ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP.6 แต่ฉันคงทำได้เพียงแค่...รักเธอระยะไกล^0^
"อรุณสวัสดิ์ทุกคน ^0^"
จางอูยองเอ่ยทักเพื่อนร่วมก๊วนของตัวเองทัีนทีที่เดินเข้ามาในห้องเรียนยามเช้า วันนี้เขามาช้ากว่าทุกคนอีกครั้ง ทั้งๆที่เมื่อก่อน จาง อูยอง คนนี้จะมาก่อนเพื่อนๆ เสมอ แต่เผอิญว่าเมื่อคืนนอนคุยโทรศัพท์กับพี่คุณดึกไปหน่อย เลยไม่ค่อยอยากจะลุกสักเท่าไหร่ แหะๆๆๆๆ ^0^
"หวัดดี =0=" จุนโฮเอ่ยทักเพื่อนเสียงเรียบ
อะไรของมันว่ะเนี่ย!! ~ อูยองครุ่นคิด หลังจากสังเกตสภาพเพื่อนของเขาแต่ละคน
อีจุนโฮเพื่อนซี้ของเขา ที่ตอนนี้ นั่งหน้าตึง ไม่ยิ้มทักเขาเลยซักแอะ ส่วนพี่ชายสุดที่รักอย่าง คิม จุนซู ก็นั่งนิ่งไม่รู้ว่าเหม่ออะไรกันนักกันหนา แต่พออูยองสังเกตดีๆอีกครั้ง เขาก็เห็นว่า ชายหนุ่มร่วมห้องอีกสองคนก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก
คนแรก ฮวาง ชานซอง หน้าดูโทรมๆ เซียวๆ พิกล ~ อูยองครุ่นคิด เพราะปกติชานซองจะเป็นคนอารมณ์ดี เฮฮาตลอดเวลา แต่วันนี้กลับดูหม่นๆ ชอบกล ตาก็ลึกโบ๋ ขอบตาก็ดูคล้ำๆ สงสัยจะอดนอน
คนต่อไปก็คือ ซน ดงอุน น้องชายของพี่คุณสุดที่รัก^^ (อ้วกได้อีก) ที่เป็นเพื่อนร่วมห้องของเขา คนๆนี้ก็มีสภาพไม่ต่างอะไรกับพี่จุนซู ดูเหม่อๆ ไม่รู้มัวคิดอะไรกันอยู่ หน้านิ่งได้อีก บรรรยากาศแบบนี้มันอึมครึมชะมัด
"เฮ้!!!เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" อูยองหันมาถามจุนโฮกับจุนซู ที่ดูเหมือนจะสะดุ้งกับคำพูดเขาเล็กน้อย ก่อนที่พี่จุนซูจะหันมาพูดกับเขายิ้มๆ
"อ๋อ!! เปล่าๆ ไม่มีอะไร นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"
"ห๊า!! นี่พี่ไม่รู้เลยหรอว่าผมยืนอยู่ข้างๆพี่เนี่ย!!" อูยองเอ่ยพลางทำตาบวมๆ ให้โตขึ้น
"อะ อ้าวหรอ โทษทีๆ สงสัยพี่จะมึนๆนิดหน่อย ช่วงนี้ซ้อมดนตรีหนักไปหน่อยว่ะ งั้นฉันกลับห้องฉันก่อนนะ" จุนซูเอ่ยจบก็เดินออกจากห้องทันที แต่ก็มิวายเหลือบมามองดงอุนแว่บนึง ก่อนจะรีบเดินออกไป อะไรของเขาว่ะเนี่ย??~ อูยองคิดก่อนจะนึกถึงใครอีกคนได้ "แล้วนายล่ะ"
"ฉันไม่ได้เป็นอะไร" จุนโฮยังคงตอบเสียงเรียบ
"หรือว่านายไม่สบาย....เฮ้ย!!! ตัวร้อนนี่หว่า" อูยองพูดเสียงดังด้วยความตกใจ หลังจากเอามือวางบนหน้าผากเพื่อนจอมหยิ่งของเขา
"ไม่ได้เป็นไรมากหรอก เมื่อคืนมึนๆ หัว ไม่คิดว่าตื่นเช้ามาไข้จะขึ้นนิดหน่อย" จุนโฮหันไปพูดกับอูยอง พลางทำท่าทางให้อูยองลดเสียงลงหน่อย เพราะดูเหมือนเพื่อนๆในห้องหันมามองเขาเป็นตาเดียว
แน่นอนรวมทั้ง ดงอุนและชานซองด้วย แต่ชานซองกลับทำเป็นไม่สนใจแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง ต่างกับดงอุนที่เดินตรงเข้ามาหาจุนโฮทันที ก่อนจะวางมือลงบนหน้าผากสวยของจุนโฮ
"ไข้ไม่นิดแล้วมั้งเนี่ย นายไปนอนห้องพยาบาลดีกว่า" ว่าจบดงอุนก็จับมือจุนโฮทันที ก่อนจะพาเดินออกจากห้องไปอีกคน เพื่อไปห้องพยาบาล จุนโฮเองก็ตกใจนิดหน่อยที่ดงอุนดูเป็นห่วงเขา แต่....มันกลับมีความรู้สึกขึ้นมาแว่บเดียวว่า ทำไมไม่ใช่หมอนั่น?~ ก่อนจะสลัดความคิดนั้นออก แล้วเดินตามดงอุนไปอย่างว่าง่าย
"เอ่อ....ชานซองนายเป็นไรหรือเปล่า" อูยองว่าพลางเดินไปหลังห้องสุด ที่โต๊ะของเด็กหนุ่มอีกคนที่ดูเหมือนจะไม่สบายมากกว่า อี จุนโฮเสียอีก
"เปล่าๆ ไม่ได้เป็นอะไร เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับน่ะ" ชานซองสลัดภาพดงอุนจับมือจุนโฮออกจากความคิด ก่อนจะหันมาสนใจคำถามของเพื่อนร่วมห้องอย่างอูยอง
"ถึงว่านายดูโทรมๆ เซียวๆ เหมือนคนอดหลับอดนอน นายมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า บอกฉันได้นะ ถึงไงนายก็เป็นทั้งเพื่อนพี่คุณแล้วก็เพื่อนฉันด้วย" อูยองเอ่ยถามต่ออย่างเป็นห่วง
"เปล่าๆ ไม่มีไรหรอก เรื่องไร้สาระน่ะ ขอบใจนะที่นายเป็นห่วง^^ " ชานซองส่งยิ้มบางๆให้อูยอง
"แล้ววันนี้นายไม่ไปซ้อมดนตรีหรอกหรอ?"
