คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : EP.10 รู้ตัวว่าคนที่มาที่หลัง ไม่มีสิทธิ์หวังเป็นคนที่หนึ่ง
>>wooyoung talk<<
"ขอบคุณครับ^^"
ผมรับไก่จากป้าเจ้าของร้านพลางส่งยิ้มกว้าง ว๊าว!! น่ากินเว่อๆเลยอ่ะ ไปหาพี่คุณดีกว่า~ คิดได้ดังนั้น ผมจึงหันหลังกลับเพื่อเดินไปหาคนที่ผมพึ่งจะทิ้งให้ยืนรออยู่คนเดียว แต่.............
หายไปไหนแล้วอ่ะ ก็เมื่อกี้ยังยืนอยู่ตรงนี้เลยนี่นา อย่าบอกน่ะว่า พี่คุณกล้าทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว หน๊อย!! อย่าให้จับได้น่ะ ถ้าจับได้จะจับมาหอมแก้มซักสองที แหะๆๆๆๆ (ไม่ค่อยเลยนะ)
ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น พลันสายตาผมก็เหลือบไปเห็น....
พี่คุณ!!! กับ...........
ผู้หญิงที่ไหนไม่รู้!!! กำลังกอดกันอยู่ ต่างฝ่ายต่างกอดกันแน่น ใบหน้าของคนทั้งสองเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ดูมีความสุขมาก.....
ใครกัน!! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไม?? พี่คุณถึงให้อ้อมกอดเธอได้ขนาดนั้น รวมทั้ง ไอ้รอยยิ้มนั้นด้วย รอยยิ้มที่ผมเคยคิดว่าเขามีให้ผมเพียงคนเดียว แล้วทำไมเขาถึงยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้นด้วย สงสัยผมจะเข้าใจอะไรผิดๆไปเองอยู่คนเดียวจริงๆ
ผมคิดไปต่างๆ นานา ใจก็สั่นไม่หยุด อยู่ดีดีผมก็รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆขึ้นมา ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องทำให้ผมคิดมากไปอีกนาน......
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า ขาของตัวเองมันเดินมาหาคนทั้งสองเรื่อยๆจนตอนนี้ ใกล้พอที่จะทำให้นิชคุณและสาวปริศนารู้ตัวว่ามีคนมองอยู่
นิชคุณผละออกจากผู้หญิงคนนั้นทันที ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมามองอูยองด้วยสายตาแตกต่างกันไป นิชคุณยืนมองด้วยความตกใจ ส่วนสาวปริศนายืนมองอูยองด้วยความมึนงงว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นใครกัน??
"อ้าว!! อูยอง มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?" นิชคุณเอ่ยถามหลังจากที่เห็นอูยองมองผู้หญิงข้างๆเขาด้วยความสงสัยไม่วางตา
"อะ อ๋อ!! ครับๆ พึ่งมาเมื่อกี้นี้เอง" ผมเอ่ยต่อหลังจากคำถามของพี่คุณ ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ของผู้หญิงตรงหน้า
ผมได้มองดูเธอในระยะใกล้่พอสมควร จึงรู้ว่าเธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่สวยมากเลยทีเดียว ดวงตากลมโต จมูกโด่งสวย ริมฝีปากบางอมชมพู เีรียวหน้าวงรีรูปไข่ ดูเข้ากับหน้าตาเธอมากๆ เธอมีผมยาวสวยไว้หน้าม้าดูน่ารัก รวมๆแล้ว เธอดูเพอเฟคมากเลยทีเดียว
"ใครหรอครับ?"
"อ๋อ เธอเป็น....."
"สวัสดีจ๊ะ^^ พี่ชื่อวิคตอเรียนะ" วิคตอเรียพูดขัดขึ้นก่อนที่นิชคุณจะพูดจบ พลางส่งยิ้มหวานมาให้อูยอง
"คะ ครับ??" ผมตอบเธอไปอย่างนั้น สงสัยเธอจะอายุมากกว่าผม แต่ที่ผมสงสัยไม่ใช่เรื่องนั้นสะหน่อย ผมอยากรู้มากกว่าว่าเธอเป็นอะไรกับพี่คุณ...
และดูเหมือนเธอจะเข้าใจสายตาผม จึงรีบตอบผมกลับมา และไอ้คำตอบนี้แหละ ที่มันทำเอาผมรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเลยทันที
"พี่เป็นแฟนเก่าของพ่อหนุ่มหน้าหวานคนนี้เองจ๊ะ^^ แล้ว...." วิคตอเรียหยุดพูดก่อนจะหันหน้ามาทางนิชคุณเป็นเชิงถามว่า เด็กหนุ่มแก้มป่องคนนี้เป็นใคร?
"อ๋อ!! คนนี้คือ จางอูยอง เขาเป็น....."
"รุ่นน้องที่โรงเรียนพี่คุณครับ^^ ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ผมรีบพูดแทรกพี่คุณทันที อยู่ๆผมก็ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้ รู้ว่าผมเป็นอะไรกับพี่คุณ ยิ่งก่อนหน้านี้ผมเห็นว่าพี่คุณโอบกอดวิคตอเรียแน่น ดูก็รู้แล้วล่ะ ว่าเธอคงจะสนิทกับพี่คุณมากแค่ไหน พี่คุณเองก็คงจะคิดถึงเธอมากเหมือนกัน และที่สำคัญ เธอดูเป็นผู้หญิงที่พร้อมไปสะทุกอย่างแบบนี้ แล้วคนอย่างผมจะมีสิทธิ์อะไรไปทำตัวเป็นเจ้าของพี่คุณล่ะครับ ผมเทียบอะไรกับเธอไม่ได้เลย........
