คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : ตอนที่45
Hongki Talk
ทำไมล่ะ ทำไมล่ะจงฮุน ทำไมนายไม่ฟังฉันบ้างเลยนายบอกว่านายแอบชอบฉันก่อนที่ฉันจะไปทำดีด้วย แต่ทำไม ทำไมนายไม่รู้จักนิสัยฉันเลยนะจงฮุน ใช่ ฉันรู้ว่าฉันผิด ผิดมากๆ แต่ทำไมนายไม่ยอมฟังฉันอธิบายบ้าง นายไม่รู้อะไรเลยจงฮุน ไม่รู้เลย ฉันเป็นคนยังไงทำไมนายไม่รู้ ฮึก ถ้าฉันไม่รักนายจริงๆ นายคิดว่าฉันจะเสียใจขนาดนี้หรอ ถ้าฉันไม่รักนายจริงๆ ฉันยืนหัวเราะเยาะนาย ขำกลิ้งนอนกลิ้งตีรังกากลิ้งไปนานแล้วจงฮุน แต่เพราะฉันรักนายไง ฉันถึงเสียใจมากขนาดนี้ ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่ทำไมนายไม่ฟังฉันอธิบาย ทำไมนายต้องไล่ฉัน ฮึก นายไม่อยากเจอหน้าฉันแล้ว ฮึก นายเกลียดฉันแล้ว แล้วฉันคนนี้ล่ะ อยากเจอหน้านายทุกวัน อยากพูดคุย อยากเห็นนายยิ้มเห็นนายหัวเราะ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้วใช่มั๊ยจงฮุน เพราะนายเกลียดฉันคนนี้แล้ว ฮือๆๆๆๆๆๆ ทำไมผมต้องมารักไอ้บ้านี่ด้วยนะ ทำไม ฮือๆๆๆ ผมวิ่งไปร้องไห้ไปไม่หยุด ไม่รู้เหมือนกันว่าวิ่งมาไกลแค่ไหนและก็ไม่รู้ว่าผมจะวิ่งไปที่ไหนแต่ผมจะไป ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็ในเมื่อจงฮุนเกลียดผมแล้ว ไม่อยากเห็นหน้าผมแล้ว ผมก็จะไปให้ไกลจากเขา ไปให้ไกล........
“ปริ๊นๆๆๆๆ!!!!”
“เอี๊ยด!!!!!!!!!!”
“ปัง!!!!!!!!!”
“โครม!!!!!!!!!!” ผมรู้สึกเจ็บไปทั้งหมดร่างกาย ผมไม่รู้ว่าผมโดนอะไร รู้แค่ว่าผมเจ็บ จนไม่อยากลืมตาขึ้นมาแล้ว
“หนู หนูเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย!” ผมได้ยินคุณลุงคนหนึ่งถามผม ผมพยายามลืมตาขึ้นมองแต่มันก็ยากเหลือเกินเลยเห็นแค่ภาพรางๆ ที่มีผู้คนยืนอยู่ล้อมรอบตัวผมเต็มไปหมด นั่นเป็นเสียงสุดท้ายและภาพสุดท้ายที่ผมได้ยินและเห็นก่อนที่ผมจะไม่ได้ยินและเห็นอะไรอีกเลย.........
