ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP.1 ก็ใจมันหายละลายละลายละลายละไหลไปกับเธอ!!!
"ดงอุน!! ไปโรงเรียนได้แล้ว สายแร้วน่ะ" นิชคุณเรียกน้องชายผู้ซึ่งทำอะไรได้เชื่องช้าที่สุด แถมยังซุ่มซ่ามเป็นที่หนึ่งอีกด้วย
ไม่ทันขาดคำที่นิชคุณคิด...
"โครม!!!!!....โอ็ย๐0๐"
เสียงของน้องชายสุดที่รักร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวด นี่เป็นครั้งที่ 100 ได้แล้วมั้งที่น้องชายของเขา รีบร้อนจนตกบันได
"อีกแร้วน่ะ ดงอุน! นายหัดดูแลตัวเองบ้างได้มั้ย พี่ไม่มีเวลามาดูแลนายหรอกน่ะ" นิชคุณพูดออกไปด้วยความระอา ในพฤติกรรมของน้องชายที่เหลือทนเต็มที
"โธ่พี่คุณ พี่ก็รู้ว่าผมอ่อนแอมาตั้งแต่เกิด จนมันติดเป็นนิสัยซะแร้วสิ หึๆๆๆ"
ดงอุนหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ใช่เพราะตลก แต่เพราะสมเพชตัวเองที่ไม่เคยได้เรื่องอะไรสักอย่าง ต่างกับพี่ชายที่ทุกคนมักจะชื่นชมอยู่เสมอ
"ช่างเถอะ พี่ว่าเรารีบไปเรียนเหอะ เดี๋ยวสายแร้วจะซวย"
"ครับผม !!!"
....................................................................
ติ๊งต๊อง !!! ออดพักกลางวันดังขึ้น
"แจบอม!!~ " เสียงเรียกของเด็กหนุ่ม อ๊ก แทคยอน ผู้ีมีความสูง 186 ซม. ดูน่ากลัวแต่ทำตัวน่ารักเป็นที่หนึ่ง
"นิชคุณล่ะ" แจบอมทักขึ้นทันที
"เขาไปไหนไม่รู้ ช่วงนี้ชอบหายไปเฉย ๆ"
"ชานซองล่ะ" แจบอมยังคงถามต่อ
"ไปซ้อมบาสน่ะ" แทคยอนตอบแทบจะทันทีที่ถามคำถามจบ และรีบพูดต่อว่า
"คืนนี้ อย่าลืมนัดน่ะเฟ้ย!!!"
"ไม่ลืมหรอกน่ะ ถ้านิชคุณไป ฉันก็ไปแหละ "
เมื่อแทคยอนได้ยินที่คนข้างๆเอ่ย ก็เกิดความรู้สึกไม่พอใจชึ้นมาเฉย ๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัว ห้ามปากตัวเองต่อไม่ได้
"ถ้าฉันไป นายจะไปไหม" นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย แทคยอนได้แต่คิดในใจ
" เฮ้ !! นายเป็นไรเนี่ย พูดแบบนั้นหมายความว่าไง ห๊ะ!! " แจบอมสงสัยทันที แต่พอเห็นแทคยอนเงียบไป เขาจึงเลิกเซ้าซี้ และพูดต่อว่า
" ฉันคงไปไม่ได้แร้วล่ะ เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้มีซ้อมร้องเพลง" พูดจบ แจบอมก็ยกนาฬิกาขึ้นดู แล้วพูดกับแทคยอนว่า
"ฉันต้องไปแร้ว โทษน่ะ ช่วงนี้แทบจะหาเวลาว่างไม่ได้เลย ฉันคงไม่ว่างอยู่กับพวกนายสักพักอ่ะ ไปน่ะ" พูดจบ ชายหนุ่มก็วิ่งออกไปทันทีไม่ลืมที่จะโบกมือไล่หลัง ก่อนจะวิ่งหายไปโดยไม่ได้สังเกต สายตาที่เพื่อนของเขามองตามด้วยยความน้อยใจ
.............................................................................
"วันนี้กับข้าวโรงเรียนเราอร่อยเหมือนเดิมเลยน่ะ!"
นิชคุณเอ่ยเพราะดูเหมือนว่า เขาไม่รู้จะสนทนาอะไรกับ จาง อูยอง หนุ่มหล่อน่ารัก แก้มอูมที่เขาตามจีบมาหลายอาทิตย์แล้ว โดยการตามไปส่งถึงบ้าน ตามมาทานข้าวกลางวันด้วย และสารพัดที่เขาจะทำให้อูยองหันมาสนใจเขาได้ แต่ดูเหมือนมันจะยากสักหน่อย
"นี่ !!! นายไม่มีเพื่อนคบหรือไง ตามฉันอยู่ได้ เบื่อน่ะโว๊ย เข้าใจป่ะ!!!!" เด็กหนุ่มแก้มอูมโวยวายหน้าตึง แต่ก็ยังดูน่ารักสำหรับนิชคุณอยู่ดี แล้วจะให้เขาไม่ตามตื๊อได้ยังไงไหว
"ก็นายน่ารักอ่ะ หึๆๆ"
เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งยิ้มหวานให้อูยอง ซึ่งเนี่ยแหละที่ทำให้อูยองหงุดหงิดมากที่สุด เขาเกลียดรอยยิ้มชวนฝันของนิชคุณเป็นที่สุด ไอ้บ้าเอ๊ย! อูยองคิดในใจ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนอีกสองคน ที่ส่งยิ้มแซวๆ มาทางเค้า
"ยิ้มอะไรกัน ห๊ะ!!"
