คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ประทับใจครั้งที่3 - ประธานวอนตาย
' พี่ว้ากสุดหล่อ เสียดายที่มีแฟนแล้ว ที่สำคัญเขามีแฟนเป็น ผู้ชาย !! '
หลังจากการประชุมที่แสนจะน่าเบื่อและเบื่อหน้าประธานได้จบลงไปแล้ว ผมกับมินฮยอกก็ล่ำลากันเพื่อแยกย้ายกันกลับหอตัวเอง เสียดายจังที่มินฮยอกอยู่หอสาม อุตส่าห์หาเพื่อนได้แล้วแท้ๆ แต่ไม่เป็นไรขึ้นชื่อว่าอยู่คณะเดียวกันถึงจะคนละสาขายังไงก็ต้องได้เจอกันอีกแน่
ก่อนที่ผมจะขึ้นไปยังห้อง ผมก็แวะซื้อของกินขึ้นไปตุนไว้บนห้องเสียก่อน เผื่อตอนดึกๆเกิดหิวจะได้ไม่ต้องลำบากลงมาหาอะไรกิน ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมไม่กล้าลงอะ กลัวเจอพวกรุ่นพี่หรือพวกแร้งลงนั่งดริ๊งท์เหล้ากันอยู่ชั้นล่าง เดี๋ยวซวยโดนลากเข้ารวมวงเหมือนครั้งที่ผ่านๆมาอีก
ตอนนี้ก็เกือบจะหกโมงเย็นแล้วครับ บรรยากาศกำลังดี ถึงขั้นดีมากเลยล่ะ ลองจินตนาการภาพบรรรยากาศของมหาลัยที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้เยอะๆ ลมพัดโชยอ่อนๆมีแสงอาทิตย์ส่องลงมาเล็กน้อยสิครับ ฟังดูเพอร์เฟคมากใช่มั้ยล่ะ จะว่าไปแล้วมหาลัยที่นี่ดูคล้ายกับโรงเรียนประจำมาก กฎค่อนข้างเยอะกว่าปกติ แต่ยังไงก็ไม่ทำให้นักศึกษาดูเป็นเด็กดีขึ้นมาหรอก (. . )
ผมเดินเตร่ไปเรื่อยๆก้าวเท้าอย่างช้าๆจนสุดท้ายก็ถึงห้องพักจนได้ ยามที่เปิดประตูเข้าไปเหมือนกับว่าได้เข้าสู่สถานที่ปลอดภัยที่สุดในชีวิตตอนนี้เลยแหละ
คนในหอน่ากลัวมาก รู้ยัง ?
หอพักที่นี่ไม่มีรูมเมท ค่อนข้างให้อิสระส่วนตัว ปกติทั่วไปหอในเขาจะให้อยู่กันถึงสี่คนเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องร้ายแรงเช่น ฆ่าตัวตายเป็นต้น แต่ผมว่าถึงจะมีรูทเมทยังไงคนในหอผมก็กำลังจะฆ่าตัวเองอยู่ดี ดูกินเหล้าดิไม่รู้ว่าไปเช็คตับไตไส้พุงบ้างหรือเปล่า ป่านนี้ควักออกมาทุ่มหัวหมาแตกได้แล้วมั้ง
ตับแข็งกันทั้งบาง !???
เออ แต่เอาเถอะจะเมาจะอะไรก็แล้วแต่ กรุณาช่วยเก็บของกันบ้างก็ได้ ของที่ว่าไม่ใช่ขยะหรือขวดเหล้านะครับ โน้นนนน ~ บราเซียร์ รองเท้า เสื้อผ้าหรือจะเป็นอุปกรณ์ป้องกันการคุมกำเนิด ( อุ้ย แรง ) ตื่นเช้ามาก็มีโรยโปรยปรายเต็มทางเดินล่ะ ไม่ทราบว่าจะแจกหรือยังไง ไม่อยากได้เว้ย ไอ้พวกจิตเลอะเลือน
" ไง ~ "
เฮ้ย เสียงใคร !!!!!!