Jonghun Talk
ผมไม่รู้ว่าฮงกีจะวิ่งไปไหน แต่ก็ชั่งเถอะ จะไปไหนก็ไป ผมเกลียดเค้า ผมเกลียดฮงกี ฮงกีโกหกผม ฮงกีหลอกผม ผมจะไม่สนใจฮงกีอีกจะเป็นจะตายผมก็จะไม่สนใจอะไรเค้าอีกแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว จบแล้วจริงๆฮงกีเป็นคนทำลายความรู้สึกของผมด้วยมือของเค้าเอง แล้วเค้าจะมาร้องไห้เสียใจทำไม ต้องผมสิ ผมนี่ ผมต้องเป็นคนร้องไห้ไม่ใช่ฮงกี เพราะฮงกีเป็นคนผิด ไม่ใช่ผม ผมเกลียด เกลียดคนโกหก เกลียดฮงกีที่สุด! แล้วทำไมผมต้องมานั่งห่วงฮงกีด้วยนะ ไม่รู้ๆ แต่ฮงกีหายไปนานมากแล้วนะทำไมยังไม่กลับมาอีกล่ะ
“จะ จงฮุน” เสียงของแจจินหนึ่งในกลุ่มคนที่รู้เรื่องนี้ หนึ่งในคนที่หลอกผม เรียกผมขึ้น
“ทำไม มีอะไรกับฉันอีก รึว่าพวกนายยังสนุกกันไม่พอ จะมาหลอกอะไรฉันอีกล่ะ!”ผมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก็จริงนี่จะมาหลอกอะไรผมกันอีกล่ะ
“ป่าว.....คือนายเห็นฮงกีมั๊ย ฮงกีอยู่กับนายรึป่าว”แจจินพูดเสียงแพ่ว
“แล้วเห็นว่าอยู่มั๊ยล่ะ แล้วฮงกีเพื่อนนายอยู่ไหนฉันจะต้องรู้ด้วยหรอ”
“อืม...หรอ ขอบคุณนะ......แล้วฮงกีหายไปไหนล่ะ นานแล้วนะ หายไปไหนของนาย....” แจจินพูดกับผมแล้วเดินบ่นๆกลับไป ซึ่งผมได้ยินอยู่ๆคำพูดของฮงกีก่อนที่จะวิ่งหนีผมไปก็ดังขึ้นในหัว
‘ในเมื่อนายไม่อยากเห็นหน้าฉัน ฉันก็จะไม่อยู่ให้นายเห็นหน้าอีก ตลอดชีวิต’ ตลอดชีวิต ตลอดชีวิตหรอฮงกี ไม่นะ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับฮงกีหายไปไหนกันล่ะ โอ๊ยยยยย ผมจะคลั่งตายอยู่แล้วนะ ทำไม ฮงกีถึงมีอธิทพลกับผมมากมายขนาดนี้ ผมลุกๆนั่งๆกระวนกระวายอยู่ที่สวนของโรงเรียน โอ๊ยยยยย แล้วผมจะไปสนใจฮงกีทำไมล่ะ ทำไมผมต้องสนจะหายไปไหนก็ชั่งสิ.....
“พี่จงฮุน...”เสียงของมินฮวานน้องชายของผมดังขึ้นจากด้านหลัง
“มีอะไร”ผมพูดหวนๆใส่มินฮวาน
“คือฮงกีฮยอง.........” ฮงกี ฮงกีอีกแล้ว
“ถ้าจะพูดเรื่องฮงกี พี่ว่านายกลับไปเถอะ”
“พี่โกรธพี่ฮงกีขนาดนี้เลยหรอครับ”
“แล้วมันน่าโกรธมั๊ยล่ะ มินฮวาน ดูสิ่งที่เค้าทำกับพี่สิ เค้าเห็นพี่เป็นแค่ตัวตลก นายคิดว่าพี่จะไม่โกรธ ไม่เกลียดเค้าหรอมินฮวาน!” ผมเริ่มมีอารมณ์โมโหขึ้นมาแล้วนะ มินฮวานจะมาพูดให้ผมโมโหเล่น ให้ผมเป็นบ้าตายทำไม!
“แล้วถ้า ผมจะบอกพี่ว่า ฮงกีฮยองถูก-รถ-ชน เป็น-ตายเท่ากันล่ะพี่จะยังโกรธพี่ฮงกีอยู่มั๊ย...” มินฮวานพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แล้วทำไมผมต้องสนฮงกีล่ะ จะเป็นจะตายก็เรื่องของฮงกีสิ เกี่ยวไรกับผม! เดี๋ยวนะ เมื่อกี้มินฮวานบอกผมว่า ฮงกีถูกรถชนงั้นหรอ!
“นายว่าไงนะมินฮวาน!”ผมพูดแล้วเข้าไปเขย่าตัวมินฮวาน ฮงกีถูกรถชน ไม่จริงน่า
“พี่ฮงกีถูกรถชน อาการเป็นตาย...”
“บ้าเอ้ย!!” บ้า บ้าที่สุดเลย นายกำลังทำให้ฉันเป็นบ้ารู้ตัวมั๊ยฮงกี
“แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน ฮงกีอยู่ที่ไหน!”
“โรงพยาบาล F ครับ” น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาแล้ว ฮงกี ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมนายถึงถูกรถชน ทำไมฮงกี ฉันไม่ยอมให้นายเป็นอะไรหรอกนะ ไม่มีวันยอม นายต้องอยู่ให้ฉันเกลียดต่อไปสิ นายจะตายหนีฉันไม่ได้!