พี่คุณหันมามองหน้าผมแว่บเดียว ก่อนจะหันไปหาคุณวิคตอเรีย แล้วส่งยิ้มหวานให้กันจนเิกินบรรยาย
เจ็บ???? อยู่ดีดีผมก็รู้สึกเจ็บใจมากๆเลย....
"อื้ม^^ เขาเป็นรุ่นน้ิองฉันเอง" คำตอบของพี่คุณเหมือนน้ำเย็นๆสาดใส่หน้าผม มันทำให้ผมหน้าชาไปหมด
นี่!! พี่คุณไม่ปฎิเสธงั้นหรอ?? พี่คุณก็ไม่อยากให้คุณ วิคตอเรียรู้เรื่องของผมงั้นหรอ?? ทำยังไงดี ผมเริ่มกลัวแล้วสิ พี่คุณ....
ผมชาไปหมดทั้งตัว แต่ผมก็ยังคงผืนยิ้มส่งไปให้เธอ คุณวิคตอเรียเองก็ส่งยิ้มหวานให้ผมกลับเช่นกัน ว๊าว!!! เธอสวยจริงๆ ครับ.....
"เอ้อ!! เจอคุณก็ดีแล้ว วิคกำลังหาคนไปทานข้าวเป็นเพื่อนอยู่พอดี ไปด้วยกันนะ ^0^" วิคตอเรียเอ่ยถามพลางส่งยิ้มออดอ้อนแบบเด็กๆ ไปให้นิชคุณ
"โอเคๆ นิสัยยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ เธอเนี่ย!! ^^"
"แน่นอนอยู่แล้ว!! อิอิ เอ้อ!! อูยองนายก็ไปกับพี่ด้วยนะ" คุณวิคตอเรียหันมาเอ่ยชวนผมต่อทันที หลังจากปล่อยให้ผมยืนฟังบทสนทนาที่เขาทั้งสองหยอกล้อกันไปมา เหอะ!! ผมเหมือนส่วนเกินจริงๆ เธอคงไม่อยากให้ผมอยู่คนเดียว แต่ผมกลับไม่รู้สึกขอบคุณเธอเลย ไม่รู้สิ!! ผมไม่อยากไปนั่งดูเธอกับพี่คุณคุยเรื่องความหลังกัน เพราะมัีนเป็นเรื่องที่ผมไม่รู้ แล้วผมจะไปนั่งฟังเขาสองคนทำไมล่ะ
"ขอโทษนะครับ คือผมกำลังจะกลับไปที่ห้องพักพอดี พวกพี่ไปกันเถอะครับ งั้นผมขอตัวนะครับ^^" ผมพูดโดยไม่หันไปมองพี่คุณเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะหันหลังแล้วค่อยๆิออกเดิน ทุกย่างก้าวของผมมันไปอย่างช้าๆ ถ้าเพียงพี่คุณห้ามผม ผมก็จะยอมไปกับพี่คุณทันที
แต่...... ไม่มีเสียงใดออกจากปากของพี่คุณเลยซักคำ พี่คุณเองก็คงอยากจะอยู่กับคุณวิคตอเรียแค่สองคนเหมือนกันสินะ ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรีบเดินไปให้ไกลจากตรงนี้มากที่สุดเื่ท่าที่ผมจะทำได้ ทำไงดี!!! รู้สึกเหมือนขอบตามันจะร้อนผ่าวๆจังแหะ...ผมกำลังจะร้องไห้ออกมางั้นหรอ...........
.........................................................
"ป่านนี้แล้วทำไมอูยอง มันยังไม่ออกมาหาอะไรกินอีกว่ะเนี่ย??" จุนซูเอ่ยพลางเดินกะเพรกๆ มาหยุดยืนที่หน้าประตูห้องพักของเด็กหนุ่มเจ้าปัญหา ที่มือค่ำป่านนี้แล้วก็ยังไม่ยอมออกมาหาอะไรทานลองท้องเลย
ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร?? อยู่ดีดี เมื่อตอนเย็นก็เดินปึงปัง เข้าห้องตัวเองทันที ตะโกนถามมันว่าทำไมไม่กลับมาพร้อมนิชคุณ มันก็ไม่ยอมพูด สงสัยจะทะเลาะกันมาละมั้ง แต่ไอ้ประเภทประชดด้วยการไม่ยอมกินข้าวเนี่ย มันงี่เง่าเกินไปจริงๆ (ทีแกยังืำเลย=0=)
"อูยอง!! ออกมากินข้าวได้แล้ว คนอื่นเขาเป็นห่วงรู้มั้ย??"
".........."
"อูยอง!!"
"............" เงียบแหะ!! ไอ้เด็กนี่มัีนเป็นอะไรกันนะ ชักเป็นห่วงแล้วสิ!!
"อูยองเปิดประตูให้พี่หน่อย?" จุนซูเอ่ยอย่างร้อนรน เพราะอูยองล๊อคประตูไว้ อยากเข้าไปดูให้แน่ใจก็ทำไม่ได้
"..........." เฮ้ย!! มันชักยังไงๆแล้วนะ!! เป็นอะไรมากรึเปล่าเนี่ีย!!
"อูยอง!! เป็นอะไรหรือเปล่า เปิดประตูให้พี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!!" จุนซูตะโกนเสียงดัง ก่อนจะเอามือทุบประตูไม่ยั้ง ใบหน้าก็ดูร้อนรนไปหมด ไม่รู้ว่าไอ้เด็กแก้มป่องข้างใน มันเป็นยังไงบ้าง
"เปล่า! ผมไม่เป็นไร ผมไม่ิหิว ผมง่วงแล้ว!!!" อูยองตะโกนกลับไปเพราะเขากลัวว่าถ้าขืนยังทำเป็นเงียบต่อไป มีหวังพี่จุนซูได้พังประตูเข้ามาแน่ๆ ถ้างั้นอย่าเสี่ยงดีกว่า
"แต่นายยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ!!" ไอ้เด็กนี่!! เอาสะตกใจแทบแย่ นึกว่าจะเป็นอะไรไปแล้วสะอีก
"ไม่!! ผมไม่กิน!! พี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า!! >0<" ในที่สุดอูยองเด็กขี้โวยวายคนเดิมก็กลับมาอีกครั้ง...