ขวับ ~
ไม่ต้องรอให้เสียงดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ผมรีบหันไปมองบริเวณรอบๆห้องจนทั่ว แต่กลับไม่พบใคร อ่าว หมาไหนส่งเสียงทักทายวะ แต่ไม่ใช่ผีแน่ๆอะ เสียงเหมือนคนไม่ได้นอนซะมากกว่า
ห้องก็ดันใหญ่มากด้วยดิ - -^
" ตาถั่วมาก ฉันอยู่ตรงนี้ไม่เห็นเหรอ "
" ตรงนั้นน่ะตรงไหน ? " เออดี ยืนคุยกับไอ้บ้าไหนก็ไม่รู้ เข้ามาลอบฆ่าหรือกูเปล่าฟระ
" หมอนกล้วย "
" แล้วหมอนกล้วยอยู่ตรงไหน ! "
" หมอนกล้วยอยู่ตรงนี้ "
" พ่อมึงเหอะ " กวนตีนนนนน ลักลอบเข้าห้องชาวบ้านแล้วยังปากแบบนี้อีกนะ
" อ่าว เล่นพ่อ เช๊อะ "
" จะเล่นอีกนานปะ อยู่ตรงไหนก็โผล่ออกมา "
" หันมามองที่ตู้ดิ "
เออ มองก็มอง เรื่องเยอะจริงๆ แค่เดินออกมามันจะยากตรงไหน....
" แฮ่ !!!!!!!!!!!!! "
" เฮ้ยย อ๊ากกกกกกก อิเชี่ยย !!!!! "
ไอ้...ไอ้ อ้ากกก เข้ามาได้ยังไงวะเนี่ย !! ยามอยู่ไหน ระบบความปลอดภัยห่วยแตกบรมมาก ปล่อยให้คนบ้าบุกเข้าห้องผมได้ยังไง !!
" อื้อหือ อุทานได้เก๋มาก - -"
กรรม !!!!
" กร๊ากกก ตกใจอะดี๊ ~ "
ตกใจหน้าแกมากกว่า !
" ตกใจเซ่ แต่ไม่ได้ตกใจเพราะคิดว่าเป็นผีนะ ตกใจเพราะประธานนั้นแหละ "
ไอ้ประธานหอสิบ มันเข้ามาทำไมในห้องผมวะ แถมยังมาแอบอยู่ในตู้เสื้อผ้าคนอื่นอีก ป่านนี้แทะอะไรในตู้ไปหมดแล้วมั้ง !
" อะไรอ่าา ไม่สนุกเลย "
" ไปสวนสนุกสิ ถ้าอยากจะสนุกมาก "
" ไม่มีใครไปด้วย " ทำหน้าระห้อยทำไมล่ะน่ะ
" อ่ออ เพื่อนไม่คบว่างั้น ! " ผมหัวเราะเล็กน้อย
" เพื่อนฉันเยอะกว่านายอีกนะ รู้ไว้ซะด้วย ว่าแต่คนอื่น ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่นายหาเพื่อนได้กี่คนแล้วเหอะ "
ฉึก ! เหมือนมีอะไรมาแทงหัวใจ
" หะ หาได้เยอะแล้วต่างหาก "
บัดซบ พูดเรื่องไหนไม่พูด ทำไมต้องพูดเรื่องที่เป็นปมในชีวิตผมด้วยฟระ
" ใครบ้างล่ะ " ซองแจมองผมด้วยสายตาขบขัน เป็นเชิงล้อเลียนเรื่องที่ผมพูดออกไป
" มินฮยอกน่ะ รู้จักมะ ? " อะโถ่ว มีเพื่อนอยู่คนเดียวแหละครับ ไม่มีมินฮยอกก็ไม่รู้จะพูดชื่อใครล่ะ
" อ๋อ เด็กรุ่นพี่อึนกวัง " ซองแจทำหน้านึกคิดก่อนที่จะอุทานเหมือนนึกออกแล้วขึ้นมา
ว่าแต่...เด็กใครนะ ????
