คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : EP.11 เหตุเกิดจากความเหงา...ที่ทำให้รู้เธอสำคัญเท่าไหร่
วันนี้คือวันที่สามของ 'ทริปท่องเที่ยวเหมียวอ๊คจัดให้' ซึ่งเป็นวันสุดท้าย ได้เวลาที่จะต้องบ๊ายบายชายทะเล แล้วมุ่งหน้ากลับสู่กรุงโซลเพื่อเรียนหนังสือต่อ (เซ็ง=_=^)
พวกเราตื่นมาเตรียมตัวแพ๊คกระเป๋ากลับบ้านกันตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่ (เว่อและ -0-) แม้บางคนจะยังถ่างตาไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องฝืนลากสังขารหอบกระเป๋ามาเก็บหลังรถ ทำให้ดูแล้วคล้ายๆ เหมือนพวกศพเดินได้สะมากกว่า
ฮึบ!! >_< ในที่สุดแจบอมก็ยัดกระเป๋าใบสุดท้ายมาเก็บหลังรถเรียบร้อย และดูท่าเขาจะเสร็จก่อนใครๆสะด้วย ก็เลยขอยืนพิงรถรอเพื่อนๆ ให้ตามมาสมทบอยู่ตรงนี้แล้วกัน^^
รอได้ไม่นานนัก แจบอมก็เห็นร่างสูงของใครบางคนกำลังแบกกระเป๋าเดินมาทางเขาพอดี
"หวาดดดดี....แจบอม =0=" แทคยอนหนึ่งในศพเดินได้เอ่ยทักเขาทันทีที่ถึงตัวรถ
"นอนไม่พอหรอ? ขอบตาคล้ำเชียว"
"อือ..."
"ทำไมล่ะ?"
"ก็เมื่อคืน....พอไอ้ชานมันกลับมาห้องหลังจากไปเฝ้าไข้จุนโฮ มันก็ไม่ยอมหลับยอมนอน เปิดไฟสะทั่วห้อง แล้วก็นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวก็ไม่รู้ หน้านี่เครียดเชียว ไฟมันสว่าง ฉันก็เลยนอนไม่หลับ กว่าจะหลับได้ก็ล่อไปหลายตี พอตื่นเช้ามา สภาพก็เลยเป็นแบบนี้ไง..."
แจบอมยืนฟังคนตรงหน้าสาธยายถึงพฤติกรรมอันแปลกประหลาดของชานซองเมื่อคืน แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่า....
'มันต้องทะเลาะกับจุนโฮมาแน่เลย!!!'
แต่เขาก็อุตส่าห์วางแผนให้มันได้ใกล้ชิดกับจุนโฮแล้วนะ (ก็เพราะแผนแกนั่นแหละ=_=^)
"แจบอม"
"...." มันทะเลาะอะไรกันนะ??
"แจบอม!!"
"...." แผนเราำไม่ดีหรือไงหว่า??
"ปาร์ค แจบอม!! >0<"
"โอ๊ย!! มีอะไร!!" แจบอมคนที่ชอบเก็บเรื่องของคนอื่นมาคิดเล็กคิดน้อยอยู่เสมอ ถึงกับหัวเสีย!! คนกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไอ้นี่ก็ดันตะโกนลั่นใส่หูเขามาได้ ตกใจหมด!!
"คิดอะไรอยู่เนี่ย?" คนตัวสูงกว่าเอ่ยถามพลางทำสีหน้างัวเงียและงุนงง
"เปล่า....ไม่มีอะไร"
"ถ้างั้นก็ช่วยหลบหน่อย ฉันจะเก็บกระเป๋า"
แจบอมสะดุ้งรีบหลีกทางให้แทคยอน เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังยืนขวางประตูหลังรถอยู่ แทคยอนจึงโยนกระเป๋าลงไปก่อนจะหันมาถามไถ่คนข้างตัวอีกครั้ง
"ฉันว่า....นายต้องคิดอะไรอยู่แน่เลย บอกฉันมาเถอะ" คราวนี้แทคยอนเอ่ยถามจริงจังขึ้น พร้อมกับสีหน้าที่เป็นห่วงคนร่างบางแบบสุดๆ เขารู้ดีว่า แจบอมเป็นคนคิดมาก มีปัญหาอะไรก็ชอบเก็บไว้คนเดียวไม่ยอมปรึกษาใคร
"เปล่า ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไร" แถมยังปากแข็งอีกต่างหาก!!!
"บอกฉันมา้้เถอะ ฉันเป็นห่วงนาย" แทคยอนเอ่ยเสียงเครียดก่อนจะดึงมือทั้งสองข้างของคนปากแข็งมากุมไว้
แต่!! ทันทีที่ถูกสัมผัส แจบอมก็รีบสะบัดมือสะบัดหน้าหันหนีไปอีกทางอย่างรวดเร็ว!! "ฉัน-ไม่-ได้่-คิด-อะ-ไร" เขาพยายามพูดเน้นคำให้แืืทคยอนเข้าใจและเลิกยุ่งซักที โอ๊ย!! จะบ้าตายอยู่แล้ว เมื่อคืนหมอนี่ก็จับมือเขาเดินกลับบ้านมาตลอดทาง ตอนนี้ก็มากุมมือเขาอีก จะแกล้งกันหรือไงห๊ะ!!! >///< ท่องไว้แจบอม เราไม่ได้ชอบหมอนั่น เราไม่ได้ชอบหมอนั่น เราไม่ได้ชอบหมอนั่น!! (สติหลุดไปแล้ว>0<)
"โอเคๆๆ ฉันไม่คาดคั้นแล้วก็ได้"
"เอๆๆ เข้าใจซักทีสิน่ะ!!" แทคยอนไม่ได้เข้าใจแต่เหนื่อยใจแล้วต่างหาก ซึ่งแจบอมไม่เคยเ้ห็นมันเลย
เฮ้อ...คุยกับแจบอมทีไรทำไมมันไม่หวานชื่นเลยว่ะ (ชีวิตรันทดยกกำลังสองT^T)
การเถียงกันเมื่อครู่นี้กับแจบอม ทำให้แทคยอนหายง่วงไปทันที เลยนึกได้ว่าตัวเองต้องทำอะไรก่อนจะจบทริปนี้!! เขาหันกลับไปล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า ที่พึ่งโยนใส่หลังรถไปเมื่อกี้ แล้วยื่นสิ่งนั้นให้แจบอม
"อะไรเนี่ย?" แจบอมเอ่ยขึ้นหลังจากมองดูวัตถุสีขาวรูปร่างแบนๆ ในมือตัวเอง ซึ่งเขารับมันไว้ตอนแทคยอนยื่นมาให้ "เปลือกหอย? นายให้เปลือกหอยฉันเนี่ยน่ะ?"