"ตามใจ!!" จุนซูตะโกนกลับไปด้วยความรำคาญ ช่างมัน!! เดี๋ยวหิวก็คงออกมาเอง สงสัยต้องไปถามความจริงจากนิชคุณสะแล้วละมั้ง ว่าไปทำอะไรให้ไอ้เด็กนี่มันอารมณ์ขึ้นๆลงๆแบบนี้??
จุนซูค่อยๆเิดินมานั่งร่วมโต๊ะกับคนอื่นๆ ที่เตรียมอาหารและเครื่องดื่มกันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่เขาไปตามอูยอง
"อ้าว!! แล้วอูยองกับจุนโฮล่ะ?" แจบอมเอ่ยถามชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันพลางเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ก็เมื่อกี้พึ่งจะออกไปตามนี่นา ทำไมไม่มาด้วยกันล่ะ??
จุนซูขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยแทนคำตอบ เรียกความงุนงงให้กับ แทคยอน แจบอม ชานซองและดงอุนได้มากเลยทีเดียว
"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ?" ดงอุนเอ่ยถามต่อหลังจากเห็นใบหน้าหวานๆเปลี่ยนเป็นสีหน้าเหมือนถูกขัดใจ
"ก็ไอ้อูยองไง!! ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไรของมัน ไอ้เีราก็อุตส่าห์เป็นห่วงไปเรียกให้มันออกมากินข้าว ดันตอบยียวนกวน....สะมั้ยล่ะ!!" จุนซูโวยวายเป็นการใหญ่ เขาำไม่เคยฟิวส์ขาดแบบนี้ ให้ใครเห็นซักเท่าไหร่ ทำเอาทุกคนตกใจไปตามๆกัน จะมีก็แต่แทคยอนที่ดึงสติตัวเองกลับมาได้ไวกว่าคนอื่นๆ
"สงสัยทะเลาะกับไอ้คุณชัวๆ ขากลับมันก็ไม่ได้กลับมาด้วยกัน"
"เออๆ จริงด้วย ว่าแต่ไอ้คุณมันไปไหนของมันว่ะ ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับมาง้ออูยองอีก?" รุ่นพี่หน้าหมวย หันมาเออ ออกับแทคยอน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ "เอ้อ!! แล้วจุนโฮล่ะจุนซู?"
"อ๋อ มันไม่สบายนะสิ เข้าไปดูเมื่อกี้นี้ ตัวก็ร้อน ปากก็ซีด สงสัยไข้จะขึ้นเห็นมันเพ้อว่าหนาวๆ เนี่ย!! ฉันว่าพอกินข้าวเสร็จแล้วจะเข้าไปดูมันสะหน่อย พึ่งให้ัมันกินยาไป"
"ว่าแล้ว!! ผมก็บอกจุนโฮแล้วว่าอย่าแช่น้ำนาน เดี๋ยวจะไม่สบาย จนได้สินะ" ดงอุนบ่นกับตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ของตัวเองกับจุนโฮตอนบ่าย
"เออๆ ช่างเหอะ!! งั้นพวกเราก็กินกันก่อนเลยแล้วกัน ฉันหิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย>0<" ไอ้หน้าแมวโวยวายเพราะตอนนี้ท้องของมันเริ่มจะส่งเสียงร้องครวญครางอย่างน่าเวทนาแล้ว แต่........
"อ้าว!! ไอ้คุณกลับมาแล้วหรอ?" แจบอมเอ่ยทักเพื่อนซี้อีกคน ที่พึ่งจะเดินมาทางพวกเขาด้วยสีหน้าเหนื่อยอ่อน
"อูยองล่ะ?"
"มาถึงก็ถามหาสุดที่รักเลยนะแก!! นู้น!! อยู่ในห้องแจบอมนู้น ข้าวปลาก็ไม่ยอมออกมากิน ทะเลาะกันมาหรือไง ป่านนี้อูด้งสุดที่รักของแกถึงยังไม่ยอมออกจากห้องน่ะ" แทคยอนเัพื่อนผู้รู้ทันนิชคุณไปสะทุกเรื่อง สาธยายพฤติกรรมของอูยองเป็นชุดเลย
"ไว้ค่อยเล่าให้แกฟังทีหลัง เรื่องมันยาว ไปก่อนนะ" ว่าจบนิชคุณก็เดินผ่านโต๊ะทานอาหารเลยไปยังห้องพักของคนเจ้าปัญหา ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเข้าใจอะไรไปถึงไหนแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
"อิ่มแล้ว!! เดี๋ยวฉันขอตัวไปดูจุนโฮก่อนนะ" จุนซูว่าพลางลุกขึ้น เพื่อไปหาน้องชายสุดที่รัก แต่......
"เดี๋ยวก่อนจุนซู!! " แจบอมเอ่ยดักหน้าจุนซูทันที ก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นว่าจุนซูหันมามองเขาพลางเิลิกคิ้วถามต่อ โดยไม่มีเสียงว่า 'ทำไมหรอ?'