" ทำยังไงถึงรู้จักกันได้ ปกติพี่อึนกวังหวงจะตาย " ซองแจถามขึ้นมาอีกครั้ง
" เดินอยู่เฉยๆ " ผมยักไหล่ใส่แบบไม่ใส่ใจมากนัก
" เพื่อนน้อยแล้วยังทำมั่นอีกเนอะ " ซองแจเบ้หน้าใส่ผมอีกนิดหน่อย แบบว่าหมั่นไส้อะไรอย่างงี้ ฮ่าๆ
" อย่าพานอกเรื่องดิประธาน บอกมาดีกว่าว่าเข้ามาทำอะไรในห้องผม " ผมกอดอกพลางทำหน้านิ่งใส่ไปให้คนตรงหน้าได้เห็น
" บังเอิญ... "
" อะไรบังเอิญ ? "
" บังเอิ้ญญ บังเอิญ บังเอิญติดดิน ~~ " กลายเป็นประธานหอสิบโชว์ลูกคอไปแล้วเรียบร้อย จากที่คาดหวังกับคำตอบของหมอนี่มาก ตอนนี้เปลี่ยนใจล่ะ เอาแน่เอานอนด้วยไม่ได้จริงๆ
อยากลองติดประตูบ้างมั้ยล่ะ -..-
" เอาจริงๆ " ผมตีหน้าให้นิ่งมากกว่าเดิมแล้วเพิ่มเสียงของตัวเองให้ต่ำลง เพื่อบอกสื่อให้คนตรงหน้าได้รู้ว่า ผมไม่เล่นด้วย
" มารอนาย... " ซองแจเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมอีกนิด เข้ามาใกล้ทำไมฟระ กูยังซิงนะ (?) เอิ่ม กูต้องการอะไร - -.
" เพื่อ !? "
" มาเช็คไง ว่านายได้ลัคกี้สตาร์หรือเปล่า "
จริงด้วย ! ผมเกือบลืมไปสนิทเลยว่าต้องกลับมาเช็คห้องนอน
" ผมยังไม่ได้ตรวจดูเลย " ผมตอบซองแจด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มนิดหน่อย
" ก็หาซะสิ ฉันก็รออยู่ตรงนี้แหละ " ถ้าหวังดีจริงๆก็ช่วยกลับห้องไปเหอะ อยู่ไปก็รกสายตารู้ตัวปะ ( ' ' )
ผมเลิกสนใจร่างสูงตรงหน้า ก่อนที่จะเริ่มเดินสำรวจของแปลกปลอมบริเวณรอบห้อง เผอิญห้องก็ใหญ่มากเสียด้วย คงต้องใช้เวลานานกว่าจะดูครบ
" นี่ ช่วยหาปะ " หันไปอีกที ซองแจก็นั่งไขว้ห้างบนโซฟาอย่างสบายใจ มือถือนมกล้วยพลางพร้อมยกขึ้นมาดูดอย่างอารมณ์ดี เฮ้ยๆ ของกูไม่ใช่เหรอฟระ เมิงไปเอามาตอนหน๊ายยย !!
" เปลี่ยนเป็นจ่ายค่านมที่ขโมยมากินจะดีกว่า " ไม่ผิดใช่ปะ ที่ผมทำหน้าบึ้งใส่ไอ้บ้านี่ไป
" พูดจาน่าเกลียด ก็แค่ยืมดื่ม "
นมบ้านพ่อง ยืมแดรกกันได้ ?!!!
" น่าเกลียดกว่านี้ก็นิสัยประธานนั้นแหละ ด้านจริงไรจริง " โอ้ย ตั้งแต่ได้เจอกันรู้สึกผมจะพูดมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า นอกจากสนทนากันแบบปกติ ที่เหลือก็เป็นด่าล้วนๆ
" งกแบบเอวี่ติงจิงเกอร์เบลล์จริงๆ " ยัง ยังอีก ขโมยของคนอื่นกินแล้วยังมีหน้ามาด่าอีกนะ ผมกรอกตาไปมาด้วยความเซ็ง ก่อนที่จะเลิกสนใจจริงๆแล้วเดินหาของต่อตามบริเวณอื่นๆ
" ตกลงให้ช่วยป่าวววว " ซองแจก็ยังไม่วายส่งเสียงก่อกวนผมอีกรอบ ถึงแม้จะเป็นการให้ความช่วยเหลือก็เถอะ
" ช่วยก็ได้ " เฮ้อ จนได้สินะ...