"ไม่จำเป็นแล้วล่ะ " ชานซองพูดเสียงเรียบ นั่นยิ่งทำให้อูยองสงสัยในท่าทางที่ผิดปกติไปของชานซอง ก่อนจะเอ่ยถามต่อ
"อ้าว!! ทำไมล่ะ ตอนแรกนายยังดูกระตือรือร้นจะเล่นให้ได้อยู่เลย??"
"เอ่อ.....มีใครบางคนเขาบอกฉันว่า ฉัน....ฉันไม่จำเป็นสำหรับเขามาตั้งแต่แรกแล้ว โทษนะอูยองนายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก นายไปเถอะ..." ชานซองเอ่ยเสียงเศร้าทีตัวเองไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติเขาจะทำตัวเป็นเด็กๆ น้ำเสียงสดใส แต่ตอนนี้เขาบังคับตัวเองให้ทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ
"เอ่อ...งั้นฉันไปนะ นายก็อย่าเครียดมากล่ะ" ถึงปากอูยองจะพูดแบบนั้น แต่เขากลับไม่เข้าใจในสิ่งที่ชานซองพูดอยู่ดี
อะไรของมันว่ะเนี่ย!! มันพูดเรื่องอะไรของมัน งงโว๊ย?? วันนี้มีแต่คนทำตัวแปลกๆ (ใครเขาจะลั้ลลาแบบแกล่ะ) นี่เราตกข่าวไปหลายเรื่องเลยหรอว่ะเนี่ย หรือว่า...เกิดอะไรกับ 4 คนนั้น แปลก...แปลกจริงๆ แต่ก่อนที่อูยองจะคิดอะไรไปไกลกว่านี้ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นขัดจังหวะสะก่อน
>>Honey you are my valentine<<
พี่คุณโทรมานี่เอง!! ~ อูยองมองเบอร์บนหน้าจอโทรศัพท์ ที่ขึ้นชื่อว่า 'ไอ้พี่คุณ
' ก่อนจะรีบกดรับเสียงใส"ฮัลโหลพี่คุณ^^"
"ไม่ใช่สะหน่อย!! พี่บอกให้เรียกพี่ว่ายังไง" นิชคุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ไม่มีทาง!!!" อูยองพูดเสียงดังฟังชัด ใตรมันจะไปเรียกแบบนั้นกัน
"โธ่...อูด้งของพี่ เรียกพี่แบบนั้นสักครั้งไม่ได้หรอ"
"บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าเลิกเรียกผมแบบนี้ซักที!!!"
"นายก็เรียกพี่แบบนั้นก่อนสิ นะๆๆๆๆๆ >0<" ไอ้ลูกอ้อนนี้อีกแล้ว คิดหรอว่าจะใช้ได้ผลกับจางอูยอง ไม่มีทางหรอกเฟ้ย!!~ อูยองคิด
"นายไม่รักพี่แล้วหรอ....." นิชคุณแกล้งเอ่ยเสียงเศร้าหลอกให้คนปลายสายเชื่อ แลุดูเหมือนอูยองจะเชื่อสะด้วยสิ (ไหนมันบอกว่าไม่มีทาง) "กะ กะ ก็ได้ ไม่เห็นต้องพูดขนาดนั้นเลยนิ" อูยองตอบรับตะกุกตะกัก ในลูกเล่นใหม่ของนิชคุณ
"งั้นเอาใหม่นะ^^ ฮัลโหล อูด้งของพี่คุณ^0^ " (บ้้าไปแล้วคนนี้=0=)
"คะ ครับ....สะ สะ สุดที่รักของอูด้ง =///=" อูยองตอบเสียงเบา เพราะกลัวว่าเพื่อนในห้องจะได้ยินบทสนทนาชวนอ้วกนี้
"น่ารักจังเลย แฟนผม ^0^"
"จะโทรมาทำไมเนี่ย??" อูยองรีบถามตัดบททันที
"แหม!! ถ้าพี่ไม่มีธุระก็โทรหาไม่ได้งั้นสิ ใจร้ายจัง >0<" นิชคุณทำเสียงออดอ้อน
"แล้วมีไรล่ะ >///<" โอ๊ย!! เขินโว๊ย จะทำตัวน่ารักไปไหนเนี่ย พี่คุณ!!~
"เปล่าๆ ไม่มีไรหรอก คิดถึงเฉยๆ ก็เลยโทรมา อยากได้ยินเสียงนายก่อนเข้าเรียนน่ะ งั้นพี่วางก่อนนะครับ บาย จุ๊บ!!.....ตึ๊ดๆๆๆๆๆ" ปลายสายวางไปแล้ว แต่คนทางนี้ยังคงเอาโทรศัพท์แนบหูเหมือนเดิม หน้าก็ร้อนผ่าวไปหมด สงสัยเขาคงต้องไปนอนห้องพยาบาลเหมือนจุนโฮอีกคน โอ๊ย!!! ไข้จะขึ้นโว๊ย >///<
...............................................................
"อ่ะ!! น้ำ^^" ดงอุนยื่นแก้วน้ำให้จุนโฮหลังจากพูด (เกลี้ยกล่อม) ให้กินยาแก้ปวดลดไข้ไปเมื่อกี๊นี้
"ขอบใจนะ" จุนโฮยิ้มให้ดงอุนเป็นการขอบคุณที่เป็นห่วงเขาจนต้องมาส่งที่ห้องพยาบาล แถมยังหายาให้กินอีกต่างหาก เนื่องจากไม่รู้ว่าครูประจำห้องพยาบาลไปไหน??
"นายรีบกลับไปเรียนเถอะ ไม่ต้องห่วง^-^" ถึงจุนโฮจะรู้สึกดีที่ดงอุนอยู่ข้างๆคอยเป็นห่วง แต่เขาก็ไม่อยากรบกวนดงอุนมากไปกว่านี้แล้ว
"นายอยู่ได้นะ?"