ณ โรงพยาบาล F
“คุณพยาบาล คนไข้ที่ถูกรถชนอยู่ไหนครับ!” ผมรีบวิ่งไปถามพยาบาลทันทีที่ถึงโรงพยาบาล
“เอ่อ....สักครู่นะคะ คนไข้ที่ถูกรถชน ที่อาการสาหัสรึป่าวคะ”
“ใช่ครับ ใช่ๆ เค้าอยู่ที่ไหน!”
“ห้องฉุกเฉิน B คะ....”
“ขอบคุณครับ” ผมเอ่ยบอกขอบคุณพยาบาลแล้วรีบวิ่งมาที่หน้าห้อง ตามที่พยาบาลบอกทันที นายจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะฮงกี ฉันไม่ยอม……
“เอ่อ....คุณเป็นญาติกับคนไช้รึป่าวครับ..” สักพักก็มีหมอคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้วถามผมขึ้น
“ใช่ครับ ผมเป็นญาติเค้า เค้าปลอดภัยใช่มั๊ยครับ เค้าไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยครับ!” ใช่ฮงกีต้องไม่เป็นไร ฮงกีไม่เป็นไร
“เอ่อ..คุณฟังหมอดีๆนะครับ คือ หมอพยายามช่วยคนไข้สุดความสามารถแล้ว แต่คนไข้ทนพิษบาดแผลไม่ไหว..... หมอเสียใจด้วยครับ....” ว่าเสร็จหมอก็เดินกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินห้องเดิม
ไม่จริง ไม่จริงใช่มั๊ย ไม่จริง ผมทรุดลงกับพื้นหน้าห้องฉุกเฉิน ฮงกีนายทำแบบนี้ได้ยังไง นายทิ้งฉันไป ไม่จริงฮงกี มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ฉันรักนายฮงกี นายจะทิ้งฉันไปไม่ได้
……………..
‘ไอ้ภูเขาน้ำแข็งหน้านิ่งขี้เก๊กไร้วิญญาณเอ้ย ถ้าไม่ติดว่าฉันกลัวจะโดนหักคะแนนความประพฤตินะ ฉันต่อยหน้านายไปนานแล้ว ไอ้บ้า!!!!’
‘อ๊ะ มาเช้าเหมือนกันนะนายอ่ะ’
‘หรอ แล้วนายกินอะไรมารึยัง เราไปหาอะไรกินกันมั้ย’
‘นี่ วันนี้อากาศดีจังเลยเนาะ ลมพัดเย็นสบายดีจัง’
‘นี่ วันนี่มีเรียนวิชาอะไรบ้างอ่ะ คือฉันอยากรู้ว่าเตรียมหนังสือมาถูกรึป่าวน่ะ...’
‘กลางวันนี้ไปนั่งกินข้าวกับพวกฉันสิ^^’
‘นาย กินข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนเหรอ’
‘นายจะไปทำอะไรเหรอ ฉันไปด้วยคนสิ นะนะO^O’
‘นี่ เดินช้าๆหน่อยสิ ฉันเจ็บขาอยู่นะ’
‘นี่ๆ นายชอบอ่านหนังสือแนวไหนหรอ...?’
‘หรอ แต่ฉันชอบอ่านแนวเฮฮา สนุกสนาน มากกว่า ไม่เห็นชอบเลยแนวลึกลับอะไรนั่นอ่ะ น่ากลัวจะตายไป’
‘โห นี่อ่านหนังสือเยอะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย’
‘นี่ๆ มินฮวาน พี่ชายนายเค้าลืมเอาวิญญาณมารึเปล่าอ่ะ’
‘นี่จงฮุนฉันบอกจะมาด้วยทำไมนายไม่รอฉันเลยล่ะ’
‘นี่ ขับช้าๆหน่อยไม่ได้หรอ’
‘โห บ้านใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย’
‘โห ทำไมห้องนายใหญ่จังเลยเนี่ย ใหญ่กว่าห้องที่บ้านฉันอีกอ่ะ’
‘.....ตะ แต่ วะ วันนี่ฉันก็มานอนเป็นเพื่อนแล้วไง ฮะ ฮะ’
‘จะ จงฮุนนน> <’
‘เออ..คือ.. มะ...มือ นายย’
‘ขะ ขอบใจ’
‘นายเห็นกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ฉันมั๊ย’
‘จงฮุนไปส่งฉันที่บ้านหน่อยสิ ฉันอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ’
‘ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องก็ได้นะ’
‘เฮ้ยๆๆ ตุบๆ พลั่กๆๆ โอ้ยยยย ข้อเท้าฉันจะหักมั้ยเนี่ย’
‘เจ็บดิถามได้ตกบันไดนะไม่ได้ตกน้ำ’
‘เออ!!! ไปเลยฉันไม่ง้อหรอกเดินเองก็ได้!!!’