"ใช่ไง^^"
"แล้วนายจะเอามาให้ฉันทำไม" ของที่ระลึกมีตั้งเยอะแยะ แต่มันดันให้เปลือกหอยเขาเนี่ยน่ะ?(ไม่ได้หวังของฟรีหรอกน่ะ>0<)
"ก็ฉันเห็นมันสวยดีอ่ะเลยเอามาให้^///^" พูดไปก็เขินไป แอร๊ย!!
"แล้วยังไง=0="
"ก็นายจะได้รู้ไง!! ไม่ว่าฉันจะเห็นหรือเจออะไรมา ฉันก็จะคิดถึงหน้านายอยู่ตลอด เลยเอามันมาให้นายไง^^"
=0=^ นี่มันปล่อยมุก(โค)กระบือใส่เขางั้นหรอ โอ๊ย!! จะอ้วกแตกโว๊ย!! เห็นหอย...เอ้ย!! เปลือกหอย(เกือบไป^) ที่มันให้แล้วก็อดหมันไส้ไม่ได้~ แจบอมคิดก่อนจะโยนเปลือกหอยนั้นลงพื้นทรายแล้วกระทืบๆลงไปซักสองสามทีเอาให้มันจมทรายไปเลย!!
"นายทำแบบนี้ทำไมอ่ะ แจบอมTT0TT ฮือๆๆ"
"ก็นายจะได้รู้ไงว่า!! ไม่ว่านายจะให้อะไรฉันมา ฉันก็จะไม่ชอบและกระทืบๆมันอยู่ตลอดเหมือนกัน!!" แจบอมยิ้มเหี้ยม
โธ่โว๊ย!! หมดกันฉากหวานๆของกรู....มึงจะให้กรูซักฉากไม่ได้หรอคร้าบบบบ ไอ้ไรเตอร์T0T สงเคราะห์ให้กรูหน่อยเถ๊อะ ได้โปรด พลีซๆๆๆ T^T
แทคยอนได้แต่มองดูเปลือกหอยที่แจบอมตื๊บสะจมดิน (ถ้าจมแล้วมันเห็นได้ไงว่ะ?) อย่างอาลัยอาวร แต่ก็ต้องรีบทำใจเพราะตอนนี้ คนสามคนกำลังเดินมาที่รถซึ่งเขากับแจบอมยืนอยู่
"หวัดดี!! แจบอม แทคยอน" จุนซูเอ่ยปากทักเป็นคนแรก แต่มือก็ยังคงประคองคนข้างๆไว้ไม่ปล่อย
"หวัดดีครับ พี่แทค พี่เจย์" จุนโฮเอ่ยทักเสียงเบา เขาไม่สบายตั้งแต่เมื่อคืน ตื่นเช้ามาก็ยังรู้สึกมึนๆหัวอยู่ โชคดีที่พี่จุนซูคอยดูแล เช็ดตัวให้เขาตั้งแต่เมื่อคืน เลยรู้สึกดีขึ้นเยอะ เพราะเมื่อตอนจุนโฮตื่น เขาก็เห็นพี่จุนซูลงมานอนอยู่ข้างๆแล้ว แถมบนหน้าผากเขาก็ยังมีผ้าชุบน้ำอุ่นวางไว้อีก จึงเข้าใจไปว่าพี่จุนซูเนี่ยแหละที่ช่วยเช็ดตัวให้เ่ขา
คนทั้งสองเอ่ยทักแทคยอนกับแจบอมไปเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่ใครอีกคนที่ยังคงถือกระเป๋ายืนเงียบอยู่ข้างหลัง ไม่คิดจะเอ่ยทักรุ่นพี่เลยซักคำ เด็กหนุ่มแก้มอูมมัวแต่หันซ้ายหันขวามองหาใครบางคนที่เขาต้องการอยู่
ไปไหนของเขานะพี่คุณ? พอไปหาที่ห้องดงอุนก็บอกว่าออกไปแล้ว ไอ้เราก็นึกว่ามารอที่รถ แต่ก็ไม่เห็นจะอยู่เลย ว่าจะให้อภัยแล้วเชียว~ อูยองครุ่นคิดก่อนจะเผลอขมวดคิ้วน้อยๆ
สัมภาระของจุนโฮ จุนซู และอูยอง ถูกเก็บไว้บนรถเรียบร้อยแล้ว ทีนี้ก็เหลื่อแต่....
"โอ๊ย!! แฮ่กๆๆ ขอโทษที พวกพี่รอนานกันหรือเปล่า? >0<" ชานซองที่วิ่งมาเมื่อกี้เอ่ยถามแจบอมและจุนซู(แต่ไม่ถามแทคยอน เพราะไม่นับถือเป็นพี่เฟ้ย!!) ก่อนจะยืนหอบเก็บกระเป๋าใส่รถอย่างหมดแรง ต่างจากดงอุนที่เดินมาเรื่อยๆ ไม่ได้วิ่งบ้าระห่ำผ่าโลกแบบชานซอง(เผอิญไม่ชอบใช้แรง)
"อ้าว!! พี่คุณไม่ได้อยู่ที่รถแล้วหรอกหรอ??" ดูเหมือนดงอุนจะคิดแบบเดียวกับอูยอง
"ทุกคนก็มากันพร้อมแล้วแต่ไอ้คุณมันไปไหนของมันว่ะเนี่ย!!!>0<" แทคยอนเอ่ยเสียงดังด้วยท่าทางหงุดหงิด
แต่พอแทคยอนพูดจบ คนเจ้าปัญหาก็เหมือนจะรู้งาน จึงปรากฏร่างของหนุ่มหล่อ ผิวขาว เดินสะพายเป้สีแดงพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้มอยู่เสมอเดินเข้ามาหาพวกเขาทันที
"หวัดดีทุกคน^^ รอนานมั้ย?" นิชคุณเอ่ยทักเสียงใส มันก็คงไม่แปลกหรอก ถ้าเผอิญว่าไม่มีผู้หญิงเด้งออกมาจากข้างหลังนิชคุณ
"หวัดดีค่ะ^0^" หญิงสาวผมยาวไว้หน้าม้าสวย ดวงตากลมโต จมูกโด่งลับกับใบหน้าเรียวกำลังเอ่ยทักคนทั้งเจ็ด แต่ก็มีเพียงสี่คนเท่านั้นที่เอ่ยปากตอบทันที
"วิคตอเรีย!!! O0o" แทคยอน แจบอม ดงอุนและชานซองพูดขั้นพร้อมกันอย่างลืมตัว ตกใจกับผู้มาเยือนคนใหม่ที่ทั้งสี่คุ้นเคยเป็นอย่างดี
"แหม!! ตกใจกันล่ะสิ^^ แทคยอน แจบอม ชานซอง แล้วก็ดงอุนด้วย" วิคตอเรียเอ่ยพลางชี้นิ้วไล่เรียงแต่ล่ะคนตามลำดับเหมือนเด็กๆ
สำหรับแทคยอน แจบอม และชานซอง นั้นรู้จักวิคตอเรียเป็นอย่างดี ก็เป็นเพื่อนกับนิชคุณมาตั้งนาน ทำไมจะไม่รู้ว่ามันคบใครมาบ้าง ส่วนดงอุนเขาก็เป็นน้องชายของพี่คุณ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ว่าผู้หญิงคนนี้คือ พี่วิคตอเรีย แฟนเก่าสุดที่รักของพี่คุณ!!