"อะ อ้อ!! คือ ฉันว่า.....นายให้ชานซองไปดูแทนเถอะ ขานายก็เจ็บอยู่แล้วจะไปดูแลใครเขาได้"
"ห๊า!! ขาฉันเจ็บแต่แขนไม่ได้เจ็บสะหน่อย แค่ดูแลคนป่วย สบายมาก^0^" จุนซูว่าพลางเอามือทาบอกตัวเองอย่างมั่นใจ
"เอ่อ.........คือ.......เอ้อ!! คือฉันอยากฟังนายร้องเพลงน่ะ ได้ข่าวว่านายเสียงร้องใช้ได้ ก็เลยอยากฟังนายร้องเพลงหน่อยนะ ตัวฉันก็ชอบร้องเพลงเหมือนกัน ถ้างั้นให้ชานซองไปดูแลแทนแล้วกันนะ^0^" แจบอมเอ่ยต่อเป็นชุด เพื่อจะเปิดทางให้ไอ้น้องชายตัวใหญ่ของตนเอง ถึงแม้ตอนที่จุนซูพูดว่า จุนโฮไม่สบายมาก แล้่วไอ้มักเน่น้อยมันกลับทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จา หรือแสดงท่าทางอะไรออกมา แต่คนอย่างแจบอมก็รู้ดีว่า ฮวาง ชานซอง เป็นห่วงจุนโฮมากแค่ไหน ถึงมันจะทำเป็นไม่สนใจก็เหอะ แต่สายตาห่วงใยของมัน หนีสายตาเฉียบเหมือนเหยี่ยวของเราไม่ได้หรอก ถือสะว่าพี่ช่วยแกเต็มที่แล้วน่ะโว๊ย ชานซอง^0^
"พี่จะร้องเพลงหรอครับ? งั้นผมขอนั่งฟังด้วยได้มั้ย? ^0^" เด็กหนุึ่มหน้าหวานไม่ต่างกับพี่ชายตัวเอง เอ่ยต่ออย่างร่าเริง นี่เราจะได้ฟังพี่จุนซูร้องเพลงหรอเนี่ย
"ได้ไง!! นายก็ไปดูแลจุนโฮสิ!! ลืมไปแล้วหรอไงว่าจุนโฮเป็นแฟนนาย!!" จุนซูโวยวาย
"เอ้อ!! ดงอุนนายก็ไปฟังพวกเราด้วยสิ ฉันอยากให้นายกับแทคยอนช่วยเป็นกรรมการให้หน่อย ว่าใครร้องดีกว่ากัน ฉันอยากแข่งกับนายนะ จุนซู^0^" แจบอมรีบเอ่ยดักคอ คิม จุนซูอีกครั้ง นี่พี่ช่วยแกเต็มที่แล้วน่ะ ไอ้ชานน้องรัก
"ฉะ ฉันด้วยหรอ? =0=" แทคยอนเอ่ยถามงงๆ นี่กูไปตกลงเป็นกรรมการให้มันตอนไหนว่ะ?
"ทำไม? หรือนายจะไม่เป็น!!" แจบอมหันไปทำหน้าขึงขังใส่ไอ้หน้าแมวเจ้าปัญหา
"เปล่าครับๆๆ เป็นครับเป็น!! >0<" สุดท้ายกูก็ต้องยอม TT0TT
"งั้นฝากจุนโฮด้วยนะ ชานซอง^^" แจบอมพยักเพยิดให้น้องชาย
"เอ่อ....ครับ" ชานซองตอบรับเสียงเนือย ก่อนจะเดินเข้าห้องพักของใครบางคนไป ใครบางคนที่เขาบอกกับตัวเองว่าจะตัดใจแล้ว ก็ดันถูกพี่ชายสุดที่รักไล่ให้มาดูแลสะงั้น แต่.............
ใจจริง เขาก็เป็นห่วงจุนโฮมากอยู่เหมือนกัน ถึงจะบอกว่าตัดใจ แต่มันก็ตัดความห่วงใยออกไปไม่ได้อยู่ดี ให้มันได้อย่างนี้สิ!! ฮวาง ชานซอง
.........................................................
หลังจากย้ายที่ย้ายที่ย้ายทางเปลี่ยนบรรยากาศอุดอู้ในบ้านพักมาเป็นสูดอากาศที่ลานกิจกรรมริมหาดด้านนอก พวกเขาสี่คนอันประกอบไปด้วย ปาร์ค แจบอม คิม จุนซู อ๊ค แทคยอน และซน ดงอุน กำลังนั่งจับกลุ่มกันกลานหาดทรายกว้่าง ถ้าใครเดินผ่านมาแล้วเห็นคงจะนึกว่าเด็กมัธยมมานั่งก๊งเหล้ากันริมหาด แต่ถ้ามีแทคยอนนั่งอยู่ด้วย เขาคงจะึคิดว่า 'ลุง' พาหลานมานั่งเล่นปั่นแปะ(จะบอกว่ามันหน้าแก่ใช่มัี้ย=_=^)
แต่สุดท้ายแจบอมก็เอ่ยทำลายความเงียบว่าเขาไม่อยากร้องเพลงแล้ว ก็ที่เขาทำแบบนี้เพราะต้องการช่วยชานซองต่างหากล่ะ ไม่ได้อยากมานั่งตบยุงร้องเพลงแบบนี้นี่นา จุนซูเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรเพราะตัวเองก็ไม่ได้มีอารมณ์สุนทรีย์ขนาดนั้น จะมีก็แต่....