" นายเขินล่ะสิ อูยอง ห๊ะๆๆๆๆ" พี่จุนซูหัวเราะชอบใจ ก่อนจะขอปลีกตัวไป ซ้อมดนตรีต่อ
ส่วนชายหนุ่มอีกคน เขาคือ อี จุนโฮ หนุ่มหล่อตาตี่น่ารัก แถมก้นยังงอนได้ใจอีกด้วย เอ่ยต่อจากพี่ชายที่พึ่งปลีกตัวออกไปเมื่อกี้ทันที
"เฮ้!! นายเลิกเล่นตัวได้แล้วมั้ง พี่คุณก็ออกจะน่ารักดีน่ะ"
"ถูกต้องคร๊าบบบบ" นิชคุณขานรับหน้าบานทันที แต่ก็ต้องหุบยิ้มอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตา เฉียบขาดของอูยอง แต่ทำไงได้ก็เขาตกหลุมรักไอ้เด็กผู้ชายแก้มป่องคนนี้แร้วนิ ปกติอูยองเป็นคนทะเล้นน่ารัก แต่พออยู่กับเขาทีไรกลับทำหน้าบึ้งตึงแทบจะตลอดเวลา
"โอเคๆๆ งั้นพี่ไปก่อนน่ะหวังว่าเย็นนี้นายจะรอพี่ไปส่งน่ะ บาย" นิชคุณส่งยิ้มให้อูยองก่อนจะวิ่งออกไป
"ชิ!!" ใครจะรอให้โง่ล่ะ
"อะไรน่ะ อูยอง นายงอนพี่คุณรึไงที่รีบไปเร็วนักอ่ะ" จุนโฮแซวเพื่อนรักสุดซี้ของเขา ที่คุยกันได้ทุกเรื่อง
"บ้าเหรอไงวว่ะ!!! ฉันไม่มีวันชอบไอ้พี่คุณนั่นหรอก หว่านเสน่ห์คนเค้าไปทั่วแบบนั้น ฉันไม่ชอบเฟ้ย" อูยองพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างแรง
"นายหึงอยุ่ล่ะสิเพื่อน ฮ่าๆๆๆ" จุนโฮหัวเราะเสียงดัง เขามีความสุขที่ได้แซวเพื่อนของเขา เพราะอูยองบ้าจี้ตามคำพูดของเขาเสมอ
"เฮ้ย!! ป่าว่ะเฟ้ย ฉันไปดีกว่าอยุ่กับนายประสาทจะกิน ไปล่ะ" พูดจบก็หน้าแดงวิ่งออกไปอีกคน ทิ้งให้จุนโฮนั่งอยู่คนเดียว
"อ้าว รอด้วยดิ ไปกันหมดเลย ทำไมฉันต้องโดนทิ้งอยู่คนเดียวทุกทีน่ะ เฮ้อ....." จุนโฮเซ็ง ก่อนจะวิ่งตามอูยองออกไป
....................................................................
เสียงเปียโนดังอยู่ในห้องซ้อมดนตรี เป็นฝีมือของ คิม จุนซู คนที่มีความสามารถในการเล่นเปียโนเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนนีิ้ แต่ก็ต้องถูกขัดจังหวะของใครบางคน
"โครม!!! โอ๊ย!! "
"เอาอีกแร้วน่ะดงอุน ถือให้มันดี ๆ หน่อยสิ รุมั้ยว่าไวโอลินตัวนี้มันแพงน่ะเฟ้ย นายไปไกลๆเลย ไป ทำไมพี่จุนซูต้องรับคนอย่างแกมาอยุ่ในชมรมด้วยว่ะ ไม่ได้เรื่อง!!" พูดบรุ่นพี่หน้าโหดคนนั้นก็เดินหัวเสียออกจากห้องทันที
"เฮ้อ......" เสียงดงอุนถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความซุ่มซ่ามของตนเอง
"นายเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า" จุนซูรีบวิ่งเข้ามาดูหลังจากที่เห็นดงอุน เดินสะดุดขอบประตูห้องซ้อมดนตรีจนล้มหน้าคะมำ
"มะ มะ ไม่เปนไรครับพี่" ดงอุนพูดอย่างติดขัดเขาตกใจที่เพิ่งสังเกตว่า พี่จุนซูอยู่ในห้องนี้ เพราะเขากลัวว่าจะโดนพี่จุนซู ประธานชมรมไล่เขาออกจากชมรมที่เขารัก
"ทำไมนายต้องทำท่าทางกลัวฉันขนาดนั้นด้วย ห๊ะ"
"ปะ ปะ เปล่าครับ"
"นั้นแหละที่เขาเรียกว่ากลัวน่ะ ฉันไม่ไล่นายออกหรอกน่ะไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ ตกลงนายเจ็บตรงไหนรึเปล่าเนี่ย" ไม่พูดเปล่าจุนซูเอื้อมมือมาสัมผัสหน้าผากของเขาด้วย
"โอ๊ย!!!"
"โืทด!!! เจ็บหรอ เฮ้ย!!! นายหัวโนนิ มานั่งนี่เลย" จุนซูดันหลังของดงอุนให้มานั่งบนเก้าอี้ใกล้ตัวเขา ก่อนจะรีบไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้ดงอุน
"เจ็บมั้ย?"
"........"
"เจ็บมั้ย??"
"........"
