ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : EP.12 เก่งมาจากไหน ก็แพ้หัวใจอย่างเธอ
วันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อที่สุด ~ จุนโฮครุ่นคิดซ้ำไปซ้ำมา หลังจบทริปการท่องเที่ยว เขาก็ไม่สบายล้มหมอนนอนเสื่อ แทนที่พอกลับบ้านแล้วจะได้พักผ่อนสบายๆ แต่กลับต้องแบกร่างตัวเองลุกขึ้นจากเตียงมาโรงเรียนสะนี่!! แถมเมื่อคืนเขาก็นอนไม่หลับ พยายามข่มตาปัดเรื่องน่าปวดหัวให้หลุดออกจากใจไป แต่มันก็ทำไม่ได้อยู่ดี เพราะเรื่องที่เขาเจอมันหนักเกินกว่าที่เขาจะยกมันออกไหว
'มีอะไร'
เขายกมือทั้งสองกุมขมับ...
'ถ้าไม่มีธุระ งั้นฉันวางนะ'
ริมฝีปากเม้มแน่นข่มอารมณ์...
'...โทษนะ ฉันก็พูดไปงั้นแหละ นายโทรหาดงอุนแทนเถอะ ฉันไม่ว่างคุยกับนายจริงๆ ตึ้ดๆๆๆ'
โธ่โว๊ย!!>0< นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้ห๊า!!! ไิอ้หมีบ้า มีสิทธิ์อะไร ถึงต้องมาทำให้ฉันวุ่นวายเพราะนายคนเดียวแบบนี้ ฮวาง ชานซอง!!
จุนโฮทึ้งผมตัวเองเหมือนคนเสียสติ เขาทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาเมื่อตัวเองกลับไปคิดถึงเหตุการณ์นั้นอีก กลับไปคิดถึงคำพูดพล่อยๆของคนๆ หนึ่ง ที่เมื่อก่อน เขาไม่เคยสนใจ ไม่เคยให้ความสำคัญ แต่ตอนนี้กลับมีเรื่องของคนๆนั้น อยู่เต็มหัวไปหมด เพราะนายคนเดียว ฮวาง ชานซอง
เชาซุกหน้ัาลงบนกับโต๊ะเรียนอย่างหมดแรง หลับตาลงปล่อยให้เสียงพูดคุยของคนในห้องดังเข้ามาในโสตประสาท เปิดรับเสียงทุกเสียงที่ผ่านเข้ามา....หวังว่ามันจะช่วยกลบเสียงของคนๆนั้น ไม่ให้เขาได้ยินอีก....แค่ต้องการหยุดพัก แค่ต้องการพักผ่อน ขอร้องล่ะ!! แค่นาทีเดียวก็ยังดี ช่วยทำให้เขาลืมเรื่องนั้นไปที แม้มันจะแค่นาทีเดียวก็ตาม
.
.
.
.
.
.
.
"จุนโฮ"
"....."
"จุนโฮ!!"
"....."
"จุนโฮ!!! ตื่นได้แล้ว!! >0<"
จุนโฮเด้งตัวขึ้นจากการหลับใหลทันทีที่ไ้ด้ยินเสียงปลุก ก่อนจะหันไปหาต้นเสียงที่ปลุกเขาขึ้นมากระทันหัน
"ดงอุนนี่เอง....มีอะไรหรอ?" จุนโฮหยีตาเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับเอ่ยถามดงอุนเสียงงัวเงีย อุตส่าห์ได้หลับแล้วเชียว เขาไม่ได้นอนมาเลยทั้งคืน คงจะเพลียจนเผลอหลับไปสิน่ะ~ จุนโฮครุ่นคิด
"อ๋อ!! ฉันเห็นว่าอาจารย์ใกล้จะเข้ามาสอนแล้ว ก็เลยปลุกนายน่ะ^^"
จุนโฮพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ ก่อนจะกวาดสายตาสำรวจคนในห้อง ซึ่งตอนนี้เข้ามานั่งเรียนกันจนเกือบจะครบแล้ว เห็นดังนั้นจึงเบนสายตากลับมา แต่ก็ต้องชะงัก เพราะดวงตาคู่สวยพลันเหลือบไปเห็นใครบางคน.....
เจ้าของที่นั่งหลังห้องสุด ดึงดูดความสนใจ จนเขาไม่อาจละสายตาได้ คิ้วหนาบนใบหน้าเรียวนั้นผูกกันเป็นปม ดวงตาคู่สวยจดจ้องอยู่กับหนังสือบนโต๊ะ ปากบางใส ที่เมื่อก่อนนั้นมักจะมีรอยยิ้มส่งมาให้เขาอยู่เสมอ แต่ตอนนี้กลับปิดสนิท ไร้ซึ้งอารมณ์ใดๆ ท่าทางสุขุมนี้มันคืออะไรกัน?? คนๆนี้คือฮวาง ชานซอง คนที่เคยบอกรักเขาอย่างนั้นเหรอ??~ จุนโฮครุ่นคิด ไม่รู้ว่าเผลอมองคนๆนั้นมานานเท่าไหร่ รู้แต่เพียงว่าคนๆนี้ช่างมีอิทธิพลกับตัวเขามากจริงๆ นายจะไม่สนใจฉันจริงๆหรอ ชานซอง น่าสมเพชจริงๆเลย อีจุนโฮ นายกำลังจะร้ิองไห้เพราะคนๆนี้อย่างนั้นหรอ คนที่เคยมองนายจากข้างหลังมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ฉันกลับต้องหันหลังเพื่อมองนายแทน
"จุนโฮ!!"
"หื้ม!! มีอะไรหรอ?" จุนโฮเอ่ยเสียงเรียบพลางปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาอย่างรวดเร็ว แต่สายตากลับมองอยู่ที่เดิมไม่ได้หันมาสบตาคนข้างๆแต่อย่างใด
"คือ....เรื่องรายงานกลุ่มนะ ฉันว่าเราควรจะ.....เฮ้!! นายฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ย>0<"
ร่างบางสะดุ้งเฮือก รัีบถอนสายตากลับ หันมาสนใจคนข้างๆแทน "ฟังสิ!! นายมีอะไรล่ะ....อ๋อ!! เรื่องรายงานใช่มั้ย ฉันรู้แล้วพูดต่อสิ^-^" จุนโฮเอ่ยพลางยิ้มกว้างส่งไปให้ดงอุน ก็ไม่อยากถูกจับได้ว่ากำลังแอบมองชานซองนี่นา เพราะตัวเขาเป็นคนพูดเองว่า ไม่ได้ชอบ ไม่อยากสนใจ แต่ตอนนี้จะมานึกเสียดาย
"นายมีอะไรหรือเปล่า จุนโฮ? บอกฉันได้น่ะ" ดงอุนถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แต่มันยิ่งทำให้จุนโฮรู้สึกผิด
"ปะ เปล่า ไม่มีอะไร...นายมีไรจะพูดก็รีบพูดมาเหอะ!!"
