ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    School Of Love by TaecJay KhunDong ChanHo DongSu

    ลำดับตอนที่ #8 : EP.8 โอ๊ย!! คิดถึงเธออีกแล้ว แปลกจริงคิดถึงเธอจัง>0

    • อัปเดตล่าสุด 2 พ.ค. 55


     


             
       "เอ่อ...พี่คุณ  ทำไมพี่ต้องพามาไกลชายฝั่งอย่างนี้ด้วยล่ะ?"




        อูยองเอ่ยถามอย่างงงๆ กับท่าทีของนิชคุณ  หลังจากที่ลากเขาออกมาจากร้านอาหาร  แล้วพาเขาขึ้นเรือแล่นออกมากลางทะเลแบบนี้  ก็ไม่รู้ว่าจะพามาสะไกลไปทำไม?




       "ทำไมล่ะ??  นายไม่อยากออกมากับพี่หรือไง!!"  นิชคุณพูดประชดประชันพลางทำเป็นงอนสะบัดหน้าหนีหันทางอื่น


       
       "ก็ไม่ใช่ไม่อยากมา  แต่ผมแค่ถามพี่เฉยๆ"  อูยองตอบอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินไปทางท้ายเรือ  แล้วหยิบน้ำอัดลมมากระดกเข้าปากอึกใหญ่  งี่เง่าชะมัด!! ไอ้พี่คุณ!! ~ 





      ไม่ง้อด้วยแห๊ะ  เอาไงดีว่ะเนี่ย~  นิชคุณเองก็ครุ่นคิดเช่นกัน  ก่อนจะรีบเดินตามไอ้เด็กแก้มป่องที่ขี้งอน (ยิ่งกว่าเขา) ไปที่ท้ายเรือ  แล้วคว้าเอวคนร่างบางมากอดจากทางด้านหลังทันที




      "โธ่!!  อย่างอนเลยน๊า  ก็พี่คิดว่านายอยากอยู่กับแจบอมนี่นาเลยไม่อยากออกมากับพี่"  นิชคุณพูดเสียงออดอ้อน  แล้วมันก็ได้ผลกับอูยอง (ทุกที)  เขารีบแกะมือนิชคุณออก ก่อนจะหันมามองหน้าพี่คุณด้วยสายตาจริงจัง



      "ใครบอกล่ะ!! ผมอยากอยู่กับพี่ต่างหากล่ะ อุ๊บ!!..."  จนได้สิน๊ะ  อูยอง!! นี่นายหลุดปากจนไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้วน่ะเฟ้ย!! (เคยมีด้วยหรอ =
    0=)



      "ฮ่ะๆๆ น่ารักที่สุดเลย ^0^"  นิชคุณพูดพลางดึงแก้มอูมๆของอูยองไปมา



      "โอ๊ย!! มันเจ็บนะ >0<"


      "ก็นายน่ารักอ่ะ"  อ๊ากกกกกกกกกก  เอาอีกแล้วพี่คุณ!!  >///<



      "ถามจริงเหอะ  พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ  เวลาพี่พูดคำเลี่ยนๆเนี่ย??"  อูยองรีบถามตัดบท ก่อนที่ตัวเขาเองจะเพ้อเพราะไอ้คนพี่ไปมากกว่านี้



      "พี่เปล่าพูดสะหน่อย"  นิชคุณตอบหน้าตาย


      "ห๊ะ!! ก็พี่นั่นแหละพูด  แล้วใครจะพูดกัน??"  อูยองถามต่ออย่างงงๆ กับท่าทางของคนตรงหน้า


      
      "ไอ้นี่ต่างหากที่พูด^^"  ว่าจบก็จับมืออูยองมาชี้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง




      โอ๊ย!!!  ไม่ไหวแล้วโว๊ย!! >///< ขืนยังยืนอยู่ตรงนี้ มีหวังเราได้ไข้ขึ้นแน่ๆ~  คิดได้ดังนั้นอูยองจึงรีบเดินเข้ามานั่งภายในตัวเรือทันที  พลางเอามือถูแก้มอูมๆของตัวเองทั้งสองข้างไปมา  ร้อนวุ๊ย!!



      "ทำไมชอบเดินหนีพี่อยู่เรื่อยเลยเนี่ย"  นิชคุณเดินตามเข้่ามาพลางเอ่ยถามอย่างเซ็งๆ (ก็ใครมันจะทนไหวล่ะ)



      "รู้มั้ยว่าพี่อยากอยู่ใกล้ๆนายมากแค่ไหน"  นิชคุณเอ่ยต่ออย่างน้อยใจ  โดยไม่รู้เลยว่าก็เพราะมุขเลี่ยนๆ ของตัวเองนั่นแหละที่เป็นตัวปัญหา


      "นายก็เอาแต่เดินหนีพี่ทุกที  พี่ชักสงสัยแล้วสิว่านายรักพี่จริงหรือเปล่้า?"  นิชคุณพูดเสียงเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด  มันยิ่งทำให้อูยองใจเสีย  เขารีบลุกขึ้นก่อนจะกอดคนตรงหน้าไว้แน่น



      "รักสิ!!  ผมรักพี่จริงๆนะ"  อูยองเอ่ยสั้นๆ  แต่มันกลับทำให้คนในอ้อมแขน ชื่นใจเป็นที่สุด  นิชคุณค่อยๆแกะมืออูยองออกก่อนจะกุมมือคนตรงหน้าเอาไว้แน่นทั้งสองมือ



      "นายบอกว่ารักพี่จริงๆ ใช่มั้ย??"  นิชคุณถามซ้ำอีกครั้ง  ด้วยสีหน้าดีใจแบบสุดๆ


      "อะ อื้ม?"  ถึงจะงงๆ แต่เขาก็ตอบรับ


       "อูยองรู้มั้ย...ว่าพี่รอคำๆนี้มาตลอดเลย  ตั้งแต่วันที่พี่เจอนาย  จนถึงวันที่นายตกลงคบกับพี่  พี่ไม่เคยได้ยินคำว่า ผมรักพี่  ออกจากปากอูยองเลย  เป็นพี่คนเดียวที่บอกรักนายมาตลอด  จนพี่คิดว่าที่อูยองยอมคบกับพี่  ไม่ใช่เพราะว่ารักพี่  แต่เป็นเพราะเบื่อที่พี่คอยตามตื๊อนายสะอีก"  นิชคุณเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง (ที่หาได้ยาก)



      "ใครว่าล่ะ!! คนอย่างจาง อูยอง ไม่มีวันตกลงคบใคร เพราะเหตุผลไร้สาระแบบนั้นแน่นอน!!"


      "จริงหรอ?"