‘ฉันไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องดูก็ได้’
‘แล้วใครขอให้ชอบเล่า’
‘เฮ้ยๆ จะทำอะไรเนี่ย เจ็บนะเบาๆหน่อยสิ ขาคนนะไม่ใช่ขาเก้าอี้’
‘ฉันไม่โง่ขนาดนั่นหรอกน่า’
‘แว๊กกกกกกกกก ฟ้าผ่าอ่ะจงฮุน>o<’
‘ไม่เอาฉันกลัวอ่ะ ฮือออ เอามันออกไป’
“งั้น นายก็ทำยังไงก็ได้ให้มันไม่ร้องอ่ะ ฮือออ”
‘มันจะหายไปเองจริงๆใช่มั้ยจงฮุน แน่นะอย่าโกหกกันนะ’
‘แว๊กกก จงฮุน มันร้องอีกแล้ว ไม่เอาไม่เอาอะ ฮือออ’
‘กะ ก็ ฮึก ฉะ ฉัน ฮึกๆ กะ กลัวนี่ ฮือๆๆ’
‘จะ จงฮุน ฉันกลัว ฉันกลัว ฮือออๆ’
‘จงฮุน เมื่อวานจะไปไหนทำไมไม่บอกกันก่อนห๊ะ’
‘o_Oไอ้บ้า นายจะฆ่าฉันรึไง!!!><’
‘โอ๊ยยย!!! ฉันก็ไม่ได้ใช้ให้นายชอบฉันนี่ ปล่อยยยฉานนนนน><’
‘นี่... นายมีอะไรกับฉันถึง ฉุดฉันขึ้นรถมานี่’
‘นายมากกว่าที่ดื้อ คนเค้าไม่ให้ไปส่งยังจะห-น้-า-ด้-า-นอีก!’
‘แล้วจะทำไม ฉันปากดีแล้วนายจะทำไม’
‘หึ นายมันก็แค่พวกไม่มีหัวใจ ขาดพ่อขาดแม่คอยดูแล นายมันเด็กมีปัญหาจงฮุน’
‘ไม่ ฉันไม่หุบ เพราะที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องจริง นายมันเด็กมีปัญหา เอาแต่ใจ ขาดความเอาใจใส่จากครอบครัว..........’
‘ฉันไม่...อุ๊บ OoO’
‘อื้ม...’
‘อืมมม ไม่เป็นไรแล้ว นายอ่ะเป็นไงบ้างเจ็บป่าว?’
‘ไม่เป็นไรก็ดีแล้วนี่ๆ กรุณาเอามือออกจากเอวกระผมด้วยนะครับ อายคนอื่นเค้าบ้างดิ>///<’
‘อ้าววววว ทำไมพูดแบบนี้อ่ะ ถ้าจะพูดแบบนี้นะไม่ต้องไปส่งเลยเดี๋ยวกลับเอง’
‘จงฮุน ฉันคิดว่านายจะตายไปแล้วซะอีก’
‘นายมันเป็นตัวปัญหาไง ไอ้ ไอ้ ไอ้ห้อย’
‘ก็ปากนายไงล่ะ ดูสิ ดะ เดี๋ยวนะนายว่าฉันอ้วนหรอ ฉันออกจะหุ่นดีว่าฉันอ้วนได้ไงห๊ะ><’
‘อ๊ายยยย ไอ้บ้า ไอ้ปากห้อย ไอ้ ไอ้... ฮึ่ยยยยยย!!!><’
‘ฉัน ไปคบกับนายตอนไหน แล้วฉันเข้าใจผิดอะไรนายกัน’
‘นี่ฉันไปคบกับนายตอนไหนกันห๊ะ’
‘บ้ารึป่าวเนี่ยนายน่ะ ฉันไปตกลงคบกับนายซะที่ไหนล่ะ’
‘ไอ้มั้ว นายมันบ้า’
‘เออ นายมันบ้า บ้ามากๆด้วยไอ้ปากห้อย แล้วถ้านายหายบ้าแล้วก็ช่วยเอาแขนของนายออกไปจากคอฉันด้วย><///’
‘ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้เขินซะหน่อย’
‘ก็ไม่ผิดหรอก แค่ยังไม่ค่อยชินอ่ะ ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆก็เหอะ’
‘o[]o ไอห้อยแกมาได้ไงเนี่ย?’