" โอเค๊โลยยย ~ " ซองแจทำหน้าดี๊ด๊าประมาณว่าในที่สุดการตื้อของเขาก็สำเร็จผล เห้อๆ
"ช่วยหุบปากน่ะนะ " ประหนึ่งแลมโบกินีเหยียบมาด้วยความเร็วจนมิดไมล์แต่กลับสะดุดด้วยก้อนหินก้อนหนึ่ง แบบว่าถึงขนาดพลิกคว่ำ เหมือนกับหน้าของซองแจตอนนี้ ก๊ากๆๆ
" ให้ตายเหอะ ปากนายนี้มัน.. " ซองแจทำหน้าเหมือนคนอยากตายเต็มทน ก่อนจะยกนิ้วชี้หน้าผมเพื่อคาดโทษแล้วเดินกับไปนั่งที่เดิม
" ประธานอยากมาวุ่นวายกับผมเองนะ " ปากก็พูดนะครับ มือก็ควานหาตามซอกที่สามารถใส่สิ่งของลงไปได้ ถ้ามันจะหายากขนาดนี้นะ ! เอาไปซ่อนไว้ตรงเนี่ย เอ๊ะ หรือว่าผมจะไม่ใช่ลัคกี้สตาร์
" ทำไมต้องเรียกแต่ประธานเนี่ย ชื่อฉันก็มี " ซองแจขึ้นเสียงในจมูก สีหน้าดูเหมือนไม่พอใจนิดหน่อย
" ไม่สนิท " ผมบอกออกไปตามความจริง
" นานๆไปก็เริ่มสนิทเองแหละ "
" ใครอยากจะสนิทด้วยอะ ?? " กวนประสาทเป็นทักษะส่วนหนึ่งในชีวิตผมเลยแหละ ~
" มีแค่พวกโลคลาสง่ะที่พูดแบบนี้ "
ไอ้.....
" ขี้เกียจจะเถียง ต่อไปนี้นายเรียกฉันว่าซองแจนะ " ซองแจยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร คงไม่อยากจะเถียงกับผมอย่างที่พูดจริงๆสินะ
" ขี้เกียจจะเถียงเหมือนกัน เรียกแจเฉยๆได้ปะ " ผมยักคิ้วใส่หมอนั่นไปหนึ่งที
" ปกติคนก็ไม่เรียกฉันว่าซองแจนะ ส่วนมากก็เรียกยุกสั้นๆ มีนายคนแรกขอเรียกแจ "
" พล่ามอะไรฟระ " ผมแกล้งทำเป็นหูทวนลม
" ย่าห์ !! ไอ้เด็กนี่นิ ฉันกำลังอธิบายอยู่นะ " ซองแจเม้มปากเป็นเส้นตรง คิ้วเริ่มขมวดขึ้นมากกว่าเดิม
อิอิซ่า ~ สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม ~
" ไม่เรียกประธานก็ได้ ผมจะยอมเรียกชื่อจริงๆของประธานนะ แต่มีข้อแม้.. " ผมยกยิ้มกว้างไปเป็นของแถมกับประโยคนี้
" ว็อท ??? " ทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว
" บอกผมมาว่าผมได้เป็นลัคกี้สตาร์หรือเปล่า "
" ห๊ะะะะะ " จากตอนแรกเป็นไก่ตาแตกตอนนี้ทำหน้าเป็นควายหลงคอกแล้วครับ ตลกชะมัด
" ฟังไม่ผิดหรอก บอกมา "
" อันเดว ~ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ไม่ใช่ทีมสันทนาการนะเฟ้ย "
" ถ้าอย่างนั้นประธานจะมานั่งเอื่อยในห้องผมทำไม เหมือนกับว่ายังไงผมก็ต้องได้ ! "
" กะ...ก็...ก็..อะไรวะ โว๊ะ !! "
นอกจากจะเกรียนแล้วยังโกหกไม่เนียนอีกนะ
" จะบอกมั้ย ? " ไม่ได้จะกดดันอะไรนะ จริงจริ๊งงง
" ข่มขู่เรอะ ?!! "
" ก็ไม่รู้สินะ " ผมยักไหล่ให้ซองแจไปหนึ่งที แต่ตีหน้านิ่งเช่นเดิม
" คิดว่าใช่ปะล่ะ " ร่างสูงตรงหน้าลุกขึ้นจากโซฟาก่อนที่จะเดินรอบๆห้อง เหมือนกับรู้ว่าสิ่งที่ผมกำลังตามหามันอยู่ตรงไหน
" ถ้าผมได้จริงๆ ก็รีบหยิบมาเถอะ ลีลาวะ " บางทีผมก็เริ่มเซ็งแล้วนะ เหลือบมองดูนาฬิกา เวลามันล่วงไปจนเกือบค่ำแล้ว แต่ผมยังหาไอ้ใบนั่นไม่เจอ ไม่รู้ว่าตัวเองได้หรือไม่ได้กันแน่ โดนทำโทษขึ้นมาจะซวยเอา
" อะ เอาไปเลย พูดมากอยู่ได้ " ผมแทบผงะ เมื่ออยู่ดีๆ ซองแจก็หันหลังกลับมาพร้อมกับยื่นกระดาษสีดำรูปดาวมาให้ผม
อย่าบอกนะ ว่ามันคือลัคกี้สตาร์ !!!!