      "จริงสิ!! ผมไม่โกหกหรอกน่ะ"  อูยองตอบอย่างมั่นใจ


      
      "พี่คุณรักอูด้งที่สุดเลย >0< จุ๊บ!!"  ว่าจบนิชคุณก็จุ๊บแก้มอูยองทันที  ที่ทำเอาแก้มใสๆ เริ่มขึ้นสีชมพูเรื่อ  อ๊าก!! เขินวุ๊ย >///<



      "งะ งะงั้น เรากลับขึ้นฝั่งกันดีกว่า  คือ ผะ ผมรู้สึกเมาเรือน่ะ"  อูยองพูดตะกุกตะกัก  ทั้งเขินทั้งอาย  แต่...ก็มีความสุขที่สุดเลย ^0^



    "ครับๆๆ ^^  ไม่รู้ว่าเมาเรือหรือเมารักพี่กันแน่"  นิชคุณเอ่ยยิ้มๆพลางขยี้หัวอูยองเบาๆ  ก่อนจะเข้าประจำที่คนขับเรือ  แล้ววกเรือกลับเข้าฝั่งตามที่ จาง อูยองขอ




      อูยองเองไม่อาจละสายตาไปจากภาพตรงหน้าได้เลย  ภาพของนิชคุณ ที่มีใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มดูอบอุ่น  รอยยิ้มที่คิดว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่จะได้เห็นรอยยิ้มนี้  แววตาที่ฉายความจริงใจ  รวมทั้งนิสัยที่อ่อนโยนกับเขาเสมอนี้ด้วย  สิ่งเหล่านี้มันทำให้เขาไม่สามารถคิดถึงใครได้เลย นอกจาก คนตรงหน้า....พี่คุณ^^



      "พี่คุณ!!"  อูยองเอ่ยเรียกคนที่เขากำลังนึกถึงอีกครั้ง  ก่อนที่นิชคุณจะหันหน้ามามองเขางงๆ  แต่มือยังคงบังคับเรืออยู่



      "ต่อไปถ้าพี่มีอะไร  พี่ห้ามปิดบังผมได้มั้ย  พี่บอกผมได้ทุกเรื่องเลยนะ!!"



      "หืม??.....อะ อื้ม^^"  ถึงจะงงๆ กับคำถามแต่นิชคุณก็ตอบรับ  ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ให้คนขี้ระแวงหายกังวลทันที



       "ถ้าพี่ไม่บอกนาย  พี่ก็ไม่รู้จะบอกใครแล้วล่ะ"



      "ครับผม!!   รักพี่คุณที่สุดเล้ย!! ^0^"  


       อูยองตะโกนเสียงดัง  ที่ทำเอาคนได้ยินยิ้มแก้มปริ  ถ้าพี่ไม่รักนาย....พี่ก็ไม่รู้จะรักใครเหมือนกัน...อูด้งของพี่^^  (อ๊าก!! เขินวุ๊ย)


       





                                                       .....................................................
     








             พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มกว่า~  แจบอมคิดเมื่อยกดูนาฬิกาที่ข้อมือ  เป็นเวลาสำหรับปาร์ตี้  ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าที่ชายหาดใกล้ที่พัก  ยกเว้นไอ้คนจัดทริปนี้ขึ้นมา  ทำไมมันยังไม่มาอีกว่ะเนี่ย?~  แจบอมคิดก่อนจะเผลอขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความหงุดหงิด  เฮ้ย!! นี่เราจะโมโหทำไมล่ะ  มันไม่อยู่ก็ดีแล้วนี่!!~  ถึงจะคิดห้ามใจตัวเอง  แต่แจบอมกลับห้ามปากตัวเองไม่ได้สะงั้น  เลยเผลอเอ่ยถามน้องชายตัวใหญ่ที่นั่งเซ็งอยู่คนเดียว



      "เอ่อ....ชานซอง  นายเห็นแทคยอนมั้ย??"  เขาพยายามถามให้เบาที่สุด  เพราะกลัวใครจะได้ยิน  แต่....




      "........"


      

      "ชานซอง!! นายฟังอยู่หรือเปล่า"  แจบอมเริ่มรู้สึกแปลกๆ  มันเหม่ออะไรของมันฟ่ะ~  คิดได้ดังนั้น  เขาจึงค่อยๆมองตามสายตาของชานซองไป  จึงพบว่าสิ่งที่ชานซองคอยมองอยู่ตลอดเวลาก็คือ.....อี จุนโฮ



       แจบอมได้แต่เงียบมองดูน้องชายที่เหม่อลอยเหมือนคนไร้วิิญญาณ  ก่อนจะค่อยๆ เดินออกมา  เขาไม่คิดจะถามอะไรชานซองต่อ  ดูท่ามันคงไม่มีอารมณ์จะคุยกับเขาแน่



      เขากลับมายืนที่เดิมมองดูคนอื่นๆ  อูยองก็กำลังเผากุ้งเผาปูอยู่กับไอ้คุณที่เตา  ส่วนจุนโฮนั้นก็ยุ่งอยู่ที่เครื่องดื่มโดยมีดงอุนคอยช่วยอยู่ข้างๆ  จุนซูเองก็นั่งอยู่ที่โต๊ะเงียบๆคนเดียวเหมือนกับชานซอง  ซึ่งตอนนี้มันถอดแว่นออกแล้ว  แต่ขาดันเดี้ยงสะนี่  เดินไม่ระวังเล้ย!!




      แจบอมค่อยๆ เดินออกมาจากงานปาร์ตี้โดยไม่ให้ใครรู้  เขาเดินเข้ามาในบ้านพัก ก่อนจะเปิดประตูห้องของชานซองและแทคยอนอย่างเบามือ  แต่พบว่าภายในห้องกลับว่างเปล่า



      "ไปไหนของมันว่ะ!!"  แจบอมเอ่ยกับตัวเอง  พร้อมกับปิดประตูห้องแล้วเดินออกมาด้วยอารมณ์สงสัย



      หายไปไหนน่ะ?? โอ๊ย!!  เบื่อจริง  ทำไมเขาต้องคิดถึงไอ้แมวงี่เง่าขี้งอนตัวนั้นด้วยนะ!!



     
      "ทุกคน!! ฉันไปเดินเล่นก่อนเดี๋ยวกลับมานะ"  แจบอมเดินกลับมาที่งานปาร์ตี้  ก่อนจะเอ่ยแบบไม่ต้องการคำตอบ  เพราะรู้ดีว่าคงไม่มีใครสนใจเขาอยู่แล้ว.....เฮ้อ......ทำไมถึงน่าเบื่ออย่างนี้นะ!!



      แจบอมออกมาเดินเล่นริมชายหาด  ลมเย็นๆ พัดเข้าสู่ชายฝั่งในตอนกลางคืน  เสียงคลื่นซัดมาเป็นจังหวะ  ฟังดูเพลินหู  เขาเดินห่างออกจากงานปาร์ตี้มาไกลพอสมควร  คืนนี้ไม่มีดาวเลยแหะ!!  ไอ้เราจะมาดูดาวเล่นซักหน่อย  คงจะไม่ได้แล้วสิ


      เอ๊ะ!! ใครว่ะ  เวลาแบบนี้ยังจะมีใครมานั่งริมหาดอีกนะ (ทีแกยังมาเดินเล่นเลย=0=)


      แจบอมพยายามเพ่งมองฝ่าความมืด  เพื่อดูใบหน้าของคนที่เขาพึ่งพบโดยบังเอิญ


       ยิ่งเข้าไปใกล้ก็ดูจะชัดเจนมากขึ้น  จนตอนนี้แจบอมยืนอยู่ตรงหน้าใครคนนั้นแล้ว  เขาเห็นใบหน้านั้นเลือนลาง  แต่ก็พอเดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร



      
     "อ๊ค แทคยอน!!"  แจบอมเผลอเรียกเสียงดังใส่คนที่นั่งอยู่  แต่ดูเหมมือนคนถูกเรียกจะทำเป็นไม่ได้ยิน


     
      อะไรกันหมอนี่!!  ต้องแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินด้วย  แจบอมเริ่มทนไม่ไหวกับพฤติกรรมขี้งอนไม่เลิกของคนตรงหน้า  เขาถึงกับต้องเขย่าไหล่แทคยอนแรงๆ  เป็นการเรียกสติหนึ่งที  และดูมันจะได้ผล  แทคยอนหันหน้ามาหาเขาทันที



      "นี่!! ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ห๊า!!" แจบอมถามเสียงดัง



      "มาดูดาว..."  แต่แทคยอนกลับตอบเขาด้วยเสียงเบาและเร็ว


     
      "นายจะบ้าหรอ!!  แหกตาดูบนฟ้าสิ  มันมีดาวซักดวงให้นายดูมั๊ย!!"  แจบอมเอ่ยประชดก่อนจะนั่งลงข้างๆ คนขี้งอน  เพราะขี้เกียจยืน



      "........" เงียบแหะ  สงสัยจะอาการหนัก~  แจบอมคิด


      "นี่ทำไมไม่ไปงานปาร์ตี้  ตอนเที่ยงก็ไม่ยอมมากินข้าวด้วย!!"


