คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ประทับใจครั้งที่4 - พี่ปีสองรักน้องปีหนึ่งนะคะ
[ Up 60 per. ]
~ อยากบอกคนดีว่าพี่ปีสองรักน้องปีหนึ่งจังเลย โอ้ โฉมงามทรามเชย ได้โปรดเฉลยว่าถ้าพี่จีบจะถีบพี่มั้ย ~
กูถีบแน่ๆแหละ !
เอ้ออ เอาสิ ร้องกันให้คอแตกเอาให้ความสุขมันทะลุพุ่งออกจากตัวไปเลย
ให้ตายเถอะ ~ ชีวิตของคนที่กินลูกชิ้นติดคอตายก็ว่าอนาถแล้วนะ แต่ชีวิตของผมตอนนี้อนาถมากกว่านั้นอีก ตั้งแต่ได้แบล็คสตาร์ ผมก็ย้อมสีผมกลับภายในวันต่อมา แต่ผมไม่ย้อมสีดำหรอกนะ สีน้ำตาลประกายแดงต่างหากล่ะ ฮิฮิ สีผมไม่เด่นไม่ใช่จอง อิลฮุนหรอก !
เอาจริงๆก็อยากจะฉีกคำสั่งทิ้งอยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่าซองแจนั่งมองเป็นหมาเฝ้าสมบัติอยู่น่ะนะ เหอะ
ผมนั่งอยู่ในห้องสันทนาการอย่างเอือมระอาสุดๆ คนกำลังจะนอนพักผ่อนอะคิดดู ตอนนี้เด็กปีหนึ่งหอสิบกำลังนั่งต่อแถวเรียงกันโดยแบ่งแถวเป็นแบบเรียงตามชั้นพัก เหตุผลที่ให้มารวมกันก็ไม่มีอะไรมาก กิจกรรมลัคกี้สตาร์นี่แหละ เห้อๆ กับการเรียนมึงทุ่มเทอย่างนี้มั้ยครับ !!
สมองผมกำลังโลดแล่นกับการแต่งเนื้อแร็ปเลยอะ แต่สุดท้ายก็โดนเรียกให้มาร่วมกิจกรรมที่มีสาระสุดๆซะงั้น เออ เอาเลยๆ เต็มที่กันเลยครับ มึงจะพากูไปบุกป่าหาแร้งกินก็แล้วแต่พวกคุณมึงเลย !!
" อิลฮุนๆ " เสียงที่เอ่ยชื่อผม ดังขึ้นมาเล็กน้อยจากด้านหลัง เสียงนั่นไม่ถึงกับดังมากแต่ผมก็พอจะได้ยินว่ามีคนเรียก
" หือ " ผมหันกลับไปมองต้นเสียงเมื่อครู่ ก็พบกลับเพื่อนร่วมหอคนหนึ่ง เป็นผู้ชายที่หน้าโคตรจะดูดี เรียกว่าหล่อก็หล่อหรือจะมองว่าสวยก็สวย
ว่าแต่...เรียกทำไมฟระ ?!
" อยู่ห้อง 1004 หรือเปล่า " นายหน้าใสถามผมด้วยรอยยิ้มกว้าง
ถ้าใช่มึงจะทำไมกูวะ ?
" อือ " ผมไม่อยากจะเสวนาด้วยเท่าไหร่ ก็แบบว่าหยิ่งอะนะ 55555555+
" เห้ยงั้นเราก็เป็นเพื่อนข้างห้องกันสินะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ " นายหน้าใสยื่นมือมาตีไหล่ผมเบาๆก่อนจะหัวเราะคิกคักเล็กน้อย คิดว่าน่ารัก !?
" อืม " ผมเลิกสนใจมันก่อนจะหันไปมองด้านหน้าแทน
" ทำไมไม่ค่อยพูดเลยล่ะ เราทำอะไรให้นายไม่พอใจหรือเปล่า "
มากกกกกกกกอะ ~ นี่คิดนะ ไม่กล้าตอบ
" เปล่านิ " ตีหน้านิ่งแล้วเล่าความเท็จไปเสีย ก๊ากๆๆๆ ~
" เราอยากเพื่อนนายเป็นนะ " หมอนั่นเม้มปากแน่นขึ้นกว่าเดิม กดดันขนาดนั้นเชียว
" พูดผิดเหอะ เราอยากเป็นเพื่อนนายนะ แบบนี้ต่างหากล่ะ ไอ้อ่อนเอ้ย " อดไม่ได้ที่จะช่วยน่ะ พูดผิดๆแบบนี้ต่อไปคงจะไม่ดีเท่าไหร่
" ซอรี่ ~ เรายังไม่เก่งภาษาเกาหลีสักเท่าไหร่อ่า เพิ่งมาอยู่ได้ไม่นานเอง "
เด็กนอก ??? อิมพอร์ตมาจากนอก !!!
" เด็กแลกเปลี่ยนหรือไง แต่หน้านายเหมือนคนเกาหลีมากนะ " ก็นะ..อดสงสัยไม่ได้ แต่หน้าหมอนี่ก็มีบางส่วนคล้ายฝั่งยุโรปอยู่นะ ดูดีอะ อิจฉาเบาๆ
" เป็นคนเกาหลีแท้ๆ แต่ไปเกิดและโตที่อเมริกา อ่อ ลืมเลย เราชื่อพีเนียลนะ ถ้าสนิทกันมากกว่านี้ค่อยเรียกเพนก็ได้ ~ "
อื้อหือ มีจำกัดความให้กูเรียกได้แค่พีเนียลด้วยนะ หมั่นไส้ ?!!
" เออ มีไรอีกปะ " เปล่าพาลนะ แค่เริ่มรำคาญนิดหน่อย ทำไมผมถึงเป็นคนแบบนี้เนี่ย !
" ไม่มีแล้ว เราไม่กวนล่ะ " จากนั้น พีเนียลก็ค่อยๆหายเข้าไปในความมืด ประหนึ่งไม่กล้าจะโผล่หน้ามาให้ผมเห็นอีกแล้ว เห้อๆ
ตอนนี้ผมเลิกสนใจทุกสิ่งอย่างในรอบด้านของตนเอง ก่อนที่จะนั่งนิ่งๆมองไปด้านหน้าเพียงอย่างเดียว ข้างหน้าก็ไม่ได้มีอะไรดีหรอกครับ เพียงแค่ผมขี้เกียจจะหันไปมองนั่นมองนี้แล้วต่างหาก
ผมก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือพบว่าตอนนี้สองทุ่มตรงพอดีไม่มีขาดไม่มีเกิน แต่บุคคลสำคัญของหอเบื้องหน้ายังคงไม่สะทกสะท้านและฝอยกันต่อไปประหนึ่งอีกสามสิบวินาทีร่างกายจะมลายหายสิ้นไปจากโลก !!
โอ้ย ลุกขึ้นไปกระโดดถีบขาคู่ดีมั้ยวะ !!!
______________________________________
ทำไมถึงมาอัพช้า ?!! เอ้ออ ขอโทษชิงชิง
ไม่ว่างเลยอะ ปัญหารุมเร้าชีวิต 555555555
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะ ไม่มีกำลังใจจะแต่งนะบอกเลย
ไปละค้า เจอกันอีก 50 % รักรีดเดอร์ค่าบบ
ความคิดเห็น