ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC FTISLAND] ภารกิจ(รัก)สยบคุณชายมาดนิ่ง

    ลำดับตอนที่ #34 : ตอนที่33

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 12
      0
      18 พ.ค. 57

    ตอนที่33

    ณ วันศุกร์ก่อนหน้าวันเกิดของวอนบิน1วัน

    วันนี้ก็คงเป็นวันสุดท้ายแล้วสินะที่ผมจะได้แกล้งวอนบิน อิอิ เดี๋ยวพรุ่งนี้นายก็จะได้รู้แล้วนะวอนบิน ทนรออีกนิดนึงเท่านั้นเอง

    “แจจิน นายจะแกล้งวอนบินอีกนานแค่ไหนเนี่ย” อยู่ๆคีย์ก็ถามผมขึ้น รู้ได้ไงเนี่ย ใครบอก(ฉันเองมีไรมั๊ย>>ไรเตอร์)

    “กะ แกล้งอะไร ฉันไปแกล้งอะไรวอนบิน”

    “ฉันไม่ได้โง่นะแจจิน นายใช้ฉันเป็นเครื่องมือเพื่อแกล้งวอนบิน นายรู้มั๊ยว่าฉันก็เจ็บนะ” เฮ้ย อะไรเนี่ย วันนี้มาแปลกวุ๊ย

    “นายพูดอะไรน่ะ นายจะเจ็บเรื่องอะไร”

    “ฉันรักนายไงแจจิน” เฮ้ยยยย บ้าน่า คีย์นายกินยาลืมเขย่าขวดปะเนี่ย

    “คีย์ เออ คือ คือว่า....” จะพูดไงดีล่ะ ผมไม่รู้นี่ว่าคีย์ก็ชอบผม แต่ บังเอิญว่าผมไม่ได้ชอบคีย์ง่ะ ให้ตายสิ

    “ฮ่าๆๆๆ นายเชื่อฉันด้วยหรอเนี่ยยยย” สรุปคือ นายแกล้งฉันงั้นหรอ ไอ้บ้าคีย์ เดี๋ยวเถอะๆ

    “เดี๋ยวเถอะ ถ้าฉันเชื่อจริงๆนายจะว่าไง”

    “ฉันรู้ว่ายังไงนายก็คงไม่รักฉันหรอก เพราะนายน่ะรัก....รักกก^^

    “รักอารายยย ชิ เดี๋ยวเถอะมาเล่นแบบนี้กับฉันเดี๋ยวคุณมินโฮเข้าใจผิดนายจะตายเอานะ^^” ต้องเอาคืนซะบ้างดันเล่นบ้าอะไรก็ไม่รู้

    “ไม่มีทาง เพราะถ้ามินโฮจะเข้าใจฉันก็คงเข้าใจผิดตั้งแต่วันแรกที่นายคิดแกล้งวอนบินแล้ว”

    “ชิฉันไม่คุยกับนายแล้ว” ชิอารมณ์เสีย เบื่อจริงๆเลยคนรู้ทันเนี่ย

    “กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!” และแล้วก็ถึงเวลาพักแล้วล่ะ เฮ้อ วันนี้จะแกล้งวอนบินยังไงดีเนี่ย^^ แล้วอยู่ๆขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากห้องเรียนเพื่อไปโรงอาหารโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น

    “คับ แม่ มีอะไรหรอคับ” และคนที่โทรมาก็เป็นแม่คนสวยของผมนั้นเอง

    (แจจินลูก..)

    “คับ แม่มีอะไรหรอคับ”

    (คือ...จินนี่ จินนี่ เสียแล้วนะลูก) ห๊ะ เมื่อกี้แม่ผมว่าอะไรนะ จินนี่ น้องหมาสุดที่รักของผมเสียแล้วงั้นหรอ ไม่จริงน่าเมื่อวานยังเล่นกันอยู่เลย

    “ไม่จริงน่าแม่ แม่แกล้งผมใช่มั๊ย เมื่อวานยังดีๆอยู่เลย”

    (คือ จินนี่ออกไปเล่นนอกบ้านแล้วน่าจะโดนหมาใหญ่กัดเอาน่ะลูก) ไม่จริงง่ะ ผมไม่เชื่อ ฮือๆ ไม่จริง

    (แจจินลูกโอเคมั๊ย)

    “คะ คับ ฮึกๆT^T

    (มันไม่อยู่กับเราแล้วทำใจนะลูก ไม่ต้องร้องไห้นะ) คับ ผมจะไม่ร้องไห้ ไม่ร้อง ฮือๆๆ จินนี่!!! และผมก็วางสายแม่ไป โธ่ จินนี่ TT^TT

    “แจจิน นายเป็นไรไปป่าว” คีย์ที่เดินมาด้วยกันเอ่ยถามผมขึ้น

    “ไม่มีไรหรอก เออฉันไม่ไปกินข้าวแล้วนะ”