     "..........."


      "นี่!! ฉันถามนายอยู่นะ!!  ถ้าไม่ตอบ  ฉันไปล่ะ!!"  พูดจบแจบอมก็ลุกขึ้นปัดทรายเล็กน้อย  เตรียมจะหันเดินออกไป  แต่คนข้างๆกลับโพล่งขึ้นมาสะก่อน



      "ฉันงอนอยู่นะ!!"



      "ห๊ะ!! ว่าไรนะ"  เขาไม่เข้าใจสิ่งที่หมอนั่นพูดซักนิด  มันต้องการจะสื่ออะไรกับเขากันแน่



      "ฉันบอกว่าฉันงอนนายอยู่นะ  ฉันงอนอยู่นายก็ต้องง้อสิ!!"  แทคยอนเอ่ยพร้อมกับทำท่าแก้มป่องพองลมเหมือนเด็กๆที่โดนขัดใจ



      "ห๊า!! ฉันต้องง้อนายงั้นหรอ??"  แจบอมเอานิ้วจิ้มอกตัวเอง  พยายามทำตาโตเอ่ยถามแทคยอนอีกครั้ง


      "ใช่!! นายต้องง้อฉัน"  แทคยอนเองก็เริ่มทนไม่ไหว  ค่อยๆ ลุกขึ้นมาประจัญหน้ากับแจบอมเช่นกัน



      "ถ้าจะให้ฉันง้อละก็  ไม่มีทาง!!!"  แจบอมโบกมือลา ก่อนจะหันหน้าเดินออกไป (จริงๆ)



      ".........."  แทคยอนเงียบไม่ได้เดินตามเขา  แต่กลับยืนก้มหน้าเหมือนแมวหูตกอารมณ์บูด


      
       โอ๊ย!! ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย!!~  แจบอมคิด ไอ้แมวนี้ก็งอนไม่เลิกสะที =_=  นี่เขาต้องง้อมันจริงๆหรอเนี่ย  พูดว่าไงดีว่ะ  เกิดมาไม่เคยง้อใครด้วยดิ!!



      แจบอมชะงักหยุดเดิน  แล้วหันกลับมาทางแทคยอนอีกครั้ง  พยายามนึกคำพูดดีๆเพื่อง้อคนตรงหน้า  แต่เพราะแจบอมไม่เคยง้อใครมาก่อน  บวกกับที่เป็นคนไม่ค่อยยอมใครเช่นกัน  ทำให้คำพูดหวานๆ จากปากแจบอมกลายเป็นแบบนี้...



      "ฉันจะกลับแล้วนะ....ดีจังได้กลับไปกินกุ้งเผาฝีมืออูยอง  เด็กอะไรก็ไม่รู้ น่ารักชะมัด!!"  แจบอม(แกล้ง) พูดกับตัวเอง  แต่(จงใจ)  ตะโกนเสียงดังเพื่อให้ใครบางคนได้ยินด้วย  ตอนแรกว่าจะพูดดีๆสะหน่อย  ทำไมกลายเป็นพูดยั่วโมโหแทนว่ะเนี่ย~  แจบอมคิด




      แต่.....มันกลับได้ผล  เพราะแทคยอนเริ่มหันมาเหล่เขา ทำท่าทางสนใจแล้ว



       แจบอมจึงได้โอกาส รีบพูดต่อ เพื่อเข้าแผน 'เอาปลาย่างล่อแมว' ทันที


      "จะไปล่ะน่ะ"  แจบอมเอ่ยเสียงดังก่อนจะแกล้งเดินออกไป  เขาทำเป็นเดินช้าๆเพื่อรอแทคยอน




      "............"  เงียบแหะ!!  อะไรกัน!! ทำไมไม่เป็นไปตามแผนว่ะ~  แจบอมคิด



       แต่สุดท้าย  แทคยอนก็หลงเชื่อรีบหันกลับมาหาแจบอม  พร้อมกับพูดเสียงดังฟังชัด  ก่อนจะรีวิ่งตามหลังแจบอมไป  เหมือนเด็กที่ถูกแย่งของเล่นสุดหวง



      "นี่!! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!  นายต้องกินกุ้งเผาฝีมือฉันเท่านั้น!! >0<"  พอได้ยินแทคยอนพูดแบบนั้น  แจบอมถึงกับยิ้มออก  ก็ไม่รู้ว่าเขาจะดีใจทำไม  ที่แทคยอนกลับมาร่าเิริงเหมือนเดิมสะที




      แต่.....สุดท้าย  แจบอมก็ยังไม่ยอมง้อแทคยอนก่อนอยู่ดี....=_=^







                                                    ..........................................................  








         ช่วงที่แจบอมออกไปตามแทคยอนอยู่นั้น  ทางฝั่งนี้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  เว้นก็แต่นิชคุณกับอูยอง  เพราะตอนนี้เอากุ้งเผามานั่งกินกับชานซองและจุนซูที่โต๊ะแล้ว  ส่วนจุนโฮกับดงอุน  ก็ยังคงวุ่นกับการจัดเครื่องดื่ม เตรียมช้อน เตรียมจานอยู่เหมือนเดิม  ในอีกมุมหนึ่ง



       "เอ่อ......จุนโฮ"  ดงอุนตัดสินใจเอ่ยเรียกคนข้างๆ ที่ยังคงวุ่นวายกับการเตรียมเครื่องดื่มให้ครบคนอยู่  จึงไม่ค่อยได้สนใจดงอุนซักเท่าไหร่  แต่ก็ตอบรับคนเรียก  "หืม?"


     
      "คือ....ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ"  ดงอุนเอ่ยต่ออย่างลังเล  เขาตัดสินใจแล้วว่า  เขาจะต้องอธิบายให้จุนโฮเข้าใจให้ไได้ว่า  เขาไม่ได้คิดอะไรกับจุนโฮเกินกว่าคำว่าเพื่อนเลย  รวมถึงที่เขาทำให้จุนโฮเข้าใจผิดมาโดยตลอด  เขาอยากขอโทษ.....เพื่อใครคนหนึ่งที่เขารัก และคนๆนั้นก็รักเขาเช่นกัน  แล้วจะให้เชาทิ้งคนๆนั้นไปได้ยังไง



      "มีอะไรล่ะ?"  จุนโฮเอ่ยต่อแต่ก็ยังคงไม่ได้สนใจจะมองดงอุนซักเท่าไหร่  นอกจากเตรียมอาหารต่อหลังจากจัดเครื่องดื่มเสร็จเรียบร้อยแล้ว



      "คือ....ฉัน....ฉัน...."  ยังไม่ทันที่ดงอุนจะได้พูดอะไรต่อ  จุนโฮก็หันมาถามเขาสะก่อน


      "นายดื่มอะไรหน่อยมั้ย เดี๋ยวฉันรินให้^0^"


      "ไม่เป็นไร.....คือฉัน....."


      "เอ้อ!! แล้วนายหิวหรือยัง  นายไปนั่งกินกับพวกนั้นก่อนก็ได้นะ"


      "อะ อ๋อ!!  ไม่เป็นไร  จุนโฮ!! คือฉัน...."