"แต่ฉันว่านายต้องมีอะไรแน่ๆ สีหน้านายดูกลุ้มใจนะ!!" ดงอุนยังคงซักไซร้
"ก็บอกแล้วไง ว่าไม่มีๆๆๆๆ ไม่มี!!>0<" จุนโฮเอ่ยปัด ชักจะหงุดหงิดแล้วน่ะ!!
"อย่าโกหกเลยน่า ฉันว่านายต้องมีระ....."
ปัง!! "โอ๊ย!! หยุดพูดสะทีดงอุน ฉันรำคาญ!! >0<" จุนโฮตบโต๊ะลั่น ก่อนจะตะโกนเสียงดัง ที่ำทำเอาดงอุนถึงกับผงะ มองหน้าเขาแบบงงๆ ทุกคนในห้องก็เช่นกัน ต่างมองมาที่เขาไม่วางตา เสียงจอแจพูดคุยเมื่อครู่ หายไปเลยทันที ราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีใครอยู่......ขนาดเพื่อนรักของเขา จาง อูยอง ที่วันนี้ดููซึมๆ แปลกๆ ก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันมามองจุนโฮเหมือนกับคนอื่นๆ แต่เพียงชั่งครู่มันก็หันกลับไปนั่งซึมเป็นคนป่วยใกล้ตายต่อ (เป็นอะไรของมันว่ะ? =_=)
เมื่อมีคนมองจุนโฮก็เริ่มรู้สึกตัว จึงค่อยๆนั่งลงเงียบๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่พูดอะไร แล้วรอจนผู้คนในห้องเลิกสนใจเขา จนเสียงจอแจที่หายไปเมื่อครู่ก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เขาจึงหันมาสนใจคนข้างๆต่อ
"ขอโทษนะดงอุน!! ฉันไม่ได้ตั้งใจ" จุนโฮกล่าวขอโทษดงอุน ที่ดูจะยังไม่หายตกใจซักเท่าไหร่
"ไม่เป็นไร ฉันไม่โกรธ ^_^"
เฮ้อ....ทำไมถึงเป็นยังงี้น่ะ ทั้งๆที่เราชอบดงอุนแท้ๆ แต่เรากลับมาตะคอกใส่ดงอุนเนี่ยน่ะ นายเป็นอะไรไปห๊ะ!! อี จุนโฮ นายบ้าไปแล้วหรือไง หรือว่านาย.......
ไม่ได้รักดงอุนแล้วงั้นหรอ??
"ดงอุน...." จุนโฮเอ่ยเรียกคนข้างๆเสียงเบาด้วยสีหน้าเป็นกังวล
"หื้ม มีไร?"
"....."
"มีอะไรหรือเปล่า จุนโฮ อย่าเงียบแบบนี้สิ มีอะไรก็พูดมะ......." "ฉันขอกอดนายได้มั้ย...."
"O_o"
ยังไม่ทันที่ดงอุนจะได้พูดอะไร จุนโฮก็โผเข้ามากอดเขาไว้แน่น ไม่ให้เขาได้ตั้งตัวเลยซักนิด จุนโฮแค่อยากมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง ย้ำว่าเขายังคงรักดงอุนอยู่จริงๆ
สายตาทุกคู่ในห้องเรียน หันกลับมาสนใจคนทั้งสองอีกครั้ง ก็เล่นกอดกันสะกลางห้องอย่างนี้ ใครมันจะไม่มองบ้างล่ะ แต่ตอนนี้จุนโฮกลับไม่สนใจใครอีกแล้ว แค่อยากรู้อะไรบางอย่าง ให้มันชัดเจนที่สุดก็เท่านั้นเอง.....
แขนแกร่งค่อยๆโอบกอดร่างบางกลับ ดงอุนคิดว่าจุนโฮคงจะมีเรื่องไม่สบายใจอยู่แน่ๆ ตอนนี้อาจจะต้องการใครซักคนมาเป็นที่พึ่งให้ เขาจึงกอดตอบคนตรงหน้ากลับอย่างไม่ลังเล พลางลูบหลังคนในอ้อมแขนเบาๆ
นี่หรอ?? คืออ้อมกอดจากคนที่เรารัก ถ้าหากเราได้กอดคนที่เราชอบ มันคงจะอบอุ่นดีใช่มั้ย มันคงจะรู้สึกปลอดภัยเมื่อเขากอดเราไว้ มันคงจะรู้สึกอบอุ่นที่หัวใจใช่มั้ย?? แต่ทำไมอ้อมกอดของดงอุนมันถึง.........
ว่างเปล่า......แบบนี้ล่ะ
ฟึบ!! เขาผละตัวเองออกจากอ้อมแขนทันที ตอนนี้เข้าใจหมดแล้ว ทุกอย่างที่จุนโฮคิดว่าเขาต้องการมาตลอด มันกลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิด มันผิด และตอนนี้ เขารู้ตัวเองแล้วว่าควรจะแก้ไขยังไงต่อ ถ้าไม่อยากใ้ห้ดงอุนต้องเสียใจในภายหลัง
"ดงอุน......ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย มาด้วยกันหน่อยสิ"
"หะ หื้ม!! O_o"
เป็นอีกครั้งที่อีจุนโฮ ไม่คิดจะรอฟังคำตอบจากดงอุน เขารีบฉุดข้อมือใหญ่ให้ออกไปด้วยกันทันที!! ไม่คิดจะสนใจสายตาของคนรอบข้างซักนิด เพราะสิ่งที่เขาต้องการจะพูดกับดงอุนมันสำคัญมาก สำคัญจนทำให้จุนโฮลืมทุกสิ่ง ลืมว่ามีใครบางคนที่คอยมองเขาอยู่ตลอด
ชานซองยังคงจับจ้องอยู่ที่เดิม ถึงแม้คนทั้งสองจะออกไปแล้ว แต่เขาก็ยังคงหยุดมองอยู่ที่เดิม ที่ๆสองคนนั้นกำลังกอดกัน ไม่เข้่าใจตัวเองเลยซักนิด ว่าทำไมยังคงสนใจแต่เรื่องของจุนโฮอยู่ ก่อนจะรีบสะบัดหน้ากลับ แล้วทำเป็นไม่สนใจต่อไป แต่ความรู้สึกเขาตอนนี้ มันเจ็บปวดจนชินชา ไม่เหมือนที่เขาแสดงออกมาเลยซักนิดเดียว.....