.
.
.
แดงรับบ่ได๋ ~~~~ ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ (ร้องไห้แบบดงกู )
" ทำหน้าได้อัปลักษณ์มากอะ รีบเปิดอ่านเซ่ " ไม่ทันเปิดหรอกครับ ซองแจมันก็ฉวยหยิบเอาไปเปิดก่อนเรียบร้อย หลังจากที่อ่านจบ รอยยิ้มก็เริ่มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของหมอนี่ทีละนิด
อะไร กูได้ไปเป็นเมียรองประธานเรอะ ?!!!
ตั้งสติแปป - -^
" เอาไปอ่านซะ อ่อ แย่หน่อยนะ นายได้แบล็คสตาร์ว่ะ ฮ่าๆ " ซองแจหันไปหัวเราะกับตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
ย่าห์ ! ตลกมากนักหรือไง
ผมเลิกสนใจซองแจก่อนที่จะก้มลงอ่านข้อความบนกระดาษสีดำนั่น
' ขอแสดงความยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่คุณได้หาลัคกี้สตาร์ใบนี้เจอ แต่ขอแสดงความเสียใจเป็นอย่างมาก ที่คุณดันได้แบล็คสตาร์ซึ่งมันคือความโชคร้าย เอาล่ะ เลิกทางการเสียก่อน เพราะกระดาษมันจะไม่พอ อะแฮ่ม หลังจากที่น้อ่านบททำโทษแล้ว กรุณาปฎิบัติตามอย่างเคร่งครัดน้ะจ้ะ อย่าลืม เพราะคุณคือคนที่ถูกเลือก ฮิฮิฮิฮิฮิ'
เอิ่ม..
ปัญญาอ่อน บอกได้คำเดียว !!!
ผมรีบพลิกกระดาษไปที่หน้าหลังทันทีเมื่ออ่านข้อความด้านหน้าจบลงแล้ว
' หัวเจ้าเป็นอย่างไร จงเปลี่ยนแปลงให้เป็นอีกอย่าง สว่างไปทึบ มืดไปขาว '
เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่า....
" ไม่ต้องทำหน้าเหวอ นายโดนสั่งให้ย้อมผมกลับมาดำน่ะสิ กร๊ากกก " เมื่อซองแจเห็นผมทำหน้ามึน ไอ้บ้านี่ก็รีบเข้ามาช่วยทำให้กระจ่างมากขึ้น
แต่ว่า....
ไม่นะ ออตอกเค ~ สีนี้ทำมาแพงนะเฟ้ย !!!
คนออกคำสั่งมึงไม่มีปัญญาทำสีผมแพงๆแบบกูใช่ปะ ห้ะ มึงอิจฉากูใช่ม้ายยยย !!
ผมควรทำไงดี ~ ลาออกก็ไม่ได้ด้วย ฮื่อ ฮื่อ ฮื่อ
_____________________________________________
อัพช้าหน่อยช่วงนี้ มีปัญหาชีวิตเยอะเหลืิอเกิน
ช่วงนี้หนุ่มๆ คัมแบค มลด.สู้ๆน้า เพื่อที่ 1
เดี๋ยวตอนหน้าจะปล่อยตัวละครออกมาอย่างทะลักทะลายแล้วนะ
เลือกตัวร้ายไว้แล้ว แบบว่าไม่อยากทำร้ายเมนตัวเองเลย ฮ่าๆ
เอาละ ไปแล้วน้า เจอกันตอนหน้าคะ รักรีดเดอร์ทุกคน
ฝากเม้นฝากโหวตด้วยน้า อยากอ่านความคิดเห็นของทุกคนมากกก
ความคิดเห็น