แต่....คนที่ตกใจที่สุด คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก จางอูยอง ที่ได้แต่ยืนดูอยู่ห่างๆ อ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่าจะได้เจอเธอคนนี้อีก คาดไม่ถึงว่าพี่คุณจะพาเธอมา และ......คาดไม่ถึงว่าเธอจะรู้จักคนใกล้ตัวนิชคุณด้วย เธอคงจะสำคัญกับพี่คุณมากจริงๆ
"อ้าว!! อูยอง ทำไมมายืนหลบอยู่ตรงนี้ล่ะ พี่เลยไม่เห็นนายเลย^^" วิคตอเรียร้องทักเมื่อเธอพึ่งจะสังเกตเห็นอูยอง จุนซูกับจุนโฮจึงได้แต่หลีกทางให้หญิงสาวที่เดินเข้ามาทักเพื่อนแก้มป่องแบบงงๆ เพราะยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร?
"วะ หวัดดีครับ....พี่วิคตอเรีย" อูยองเอ่ยทักเธออย่างยากลำบาก พยายามฝืนยิ้มส่งไปให้ ก่อนจะเหลือบไปเห็นสายตาของจุนโฮและจุนซู ที่ต้องการจะสื่อถามเขาว่า 'ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?'
"เอ่อ...คือ...พี่วิคครับ ข้างหลังพี่..." อูยองเอ่ยพร้อมกับชี้ไปทางด้านหลังของวิคตอเรีย เธอจึงสะดุ้งเล็กน้อย แล้วรีบหันกลับไปทักทายคนทางด้านหลังที่ตัวเองพึ่งจะเดินผ่านมาแล้วโค้งให้แบบ 90 องศาเลยทีเดียว
"สวัสดีค่ะ ฉันวิคตอเรียน่ะค่ะ นี่คงจะเป็นคุณจุนซูกับคุณจุนโฮใช่มั้ยค่ะ?"
"เอ่อ... คะ ครับO-o" จุนซูกับจุนโฮเอ่ยรับอย่างงงๆ ว่าเธอรู้จักชื่อพวกเขาได้ยังไง อูยองเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
"แหะๆๆ คือ....นิชคุณบอกมาน่ะคะ่^-^" หึ!! เมื่อคืนคงจะคุยกันเพลินจนลืมเวลากลับเลยน่ะสิ~ อูยองได้แต่ประชดตัวเองด้วยความน้อยใจ
"แล้วตกลงคุณเป็นใครล่ะครับ?" จุนซูเอ่ยถามต่อด้วยความสงสัย
"อ๋อ!! คือ....เอ่อ....ฉันคงเป็นอดีตแฟนของนิชคุณเค้าน่ะค่ะ^^" อย่างนี้นี่เอง....มิน่าล่ะ อูยองมันถึงได้อารมณ์บูดไม่พูดไม่จากับใคร~ จุนซูครุ่นคิด แต่การสนทนาของพวกเขาก็ต้องถูกขัดทันที เพราะอยู่ๆนิชคุณก็เดินมาคว้ามือวิคตอเรียไว้!!
"คือวันนี้วิคตอเรียกำลังจะกลับโซลพอดีน่ะ ฉันก็เลยชวนให้เขาติดรถมาด้วยเลย ป่ะ!! วิค เอากระเป๋าไปเก็บหลังรถได้แล้ว" ว่าจบนิชคุณก็ลากวิคตอเรียไปที่ประตูหลังรถทันที ทิ้งให้ใครบางคนยืนกลั้นน้ำตากำมือตัวเองแน่นด้วยความเสียใจและน้อยใจ ตอนเช้าผมหาพี่ไม่เจอ ไม่รู้ว่าพี่หายไปไหน...ที่แท้พี่ก็ไปหาเธอนี่เอง!! ทั้งๆที่เมื่อคืนพี่ยังอยากจะเจอหน้าผม อยากจะคุยกับผมอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้พี่กลับลืมมัน พี่คุณลื่มไปแล้วหรอ....ว่าตรงนี้ยังมีผมอยู่อีกคน....
"เอ้า!! ขึ้นรถกันได้แล้ว>0<" แทคยอนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ของก็เก็บเสร็จเรียบร้อยแล้วด้วย นิชคุณจึงเดินมาหาเด็กหนุ่มแก้มป่อง ที่ยัึงคงยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน แต่นิชคุณกลับไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อย ว่าคนรักเขาแปลกไป
"ป่ะ!! อูยอง เราขึ้นรถไปนั่งกันเถอะ^^" นิชคุณเอ่ยพร้อมกับเอื้อมแขนไปจับมือคนตรงหน้า แต่กลับโดนสะบัดออกอย่างรวดเร็ว ราวกับเขาเป็นของร้อนที่ไม่ควรสัมผัสโดน
"พี่คุณไม่นั่งกับพี่วิคเถอะ ผมจะไปนั่งกับพี่เจย์!!" พูดจบอูยองก็เดินหนีทิ้งให้นิชคุณยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออกอยู่คนเีดียว อะไรกัน!! อูยองเป็นอะไรไป นายยังไม่หายโกรธพี่อีกหรอ??
หมับ!! อูยองคว้าเข้าที่แขนของพี่ชายหน้าหมวยทันที
"ป่ะ!! พี่เจย์เราขึ้นรถกันเถอะ"
"อ้าว!! อูยองไม่ไปนั่งกับไอ้คุณมันหรอ?" แจบอมเอ่ยถามยังคงไม่เข้าใจพฤติกรรมของอูยองที่กำลังประชดประชันคนรักอยู่
"ช่างเหอะ!! ไม่จำเป็นต้ิองไปนั่งด้วยกันนิ!!"
"เห้ยๆๆๆๆ ช่างไม่ได้โว๊ย!!>0<" แทคยอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอูยองทำท่าจะนั่งกับแจบอมจริงๆ แถมยังเกาะแขนแจบอมไม่ยอมปล่อย หมวยคนนี้ของเหมียวคนเดียวโว๊ย!!
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ!!" อูยองพูดน้ำเสียงไม่พอใจอย่างแรง!!