อ๊ค แทคยอน กับ ซน ดงอุน ที่นั่งบ่นขมุบขมิบกับตัวเองในอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ของรุ่นพี่หน้าหวานทั้งสอง
ป่านนี้ชานซองจะดูแลจุนโฮไปถึงไหนแล้วนะ? นี่ก็ดึกแล้วเรากลับห้องเลยดีมั้ยนะ?~ แจบอมคิดก่อนจะหาวหวอดด้วยความง่วง
"หาวววว >0<"
"นี่!! ถ้าง่วงแล้วเราไปนอนด้วยกันเถอะ^^" แทคยอนเอ่ยชวนเขาเสียงใส แต่เดี๋ยวก่อนนะ!! จะนอนก็นอนไปสิ ทำไมต้องมาชวนฉันไปนอนกันด้วยว่ะ
"แกก็ไปนอนสิ!! ไม่ต้องมาชวนฉันนอนด้วยเลยไอ้หน้าแมว!! >0<"
"โธ่....ฉันอยากเข้านอนพร้อมนายนี่นา นายเองก็ง่วงแล้วไม่ใช่หรอ!!" ไม่ว่าเปล่าแทคยอนยังเอาแก้มตัวเองมาถูกับแขนแจบอม ทำตัวเหมือนแมวอ้อนเจ้าของไม่มีผิด
"โว๊ย!!! รำคาญ!! อย่ามายุ่งกับแขนฉันได้มั้ย!! >///<" แจบอมโวยวายรีบสะบัดแขนตัวเองออกจากแก้มของแทคยอน แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น ไม่งั้นแทคยอนอาจเห็นแก้มแดงๆของเขาก็ได้ คิดแล้วก็โมโห ทำไมเราต้องหน้าแดงด้วยว่ะเนี่ย!!! >///<
เดี๋ยวก่อนน่ะ!!
ไอ้สองคนนี้มันลืมไปแล้วหรอว่าพวกเขายังนั่งอยู่ด้วย
จุนซู.....(-_-^)
ดงอุน....(=_=^)
"พี่ง่วงหรือยัง...จะไปนอนเลยมั้ย?" ดงอุนเลิกสนใจไอ้รุ่นพี่สองคนตรงหน้า แล้วหันกลับมาถามคนข้างๆของตัวเอง
"หืม....ก็ไม่มีอะไรทำแล้วนี่นา" จุนซูเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมกลับที่พัก ดงอุนเองก็ลุกขึ้นยืนตาม พร้อมกับยื่นมือมาทางเขา
" งั้น....เรากลับพร้อมกันนะครับ^^"
"อะ อื้ม.." จุนซูตอบรับเสียงเบากับดงอุน แล้วรีบก้มหน้าเดินออกไป ไม่คิดจะจับมือดงอุนที่ยื่นมาให้เขาเลยซักนิด แต่ดงอุนก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากลดมือลงแล้วเดินตามหลังไปเงียบๆ....
สุดท้ัายลานกว้างๆนี้ ก็เหลือแต่....
"นิ!! บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน>0<!!"
"อะไรกัน!! แค่ขอซบไหล่แค่นี้ ก็ไม่ได้หรอ เช๊อะ!! >3<"
แทคยอนพูดพร้อมกับสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง แจบอมเองก็ไม่คิดจะมองหน้ามันเหมือนกันหรอก เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดโว๊ย!!!
"เอ๊ะ!! เดี๋ยวก่อนนะ สองคนนั้นไปไหนแล้วอ่ะ?" แจบอมเอ่ยถามเมื่อสังเกตุเห็นว่าลานโล่งๆนี้ เหลือเพียงเขากับแทคยอน
"กลับไปนอนกันแล้วมั้ง!!"
"งั้นฉันไปนอนมั่งดีกว่า-0-" แจบอมพูดแล้วลุกขึ้นยืน เขาเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน!!
"แหม!! ทีตอนแรกฉันบอกให้ไปนอนก็ไม่ไป" แทคยอนไม่วายบ่นอุบอิบ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วถือวิสาสะจับมือคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆเขาทันที
"เฮ้ย!! แกทำอะไรเนี่ย!! >///<" แจบอมตกใตจะโกนลั่นพร้อมกับสะบัดมือของตัวเองออก แต่ีคนมือไวอย่างแทคยอนก็คว้ามาจับไว้เหมือนเิดิม แถมคราวนี้ดูจะิแน่นกว่าเก่า เพราะแจบอมสลัดยังไงก็ไม่หลุด เมื่อเห็นว่าแจบอมเหนื่อยที่จะขัดขืนเขาแล้ว แทคยอนก็ยิ้มร่า รีบ(ลาก)พาคนขี้โมโหกลับที่พักทันทีเลยไม่ทันสังเกตุเห็นแก้มแดงๆของคนข้างหลังที่ลากมาด้วย ว่าตอนนี้ใจเต้นเร็วไม่เป็นส่ำ เพราะอ๊ค แทคยอน
.
.
.
.
.
.
.
.
ดงอุนได้แต่เิดินตามคนตรงหน้ามาเรื่อยๆ ไม่คิดจะทักไม่คิดจะถาม ถึงมีเรื่องที่ค้างคาอยากพูดมากมายไปหมด แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี...
พี่คุณก็เป็นแฟนกับอูยอง พี่แทคก็แสดงออกว่าชอบพี่เจย์ แม้แต่ชานซองก็ยังคอยเป็นห่วงเป็นใยจุนโฮ แล้วเราล่ะ....เรามีสิทธิ์จะรักคนๆนี้ได้บ้างมั้ย?
ใช่สิ!! เพราะเรายังมีจุนโฮอยู่ ตราบใดที่เรายังไม่จบเรื่องของตัวเองกับจุนโฮ เราก็ไม่สามารถที่จะรักคนๆนี้ได้ แต่เขาจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีสิทธิ์!! เราต้องทำได้!! เำีพราะฉะนั้น....
"พี่จุนซูครับ"
"หืม? มีอะไรหรอ" จุนซูหยุดเดินก่อนจะหันกลับมาตามเสียงเรียงของคนข้างหลัง
"คือ....ผมมีเรื่องจะถามพี่"
"......"
เมื่อเห็นว่าจุนซูเงียบดงอุนจึงรีบพูดต่อ
"พี่จะรอผมได้มั้ย?"