.....................................................................
"แล้วตกลงวันนี้แกมาทำอะไรอีกล่ะ!! =_=^" แจบอมเอ่ยถายคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายใจเต็มที คำพูดนี้เหมือนจะเป็นกิิจวัตรประจำวันเขาไปเสียแล้ว เพราะต้องคอยถามมันทุกวัน และหวังว่ามันจะเข้าใจที่เขาพูดบ้าง(ก็ดีน่ะ)
"ก็วันนี้......แอร์ที่ชมรมวาดรูปมันเสียอ่ะ ฉันก็เลยมาตากแอร์ที่ชมรมนายแทนไง^0^"
"หรอออออออออออออออออออออออออ=0=" แจบอมลากเสียงอย่างเหนื่อยหน่าย กับเหตุผลที่กวนอวัยวะเบื้องล่างของเขา คนที่คอยตามติดเขาตลอดเวลา และัไม่ว่าเขาจะถามมันกี่ครั้ง มันก็จะงัดเอาเหตุผลมาอ้างด้วยทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็น....
'โซฟาที่ชมรมพัง ฉันเลยมานอนที่ชมรมนาย^0^'
หรือจะเป็น......
'ห้องที่ชมรมนายน่าอยู่กว่าชมรมฉันอ่ะ ^0^'
หรืออาจจะเป็น.....
'ชมรมนายมีแต่คนร้องเพลงเพราะ ฉันเลยมานั่งฟังไง^0^'
หรืออีกสารพัดเหตุผลต่างๆ นานา ที่มันจะหยิบยกมาอ้างเพื่อจะได้มาอยู่กับเขาที่ชมรมได้ แล้ววันนี้ก็อีกเช่นเคย 'แอร์ที่ชมรมมันเสีย=0='
"ทำไมวันนี้เงียบจัง น้องๆไปไหนหมดล่ะ?" แทคยอนว่าก่อนจะหย่อนก้นลงบนโซฟาที่มันมักจะมานอนเล่นเป็นประจำ จนกลายเป็นโซฟาประจำตัวของ อ๊ค แทคยอนไปแล้่ว ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้แจบอมหนึ่งที
"วันนี้ฉันให้พวกน้องๆ ไม่ต้องเข้าชมรมก็ได้น่ะ ฉันไม่มีเวลาฝึกซ้อมให้" แจบอมเอ่ยตอบก่อนจะหันกลับมาซ้อมร้องเพลงต่อ ทิ้งให้แทคยอนนั่งเงียบไปคนเดียว ไม่คิดจะสนใจว่าไอ้หน้าแมวมันจะรู้สึกยังไง
หลังจากเงียบไปได้ซักพัก แทคยอนก็ต้องอ้าปากพูดอีกครั้ง "ทำไมช่วงนี้นายซ้อมหนักจัง จะซ้อมไปทำอะไรหรอ?"
แจบอมหยุดซ้อมทันที แล้วหันมาตอบความสงสัยของไอ้หน้าแมวให้กระจ่าง "ประกวด..."
"ห๊ะ!! นายจะประกวดร้องเพลงหรอ?"
"อื้ม!! ใช่"
"เมื่อไหร่อ่ะ?"
"เ็ร็วๆนี้"
"หรอ.....งั้นฉันเอาใจเชียร์นายเต็มที่น่ะ สู้ๆ^0^" คนตัวใหญ่เอ่ยเสียงดังชูสองนิ้วออกตัวเต็มที่
"อื้ัม...=///=" แจบอมตอบรับสั้นๆ ให้กลับรอยยิ้ม(ย่นๆ) ของคนตรงหน้า ก่อนจะหันกลับไปฝึกซ้อมต่อ แล้วความเงียบก็เริ่มปลกคลุมพวกเขาอีกครั้ง
"แต่ฉันว่าซ้อมมากมันก็ไม่ดีหรอก" แทคยอนเริ่มเปิดบทสนทนาอีกครั้ง
"แล้วไง??"
"ก็.....ฉันอยากให้นายพักผ่อนบ้างอ่ะ ^0^"
"บอกมาตรงๆเลยดีกว่า นายต้องการจะพูดอะไรกันแน่ =0="
"แหมมมมมมมมมมม รู้ทันจริง ก็แค่อยากจะชวนนายออกไปกินข้าวด้วยกัน แล้วก็ดูหนังอะไรประมาณนี้ไง"
"ไม่!!" ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยน่ะ ปาร์ค แจบอม เช๊อะ!!
"โธ่!! แค่นี้ก็ไม่ได้ เซ็ง!! =3=" แทคยอนว่าพลางทำปากจู๋แกล้งงอนเหมือนเด็กๆ แบบที่เคยทำเป็นประจำ เป็นภาพที่แจบอมเห็นจนชินตาแล้ว หน้าไม่ให้ แต่มันก็ยังทำอยู่ได้~ แจบอมครุ่นคิดหมันไส้ในใจ
"คอยดูเถอะ!! ถ้าวันหนึ่งฉันไม่อยู่แล้วนายจะรู้สึก >3<" ยัง!! มันยังไม่หยุดอีก อุตส่าห์จ้องมันขนาดนี้แล้ว ยังจะพล่ามเรื่องไร้สาระไม่เลิกอีก ช่างเถอะ!! ฉันขี้เกียจจะสนใจนายแล้ว แทคยอน!!
คิดได้ดังนั้นแจบอมจึงหันกลับมาฝึกซ้อมต่อปล่อยให้คนข้างหลังมันพล่ามต่อไปเรื่อยๆ เดีี๋ยวเหนื่อย มันก็หยุดเองแหละ
เช๊อะ!! นี่จะไม่สนใจกันเลยใช่มั้ยเนี่ย~ แทคยอนครุ่นคิดก่อนจะทำหน้ายู่ไม่ชอบใจ แต่ก็กลับมายิ้มหน้าบานอีกครั้ง เมื่ออยู่ๆก็เผลอคิดอะไรดีดีออกมาสะก่อน รับรองว่านายหนีฉันไปไหนไม่รอดหรอก เสร็จฉันแน่ ปาร์ค แจบอม โห๊ะๆๆๆๆๆ (หัวเราะปิดปาก)
"แจบอม!!" คนร่างใหญ่เอ่ยเรียกคนตัวเล็กอีกครั้ง "มีอะไร?"