"เฮ้ย!!! ฟังอยุ่ป่าวเนี่ย หรือสมองนายกระทบกระเทือนไปแร้วห๊ะ"
สีหน้าจุนซูฉายความเป็นห่วงทันทีที่เห็น อาการผิดปกติของดงอุน แต่ไม่ใข่เพราะความเจ็บจนทำให้เขาเบลอหรอก แต่เป็นเพราะแววตาที่พี่จุนซูมองผมต่างหากล่ะ มีแต่พี่คนเดียวจริงๆ ที่ไม่เคยซ้ำเติมผม แต่เป็นห่วงผมจากใจจริง นี่แหละครับ ที่ทำให้ผม ไม่อยากละสายตาไปจากเขา ดงอุนครุ่นคิด
"นี่นายจะมองหน้าฉันอีกนานมั้ัยเนี่ย ฉันถามว่านายเป็นอะไรรึป่าว??" จุนซูคาดคั้น
"ปะ ปะ เปล่าครับ ผมปกติดี ไม่เป็นไรแร้วครับ"
"อื้ม ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นฉันกลับก่อนน่ะ เลิกเรียนพอดี นายกลับไหวรึเปล่า ให้ฉันไปส่งมั้ย?"
"วะ วะ วะ ไหว คะ ครับ!!!" ตอนนี้เขาไม่สามารถพูดให้เป็นคำได้อีกแล้ว
"ไหวก็ดี งั้นพี่ไปน่ะ" จุนซูส่งยิ้มให้ดงอุน ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
" เฮ้อ........... ฉันเป็นไรเนี่ย" ดงอุนถอนหายใจกับความรู้สึกของตนเอง นี่เราคงไม่ใช่เกย์แบบพี่คุณใช่มั้ยเนี่ย เฮ้อ......
...............................................................................
"เฮ้อ..." จุนโฮ ถอนหายใจทุกครั้งที่ถึงเวลาเลิกเรียนเขาไม่อยากกลับบ้าน เพราะจุนโฺฮอยุ่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เขาอายุได้ 14 ปี พ่อแม่มักส่งเงินมาให้เขาใช้จ่ายทุกเดือน ส่วนพ่อกับแม่ก็ไปทำธุรกิจอยู่เมืองนอก ไม่เคยกลับมาหาเขาเลยสักครั้ง ทำให้จุนโฮอยู่คนเดียวมาโดยตลอด จึงไม่ค่อยอยากสุงสิงกับใคร ก็คงมีแต่พี่จุนซูกับอูยองเนี่แหละที่เขาไว้ใจและสนิทใจจะคบหาด้วย
"ฉันกลับก่อนน่ะเฟ้ย ไม่อยากกลับเย็นอ่ะเดี๋ยวไอ้บ้านั้นมันจะตามมาอีก" อูยองเพื่อนรักพูดกับเขาพลางทำท่าขนลุกขนพอง
" ไอ้บ้าที่ว่า พี่คุณน่ะเหรอ ฉันคิดว่านายชอบเขาสะอีก"
"บ้าเหรอ!! ป่าวสะหน่อย แต่ช่างเหอะ โทดน่ะเว้ยฉันอยู่เป็นเพื่อนแกไม่ได้ว่ะ" อูยองรู้สึกผิดที่ต้องทิ้งเพื่อนกลับบ้านก่อน แต่เขาก็ไม่อยากทนเห็นหน้ากวนๆ ของนิชคุณมาตามหลอกหลอนเหมือนกัน
"ไม่เป็นไร ฉันอยู่อีกซักพักก็กลับแร้วแกไปเหอะ"
"เออๆๆ ไปน่ะ" อูยองโบกมือลาก่อนจะเดินจากไป
"เฮ้อ...." "เฮ้อ....." เอ้า!! ใครถอนหายใจพร้อมเราว่ะเนี่ย ผมหันไปมองที่มาของเสียง ก็ได้เจอกับ ฮวาง ชานซอง เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกับเขา แต่สูง หล่อ หน้าตาดี เป็นนักกีฬาของโรงเรียนอีกด้วย ยืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"อ้าว จุนโฮ นายยังไม่กลับบ้านหรอ"
"มันก็เรื่องของฉันอีกแหละ ไม่เกี่ยวไรกับนายสะหน่อย"
จุฯโฮตอบไปอย่างนั้น อย่างไม่กลัวชานซองจะเสียหน้า เขาไม่ชอบชานซอง เขายอมรับว่าอิจฉาหมอนี่ี เพราะชานซอง ป๊อปมากไม่ใช่แค่ในหมู่สาวๆ แต่ในกลุ่มผู้ชายก็ฮอตไม่แพ้กัน เพราะงั้นจุนโฮถึงอิจฉา
"เฮ้!! นายจะพูดดีๆกับฉันบ้างไม่ได้เลยรึไง อี จุนโฮ"
"โืทดน่ะ แร้วทำไมฉันต้องพูดดีกับนายด้วย" ขาดคำ ชานซองเข้ามาขยุ้มคอเสื้อเขาทันที ทำไมแววตาหมอนี่ดูน่ากลัวจัง จุนโฮคิดแต่เขาก็ต้องเก๊กหน้านิ่งไว้แม้ในใจจะร้อนรนเต็มที
"ระวังคำพูดนายหน่อยน่ะ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนาย" พูดจบชานซองก็ปล่อยจุนโฮให้เป็นอิสระอีกครั้ง
"ฮึ!! ไม่กล้ารึไง รึกลัวจะเสียภาพลักษณ์นักกีฬาดีเด่น" ไม่วายเขาก็ห้ามปากตัวเองไม่ได้อยู่ดี อี จุนโฮ น่ะอี จุนโฮ พูดจบเขาก็โดนชานซองชกเข้าที่ปากอย่างจัง