"อื้ม^^ แน่นอน"
"งั้นฉันไปนะ นอนพักผ่อนให้เยอะๆล่ะ บาย...." ตอนนี้ดงอุนเดินออกไปแล้ว เหลือเขาเพียงคนเดียวในห้องพยาบาลที่เงียบสงบ คิดแล้วก็เสียดายเหมือนกันแห๊ะ อุตส่าห์ได้อยู่กับดงอุนทั้งที แต่ช่างเถอะ!! รบกวนดงอุนมากไปเดี๋ยวมันจะไม่ดี
จุนโฮนอนอยู่บนเตียงริมสุดของห้องติดกับหน้าต่างที่ตอนนี้เปิดอ้ารับลมไว้ ที่นี่ไม่มีใครอยู่ซักคน มีแต่เขาที่นอนป่วยอยู่คนเดียว เหงาชะมัด...
.
.
.
.
.
.
เงียบ....
เงียบแห๊ะ?? เงียบจนเกินไป เงียบจนวังเวง เงียบจนจุนโฮอดนึกถึงเรื่องๆหนึ่ง ที่เกี่ยวกับห้องพยาบาลไม่ได้ พี่จุนซูเคยเล่าให้ฟังว่า....
' มีคนเค้าเล่าต่อๆกันมาว่า ในห้องพยาบาลของโรงเรียนเรามีผีสิงอยู่ เป็นผีผู้หญิง...รู้สึกว่าจะเป็นรุ่นพี่ที่ตายในห้องเนี่ยแหละ รู้มั้ยตอนนี้มีคนเจอดีสามรายติดแล้วนะ แล้วไอ้สามรายที่ว่าเนี่ย มันเจอเวลาเดียวกันเป๊ะ รู้มั้ยว่าเวลาเท่าไหร่......หึๆๆๆๆๆ ตอนเจ็ดโมงเช้าาาาาา...'
โอ๊ย!!!นี่เขาคิดอะไรอยู่เนี่ย~ ถึงจุนโฮจะมีนิสัยไม่ยอมคน แต่นี่มันไม่ใช่คนเนี่ยสิ แล้วเขาจะทำยังไงดี ยิ่งคิดถึงเรื่องเล่าที่ว่า จุนโฮก็ต้องเหลือบไปมองนาฬิกาบนผนังห้องอย่างห้ามไม่ได้ (ไม่รู้ว่าผีบ้าอะไรมันมาหลอกตอนเช้า=_=)
ตอนนี้เป็นเวลา....7.00 น.
เอ๊ะ!! 7.00 น. นี่มัน เฮ้ย!!! O_o เวลานี่มัน
(O_o ) ( O_o) ควับ!! ควับ!! มองซ้ายมองขวา ดูแล้วไม่มีใคร เวลาเป๊ะ สถานที่เด๊ะ ทำไมเราถึงโชคร้ายอย่างนี้ว่ะ!!!
ในระหว่างที่กำลังคิด(ไปเอง) อยู่นั้น จุนโฮก็พลันเหลือบไปเห็น เท้่าของใครบางคนที่ใต้ม่านของฉากกั้นเตียง
เดี๊ยวนะ?? ก็ตอนนี้มีเราที่นอนป่วยคนเดียวนี่นา แล้วมันขาใครว่ะเนี่ย ยังงี้มันต้องไปดูให้แน่ใจ!!!
จุนโฮลุกออกจากเตียงให้เงียบที่สุด ก่อนจะค่อยๆเดินไปที่ฉากกั้นเตียงนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ ยิ่งใกล้มากขึ้นเท่าไหร่ ขาเขาก็ยิ่งสั่นมากขึ้นเท่านั้น จนตอนนี้ตุนโฮเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉากกั้นนั่นแล้ว แค่เปิดม่านก็จะรู้แล้วว่าใคร
มือของจุนโฮที่จับม่านนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ และสั่นไปด้วยความกลัว(นี่ไม่ใช่รายการคนอวดผีน่ะ) เอาวะ ยังไงๆ ก็ต้องเปิด จะเปิดล่ะน่ะ!!!!
1..........2................3................4................5 พรึ่บ!!!
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก>0<" "อ๊ากกกกกก O0o "
จุนโฮหลับตาปี๋ก่อนจะคิดได้ว่า ผีที่ไหนมันจะร้องอ๊ากเหมือนเขาว่ะ? ~ จุนโฮจึงตัดสินใจเปิดเปลือกตาขึ้น แต่คนที่เขาได้เห็นถึงแม้จะไม่ใช่ผี แต่ก็ทำให้เขาตกใจเหมือนเจอผีนั่นแหละ
"ฮวาง ชานซอง!! นายเองหรอ" สรุปว่าผีที่เขากลัวนักกลัวหนาก็คือไอ้หมีซื่อบื้อนี่เอง
"ก็ใช่นะสิ!! ฉันเอง นายคิดว่าใครล่ะ"
"ว่าแต่....นายจะร้องอ๊ากทำไมห๊ะ!!"
"ก็คนมันตกใจนินา นายก็ร้องเหมือนกันแหละ" ถึงสถานการณ์ก่อนหน้านี้จะทำให้จุนโฮตกใจแทบตาย แต่ตอนนี้เขาก็เหมือนจะนึกอะไรออก
"แล้ว....นายนมาทำอะไรที่นี่ ทำไมต้องไปแอบหลังม่านนั้นด้วย" (น้ำเสียงจับผิดสุดๆ)
"เอ่อ.....คือ....คือว่า " เขาจะตอบว่าอะไรดีนะ ก็ก่อนหน้านี้เขายังทำเป็นไม่สนใจ อี จุนโฮอยู่เลย จะบอกว่ามันห้ามขาตัวเองไม่ได้ ก็กระไรอยู่
"ตกลงว่าไงห๊ะ!!!"
"คือ.....คือว่า.....ตอนนี้ฉันอยู่ชมรมพยาบาลน้อยน่ะ^-^" (เหตุผลมันช่าง....)
