไม่นะ!! เราไม่ได้รู้สึกผิดกับชานซองซักหน่อย ที่น้ำตามัมจะไหล คงเป็นเพราะ.......เพราะ....เพราะเราเป็นห่วงดงอุนต่างหาก!!~ จุนโฮเถียงข้างๆคูๆกับตัวเอง อย่างคนไม่ยอมรับความจริง
........................................................
ว๊าว!!! ที่นี่บรรยากาศดีชะมัด ทะเลก็ใส หาดก็สวย แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มี......~ จุนซูครุ่นคิดกับตัวเองในใจ ตอนนี้เขาเดินเลียบชายหาดเท้าเปล่า ให้มันได้สัมผัสน้ำทะเลเย็นๆ เผื่อมันจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
โครก....คราก.....
โอ๊ย!! ไอ้กระเพาะเวรนี่อีกแล้ว มาร้องอะไรตอนนี้ว่ะเนี่ย!!! ไม่มีอารมณ์กินข้าวโว๊ย~ จุนซูนึกด่าตัวเองในใจ แต่จะไม่ไห้ท้องร้องเลยก็คงไม่ได้ ในเมื่อตั้งแต่เช้ายังไม่มีข้าวตกถึงท้องซักเม็ด จนป่านนี้เป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้ว เขาก็ยังไม่คิดจะกินอะไร
เฮ้อออออ ไม่น่ามาเลย รู้งี้ัเราน่าจะบอกอูยองว่าเราป่วยหนักมาไม่ได้ ก็จบเรื่อง ทำไมพึ่งมาคิดได้เอาป่านนี้ว่ะเนี่ย เซ็งโว๊ย!! เล่นน้ำดีกว่า~ คิดได้ดังนั้น ก็ไม่รอช้า เขาเดินลงทะเลไปเรื่อยๆ เดินไปเรื่อยๆ จนตอนนี้น้ำถึงหน้าอกเขาได้มั้ง เย็นชะมัด รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย
แต่ไม่ค่อยมีใครเล่นน้ำในเวลาแบบนี้ จึงมีแต่ จุนซูเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่ยังคงว่ายน้ำเล่นอยู่ จนใครบางคนสังเกตเห็น
ดงอุนยืนมองภาพตรงหน้า แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า คนอะไรว่ะ!! ว่ายน้ำเล่นอยู่คนเดียว แล้วมันจะสนุกตรงไหนเนี่ย แต่...เราก็ไม่ได้เห็นนานแล้วน่ะ ไอ้ใบหน้าเปื้อนยิ้มของพี่จุนซู มองกี่ครั้งก็รู้สึกดีทุกครั้ง แต่ว่า....ทำไมยังไม่ถอดแว่นอีกว่ะ จะบ้าแฟชั่นไปไปถึงไหนเนี่ย แปลกคน??
"มาเล่นอะไรคนเดียว ทำไมพีีไม่ไปกินข้าวก่อนล่ะ!!!" ดงอุนตะโกนสุดเสียง เพื่อให้พี่จุนซูได้ยิน และมันก็ได้ผล จุนซูหยุดว่ายน้ำเล่นทันทีก่อนจะหันมาทางดงอุน
หมอนี่อีกแล้ว!! ยิ่งหนียิ่งเจอจริงๆ~ คิดๆได้ดังนั้นจุนซูจึงรีบขึ้นจากน้ำ ก่อนจะเดินขึ้นฝั่งผ่านหน้าดงอุนไป แต่.....
"ตัวเปียกขนาดนี้พี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยมานั่งกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดสะก่อน" ดงอุนรีบพูด เพราะกลัวว่าคนข้างๆเขาจะเดินออกไปทั้งอย่างนั้น
"นี่!! ทำไมนายไม่ไปดูแลจุนโฮห๊ะ!! นี่นายทิ้งน้องชายฉันมางั้นเหรอ??" จุนซูเอ่ยถามเสียงดัง
"ผมไม่ได้ทิ้งมา จุนโฮเขากินข้าวอยู่ ว่าแต่พี่เถอะ ทำไมไม่ไปกินข้าวก่อน"
"ไม่หิว!!"
"ไม่หิว!! ไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าเนี่ยนะ ไม่หิว???" ดงอุนพูดประชดก่อนจะมองหน้าคนที่เขาอุตส่าห์ตามมาเพราะความเป็นห่วง แต่เขาก็ไม่สามารถมองแววตาของคิม จุนซูได้ ก็เล่นใส่แว่นปกปิดมาตลอดทั้งวัน ใครมันจะรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
"ช่างเถอะ!! ไงพี่ก็อย่าลืมกินข้าวก็แล้วกัน ผมไปล่ะ!!" ดงอุนเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ เพราะไม่อยากมีปากเสียงกันเหมือนเมื่อวานนี้อีก
ว่าจบดงอุนก็หันหลังเดินออกไปทันที ถ้าไม่ได้ยินเสียงร้องของใครบางคนสะก่อน...
