คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP.5 อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย >///
บรรรยากาศตอนพักกลางวันทำไมมันอึดอัดอย่างนี้ว่ะ ร้อนเป็นบ้าเลยให้ตายสิ!! แถมไอ้หมอนี่ยังจ้องหน้าเราไม่เลิกอีกต่างหาก โอ๊ย!! อึดอัดโว๊ย!!! >0< แจบอมคิด
.
.
.
.
.
.
.
ว๊าว!! ทำไมบรรยากาศตอนพักกลางวันถึงได้สบายอย่างนี้น่ะ^^ มีของอร่อยๆ ให้ทาน แถมยังได้นั่งมองหน้าคนน่ารักอีกต่างหาก อะไรมันจะสุขใจขนาดนี้!! ^0^ แทคยอนคิด
แก้มขาวๆ ดวงตาเล็กเฉี่ยว ปากใสๆบางๆ ใบหน้าดูเคร่งเครียดและหงุดหงิด นี่แหละคือเหตุผลที่แทคยอนไม่สามารถมองคนอื่นได้นอกจาก ปาร์ค แจบอม เพื่อนสนิทของเขาที่ไม่รู้ว่าเผลอรักไปตอนไหน พอรู้ตัวอีกทีก็ถอนตัวไม่ขึ้นสะแล้ว
"นายจะนั่งจ้องหน้าฉันอีกนานมั้ย? " ถึงแม้ตอนแรกแจบอมจะทำเป็นไม่สนใจแต่พอนานๆเข้า จะแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น มันก็ยังไงๆอยู่ เคลียๆ ไปให้จบเลยดีกว่า
"ทำไมล่ะ ฉันมองหน้านายไม่ได้หรอ?" แต่คนตรงหน้ากลับตอบยียวน แถมยังทำตาปริบๆ เหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย
"ไอ้มองหน้าจะมองก็มองได้ แต่ไอ้สายตาชวนขนลุกนั่นอ่ะ เลิกมองสักทีได้มั้ยว่ะ"
"ทำไมอ่ะ?" พูดเสร็จก็ทำปากจู๋มองเขาตาแป๊ว ถ้าเป็นเด็กตัวเล็กๆ ทำล่ะก็เขาคงจะนึกเอ็นดูอยู่หรอก แต่ดันเป็นไอ้เด็กยักษ์นี่น่ะสิ เห็นแล้วมันน่าถีบชะมัด
"เมื่อไหร่นายจะเลิกทำตัวแปลกไ กับฉันสักที ยอมรับสะเถอะว่าเรามันเพื่อนกัน"
"ไม่ยอมอ่ะ >3< " <<ยังคงแบ๊วไม่เลิก
"ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆ ผู้หญิงก็มีตั้งเยอะ ทำไมนายต้องนึกพิศวาสฉันด้วย ห๊ะ!!" แจบอมเริ่มหมดความอดทน คิ้วเขาขมวดเข้าหากัน โดยที่เขาไม่รู้ตัว
"นายอยากรู้หรอ^^ ถ้านายอยากรู้ฉันบอกให้ก็ได้น่ะ" แทคยอนเอ่ยยิ้มๆ
"โอเคๆ ฉันไม่อยากรู้แล้ว ไม่อยากยุ่งกับนายด้วย ฉันไปล่ะ!!" แจบอมเบื่อที่จะเถียงกับแทคยอน คนที่ไม่ว่าจะเถียงเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันชนะ มีแต่จะอารมณ์เสียไปเปล่าๆ เขาจึงตัดบทโดยการลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะไป แต่ก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อแทคยอนลุกขึ้น ตะโกนเสียงดังไล่หลังเขามา
"เพราะนายเต้นเก่ง เพราะนายร้องเพลงเพราะ เพราะนายมีเรียวหน้าหวาน มีดวงตาเล็กเฉี่ยว มีปากบางๆ แก้มขาวๆ เพราะนายเป็นคนชอบเก็บอารมณ์ มีปัญหาอะไรก็เก็บไว้คนเดียวทุกครั้ง ไม่ชอบกินของเผ็ดๆ ไม่ชอบอากาศร้อนๆ เป็นคนตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม แต่ถ้านายรู้สึกไม่ชอบใจอะไรซักอย่าง ก็จะเดินหนีทันที นายเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรนายก็ต้องเอาชนะให้ได้ทุกเรื่อง และที่สำคัญ........." แทคยอนเงียบไปซักพักก่อนจะเอ่ยต่อเสียงดังฟังชัด
"เพราะนายคือปาร์ค แจบอม ต้องเป็น ปาร์ค แจบอมเท่านั้น จำเอาไว้ล่ะ^0^"
แจบอมไม่ได้หันไปมองแต่รีบเดินออกไปทันที ที่แทคยอนพูดจบ
เฮ้อ.....เขาจะมีหวังบ้างมั้ยน่ะ แทคยอนคิดก่อนจะยิ้มและมองตามคนตัวเล็กจนเดินหายลับไป
แจบอมเดินออกมาได้สักพัก ก่อนจะยืนนิ่ง อย่างคนสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง...
' นายชอบเก็บปัญหาไว้คนเดียว ไม่ชอบกินของเผ็ดๆ ไม่ชอบอากาศร้อนๆ เป็นคนตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม แต่ถ้ารู้สึกไม่ชอบใจอะไรซักอย่างก็จะเดินหนีทันที นายเป็นคนไม่ยอมใครง่ายๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องเอาชนะให้ได้ทุกเรื่อง และที่สำคัญ.......เพราะนายคือปาร์ค แจบอม ต้องเป็น ปาร์ค แจบอมเท่านั้น จำไว้ล่ะ^0^' คำพูดของแทคยอนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวเขาทุกคำพูด อยู่ดีๆ เขาก็รู้สึกว่าไม่เคยมีใครใส่ใจกับเรื่องราวของเขาได้มากขนาดนี้ นั่นยิ่งทำให้เขาคิดหนักมากกว่าเดิมว่า เขากับแทคยอนชักจะถลำลึกลงไปทุกทีๆ แล้ว
แต่.......
มันกลับรู้สึกดีชะมัด!
เพราะอะไรกันนะ ความรู้สึกไม่ชอบใจแต่ก็รู้สึกดี มันเป็นความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ ที่ยังบอกไม่ได้ว่าเพราะอะไรกันแน่ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แน่ ถ้ายังรู้สึกแบบนี้ต่อเขาคงต้องบ้าตายสะก่อน!!
ทำไมถึงหาเหตุผลไม่ได้ซักทีนะ ได้แต่หนีมันไปเรื่อยๆ ทำไมถึงได้.........ขี้ขลาดแบบนี้นะ???