"ว่าไงนะ พยาบาลน้อยหรอ? นี่นายมีกี่ชมรมกันแน่เนี่ย"
"เอ่อ....ฉะ ฉันก็อยู่หลายชมรมแหละ แต่ตอนนี้ฉันอยู่ชมรมพยาบาลน้อยไง" (ยังจะพูดต่อ=_=)
ถึงเหตุผลมันจะดูไม่น่าเชื่อ แต่จุนโฮก็ขี้เกียจจะโต้เถียงกลับคนตรงหน้า เขาเดินกลับไปที่เตียงและนอนลงหันตะแคงไปอีกฝั่งหนึ่ง เขาไม่ต้องการเห็นหน้าไอ้หมี(ควาย)นั่น ไม่อยากเห็นหน้าโทรมๆ ขอบตาคล้ำๆ เหมือนคนอดหลับอดนอนนั่น มันทำให้เขารู้สึกผิด รู้สึกว่าที่ชานซองเป็นแบบนี้ มันเป็นเพราะเขาหรือเปล่านะ.............ไม่สิ!!!! เราไม่ผิดสะหน่อย ไอ้บ้านั้นมันมาวุ่นวายไม่เข้าเรื่องเอง เราไม่ผิดสะหน่อย (เหรอ=0=) ฮ้าว -0- ง่วงชะมัด สงสัยยาจะออกฤทธิ์ นอนดีกว่าเราZZz
เฮ้อออออ ค่อยยังชั่วที่จุนโฮเชื่อเรา(ตรงไหน=_=^) ความจริงเขาก็อยากตัดใจไม่อยากเห็นหน้าจุนโฮอีก คนที่ทำเอานอนไม่หลับเลยทั้งคืน แต่พอได้ยินอูยองบอกว่าจุนโฮตัวร้อน ไข้ขึ้น ใจเขาก็ตกไปที่ตาตุ่มทันที ถึงตอนนั้นเขาจะทำเป็นไม่สนใจ แต่พอเห็นดงอุนจับมือจุนโฮออกไป มันยิ่งทำให้เขาทั้งห่วงทั้งหวงจุนโฮขึ้นมาทันที แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะตัดใจได้.........
โชคดีที่จุนโฮดิ้นหันไปนอนอีกทาง(ตั้งใจต่างหาก) จะได้ไม่เห็นสีหน้าของเขาที่ดูจะเป็นห่วงจุนโฮมากเหลือเกิน......ทำไมเงียบไปแห๊ะ? หลับไปแล้วหรอ? ทำไมหลับง่ายจังนะ ~ เมื่อชานซองเห็นว่าคนชอบเหวี่ยงหลับไปแล้ว เขาก็เดินไปข้างๆเตียง ก่อนจะห่มผ้าให้จุนโฮอย่างถนุถนอม พลางเอามือแตะหน้าผากจุนโฮเบาๆ ตัวร้อนจริงด้วยแห๊ะ เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย?~ ชานซองนึกเป็นห่วงในใจ
เขาจะทำยังไงดีนะ? จะตัดใจก็ไม่ได้ จะเดินหน้าต่อก็ไม่ไหว ชานซองคิดก่อ่นจะทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงของจุนโฮ จังหวะเดียวกับที่จุนโฮพลิกตัวกลับมาทางเขาพอดี ทำให้ชานซองได้เห็นใบหน้าของจุนโฮชัดๆ เขาพึ่งเคยเห็นสีหน้าของจุนโฮตอนหลับเป็นครั้งแรก ใบหน้าที่ดูไม่บึ้งตึงเวลาเจอเขา ใบหน้าที่ไม่เย่อหยิ่งตามนิสัย และใบหน้าที่ไม่ได้เปื้อนรอยยิ้มเวลาเจอดงอุน......ใบหน้านี้ดูสงบและไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆ
"นายก็น่ารักเหมือนกันน่ะเนี่ย....แค่ตอนหลับนะ^^" ชานซองพูดเสียงเบาข้างๆหูจุนโฮที่หลับไม่รู้เรื่อง
"เห็นอย่างนี้แล้ว ฉันจะตัดใจจากนายได้มั้ยนะ?" ชานซองเอ่ยเสียงเศร้ากับคนที่เขาแอบมองมานาน ถึงแม้ว่า อี จุนโฮ ไม่เคยคิดจะเหลียวแล หรือใส่ใจความรู้สึกของเขาเลย แต่เขาก็ยังคงห่วงใย คนๆนี้อยู่เสมอ อยากดูแล อยากอยู่ใกล้ๆ.....คนขี้วีนคนนี้จริงๆ^^
ชานซองเลื่อนใบหน้าลงมาใกล้กับจุนโฮเรื่อยๆ จนตอนนี้ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย แล้วจึงค่อยๆ จุมพิตเบาๆที่หน้าผากสวยของคนที่กำลังหลับไม่รู้เรื่อง จุมพิตเนิ่นนานที่เขาไม่เคยได้สัมผัส ก่อนจะผละออกอย่างแผ่วเบาแล้วเลื่อนริมฝีปากมากระซิบบางอย่างที่ข้างหูเด็กหนุ่มจอมเหวี่ยง "นายใจร้ายมากนะ รู้ตัวหรือเปล่า?.....แต่...ฉันก็ยังรักนายเหมือนเดิมอยู่ดี อี จุนโฮ"
ชานซองลุกจากเก้าอี้ก่อนจะมองดูนาฬิกาเตือนว่าเขาควรจะไปได้ซักที แล้วก็อดไม่ได้ที่จะมองคนบนเตียงอีกครั้ง ก่อนจะรีบหันหน้าหนี เดินออกจากห้องพยาบาลไป ทิ้งให้จุนโฮนอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวไปคนเดียว...
..............................................................
ออด............. พักกลางวันดังขึ้น ขัดจังหวะการจดเลคเชอร์ของปาร์ค แจบอม พอดิบพอดี ทำให้แจบอมต้องหยุดเขียนก่อนจะหันไปมองนาฬิกาอีกครั้งเพื่อย้ำกับตัวเองว่า นี่เที่ยงแล้วหรอเนี่ย เวลาเดินเร็วชะมัด~
โครก....คราก....
โอ๊ย!! หิวโว๊ย!! ต้องรีบลงไปซื้อแฮมเบอร์เกอร์ของโปรดสะแล้วเรา~ แต่ก่อนที่แจบอมจะเผลอตะโกนเรียกเพื่อนรักทั้งสองคนเหมือนปกติทุกครั้ง เขาก็ต้องชะงักทันที เพราะพึ่งนึกออกว่าตอนนี้ อ๊ค แทคยอน ไม่ได้คิดกับเขาแค่เพื่อนอีกแล้ว....
"ปาีีร์ค แจบอม!! ^0^" หมัุบ!! สิ้นเสียงของนิชคุณที่ตะโกนเรียกชื่อเขา แจบอมก็ตะครุบปากเพื่อนรักไว้ทันทีก่อนจะทำปากจู๋ ร้องชู่ว!! ให้มันเข้าใจว่า 'อย่าเสียงดังไป>3<'
"อะไรหรอ?" และเหมือนว่านิชคุณจะเข้าใจ เพราะทันทีที่แจบอมปล่อยปากเพื่อนรักให้เป็นอิสระ นิชคุณก็เอ่ยถามเขาแบบเสียงกระซิบ
"อ๋อๆ ไม่มีไรหรอก คือช่วงนี้ฉันขี้ตกใจน่ะ ไม่ชอบเสียงดัง ว่าแต่นายมีไรหรอ??"