‘ก็ต้องปล่อยไปก่อนแหละ แต่ฉันว่ามันก็สนุกดีนะ อีกอย่างฉันก็ยังไม่เคยมีแฟนด้วยนายนี่คนแรกเลยนะถึงจะเป็นแฟนปลอมๆก็เถอะ อีกอย่างฉันก็อยากรู้ว่าเวลาที่คนอื่นเค้ามีแฟนอาการจะเป็นยังไง เดี๋ยวอีกสักพักค่อยบอกคนอื่นก็ได้ ตอนนี้ก็ปล่อยให้ไปตามน้ำก็แล้วกัน ^^’
‘ก็ยอมเป็นก็ได้ คนอื่นอาจจะคิดว่าจริงๆ แต่เรารู้กันแค่สองคนนะเรื่องที่คุยกันบนรถวันนี้อ่ะ’
‘จะ จงฮุน หะ หัวกะโหลกอะ ฮือ!!!><’
\‘จงฮุน รีบเดินเร็ว ฉะ ฉันกลัวง่ะ> <’
‘แว๊กกกก ฮืออออ’
‘กะ ก็ เพราะขาฉันเจ็บหรอน่า’
‘ไอ้บ้านี่ ไอ้ ไอ้ห้อยย แกตายยยย’
‘ไอ้ห้อย หยุดเดี๋ยวนี้นะ><’
‘เจ็บสิถามได้ เพราะนายนั่นล่ะวิ่งหนีฉัน’
‘ไอ้ปากห้อย นายห่วงพื้นมากกว่าฉันงั้นหรอห๊ะ><’
‘เออ>//////<’
‘ขนาดนายยังเรียกฉันอ้วนได้เลย’
‘นายกล้าว่าฉันหรอ จงฮุน ตายยย!!!!’
‘อะ โอ๊ยยยย!! หยุดทำไมไม่บอกเนียวกับฉันได้นี่’
‘นายมายืนรออะไรหน้าห้องฉัน’
‘อ...อะ..อะไรล่ะ นายจะทำไรฉันจะไปรู้ได้ไง แต่นายจะทำไรก็ชั่งไม่เกี่ยวกับฉันช่วย ออกไปห่างๆฉันที’
‘นะ นายจะทำอะไรอ่ะ’
‘><’
‘ปะ...ป๊าวว ไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย’
‘กะ ก็ ปะ ปากกาไง นายไม่รู้จักปากการึไงล่ะ’
‘ฉันจะ เอ่อ.... ฉันจะเอามาเขียน..เขียนบอร์ดไง เออๆ ใช่ๆเขียนบอร์ดน่ะเขียนบอร์ดตรงนั้นไง แห๊ะๆ ไม่มีไงซะหน่อย’
‘ป๊าววว ไม่ได้คิ๊ดด ไม่ได้คิ๊ดสักนิ๊ดเล๊ยยย’
‘ทะ ทำไมรู้ไร><’
‘อ๊ากกก ไอ้บ้านายจะทำอะไรฉานนนนน’
‘อย่างนะ ไม่เอา ฉันไม่เล่นนะ ไม่ๆๆ><’
‘ฉันว่านายมากกว่าที่ดื้อ ฉันน่ะยังไม่ ...อุ๊บOxO’
‘บะ บ้า>///<’
‘เฮ้ยยย!!อะไรของนายจะมานอนบนเตียงนี้ได้ไง’
‘รู้สึกเดี๋ยวนี้นายพูดเก่งขึ้นเยอะเลยนะจงฮุน’
‘ไม่ๆ ฉันชอบที่นายเป็นแบบนี้มากกว่า น่ารักดี^^’
‘ไม่เบา ฉันจะพูดๆๆ นายจะทำไม’
‘แน่จริงก็ทำเลยสิ ไอ้ห้อย’
‘อะ ไอ้ บ้า เอาหน้าออกไปไกลๆเลย’
…………………….