"ห๊า!!! เอ่อ...ฉันไม่เข้าใจ นายจะให้ฉันรอนายเรื่องอะำำไรหรอ??" จุนซูเอ่ยถามพลางทำหน้่างงๆ
พูดขนาดนี้ยังไม่เข้าใจอีกหรอเนี่ย~ ดงอุนครุ่นคิด
"ก็รอผมไง....ผมบอกให้พี่รอผมหน่อย!!"
"ทำไมฉันต้องรอนายด้วยละ่ นายจะไปไหนหรอ??" อะไรกันเนี่ย!! ใสซื่อจริงๆ คิม จุนซู!!
"ผมไม่ได้จะไปไหน ผมแค่จะให้พี่รอจนกว่าผมจะมีสิทธิ์ได้รักพี่"
"สะ สิืทธิ์ที่จะได้ระ รัก ฉันงั้นหรอO///O" ดงอุนนายพูดอะไรออกมาเนี่ย!!! โชคดีน่ะที่ตอนนี้มืดมาก ไม่งั้นดงอุนคงได้เห็นแก้มแดงๆของเขาแน่ๆ
"ใช่ครับ...เพราะตอนนี้ผมยังไม่มีสิทธิ์ได้รักพี่"
"....."
"ก็อย่างที่พี่บอก.....เพราะผมยังมีจุนโฮอยู่....." น้ำเสียงดงอุนเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อต้องพูดถึงจุนโฮ เหตุผลเดียวที่ทำให้เขาไม่สามารถรักพี่จุนซูได้อย่างสนิทใจ
"พี่พูดถูกทุกอย่าง ผมไม่เคยสนใจความรู้สึกของจุนโฮเลย เพราะฉะนั้น ผมต้องจบเรื่องของจุนโฮก่อน ผมต้องทำให้เขารู้ว่าผมไม่ได้รักเขาเกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่ผมรักพี่......"
"....."
"ผมจึงอยากขอร้องให้พี่....." ดงอุนหยุดพูดไป ถึงแม้ความมืดจะทำให้เขามองเห็นหน้าของอีกฝ่ายไม่ชัด แต่เขาจะพูดให้คิม จุนซูได้ยินสะืทีว่า....
"ช่วยรอผมด้วยน่ะ!!!"
"......." จุนซูไม่คิดจะพูดอะไร
"........"เขาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเหมือนกัน ในเมื่อเขาได้บอกความรู้สึกของเขาให้คนตรงหน้าฟังไปหมดแล้ว.....
คนทั้งสองยังคงเงียบ มีเพียงเสียงคลื่นที่ซัดเข้าฝั่งเป็นระยะๆ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วที่คนทั้งสองยังคงไม่เอื้อนเอ่ยคำใดๆออกมา จนในที่สุด จุนซูก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ
"ฉันจะไม่รอนาย....." น้ำเสียงของจุนซูเรียบนิ่งทั้งๆที่พี่จุนซูไม่ได้ตะโกนตอบเขา แต่ทำไมมันยังคงดังก้องอยู่ในหัวเขาซ้ำไปซ้ำมา
"ฉันจะไม่รอนาย.....ฉันจะเดินไปเรื่อยๆ.......นายต่างหาก.."
"......"
"นายต่างหาก.....ที่ต้องตามฉัน"
"!!!" อะไรกันเนี่ย...งง~ ดงอุนครุ่นคิดพลางทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
"ถ้านายเดินตามฉันไม่ทัน.....งั้นก็พยายามวิ่งตามฉันให้ทันแล้วกัน เร็วๆล่ะ เปลี่ยนใจไม่รู้ด้วยน่ะ!!" จุนซูโบกมือเล็กน้อยก่อนจะเดินต่ออย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ดงอุนยืนยิ้มอยู่คนเดียว ยิ้มที่แปลว่าเขาเข้าใจความหมายสิ่งที่จุนซูบอกหมดแล้ว ผมเข้าใจพี่แล้ว เพราะฉะนั้น!!
"ผมตามพี่ทันแน่!! ^0^" ดงอุนตะโกนออกไป ไม่รู้ว่าจุนซูจะได้ยินหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่สนใจแล้วล่ะ!! เพราะตอนนี้เขารับรู้เพียงอย่างเดียวว่า
พี่จุนซูให้โอกาสผมแล้ว ขอบคุณครับ^^ ผมจะพยายามทำให้โอกาสนั้นเป็นความจริง จะไม่มีใครต้องเจ็บอีกแล้ว....~ ดงอุนคิดก่อนจะวิ่งกลับเข้าห้องพักของตัวเองไป รู้สึกตัวเบาหวิว คืนนี้เขาคงจะนอนหลับฝันดีแน่ๆ
..................................................
นี่เราต้องเข้ามาดูแลจุนโฮจริงๆหรอเนี่ย เฮ้อ..... ไอ้ตอนอยากเจอไม่เคยได้ใกล้ชิด แต่ไอ้ตอนไม่อยากเจอ ทำไมมันต้องมีเรื่องให้เจอกันด้วยว่ะ พี่เจย์น่ะพี่เจย์ ความหวังดีของพี่มันกำลังทำร้ายผมอยู่ พี่รู้หรือเปล่า?