"ว่าจะชวนนายกับแทคยอนไปนั่งกินข้าวกับอูยองของฉันด้วยกันอ่ะ^0^"
"ไม่ๆๆๆ ไม่ดีหรอก!!!"
"ทำไมอ่ะ?" เขาจะตอบนิชคุณว่าไงดีนะ จะได้ไม่รู้ว่าเขาพยายามหลบหน้าแทคยอนอยู่
"คือว่า...ฉัน ฉันว่าจะไปซ้อมร้องเพลงต่ออ่ะ ไม่ไปกินข้าวแล้วดีกว่า"
"หรอ...งั้นไม่เป็นไร ฉันว่าจะไม่กินเหมือนกัน"
"อ้าว! ไม่กินข้าวงั้นเหรอ?" แจบอมสงสัย
"ปล๊าว!! ไม่กินกับพวกนาย แต่จะไปกินกับอูยองสองคนดีกว่า ไปนะ!! ^0^" พูดจบนิชคุณก็ลั้นลาออกจากห้องไปทันที ทิ้งให้แจบอมยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก ดีเหมืิอนกันเราจะได้ลงไปนั่งกินแฮมเบอร์เกอร์อย่างสบายใจสะที....แต่!!! เราต้องแน่ใจสะก่อนว่าแทคยอนจะไม่สามารถตามเรามาได้~
ตอนนี้แจบอมต้องค่อยๆ เหลียวหันไป(แอบ)มองว่าแทคยอนกำลังทำอะไรอยู่
เฮ้อออออออ ค่อยยังชั่ว=0=^ ดูเหมือนว่าแทคยอนจะยังไม่รู้ตัว เพราะว่าตอนนี้มันกำลังนั่งวาดรูปแมวของมันต่อไป แบบอารมณ์ดีไม่รีบร้อน(ไม่ได้มองมาที่เราด้วยซ้ำ) นี่แหล่ะ!! โอกาศดี ~ แจบอมคิดได้ดังนั้น ก็ตัดสินใจวิ่งปร๊าดออกจากห้องด้วยความเร็วแสงแต่ไร้เสียง เพื่อไม่ให้หมอนั่นมันรู้ตัวสะก่อน ทีนี้เขาจะได้กินแฮมเบอร์เกอร์อย่างสบายใจสะที^^
ตอนนี้แจบอมกำลังนั่งทานเบอร์เกอร์ชิ้นโต ใส่ซอสมะเขือเทศเยอะๆ ตามแบบฉบับของเขาอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง (คุ้นๆ แห๊ะ) ก็ที่เดิมที่เขาเคยมานั่งกับชานซองนั่นแหละ
การที่ไม่มีหมอนั่นมาตามรังควาน แถมยังได้กินของที่ชอบมันมีความสุขอย่างนี้นี่เอง เราน่าจะใช้วิธีนี้มาตั้งแต่แรกที่แทคยอนตามติดเราแล้ว (เสียดายจริงๆ)
เอ๊ะ!! เดี๋ยวก่อน แปลกๆแหะ รู้สึกเหมือนมีใครมองเราอยู่ มันยังไงๆไม่รู้สิ ทั้งๆที่ ที่เขาเลือกมานั่งมันก็ดูสงบไม่มีใครนี่หว่า? อะไรกันเนี่ย....ช่างเหอะ!! คงคิดมากไปเองมั้ง รีบทานให้หมดแล้วขึ้นไปซ้อมร้องเพลงต่อดีกว่า^^
"ปาร์ค แจบอม! "
"อ๊ะ!! อ๊ค แทคยอน นะ นายO_o" แจบอมตกใจชี้ไม้ชี้มือไปที่แทคยอนเป็นการใหญ่ ก็อยู่ๆ อ๊ค แทคยอนที่เขาพึ่งจะหนีมาดันโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ แถมยังตะโกนเรียกเขาเสียงดังอีกต่างหาก!!
"ทำไมนายต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะู^0^" ไอ้คนตัวใหญ่รีบพูดพร้อมกับยิ้มโชว์ฟันอันใหญ่โตของมัน
"นะ....นาย มาได้ไงเนี่ย!!!" ใช่ๆ มันมาได้ยังไง ก็ตอนที่เรากำลังจะลงมา ก็ยังเห็นมันนั่งวาดรูปแมวลงสมุดคอลเลคชั่นการ์ตูนแมวบ้าบออะไรของมันอยู่เลยนี่นา?..ดูไม่ได้สนใจเราเลยซักนิด!!!
"เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก" แทคยอนเ่อ่ยอย่างร่าเริง นายหนีฉันไม่พ้นหรอก ปาร์ค แจบอม นายน่ะ อยู่ในสายตาของฉันตลอดเวลาอยู่แล้ว^0^ โห๊ะๆๆๆๆ เอามือปิดปากก่อนจะหัวเราะอยู่ในใจ (เพ้อๆนะ=0=)
"นายมาหาฉันมีเรื่องอะไรกัน?" แจบอมเอ่ยถามคนตรงหน้า
"เมื่อก่อนอาจมาหาเพราะคิดถึง แต่วันนี้มีเรื่องจะบอกตริงๆ^^"
"เรื่องอะไรก็รีบๆพูดมาสิ๊!!!"
"ฉันจะพูดแบบรวดเดียวเลยนะ นายตั้งใจฟังดีๆล่ะ" อะไรของมันว่ะเนี่ย?~ แจบอมคิด
"คือฉันจะบอกว่า.....วันหยุดนี้เราไปทะเลกันนะ^0^" แทคยอนพูดชวนเสียงดัง
"คือว่า....."
"แค่ 2 คน!!"
"แต่ว่าฉัน..."
"ค้างคืนนะ!!"
"คือแบบว่า..."
"ตอนแปดโมง!!"
"แต่ว่าฉัน..."
"ฉันมารับนะ!!! ไปล่ะ ^0^"
"เฮ้ย!! เดี๋ยว!!" แต่สายไปแล้วเพราะคนตรงหน้าวิ่งเข้าอาคารเรียนไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้แจบอมนั่งอึ้ง อารมณ์บูดอยู่คนเดียว เฮ้อ....เขาจะทำยังไงดีเนี่ย!! 'แค่ 2 คน' ยิ่งคิด 'ค้างคืนนะ' ก็ยิ่งเครียด โอ๊ะ!! จะทำไงดีนะ?