ทุกๆอย่าง ทุกๆคำพูด ทุกๆการกระทำของฮงกี ไหลมาที่หัวของผม เสียงของฮงกี ใบหน้าของฮงกีวนเวียนอยู่ใจสมองของผม
‘เอ่อ..คุณฟังหมอดีๆนะครับ คือ หมอพยายามช่วยคนไข้สุดความสามารถแล้ว แต่คนไข้ทนพิษบาดแผลไม่ไหว..... หมอเสียใจด้วยครับ....’ และคำๆนี้ก็ดังซ้ำๆในหัวของผม ไอ้ฮุนโง่ ไอ้ฮุนบ้า ทำไม ทำไมตอนที่ฮงกีวิ่งออกมา ทำไมนายไม่ตามฮงกี ไม่รั้งฮงกีไว้ แล้วที่งี้เป็นไงฮงกีตาย ฮงกีไม่อยู่กับนายแล้วเป็นยังไงจงฮุน ฮึก น้ำตาของผมไหลลงมาเรื่อยๆ เสียใจ รู้สึกผิด ผมอยากย้อนเวลากลับไป กลับไปตอนที่ฮงกีจะวิ่งหนีผม ผมจะรั้งและไม่ให้ฮงกีไปไหน ผมจะไม่ไล่ฮงกี ผมจะไม่พูดแบบนั้น ฮึก ฮงกีนายไม่อยู่กับฉันแล้วจริงๆหรอ นายทิ้งฉันไปแล้วจริงๆหรอ ฮงกีนายกลับมาหาฉันได้มั๊ย ฉันอยากเจอหน้านาย ฉันอยากได้ยินเสียงนาย ฉันรักนาย ฮงกี กลับมาหาฉันได้มั๊ย ฮีก ฮืออ........
“จะ จงฮุน....”เสียงที่ผมคุ้นเคย เสียงที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินมันอีกแล้ว เสียงที่หมอบอกว่าเค้าไม่อยู่กับผมแล้ว ใช่ เสียงนี้ เสียงของฮงกี ผมกำลังฝันอยู่รึป่าว
“จะ จงฮุน.....” ผมรีบหันไปด้านหลังของผม ผู้ชายที่นั่งรถเค็นมีพยายามเค็นให้มีผ้าพันแผลเต็มตัวคนนั้นที่กำลังเรียกผม ส่วนสูง สีผิว สีผม หน้าตา ท่าทาง น้ำเสียง ของเค้าผมจำได้ดี ใช่ ผู้ชายคนนั้นคือ ฮงกี ฮงกีอยู่ตรงนั้น ฮงกีของผมยังไม่ตาย ฮงกีของผมยังอยู่ อยู่ตรงนั้น ผมรีบวิ่งไปหาฮงกีและกอดฮงกีทั้งที
“O_o อะ จะ จงฮุน....”
“นายยังไม่ตายใช่มั๊ยฮงกี”
“อะ อื้ม ฉันยังไม่ตาย”
“อื้ม....” ผมดีใจมากๆเลยตอนนี้ที่รู้ว่าฮงกียังอยู่กับผม ฮงกียังมีชีวิตอยู่ แต่เดี๋ยวนะ ผมโกรธฮงกีอยู่นี่ เสียฟรอม
“นายเป็นห่วงฉันหรอ^^” ฮงกีว่าแล้วยิ้มหวานให้ผม
“ป่าว ทำไมฉันต้องห่วงนายด้วย!” ปากนะปากพูดออกไปได้ยังไงเนี่ยยยย
“อืม....แล้วนายมาทีนี้ทำไม”
“จะมาดูว่านายตายรึยัง แต่ผิดคาด ทำไมนายยังไม่ตายอีกล่ะ นี่ฉันอุส่าห์สร้างแผนขึ้นมาให้รถชนนาย จะได้ตายๆไปซะ ทำไมนายยังรอด” ใครก็ได้ช่วยเย็บปากผมทีผมกำลังพูดอะไรอยู่วะ
“เกลียดฉันขนาดนี้เลยหรอ ฮึก โกรธฉันมากขนาดสร้างแผนแบบนี้เลยหรอจงฮุน...” เอาแล้วไงฮงกีร้องไห้แล้ว
“ใช่ เกลียดมาก นีถ้านายตายรึพิการฉันจะซะใจมากเลย!”