    “อ้าวทำไมล่ะ”

    “ฉันไปล่ะ” ผมว่าสั้นๆแล้วเดินออกจากกลุ่มคีย์มา เฮ้อ ก็หมาสุดที่รักตายทั้งตัว ใครจะกินข้าวลงล่ะ แล้วตัวนี้ผมก็รักมากๆด้วย จินนี่ ฮือๆๆๆๆๆ

    Wonbin Talk

    พรุ่งนี้ก็วันเกิดผมแล้วสินะ เฮ้อ ทำไมปีนี้ผมถึงไม่รู้สึกตื่นเต้นเลยล่ะ พอพักกลางวันผมก็เดินมากินข้าวกับพวกเพื่อนๆของผมตามปกติ จะไม่ปกติก็ตรงไม่มีแจจินนั้นล่ะ ผมมันโง่จริงๆเลยเน๊อะ ถ้าผมบอกแจจินไปตั้งแต่ทีแรก ผมคงไม่ต้องมานั่งเสียใจหรอก แล้วผมก็เห็นกลุ่มของคีย์เดินมากินข้าวกัน แต่เดี๋ยวนะ แล้วแจจินล่ะ แจจินไปไหนทำไมไม่มากับพวกคีย์ล่ะ

    “ฮงกี” ผมเอ่ยเรียกฮงกีที่กำลังคุยอยู่กับจงฮุนอยู่ที่เรียกได้ว่ามดแทบจะขึ้นเลยก็ว่าได้ น่าอิจฉาจัง แต่ว่านะ ฮงกีมันเคยบอกว่ามันจะทำภารกิจไม่ใช่หรอ ทำไมทำไปทำมาถึงเป็นแฟนกันได้ล่ะ เฮ้อ เอาเถอะตอนนี้ผมคงต้องห่วงตัวเองก่อนดีกว่าที่จะไปสงสัยฮงกีมัน

    “มีอะไรหรอ”

    “แจจินล่ะ”

    “อ้าว ก็เห็นออกมากับพวกคีย์นี่ ทำไมหรอ” ดูเหมือนไอ้หมูฮงกีมันจะไม่ได้สนใจอะไรแจจินเลยใช่มั๊ยเนี่ย ออกมากับคีย์แล้วตอนนี้หายไปไหนล่ะทั้งๆที่คีย์ก็อยู่โรงอาหาร

    “หรอ เอองั้นเดี๋ยวฉันมานะ”

    “เฮ้ย จะไปน่ะไอ้วอน” เสียงไอ้ซึงดังขึ้นขณะที่ผมวิ่งออกมา หายไปไหนกันล่ะเนี่ย ผมเหลือบมองไปเห็นกลุ่มของคีย์แว๊บหนึ่งก็เห็นคีย์กับมินโฮกำลังนั่งป้อนข้าวป้อนน้ำกันอยู่เหมือนกับวันนั้นที่แจจินกับคีย์ป้อนข้าวป้อนน้ำกัน หรือว่า........ แจจิน นายอยู่ที่ไหนเนี่ย....

    “ฮึกๆๆ ฮือๆๆๆๆๆTT^TT” เหมือนผมจะได้ยินเสียงคนร้องไห้นะ แอบไปดูหน่อยดีกว่าว่าใคร

    “จะ แจจิน” แจจินภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือแจจิน แจจินกำลังร้องไห้ นายเป็นอะไรไป

    “วอนบิน ฮึกๆๆ ฮือๆๆๆๆT^T” แจจินว่าแล้วก็วิ่งเข้ามากอดผม นายเป็นอะไรแจจิน

    “นายเป็นอะไร ใครทำนายแจจินบอกฉันมา”

    “คือ คือว่า ฮือๆๆๆๆๆ” แจจิน นายบอกฉันมาสิว่าใครมันทำกับนายแบบนี้

    “คือว่าอะไรแจ บอกฉันมา”

    “ฮือๆๆๆๆๆT^T” แจจินไม่พูดอะไรแถมยังร้องไห้หนักขึ้นด้วย เดี๋ยวนะ ก่อนที่ผมจะมาที่นี้ผมเห็นคีย์กับมินโฮ รึว่า......

    “เดี๋ยวฉันมานะ.....คีย์!!” ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งกลับไปที่โรงอาหารทันที นายทำให้แจจินต้องร้องไห้ นายต้องตาย คิม คิบอม

    ................