ขณะที่แจบอมกำลังครุ่นคิดอยู่คนเดียวนั้น ก็มีมือใครบางคนแตะไหล่เขาเบาๆ เป็นการทักทาย
"พี่แจบอม!! พี่มายืนทำอะไรอยู่แถวนี้หรอ?" คนข้างๆเอ่ยทัก ทำให้แจบอมหลุดจากภวังค์ทันที
"อ้าว!! ชานซองเองหรอ"
ชานซองนั่นเองที่มายืนอยู่ข้างๆเรา ผิดหวังชะมัด....เฮ้ย!! แล้วทำไมเราต้องผิดหวังด้วยว่ะ เครียดวุ๊ย!!!
"ตกลงพี่มายืนทำไรแถวนี้ ตอนผมเดินมาเห็นพี่ยืนหน้าเครียดเชียว"
"อ๋อ!! คือว่าพี่.....พี่ พี่คิดเรื่องชมรมอยู่น่ะ" เพราะกลัวว่าถ้าชานซองรู้ว่าเป็นเรื่องแทคยอน อาจจะเป็นเรื่องใหญ่ได้ เขาจึงต้องโกหกว่าเป็นเรื่องของชมรม
"หรอ^0^" โชคดีที่ชานซองเป็นคนซื่อ(บื้อ)ทำให้ใครพูดอะไรเขาก็เชื่อไปหมด
พูดจบชานซองก็ชวนพี่ชายของเขามานั่งคุยกันใต้ต้นไม้แถวๆ นั้น (เพราะเริ่มจะเมื่อยแล้ว)
"อ้อ!! จริงสิ พูดถึงชมรม....พี่แจบอมรู้เปล่าว่าผมสมัครเข้าชมรมดนตรีแล้วน่ะ^0^" ชานซองเอ่ยขึ้นเสียงใส
"ห๊า!! จริงหรอ แล้วชมรมบาสล่ะ นายจะทำยังไง?"
"ผมไม่ทิ้งชมรมบาสหรอกครับ แต่อาจจะแบ่งเวลามาเรียนที่ชมรมดนตรีด้วย^^" ชานซองตอบเสียงซื่อ
"แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงสนใจดนตรีขึ้นมาล่ะ?"
"อ้อ!! ก็เพราะจุน...เฮ้ย!!" พูดไม่คิดอีกแล้วชานซองเอ๋ย!! ถ้าพี่แจบอมรู้ว่าเราเข้าชมรมดนตรีเพราะใครบางคนแล้วล่ะก็ พี่เขาต้องรู้แน่ๆ เลยว่าเรา......แอบชอบคนๆนั้นอยู่
"ห๊ะ!! จุนอะไรน่ะ ใครน่ะ ??"
"เอ่อ.......คือ...คือว่า....=_='.."
"บอกพี่มาเถอะ พี่ไม่บอกใครหรอกน่ะ" แจบอมพูดเสียงอ่อน ก่อนจะเอาแขนโอบบ่าน้องรักไว้
"เอ่อ.....จุน....จุนโฮครับ -///- " ชานซองตอบหน้าแดง สุดท้ายเขาก็ปิดบังใครไม่เป็นอยู่ดี
"เอ่อ...จุนโฮ?? จุนโฮที่เป็นเพื่อนอูยองคนที่ไอ้คุณมันตามจีบอยู่น่ะหรอ?" แจบอมตาโต
"ก็ใช่ครับ แต่ว่าพี่คุณกับอูยองเป็นแฟนกันแล้วน่ะครับ..." ชานซองตอบอย่างงงๆ ที่พี่แจบอมไม่รู้เรื่องนี้
ห๊า!!! นี่เขาตกข่าวถึงขนาดนี้เลยหรอ ก็สมควรล่ะ เพราะว่าตอนนี้วันๆ เขาก็เอาแต่คิดเรื่องแทคยอนนี่หว่า แต่ก่อนที่เขาจะกลับไปคิดเรื่องของหมอนั่นอีกครั้ง เขาก็ได้สติวกกลับเข้าเรื่องได้สะก่อน
"นายชอบจุนโฮเหรอ? นายชอบผู้ชายเนี่ยนะ??"
"ห๊า!! เอ่อ......คือ...คือ... >///< " แม้แจบอมจะไม่ได้ยินคำตอบจากปากชานซองก็ตาม แต่เขาก็พอจะเดาได้จากสีหน้าของน้องรักตัวใหญ่ตรงหน้าเขา (นี่มันไปรักกันตอนไหนเนีี่ย=_=)
"แล้ว....ทำไมนายต้องเข้าชมรมดนตรีด้วยล่ะ?? มันเกี่ยวอะไรกันหรอ?? " แจบอมสงสัย
"บังเอิญผมอ่านเจอในหนังสือเล่มหนึ่งมันบอกว่า เสียงดนตรีจะทำให้คนผ่อนคลายความเครียดได้และ ช่วยให้คนอารมณ์ดีขึ้นได้ เผอิญช่วงนี้เวลาผมมองจุนโฮทีไร เขาก็เอาแต่ทำหน้าเครียดแทบจะตลอดเวลา ไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยหัวเราะอีกต่างหาก ผมก็เลยอยากเล่นดนตรีให้เขาฟังน่ะครับ เผื่อจุนโฮจะอารมมณ์ดีขึ้น^^"
"นายก็เลยจะไปฝึกเล่นดนตรีให้จุนโฮฟัง?" (ซื้อแผ่นเพลงให้ฟังง่ายกว่ามั้ยเนี่ย=_=)
"ครับ^^ ผมขอร้องให้พี่จุนซูช่วยสอนให้ผมตัวต่อตัวเลยครับ เพราะผมยิ่งเข้าใจอะไรยากอยู่ด้วย" ชานซองยิ้มเจื่อนๆ
แจบอมได้แต่มองคนตรงหน้า แล้วก็คิดว่า ขนาดชานซองที่ออกจะดูมึนๆ และไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไร? แต่ชานซองกลับรู้ใจตัวเอง และทำตามใจตัวเองได้ โดยไม่คิดอะไร รู้ว่ารักใคร รู้ว่าอยากทำอะไรเพื่อใคร แต่เขากลับทำไม่ได้เหมือนชานซอง ไม่ยอมเปิดใจยอมรับความจริงซักที...
"ผมว่าจะไปซ้อมดนตรีต่อ พี่ไปพร้อมผมเลยมั้ย?" ชานซองถามก่อนจะลุกขึ้นเตรียมตัวไป
"อื้ม!! นายไปเถอะ พี่ขอนั่งคิดเรื่องชมรมซักพัก^^"
"หรอ! งั้นผมไปนะ พี่ก็อย่าเครียดมากล่ะ ทำตามที่ใจพี่บอกก็พอแล้ว ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก แล้วเจอกันนะพี่" พูดจบ ชานซองก็โบกมือลาพี่ชายก่อนจะรีบวิ่งเข้่าอาคารเรียนไป
ทิ้งให้แจบอมจมอยู่กับคำพูดของน้องชายตัวดี 'ทำตามที่ใจพี่บอกก็พอ'
ทำตามที่ใจบอกงั้นหรอ.......
เฮ้อ....... งั้นใจพี่มันคิดอะไรอยู่ล่ะ ตัวพี่เองก็ยังไม่รู้เลยเหมือนกัน แล้วพี่จะทำอะไรได้ล่ะ ชานซอง??