“ฮึก นายเล่นแรงไปรึป่าวจงฮุน ฮือออ”
“มันไม่แรงหรอ คราวนี้รู้รึยัง รู้รึยังว่าฉันรู้สึกยังไง!”
“จงฮุน ฉัน ฮึก ฉัน ขอโทษ ฮือออ”ฮงกีร้องไห้ใหญ่แล้ว ทำไมผมถึงพูดแบบนั้นออกไป ทั้งๆที่ในใจของผมมันดีจากที่ฮงกีไม่เป็นอะไร อยากกอด อยากหอมฮงกีใจแทบขาด แต่ทำไมปากผมถึงพูดออกไปแบบนั้น
“คำขอโทษของนาย มันหลอกลวงฉันรึป่าวไม่รู้ แล้วก็หยุดบีบน้ำตาได้แล้ว มันน่ารำคราญ!” ผมพูดแล้วกระชากแขนฮงกีแรงๆ ผมทำอะไรลงไปอีกแล้ว ความจริงผมอยากให้ฮงกีหยุดร้องไห้เท่านั้นเอง แต่ทำไมผมถึงทำแบบนี้
“อะ โอ๊ยยยยย ฉันเจ็บนะ!”
“เจ็บหรอ แค่นี้เจ็บหรอ สำออย!”
“ถ้านายเกลียดฉันขนาดนี้ ก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันสิ”
“ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับนายหรอก!” ผมว่าแล้วหันหลังเดินกลับมา ผมทำอะไร ผมทำอะไร ทำไมผมทำอะไรที่ตรงข้ามกับหัวใจผมตลอดนะ ไอ้บ้าเอ้ย!
“พี่ฮุน......ผมรู้ว่าพี่รักพี่ฮงและห่วงพี่ฮงมาก....”เสียงของมินฮวานดังขึ้น ผมไม่รู้ว่าไอ้น้องผมคนนี้มันโผ่ลมาจากไหนเหมือนกัน
“หรอ”
“ใช่ ไม่งั้นพี่ไม่มาโรงพยาบาลหรอก”
“พี่มาดูว่าตายรึยังเท่านั้นล่ะ”
“ถึงพี่จะพูดว่าพี่เกลียดพี่ฮง พี่ไม่สนใจพี่ฮงกับคนอื่นได้ แต่พี่พูดบอกกับหัวใจพี่เองไม่ได้หรอกว่าพี่เกลียดพี่ฮงกี พี่ฮุนถึงพี่จะโกหกใครต่อให้ได้ แต่พี่โกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกนะครับ...” โอ้ น้องผม พูดดีมีสาระจังวันนี้ แต่แล้วไงถึงผมรักฮงกี แต่ฮงกีน่ะ ฮงกีไม่เคยรักผมเลยนี่ ไม่เคยเลย.....
“แต่เค้าไม่ได้รักพี่!”
“พี่ก็คิดดูดีๆ ผมรู้มาตั้งนานแล้วว่าพี่ชายของผมแอบชอบพี่ฮงกี พี่รักพี่ฮงกีมาตั้งนานพี่ไม่รู้นิสัยพี่ฮงกีหรอครับ พี่คิดดูดีๆแล้วกัน”
“มินฮวานนนนนน!-_-”
“พี่ไม่ต้องมาทำเสียงดุ เสียงเย็นชาใส่ผมเพราะผมรู้จักนิสัยพี่ ว่าพี่ไม่ใช่คนแบบนั้น พี่คิดดูเอาเองแล้วกัน ผมไปเยื่อมพี่ฮงกีล่ะ” ว่าแล้วมินฮวานก็เดินหายไป ไอ้น้องคนนี้น่าจับถ่วงน้ำจริง นิสัยของฮงกีหรอ ถ้าไม่ชอบก็บอกไม่ชอบ แล้วจะไม่ทนกับอะไรที่ไม่ชอบนานๆจะไม่ทำดีด้วยนานๆ อืม.......สรุปฮงกีรักผมมั๊ยล่ะ ผมไม่รู้ ไม่รู้เลยจริงๆ ...............
ความคิดเห็น