"เพราะแจบอมต้องนั่งกับฉันโว๊ย!! ไม่ใช่กับแกไอ้ด้ง>0<" แทคยอนเองก็ถือวิสาสะเรียกอูยองว่าด้งตามนิชคุณเพื่อนรักทันที
แจบอมยืนมองดูคนทั้งสองเถียงกันไปเถียงกันมาอย่างเซ็งๆ นี่พวกมึงจะมาแย่งอะไรกรูตอนนี้เนี่ย =_=^ เห็นแล้วรำคาญ!! เถียงกันอยู่นั่นแหละ "โอ๊ย!! >0< จะเลิกเถียงกันได้หรือยัง รำคาญโว๊ย!!"
"โธ่...พี่เจย์ ก็พี่แทคอ่ะ เห็นแก่ตัวไม่ยอมให้ผมนั่งกับพี่"
"แกก็ไปนั่งกับไอ้คุณมันสิ!! อย่ามายุ่งกับหมวยของฉัน!!>0<" แทคยอนเริ่มหมดความอดทนกับไอ้เด็กแก้มอูมตรงหน้าเลยเผลอปากตะโกนลั่นแบบไม่คิดออกไป ทำเอาแจบอมหันมาด่ามันแทบไม่ทัน!!
"แกพูดอะัไร!! หมวยของใครกัน!!"
"ก็ของฉันไง..เอ้ย!! ไมใ่ช่ๆๆๆๆ ไม่มีของใครทั้งนั้นแหละั ไม่มีๆๆ!! O_o" แทคยอนเอ่ยปัดอย่างกลัวๆ เพราะเจอสายตาพิฆาตคูณสามของแจบอมเข้าไป ก่อนจะรีบหันมาด่าอูยองกลบเกลื่อน
"แล้วทำไมแกไม่ไปนั่งกับไอ้คุณมันล่ะ ห๊า!!"
"กะ ก็ พี่คุณเขา...."
"พี่คุณทำไมห๊า!!"
"พี่คุณเขา....เขา...." อูยองเอ่ยเสียงเบาจนน่าตกใจ ตาก็จับจ้องไปที่พี่คุณคนดีที่ตอนนี้กำลังยืนคุยกับวิคตอเรียอย่างสนิทสนม อูยองเผลอมองคนรักอยู่นาน นานจนลืมที่จะตอบคำถามพี่แทคไปสะสนิท นานจนลืมไปเลยว่ามีพี่เจย์อีกคนกำลังมองเขาอยู่....
แจบอมมองดูเด็กหนุ่มแก้มอูมทียืนอยู่ข้างๆเขา แล้วก็อดสงสารไม่ได้ เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว เดาได้ไม่ยากจากสายตาที่อูยองมองนิชคุณ คงจะเป็นเพราะหญิงสาวผู้มาใหม่คนนี้แน่ๆ ที่ทำให้เด็กที่สดใสร่าเริง ยิ้มแย้ม พูดเก่งคนนี้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน นี่ไอ้คุณมันยังไม่ได้เคลีัยกับอูยองอีกหรอเนี่ย เวรจริงๆ เพื่อนฉัน!!
"เอ้า!! ตกลงไอ้คุณมันทำไม!!" เสียงของแทคยอนเรียกสติของแจบอมกับอูยองให้หลุดจากภวังค์ในทันที
"คือ....พี่คุณเขา.." "ป่ะ!! อูยองขึ้นรถกัน"ยังไม่ทันที่อูยองจะพูดจบ แจบอมก็รีบเอ่ยแทรกทันที
"ทะ ทำไมทำงี้ิอ่ะ แจบอม!!>0< แล้วฉันล่ะ ฉันจะนั่งกับใคร ฉันจะนั่งตรงไหนอ่ะ!!" แทคยอนยังคงโวยวายต่อไม่เลิก
"หยุดโวยวายสะที รำคาญโว๊ย!! ฉันจะนั่งกับอูยอง แกก็ไปนั่งข้างๆคนขับสิ ไอ้แมวงั่ง!!"
"ฮึกๆ จะ ใจร้ายT^T"
"ไม่ต้องมาบีบน้ำตา ไปนั่งได้แล้ว!!"
"...T^T..."
"ไปนั่ง!!" แจบอมชี้นิ้วสั่ง
".....TT^TT...."
"ยังอีก!!!>0<"
"ไปก็ได้ๆๆ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ด้ง แล้วฉันจะมาเอาหมวยคืน เช๊อะ!! -0-" แทคยอนเอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจะรีบทำตามคำสั่งวิ่งไปนั่งข้างๆคนขับทันที
"ขอบคุณครับพี่เจย์..." อูยองพูดขึ้นเบาๆ หลังจากที่พี่เจย์ช่วยเขาไว้
"ไม่เป็นไรน่ะ^-^ ป่ะ!! ขึ้นรถกัน" พูดจบก็โอบไหล่น้องชายแล้วพาขึ้นรถไปด้วยกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้รถแล่นออกมาได้สักพักแล้ว พวกเรากำลังมุ่งหน้ากลับบ้านกัน ทุกอย่างในรถดูต่างจากตอนขามา เพราะมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นคือวิคตอเรียนั่นเอง และที่ๆเธอนั่งไปก็คือที่เก่าของ....จางอูยอง
ก็อย่้างว่าเด็กมันงี่เง่าเอง แทคยอนก็เลยต้องระหกระเหินมานั่งหน้าข้างคนขับแืทน ส่วนที่นั่งด้านหลังแถวแรกก็คงจะเป็น ชานซอง แจบอม และอูยองซึ่งมานั่งแทนแทคยอนข้างๆแจบอม ส่วนที่นั่งทางด้านหลังก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง คงจะมีแต่อารมณ์ที่เปลี่ยนไป ทั้งดงอุน จุนซู และจุนโฮยังคงนั่งเงียบๆ ไม่พูดไม่จามาตลอดทาง เว้นก็แต่....
"คุณนี่!!ยังตลกเหมือนเดิมเลยนะ อิๆๆูู^^"
"ฉันว่า...เธอเส้นตื้นเองมากกว่ามั้ง^^"
นิชคุณและวิคตอเรียที่ยังคงคุยกันมาตลอดทางเหมือนเดิม=_=
อะไรกัน!! พี่คุณเนี่ยน่ะตลก!! มุขแป้กจะตายไป ไม่เห็นจะน่าขำตรงไหนเลย~ อูยองคิดแล้วก็หงุดหงิด คุยหนุงหนิงๆกันสองคนอยู่ได้ ไม่เบื่อบ้างหรือไง!! >< พี่คุณไม่เห็นหรอว่าผมขึ้นรถมากับพี่เจย์!! ผมคล้องแขนพี่เจย์อยู่!! ผมนั่งข้างพี่เจย์น่ะ!! พี่คุณไม่เห็นหรอ?? หรือพี่ไม่ได้สนใจเลยว่า ผม......