ชานซองค่อยๆ ถืออ่างใส่น้ำพร้อมผ้าอีกสองผืนเข้ามาในห้องพักของจุนโฮอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าคนในห้องจะตื่นขึ้นมาสะก่อน เห็นพี่จุนซูบอกว่าพึ่งให้กินยาไป ป่านนี้คงหลับไม่รู้เรื่องแล้ว
ตอนนี้เขาเข้ามาในห้องเรียบร้อย จึงเอาของต่างๆที่เตรียมมาวางไว้ แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง จะได้นั่งมองดูคนป่วยเต็มๆตา แต่จุนโฮนอนหันตะแคงไปอีกทางทำให้เขา ไม่สามารถรู้ได้ว่าสีหน้าจุนโฮตอนนี้เป็นยังไงบ้าง คิดได้ดังนั้น จึงเอามือหนาจับไหล่บางๆ แล้วพลิกตัวคนบนเตียงให้หันมาประจัญหน้ากับเขาอย่างเบามือ กลัวว่าคนป่วยจะตื่นขึ้นมาอาละวาดเขาสะก่อน
คนร่างบางหันมาหาชานซองอย่างว่าง่าย ตามแรงดึงของอีกฝ่าย จุนโฮไม่ได้มีปากเสียงอะไรตอบโต้เขาซักนิด ตอนนี้พิษไข้มันทำให้ อี จุนโฮไร้เรี่ยวแรง ตัวก็สั่นไปหมด หน้าก็ซีด ปากก็ซีด คิ้วสวยเผลอขมวดเข้าหากันเป็นปม เพราะควบคุมตัวเองไม่ได้ ทำเอาชานซองใจเสียกับสภาพของจุนโฮที่ตัวเองได้เห็น
"จุนโฮรอเดี๋ยวน่ะ!!! ฉันกำลังจะเช็ดตัวให้นาย อย่าเป็นอะไรน่ะ!!" ว่าจบก็รีบเอาผ้าชุบน้ำบิดอย่างลวกๆด้วยความรีบร้อน ก่อนจะเช็ดตัวให้คนป่วยที่ตอนนี้ตัวร้อนเป็นไฟ
ชานซองเช็ดไปทั่ว ทั้งแขน ทั้งคอ ก่อนจะถือวิสาสะปลดกระดุมเสื้อของจุนโฮ แล้วค่อยๆเช็ดไปตามแผงอกและกล้ามท้องที่ดูดีสมกับร่างบางๆของอี จุนโฮ หลังากเช็ดตามเนื้อตามตัวเรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบคว้าผ้าอีกผืนมาชุบน้ำบิดจนหมาด ก่อนจะเกลี่ยผมของจุนโฮที่ปรกหน้าออก แล้ววางผ้าแนบกับหน้าผากร้อนๆ นั้นทันที
อย่าเป็นอะไรมากเลยนะ จุนโฮ แค่นี้ฉันก็จะบ้าตายเพราะนายอยู่แล้ว ทำไมนายไม่เคยฟังฉันบ้างเลยนะ เด็กดื้อ!!~ ชานซองครุ่นคิดด้วยความเป็นห่วงก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้คนร่างบางทันที แล้วคว้ามือสั่นๆของจุนโฮมาบีบแน่น เพื่อให้มันหยุดสั่นเสียที เขาไม่อยากเห็นจุนโฮต้องมานอนป่วยแบบนี้เลย ให้จุนโฮลุกมาด่าเขาเหมือนเดิมยังจะดีสะกว่า
ตอนนี้เขาอยากกอดคนตรงหน้าเหลือเกิน แต่เขารู้ดีว่า เขาไม่มีสิืทธิ์ทำแบบนั้น
ฉันไม่อยากเห็นนายในสภาพนี้แบบนี้เลย หวังว่าไข้จะลดลงมาบ้างนะ ไม่ีงั้นนายคงทรมานมากกว่านี้ เตือนอะไรทำไมไม่เคยฟังฉันบ้างเลยนะ เมื่อไหร่นายจะเลิกเอาแต่ใจตัวเองสะที อี จุนโฮ....
"ขะ ขอโืทษ..."
"หืม?" ชานซองรีบลุกขึ้นก่อนจะมองคนบนเตียงทันทีพลางเลิกคิ้วด้วยความสงสัย จุนโฮเพ้อว่าอะไรนะ!!
"ขะ ขอโทษ..." คนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้ม แต่คิ้วกลับขมวดเข้าหากัน ปากซีดๆค่อยๆขยับอย่างแผ่วเบา
"ฉะ ฉันขอโทษ.."
"นายเป็นอะไรจุนโฮ นายขอโทษใคร!!" ชานซองว่าก่อนจะบีบมือจุนโฮแน่น เขาต้องการให้จุนโฮรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ข้างๆจุนโฮ ไม่ได้ไปไหน ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ฉันอยู่ตรงนี้ แต่.....
มือหนากลับปล่อยมือจุนโฮทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่คนป่วยเพ้อต่อจากนี้.....
"ขะ ขอโทษ....ดงอุน...ฉันขอโทษ...ดงอุน....ดงอุน..."
ดงอุนงั้นหรอ!! ฉันอยู่ตรงนี้แต่นายกลับเรียกหาดงอุนงั้นหรอ.....ฉันดูแลนายอยู่ตอนนี้ แต่นายกลับร้องหาดงอุนงั้นหรอ.....ขอโทษมันทำไม!! ขอโทษที่ตัวเองมานอนป่วยอย่างนี้งั้นหรอ!! แล้วมันมาดูแลใส่ใจนายบ้้างมั้ย!! จุนโฮ....นายใจร้ายกับฉันมากเลย รู้บ้างหรือเปล่า.....
"ชานซอง......นายไปนอนเถอะ เดี๋ยวพี่ดูแลจุนโฮเอง" จุนซูที่เข้ามาในห้องได้ซักพักแล้ว แต่เขายืนฟังสิ่งที่จุนโฮพูดอยู่ เขาได้ยินทุกคำพูด เลยทำให้เขาไม่ได้ทัีกชานซองทันทีที่เข้ามา
"....." ชานซองไม่ได้ตอบอะไรจุนซู แต่เดินออกจากห้องทันที เขาไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้วตอนนี้ นอกจากด่าตัวเอง ว่าเมื่อไหร่จะหายโง่เสียที พอแล้ว ไม่เอาอีกแล้ว พอกันทีกับ อี จุนโฮ.....