.......................................................
ตึ๊ง ๆ ๆ ๆ!!!!
"พอๆๆๆ พอเลยชานซอง ฉันสอนนายหลายรอบแล้วนะ ทำไมนายไม่เข้าใจสะทีเนี่ย!!!" จุนซูเอ่ยอย่างหัวเสีย เมื่อได้ฟังเพลงที่ชานซองเล่น (ไม่ไหวจริงๆ =_=)
ชานซองมาขอให้เขาสอนเล่นเปียโน ให้จบสักเพลงนึงก็พอ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้เด็กนี่มันจะอยากเล่นไปทำไม ทั้งๆที่ ชานซองก็มีความสามารถทางกีฬาอยู่แล้ว แล้วทำไมยังมาขอลงสมัครชมรมดนตรีของเขาอีก แค่นั้นยังไม่พอ ยังขอให้เขาสอนมันเป็นการส่วนตัวด้วยอีกต่างหาก เอากับมันสิ=0=
"โอ๊ย!!! ทำไมมันยากอย่างงี้เนี่ย!!" เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างหัวเสีย
"ถ้างั้นก็ตัดใจสะเถอะ ในเมื่อนายไม่มีความพยายามเอาสะเลย"
"โธ่พี่!! อย่าพูดแบบนั้นสิ ผมไม่มีวันยอมแพ้หรอกน่ะ"
"เออๆ ให้มันจริงเหอะ เอ้า!! ซ้อมต่อได้แล้ว"
แต่ยังไม่ทันที่ชานซองจะได้บรรเลงเพลงที่เขาซุ่มซ้อมมาได้สักพัก ก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อมีแขก (ไม่ได้) รับเชิญเดินเข้ามาขัดจังหวะการฝึกซ้อมเสียก่อน
"นี่ยังไม่เลิกซ้อมกันอยู่อีกหรอเนี่ย??" จุนโฮเอ่ยถามอย่างสงสัย หลังจากก้าวเดินเข้ามาในห้องแล้วยังคงเห็นจุนซูและชานซอง ซ้อมดนตรีกันอยู่
อันที่จริงเขาก็ไม่อยากจะเข้ามาขัดจังหวะหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะคนข้างๆ ที่อยู่ดีๆ ก็ชวนเขามาฟังชานซองกับพี่จุนซูซ้อมดนตรีกัน จะให้เขาปฎิเสธก็กระไรอยู่ ในเมื่อคนที่ชวนเขามา เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ซน ดงอุน นั่นเองที่เขายอมออกมาด้วย
"ว๊าว!!! ซ้อมกันแบบใกล้ชิดขนาดนี้ สงสัยชานซองนายคงจะเล่นเป็นเร็วกว่าคนอื่นแน่เลย" ดงอุนเอ่ยต่ออย่างไม่ต้องการคำตอบ แต่ดูเหมือนว่าชานซองก็ไม่ได้สนใจคำพูดของดงอุนซักเท่าไหร่ ตาของเขาจับจ้องหนุ่มน้อยอีกคนไม่วางตา
ฉิบหายแล้ว!!!!!!! จุนโฮมาทำอะไรแถวนี้เนี่ย เดี๋ยวก็รู้กันพอดีว่าเขามาซ้อมดนตรีเพื่อจุนโฮ!!!
"จะ จะ จุนโฮ นายมาทำไรแถวนี้หรอ???" ชานซองเอ่ยถามกลบเกลื่อน
"ก็ไม่ได้คิดจะมาหรอก ดงอุนชวนมาก็เลยเดินมาเป็นเพื่อนน่ะ" จุนโฮตอบเสียงเรียบ
"เดี๋ยวนี้นายสนิทกับดงอุนแล้วหรอ จุนโฮ^^" หลังจากเงียบไปสะนาน จุนซูก็เอ่ยถามน้องชายเพื่อนร่วมก๊วนของเขาทันที
"ปะ ปะ เปล่......." "ใช่ครับเราสนิทกัน" ยังไม่ทันที่จุนโฮจะพูดจบดงอุนก็พูดแทรกทันที ก่อนจะหันไปยิ้มให้จุนโฮ
"งั้นเหรอ??? =///=" จุนโฮเอ่ยถามแก้เขิน ที่ดงอุนพูดว่าเขากับดงอุนสนิทกัน
"อื้ม^^ อยู่กับนายแล้วฉันรู้สึกผ่อนคลายดีออก" ดงอุนตอบคำถามจุนโฮ แต่สายตาของเขากลับมองไปที่จุนซู พลางคิดว่า ในเมื่อพี่ทำได้ ผมก็ทำได้เหมือนกัน~
"จริงเหรอ!! " จุนโฮรีบถามต่อทันที เขาต้องการความมั่นใจว่าที่ดงอุนพูด เขาไม่ได้ยินผิดไป
"จริงสิ งั้นเย็นนี้นายว่างมั้ย ถ้าฉันจะชวนนายออกไปเที่ยวด้วยกันน่ะ^^"
"ไปเที่ยวกับนาย???........ปะ ไปสิ^0^" จุนโฮตอบรับเสียงใส ทันทีที่ได้ยินคำถาม
"ถ้างั้นผมขอตัวน่ะครับพี่ วันนี้ผมคงไม่ว่างมาซ้อมดนตรีที่ชมรม ขอโทษน่ะครับพี่จุนซู" ดงอุนพูดพลางยิ้มเย็นใส่จุนซู เขาคิดว่ามันจะทำให้ คิม จุนซูรู้สึกโกรธขึ้นมาบ้าง แต่ไม่ใช่เลย
"ไปเถอะ พวกนายจะไปเดทกันไม่ใช่หรอ พี่ไม่ว่าไรหรอก^^" จุนซูตอบยิ้มๆ เขารู้สึกดีใจที่จุนโฮจะได้สมหวังกับดงอุนสะที ถึงแม้ว่าอีกใจนึง เขาจะรู้สึกเจ็บปวดก็ตาม แต่เขาก็จะเก็บมันไว้เอง ซึ่งมันแตกต่างอย่้างสิ้นเิชิงกับ.....ฮวาง ชานซอง!!!!!
"วันนี้นายไม่รีบกลับบ้านหรอไง จุนโฮ!!!" ชานซองเอ่ยถามเสียงดัง เขารู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันทีที่ดงอุนแสดงท่าทางว่าจะจีบ อี จุนโฮ รวมถึงไอ้ท่าทางร่าเริงสดใส ของคนตรงหน้า ที่เวลาอยู่กับเขาเอาแต่ทำหน้าตึงตลอดเวลา โอ๊ย!!!!!!! หวงโว๊ย!!!!!!!!!!!!
"ฉันจะกลับบ้านตอนไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของนายไอ้หมีบ้า!!"
"ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของฉัน ก็ฉันชอ........อุ๊บ!!" เวรแล้วไง ไอ้ชาน!!