"วันนี้นายจะกลับบ้านกี่โมงหรอ?"
"ถามทำไม!!"
"เปล่า!! ก็ถามเฉยๆไม่ได้หรือไง"
"ไม่รู้....ซ้อมเสร็จก็คงกลับล่ะมั้ง"
"หรอ.....^0^"
คิๆๆๆๆ แผนนี้แหละรับรองสำเร็จ นายต้องตกมาเป็นของฉันแน่ๆ หมวยสุดที่ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก >0<
...................................................................
กริ๊ง!! เสียงออดพักกลางวันดังขึ้น
เด็กหนุ่มแก้มอูมลุกขึ้นจากโต๊ะเรียนของตัวเองอย่างเชื่องช้า แววตาของเขาเหม่อลอย ไม่คิดจะสนใจสิ่งรอบข้าง รู้แค่เพียงว่าตอนนี้เขาอยากจะหาที่สงบๆ นอนพักเอาแรงสะหน่อย ไม่ไหวแล้วจริงๆ นั่งเรียนตั้งแต่เช้า แทบไม่มีเวลาให้เขาพักผ่อนเลย เมื่อคืนอูยองก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน เขาเอาแต่นั่งฟังเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของตัวเองจาก 'ไอ้พี่คุณ
' ทั้งคืน โดยไม่คิดจะกดรับเลยด้วยซ้ำ อยู่ดีๆ เขาก็เกิดกลัวที่จะได้ยินเสียงของนิชคุณขึ้นมา ไม่อยากจะมารับฟังคำแก้ตัวของใครบางคน แต่อันที่จริงเขากลัวว่าพี่คุณจะโทรมาขอเลิกกับเขาต่างหาก เหตุผลนี้แหละที่ทำให้เขาไม่รับสาย และพยายามหลบหน้ามาตลอดที่ๆอูยองคิดได้ในตอนนี้ก็คือ สวนหลังโรงเรียน เพราะมันสงบ ไม่มีคนพลุกพล่าน แถมอากาศยังเย็นสบายเหมาะแก่การพักผ่อนเป็นที่สุดอีกด้วย
ขาคนร่างบางก้าวเดินอย่างเหนื่อยล้ามายังสถานที่ที่ว่า ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าเขียวสะอาด โดยมีเงาของต้นไม้่ใหญ่เป็นร่มกำบังแดดให้ เฮ้อ.....ขอนอนอีกหน่อยเหอะ ไม่งั้นมีหวัง เขาอยู่ไม่ถึงเลิกเรียนแน่ คงจะต้องไปนอนหยอดน้ำเกลือสะก่อนน่ะสิ(เพลียจริง=_=^)
.
.
.
.
.
.
.
.
"จาง อูยอง!!"
"......." หน๊อย ไม่สนใจพี่งั้นหรอ!! อุตส่าเดินหานายตั้งนาน กลับหลบหน้าพี่มาอยู่ที่นี่งั้นหรอ
"อูยอง!!" นิชคุณเอ่ยต่ออย่างหัวเสีย ก็เมื่อวานตั้งแต่กลับจากทะเล อูยองก็ไม่พูดกับเขาเลยซักคำ ถามอะไรก็ไม่ตอบ แถมยังเกาะติดแจบอมไม่ยอมห่าง มันน่าโมโหมั้ยล่ะ เมื่อคืนโทรไปก็ไม่ยอมรับสายเลยซักสาย ไปรอรับมาโรงเรียนพร้อมกัน แม่ของอูยองก็บอกว่าออกมาตั้งแต่เช้าแล้ว!! นี่นายไม่คิดจะรอพี่เลยใช่มั้ย นายเป็นแบบนี้พี่ไม่ชอบเลยรู้มั้ย อูยอง!!
นิชคุณเผลอสบถออกมาอย่างหัวเสีย ที่อูยองไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาคุยกับเขาง่ายๆ จึงไ่ม่รอช้า รีบเดินมานั่งลงข้างๆคนเจ้าปัญหา ก่อนจะเอามืิอเขย่าตัวอูยองเบาๆ ไม่อยากให้คนตัวเล็กรู้สึกเจ็บหรือรำคาญซักเท่าไหร่ ถึงจะรู้สึกโกรธอูยองมากแค่ไหน แต่เขาก็มีสติอยู่ดีว่าไม่ควรใช้อารมณ์แก้ปัญหา
"อูยอง....นายเป็นอะไรกันแน่" คนพี่เ่อ่ยเสียงแผ่วเบาเมื่อรู้ว่าคนน้องหลับจริง ก่อนจะจับจ้ิองใบหน้าของคนรักนิ่ง ทำเอาเขาตกใจกับสิ่งที่เห็น
อูยอง!! นายไปทำอะไรมาทำไมนายถึงเป็นแบบนี้ ขอบใต้ตาที่ดูดำคล้ำอย่างเห็นได้ชัด ที่นายเป็นแบบนี้ มันคงไม่ได้เป็นเพราะพี่ใช่มั้ย?~ นิชคุณคิดหนัก พลางเอามือลูบแก้มคนรักด้วยความเป็นห่วง คิดถึง.....เขาคิดถึงอูยองมากจริงๆ เมื่อคืนทำเอาเขาจะบ้าตายสะให้ได้ แทบจะกระโจนออกไปถึงบ้านอูยองอยู่แล้ว ดีที่ดงอุนคอยห้ามเขาไว้สะก่อน โทรไปเป็นร้อยสาย แต่อูยองกลับไม่รับโทรศัพท์เขาเลย ไม่งั้นมีหวังเขาได้บุกเข้าไปหาอูยองถึงห้องแน่ๆ รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงนายมากแค่ไหน อูยอง....