ผมยังมีตัวตนอยู่นะ......
"พี่เจย์ ผมขอนอนซบไหล่พี่ได้มั้ย......"
"ได้สิ....^-^"
แจบอมตอบรับเข้าใจความรู้สึกของอูยองทุกอย่าง ก่อนจะปล่อยให้ไอ้เด็กขี้น้อยใจ มันเอนหัวมาพิงไหล่เขา แล้วหลับตาลงทันที เหมือนไม่ต้องการจะรับรู้อะไรอีกแล้วในตอนนี้.....มันเหนื่อยเหลือเกิน....
แต่....
อูยองไม่รู้เลยว่า การกระืำทำของตัวเอง กำลังถูกใครบางคนจับจ้องอยู่ไม่วางตา
'อ๋อ!!ที่นายเปลี่ยนไป เพราะแบบนี้ใช่มั้ยอูยอง ที่นายทำท่าทางรังเกียจพี่เพราะแบบนี้เองงั้นหรอ!!'
"เฮ้ย!! เอาอีกแล้วนะไอ้ด้ง แกมาซบไหล่เจย์ทำไมห๊า!! >0<" ถึงจะนั่งอยู่เบาะหน้า แต่แทคยอนก็ไม่วายหันกลับมาด่าอูยองที่ตอนนี้แกล้งทำเป็นไม่สนใจ ไม่ได้ยินอะัไรทั้งนั้น ได้แต่ซบไหล่กอดแขนพี่ชายแน่น!! พอเถอะพี่แทค....ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะเถียงกับพี่จริงๆ.....
"เอ้า!! ไอ้นี่ถามแล้วไม่ยอมตอบอีก โอ๊ย!! เซ็งโว๊ย!! โมโหเฟ้ย!! .......เฮือก!!O-o" สุดท้ายแทคยอนก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้อยู่ดี ไม่ใช่เพราะขี้เกียจด่าอะไรหรอก แต่เพราะเหลือบไปเห็นสายตาพิฆาตยกกำลังสองของแจบอมที่ส่งมาให้เขาต่างหากล่ะ จึงต้องรีบหุบปากทันที (พอเห๊อะอิแทค สงสารด้งมัน=0=)
เฮ้อ......วันนี้นายเป็นอะไรไปนะ? ชานซอง ทำไมนายไม่ทักไม่ถาม ไม่ตามฉันเหมือนเดิมล่ะ ฉันไม่สบายอยู่น่ะ ไม่คิดจะสนใจฉันเลยหรอ!! ไอ้หมีบ้า!!~ จุนโฮครุ่นคิดก่อนจะเอาหัวพิงไหล่จุนซูที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความโมโห
ปิ๊ง!! เหมือนมีไฟฉายวาบเข้ามาในหัวของเขา หึ!! กล้าเมินฉันงั้นหรอ เมื่อวานยังทำท่าทางเป็นห่วงฉันอยู่แท้ๆ แต่วันนี้ไม่สนใจฉันงั้นหรอ ฮวาง ชานซอง!!
"โอ๊ย!! พี่จุนซูผมหิวน้ำจัง คอแห้งไปหมดเลย อยากดื่มชาอุ่นๆจังเลยครับ!! >0<" จุนโฮแกล้งพูดกับพี่ชาย แต่เอาแบบให้มันได้ยินกันทั้งรถไปเลย
"ชาหรอ?? อยากดื่มชาหรอจุนโฮ?"
"ครับพี่จุนซู!! ผมอยากดื่มชาาาา!!" จุนโฮเอ่ยปากเสียงดัง ตาก็คอยจับจ้องอยู่แต่กระบอกชาที่วางอยู่ข้างๆที่นั่งของ ฮวาง ชานซอง!!
แต่....
"อ๊ะ!! จุนโฮ ชา!!^^" หนุ่มหน้าหวานแสนดี คว้ากระบอกชาข้างๆตัว แล้วยื่นมาให้รุ่นน้องตามคำขอ ก่อนจะส่งยิ้มกว้าง (เหอะๆๆ=0=)
"เอ่อ....ขะ ขอบคุณครับ" จุนโฮเอ่ยพลางรับกระบอกชามาจากนิชคุณอย่างงงๆ แบบว่าลืมไปเลยแห๊ะ ว่าพี่คุณเองก็มีชาอยู่เหมือนกัน
โธ่โว๊ย!! พี่คุณ ผมไม่อยากได้ของพี่ซักหน่อย แต่ผมอยากได้กระบอกที่มันวางอยู่ข้างๆไอ้หมีต่างหาก ไอ้หมีโง่ก็ทำเป็นไม่สนใจฉันอยู่ได้!!~ จุนโฮกู่ร้องในใจ
นายเป็นอะไรไป ทำไมนายไม่คิดจะหันมามองฉันซักนิดเลยล่ะ ฉันไม่ชอบรู้มั้ย!! หยุดทำเป็นเหมือนไม่เห็นฉันซักทีได้มั้ย....ชานซอง
"โอ๊ย!! ผมปวดหัว >0<" จุนโฮว่าพลางเอามือกุมขมับแน่น คราวนี้ล่ะนายจะต้องหันมาแน่!! ถ้าพี่จุนซูไม่พูดขึ้นมาสะก่อนอ่ะน่ะ
"อะไรกัน!! ไหนเมื่อตอนขึ้นรถบอกพี่ว่าไม่เป็นอะไรแล้วไง??"
".....=_=^....."
จบ....จบเลย...ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!! >_<
เมื่อเห็นว่าปั๊มน้ำมันอยู่ไม่ไกลแล้ว จุนโฮจึงโพล่งขึ้น(อีกครั้ง=-=)
"พี่แทค จอดด้วยผมอยากอ้วก!!>0<"
................................................................
>>Junho talk<<
ร่างบางลงจากรถตู้ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำภายในปั๊มน้ำมันข้างทางแห่งหนึ่งอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนสายตางุนงงปนเป็นห่วง ในท่าทางที่ผิดปกติไปของชายหนุ่มตาตี่นั้นซักนิด
"เฮ้อ!! ให้ตายสิฉันเป็นอะไรไปเนี่ย??" ใช่...ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมผมต้องร้อนรนกับเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้ด้วย ทำไมผมต้องคอยวิ่งเต้นไปตามอารมณ์ของไ้อ้หมีบ้านั่นด้วย
ซ่า!!