"นายพูดว่าไงนะ?????" จุนโฮถามซ้ำเมื่อได้ยินที่ชานซองพูดไม่ชัด
"เอ่อ.........คือ...เอ่อ......ฉัน.....ฉัน ก็ฉันห่วงบ้านนายน่ะสิ!!! ช่วงนี้ขโมยมันชุกชุม นายควรจะรีบกลับไปเฝ้าบ้านนะ!!!" โธ่โว๊ย!! พูดอะไรออกไปว่ะเนี่ย ไม่คิดอีกแล้วเรา
"ห๊า!! นายบ้าหรือเปล่าเนี่ย อยู่ดีๆ นึกอยากเป็นหมาเฝ้าบ้านฉันเหรอไง ไม่ยุ่งซักเรื่องได้มั้ย...........ไปเหอะดงอุน ขี้เกียจเถียงกับไอ้บ้านี่" พูดจบจุนโฮก็เดินออกไปรอข้างนอกทันที ปล่อยให้ดงอุนยืนจ้องหน้าจุนซูไม่วางตา ตอนนี้เขาพยายามอ่านสายตานั้นอยู่ สายตาของคนที่เขาแคร์มากที่สุด แต่สายตาที่มองกลับมาหาเขา มันช่างดูว่างเปล่าเหลือเกิน.....
"งั้นผมไปล่ะ" ในตอนแรกเขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำลงไปมันอาจจะทำให้พี่จุนซู รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาบ้าง แต่ตอนนี้มันกลับเป็นเขาสะเองที่ไปไม่ถูก ไม่รู้จะเอาไงต่อดีได้แต่เดินหนีออกไปให้ไกลจากตรงนี้ โดยไม่หันหลังเหลียวกลับมามอง......
แต่ถ้าดงอุนหันกลับมามองสักนิด เขาคงจะได้เห็นแววตาที่เจ็บปวดไม่ได้ต่างกับเขาเลยเช่นกัน
"ชานซอง นายมาซ้อมต่อเถอะ" จุนซูหันมาสนใจกับคนข้างๆต่อ เพื่อไล่ความรู้สึกนี้ออกไปได้ ความรู้สึกหวงแต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง แต่ชานซองนั้นไม่ได้ใจเย็นเหมือนกับจุนซู
"ผมไปก่อนน่ะพี่!!! " พูดจบชานซองก็หยิบกระเป๋าเป้คู่ใจ ก่อนจะรีบเดินออกไปทันที ปล่อยให้จุนซู จมอยู่กับควาามคิดของตัวเองต่อ...
ทำไมเราต้องอิจฉาจุนโฮด้วยเนี่ย? มันดีไม่ใช่หรอที่น้องชายที่เขารักทั้งสองคน จะได้มารักกัน มันก็เป็นไปตามที่เขาหวังไว้นี่หว่า แต่ทำไมมันกลับรู้สึกแย่แบบนี้ แล้วทำไมเราต้องรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้คนเดียวด้วย??? ไม่เข้าใจตัวเองเลยเหมือนกัน ตอนนี้เขาคงทำได้แค่ยอมรับความจริงที่เิกิดขั้นสะ เลิกคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาได้แล้ว เพราะตอนนี้ดงอุนคนเดิม คนที่ซื่อตรงคนนั้น ไม่มีอีกแล้ว มีแต่ดงอุนคนใหม่ ที่เขาไม่รู้จักเลย เหมือนกับว่าดงอุนคนนี้คือคนแปลกหน้าสำหรับเขา...
............................................................
"ดงอุนนายเป็นอะไรหรือเปล่า?" จุนโฮสะกิดคนข้างๆเเบาๆ ทั้งๆที่ดงอุนเป็นคนชวนเขาออกมาด้วยแท้ๆ แต่พอเดินออกจากโรงเรียนได้สักพัีก ดงอุนก็เงียบมาตลอดทาง แถมไม่รู้ว่ามัวคิดอะไรอยู่ เพราะตอนนี้ดงอุนยืนเหม่อมาได้สักพักแล้ว ~ไหนว่าอยากออกมาเที่ยวกับเรา แต่ดันเงียบไม่พูดไม่จาสักคำกับเราเลย ตกลงอยากมาจริงหรือเปล่าว่ะเนี่ย~
"ห๊ะ!! ว่าไงน่ะจุนโฮ" ดงอุนสะดุ้งเล็กๆ หลังจากที่จุนโฮสะกิดเรียกเขา
"ฉันถามว่านายเป็นไรรึเปล่า นายอยากกลับบ้านมั้ย ถ้าวันนี้นายไม่สะดวกน่ะ?" จุนโฮถามเสียงเรียบ
"เฮ้ย!! สะดวกสิ โทษทีๆ งั้นนายอยากไปไหนล่ะ เอ่อ.......เอางี้มั้ย เราไปนั่งกินไอศกรีมกันก่อนดีกว่า แถวนี้มีอยู่ร้านนึงที่ฉันมากินบ่อยๆ เห็นนายชอบกินไอศกรีมเลยคิดว่านายคงชอบ^^" ดงอุนถามจุนโฮยิ้มๆ เพื่อเป็นการแก้ตัวที่เขามัวแต่เหม่อลอย โดยไม่สนใจคนข้างๆ คนที่เขาพึ่งจะชวนออกมาด้วยแท้ๆ แต่เขาดันคิดถึงแต่เรีื่องของจุนซู ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องแคร์คนๆนึงได้มากขนาดนี้ ทั้งๆที่ คนๆนั้น ไม่ได้สนใจอะไรเขาเลยซักนิด กลับเห็นดีเห็นงามที่เขาและจุนโฮจะสนิทสนมกัน
ได้!!! ในเมื่อพี่ไม่ได้คิดอะไร ผมก็จะไม่คิดอะไรเหมือนกัน ถ้าหากผมจะเปิดใจกับจุนโฮก็ไม่ผิดใช่มั้ย??
"อ้าว!! ทำไมไม่ตอบล่ะ หืม??~" ดงอุนหลุดจากความคิดของตัวเองก่อนจะสังเกตว่จุนโฮไม่ได้ตอบคำถามเขา
"นายรู้ด้วยหรอว่าฉันชอบกินไอศกรีม?"