"อืม..." คนน้องครางในลำคอเบา เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรกำลังเกลี่ยแก้มเขาอยู่ แล้วหันตะแคงหนีด้วยความรำคาญ แต่นิชคุณกลับดึงร่างบางให้หันมานอนหงายอีกครั้ง ก่อนจะนึกอะไร สนุกๆออก ขอแกล้งหน่อยเหอะ โทษฐานนายทำพี่คิดมากเกือบทั้งคืน หึๆๆ(แกล้งไรว่ะ=_=^)
คิดได้ดังนั้นก็ไม่รอช้า รีบประกบริมฝีปากตัวเองกับริมฝีปากอวบเด้งของอีกฝ่ายทันทีด้วยความคิดถึงแบบสุดๆ ค่อยๆละเลียดความหอมหวานที่ได้รับจากคนขี้เซาอย่างนุ่มนวล ก่อนจะขอลิ้มรสริมฝีปากล่างช้าๆไม่รีบร้อน หวังจะแกล้งปลุกให้ตื่นขึ้นมาด่าเขาเฉยๆ แต่คนหลับกลับเผยอปากออกเมื่อรู้สึกว่าจะหมดอากาศหายใจ คนพี่จึงไม่รอช้าที่จะขอดันลื้นร้อนๆเข้าไปควานเอาความหวานต่ออย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะเผลอรุนแรงใส่ขึ้นเรื่อยๆ ในเมื่อรสชาติของอูยองมันเย้ายวนขนาดนี้ แล้วใครมันจะอดใจไหว นายไม่ตื่นขึ้นมาก็ไม่รู้จะว่าอะไรแล้ว
"อืม.....อื้อ!!O///o" อูยองรีบผลักอกคนพี่อย่างแรงด้วยความตกใจ ใครมันจะไปคิดว่านอนหลับอยู่ดีๆ จะมีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มันมาปลุกเขาด้วยวิธีแบบนี้ เล่นสะไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว หน้าแดง หูแดงไปหมด ได้แต่ยอมือมาจับปากช้ำๆของตัวเองแก้เก้อ
"ตื่นแล้วหรอ^0^" นิชคุณยิ้มร่าก่อนจะนึกขำตัวเองในใจ นี่ถ้าอูยองไม่ตื่นขึ้นมาสะก่อน มีหวังเขาได้จับกดคนตัวเล็กที่นี่ เดี๋ยวนี้ แน่ๆ เหอะๆๆๆ
">///<"
"อูยอง.....เลิกเขินได้แล้ว นายยิ่งเขิน พี่ยิ่งอยาก......น่ะ" นิชคุณว่าขำๆ ก่อนจะแกล้งเลียริมฝีปากตัวเองแล้งเม้มแน่น หึ!! อยากเมินพี่ดีนัก จะแกล้งให้หายงอนเลยคอยดู
"........" แน๊ะ!! ยังเมินพี่อีกหรอ
"อูยอง....นายเป็นอะไรไป นายบอกพี่ได้น่ะ อย่าทำแบบนี้เลย พี่เป็นห่วงอูยองน่ะรู้มั้ย?" นิชคุณว่าจบอูยองก็หลบหน้าเขาทันที ก่อนจะเอาืมือกุมขมับแล้วสลัดหัวไปมาไล่ความอ่อนเพลีย ภาพตรงหน้ามันยิ่งทำให้คนพี่เป็นห่วงมากกว่าเก่า
"ไม่สบายหรือเปล่าอูยอง!!" ไม่ว่าเปล่าเขารีบจับตัวอูยองไปทั่ว "ตัวก็ไม่ร้อนนิ แล้วทำไมนายถึงไม่ยอมหลับยอมนอนกัน สภาพแบบนี้ห้ามเถียงพี่น่ะว่านายไม่ได้อดนอนมา"
อูยองหันมามองคนตรงหน้าแค่แว่บเดียว ก่อนจะก้มหน้าก้มตาต่อ ไม่พูดไม่จาเหมือนเดิม ให้ตายเถอะ!! พี่อย่าทำมาเป็นห่วงผมได้มั้ย ยิ่งทำแบบนี้ผมอึดอัดมากน่ะรู้มั้ย~ อูยองครุ่นคิดพลางทึ้งผมตัวเองแรงๆ ด้วยความหงุดหงิด แต่มือนิ่มของคนข้างๆกลับจับหมับ เข้าที่ข้อมือของเขาแน่น หวังให้คนตรงหน้าหยุดการกระทำแบบนี้สะที
"พอแล้่ว!! ทำแบบนี้นายไม่เจ็บหรือไง อย่างี่เง่าได้มั้ยอูยอง!!!"
คำพูดของคนรัก ทำเอาคนร่างบางที่พยายามข่มอารมณ์ไว้ หมดความอดทนทันที
"ใช่สิ!! ผมมันงี่เง่านี่ ทำอะไรก็ไม่ถูกใจพี่หรอก!!" ว่าจบก็ลุกหนีทันที เพื่อเดินออกไปให้ไกลจากคนใจร้ายคนนี้ แต่นิชคุณไวกว่า เขารีบคว้าแขนคนเจ้าอารมณ์ ก่อนจะดึงตัวเข้าไปกอดแน่น ถึงแม้คนในอ้อมแขนจะดิ้นไปมาไม่ยอมให้เขากอดก็เถอะ แต่แรงของคนพี่ก็มีเยอะกว่าอยู่ดี อูยองจึงไม่หลุดออกจากการเกาะกุมง่ายๆ "ปล่อยผมน่ะ!!! อย่ามายุ่ง!!!" อูยองยังดิ้ันไม่เลิก เขาไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาบ้างเลย ความรู้สึกของคนที่มาทีหลังอย่างเขา.....
"อูยอง!!! นายเป็นอะไรกันแน่ นายทำตัวแบบนี้พี่เหนื่อยน่ะ!" นิชคุณพยายามอย่างมากที่จะให้ตัวเองเบาลง ในเมื่อคนน้องแรงมาก เขาก็ไม่อยากแรงกลับ ไม่คิด ไม่อยากจะทะเลาะกับอูยองแบบนี้เลย มันยิ่งทำให้ความรู้สึกต่างฝ่ายต่างแย่ลง ไม่ได้รู้สึกดีเลยที่ต้องมาเถียงกันแบบนี้
"ใช่สิ!! ผมทำอะไรพี่ก็เหนื่อยใจไปหมดแหละ ปล่อยผมน่ะ!!"
"อูยองใช้เหตุผลหน่อยได้มั้ย ในเมื่อนายไม่พูดดีๆ พี่ก็ไม่ยอมปล่อยนายเหมื่อนกัน จนกว่าจะพูดรู้เรื่อง" นิชคุณว่าพลางกอดอูยองแน่นกว่าเดิม แต่คนร่างบางก็ยิ่งดิ้นแรงมากกว่าเดิมเช่นกัน มันทำให้นิชคุณเริ่มโมโห "อูยอง!! นายทำตัวแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะ!!"