ผมเปิดน้ำเสียงดังก่อนจะขอล้างหน้าล้างตาให้มันสดชื่นเสียหน่อย เผื่อน้ำใสๆนี้มันจะล้างความคิดบ้าๆออกไปจากหัวของผมสะ
หึ!! ขนาดผมโกหกว่าผมรู้สึกอยากจะอาเจียน ชานซองก็ยังคงไม่สนใจผมอยู่ดี หมอนี่เป็นอะไรไปน่ะ ทุกทีเขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ชานซองไม่เคยซักครั้งที่จะไม่สนใจผม แต่ทำไมชานซองวันนี้ ไม่เหมือนชานซองคนเก่าเลยล่ะ ผมไม่ชอบเลยที่เขาเป็นแบบนี้.......เฮ้ย!! แล้วทำไมฉันถึุงรู้สึกไม่ชอบใจด้วยล่ะ?? เหอะ!! ขำตัวเองชะมัด
หมับ!!
ใครบางคนจับไหล่ผมไว้ ชานซองหรอ? นายเป็นห่วงฉันแล้วใช่มั้ย? นายกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย?
ผมรีบเงยหัวขึ้นจากอ่างล้างหน้าทันที เพื่อจะได้เห็นใบหน้าที่ผมหวังจะได้เห็นอยู่ตอนนี้ แต่.....
ภาพที่สะท้อนออกมาในกระจกตรงหน้าผม มันกลับเป็นภาพของจางอูยอง เพื่อนรักของผมเอง เฮ้อ....ทำไมผมต้องรู้สึกผิดหวังอย่างนี้ัด้วยน่ะ
"แกเป็นอะไรหรือเปล่า?? หรือว่าแกยังมีไข้อยู่ ไปโีรงพยาบาลก่อนมั้ย??" นี่แหละครับเพื่อนแก้มป่องของผม มันมักจะเป็นห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ ตัวมันนั่นแหละ ดูท่าจะเป็นหนักกว่าผมสะอีก แต่ผมเป็นประเภทไม่ค่อยอยากเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเพื่อนซักเท่าไหร่ งั้นปล่อยมันไปก่อนแล้วกัน ถ้ามันสบายใจเมื่อไหร่เดี๋ยวมันก็คงเล่าให้ผมฟังเอง
"ก็มึนๆหัวนิดหน่อยไม่เป็นไรมากหรอก"
"แต่สีหน้าแกดูปร๊าดเดียวก็รู้ ว่าแกมีเรื่องไม่สบายใจอยู่" แน๊ะ!! รู้ทันอีกเพื่อนผม
"เปล่า" เรื่องอะไรผมจะบอกล่ะครับ ว่าที่ผมเป็นแบบนี้เพราะไอ้หมีมันไม่สนใจอ่ะ >-<
"มีเรื่องอะไรก็บอกดิว่ะ แกไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนแล้วหรื่อไงไอ้โฮ!!" ไม่ว่าเปล่าอูยองเอื้อมมือมาจับไหล่ผมแน่น พลางส่งสายตาเป็นห่ว
งเป็นใยผมสุดๆ เห็นแล้วลำบากใจจริงๆครับ เฮ้อ!!!
>>Baby give it to me<<
"แป๊บนะ!! แม่โทรมา" โทรศัพท์ช่วยชีวิตจริงๆ โทษทีนะิอูยอง "ฮัลโหล"
'จุนโฮแม่กับพ่อคงมาหาหนูเดือนนี้ไม่ได้นะลูก...'
"......" อีกแล้ว อีกแล้วสินะ
'ไม่โกรธแม่ใช่มั้ย? แม่กับพ่อต้องเคลียงานต่อจริงๆ มันเป็นงานสำคัญมากนะลูก"
"........" แล้วผมล่ะไม่สำคัญสำหรับพ่อกับแม่เลยหรอ?
'จุนโฮ?? ฟังแม่อยู่หรือเปล่า'
"ครับ.....ผมเข้าใจ....แค่นี้น่ะครับ ผมไม่ค่อยว่าง" ผมกดวางสายไปด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน เฮ้อ....อีกแล้วสินะ ที่ผมต้องกลับไปอยู่คนเดียวที่บ้านเหมือนเดิมอีกแล้่วใช่มั้ย? ทั้งๆที่พ่อกับแม่สัญญากับผมว่าจะมาแน่ ทั้งๆที่พ่อกับแม่บอกว่าวันนี้จะกลับมากิินข้าวพร้อมกัน แล้วทำไม? ทำไมเขาถึงบอกว่างานมันสำคุญมาก....สำหรับพ่อกับแม่งานมันสำคัญมากกว่าผมงั้นหรอ.....มันสำคัญมากกว่าลูกของตัวเองงั้นหรอ....ทั้งๆที่ผมควรจะชินได้แล้ว แต่ทุกครั้งที่ผมได้ยินคำแก้ตัวซ้ำๆเดิมๆ ของพ่อกับแม่ ทำไมผมกลับรุ้สึก....รุ้สึก.....'เหงา' เหลือเกิน
"เอ่อ....จุนโฮแกไม่เป็นไรนะ?" อูยองถามขึ้นเพื่อดึงสติผมกลับมาอีกครั้ง และัมันก็ได้ผล
"ช่างเถอะ!! เรื่องเดิมๆน่ะ" ผมเอ่ยออกไปแบบเซ็งๆ ทั้งที่ข้างใน ผมกำลังเจ็บปวดมากต่างหาก และดูเหมือนอูยองจะรู้ทันผม เพราะมันส่งยิ้มบางๆมาให้ เพื่อนคนนี้ยังเป็นเพื่อนที่รู้ใจผมดีที่สุดจริงๆ
"ไม่เป็นไรนะ....ฉันเชื่อว่าพ่อกับแม่แกเขาต้องอยากมาหาแกแน่ๆ แค่ต้องรอหน่อยเท่านั้นเอง"
"เออ...ขอบใจ" แต่ฉันก็อดเหงาไม่ได้เหมือนกันว่ะ
"ป่ะ!! ขึ้นรถเหอะ ฉันบอกพี่แทคว่าให้ไปส่งแกที่บ้านก่อน แกยิ่งไม่สบายอยู่ ควรรีบไปนอนด่วนๆเลย" อูยองว่าจบมันก็คว้าแขนผม แล้วพาเดินกลับไปที่รถตู้ทันที
ก็ดีเหมือนกันเพราะตอนนี้ผมเริ่มจะรู้สึกเหนื่อยเต็มที มีแต่เรื่องให้คิดเยอะแยะไปหมด เฮ้อ....ยิ่งคิดก็เริ่มจะมึนๆหัวแล้วสิ สงสัยไข้จะถามหาผมอีกรอบแล้วล่ะมั้ง คงถึงเวลาที่ผมจะขอพักผ่อนให้เต็มที่บ้างแล้ว ไม่งั้นมีหวังได้ไปนอนหยอดน้ำเกลือที่โรงพยาบาลแน่ๆ
ตั้งแต่ที่ผมกับอูยองขึ้นมานั่งบนรถ ทุกคนต่างถามกันเป็นเสียงเดียวกันว่า ผมเป็นไงบ้าง ยกเว้น.....ฮวางชานซอง.......เขาไม่ได้แสดงความเป็นห่วงผมเลยซักนิด ทำไมกันนะ?? คนที่ผมหวังอยากให้พวกเขามาสนใจ แต่พวกเขากลับไม่คิดจะสนใจผมเลย ทั้งพ่อกับแม่......รวมถึง ไอ้หมีบ้านั่นด้วย
ตอนนี้ผมไม่สามารถตอบคำถามใครซักคน ได้แต่ขึ้นมานั่งบนรถนิ่ง แล้วหลับตาลงไม่คิดจะสนใจเสียงรอบตัว ผมอยากพักผ่อนมากในเวลานี้ ไม่อยากตื่นมารับรู้อะไรอีก โอ๊ย!! ปวดหัวโว๊ย!! แค่นี้เรื่องเครียดก็มีเยอะแล้ว
"พี่แทคอย่าลืมไปส่งจุนโฮก่อนนะครับ" อูยองเอ่ยย้ำกับเจ้าของรถอีกครั้ง
"อื้ม...รู้แล้วแต่ถ้าจุนโฮเป็นหนักมากไปโรงพยาบาลมั้ย พี่จะได้ไปส่งนายก่อนเลย?" ถึงแม้พี่แทคจะไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่ นอกจากพี่เจย์=0= แต่เขาก็ยังมีน้ำใจกับผมน่ะเนี่ย "ไม่เป็นไรครับ...ผมอยากกลับบ้าน"
ใช่!! ตอนนี้ผมอยากกลับบ้านมากกว่า กลับไปนั่งเหงาเหมือนเดิมทุกๆวันที่ผมกลับบ้าน แล้วไม่เจอใครซักคนนอกจากตัวเอง
................................................................................