เอ๊ะ!!! เหมือนนึกอะไรดีๆออก~ แจบอมคิดก่อนจะยิ้มร้ายรีบล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงกดโทรหาใครบางคนทันที^^
"ฮัลโหล!! ไอ้คุณ ว่างคุยมั้ย?" ใครบางคนที่ว่าก็คือนิชคุณนั่นเอง
"อืมว่างสิ มีไรอ่ะ?"
"วันหยุดนี้ฉันว่าจะชวนนายไปเที่ยวทะเลด้วยกันซักหน่อย^0^"
"ทะเลหรอ? กี่โมงอ่ะ?"
"ตอนแปดโมงเช้า!! ที่หน้าคอนโดฉัน นายจะชวนใครไปด้วยก็ได้นะ ไปกันเยอะๆสนุกดี^0^" แจบอมรีบชักเข้าแผน
"หรอ....อื้ม!! โอเค ฉันจะชวนอูยองกับดงอุนไปด้วยแล้วกัน"
"โอเค!! แค่นี้นะ" แจบอมตอบเสียงใสก่อนจะกดวางสายแล้วเริ่มโทรหาใครอีกคนทันที
"ฮัลโหล ชานซองนายว่างคุยกับพี่มั้ย?" ใครอีกคนที่ว่าก็คือชานซองนั่นเอง
"โทรมามีไรครับพี่?" เสียงดูเนือยๆชอบกล เป็นอะไรหรือเปล่าว่ะเนี่ย?
"อะ อ๋อ...คือพี่ว่าจะชวนนายไปเที่ยวทะเลด้วยกันวันหยุดนี้ เจอกันแปดโมงที่หน้าคอนโดพี่ นายไปนะ^^"
"เอ่อ....คือผม..."
"ไปเถอะ ถือว่าไปพักสมองกันหน่อย จะได้สบายใจขึ้น"
"เอ่อออออ...ได้ครับพี่" ชานซองตอบรับเนือย
"ขอบคุณน่ะ แค่นี้ล่ะ" แจบอมกดตัดสาย
หึๆๆๆๆ สำเร็จไปอีกราย ทีนี้แหละ เราจะได้ไปเที่ยวทะเลแบบสบายใจสะที แถมยังได้แกล้งใครบางคนให้มันประสาทกินอีกด้วย~ แจบอมคิดก่อนจะยิ้มมีความสุข^0^
นายเสร็จแน่ ไอ้แมววิปริตเอ๋ย!!!! โห๊ะๆๆๆๆ(หัวเราะปิดปาก) เฮ้ย!!! จะไปหัวเราะตามมันทำไมว่ะ!!
......................................................
"พี่จุนซู ^0^" เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กหนุ่มแก้มอูม เอ่ยเรียกพี่ชายสุดซี้ หลังจากวิ่งเข้ามาในห้องซ้อมดนตรีของชมรม
"มีไรหรอ? ยิ้มหน้าบานมาแต่ไกลเลย" คิม จุนซู เอ่ยทักก่อนจะหยุดการฝึกซ้อมเปียโนคู่ใจของตัวเอง แล้วหันมาสนใจไอ้เด็กแก้มยุ้ยนั่น
"พี่คุณชวนผมไปเที่ยวทะเลครับ^0^" เด็กหนุ่มเอ่ยต่อทันทีพลางยิ้มโชว์ฟันสวย
"แล้วไงเกี่ยวไรกับฉันเนี่ย???" จุนซูถามอย่างสงสัย
"อ้าว?? พี่ไม่ดีใจกับผมหรอ?"
"ดีใจ? จะบ้าหรอ!!! นิชคุณมันแฟนแกไม่ใช่แฟนฉันโว๊ย!!" ไอ้เด็กโง่นี่ ถามไม่คิด เดี๋ยวนี้หายใจเข้าก็พี่คุณ หายใจออกก็พี่คุณ เวลาตดมันคงนึกถึงหน้านิชคุณด้วยมั้งเนี่ย=0=(สกปรกว่ะ)
"เออ...จริงด้วยแหะ? ช่างเถอะ!! ว่าแต่....พี่ต้องไปกับผมด้วยนะ^^" อูยองถาม(แกมบังคับ) คนตรงหน้าให้ไปกับตน ก็เขาไม่อยากไปคนเดียวนิ พี่คุณก็ไปกับเพื่อนๆ เขาก็อยากพาเพื่อนไปด้วยเหมือนกันนี่นา ถึงจะอยากไปกับพี่คุณสองคนก็เหอะ^^ (เสียดายโว๊ย)
"ไม่ไปอ่ะ" จุนซูตอบอย่างไม่ต้องคิด ก็เขาไม่มีแฟนให้ไปนั่งดู๋ดี๋ๆที่ทะเลนิ ยิ่งไอ้คู่หวานจนมดตายเนี่ย มันไปด้วยยิ่งแล้วใหญ่ มีหวังเขาคงได้ไปนั่งเหงาเป็นหมาหงอยอยู่คนเดียว แล้วมันจะสนุกตรงไหนว่ะเนี่ย!!!
"โห่!!! ไปเป็นเพื่อนผมไม่ได้หรือไง นะๆๆๆๆๆ พี่จุนซู ไอ้โฮมันก็ไปเหมือนกัน ไปกันหลายๆคนหนุกดีออก นะๆๆๆๆ >0< " ไม่ว่าเปล่าไอ้เด็กขี้อ้อนสอดมือเข้ามาคล้องแขนเขาแถมมันยังเอาแก้มป่องๆของมัน มาถูๆไถๆ ไหล่เขาไปมา และนั่นยิ่งทำให้คนใจอ่อนอย่างเขา ต้องยอมมันง่ายๆทุกที
"เออๆๆๆ หยุดได้แล้ว มันจั๊กจะจี้โว๊ย!!!"
"จริงนะ!!! เย้!! "อูยองปล่อยแขนจากพี่ชายทันที ก่อนจะเอ่ยต่อเสียงใส "พี่ไม่ต้องห่วงนะว่าพี่จะเหงา มีคนไปเยอะแยะเลย ผมรับประกันเลยว่าพี่ต้องสนุก ^0^"
"ใครมั่งล่ะ ไอ้คนเยอะแยะที่ว่าน่ะ?"