คำพูดของคนพี่ทำเอาอูยองรู้สึกแย่มากกว่าเดิม น้ำตาที่พยายามสะกดกลั้นเอาไว้ ตอนนี้มันกลับไหลลงมาอย่างเหนื่อยล้า ความอดทน ความเข้มแข็งของคนเมื่อครู่ มันหายไปหมดทันที เหลือแต่คนอ่อนแอที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้อย่างเีดียว
"ผม.....ฮึก....ทำอะไร กะ ก็ไม่น่ารักอยู่ดี.....พะ พี่คุณ....ฮึก...เบื่อกันแล้วใช่มั้ย...." น้ำเสียงของคนน้องที่เปลี่ยนไป รวมทั้งความรู้สึกของน้ำอุ่น ที่มันเปียกไหล่เขาไปหมด ทำเอานิชคุณใจสั่น ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอูยองของเขากันแน่ ความโกรธเมื่อครู่หายไปหมดทันที
"พะ พี่คุณใจร้าย....ฮึก....พี่...คุณ..ไม่เคยเข้าใจผมเลย....ไอ้พี่คุณบ้า...ฮึุก...อะ ไอ้คนใจแคบ....ฮึก..." อูยองโวยวายทั้งน้ำตา สองมือก็ทุบหลังคนพี่ไม่หยุด อยากให้นิชคุณเจ็บ เจ็บเหมือนทืี่เขารู้สึกในตอนนี้ แต่เรี่ยวแรงที่เคยมีมันกลับหายไปหมดพร้อมกับความมเข้มแข็งที่เคยมี ความรู้สึกที่นิชุณได้รับจึงมีเพียงแรงน้อยๆ ที่แตะหลังเขาเบาๆเท่านั้น และร่างกายที่สั่นเทาของคนในอ้อมกอด มันทำให้เขาสงสารคนรักจับใจ.....แต่ก็ทำอะำไรไม่ได้ จึงปล่อยให้คนน้องระบายต่อไป
"ผมรู้...พี่คุณรักวิคตอเรียมาก....ฮึก....สะ สายตาที่พี่มองเธอ...มะ มันทำให้ผมเจ็บ....ฮึก...ตะ ตั้งแต่เธอมา พี่ก็ไม่เคย.....เห็นผมว่ามีตัวตน...ฮึก....ผะ ผมเจ็บรู้มั้ย!!.....ฮึก....ฮือๆๆๆ...." เรี่ยวแรงที่คอยทุบตีคนพี่เืมื่อครู่กลายเป็นกอดนิชคุณเอาไว้แน่น อ่อนแอจนต้องการที่พึ่ง ความรู้สึกอัดอั้นที่้เก็บไว้ ตอนนี้มันแตกออกมาหมด ไม่เหลือความเข้มแข็งอะไรเลย
อูยองร้องไห้ซบไหล่คนรักอย่างหนัีก ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เนื้อตัวก็สั่นไปตามแรงสะอื้น มันทำให้นิชคุณพอจะเดาใบหน้าของอูยองอออกทันที ว่ามันเต็มไปด้วยน้ำตามากแค่ไหน แต่เขาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากกระชับอ้อมกอดคนรักไว้ให้แน่นกว่าเดิม มือขวาค่อยๆลูบหัวคนรักให้สงบลง เขารุ้สึกสงสารอูยองจับใจ ไม่เคยคิดเลยว่า อูยองจะแคร์เขามากขนาดนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าที่อูยองเป็นแบบนี้ เพราะหึงเขากับวิคตอเรีย มันทำให้นิชคุณรู้สึกดีมากที่อูยองรักเขา แต่ก็รู้สึกแย่ในเวลาเดียวกันที่อูยองไม่เืชื่อใจเขาเลย แต่พอเห็นสภาพอูยองตอนนี้ มันทำให้เขาโกรธไม่ลงจริงๆ ที่อูยองเป็นแบบนี้ มันเป็นความผิดของเขาเอง ของนิชคุณคนเดียว.....
"อูยอง......พี่ขอโทษ อย่าร้องไห้เลยน่ะ!! พี่ไม่อยากให้นายร้องไห้เลย...." นิชคุณเอ่ยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะจุมพิตขมับคนรักอย่างอ่อนโยน
"อย่าคิดมากเ้ลยน่ะ พี่กับวิคตอเรียมันจบไปนานแล้ว สำหรับพี่ตอนนี้คนที่สำคัญที่สุด คืออูยอง คือจางอูยองเพียงคนเดียว พี่รักอูยอง....รักอูยองคนเดียว เชื่อใจพี่ได้มั้ย....." นิชคุณเอ่ยเสียงอ่อนโยนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีให้คนในอ้อมแขน ก่อนจะผละออกช้าๆ แล้วมองหน้าคนรักด้วยสายตาอ่อนโยน
นี่พี่ทำให้นายเป็นแบบนี้เองหรอ....พี่เคยสัญญาว่าจะดูแลนาย แต่ตอนนี้พี่เองกลับเป็นคนทำร้ายนาย.....พี่ขอโทษ~ นิชคุณคิดโทษตัวเองในใจ ตาที่บวมอยู่แล้วกลับบวมเป่งมากกว่าเดิม จมูกก็แดงรั้นไปหมด น้ำใสๆ ก็ยังคงไหลลงมาอยู่ ถึงแม้จะหยุดสะอื้นได้แล้ว นิชคุณจึงค่อยๆเอาืมือซับน้ำตาให้อูยองเบาๆ ด้วยความรัก ก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้
"หายโกรธพี่น่ะอูยอง เรามาเริ่มต้นกันใหม่น่ะ พี่ขอโทษ...."