เจ็บ นั่นคือความรู้สึกแรกของเขา
คาว นั้นคือความรู้สึกที่สอง เมื่อน้ำอุ่นๆ ไหลเข้าไปในปากเขา สงสัยปากจะแตก
พอชานซองสังเกตเห็นเลือดที่ไหลออกจากมุมปากของผู้ชายที่กวนบาทาเขาเมื่อครู่นี้ ก็ตกใจกับฝีมือตัวเองทันที
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายเจ็บมั้ย"
"ไอ้บ้าเอ๊ย!! ต่อยเต็มแรงขนาดนี้ไม่เจ็บมั้ง โอ๊ย!!" สงสัยเขาจะอ้าปากกว้างเกินไป
"จุนโฮ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายมายั่วโมโหฉันทำไมล่ะ"
"แร้วใครจะไปรู้ว่านายจะสิ้นคิดขนาดนี้ล่ะ โอ๊ย!" พูดไปก็เจ็บไป สงสัยฉันคงต้องหยุดพูดไปสักพัก จุนโฮคิด
"งั้นนายขึ้นหลังฉันเลย ฉันจะพานายไปดรงพยาบาล" ชานซองเอ่ยพลางทำหน้าตกใจกับฝีมือตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ชานซองเป็นประเภททำก่อนคิด ถึงจริงๆแร้วเขาจะเป็นคนดีกว่าที่คิดก็เหอะ
"ไอ้เวร!...โอ๊ย!!! เจ็บปากน่ะไม่ได้เจ็บขา" พูดไปก็เจ็บไป ห๊วย!!
"อ้าวหรอๆๆ โทดที งั้นเดี๋ยวฉันพานายไปส่งโรงพยาบาลเอง ป่ะ"
"ไม่ต้องยุ่ง ฉันไม่ไป เลิกวุ่นวายกับฉันสักที" ครั้งนี้จุนโฮพยายามอ้าปากพูดให้แคบลง พร้อมทั้งสะบัดแขนของชานซองออกที่พยายามดึงแขนเขาให้ไปกับตนเอง ก่อนที่จุนโฮจะเดินออกจากโรงเรียนไป
ตึก ตึก ตึก
เสียงคนเดินตามหลังเขามาห่างๆ จุนโอรู้ดีว่าไม่ใช่ใครอื่น ไอ้หมีควายนั่นเอง
"นี่ นายเลิกเดินตามฉันได้หรือยัง" ครั้งนี้เขาพูดเสียงเบาเพราะไม่สามารถอ้าปากให้กว้างได้
" ฉันจะเดินไปส่งนายที่บ้าน และขอโทดพ่อแม่นายด้วย ที่ทำให้นายเจ็บตัว"
"ไม่มี"
"เอ๋!!"
"ไม่มี!"
"ไม่มีไรหรอ ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด"
"ไม่มีพ่อแม่ พวกเขาไม่ได้อยุ่กับฉัน ฉันอยุ่ตัวคนเดียว ถ้านายได้ยินชัดแร้วก็เชิญ ไม่ต้องกังวลเรื่องพ่อแม่ฉัน บาย" พูดจบเขาก็รีบเดินให้เร็วขึ้นแต่ก็ไม่เร็วเท่าชายร่างสูงกว่าอยู่ดี
"เหมือนกันเรย"
"หืม!!"
"ฉันก็อยุ่คนเดียวเหมือนกันไง" ชานซองเอ่ยยิ้มๆ เพราะเขาก็คงเหมือนจุนโฮที่ไม่ค่อยอยากกลับบ้านเหมือนกัน
"แร้วนายจะบอกฉันทำไม" พูดจบจุนโอก็เดินต่อทันที แต่ก็มิวายโดนมือของใครบางคนจับแขนเขาไว้แน่น
"ฉันขอไปส่งนายถึงบ้านก่อนได้มั้ย ไม่งั้นฉันรู้สึกผิดแย่เรย"
"ไม่ต้อง" อะไรว่ะเนี่ยไอ้สายตาแบบนี้ ทำไมมันโหวงๆ ยังไงก็ไม่รู้ และก็ไอ้ความรู้สึกแปลกๆ นี่ก็ด้วย จุนโฮพยายามสลัดความคิดบ้าๆนี่ออก
"ถ้านายยังดื้ออยู่อีก ฉันจะไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอกน่ะ"
"ทำไมนายจะชกปากฉันอีกข้างเหรอไง" จุนโฮตอบยียวน
ชานซองยิ้มกริ่มก่อนจะตอบว่า "ก็จะทำแบบนี้ไง"
"เฮ้ย!! ปล่อยน่ะเว๊ย" จุนโฮดิ้นสุดแรงเมื่อชานซองแบกเขาขึ้นหลัง
" นี่ อยากตกลงมาขาหักเหรอไง อยู่นิ่งๆแร้วบอกทางไปบ้านนายมา" ชานซองชายหนุ่มร่างใหญ่หันมามองเขาจากด้านหลังด้วยสายตาเอาจริง
"เออๆๆๆๆ โอเคๆ ฉันแพ้ พอใจมั้ย"
"หึๆๆ ดี นายก็น่ารักเหมือนกันน่ะเนี่ย" ชานซองพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มบนหลังเขา
ตึก ๆๆๆๆๆ นี่ไม่ใช่เสียงคนเดินแน่นอนแต่เป็นเสียงใจของเขา ที่มันแต้นแปลกๆ แต่ถ้าไม่ใช่ว่าจุนโฮมีคนที่ชอบอยุ่แร้ว เขาคงคิดว่าเราคงชอบหมอนี่ก็เป็นได้ โชคดีของเขาไป
.........................................................