      "นายแพ้กุ้งใช่มั้ยดงอุน  ฉันจะได้ตักอย่างอื่นให้^0^"  จุนโฮหันไปถามดงอุนพลางยิ้มกว้าง


      "นายรู้ได้ไง??~"


      "อะ อ๋อ!!  เอ่อ....คือฉัน...ไปถามพี่คุณมาน่ะ  แหะๆๆๆ นายคงไม่หาว่าฉันยุ่งเรื่องของนายมากไปใช่มั้ย??~"  จุนโฮเอ่ยถามเสียงเบา  เพราะกลัวว่าดงอุนจะหาว่าเขาจุ้นจ้านมากเกินไป  ถึงขั้นต้องไปถามเรื่องของดงอุนจากพี่คุณ


     "ใครว่าล่ะ!! ขอบใจนะที่.....นายเป็นห่วงฉัน...."   ดงอุนตอบเสียงเบา



      ทำยังไงดี? ทำไม จุนโฮเอาใจใส่เรื่องของเรามากขนาดนี้  แล้วฉันจะทำยังไงดี?  แต่ถึงไง  ฉันก็ต้องบอกความจริงให้นายรู้อยู่ดี  ขอโทษน่ะ  จุนโฮ



      "จุนโฮ....เรื่องที่ฉันจะบอกนายก็คือ...."


      "เฮ้ย!! นาฬิกาหายไปไหนว่ะ!!"  อยู่ๆจุนโฮก็เอ่ยขึ้นทำเอาคนที่กำลังจะสารภาพอะไรบางอย่างต้องหยุดชะงักทันที


      "อ๋อ!!  สงสัยลืมไว้ในห้องน้ำแน่เลย..."  จุนโฮพูดขึ้นต่อหลังจากนึกขึ้นได้


      "เดี๋ยวฉันไปเอาให้เอง  อยู่ในห้องน้ำใช่มั้ย?"


      "ไม่ต้องหรอก!! ในห้องน้ำพื้นมันเปียกไปหมดเลย  นายเดินไม่ค่อยระวัง  เดี๋ยวก็ได้ลื่นหัวแตกในห้องน้ำกันพอดี  เดี๋ยวฉันค่อยไปเอาทีหลังก็ได้ ^0^"  ว่าจบจุนโฮก็จัดแจงยกเครื่องดื่มไปให้พวกที่เหลือ  ปล่อยให้ดงอุนยืนอึ้งคิดอะไรบางอย่างไปคนเดียว


      
       
       นี่....จุนโฮเป็นห่วงเรามากขนาดนี้เลยหรอ  นี่เรากำลังจะทำให้จุนโฮเจ็บปวดงั้นหรอ  ถ้าหากเราเกิดบอกจุนโฮไปว่า  เราไม่ได้คิดอะไรกับจุนโฮเลย  แล้วจุนโฮ.....นายจะยังส่งยิ้มแบบนั้นมาให้ฉันอยู่มั้่ย  แล้วเราจะยังได้คุยกันอย่างสนิทใจแบบเมื่อก่อนหรือเปล่า  ฉันควรทำยังไงดี.....จุนโฮ



       "ดงอุน!! เหม่ออะไรอยู่?"  ดงอุนสะดุ้งทันทีที่จุนโฮเดินมาพูดกับเขาอีกครั้ง  ก่อนจะเรียกสติกลับมา


      "อ๋อ!! เปล่าๆ"


      "งั้นหรอ....เอ้อ!! แล้วนายบอกว่ามีอะไรจะบอกฉันนะ  ตกลงมันเรื่องอะไรหรอ??"  จุนโฮถามต่อหลังจากนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้  ดงอุนมีบางอย่างจะบอกเขา



      "อะ อ๋อ ไม่มีไรหรอก  คือ....ฉันลืมไปแล้วน่ะ ^^"  ดงอุนตอบจุนโฮไปแบบนั้น  เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถบอกจุนโฮได้  อยู่ดีๆ เขาก็เกิดกลัวขึ้นมา  ถ้าจุนโฮได้ฟังแล้ว จะเกิดอะไรขึ้น  เขาไม่อยากเห็นจุนโฮเสียใจ เพราะจุนโฮดีกับเขามากจริงๆ  ดีมากจนเขาพูดอะไรไม่ออกเลย


      "งั้นช่างเถอะ!!  เราไปนั่งกินกับพวกพี่คุณกันดีกว่า"  ว่าจบจุนโฮก็จับมือดงอุน  แล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ที่เหลือสมทบกับคนอื่นๆ




      
       "อร่อยมั้ย? อูยอง^^"  นิชคุณเอ่ยถามหลังจากป้อนอาหารเข้าปากคนข้างๆ


      "คะ ครับ...."  อูยองตอบรับเสียงเบา  ก็ไอ้พี่คุณมันเล่นมาป้อนอาหารให้เขาต่อหน้าเพื่อนๆ เต็มไปหมด  แล้วจะไม่ให้เขาอายได้ยังไงกัน



      
     "น่าเบื่อ!!"



      อยู่ๆชานซอง ก็พูดขึ้นตัดบทสนทนาของคู่รักหวานเลี่ยน  ก็เขาทนนั่งฟังมาได้สักพักแล้วนิ  ยิ่งต้ัองมาเห็นจุนโฮกับดงอุนยืนคุยกันอย่างสนิทสนม  แถมยังเดินจับมือกันมานั่งต่อหน้าเขาด้วย  ยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่


      "นี่!! ชานซอง  ถ้าแกอารมณ์ไม่ดี ก็อย่ามาพาลใส่ฉันนะโว๊ย!!"  นิชคุณว่าต่ออย่างเหลืออดเช่นกัน  มีอย่างที่ไหน  ไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรของมัน  อารมณ์เสียแล้วมาพาลใส่คนอื่น  ก่อนจะเลิกสนใจแล้วหันมาคุยกับจุนซูแทน



      "จุนซู  นายไม่กินอะไรเลยหรอ  เนี่ย!! อูยองกับฉันทำมาให้นายเต็มเลย  เห็นนายขาเจ็บเลยตักมาให้"



      "ขอบใจนะ  แต่ฉันไม่ค่อยชอบอาหารทะเลน่ะ"  จุนซูตอบนิชคุณก่อนจะส่งยิ้มให้


      
       "งั้นพี่อยากกินอะไรมั้ย  เดี๋ยวผมออกไปซื้อให้"  ดงอุนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงอย่างลืมตัว  ทำเอาทุกคนต่างมองดงอุนอย่างสงสัย  เว้นก็แต่นิชคุณที่รู้ใจน้องชายตัวเองดีกว่าใคร



      นี่....ดงอุนมันยังรักจุนซูอยู่อีกหรอเนี่ย  นึกว่ามัีนตัดใจได้แล้วสะอีก เฮ้อออออออ  สงสารมันว่ะ....



      "เอ่อ....ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวฉันว่าจะเดินดูของกินแถวๆเลียบชายหาดเนี่ยแหละ  เมื่อเย็นเห็นมีคนมาตั้งร้านเยอะเลย  งั้นฉันไปก่อนนะ"  พูดจบ  จุนซูก็ค่อยๆลุกขึ้น  เพราะเท้าเขายังไม่หายดีเท่าไหร่  ภาพตรงหน้าเลยทำให้ทุกคนอดเป็นห่วงไม่ได้ (เป๋แล้วยังซ่าอีก=_=)  โดยเฉพาะดงอุน



      "งั้นเดี๋ยวผมเดินไปด้วย  พี่ขาเจ็บอยู่อย่างนี้ จะไปคนเดียวได้ไง!!"  