"ผะ ผม คะ เคยโกรธพี่นานที่ไหนล่ะ" อุยองว่าจบก็รีบปาดน้ำตาตัวเองออกอย่างลวกๆ ก่อนที่คนพี่จะจับใบหน้าของคนรักให้เงยขึ้นมาสบตาตนอีกครั้ง แล้วดึงมาหอมแก้มซ้าย แก้มขวา ซ้ำไปซ้ำมา ชื่นใจเป็นที่สุด^0^
"พะ พอแล้ว แก้มผมช้ำหมดแล้ว....>///< "
"ฮ่ะๆๆๆๆ นี่แหละ อูด้งคนเดิมของพี่คุณ^0^" นิชคุณยิ้มร่าพลางดึงแก้มป่องๆไปมาด้วยความหมันเขี้ยว
"โอ๊ย!! มันเจ็บน่ะ!! >0<"
"โอเคๆๆๆ ที่นี้เชื่อยัึงว่าพี่รักนายคนเดียว เมื่อวานอูยองไม่ยอมรับโทรศัพท์พี่รู้มั้ยพี่แทบจะกระโจนไปหานายถึงบ้านอยู่แล้ว"
"สมน้ำหน้า!! อยากทำให้ผมเสียใจก่อนทำไมล่ะ!! " คนน้องว่าพลางทำแก้มป่องพองลมอย่างขัดใจ แต่มันกลับดูน่ารักมากในสายตาของนิชคุณ "ทำตัวน่ารักแบบนี้เดี๋ยวก็จับมาจูบเหมือนเมื่อกี้อีกสะเลยนิ!! ดีมั้ย!! ^0^" นิชคุณว่าพลางก้มหน้ามาใกล้คนน้องเรื่อยๆๆๆ
"อะ ไอ้พี่คุณบ้า!!>///< คะ ใครจะอยู่ให้จูบกันล่ะ!!" ว่าจบก็รีบผลักอกคนพี่ออก ก่อนจะรีบวิ่งหนีไปทันที ขนาดหลับอยู่ยังรู้สึกดีขนาดนี้ ถ้าโดนจูบตอนตื่นคงไม่ไหว มีหวังฉันบ้าตายก่อนพอดี!!>///< เขินโว๊ย!!!
"อ้าว!! อูด้งของพี่คุณรีบหนีไปไหนเนี่ย!! มาให้พี่จุ๊บหน่อบเร้วววววว ^0^" นิชคุณยิ้มกว้างที่เห็นคนรักกลับมาเป็นเหมือนเิดิม อูยองทำให้เขาเป็นได้มากขนาดนี้เลยทีเดียว อูยองสำคัญกับเขามากจริงๆ เหตุการณ์เมื่อครู่นี้มันทำให้เขารู้ว่า เขาแคร์เด็กแก้มป่องคนนี้มากแค่ไหน.....พี่รักนายน่ะ จาง อูยอง.....
.................................................................
"จุนโฮ มีอะไรก็พูดมาสิ?" ดงอุนเอ่ยถามคนร่างบางตรงหน้าเขา รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน และคำตอบที่ได้ก็คือความเงียบเหมือนเดิม ทั้งๆที่เป็นคนลากเขาออกมาุยด้วยแท้ๆ แต่เจ้าตัวกลับยืนนิ่งไม่พูดไม่จา กับเขาซักคำ เอาใจยากจริงวุ๊ย!!
"จุนโฮนายเป็นแบบนี้ ฉันรู้สึกไม่ดีเลยนะ่ รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วง" ดงอุนเอ่ยต่ออีกครั้ง พลางเอื้อมมือไปจับแขนบางๆของจุนโฮทั้งสองข้าง เพื่อให้หันมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ไม่ใช่ก้มหน้าก้มตาใส่เขาแบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกไม่ดีเลย ปกติ อีจุนโฮจะมีรอยยิ้มมาให้เขาเสมอ หรือว่าบางที......จุนโฮอาจจะรู้เรื่องเขากับจุนซูแล้ว แต่ความจริงมันไม่ใช่เลย
"..........." ดงอุนฉันขอโทษ
"เอ่อ.....จุนโฮนายตอบอะไรฉันบ้างสิ เงียบแบบนี้มันไม่ใช่ตัวนายเลยน่ะ" ดงอุุนเอ่ยถามคนตรงหน้าอีกครั้งอย่างอ่อนใจและกังวัล ว่าอีจุนโฮอาจจะรู้เรื่องเขากับพี่จุนซูหมดแล้ว
"ดงอุน...." ปากบางค่อยๆเอื้อนเอ่ยชื่อของคนหน้าหวานแผ่วเบา แต่มันกลับทำให้หัวใจของดงอุนพองโต ถึงเขาจะไม่ได้รักจุนโฮแบบนั้น แต่สำหรับซน ดงอุน จุนโฮก็เหมือนเป็นทุกอย่างของเขา เป็นทั้งเพื่อนที่เขารักมากที่สุด เป็นทั้งพี่ที่คอยดูแลเขา และเป็นทั้งน้องชายที่คอยส่งยิ้มหวานมาให้เขาเสมอ พอดงอุนเห็นจุนโฮยอมเอ่ยปากตอบได้ ความกังวลจึงค่อยๆลดลงมากกว่าเิดิม
"อื้ม!! ยอมพูดสะทีน่ะ ทำเอาฉันใจเสียหมด^_^" ดงอุนส่งยิ้มหวานให้จุนโฮ แต่มันยิ่งเพิ่มความกดดันให้จุนโฮอีกหลายเท่า คำพูดที่คิดจะพูดกับดงอุนก่อนหน้านี้ มันเกือบจะกลืนหายไปหมด เขารู้สึกกดดันจริงๆ และๆไม่คิดเลยว่า เรื่องของเขากับดงอุนมันจะมาลงเอยแบบนี้ ในเมื่ออีจุนโฮคนนี้ เคยปลื้มซนดงอุนมากมาย จึงไม่เคยมีคำๆนี้อยู่ในหัวเลยซักนิด
"เฮ้!! อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ยิ้มหน่อย แบบนี้ไม่เหมือนนายเลยน่ะ อีจุนโฮคนเดิมต้องยิ้มตาหยีแบบนี้สิ^0^" คนหน้าหวานว่าพลางยิ้มกว้างให้เห็นฟันครบทุกซี่ ก่อนจะแกล้งหยีตาตัวเองให้เป็นสระอิ อย่างน้อยดงอุนก็ไม่อยากเห็นจุนโฮทำหน้าเครียดแบบนี้ และมันก็ได้ผล เพราะจุนโฮส่งยิ้มบางๆมาใ้ห้ ในความไร้เดียงสาของคนตรงหน้า ก่อนจะแทนที่ด้วยความรู้สึกผิด เขากำลังจะทำร้ายดงอุน คนที่ดีกับเขามากขนาดนี้ ทำไม? เขาถึงกล้าทำร้ายความรู้สึกดีๆที่ดงอุนให้น่ะ นายมันแย่มาก.....นายมันเลวมาก.....อี จุนโฮ
ดงอุนเห็นใบหน้าของจุนโฮกลับมาเครียดอีกครั้ง ทำให้เขาคิดขึ้นมาได้ว่า ประโยคนี้มันอาจจะมาทำร้ายจุนโฮในภายหลัง แต่สำหรับตอนนี้แค่ได้เห็นจุนโฮยิ้มก็พอแล้ว ดงอุนจึงไม่ลังเลที่จะส่งยิ้มหวานๆ แล้วพูดว่า......