"รู้สิ ก็นายซื้อมากินทุกวันนิ ทำไมเหรอ??~"
"อ๋อ! เปล่าๆ ไม่มีอะไร.......งั้นเราไปนั่งกินกันดีกว่า^^" จุนโฮตอบรับคำชวนทันที เขารู้สึกดีมากที่ดงอุนสังเกตและใส่ใจรายละเอียดในตัวเขา ทั้งๆที่เมื่อก่อน ไม่ค่อยได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ
พวกเขาสองคนพากันเดินเข้ามาในร้านไอศกรีมตามที่ดงอุนแนะนำ บรรยากาศภายในร้านดูสว่างสดใส ไม่รู้สึกอึดอัดทั้งๆที่มีคนมาอุดหนุนทุกที่นั่ง แต่ยังดีที่ยังเหลือที่นั่งสำหรับพวกเขาเป็นโต๊ะที่นั่งติดบานกระจกใส เมื่อเห็นที่ว่าง จุนโฮกับดงอุนจึงชวนกันไปนั่งที่ที่หมายตาไว้ทันที
พวกเขานั่งคนละฝั่ง แต่หันหน้าเข้าหากัน พลางหยิบเมนูไอศกรีมมาเลือกตามความชอบของตัวเอง......จากนั้นไม่นานพนักงานประจำร้านก็เดินเข้ามาจดรายการที่พวกเขาสั่งมาทันที
"เอ่อ....ผมขอไอศกรีมรสช็อคโกแลตแล้วกันครับ..." ดงอุนบอกพนักงานก่อนจะหันไปมองจุนโฮเป็นเชิงถามต่อ
"เอ่อ...ผมเอาไอศกรีมรสมะ......" "มะันาว 2 ที่ครับ^^"
"ได้ค่ะ รอซักครู่น่ะค่ะ" พนักงานตอบรับคำขอของใครบางคนที่มาขัดจังหวะก่อนจะเดินจากไป
"ชานซอง!!!!! O0O" จุนโฮตะโกนสุดเสียง เรียกความสนใจของคนในร้านทันที
"เบาๆสิ จุนโฮ คนเขาหันมามองนายหมดแล้ว" ชานซองพูดพลางเอามือแตะปากจุนโฮเบาๆเป็นเชิงห้าม ก่อนจะลงมานั่งข้างจุนโฮ คนที่เขาแอบเดินตามมาเงียบๆ ได้สักพักแล้ว
เรืื่องอะไรจะปล่อยให้มาจู๋จี๋กันง่ายๆล่ะ ไม่มีทางหรอกเฟ้ย!!!!!~ ชานซองคิด
"นะ นายมาได้ไง??" จุนโฮเอ่ยถามต่อ แต่ครั้งนี้เสียงเบาลงกว่าตอนแรก
"ก็เดิินมาไง บังเอิญอยากกินไอศกรีมเหมือนกันน่ะ เอ้อ!!! นายชอบกินรสมะนาวนี่ เหมือนฉันเลย^^ " ชานซองเอ่ยยิ้มๆกับจุนโฮ ก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่ดงอุน เป็นเชิงท้าทาย(ว่ามันรู้)
"เหอะๆๆๆ" ดงอุนหัวเราะในท่าทางของชานซอง
ฮวาง ชานซองนายจะจีบใครกันแน่ พี่จุนซูหรือจุนโฮ อย่าบอกน่ะว่านายจะจับปลาสองมือ หึ! ยังงี้ก็สนุกน่ะสิ!!! ดงอุนครุ่นคิดก่อนจะหันไปทางจุนโฮ แล้วเอ่ยต่ออย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
"อ้าว!! จุนโฮนายชอบรสมะนาวหรอ ฉันจะจำไว้นะ^^"
"ห๊า!! จะ จำไว้หรอ??" จุนโฮถามพลาง(พยายาม) ทำตาโตให้ได้มากที่สุด
"อื้ม จำไว้ไง ก็ไหนๆเราก็จะสานสัมพันอันดีกันไม่ใช่หรอ อย่าบอกนะว่านายดูไม่ออกว่าฉันจีบนายอยู่น่ะ^0^" ดงอุนพูดประโยคนี้จบ ก็หันไปยิ้มเยาะชานซองทันที โดยไม่ทันคิดเลยว่าเขากำลังให้ความหวังคนๆ นึงอยู่
"ฉะ ฉะ ฉันหรอ!!!" จุนโฮถามขึ้นอีกครั้ง หวังว่าเขาจะไม่ได้ยินผิดไป (ใช่มั้ย?)
"ใช่ ฉันจีบนายอยู่จุนโฮ" ดงอุนตอบอย่างมั่นใจ เขาคิดไว้่ว่า บางทีจุนโฮอาจจะเป็นคนที่ทำให้เขาสามารถตัดพี่จุนซูออกไปจากใจได้สะที เพราะเขารู้สึกได้ว่าเวลาอยุ่กับจุนโฮ เขากลับรู้สึกดีขึ้นอย่างประหลาด
ตอนนี้ จุนโฮรู้สึกดีมากที่ดงอุนดูเหมือนจะเปิดใจกับเขามากยิ่งขึ้น เขาไม่เคยคิดเลยว่าดงอุนจะเป็นคนพูดตรงๆ ขนาดนี้ ทั้งๆที่ดงอุนคนเก่าดูขี้อาย และไม่ค่อยกล้าแสดงความรู้สึกของตัวเองสักเท่าไหร่ เขาเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ จุนโฮครุ่นคิด ก่อนจะส่งยิ้มให้ดงอุนที่ส่งยิ้มให้เขากลับเช่นกัน
"จะจ้องกันอีกนานมั้ย!!! ไอศกรีมมาตั้งนานแล้วไม่ีรีบกินกันหรือไง!!!!! " น้ำเสียงประชดประชันนี้จะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจาก ชานซอง
"อ้าว! มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย" จุนโฮสงสัยที่เขาไม่ทันสังเกตเห็น
"ก็มาตั้งแต่ที่พวกนายนั่งจ้องหน้ากันน่ะแหล่ะ!!!" ชานซองเอ่ยก่อนจะหันไปแยกเขี้ยวใส่ดงอุน (ตกลงมันจะเป็นหมีหรือหมาว่ะเนี่ย!!)