      "อะ เอ่อ....นั้นสินะ  พี่ให้ดงอุนไปด้วยเหอะ"  จุนโฮว่าพลางมองดงอุนอย่างสงสัย  ทำไม??  ดูดงอุนเป็นห่วงพี่จุนซูจัง  เฮ้อ!!  ช่างเถอะ!! คิดมาก



       เมื่อเห็นว่าจุนโฮไม่ได้คิดอะไร(ไม่ได้คิดสะที่ไหนล่ะ)  ดงอุนจึงเดินอ้อมมาทางฝั่งที่จุนซูยืนอยู่พลางเอื้อมมือจะไปโอบไหล่คนขาเจ็บ  แต่ ใครบางคนกลับเอาแขนโอบไหล่จุนซูก่อนที่ดงอุนจะไปถึง



      "เดี๋ยวฉันไปเอง!!  ฉันก็อยากไปหาอะไรกินเหมือนกัน"  ชานซองพูดเสียงดัง  พลางเหล่ไปมองจุนโฮที่ทำหน้าตกใจกับสิ่งที่เห็น  ฮึ!! ทีใครทีมันเฟ้ย!!~  ชานซองครุ่นคิดก่อนจะพยุงจุนซูออกไปทันที



       ฮวาง ชานซอง!!  มันอีกแล้่ว!! >0<~    ดงอุนตะโกนร้องในใจ  เซ็งวุ๊ย!!  แต่.........ถึงไงพี่จุนซูก็บอกว่ารักฉันไม่ใช่นายสะหน่อย ชานซอง หึๆๆๆๆ (ความรักทำให้คนเป็นบ้า =0=)



      คิดได้ดังนั้น  ดงอุนจึงกับมานั่งที่เดิม  แต่ก็ยังอดห่วงไม่ได้อยู่ดี  ผิดกับ อี จุนโฮ ที่ตอนนี้ยังคงนึกถึงภาพชานซองโอบพี่จุนซูออกไปวนเวียนอยู่ในหัว



       นี่เราเป็นอะไรเนี่ย!!  ทำไมต้องรู้สึก...เอ่อ....รู้สึก...หึงหมอนั่นด้วยนะ!!  แค่ไอ้หมีมันไปสนใจคนอื่นที่ไม่ใช่เรา  ทำไมเราต้องรู้สึกหมันไส้แบบนี้ด้วยว่ะ!!  ไอ้หมีบ้า!! >0<  ตอนแรกยังตามเราแจ  แต่ตอนนี้กลับไม่สนใจฉันงั้นหรอ!!  โอ๊ย! แล้วทำไมฉันต้องโมโหด้วยว่ะเนี่ย....




       "เอ่อ...จุนโฮ  แกเป็นอะไรหรือเปล่า?"  อูยองเอ่ยถามอย่างสงสัยสีหน้าของเพื่อนรัก ที่ตอนนี้มันทำหน้านิ่วคิ้วขมวดผูกเป็นปมไปหมด




     "........."   นิ่ง!!





      "เฮ้ย!!!  จุนโฮ  แกได้ยินฉันมั้ยเนี่ย!!" 



      "ห๊ะ!! นายว่าไรนะ??"  จุนโฮสะดุ้งสุดตัว  แล้วหันมาตอบรับอูยองทันที


      "ฉันถามว่าแเกเป็นไรหรือเปล่า?"


      "อ๋อ....เปล่าๆ  ฉันก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ กินต่อเถอะ!!"  จุนโฮบอกปัด  ก่อนจะหยิบน้ำแตงโมปั่นขึ้นดื่ม




      "อ้าว!!  ไอ้แทคไอ้เจย์  มาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะเนี่ย"  นิชคุณพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าแทคยอนกับแจบอมกำลังง่วนกันอยู่ที่เตาย่าง  แต่ดูเหมือนมันจะเถียงกันเองมากกว่า  ก่อนจะนึกอะไรดีๆออก  หึๆๆๆๆๆ



      "อูยอง^^ คืนนี้นายมานอนห้องพี่นะ โอเค๊!!"



      "ห๊า!!  แต่ผมนอนห้องพี่แจบอมน่ะครับ!!"  อะไรของเขาว่ะเนี่ย??


       
      "เหอะน่า!!  ไม่เป็นไรหรอก  นายรอพี่อยู่ตรงนี้น่ะ"  ว่าจบนิชคุณก็เดินไปลากคอแทคยอนออกมา  ก่อนจะหายกันเข้าไปในห้องพักของตัวเอง



      "เฮ้ย!! ไอ้คุณ บ้าป่ะเนี่ย  ลากฉันออกมาทำไม  กำลังสวีทกันอยู่แท้ๆ"  แทคยอนโวยวายทันที ที่นิชคุณล๊อคประตูห้อง



      "เหรอออออออออออออออออออ=0="  



      "เออๆๆๆๆ  อาจจะทะเลาะกันนิดหน่อย ให้มันพอมีสีสันบ้างไงว่ะ"  แทคยอนพูดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ  ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตกลงมันพาเขาเข้ามาำทำไม หรือว่ามันจะคิดอะไรกับเขา  แอร๊ย!! (ใครเขาจะทำอะไรแก =_=^)  "แล้วแกมีไรเนี่ย  บอกมาสะทีดิ!!"


      
      "ฉันมีแผนเพื่อแกโดยเฉพาะเลยเพื่อน"  นิชคุณเอ่ยก่อนจะยิ้มมีเลศนัย



      "แผนอะไรว่ะ??"  มันยิ้มห่าอะไรของมันว่ะ  ยิ้มแบบนี้มันต้องมีเรื่องชั่วๆอยู่แน่เลย(ไม่ได้ดูตัวเอง)


      
      "มันชื่อแผนว่า...'ไอ้แมวชั่วกระตุกหนวดหมวย'  เว้ย!!  ว่ะฮ่ะๆๆๆๆๆ >0<"  (เป็นไรมากมั้ย)



      "เอ่อ....ชื่อแผนแกนี่   ฉันรู้สึกเหมือนโดนด่ายังไงไม่รู้ว่ะ??"  แทคยอนว่าพลางเกาหัวแกรกๆ  (โง่จริง)



      "เออๆๆ ช่างเถอะ  เอาเป็นว่าคืนนี้ฉันจะเอาอูยองไปนอนด้วย  ส่วนแกก็ไปนอนห้องแจบอมสะ!!"  นิชคุณว่าแผน(ชั่ว) ของตัวเอง  พลางยิ้มกริ่มให้เพื่อนซี้ที่ตอนนี้ผันตัวมาเป็นผุ้สมรู้ร่วมคิดทันที


      "เฮ้ย!! เจ๋งว่ะ  เอ้อ!!  แล้วดงอุนไปนอนไหนอ่ะ?"  แทคยอนเอ่ยถามต่อทันที



      "โธ่!!  แกนี่มันมีหัวไว้กั้นหูจริงๆ  ทีเรื่องอื่นล่ะฉลาดจัง  เรื่องนี้ทำเป็นโง่เลยน่ะ  ก็ให้ดงอุนมันไปนอนห้องแกไง!!  ให้มันไปนอนกับชานซองก็จบ!!"  นิชคุณเอ่ยอย่างหัวเสีย  กับความซื่อไม่เข้าเรื่องของเพื่อนซี้



      "เอ้อ!!!  จริงด้วย  ไอ้คุณ!! มึงเจ๋งว่ะ  สุดยอด  โห๊ะๆๆๆๆๆ"  แทคยอนหัวเราะปิดปากอย่างเจ้าเล่ห์  พลางคิดถึงใครบางคน  ปาร์ค แจบอม  สงสัยเราจะหนีกันไม่พ้นแล้วล่ะที่รัก ^0^ โห๊ะๆๆๆๆๆๆๆ
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .

       "ไปไหนกันว่ะ?"  แจบอมเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ถึงใครบางคนที่อยู่ดีๆ ก็โดนนิชคุณลากคอออกไป  ก่อนจะเรียกอูยองให้มาช่วยตัวเองปิ้งกุ้ง   "อูยองอ่ะ!!  นายมาช่วยพี่หน่อยสิ"


      "ครับ^^"  ว่าจบอูยองก็รีบเดินมาช่วยพี่แจบอมทันที  ทิ้งให้จุนโฮกับดงอุนนั่งเหม่อกันอยู่สองคน



      แต่ดูเหมือนดงอุนจะเรียกสติกลับมาได้เร็วกว่า  ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่ยังคงเหม่อคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้  จุนโฮดูแปลกๆไปแห๊ะ!!  เหม่อๆชอบกล



      "จุนโฮ  นายกินกุ้งหน่ิอยมั้ย?  นายก็รู้ว่าฉันแพ้กุ้ง  ถ้างั้นนายกินแทนฉันทีนะ^0^"  ดงอุนว่าพลางแกะเปลือกกุ้งให้จุนโฮ  แต่.....จุนโฮกลับไม่สนใจมองเขาเลยด้วยซ้ำ  ก่อนจะหันมาพูดบางอย่างกับเขาด้วยสีหน้าร้อนรน



      "ดงอุน  คือ...ฉันเป็นห่วงพี่จุนซูน่ะ  เราไปตามพวกนั้นกลับกันเถอะ"  ถึงปากจุนโฮจะพูดแบบนั้  แต่ใจจริงเขาอยากไปเห็นกับตาตัวเองมากกว่า  ว่าชานซองคิดจะจีบพี่จุนซูจริงหรือเปล่า  ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน?



      "ห๊ะ!!  อะ อื้ม"      ก็ดีสิ!! เราก็อดเป็นห่วงพี่จุนซูไ่ม่ได้เหมือนกัน  หายกันไปตั้งนานและ  ยังไม่กลับกันมาอีก  ขาก็เจ็บอยู่แท้ๆ ไม่รู้ว่าไอ้ชานซองมันดูแลพี่จุนซูดีหรือเปล่า



      อย่างงี้มันต้องไปดูให้แน่ใจ!!!






                                                      ...............................................................
      






      
         "พี่รู้อะไรมั้ย?? ผมน่ะแอบชอบจุนโฮมาโดยตลอดดดดด =///="



      
      "เออๆๆ  นี่นายบอกฉันรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย  เมาแล้วเลอะเทอะจริงๆ"  จุนซูเอ่ยอย่างเซ็งๆ  ก็จะไม่ให้เขาเซ็งได้ยังไงกัน  ตอนแรกชานซองมันก็ดูแลเขาดีอยู่แท้ๆ  อุตส่าห์พยุงเขาเดินกินนู่นกินนี่ จนมาจบอยู่ที่ร้าน.......เอ่อ ไม่ขอบอกดีกว่า  เอาเป็นว่าตอนนี้มันนั่งดื่มจนเมาเลอะเทอะไปหมด  นั่งพูดนั่งเพ้อ อยู่ได้  ว่ามันรักจุนโฮ  ชอบจุนโฮ  เขาก็ตกใจเหมือนกันที่รู้ว่ามันแอบชอบจุนโฮอยู่  แต่คนเราจะรักใครชอบใครก็ไม่ใช่เรื่องผิด  แต่เรื่องทีทำให้เขาเซ็งแบบสุดๆก็คือ  ทั้งเขา ทั้งมัน  ลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องพักเนี่ยสิ  ไอ้หมีนี่ก็เมาไม่รู้เรื่อง  เดินมันยังเดินไม่ตรงเลยมั้ง  แล้วนับประสาอะไรกับเขา  ขาก็เป๋  ไหนต้องแบกไอ้หมีนี่อีก  แล้วอย่างนี้เขากับมันจะกลับกันยังไงเนี่ย??




      "อ้าวพี่!!  เหม่ออารายอยู่ด้ายยยยยย  ดื่มๆๆ=///="  ชานซองว่าพลางยกแก้วให้จุนซูดื่ม  ก่อนจะหันไปทำหน้ามึนๆต่อ



      "ไม่ดื่มโว๊ย!!"  จุนซูตะคอกใส่


     
      "ไม่ดื่ม  หรือว่าาาา......ม่ายยยยยยยกล้า >///<"  ชานซองเอ่ยยั่วคนตรงหน้า  ก่อนจะฟุบหลับคาโต๊ะทันที (ไม่ไหวจริงๆ)



      "เฮ้ย!! ใครไม่กล้ากัน!!  ฉันจะดื่มเดี๋ยวนี้แหละ  อึกๆๆๆ  >///<"  จุนซูกระดกขวดเข้าปากทันที ที่ชานซองท้าทายเขา  เขาดื่มรวดเดียวหมดขวด(สุดยอด=0=^)  ก่อนจะหันมาเขย่าชานซองให้ตื่นขึ้นมา



      "นายเห็นมั้ย!!! ฉันดื่มหมดโว๊ย!!! ....เอิ๊ก!! =///="   



      สงสัยงานนี้จะไม่ได้กลับแล้วสิ.....
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .

       "คนอารายก็ม่ายรู้  หลายจายยยยยยจริงๆ  >0<"  คนตัวใหญ่แต่เป็นน้องเล็กพูดเสียงดัง




      "ช่ายๆๆๆ  คนอารายยยย ม่ายเข้าาจายจริงๆ โว๊ย!! >///<"  คนพี่พูดต่อทันที




       ตอนนี้ทั้งชานซองและจุนซูเดินกอดคอกันออกมาอย่างทุลักทุเล  โดยเฉพาะชานซองที่ต้องรับน้ำหนักจุนซูมากหน่อย  เพราะขาจุนซูก็ยังไม่หายดี  แถมยังเมาด้วยกันทั้งคู่  บอกได้คำเดียวว่า  สภาพอย่างนี้ไม่น่าเดินกันมาได้=_=^  



       "โอ๊ย!! เมื่อไหร่มันจะถึงสะทีว่ะ  เดินจนน่องโป่งแล้วเนี่ย!! >0<"  จุนซูโวยวาย ก่อนจะรู้สึกเจ็บแผลขึ้นมาเลยเผลอ โถมตัวไปหาไอ้คนน้องเต็มๆ  ที่ตอนนี้ก็อารมณ์เสียไม่ต่างกันซักเท่าไหร่



      "อารายของพี่เนี่ย!!  ขาเป๋แล้วยางงงจะดื่มอีก เกะกะผมมั่้ยเนี่ยยยยย!!!"  ว่าจบทั้งชานซองและจุนซูก็ล้มหน้าจุ่มหาดทรายด้วยกันทั้งคู่  โชคดีที่จุนโฮกับดงอุนเดินผ่านมาทางนี้พอดีจจึงสังเกตเห็นได้ง่ายๆ



      "พี่จุนซู!!! / ชานซอง!!"  ทั้งดงอุนและจุนโฮเอ่ยขึ้นพร้อมกัน  ก่อนจะถลาเข้าหาคนทั้งคู่  ดงอุนวิ่งเข้าหาจุนซูทันทีด้วยความเป็นห่วง  ส่วนจุนโฮก็วิ่งเข้าหาชานซองทันทีเช่นกัน  ก่อนที่ทั้งคู่จะนึกขึ้นได้  ต่างคนจึงต่างสลับที่กันทันที  (มีงี้ =0=)



      "อะ เอ่อ...พี่จุนซู!!  พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" จุนโฮเอ่ยถามพี่ชายพลางตบหน้าเบาๆ เพื่อเรียกสติ  ต่างกับดงอุนเขาตบหน้าชานซองเต็มแรงด้วยความหมันไส้ ที่มอมเหล้าพี่จุนซูของเขา