"โอ๊ย!!!" จุนซูร้องลั่น เวรจริง!! หอยบาด! ทำไมซวยงี้ว่ะ ไอ้ คิม จุนซู!!
"มานี่!! พี่ขึ้นหลังผมเดี๋ยวนี้เลย ผมจะพาไปทำแผลให้ เลือดไหลขนาดนี้พี่เดินเองไม่ไหวหรอก"
"จะบ้าหรอ!! ฉันตัวเปียกขนาดนี้ เดี๋ยวเสื้อนายก็เปียกหมดหรอก"
"ช่างเถอะน่า!! ใครสนกัน!! " ดงอุนรีบพูดเสียงดังอย่างคนมีสติ พลางหิ้วปีกคนอวดเก่งให้ขึ้นหลังของตัวเอง ก่อนจะรีบเดินออกไปทันที
"ปล่อยนะโว๊ย!! ฉันเดินเองได้่ >0<" จุนซูโวยวายเป็นการใหญ่ แต่ดงอุนกลับไม่สนใจซักนิด เขายังคงเดินต่อไป จนมาถึงห้องพักที่ไม่มีใครอยู่ซักคน
ดงอุนค่อยๆ วางจุนซู ลงบนเตียงในห้องของเขากับพี่คุณ เพราะเขาจำได้ว่าพี่คุณพกกล่องปฐมพยาบาลติดตัวมาด้วย ดงอุนจึงไม่รอช้าเขารีบหยิบกล่องปฐมพยาบาล ก่อนจะคุกเข่าลงข้างเตียงที่จุนซุนั่งอยู่ พลางจับเท้าของจุนซูขึ้นมาเบาๆ ค่อยๆเอาแอลกอฮอล์ล ล้างแผลให้ แต่สงสัยเขาจะทำแรงไปหน่อย ก็เลย......
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก >0< นี่มือคนจริงหรือเปล่าเนี่ย!!!" จุนซูโวยวายดังลั่น แต่มันกลับทำให้ดงอุนยิ้มออก แสดงว่าพี่จุนซูคงไม่เป็นอะไรมาก ถึงได้ดวยวายเสียงดังได้อย่างนี้
"ยิ้มอะไรของนายกัน สนุกนักหรือไง ได้แกล้งฉันเนี่ย!!!" จุนซูพูดใส่ดงอุนเสียงดัง หลังจากเหลือบเห็นไอ้รอยยิ้มชวนโมโหนั่น คนเจ็บอยู่แท้ๆ มันยังจะยิ้มได้อีก
"ก็พี่ปากเก่งได้ขนาดนี้ คงไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง^^" ดงอุนเอ่ยยิ้มๆ พลางเอาผ้าก๊อตพันแผลให้จุนซูอย่างเบามือที่สุด
ภาพตรงหน้าตอนนี้ ทำเอาจุนซูอดไม่ได้ที่จะมองทุกๆ การเคลื่อนไหวของดงอุน ก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว มันยิ่งทำให้ดงอุนที่บังเอิญสสังเกตเห็น อดที่จะคิดไม่ได้ว่า ทำไม?? พี่จุนซูถึงยิ้มให้เรา ทั้งๆที่ พี่ดูจะไม่อยากให้ผมเข้าใกล้พี่ซักเท่าไหร่ด้วยซ้ำ~
"พี่ิยิ้มอะไรของพี่เนี่ย??" ดงอุนเอ่ยถามเพื่อเรียกสติคนตรงหน้า ซึ่งทำให้เขาคิดมากเต็มที
"ห๊ะ!!! ปะ เปล่าสะหน่อย ฉันไม่ได้มองหน้านายซักหน่อย!!!" จุนซูปฎิเสธพัลวัน
"แล้วใครบอกว่าพี่มองผมกัน ผมถามพี่ว่าพี่ยิ้มอะไรต่างหาก??"
"อะ อ้าวหรอ!! กะื ก็ฉันได้ยินไม่ชัด" ซวยแล้วไง!!!
"แล้วทำไมพี่ต้องใส่แว่นอยุ่ตลอดเวลาด้วยเนี่ย ถอดออกได้แล้ว ใส่นานๆมันไม่ดีหรอกน่ะพี่รู้บ้างหรือเปล่าเนี่ย??" ว่าจบดงอุนก็ถอดแว่นคนตรงหน้าออกทันที ก่อนที่จุนซูจะห้ามเขาทัน
ซวยแล้ว!! คิม จุนซู >0< ~ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับชะตากรรม
"พะ พี่ ไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมตาพี่บวมอย่างกับคนร้องไห้มา? เอ๊ะ?? หรือว่าพี่..." ยังไม่ทันที่ดงอุนจะพูดจบ จุนซูก็รีบพูดแทรกต่อทันที
"เปล่า!! ฉันจะไปทำอะไรมามันก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของนาย!!"