"มั่นใจนะว่าอยู่คนเดียวได้?"
"เออ...มั่นใจ ฉันอยู่ได้แกไปเหอะ" ผมออกปากไล่ไอ้เพื่อนรักแก้มป่องของผมไม่รู้รอบที่เท่าไหร่แล้ว หลังจากพี่แทคยอนขับรถเข้ามาส่งผมถึงหน้าบ้าน ผมรู้ว่ามันเป็นห่วงผม แต่ตอนนี้ผมไม่อยากรบกวนมันจริงๆ แค่นี้มันก็มีเรื่องปวดกบาลมากพอแล้ว อย่าให้มันต้องมาปวดหัวกับเรื่องของผมด้วยเลย ผมรุ้นิสัยมัีนดี ว่ามันชอบเก็บเรื่องของคนอื่นมาคิดมากแค่ไหน
"จริงนะ?" แน๊ะ!! ยังจะถามอีก =_=
"เออ!!" ผมตะโกนใส่มันอย่างลืมตัว ก่อนจะคิดได้ว่ามันอุตส่าห์เป็นห่วง ผมน่าจะพูดดีๆกับเพื่อนคนนี้สะหน่อย แหะๆๆ อารมณ์ร้อนไปนิด
"โทษน่ะโว๊ย!! แกไปเถอะฉันอยู่ได้จริงๆ ไม่ต้องเป็นห่วง" ผมพูดกับมันอีกครั้ง พลางส่งยิ้มบางๆเป็นการขอโทษ
"ถ้าแกอยู่ได้ก็ไม่เป็นไร ไหน!! วัดไข้หน่อยดิ" อูยองว่าจบมันก็จับหน้าผมเข้ามาใกล้มัน ก่อนจะเอาหน้าผากของมันมาแตะหน้าผากของผมอย่างจงใจ นี่แหละ!! วิธีวัดไข้ของจางอูยอง หวังว่าพี่คุณที่นั่งอยู่ในรถตอนนี้ จะไม่โกรธผมหรอกนะ หึๆๆ =0=
"เฮ้ย!! ตัวก็ยังร้อนอยู่นี่นา"
"เดี๋ยวกินยาแล้วนอน ฉันก็หายแล้ว" ผมตอบกลับอย่างไม่ต้องคิด ทำไมผมจะไม่รู้ลิมิตของตัวเองว่ามีแค่ไหน เพราะตอนนี้ผมชักจะเริ่มมึนๆหัวสะแล้วสิ
"แกรีบขึ้นรถเหอะ คนอื่นเขารอกลับบ้านแย่แล้ว" ผมว่าพลางพยักเพยิดหน้าไปทางรถตู้ ที่ยังคงจอดรอไอ้ตาบวมคนนี้อยู่
"โอเคๆๆ งั้นฉันไปนะ แต่ถ้าแกเป็นหนักขึ้นมา รีบโทรหาฉันกับพี่จุนซูด่วนๆเลยนะ!! ทั้งฉันทั้งพี่จุนซูเป็นห่วงแกมากจริงๆน่ะโว๊ย ไปล่ะ!!" ว่าจบอูยองก็โผกอดผมแน่น ก่อนจะโบกมือลาแล้วรีบวิ่งขึ้นรถทันที ไม่คิดจะรอให้ผมกอดตอบก่อน หึ!! เพื่อนผมคนนี้ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยครับ ^-^
ผมยืนมองรถตู้ที่เคลื่อนออกไปจนลับสายตาผม เฮ้อ!! คงถึงเวลาพักผ่อนของผมเสียที โอ๊ย!! มึนหัวอีกแล้วโว๊ย!!
ผมรีบเอามือกุมขมับโดยสัญชาติญาณก่อนจะเดินเข้าบ้านของตัวเองไป ให้ตายเหอะ!! แม้กระทั่งตอนนี้ฉันก็ยังคิดถึงนายฮวาง ชานซอง......
ร่างบางเดินขึ้นบันไดเพื่อเข้าห้องนอนของตัวเองอย่างไม่ลังเล สัมภาระทั้งหมด ถูกโยนไว้บนโซฟาในห้องรับแขกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยที่เจ้าของไม่คิดกลัวคนอื่นเข้ามารื้อดูเลยซักนิด ก็ในเมื่อบ้านหลังใหญ่นี้ มีคนที่ชื่ออี จุนโฮพักอาศัยอยู่คนเดียวมาโดยตลอดเลยนี่นา
ผมล้มตัวลงนอนทันทีที่เดินเข้ามาในห้อง โดยไม่คิดจะปิดประตูให้เรียบร้อยก่อนด้วยซ้ำ เฮ้อ.....มึนหัวชะมัด ผมรู้สึกว่าตัวเองจะไม่สบายจริงๆก็คราวนี้สะแล้ว ขอนอนพักหน่อยแ้ล้วกันzzZZ
.
.
.
.
.
.
.
.