จบตอน
จบไปแล้วตอนนึงหวังว่า จะอัพตอนใหม่เร็วๆนี่ น่ะ่ค่ะ
ติชมกันได้ไม่ว่ากัน แต่อย่าด่าแรงๆก็พอ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบ แร้วจะมาอัพใหม่เร็วๆนี้ แน่นอนค่ะ ^^
TS. Kato
ติ๊งต๊อง !!! ออดพักกลางวันดังขึ้น
"แจบอม!!~ " เสียงเรียกของเด็กหนุ่ม อ๊ก แทคยอน ผู้ีมีความสูง 186 ซม. ดูน่ากลัวแต่ทำตัวน่ารักเป็นที่หนึ่ง
"นิชคุณล่ะ" แจบอมทักขึ้นทันที
"เขาไปไหนไม่รู้ ช่วงนี้ชอบหายไปเฉย ๆ"
"ชานซองล่ะ" แจบอมยังคงถามต่อ
"ไปซ้อมบาสน่ะ" แทคยอนตอบแทบจะทันทีที่ถามคำถามจบ และรีบพูดต่อว่า
"คืนนี้ อย่าลืมนัดน่ะเฟ้ย!!!"
"ไม่ลืมหรอกน่ะ ถ้านิชคุณไป ฉันก็ไปแหละ "
เมื่อแทคยอนได้ยินที่คนข้างๆเอ่ย ก็เกิดความรู้สึกไม่พอใจชึ้นมาเฉย ๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัว ห้ามปากตัวเองต่อไม่ได้
"ถ้าฉันไป นายจะไปไหม" นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย แทคยอนได้แต่คิดในใจ
" เฮ้ !! นายเป็นไรเนี่ย พูดแบบนั้นหมายความว่าไง ห๊ะ!! " แจบอมสงสัยทันที แต่พอเห็นแทคยอนเงียบไป เขาจึงเลิกเซ้าซี้ และพูดต่อว่า
" ฉันคงไปไม่ได้แร้วล่ะ เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้มีซ้อมร้องเพลง" พูดจบ แจบอมก็ยกนาฬิกาขึ้นดู แล้วพูดกับแทคยอนว่า
"ฉันต้องไปแร้ว โทษน่ะ ช่วงนี้แทบจะหาเวลาว่างไม่ได้เลย ฉันคงไม่ว่างอยู่กับพวกนายสักพักอ่ะ ไปน่ะ" พูดจบ ชายหนุ่มก็วิ่งออกไปทันทีไม่ลืมที่จะโบกมือไล่หลัง ก่อนจะวิ่งหายไปโดยไม่ได้สังเกต สายตาที่เพื่อนของเขามองตามด้วยยความน้อยใจ
.............................................................................
"วันนี้กับข้าวโรงเรียนเราอร่อยเหมือนเดิมเลยน่ะ!"
นิชคุณเอ่ยเพราะดูเหมือนว่า เขาไม่รู้จะสนทนาอะไรกับ จาง อูยอง หนุ่มหล่อน่ารัก แก้มอูมที่เขาตามจีบมาหลายอาทิตย์แล้ว โดยการตามไปส่งถึงบ้าน ตามมาทานข้าวกลางวันด้วย และสารพัดที่เขาจะทำให้อูยองหันมาสนใจเขาได้ แต่ดูเหมือนมันจะยากสักหน่อย
"นี่ !!! นายไม่มีเพื่อนคบหรือไง ตามฉันอยู่ได้ เบื่อน่ะโว๊ย เข้าใจป่ะ!!!!" เด็กหนุ่มแก้มอูมโวยวายหน้าตึง แต่ก็ยังดูน่ารักสำหรับนิชคุณอยู่ดี แล้วจะให้เขาไม่ตามตื๊อได้ยังไงไหว
"ก็นายน่ารักอ่ะ หึๆๆ"
เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากส่งยิ้มหวานให้อูยอง ซึ่งเนี่ยแหละที่ทำให้อูยองหงุดหงิดมากที่สุด เขาเกลียดรอยยิ้มชวนฝันของนิชคุณเป็นที่สุด ไอ้บ้าเอ๊ย! อูยองคิดในใจ ก่อนจะหันไปหาเพื่อนอีกสองคน ที่ส่งยิ้มแซวๆ มาทางเค้า
"ยิ้มอะไรกัน ห๊ะ!!"