"รู้ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับผม!! แต่ผมเป็นห่วงพี่ พี่ไม่เข้าใจหรือไง!!!" ดงอุนพูดต่ออย่างหมดความอดทนว่าเมื่อไหร่ คิม จุนซูจะเลิกทำเหมือนเขาเป็น ธาตุ อากาศ สะที ~ ก่อนจะพูดต่อไม่ทันให้ใครบางคนพูดขัด
"ผมถามก็เพราะเป็นห่วงว่าตาพี่ไปทำอะไรมา ทำไมมันบมหนักแบบนี้"
"คือฉัน...."
"หรือพี่โดนแมลงอะไรกัดหรือเปล่า"
"มันก็..."
"แต่ว่า นี่มันตาบวมเพราะร้องไห้แน่ๆ"
"แต่ฉัน..."
"แต่พี่บอกว่าเปล่าถึงผมจะไม่เชื่อก็เหอะ"
" คือฉัน..."
"หรือใครทำพี่ร้องไห้ พี่บอกผมมาได้เลย!!!"
"ไม่ใช่อย่าง...."
"ชานซองหรอ!!! พี่ทะเลาะกับชานซองงั้นหรอ!!!"
"โอ๊ย!!!! ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะนายนั่นแหละ!!!>0<" จุนซูตะโกนใส่หน้าดงอุนอย่างเหลืออด ก่อนจะคิดได้(ช้าไปมั้ย=0=) เวรแล้วไง!!!
"เพราะผม??"
"มะ ไม่ใช่!! คือ...ฉัน...."
"เพราะเรื่องเมื่อวานหรือเปล่า?? พี่เป็นแบบนี้เพราะเรื่องที่ผมพูดเมื่อวานใช่มั้ย??" ดงอุนเอ่ยซ้ำพลางมองลึกลงไปในสายตาของคนตรงหน้า (ตาบวมๆนั่นแหละ)
"นี่!! ใครบอกว่าเป็นเพราะนายกัน!!" ว่าจบ จุนซูรีบลุกเดินหนีทันที ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้แผลเจ้ากรรมมันส่งสัญญาณเตือนว่ายังไม่หายดีน่ะเฟ้ย!!
"โอ๊ย!! >0<"
หมับ!!!
ดงอุนรีบจับแขนทั้งสองข้างของจุนซูจากด้านหลังได้ทันก่อนที่จุนซู จะล้มหน้าคะมำไป แล้วจึงตัดสินใจถามในสิ่งที่คาใจ กับแผ่นหลังของคนตรงหน้า
"ผมถามพี่ว่า เพราะผมใช่มั้ย....พี่เจ็บปวดเพราะคำพูดผมใช่มั้ย!!" ดงอุนยังคงถามซ้ำอย่างต้องการคำตอบ เขาจะขอคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยนะ ว่าพี่จุนซูแคร์ผมมากแค่ไหน??
"นายถามทำไม?? ฉันมันดูน่าสมเพชมากงั้นหรอ!!" จุนซูถามประชด พลางหมุนตัวหันกลับมาพูดกับดงอุนซึ่งๆหน้า จึงได้เห็นแววตาของ ซน ดงอุน ที่มองเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยนเกินบรรยาย
"ตอนที่พี่วิ่งออกไป พี่ร้องไห้งั้นหรอ?~" ดงอุนเอ่ยเสียงเรียบ มันยิ่งทำให้จุนซูรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น ที่ดูเหมือนว่าดงอุนกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่ จึงห้ามปากตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
"ใช่!!! ฉันเจ็บปวดกับคำพูดนาย เอาสิ!! หัวเราะเยาะเลย นายอยากให้มันเป็นอย่างนี้อยู่แล้วนิ เอาเลย!!! ซน ดงอุน ตอนนี้ คิม จุนซู คนที่ปฎิเสธนายไป กำลังเจ็บปวดเพราะคำพูดของนาย!!!"