"ดะ ดงอุน....ฉันขอโทษ...." คนป่วยยังคงเพ้อเพราะพิษไข้ไม่เลิก ทำเอาคนที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงตอนนี้ สะกดกลั้นน้ำใสๆ ไม่ให้มันไหลลงมา ถึงแม้ขอบตาเขาจะร้อนผ่าวไปหมดก็ตาม
"พี่ต่างหาก...ทะ ที่ต้องขอโทษนาย.." จุนซูเอ่ยเสียงแผ่วเบา เขาเหนื่อยล้าเหลือเกิน เขาคิดว่าทุกอย่างมันกำลังจะไปได้ด้วยดีแล้วสะอีก นี่เขาลืมไปแล้วหรอ ว่าจุนโฮรักดงอุนมาโดยตลอด ชอบดงอุนมานานมากแล้ว นี่เขากำลังทำให้จุนโฮเสียใจใช่มั้ย?? สิ่งที่เขาพูดกับดงอุนเมื่อกี้นี้มันไม่น่าเกิดขึ้นเลย ขอโทษนะ....จุนโฮ....พี่ขอโื๋ทษ....พี่เข้าใจแล้วว่าควรทำไงต่อดี...~ จุนซูครุ่นคิด ก่อนจะดึงผ้าห่มอีกผืนมาห่มให้คนน้องอีก เมื่อเห็นว่าจุนโฮยังคงสั่นอยู่ แล้วเดินเข้าห้องน้ำำไป เขาอยากแช่น้ำนานๆ ให้มันสบายใจขึ้นสะหน่อย เผื่อมันจะทำให้เขาหลับได้สนิทโดยไม่ต้องคิดอะไรมากในคืนนี้
แต่.....
มันทำให้จุนซูไม่ได้ยินประโยคต่อจากนี้ของจุนโฮ ประโยคที่จุนโฮไม่รู้และไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไป อะไรบางอย่างที่ตอบโจทย์ๆได้ทุกคำถามของจุนโฮเอง
"ชานซอง....ฉันรักนาย..."
..............................................................
"อูยองเปิดประตูให้พี่หน่อย!!" ไม่ว่าเปล่านิชคุณยังคงเอามือทุบประตูด้วยความเหนื่อยใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเรียกอูยองให้ออกมาคุยกับเขาได้ซักพักแล้ว แต่ผลตอบรับที่ได้ก็คือ ความเงียบ
"อูยอง อย่าทำแบบนี้ ออกมาคุยกับพี่ให้รู้เรื่อง!!" ตอนนี้พี่อยากเห็นหน้านายจริงๆ อูยอง
"......"
"อูยอง!! พี่ไม่ชอบที่นายทำตัวแบบนี้เลยนะ!!" นายเป็นอะไรหรือเปล่า พี่เป็นห่วงนายนะ ดังนั้นช่วยเปิดประตูให้พี่หน่อย
"......"
"อูยอง!!" ออกมาเถอะได้โปรด....~ นิชคุณได้แต่เก็บคำพูดคำหลังไว้ในใจ
หมับ!! มือของใครบางคนจับไหล่ของเขาไว้แน่น เป็นเชิงให้เขาหยุดการกระทำแบบนี้สะที
"พอเหอะ!! ไอ้คุณ" แจบอมนั่นเองที่ห้ามเขาไว้
"แต่ฉันอยากคุยกับอูยองให้รู้เรื่อง"
"ฉันไม่รู้ว่านายกับอูยองทะเลาะอะไรกันมา แต่ฉันว่าอูยองคงยังไม่อยากคุยกับนายตอนนี้ว่ะ" แจบอมเอ่ยบอกเพื่อนรัก เพราะเข้าใจความรู้สึกอูยอง เวลามีปัญหาก็อยากจะอยู่คนเดียวมากกว่าคุยกับใครทั้งนั้น
"แต่ฉัน...."
"ไอ้คุณ!! ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน..." แจบอมพูดขัดขึ้นอีกครั้ง เขาไม่อยากให้นิชคุณอารมณ์ร้อนไปมากกว่านี้ ไม่งั้นคนที่จะแย่คงจะเป็นอูยองไม่ใช่นิชคุณ
"ก็ได้...ฉันฝากนายดูแลอูยองให้ด้วยนะ" นิชคุณยอมเชื่อแจบอม เขารู้ว่าเพื่อนคนนี้หวังดีกับเขาเสมอ
"อื้ม^^" แจบอมตบไหล่นิชคุณเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปไขประตูห้องพักที่ล๊อคไว้เพราะฝีมือของใครบางคนข้างใน แล้วโบกมือไล่นิชคุณให้ไปนอนได้แล้ว ก่อนจะเข้าไปในห้องแล้วลงกลอนไว้เหมือนเดิม เขาก็ควรจะไปนอนเสียที
เฮ้อ....มาเที่ยวครั้งนี้ มันดีหรือไม่ดีว่ะเนี่ย ทำไมมันมีแต่เรื่องอย่างนี้ ทั้งชานซอง ทั้งไอ้คุณ แถมดงอุนกับจุนซูก็ดูแปลกๆอีก ปวดหัวโว๊ย!!!!
จบตอน
พาร์ทนี้ไรเตอร์รู้สึกปลื้มแจบอมมากเลย ดูรักเพื่อนรักน้องดี
ไม่ได้เจอคนอ่านสะนาน คิดถึงๆๆ
เผอิญช่วงนี้มีงานเยอะไปหน่อยเลยไม่มีเวลา
ไหนจะสอบ GAT PAT อีก
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ถ้าว่างจะเอามาลงให้ใหม่
คอมเม้น พลีสT^T
TS. Kato
ความคิดเห็น