" นายเขินล่ะสิ อูยอง ห๊ะๆๆๆๆ" พี่จุนซูหัวเราะชอบใจ ก่อนจะขอปลีกตัวไป ซ้อมดนตรีต่อ
ส่วนชายหนุ่มอีกคน เขาคือ อี จุนโฮ หนุ่มหล่อตาตี่น่ารัก แถมก้นยังงอนได้ใจอีกด้วย เอ่ยต่อจากพี่ชายที่พึ่งปลีกตัวออกไปเมื่อกี้ทันที
"เฮ้!! นายเลิกเล่นตัวได้แล้วมั้ง พี่คุณก็ออกจะน่ารักดีน่ะ"
"ถูกต้องคร๊าบบบบ" นิชคุณขานรับหน้าบานทันที แต่ก็ต้องหุบยิ้มอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตา เฉียบขาดของอูยอง แต่ทำไงได้ก็เขาตกหลุมรักไอ้เด็กผู้ชายแก้มป่องคนนี้แร้วนิ ปกติอูยองเป็นคนทะเล้นน่ารัก แต่พออยู่กับเขาทีไรกลับทำหน้าบึ้งตึงแทบจะตลอดเวลา
"โอเคๆๆ งั้นพี่ไปก่อนน่ะหวังว่าเย็นนี้นายจะรอพี่ไปส่งน่ะ บาย" นิชคุณส่งยิ้มให้อูยองก่อนจะวิ่งออกไป
"ชิ!!" ใครจะรอให้โง่ล่ะ
"อะไรน่ะ อูยอง นายงอนพี่คุณรึไงที่รีบไปเร็วนักอ่ะ" จุนโฮแซวเพื่อนรักสุดซี้ของเขา ที่คุยกันได้ทุกเรื่อง
"บ้าเหรอไงวว่ะ!!! ฉันไม่มีวันชอบไอ้พี่คุณนั่นหรอก หว่านเสน่ห์คนเค้าไปทั่วแบบนั้น ฉันไม่ชอบเฟ้ย" อูยองพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างแรง
"นายหึงอยุ่ล่ะสิเพื่อน ฮ่าๆๆๆ" จุนโฮหัวเราะเสียงดัง เขามีความสุขที่ได้แซวเพื่อนของเขา เพราะอูยองบ้าจี้ตามคำพูดของเขาเสมอ
"เฮ้ย!! ป่าว่ะเฟ้ย ฉันไปดีกว่าอยุ่กับนายประสาทจะกิน ไปล่ะ" พูดจบก็หน้าแดงวิ่งออกไปอีกคน ทิ้งให้จุนโฮนั่งอยู่คนเดียว
"อ้าว รอด้วยดิ ไปกันหมดเลย ทำไมฉันต้องโดนทิ้งอยู่คนเดียวทุกทีน่ะ เฮ้อ....." จุนโฮเซ็ง ก่อนจะวิ่งตามอูยองออกไป
....................................................................
เสียงเปียโนดังอยู่ในห้องซ้อมดนตรี เป็นฝีมือของ คิม จุนซู คนที่มีความสามารถในการเล่นเปียโนเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนนีิ้ แต่ก็ต้องถูกขัดจังหวะของใครบางคน
"โครม!!! โอ๊ย!! "
"เอาอีกแร้วน่ะดงอุน ถือให้มันดี ๆ หน่อยสิ รุมั้ยว่าไวโอลินตัวนี้มันแพงน่ะเฟ้ย นายไปไกลๆเลย ไป ทำไมพี่จุนซูต้องรับคนอย่างแกมาอยุ่ในชมรมด้วยว่ะ ไม่ได้เรื่อง!!" พูดบรุ่นพี่หน้าโหดคนนั้นก็เดินหัวเสียออกจากห้องทันที
"เฮ้อ......" เสียงดงอุนถอนหายใจเฮือกใหญ่กับความซุ่มซ่ามของตนเอง
"นายเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึเปล่า" จุนซูรีบวิ่งเข้ามาดูหลังจากที่เห็นดงอุน เดินสะดุดขอบประตูห้องซ้อมดนตรีจนล้มหน้าคะมำ
"มะ มะ ไม่เปนไรครับพี่" ดงอุนพูดอย่างติดขัดเขาตกใจที่เพิ่งสังเกตว่า พี่จุนซูอยู่ในห้องนี้ เพราะเขากลัวว่าจะโดนพี่จุนซู ประธานชมรมไล่เขาออกจากชมรมที่เขารัก
"ทำไมนายต้องทำท่าทางกลัวฉันขนาดนั้นด้วย ห๊ะ"
"ปะ ปะ เปล่าครับ"
"นั้นแหละที่เขาเรียกว่ากลัวน่ะ ฉันไม่ไล่นายออกหรอกน่ะไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ ตกลงนายเจ็บตรงไหนรึเปล่าเนี่ย" ไม่พูดเปล่าจุนซูเอื้อมมือมาสัมผัสหน้าผากของเขาด้วย
"โอ๊ย!!!"
"โืทด!!! เจ็บหรอ เฮ้ย!!! นายหัวโนนิ มานั่งนี่เลย" จุนซูดันหลังของดงอุนให้มานั่งบนเก้าอี้ใกล้ตัวเขา ก่อนจะรีบไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้ดงอุน
"เจ็บมั้ย?"
"........"
"เจ็บมั้ย??"
"........"
"เฮ้ย!!! ฟังอยุ่ป่าวเนี่ย หรือสมองนายกระทบกระเทือนไปแร้วห๊ะ"
สีหน้าจุนซูฉายความเป็นห่วงทันทีที่เห็น อาการผิดปกติของดงอุน แต่ไม่ใข่เพราะความเจ็บจนทำให้เขาเบลอหรอก แต่เป็นเพราะแววตาที่พี่จุนซูมองผมต่างหากล่ะ มีแต่พี่คนเดียวจริงๆ ที่ไม่เคยซ้ำเติมผม แต่เป็นห่วงผมจากใจจริง นี่แหละครับ ที่ทำให้ผม ไม่อยากละสายตาไปจากเขา ดงอุนครุ่นคิด
"นี่นายจะมองหน้าฉันอีกนานมั้ัยเนี่ย ฉันถามว่านายเป็นอะไรรึป่าว??" จุนซูคาดคั้น
"ปะ ปะ เปล่าครับ ผมปกติดี ไม่เป็นไรแร้วครับ"
"อื้ม ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นฉันกลับก่อนน่ะ เลิกเรียนพอดี นายกลับไหวรึเปล่า ให้ฉันไปส่งมั้ย?"