แต่สิ่งที่จุนซูได้รับกลับไม่ใช่เสียงหัวเราะเยาะอย่างที่เขาคิด แต่มันคืออ้อมกอดจากคนตรงหน้า กอดที่เขาไม่เคยได้รับ กอดที่เขาโหยหามาตลอด กอดที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นถึงตัวเขาจะเปียกไปด้วยน้ำ ดงอุนกอดจุนซูแน่น ก่อนจะเอามือลูบหัวจุนซูแผ่วเบา เพื่อส่งตรงความรู้สึก
"ผมขอโทษ ผมขอโทษนะ..." ดงอุนเอ่ยขอโทษแผ่วเบา พลางกระชับอ้อมแขนคนที่เขาอยากกอดมากที่สุดให้แน่นขึ้น แต่จุนซูก็ไม่ได้กอดตอบดงอุนแต่อย่างใด เขายืนนนิ่ง ทั้งตกใจ ทั้งรู้สึกดี ในเวลาเดียวกัน
"ผมขอโทษนะ...ที่ทำให้พี่เจ็บปวด ถ้าผมรู้ให้เร็วกว่านี้ ก็ดีสิ ผมจะไม่มีวันทำให้พี่เสียใจเป็นอันขาด...." คำพูดของดงอุนทำให้จุนซูดีใจเป็นที่สุดแต่ก็สับสนในเวลาเดียวกัน
"......นาย....ทำแบบนี้ทำไม?? นาย....ชอบจุนโฮ...แล้วนายทำแบบนี้ทำไม??"
"ผมไม่เคยคิดอะไรกับจุนโฮเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย พี่คือคนเดียวที่ผมอยากอยู่ด้วยมากที่สุด พี่จุนซู.....ผมผิดเอง ที่ทำให้พี่เข้าใจผิด ผมขอโทษ" ดงอุนเอ่ยขอโทษซ้ำอีกครั้ง เพราะมันอาจทำให้ ความรู้สึกแย่ๆของพี่จุนซูที่มีต่อเขา ค่อยๆหายไปจนหมด
"ผมไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงปฎิเสธผมในตอนนั้น แต่ตอนนี้ผมจะไม่แคร์อะไรอีกแล้ว ผมรักพี่ รักพี่มาตลอด....พี่ก็รักผมเหมือนกันใช่มั้ย??" ดงอุนเอ่ยถามก่อนจะคลายอ้อมกอด แล้วมองใบหน้าของจุนซูนิ่งเพื่อรอฟังคำตอบ แต่คำตอบที่เขาได้รับมันคือ...
"นายรู้หรือเปล่า.....ว่าจุนโฮชอบนายมากแค่ไหน แต่นายกลับเอาความรู้สึกของจุนโฮมาล้อเล่นแบบนี้งั้นหรอ นายไม่คิดบ้างหรอ ถ้าจุนโฮรู้ว่านายทำดีกับเขาเพราะต้องการประชดคนอื่น จุนโฮจะรู้สึกยังไง...." จุนซูตอบเสียงเรียบ ที่ทำเอาดงอุนพูดอะไรไม่ออก
"ฉันยอมรับว่าฉัน....ฉันรักนาย....แต่ถ้านายไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของจุนโฮแบบนี้ ต่อไปนายก็คงไม่คิดถึงความรู้สึกฉันเหมือนกน....แล้วมันจะต่างกันยังไงล่ะ....ดงอุน?"
"คือ....ผม...."
"อย่างงั้น....เรากลับไปเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเถอะ ฉันไม่อยากให้จุนโฮต้องเจ็บปวดเหมือนฉันตอนนี้....." จุนซูเอ่ยเสียงแผ่วเบา เขาพูดโดยหลบสายตาของคนตรงหน้ามาตลอด เพราะกลัวว่า ดงอุนจะจับได้ว่าเขาไม่อยากพูดแบบนี้กับดงอุนเลย ไม่เคยคิดเลยซักนิด ก่อนจะค่อยๆเดินกะเพลกๆ ออกจากห้องไป...
ส่วนดงอุนนั้น กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง หลังจากที่จุนซูออกไป
เรามันแย่มาก นี่เราไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของจุนโฮกับพี่จุนซูเลย เราคิดถึงแต่ตัวเอง ขอโทษนะจุนโฮ ฉันคงต้องกลับไปแก้ไขให้อะไรๆมันดีขึ้นแล้วล่ะ และที่สำคัญ ผมต้องกลับไปหาพี่จุนซูด้วย ในเมื่อเขาบอกว่าเขาเองก็รักผมเหมือนกัน แล้วจะให้ผมทนอยู่เฉยๆให้พี่เขาเดินจากไปได้ยังไงกัน.....ใช่มั้ยล่ะ?
จบตอน
ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มลงตัวในบางคู่ แหะๆๆๆ
ช่วยติดตามกันต่อไปอย่าพึ่งเบื่อกันสะก่อนนะคะ
ฝากคอมเม้นกันเยอะๆด้วยน่ะค่ะ
จะขอบคุณเว่อๆๆๆเลย แหะๆๆๆๆ
ขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้ แล้่วจะมาอัพต่อแน่นอนค่ะ
บายย^0^
่
TS. Kato
ความคิดเห็น