      "ตื่นได้แล้ว!! ชานซอง!!  นี่นายพาพี่จุนซูของฉัน เอ้ย!! พี่จุนซูไปดื่มมาหรอ!!  กลิ่นงี้หึ่งเลย"  ดงอุนโวยวายกลบเกลื่อนคำพูดตัวเองเป็นการใหญ่  แต่จุนโฮกลับไม่ได้สนใจดงอุนเลยในตอนนี้  จนกระทั่งจุนซูและชานซองตื่นขึ้นมาคุยกับพวกเขาได้  แต่.......ก็คุยไม่รู้เรื่องอยู่ดีแหละ



       "จุนโฮ....นายมาหาฉันแล้วหรอออออออ ^///^"  ชานซองไม่พูดเปล่า มันยังค่อยๆคลานผ่านดงอุนไปกอดเอวจุนโฮที่นั่งอยู่แน่น  "พาฉันไปนอนหน่อยสิ นะๆๆๆๆ  >0<"  





      (>///<)  ตอนนี้ไม่รู้ว่าหน้าไอ้หมีหรือหน้าจุนโฮ ใครแดงกว่ากัน



      "ไอ้ชานบ้า!! ปล่อยน่ะโว๊ย!!   ดงอุน!!  เดี๋ยวนายพาไอ้ชานบ้านี่ไปนอนสะ  ส่วนฉันจะพาพี่จุนซูไปเอง"



      "อื้ม!! ได้"



      แต่.........






      "ม่ายอาวววววววววววว>0<  เค้าจะอยู่กับจุนโฮ!!!"  ชานซองโวยวายทันทีแต่จะให้ลุกก็ไม่ไหวเหมือนกัน  จึงทำได้แค่กอด อี จุนโฮให้แน่นขึ้นกว่าเดิม  ไม่ยอมปล่อยสะงั้น



      "เฮ้ย!! นี่นาย >///<"


    "จุนโฮ...เอิ๊ก!!  ตามใจฉันบ้างม่ายด้ายยยยหรอออออ"  ชานซองพูดอย่างมึนๆ




      "เออๆๆๆ รู้แล้วๆ  งั้นโทษทีนะดงอุน  นายช่วยพาพี่จุนซูไปส่งที่ห้องก่อนเลย  เดี๋ยวฉันพาไอ้หมีนี่ไปเ้อง"



      "อื้ม"  ดงอุนตอบรับ  ก่อนจะค่อยๆ แบกพี่จุนซูขึ้นหลัง  แล้วเดินกลับที่พักของตัวเอง เหลือก็แต่....




      "ลุกไหวมั้ยเนี่ย?"  จุนโฮว่าพลางพยุงคนตัวใหญ่กว่าให้ลุกขึ้น  แล้วค่อยๆเดินไปอย่างทุลักทุเล



      "จุนโฮ....นายรู้มั้ยว่าฉันจะบ้าตายยยยก็เพราะนาย...."  ชานซองเอ่ยทั้งๆที่ยังหลับตา  ก่อนจะเซด้วยความมึน  ทำให้หัวของชานซองต้องวางไว้บนไหล่ของจุนโฮอย่างช่วยไม่ได้  แต่มันยิ่งทำให้จุนโฮใจเต้นไม่เป็นส่ำทันที  ฉันเนี่ยแหละจะบ้าตายก่อนนาย!!!



       นี่เรา....หวั่นไหวเพราะไอ้หมีงี่เง่าเนี่ยงั้นหรอ???  นี่เรากำลังนอกใจดงอุนอยู่งั้นหรอ???  โอ๊ย!!  ไม่จริงๆๆๆๆๆๆๆๆ  ม่ายจริงโว๊ย!!>0<







                                                ........................................................................








          ทางด้านอีกฝั่งนึง ก็มีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก  (ก็มันเมาทั้งคู่นี่หว่า)


      ดงอุนยังคงเดินแบกจุนซูเพื่อกลับที่พักให้เร็วที่สุด  ไม่งั้นเขาคงจะบ้าตายสะก่อน  ก็เล่นเอาหัวมาเกยไหล่เขา  แล้วหายใจรดต้นคอเขาตลอดเวลา  โอ๊ย!! ขนลุกโว๊ย!!




      "คนอารายก็ม่ายรู้>0<  ม่ายเข้าจายยยยยยยยเลย"  อยู่ดีๆ จุนซูก็เอ่ยออกมาโต้งๆ ยิ่งทำให้ดงอุน งงในคำพูดของ คิม จุนซูทันที



      "พี่หมายถึงใคร"




      "ก็นายไง เอื๊ก! นายไง  ซน ดงอุน หึ!!"  จุนซูแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ


      "ผม??  หึๆๆๆ^^ พี่ไม่เข้าใจอะไรผมงั้นหรอ"  ดงอุนเอ่ยถามต่อยิ้มๆในคำพูดเพ้อๆๆของ คิมจุนซู



      "ทำมายชอบพูดจาทามร้ายจิตใจฉันอยู่เรื่อย เอิ๊ก!!  ไอ้บ้าเอ๊ย!!!"  จุนซูพูดไปก็สะอึกไป  คนเมานี่ถามอะไรก็ตอบตรงๆดีจัง  เอ๊ะ!! งั้นก็แจ๋วดิ~  ดงอุนครุ่นคิดก่อนจะถามคำถามที่ค้างอยู่ในใจเขามานาน



      "เอ่อ...ทำไมพี่ถึงปฎิเสธผมไปตอนแรกล่ะ  ทั้งๆที่พี่บอกผมเมื่อบ่ายว่า พี่รักผม??"  




     "นาย......ม่ายรู้เหรอออออออออ"



      "อื้ม^^ ไม่รู้"  ดงอุนเอ่ยตอบเสียงอ่อนโยน  ก่อนจะเปิดประตูห้องของจุนซูกับจุนโฮทันที ที่เขาเดินมาถึง



        สงสัยจะเข้านอนกันหมดแล้ว~  ดงอุนคิดเมื่อไม่เห็นคนอื่นๆที่ชายหาด ก่อนจะปิดประตูแล้ววางคนร่างบางลงนอนบนเตียงขนาดพอประมาณสำหรับสองคนนอน  แล้วรอฟังคำตอบจากคนขี้เมา



      
      "ฉันรู้ไง.....รู้ว่าจุนโฮแอบชอบนายยยยย เอิ๊ก!! แล้วจาห้ายฉันตอบรับนายด้ายยังไงกันล่ะ!!"





       อ๋อ!!  งั้นตกลงเราเข้าใจผิดไปเองทั้งหมด  นี่เราโง่คิดมาตลอดว่า พี่จุนซูปฎิเสธเราเพราะฮวาง ชานซองงั้นหรอ  โธ่เอ๊ย!! ทำไมโง่จังว่ะดงอุน!!



      "ถ้างั้น...แสดงว่าพี่รักผมใช่มั้ย?"  ดงอุนเอ่ยถามข้างๆใบหูของจุนซูอย่างอ่อนโยน  เขาอยากได้ยินอีกครั้ง อยากได้ยินชัดๆจากปากของ คิม จุนซู




      

      "ฉัน.......





      รักนาย................ฟี้Zzzzz."