"ก็มี พี่คุณ
จุนโฮ พี่แจบอม พี่แทคยอน ชานซอง....แล้วใครอีกน่า....เอ้อ!! ดงอุนก็ไปด้วย^^""งั้นเหรอ?" จุนซูถามเสียงเรียบ
"อื้ม^^"
ดงอุนไปด้วยงั้นเหรอ? อย่างนี้พี่คงไม่สนุกแล้วล่ะ อูยอง!!
"เอ่อ...ผมไม่รู้ว่าพี่มีปัญหาอะไรอยู่หรือเปล่า แต่พี่เล่าให้ผมฟังได้นะ!!" อูยองเอ่ยถามจุนซูหลังจากที่เขาสังเกตเห็นในวันนี้ว่า จุนซูดูเหม่อๆ เหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เมื่อกี๊ก็เช่นกัน
"เปล่าหรอก...ก็พี่บอกนายแล้วไงว่าพี่ซ้อมดนตรีหนักไปหน่อย แต่ไงก็ขอบใจมากนะไอ้น้องชายที่เป็นห่วง^^" จุนซูเลือกที่จะโกหกดีกว่าให้ไอ้คนตรงหน้ามันต้องมาพลอยคิดมากเรื่องของเขาอีกคน เขารู้จักนิสัยอูยองดี ไอ้เด็กนี่!! มันรักพี่รักเพื่อนมาก เวลาใครมีปัญหาอะไร ก็จะเก็บเอาเรื่องของคนๆนั้นไปคิดมากตลอด ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง แต่ก็เพราะนิสัยแบบเนี่ยแหละ ที่ทำให้จุนซูรักและเอ็นดูมันไม่น้อยไปกว่า อี จุนโฮเลย
"ไม่มีไรแน่นะ?" อูยองยังคงถามต่อเพื่อความแน่ใจ
"อื้ม!! ไม่มีไรจริงๆ เลิกทำคิ้วขมวดได้แล้วเดี๋ยวไอ้คุณมันหาว่าพี่แกล้งนายให้อารมณ์เสียอีก"
"พี่คุณไม่งี่เง่าแบบนั้นหรอกน่ะ"
"ปกป้องกันจังเลยนะ อิจฉานะโว๊ย!! " จุนซูแกล้งแซวน้องชายอย่างหมันไส้
"ปะ ปะ เปล่าสะหน่อย >///<" อูยองปฎิเสธพัลวัน
"เขินหน้าแดงขนาดนี้ ยังจะปฎิเสธอีก" จุนซูเอ่ยต่ออย่างรู้ทัน
"โอเคๆ ช่างเถอะ!! เอ้อ!! เกือบลืม ตอนนี้จุนโฮมันไม่ค่อยสบายน่ะพี่ ตัวมันร้อนจี๋เลย สงสัยไข้จะขึ้น" อูยองบอกจุนซูถึงอาการของเพื่อนอีกคนที่ดูวันนี้มันก็แปลกๆ ไม่ต่างกับพี่จุนซูเลย
"แล้วตอนนี้มันเป็นไงมั่ง? มันกินยาแล้วหรือยัง? " จุนซูเอ่ยถามต่อด้วยความเป็นห่วง
"พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ดงอุนมันรีบพาจุนโฮไปห้องพยาบาล แถมยังดูแลให้มันกินยาแล้วก็นอนพักเรียบร้อยแล้ว สงสัยเราจะมีคู่รักคู่ใหม่ก็ตอนนี้แหละ เดี๋ยวนี้ผมเห็นจุนโฮกับดงอุน ตัวติดกันแทบจะตลอดเวลา" อูยองพูดพลางทำสีหน้าครุ่นคิด เลยไม่ทันสังเกตเห็นใบหน้าของพี่ชายที่ตอนนี้เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเปลี่ยนมายิ้มให้คนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
"สงสัยไปเที่ยวทะเลวันหยุดนี้ พี่คงจะเหงาสะแล้วสิ อูยองก็อยู่กับนิชคุณ ส่วนจุนโฮก็คงอยู่กับดงอุน อิจฉาเฟ้ย!!! ^0^"
"โธ่! ถึงไงผมก็เพื่อนพี่อีกคนนึงนะ ไอ้โฮก็เหมือนกัน ไม่เห็นน่าเหงาเลย!!"
"เออๆ พูดเล่นโว๊ย!! คิดจริงจังไปได้" จุนซูเอ่ยขำๆในความไร้เดียงสาของอูยอง
"งั้นผมไปก่อนนะ พี่คุณโทรตามอีกแล้ว ไปแล้วนะพี่!!" ว่าจบอูยองก็รับโทรศัพท์ที่เพิ่งจะดังเมื่อกี๊ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทัีนที
เฮ้อออออออ อะไรมันจะลงตัวอย่างนี้ว่ะ ไปกันเป็นคู่ๆเลย แล้วอย่างนี้เราจะทำยังไงดีล่ะ ถ้าขืนไปมีหวังต้องทนเห็นใครบางคนมานั่งจีบกันให้ปวดใจเล่น แต่ถ้าเราไม่ไป เราก็คงตายในมืออูยองแน่เลย!!!! เครียดโว๊ย!! ขอระบายหน่อยเหอะ
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก >0<"
จุนซูตะโกนสุดเสียง อย่างน้อยเขาก็อยากระบายความรู้สึกอัดอั้นนี้ออกจากหัวเขาบ้าง ไม่งั้นมีหวังเขาคงได้เครียดตายซักวัน แต่สงสัยเขาจะร้องดังเกินไปแล้วสิ!!
"พี่จุนซู!! พี่เป็นอะไร?? พี่เจ็บตรงไหนบอกผมมาสิ๊!!!" ดงอุนได้ยินเสียงร้องของจุนซู จึงรีบถลาเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอาสองมือบีบแขนจุนซูแน่นด้วยความตกใจ
ดงอุน!!! คนอะไรว่ะ ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ ยิ่งเจอก็ยิ่งเจ็บ แล้วยังจะถามเราด้วยสีหน้าห่วงใยแบบสุดๆอีก โอ๊ย!! จะมาทรมานใจฉันเล่นหรือไงว่ะ!!