"งั้นเรารีบทานเถอะจุนโฮเดี๋ยวมันจะละลายสะก่อน" ดงอุนทำเป็นไม่สนใจสายตาของชานซองที่มองมาที่เขา แต่หันมาสนใจคนตรงหน้าแทน แล้วลงมือจัดการกับไอศกรีมของตัวเอง ก่อนจะนึกอะไรได้
"จุนโฮ นานยอยากลองชิมของฉันมั้ย^^" ไม่ว่าเปล่าดงอุนตักไอศกรีมของเขายื่นให้จุนโฮ
อ้ำ!!! ปากของใครบางคนงับไอศกรีมของดงอุนทันที (แต่ไม่ใช่จุนโฮนะ)
"ขอบใจน่ะ อร่อยมากเลย^^" ชานซองหันไปยิ้มเยาะใสดงอุน
"เฮ้!! เขาไม่ได้ให้นายสักหน่อย" จุนโฮหันมาใส่ชานซองทันที ไอ้หมีบ้าเอ้ย!!!~
"ก็นายไม่ชอบกินรสช็อคโกแลตนี่ ทุกทีไม่เคยเห็นนายซื้อกินสักครั้งนี่นา^^"
".............." หมอนี่รู้ได้ไงว่าเราไม่ชอบ? จุนโฮได้แต่สงสัย ก่อนจะไล่ความสงสัยออกแล้วหันไปหาดงอุนทันที "โทษน่ะ ฉันไม่ชอบกินรสนี้ซักเท่าไหร่หรอก มันหวานไปน่ะ^^"
"อ๋อ!! ไม่เป็นไรๆ ก็นายไม่ชอบนิ ช่างเถอะ งั้นเราไปเดินเล่นแถวนี้เอามั้ย"
"อื้ม ไปสิ ฉันยังไม่อยากกลับบ้านเท่าไหร่ ส่วนนาย............แยกกันตรงนี้่แล้วไม่ต้องตามมาอีกล่ะ!!" จุนโฮพูดเสียงเย็นใส่ชานซองก่อนจะเดินออกจากร้านไปกับดงอุน
'แยกกันตรงนี้ แล้วไม่ต้องตามมาอีกล่ะ!!' ชานซองครุ่นคิด ใช่สิ!!(เสียงสูง) เวลาอยู่กับหมอนั่น ไอ้คนยิ้มยากอย่างนายก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ มันไม่้หมือนอยู่กับฉันนิ อะไรนิด อะไรหน่อย ก็บ่นว่ารำคาญ เช๊อะ!!!~
แต่ถึงชานซองจะทำเป็นไม่สนใจได้สักพัก เขาก็ทนไม่ไหวอยู่ดี โอ๊ย!!! หวงโว๊ย!!! เอาไงดีว่ะ??? ...............เอ้อ!!!! คิดออกแล้ว(คิดเป็นด้วยหรอ=0=) หึๆๆๆๆๆ ฉันไม่ปล่อยให้สวีทกันได้นานหรอก หึ!!(ยิ้มร้าย) มันต้องเจอกับฮวางชานซองคนนี้หน่อย!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้จุนโฮกับดงอุน เดินคุยกันมาเรื่อยๆตลอดทาง มันช่างเป็นวันที่มีความสุขสำหรับจุนโฮ แต่สำหรับดงอุนนั้น เขารู้สึกสบายใจที่ได้อยู่กับจุนโฮ ถึงแม้เขาจะยังคงนึกถึงใครบางคนอยู่ก็ตาม
โดยไม่ทันระวัีงดงอุนเดินสะดุดขาตัวเอง(ซุ่มซ่ามเหมือนเคย) ล้มลง แต่ดีที่จุนโฮคว้าแขนเขาไว้ได้ทัน ก่อนที่ดงอุนจะล้มหน้าคะมำไป
"ขอบใจน่ะ^^ แหะๆๆๆ ฉันนี่ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมเลย" ดงอุนพูดกลั้วหัวเราะ แต่นั้นกลับทำให้จุนโฮยิ้มออก
"นี่แหละดงอุนคนเดิม^^ ฉันชอบดงอุนคนนี้น่ะ"
"ชะ ชะ ชอบฉันแบบห่วยๆ เนี่ยน่ะ??"
"อื้ม!! แล้วไงล่ะ ฉันชอบความเป็นธรรมชาติของนายไม่ใช่เสแสร้งนี่นา เป็นตัวของนายเองน่ะดีแล้ว"
"ขอบใจมากน่ะ^0^ ฉันรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย" ดงอุนมองหน้าจุนโฮเนิ่นนาน เขารู้สึกดีจริงๆที่อย่างน้อยมีจุนโฮที่เห็นคุณค่าในตัวเขา
ผลัก!!!! (มันมาอีกแล้ว)
"คุยอะไรกันอยู่หรอ^0^" ชานซองเอ่ยถามเสียงใสหลังจากผลักดงอุน แล้วแทรกระหว่างกลางของจุนโฮและดงอุนทันที
"นายอีกแล้วหรอ!!! " จุนโฮตะโกนสุดเสียง "โอ๊ย!! เมื่อไหร่นายจะเลิกตามเสียทีเนี่ย"
"เปล่าตามสะหน่อย บังเอิญผ่านมาแถวนี้ เลยเข้ามาทักทายเฉยๆน่ะ" ชานซองตอบยียวน
"บังเอิญงั้นหรอ???" ดงอุนถามอย่างหัวเสียหลังจากที่เขาโดน(หมี)ผลักกระเด็น
"ใช่!!! บังเอิญ" แต่ชานซองก็สวนกลับอย่างไม่มีใครยอมใคร
"งั้นฉันขอตัวกลับก่อนน่ะดงอุน อารมณ์ไม่ค่อยดียังไงไม่รู้!!!" จุนโฮเอ่ยอย่างหมดความอดทน ในความกวน (ทีน) ของชานซอง
"งั้นเดี๋ยวฉันเดินไปส่งนายแล้วกัน" ดงอุนอาสา แต่ก่อนที่จุนโฮจะตอบรับดงอุน ก็ดันมีไอ้หมีตัวใหญ่มันแทรกขึ้นมาเสียกอ่น (อีกแล้ว)
"ไม่ต้อง!!! เดี๋ยวฉันไปส่งเอง ฉันเป็นเพื่อนสนิทเขา"
"เฮ้ย!!! ใครเพื่อนนาย" จุนโฮหัวเสีย
"โอเ้คๆๆ ฉันฝากนายไปส่งจุนโฮด้วยแล้วกัน งั้นฉันกลับก่อนน่ะจุนโฮ แล้วเจอกันที่โรงเรียนน่ะ บาย^^" ดงอุนตัดบทด้วยความรำคาญในความดื้อรั้นของชานซอง แต่เขาก็โบกมือลาและส่งยิ้มให้จุนโฮเป็นการทิ้งท้าย
"อื้ม^^ บาย" จุนโฮเองก็เช่นกัน เขายิ้มหน้าบานโบกมือลาจนดงอุนหายลับไป
"ยิ้มปากจะฉีกถึงหูแล้ว!!!!" เสียงของคนที่ถูกลืมพูดประชดประชัน เรียกร้องความสนใจ
"เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง!!"
"ใช่สิ ฉันไม่ใช่ดงอุนนิ นายถึงจะได้ยินดีถ้าฉันจะมาวุ่นวายในชีวิตนาย" ชานซองพูดอย่างเหลืออด
"รู้ตัวก็ดี จะได้เลิกวุ่นวายสักที"
"สิ่งที่ฉันทำให้นาย มันไม่ไ้้ด้มีความหมายอะไรเลยใช่มั้ย??" ชานซองเอ่ยถามเสียงเบา แต่มันกลับทำให้จุนโฮหยุดชะงักทันที นั่นยิ่งทำให้ยังคงพูดต่อไป
"เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่านายเหมือนกับฉัน อยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด แต่ตอนนี้นายมีดงอุนแล้ว ฉันคงไม่จำเป็นสำหรับนายอีกแล้วใช่มั้ย?"
"............"
"นายรู้มั้ย ชานซอง..." ในที่สุดจุนโฮก็เอ่ยปากพูดกับชานซองเสียที
"รู้อะไร??"
"นาย......นายไม่เคยจำเป็นอะไรสำหรับฉันมาตั้งแต่แรกแล้ว ชานซอง" พูดจบจุนโฮก็เดินจากไปทันที ไม่ได้หันมามองชานซองเลยด้วยซ้ำ ไม่งั้นจุนโฮคงได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดที่โดนปฎิเสธตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลย ของคนที่ชื่อ ฮวาง ชานซอง
.................................................................