"ยิ้มให้เค้าหน่อยสิ.....เค้าชอบรอยยิ้มของตัวเองมากเลย ใครกันน่า....ที่ทำให้สุดที่รักของดงอุนเป็นแบบนี้ ไหน!!บอกเค้ามาสิ ว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่ว่ายังไงซนดงอุนคนนี้ ก็จะปกป้องอีจุนโฮเอง ^0^"
จุนโฮรับฟังสิ่งที่ดงอุนพูดทุกคำ ทุกประโยค มันเหมือนมีมีดปักเข้ากลางใจเขาอย่างจัง ความห่วงใย ความรู้สึกดีๆ และความรักที่ดงอุนมอบให้มันมากมายเหลือเกิน ยิ่งดงอุนทำดี พูดดีกับเขามากแค่ไหน เขาก็ยิ่งรู้สึกแย่มากเท่านั้น อีจุนโฮนายกำลังจะทำอะไรอยู่เนี่ย!!
คนร่างบางเงยหน้าหันมาสบตากับดงอุนอีกครั้ง ตอนนี้จุนโฮทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามกลั้นน้ำใสๆ ไม่แสดงความอ่อนแอมาให้คนตรงหน้่าเห็น แต่ไม่ว่าเขาจะฝืนยิ้มส่งไปให้ดงอุนมากแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์สะแล้ว ในเมื่อน้ำใสๆมันไหลลงมาอาบแก้มเนียนๆด้วยความรู้สึกผิด
"ดะ..ดงอุน....." น้ำตาของจุนโฮมันทำให้ดงอุนตกใจมากเลยทีเดียว
"จุนโฮ!! นายเป็นอะไร ใครทำอะไรนาย บอกฉันมาสิ๊!!!" ไม่ว่าเปล่าดงอุนรีบจับใบหน้าเนียนให้หันกลับมาสบตากับตน พลางส่งสายตาเป็นห่วงเป็้นใยคนตรงหน้าอย่างสุดซึ้ง แต่มันยิ่งทำให้จุนโฮไม่สามารถห้ามน้ำตาตัวเองไม่ให้ไหลลงมาได้เลย
"โธ่......จุนโฮ..." ดงอุนเ้อ่ยเสียงอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าคนเจ้าน้ำตา ไม่มีทีท่าว่าจะเอ่ยตอบอะไรเขา นอกจากร้องไห้อย่างเดียว จึงค่อยๆใช้นิ้วมือเรียว เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าเนียนๆแผ่วเบา หวังให้จุนโฮสงบลง
"ดงอุน...ขะ ขอโทษ ฮีก...." จุนโฮยังคงสะอื้นต่อไม่เลิก ยิ่งดงอุนปลอบใจเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
ดงอุนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ ว่าจุนโฮจะขอโทษเขาทำไม คงเป็นเพราะหยาดน้ำใสๆที่มันยังคงไหลไม่หยุด ของอีจุนโฮ ดงอุนจึงไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรอีก ได้แต่คว้าจุนโฮเข้ามากอด แล้วลูบหลังคนร่างบางขึ้นลงหวังว่ามันจะทำให้จุนโฮสงบลงได้ "โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องแล้วน่ะ จุนโฮคนดี" ดงอุนว่าพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ปล่อยให้คนเจ้าน้ำตาร้องไห้ซบอกแกร่งของเขาต่อไป
ดงอุนปลอบใจจุนโฮด้วยคำพูดแสนอ่อนโยนกับอ้อมกอดอบอุ่น ไม่คิดจะเอ่ยถาม ไม่คิดจะเซ้าซี้ แค่ตอนนี้เขาอยากปลอบใจจุนโฮให้หายเศร้าได้บ้างเท่านั้นเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำอะไรเพื่อจุนโฮเลย มีแต่จุนโฮที่ทำอะไรเพื่อเขามากมาย ดงอุนจึงคิดว่าแค่ให้จุนโฮได้ระับายความรู้สึกแย่ๆ ที่ไม่รู้่ว่าเป็นเพราะอะไร มาให้เขาแบกรับไว้บ้าง เขาก็รู้สึกดีใจแล้ว
ร่างบางยังคงสะอื้นไม่หยุด ยิ่งดงอุนปลอบเขา มันก็ยิ่งหยุดน้ำตาไว้ไม่ได้ มือสั่นๆ ค่อยๆกอดตอบคนตัวสูงกว่าเอาไว้แน่น ทำไมน่ะ!! นายดีกับฉันมาก แต่ทำไมฉันถึงมองข้ามความรู้สึกดีๆที่นายให้ได้ลง ดงอุน.....ยิ่งนายทำแบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองแย่มากขนาดไหน แล้วอย่างนี้ฉันจะบอกนายได้ยังไงกันล่ะ ว่าฉันรู้สึกยังไงกับนาย...ฉันจะบอกนายได้ยังไงล่ะ??
ร่างบางค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดอุ่นๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับดงอุนด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะเอามืิอปาดน้ำตาตัวเองออกอย่างรวดเร็ว
"เบาๆก็ได้ เดี๋ยวหน้าก็พังพอดีหรอก^^" ดงอุนว่าพลางซับน้ำตาให้คนตรงหน้าอีกครั้งอย่างอ่อนโยน ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เหมือนอย่างเคย
"งั้นวันนี้ ฉันจะอยู่กับจุนโฮทั้งวันเลย ไม่รู้ว่าจุนโฮคนดีจะว่างไปกับดงอุนหรือเปล่าน๊า...^0^" ดงอุนเอ่ยยิ้มๆเหมือนเด็กๆ เผื่อจุนโฮจะหายเศร้าลงไปได้บ้าง
"อื้ม!! ^-^" เด็กหนุุ่มยิ้มกว้างตอบรับจนตาหยี ก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะคว้าคนตัวเล็กมาจับไว้ แล้วออกเดินไปพร้อมกัน.........
คอมเม้นพลีส T^T
จบตอน
มาแว้ววววววววววววววววววววววว
คิดถึงรีดเดอร์ทุกคนเลยค่ะ หายไปนานเลยต้องขอโทษด้วยน่ะT^T
คอนเสริต 2pm ใครมีบัตรแล้วบ้าง กระซิกๆT^T ไรเตอร์อยากไปมาก
แต่ติดสอบอ่ะ แงๆๆ ฝากรีดเดอร์ทุกคนที่ไปกรี๊ดผู้ชายให้ไรเตอร์ด้วยน่ะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น