"วะ วะ วะ ไหว คะ ครับ!!!" ตอนนี้เขาไม่สามารถพูดให้เป็นคำได้อีกแล้ว
"ไหวก็ดี งั้นพี่ไปน่ะ" จุนซูส่งยิ้มให้ดงอุน ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
" เฮ้อ........... ฉันเป็นไรเนี่ย" ดงอุนถอนหายใจกับความรู้สึกของตนเอง นี่เราคงไม่ใช่เกย์แบบพี่คุณใช่มั้ยเนี่ย เฮ้อ......
...............................................................................
"เฮ้อ..." จุนโฮ ถอนหายใจทุกครั้งที่ถึงเวลาเลิกเรียนเขาไม่อยากกลับบ้าน เพราะจุนโฺฮอยุ่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เขาอายุได้ 14 ปี พ่อแม่มักส่งเงินมาให้เขาใช้จ่ายทุกเดือน ส่วนพ่อกับแม่ก็ไปทำธุรกิจอยู่เมืองนอก ไม่เคยกลับมาหาเขาเลยสักครั้ง ทำให้จุนโฮอยู่คนเดียวมาโดยตลอด จึงไม่ค่อยอยากสุงสิงกับใคร ก็คงมีแต่พี่จุนซูกับอูยองเนี่แหละที่เขาไว้ใจและสนิทใจจะคบหาด้วย
"ฉันกลับก่อนน่ะเฟ้ย ไม่อยากกลับเย็นอ่ะเดี๋ยวไอ้บ้านั้นมันจะตามมาอีก" อูยองเพื่อนรักพูดกับเขาพลางทำท่าขนลุกขนพอง
" ไอ้บ้าที่ว่า พี่คุณน่ะเหรอ ฉันคิดว่านายชอบเขาสะอีก"
"บ้าเหรอ!! ป่าวสะหน่อย แต่ช่างเหอะ โทดน่ะเว้ยฉันอยู่เป็นเพื่อนแกไม่ได้ว่ะ" อูยองรู้สึกผิดที่ต้องทิ้งเพื่อนกลับบ้านก่อน แต่เขาก็ไม่อยากทนเห็นหน้ากวนๆ ของนิชคุณมาตามหลอกหลอนเหมือนกัน
"ไม่เป็นไร ฉันอยู่อีกซักพักก็กลับแร้วแกไปเหอะ"
"เออๆๆ ไปน่ะ" อูยองโบกมือลาก่อนจะเดินจากไป
"เฮ้อ...." "เฮ้อ....." เอ้า!! ใครถอนหายใจพร้อมเราว่ะเนี่ย ผมหันไปมองที่มาของเสียง ก็ได้เจอกับ ฮวาง ชานซอง เด็กหนุ่มรุ่นเดียวกับเขา แต่สูง หล่อ หน้าตาดี เป็นนักกีฬาของโรงเรียนอีกด้วย ยืนอยู่ข้างหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"อ้าว จุนโฮ นายยังไม่กลับบ้านหรอ"
"มันก็เรื่องของฉันอีกแหละ ไม่เกี่ยวไรกับนายสะหน่อย"
จุฯโฮตอบไปอย่างนั้น อย่างไม่กลัวชานซองจะเสียหน้า เขาไม่ชอบชานซอง เขายอมรับว่าอิจฉาหมอนี่ี เพราะชานซอง ป๊อปมากไม่ใช่แค่ในหมู่สาวๆ แต่ในกลุ่มผู้ชายก็ฮอตไม่แพ้กัน เพราะงั้นจุนโฮถึงอิจฉา
"เฮ้!! นายจะพูดดีๆกับฉันบ้างไม่ได้เลยรึไง อี จุนโฮ"
"โืทดน่ะ แร้วทำไมฉันต้องพูดดีกับนายด้วย" ขาดคำ ชานซองเข้ามาขยุ้มคอเสื้อเขาทันที ทำไมแววตาหมอนี่ดูน่ากลัวจัง จุนโฮคิดแต่เขาก็ต้องเก๊กหน้านิ่งไว้แม้ในใจจะร้อนรนเต็มที
"ระวังคำพูดนายหน่อยน่ะ ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนาย" พูดจบชานซองก็ปล่อยจุนโฮให้เป็นอิสระอีกครั้ง
"ฮึ!! ไม่กล้ารึไง รึกลัวจะเสียภาพลักษณ์นักกีฬาดีเด่น" ไม่วายเขาก็ห้ามปากตัวเองไม่ได้อยู่ดี อี จุนโฮ น่ะอี จุนโฮ พูดจบเขาก็โดนชานซองชกเข้าที่ปากอย่างจัง
เจ็บ นั่นคือความรู้สึกแรกของเขา
คาว นั้นคือความรู้สึกที่สอง เมื่อน้ำอุ่นๆ ไหลเข้าไปในปากเขา สงสัยปากจะแตก
พอชานซองสังเกตเห็นเลือดที่ไหลออกจากมุมปากของผู้ชายที่กวนบาทาเขาเมื่อครู่นี้ ก็ตกใจกับฝีมือตัวเองทันที
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายเจ็บมั้ย"
"ไอ้บ้าเอ๊ย!! ต่อยเต็มแรงขนาดนี้ไม่เจ็บมั้ง โอ๊ย!!" สงสัยเขาจะอ้าปากกว้างเกินไป
"จุนโฮ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ นายมายั่วโมโหฉันทำไมล่ะ"
"แร้วใครจะไปรู้ว่านายจะสิ้นคิดขนาดนี้ล่ะ โอ๊ย!" พูดไปก็เจ็บไป สงสัยฉันคงต้องหยุดพูดไปสักพัก จุนโฮคิด
"งั้นนายขึ้นหลังฉันเลย ฉันจะพานายไปดรงพยาบาล" ชานซองเอ่ยพลางทำหน้าตกใจกับฝีมือตัวเอง เขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ แต่ชานซองเป็นประเภททำก่อนคิด ถึงจริงๆแร้วเขาจะเป็นคนดีกว่าที่คิดก็เหอะ
"ไอ้เวร!...โอ๊ย!!! เจ็บปากน่ะไม่ได้เจ็บขา" พูดไปก็เจ็บไป ห๊วย!!