"โอ๊ย!!! หายไปไหนหมดเนี่ย"
น้ำเสียงกึ่งหงุดหงิดของเด็กหนุ่มแก้มป่อง หลังจากเลิกเรียน เขามักจะลงมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ของโรงเรียนกับเพื่อนๆของตน แต่วันนี้เขากลับลงมาไม่เจอใครเลย หายไปไหนกันหมดน่ะ เด็กหนุ่มครุ่นคิด ก่อนจะโดนใครบางคนมาขัดจังหวะ
"หาพี่อยู่หรอ^^" นิชคุณเอ่ยทักอูยอง เพราะเห็นมองซ้ายมองขวาหลายรอบแล้ว
"อ้าว พี่คุณ ยังไม่กลับอีกหรอ?" เด็กหนุ่มแก้มอูมเอ่ยถามสุดที่รักของเขา(ตั้งแต่เมื่อไหร่)
"ก็ต้องไปส่งใครบางคนกลับก่อนน่ะสิ ไม่รู้ว่ามาทำอะไรอยู่แถวนี้"
"งั้นพี่กลับไปก่อนเถอะ ผมยังไม่อยากกลับ" อูยองเอ่ยตอบนิชคุณ เพราะรู้ดีว่าคนๆนั้นเป็นเขาเอง
"ไม่เอาอ่ะั!!ก็พี่อยากไปส่งนี่นา" นิชคุณว่าพลางทำสายตาออดอ้อนคนตรงหน้า
">///< เออๆๆ รู้แล้วๆ เลิกมองแบบนั้นสะที" มันเขินวุ๊ย!!!
ว่าจบนิชคุณก็ดันตัวอูยองให้นั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆเหมือนกัน
"ถ้าหาพวกคนอื่นๆอยู่ล่ะก็ ไม่อยู่หรอก จุนโฮออกไปกับดงอุน ส่วนจุนซูก็ยังอยู่ที่ชมรมอยู่เลยมั้ง งั้นนั่งคุยกับพี่แทนได้มั้ย?" นิชคุณเอ่ยอย่างรู้ทันว่าไอ้เด็กคนข้างๆ กำลังมองหาใครอยู่
"อื้ม^^" อูยองส่งยิ้มให้นิชคุณก่อนจะนึกอะไรออก
"เอ้อ!! งั้นเรามาเล่นถาม-ตอบกันมั้ย สลับกันถาม สลับกันตอบแล้วต้องพูดตามความจริงด้วย?" อูยองนึกเกมส์ฆ่าเวลา สนุกๆออก เพราะถ้าให้นั่งอยู่แบบนี้เขากลัวว่าพี่คุณจะเบื่อเอาสะก่อน
"เอาสิูู ^^ อูยองถามพี่ก่อนเลย" นิชคุณตอบรับคำชวนทันที
"พี่มีจูบแรกเมื่อไหร่ แล้วก็กับใคร?" อูยองถามคำถามที่อยู่ในใจของเขามานาน แต่เขาก็ไม่เคยกล้าถามสักที ออกจะดูงี่เง่าไปหน่อยที่ถามแบบนี้ แต่คนมันอยากรู้อ่ะ>0<
"เหอะๆๆๆ นายหึงพี่หรอ^^" นิชคุณพูดอย่างรู้ทันก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เด็กแก้มป่องขี้สงสัย
"คะ คะ ใครหึง แค่ถามเฉยๆ พี่ก็ตอบมาสิ!! หรือว่าไม่กล้่าล่ะ?"
"กล้าสิ แต่อย่าแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวแล้วกัน"
"บ้าเหรอ!! คนอย่างจาง อูยองไม่คิดอะไรตื้นๆแบบนั้นหรอก" อูยองตอบอย่างมั่นใจ (รึเปล่าว่ะ)
นิชคุณยิ้มๆ ให้กับความไร้เดียงสาของอูยอง ก่อนจะเริ่มตอบคำถามของคนปากไม่ตรงกับใจ
"จูบแรกของพี่เมื่อปีที่แล้วนี่เอง กับผู้หญิงคนหนึ่ง เธออายุมากกว่าพี่ 3 ปีได้ แต่เธอนิสัยน่ารัก ไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆ ตอนนั้นเราต้องเลิกกันเพราะสถาณการณ์พาไป เธอต้องย้ายไปอยู่กับครอบครัวที่อื่น เราก็เลยต้องเลิกกัน เพราะที่ที่เธอไปมันไกลจากประเทศนี้ ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย และถึงไงตอนนี้พี่ก็เจอคนที่ดีกว่าแล้วด้วย^^" นิชคุณเอ่ยยิ้มๆ เขาไม่อยากให้อูยองคิดมากหรือเข้าใจผิด
"เปล่าสะหน่อย!!! ผมไม่ได้หึงนะ" เด็กหนุ่มแก้มป่องพูดเสียงดัง
"แล้วใครบอกว่านายหึงกัน พี่ยังไม่พูดสักคำเลย" นิชคุณพูดต่ออย่างรู้ืทัน ว่าไอ้เด็กแก้มป่องนี่ มันกำลังหึงเขาอยู่ แต่ทำเหมือนว่าไม่ได้คิดอะไร น่ารักจัง^^
"ช่างเถอะ!! >///< ตาพี่แล้ว อยากถามมไรก็ถามดิ" อูยองรีบตัดบทแก้เขิน
"งั้นจูบแรกของนายล่ะ เมื่อไหร่ แล้วก็กับใคร?" นิชคุณเลือกที่จะถามเหมือนอูยอง เขาเองก็อยากรู้เรื่องของอูยองให้มากกว่านี้เช่นกัน แต่อูยองกลับปิดปากเงียบ หน้าก็แดงก่ำไปหมด อาการแบบนี้ อย่าบอกนะว่า!!
"พี่เป็นจูบแรกของนายหรอ???" นิชคุณถามพลางทำท่าทางไม่ค่อยเชื่อซักเท่าไหร่
"กะ กะ ก็ใช่ไง!!" อูยองตอบติดๆ ขัดๆ เขาอายที่ไม่เคยมีจูบแรกก่อนจะมาเจอกับนิชคุณ
"จริงเหรอ!!! ^^ งั้นก็ดีสิ พี่เป็นเจ้าของริมฝีปากนี่เป็นคนแรก^0^" นิชคุณว่าพลางเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากเด้งๆ น่ารักๆ ของอูยองเบาๆ
"งะ งั้นคำถามต่อไปเลยแล้วกัน" อูยองรีบสะบัดหน้าหนี เขากลัวว่านิชคุณจะเห็นแก้มอูมๆของเขาขิ้นสีเรื่อ
"พี่อยากไปเที่ยวที่ไหนมากที่สุด?"