'จุนโฮ!! เมื่อไหร่นายจะเลิกวุ่นวายฉันซักที' ชานซองเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายแบบสุดๆ น้ำเสียงที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้ยินออกมาจากปากเขา
' จากนี้เลิกยุ่งกับฉันสะ!!'
'ทะ ทำไมล่ะ??' ผมเอ่ยต่ออย่างกล้าๆกลัว รู้ได้จากน้ำเสียงผมตอนนี้ มันแทบไม่เป็นคำแล้ว ผมไม่อยากให้เขาพูดกับผมแบบนี้เลย ผมกลัว.....กลัวมากจริงๆ แต่ไอ้สิ่งที่ผมกลัวมันกลับเป็นจริง
'เพราะฉันเกลียดนาย!!' ชานซองพูดต่อด้วยรอยยิ้มเหยียดหยันในตัวผม ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวดทันที ที่ได้ยินคำๆนี้ออกจากปากชานซอง นี่แหละที่ผมกลัว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พรวด!!!
ผมลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว เหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ผมคงจะฝันไปใช่มั้ย เฮ้อ.....ให้ตายเหอะ มันเป็นฝันร้ายที่น่ากลัวจริงๆ หวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้นในชีวิตผมหรอกนะ ผมคงรู้สึกแย่มาก ถ้าไอ้หมีมันเกลียดผม
เหอะ!!! และฉันก็คิดถึงนายอีกจนได้ ขนาดฝันก็ยังฝันถึงนาย ฮวางชานซอง.....
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆห้องมืดๆนี้ำำ สงสัยผมคงจะหลับลึกไปหน่อย ถึงได้มืดค่ำขนาดนี้ ไอ้ห้องมืดๆนี้ มันก็ชวนให้ผมรู้สึก 'เหงา' ขึ้นมาไม่มีสาเหตุ รู้แต่ว่าถ้าวันนี้ แม่ไม่เ้บี้ยวนัดผม ป่านนี้ผมคงนอนกอดแม่หลับไปแล้ว ถึงผมจะไม่ค่อยพอใจที่เขาทิ้งผมไว้แบบนี้ก็เหอะ!! แต่ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นคนในครอบครัวผม ต่อให้พวกเขาทำให้ผมเสียใจมากแค่ไหน ผมก็ยังคิดถึงเขาอยู่ดี
เอ๊ะ!!!! เหงางั้นหรอ?? คำว่าเหงาทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์ของผมกับใครบางคนออก
'ก็แค่เมมเบอร์ฉันไว้ในมือถือนายไง'
'ว่าไงน่ะ!! เบอร์นาย....ให้ฉัน....ไม่ได้ขอโว๊ย!!'
'ก็ุถ้าวันไหนนายไม่มีเพื่อนแล้วรู้สึกเหงา พ่อกับแม่นายติดงาน นายจะได้โทรหาฉันได้ไง^^'
เหอะ!! ชานซองไอ้หมีงี่เง่า วันนี้นายทำให้ฉันคิดถึงนายกี่ครั้งแล้วเนี่ย.....
แล้วมือผมมันก็ทำตามที่สมองสั่งการ ผมหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะเลื่อนดูเบอร์โทรศัพท์ในรายชื่อ บนมือถือ ก่อนจะหยุดอยู่ที่'ชานซอง' แล้วกดโทรออกอย่างไม่ลังเล ก็ในเมื่อเจ้าตัวบอกเองว่าให้ผมโทรมาหาเมื่อรู้สึกเหงา แล้วเผอิญว่าตอนนี้ผมกำลังรู้สึกเหงาเพราะใครบางคนอยู่พอดี แปลกดีนะ!! วันนี้ฉันโทรหานายฉันไม่เคยอยากมีเบอร์นายเลยด้วยซ้ำ
ซักพักปลายสายก็กดรับมันทำให้ผมยิ้มแก้มปริทันที ส่วนสาเหตุคืออะไรนั้่น ผมคิดว่าตอนนี้ผมพอจะรู้บ้างแล้วล่ะ
"ฮัลโหล^^"
'.....'
"เอ่อ....ชานซอง?"
'อืม' ใ้ห้ตายเหอะ!! ผมเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วจริงๆ น้ำเสียงชานซองตอนนี้ มันแสดงออกถึงความเหนื่อยหน่ายผมจริงๆ
"ฉันโทรมารบกวนนายหรือเปล่า?" ขอล่ะ...อย่าตอบว่าใช่เลยนะ
'มีอะไร!!'
"ก็ไม่มีอะไรหรอก เผอิญฉันโทรมาคุย.....เอ่อ....." เอาไงดีว่ะ จะตอบว่าเหงาก็เสียฟอร์มแย่ เฮ้อ....เครียดวุ๊ย!!
'ถ้าไม่มีธุระ ฉันจะวางแล้วนะ....ฉันไม่ได้ว่างมารอนายเหมือนคนอื่นหรอกน่ะ!!' คนๆนี้คือใครกัน?? นายไม่ใช่ฮวางชานซองใช่มั้ย?? ทำไมน้ำเสียงของนายมันดูห่างเหิน เหมือนคนในความฝันฉันเมื่อกี้เลย ไม่นะ!! ฉันไม่ต้องการแบบนั้น!!!
"ไหนนายบอกว่าให้โทรมาหานายได้ไง!! ลืมไปแล้วหรอ!!" โมโหเฟ้ย!! อุตส่าห์คิดถึงมัน แต่มันกลับตอบกวน....แบบนี้
'.......' เงียบแหะ หมอนี่
"ตอบฉันมาสิ นายเป็นคนพูดเองนะ"
'.......โทษนะ ฉันก็พูดไปงั้นแหละ นายโทรไปหาดงอุนแทนเถอะ ฉันไม่ว่างคุยกับนายจริงๆ.....ตึ๊ดๆๆ'
ปลายสายตัดไปอย่างไม่เหลือเยื่อใย ทำไงดี? สิ่งที่เกิดขึ้นในฝัน มันไม่ได้ต่างอะไรมากมายกับความจริงในตอนนี้เลย คนๆนี้คือใครกัน ชานซองคนเดิมอยู่ที่ไหน คนที่ยิ้มแย้มเมื่อเจอฉัน คนที่ร่าเริงเสมอเมื่อยั่วโมโหฉันได้ คนที่ใสซื่อและไร้เดียงสาแบบเด็กๆ คนๆนั้นหายไปไหน และที่สำคัญ ฉันจะทำยังไงดีล่ะ ชานซอง ในเมื่อตอนนี้นายเกลียดฉันแล้ว แต่ว่าฉัน............
กำลังรักนายอยู่.......ไอ้หมีใจร้าย ฉันเจ็บรู้มั้ย........
จบตอน
ไม่มีคำบรรยายนอกจากอ่านแล้วช่วยคอมเม้นด้วยน่ะค่ะ T^T
ความคิดเห็น