"พี่อย่าเงียบแบบนี้สิ!!! ผมใจคอไม่ดีนะ พี่เป็นไรพี่ก็บอกผมมาสิ อย่าเงียบแบบนี้!!!" ดงอุนยังคงบีบแขนเขาแน่น พลางเขย่าแรงๆเพื่อเรียกสติเขา
"ปะ ปะ เปล่า ฉะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร" จุนซูตอบอย่างเก้ๆ กังๆ แต่คนตรงหน้ากลับบีบแขนเขาแน่นกว่าเดิม โอ๊ย!!! เจ็บน่ะเฟ้ย!!!
"โกหก!! ก็พี่ร้องเสียงดังขนาดนั้น พี่เจ็บตรงไหนพี่ก็บอกผมสิ!! ผมเป็นห่วงพี่มากรู้มั้ย?" ดงอุนว่าพลางส่งสายตาให้คนพี่รู้ว่าเขาเป็นห่วงคิม จุนซู มากแค่ไหน...
จุนซูเองก็สังเกตได้ถึงความห่วงใยจากคนตรงหน้า เขามองเข้าไปในดวงตาของซน ดงอุนเช่นกัน ทำไม?? นายยังเป็นห่วงฉันอีก ทั้งที่ตอนี้นายกำลังไปได้ดีกับจุนโฮอยู่ แล้วนายจะมาทำให้ฉันหวั่นไหวทำไม?? เลิกทำให้ฉันลำบากใจสะที!!!
"ฉันเจ็บก็เพราะนายบีบแขนฉันแน่นแบบนี้น่ะแหล่ะ!!!" จุนซูโวยวายใส่ดงอุน กลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองอยู่ภายในใจ และเหมือนว่าคนตรงหน้าจะรู้ตัว ดงอุนรีบปล่อยมือจากแขนจุนซูออกทันที แต่ยังคงมองจุนซูด้วยสายตาห่วงใยเหมือนเดิม
"ขอโทษครับ!!! พี่เจ็บมากหรือเปล่า คือ...ผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ช่างเถอะ!! ฉันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก"
"แต่ผมได้ยินพี่ร้องเสียงดัง ผมก็คิดว่าพี่บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? แล้วตกลงพี่เป็นอะไรหรอครับ?" ดงอุนยังคงถามต่อด้วยความเป็นห่วง
"เปล่า!! นายเข้าใจผิดไปเอง ฉันแค่.....เอ่อ.....แค่..." เอาไงดีว่ะ!! ถ้าบอกมันว่าอึดอัดเลยอยากระบายออก มันคงหาว่าเราบ้าแน่เลย?? คิดสิ๊ๆๆๆ คิม จุนซู
"แค่อะไรครับ?"
"เอ่อ....แค่...ฉันแค่เจอ แมงสาป อ่ะ!!!"
"ห๊า!! แมลงสาปเนี่ยน่ะ ที่ทำให้พี่ร้องดัีงขนาดนี้" ดงอุนว่าพลางตกใจกับเหตุผล (ส้นตีน) ของ คิม จุนซู
"กะ ก็เออดิ ทำไม!! คนอย่างฉันกลัวแมงสาปไม่ได้เหรอไง" จุนซูทำเป็นหงุดหงิดกลบเกลื่อน กลัวว่าดงอุนจะจับได้ว่าเขาโกหก แต่คนตรงหน้ากลับไม่ได้ติดใจอะไร แถมยังหัวเราะเยาะเขาเสียงดังอีกด้วย
"ฮ่ะๆๆๆๆๆ >0< พี่กลัวแมลงสาปเหรอ ฮ่ะๆๆๆๆ โคตรจี้เลยอ่ะ" ดงอุนขำในความน่ารักของรุ่นพี่หน้าหวาน^^
"นี่ๆๆๆๆ เลิกขำฉันซักที มันตลกมากหรือไง ทำไมไม่เอาเวลามายืนหัวเราะ ไปดูแลจุนโฮแฟนนายกัน ห๊ะ!!!" จุนซูพูดตัดรำคาญ และมันก็ได้ผลทันตา ดงอุนหยุดหัวเราะทันที ก่อนจะทำหน้านิ่งใส่เขา แววตาของดงอุนคนเดิมเมื่อครู่นี้ เปลี่ยนเป็นคนใหม่อย่างรวดเร็ว
"พี่ไม่ต้องกังวลหรอก ว่าผมจะมาวุ่นวายกับพี่อีก!!! แล้วก็ไม่ต้องห่วงด้วยว่าผมจะไม่ดูแลจุนโฮ เพราะตอนนี้สำหรับผม จุนโฮเป็นคนสำคัญและเข้าใจผมมากที่สุดอยู่แล้ว ดังนั้นพี่ไม่ต้องกังงวลหรอกว่าผมจะมาทำให้พี่ลำบากใจอีก!!! " ดงอุนพูดเสียงเย็น แต่มันกลับทำให้ใจของจุนซู ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
"งะ งั้นหรอ....ก็ดีแล้วนิทีนายคิดได้ งั้น....ฉะ ฉันขอตัวนะ" ว่าจบจุนซูก็รีบสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องทันที ก่อนจะรีบวิ่งไปให้ไกลจากตรงนี้มากที่สุด เท่าที่ขาจะก้าวไหว...
เพราะเขาไม่อยากให้ดงอุนเห็น น้ำตาของเขาที่ตอนนี้ห้ามยังไง ก็คงห้ามไม่ได้อีกแล้ว
จุนซูร้องไห้หนัก น้ำตาก็ไหลพรั่งพรูไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เขา เจ็บ......เจ็บมากจริงๆ กับคำพูดของ ซน ดงอุน ทั้งๆที่เขาเป็นคนทำให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง แล้วเขาจะโทษใครได้นอกจากโทษตัวเอง ที่ยังคง 'รัก' ดงอุนอยู่.....ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน...
ดีนะ!!! ที่จุนซูวิ่งออกมาไกลถึงสวนหลังโรงเรียน ที่ที่ไม่มีใครอยู่ในเวลาแบบนี้ ไม่งั้นใครซักคน คงจะได้ยินเสียงสะอื้น แทบขาดใจของชายหนุ่มร่างบาง.....
จบตอน
มาอัพต่อให้แล้วหลังจากที่หายไปนานน่ะค่ะ^^
เลยขอลง gif น่ารักๆ ของคู่แต่ละคู่ มาฝากซักหน่อย^^
ช่วยคอมเม้นกันเยอะๆด้วยน่ะค่ะ^0^
nichkhun x wooyoung
chansung x junho
dongwoon x junsu
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น