"ที่ไหนก็ได้ที่มีนาย^0^" อ๊าก!!!!!! อยากจะมุดดินหนีจังโว๊ย!! ~ อูยองตะโกนร้องในใจ
"แล้วนายล่ะ อยากไปที่ไหน" นิชคุณถามคำถามซ้ำทันที เขาเองก็อยากรู้เช่นกันแต่ไอ้เด็กตาบวมๆ กลับตอบกำกวมเหมือนเขา
"ที่ไหนก็ได้ที่มีพี่คุณ^^" หึๆๆๆๆๆ เขินล่ะสิ(เสียงสูง) โดนสะบ้างจะได้รู้ว่ามันรู้สึกยังไง โห๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆ (บ้าไปแล้ว)
แต่สงสัยอูยองจะคิดง่ายเกินไปว่าพี่คุณของมันจะขี้อายเหมือนตัวเอง ซึ่งไม่ใช่เลย อย่างนี้มันก็เข้าทางนิชคุณผู้นี้ล่ะสิ!!~ คิดได้ดังนั้น นิชคุณก็จับหน้าอูยองให้เข้ามาใกล้เขาทุกทีๆ แล้วก็เป็นไปตามคาด ไอ้เด็กปากเก่งนั้นกลายเป็นเด็กขี้อายทันที แก้มขึ้นสีชมพูเรื่อ หน้าก็ร้อนผ่าวไปหมด โอ๊ย!!! อูยองนายจะทำให้พี่บ้าตายอยู่แล้ว จะน่ารักไปไหนเนี่ย!!!
นิชคุณค่อยๆ ขยับริมฝีปากเข้าไปใกล้ริมฝีปากเด้งๆ น่าจูบของจางอูยอง ช้าๆ ส่วนอูยองก็เหมือนจะรู้งาน เขาค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงพร้อมรอการสัมผัสอ่อนหวานจากพี่คุณสุดที่รัก^^ แต่ดูเหมือนว่ามันยิ่งทำให้นิชคุณ อยากแกล้งเข้าไปใหญ่ เขามองหน้าสุดที่รักของตัวเองที่ตอนนี้หน้าอยู่ใกล้กับเขาแทบไม่มีที่ว่างเหลืออยู่เลย ก่อนจะยิ้มกว้างในความไร้เดียงสาของอูยอง....
หมับ!! นิชคุณสวมกอดคนร่างเล็กแน่น อย่างต้องการแกล้งคนในอ้อมกอด นั่นยิ่งทำให้อูยองได้สติทันที เขาลืมตาขึ้นก่อนจะทำหน้างงๆ แล้วก็ต้องหน้าแดงทันทีเมื่อได้ยินเจ้าของอ้อมแขนอบอุ่นๆนี้เอ่ยประโยคคลายความสงสัย
"นายคิดว่าพี่จะทำอะไรนายหรอ อูยอง^^" นิชคุณพูดกลั้วหัวเราะ
"ปะ ปะ เปล่าสะหน่อย ปล่อยผมนะ!!!!" อูยองอายมากจริงๆที่เขาเผลอทำท่าทางแบบนั้นใส่นิชคุณ แล้วสะบัดแขนออกจากอ้อมกอดทันที
"แล้วนายหลับตาทำไมล่ะ??" นิชคุณถามยียวนต่อ ก็มันสนุกนิที่ได้แกล้งอูยอง
"กะ กะ ก็ฝุ่นมันเข้าตา ผะ ผมก็เลยหลับตาเฉยๆ ไม่เห็นจะแปลกเลย" เหตุผลมันช่าง..............
"เหรออออออออออออ ^0^" นิชคุณยังคงแกล้งไม่เลิก เมื่อเห็นคนโดนแกล้งดูท่าจะวิ่งเต้นไปตามคำพูดของเขา มันช่างน่าเอ็นดูจริงๆ ให้ตายสิ!!!!
"โอ๊ย!!! ไม่อยากคุยด้วยแล้ว ผมกลับล่ะ" ว่าจบอูยองรีบลุกขึ้น ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว แต่คนมือไวกว่าคว้าหมับเข้าที่แขน ก่อนจะจับหน้าเขาเข้ามาจูบทันที ครั้งนี้ไม่มีการแกล้งใดๆ ของชายหนุ่มเจ้าของริมฝีปากบาง แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรักส่งตรงไปให้เจ้าของริมฝีปากอิ่ม ที่ตอนนี้หลับตาลงช้าๆ รับสัมผัสที่อ่อนหวานและนุ่มละมุนจากคนตรงหน้า จูบที่เนิ่นนานแต่ไร้ซึ่งความรุนแรงมีแต่ความอ่อนโยนมอบใ้ห้
นิชคุณค่อยๆ ผละจากริมฝีปากนั้นเบาๆ ก่อนจะกอดคนตรงหน้าแน่น ที่ตอนนี้กอดตอบเขากลับอย่างว่าง่าย เป็นกอดที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่เขาเคยสัมผัสมา
"พี่ไม่รู้ว่านายคิดเหมือนที่พี่คิดหรือเปล่า แต่นายคือคนที่พี่อยากอยู่ด้วยมากที่สุดในตอนนี้ พี่อยากให้นายเชื่อใจในตัวพี่ได้มั้ยอูยอง?" นิชคุณเอ่ยถามคนในอ้อมกอดเบาๆ แล้วฟังคำตอบที่เขาอยากได้ยินมากที่สุด
"ผมเชื่อใจพี่^^" อูยองตอบอย่างมั่นใจ พลางขยับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อยืนยันคำตอบ
"ขอบใจนะอูยอง^^" นิชคุณยิ้มรับคำตอบที่เขาได้ฟัีง ก่อนจะคลายอ้อมกอดออกแล้วหันไปพูดกับคนตรงหน้าเบาๆ
"อูยอง......นาย.....นายอ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ย^0^" พูดจบก็วิ่งหนีทันทีอย่างรู้ชะตากรรม
"อะ อะ ไอ้พี่คุณบ้า มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!!! " อูยองตะโกนสุดเสียง อุตส่าห์ทำซึ้งสะตั้งนาน ไอ้พี่บ้านี่ยังจะแกล้งเขาอีก เสียบรรยากาศหมด!!!! "มานี่เดี๋ยวนี้นะ!!!"
ถ้าใครที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนั้น คงจะได้เห็นเด็กหนุ่มสองคนวิ่งไล่กันไปมา อย่างสนุกสนาน ดูอบอุ่นไปด้วยความรักของคนทั้งคู่ที่มีให้กัน แต่มันคงจะอบอุ่นมากกว่านี้อยู่หรอก ถ้าชายหนุ่มนามว่า นิชคุณ ยังคงขี้แกล้งอูยองไม่เลิก......=0=
จบตอน
มาแก้ไขตอนนี้ใหม่โทษด้วยน่ค่ะ ที่ทำให้รอ
ตอนนี้เรื่องกำลังดำเ้นินไปเรื่อยๆ ยังมีอีกหลายอย่างให้ติดตามน่ะค่ะ
แล้วจะมาอัพใหม่ (ช่วยเม้นกันเยอะๆน่ะค่ะ จะขอบคุณอย่างสูง 5555)
ความคิดเห็น