       พูดจบจุนซูก็หลับทันที สงสัยจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ล



       แต่คำพูดของจุนซูก่อนจะฟุบหลับไปนั้น ยังคงตรึงอยู่ในหัวของ ซน ดงอุน ซ้ำไปซ้ำมา   นี่พี่จุนซูรักเราเหมือนที่เรารักเขาใช่มั้ยเนี่ีย!!  เราไม่ได้ฟังผิดไปใช่มั้ย  ไอ้ดงอุน^^  



      เย้!!!ดีใจโว๊ย!!~  ดงอุนตะโกนร้องในใจก่อนจะยิ้มแก้มปริ  แล้วจึงถอดรองเท้าให้คนขี้เมา  พร้อมกับพันแผลให้จุนซูใหม่ เพราะมันเริ่มจะเยินเต็มที  รวมถึงเอาผ้าเย็นๆมาเช็ดคอ เช็ดหน้าให้จุนซูอย่างถะนุถนอม



      ดงอุนเดินมานั่งบนเตียงอีกฝั่งหนึ่ง  ก่อนจะเอามือเกลี่ยผมให้จุนซูเบาๆ  พลางลุบผมพี่จุนซูคนที่เขารักอย่างอ่อนโยน  แล้วจึงก้มหน้าลงมาข้างๆใบหูคนร่างบางอีกครั้งที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว  ก่อนจะพูดคำๆหนึ่งสื่อไปให้พี่จุนซูของเขาได้รับรู้




      "ผมก็รักพี่ครับ...^^"  ว่าจบดงอุนก็มองใบหน้าใกล้ๆนั้นเนิ่นนาน  แล้วค่อยๆก้มหน้าลงประกบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากบางคู่สวย  เขาไม่ได้ล่วงเกินอะไรไปมากกว่านั้น  เพียงแค่จูบเบาๆ  แล้วหลับตาลงรับสัมผัสอ่อนหวานจากคนที่ตนรัก..............ไม่รู้ว่าเขาจูบคิม จุนซูเินิ่นนานแค่ไหน  รู้เพียงแต่วา  เขาจะไม่มีัวันจูบใครแบบนี้  นอกจากพี่จุนซูของเขาแน่นอน^^
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .
    .

      "โอ๊ย!! ถึงสะที!!"  จุนโฮพึมพำกับตัวเองก่อนจะลากไอ้หมี(ควาย) ตัวดีเข้ามานอนที่ห้องของมัน  



      "เฮ้อ!!  พรุ่งนี้นายรู้เรื่องเมื่อไหร่  นายโดนดีแน่ ฮวาง ชานซอง!!!"  ว่าจบจุนโฮก็ลุกขึ้นกำลังจะออกจากห้องทันที  แต่มือคนตัวใหญ่คว้าหมับเข้าที่แขนของเขา




      "จุนโฮ  นายรู้มั้ย  ว่าฉันม่ายชอบให้นายยยยยยย เอิ๊ก!!  อยู่กับดงอุน!!"




       จุนโฮสะดุ้งเล็กน้อย  ก่อนจะหันมามองคนบนเตียง ที่ยังคงหน้าแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ลก่อนที่มันจะเพ้อต่อ



      "นายม่ายเคยเข้าจายยย เอิ๊ก!! ความรู้สึกของฉันบ้างเลย....จุนโฮ!!  นายมัน...เอิ๊ก!!  คนเอาแต่จายยยยยย >0<"




      "ห๊ะ!!  นี่นายด่าฉันงั้นหรอ!! >0< "  จุนโฮเดือดทันทีที่ชานซองเรียกเขาว่า 'คนเอาแต่ใจ'  หน๊อย!!  มันจะมากไปแล้วนะ  คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วงออกไปตามหาถึงที่  แต่ดันไปเมาอยู่กับคนอื่น  แล้วยังมาว่าฉันอีกงั้นหรอ  ไอ้หมีบ้า!!  >_<



      "ใครจะเหมือนนายล่ะ!!  ตอนแรกก็ยังใส่ใจดี  แต่พอหลังๆ ก็ถีบหัวส่งฉันงั้นหรอ!! คนอย่างจุนโฮไม่เคยถูกเมินน่ะเฟ้ย!! >0<"  จุนโฮว่าเสียงดังที่ทำเอาคนเมายังสะดุ้งก่อนจะดึงแขนจุนโฮลงมานอนบนเตียงกับเขา  แล้วกอดจุนโฮเอาไว้แน่น  ขาก็เกี่ยวรัดเหมือนจุนโฮเป็นหมอนข้าง  ส่วนแขนก็ขยับโอบรอบตัวจุนโฮแน่น  แต่เพราะจุนโฮตัวเล็กกว่าชานซองค่อนข้างเยอะ  ใบหน้าของจุนโฮจึงซุกอยู่ที่อกกว้างของชานซองพอดี  



      "อะ ไอ้บ้า!!  ปล่อยน่ะเว้ย!!!"  แต่แรงของหมีย่อมเยอะกว่าคนร่างบางอย่าง อี จุนโฮอยู่แล้ว  เขาไม่สามารถหลุดจากการเกาะกุมนี้ได้  จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยยอมรับชะตากรรม.............แต่สิ่งที่เจ้าของอ้อมกอดนี้พูดกับเขาทำเอาจุนโฮใจเต้นแรงไม่หยุดเลยทีเดียว



      "จุนโฮ.....ฉันชอบนายนะ......ฉันรักนาย..."  




      ตึกๆ ๆ ๆ ๆๆ   ทำไมใจเต้นแรงอย่างนี้ว่ะ  แค่ไอ้หมีมันบอกว่าชอบเรา  ทำไมเรากลับรู้่สึกตื่นเต้นแบบนี้นะ!!  >///<



      "ฉันไม่อยากให้นายคบกับดงอุน  นายทำเพื่อฉันได้มั้ย จุนโฮ เอิ๊ก!!"



      "นะ นาย พะ พูดบ้าอะ......"                         ".....ฟี๊zzzz  -0- ......."





        ยังไม่ทันที่จุนโฮจะพูดจบประโยค  ชานซองก็หลับทันที  แต่ทั้งแขนทั้งขาของมัน ก็ยังคงเกาะกุมตัวจุนโฮเอาไว้แน่นเหมือนเดิม



      โอ๊ย!! ไอ้บ้านี่  แรงเยอะชะมัด  ขนาดหลับแล้วยังไม่ยอมปล่อยอีก >///<  เขินน่ะเฟ้ย  เฮ้ย!! แล้วเราจะเขินทำไมเนี่ย  บ้าเปล่าว่ะ.........แต่ทำไมมันรู้สึกอบอุ่นชะมัด  ไอ้อ้อมกอดของหมีซื่อบื้ออย่างฮวาง ชานซองเนี่ย^-^ ~  จุนโฮเผลอยิ้มกับตัวเองโดยไม่รู้ตัว  ก่อนจะปล่อยเลยตามเลย  ไหนๆ ชานซองก็ไม่ยอมปล่อยเขาอยู่ดี  ก็หลับมันทั้งอย่างนี้น่ะแหละ




        คิดได้ดังนั้น  จุนโึฮจึงนอนซุกแผงอกอุ่นๆของ ฮวาง ชานซอง  แถมยังเผลอเอาแขนโอบเอวคนร่างใหญ่ไว้หลวมๆ  ก่อนจะหลับตาลงช้าๆรับสัมผัสที่อบอุ่นจากชานซอง  แล้วจึงเข้าสู่ห้วงนิทราหลังจากนั้นไม่นาน......















    จบตอน



    ช่วงนี้มีแต่เรื่องยุ่งๆที่บ้าน  เลยไม่มีเวลามาอัพ



    แต่ตอนนี้ลงตัวแล้ว หวังว่ารีดเดอร์ทุกคนจะยังไม่ลืมฟิคเรื่องนี้น่ะค่ะ



    แล้วก็เหมือนเดิมฝากคอมเม้นกันสักหน่อย  จะเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์อยากเขียนต่อแน่นอนคะ




        

      







    TS. Kato
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×