"อ้าวหรอๆๆ โทดที งั้นเดี๋ยวฉันพานายไปส่งโรงพยาบาลเอง ป่ะ"
"ไม่ต้องยุ่ง ฉันไม่ไป เลิกวุ่นวายกับฉันสักที" ครั้งนี้จุนโฮพยายามอ้าปากพูดให้แคบลง พร้อมทั้งสะบัดแขนของชานซองออกที่พยายามดึงแขนเขาให้ไปกับตนเอง ก่อนที่จุนโฮจะเดินออกจากโรงเรียนไป
ตึก ตึก ตึก
เสียงคนเดินตามหลังเขามาห่างๆ จุนโอรู้ดีว่าไม่ใช่ใครอื่น ไอ้หมีควายนั่นเอง
"นี่ นายเลิกเดินตามฉันได้หรือยัง" ครั้งนี้เขาพูดเสียงเบาเพราะไม่สามารถอ้าปากให้กว้างได้
" ฉันจะเดินไปส่งนายที่บ้าน และขอโทดพ่อแม่นายด้วย ที่ทำให้นายเจ็บตัว"
"ไม่มี"
"เอ๋!!"
"ไม่มี!"
"ไม่มีไรหรอ ฉันไม่เข้าใจที่นายพูด"
"ไม่มีพ่อแม่ พวกเขาไม่ได้อยุ่กับฉัน ฉันอยุ่ตัวคนเดียว ถ้านายได้ยินชัดแร้วก็เชิญ ไม่ต้องกังวลเรื่องพ่อแม่ฉัน บาย" พูดจบเขาก็รีบเดินให้เร็วขึ้นแต่ก็ไม่เร็วเท่าชายร่างสูงกว่าอยู่ดี
"เหมือนกันเรย"
"หืม!!"
"ฉันก็อยุ่คนเดียวเหมือนกันไง" ชานซองเอ่ยยิ้มๆ เพราะเขาก็คงเหมือนจุนโฮที่ไม่ค่อยอยากกลับบ้านเหมือนกัน
"แร้วนายจะบอกฉันทำไม" พูดจบจุนโอก็เดินต่อทันที แต่ก็มิวายโดนมือของใครบางคนจับแขนเขาไว้แน่น
"ฉันขอไปส่งนายถึงบ้านก่อนได้มั้ย ไม่งั้นฉันรู้สึกผิดแย่เรย"
"ไม่ต้อง" อะไรว่ะเนี่ยไอ้สายตาแบบนี้ ทำไมมันโหวงๆ ยังไงก็ไม่รู้ และก็ไอ้ความรู้สึกแปลกๆ นี่ก็ด้วย จุนโฮพยายามสลัดความคิดบ้าๆนี่ออก
"ถ้านายยังดื้ออยู่อีก ฉันจะไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอกน่ะ"
"ทำไมนายจะชกปากฉันอีกข้างเหรอไง" จุนโฮตอบยียวน
ชานซองยิ้มกริ่มก่อนจะตอบว่า "ก็จะทำแบบนี้ไง"
"เฮ้ย!! ปล่อยน่ะเว๊ย" จุนโฮดิ้นสุดแรงเมื่อชานซองแบกเขาขึ้นหลัง
" นี่ อยากตกลงมาขาหักเหรอไง อยู่นิ่งๆแร้วบอกทางไปบ้านนายมา" ชานซองชายหนุ่มร่างใหญ่หันมามองเขาจากด้านหลังด้วยสายตาเอาจริง
"เออๆๆๆๆ โอเคๆ ฉันแพ้ พอใจมั้ย"
"หึๆๆ ดี นายก็น่ารักเหมือนกันน่ะเนี่ย" ชานซองพูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มบนหลังเขา
ตึก ๆๆๆๆๆ นี่ไม่ใช่เสียงคนเดินแน่นอนแต่เป็นเสียงใจของเขา ที่มันแต้นแปลกๆ แต่ถ้าไม่ใช่ว่าจุนโฮมีคนที่ชอบอยุ่แร้ว เขาคงคิดว่าเราคงชอบหมอนี่ก็เป็นได้ โชคดีของเขาไป
.........................................................
จบตอน
จบไปแล้วตอนนึงหวังว่า จะอัพตอนใหม่เร็วๆนี่ น่ะ่ค่ะ
ติชมกันได้ไม่ว่ากัน แต่อย่าด่าแรงๆก็พอ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบ แร้วจะมาอัพใหม่เร็วๆนี้ แน่นอนค่ะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น