     ผมเสียใจมากๆเลยนะที่จินนี่ตายง่ะ ผมก็เลยมานั่งร้องไห้คนเดียว ก็คนมันเสียใจอะT^T แล้วสักพักวอนบินก็เดินมาผมก็เลยเข้าไปกอด ฮือออๆๆๆๆๆ เสียใจๆๆๆๆ จินนี่!!!!! แล้วพอวอนบินเห็นผมร้องไห้ก็ถามใหญ่เลยว่าผมเป็นอะไรใครทำผม ผมก็ยิ่งเสียใจสิจะให้ผมพูดว่า จินนี่ตาย ไม่เอาง่ะ ผมยังรับไม่ได้ แล้วอยู่ๆ วอนบินก็วิ่งออกไป แต่ก่อนจะออกไปผมได้ยินว่าวอนบินเรียกชื่อคีย์ด้วย รึว่า......ตายล่ะ คีย์ นายตายแน่เลยยยยยยย......... ………….

    “ไอ้คีย์!!!!

    “อ้าววอนบินมีอะไรหรอ หน้าเครียดเชียว^^

    “แก!!!!

    “ตุ๊บบ!!!!!

    “โอ๊ย!!!!

    “แก แกทำให้แจจินต้องร้องไห้ แก ไอ้เลวววว” วอนบินง้างมือจะต่อยคีย์อีกรอบด้วยความโกรธ ก็คีย์ดันทำให้คนรักของเค้าต้องร้องไห้นี่เป็นใครจะยอมล่ะ แต่หารู้ไม่ว่าที่แจจินร้องไห้มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคีย์เลยสักนิด

    “ตุ๊บบบ”

    “แก แกมันเลว แกมันเลววววว” คราวนี้วอนบินง้างมือจะต่อยคีย์เป็นรอบที่สามแต่ว่า

    “หยุดเดี๋ยวนี้นะวอนบิน!” แจจินวิ่งมากันคีย์ไม่ให้วอนบินต่อย และขณะเดียวกันคนทั้งโรงอาหารก็หันมามองกันเป็นตาเดียว

    “แจจินหลบไป”

    “ฉันไม่หลบ นายเป็นบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ยห๊ะ ถึงได้ไปต่อยคนอื่นแบบนี้”

    “ก็ ก็ไอ้คีย์มันเลว ไอ้คีย์มันทำนายร้องไห้ ฉันไม่ยอม”

    “ห๊ะ นายว่าไงนะ คีย์ทำฉันร้องไห้เนี่ยนะ”

    “ก็ใช่นะสิ ฉันเคยบอกนายไปแล้วรึยังนะว่าฉันยอมรับที่นายมีคนที่รักรักอยู่แล้วแต่ถ้ามันทำนายร้องไห้ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้ หลีกไป!”วอนบินเอ่ยด้วยความโมโห และผลักแจจินให้ถอยหนี เพื่อที่เค้าจะได้เข้าไปต่อยคีย์ต่อ

    “เพี๊ย!!!” เสียงฝ่ามือของแจจินกระทบที่หน้าของวอนบินด้วยความแรง เพื่อเรียกสติของวอนบินที่ตอนนี้เค้าดูเหมือนกับหมาบ้ามากกก

    “นายเป็นบ้าไปแล้วรึไงห๊ะ!”แจจินตะคอกวอนบินเสียงดัง

    “ก็มันทำให้นายร้องไห้”

    “นายนี่มัน โอ๊ยยยย ฉันล่ะเกลียดนายที่สุดเลยวอนบิน งี่เง่า ฉันไม่นึกเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้น่ะ ถ้านายคิดว่าคีย์ทำฉันร้องไห้ แล้วนายเคยถามฉันรึยังว่าฉันร้องไห้เพราะอะไร นายมันชอบคิดเองเออเอง ไอ้งี่เง่า ไอ้ ไอ้บ้าเอ้ย!!!” ว่าแล้วแจจินก็เข้าไปพยุงคีย์ให้ลุกขึ้นและกำลังจะพาคีย์เดินออกไปจากโรงอาหารเพื่อไปห้องพยาบาลเพื่อทำแผล

    “เออ ฉันมันบ้า ก็ฉันเป็นห่วงนายมาก ฉันเลยถึงเป็นแบบนี้ไง แล้วที่นายร้องไห้แบบนั้นถ้าไม่ใช่ไอ้คีย์แล้วนายเป็นอะไร” วอนบินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงและเริ่มน้ำตาคอ ทำไมแจจินต้องมาว่าเค้าด้วยทั้งๆที่เค้าไม่ผิดเค้าแค่ทนไม่ได้ที่คีย์ทำให้แจจินคนที่เค้ารักร้องไห้เท่านั้นเอง

    “คือ ฉัน คือ...คือ จินนี่ หมาที่บ้านฉันตาย ฉันเลยร้องไห้เพราะมันเป็นตัวที่ฉันรักมาก คราวนี้นายก็หยุดบ้าได้แล้วนะ  คีย์ปะเดี๋ยวฉันพาไปห้องพยาบาล” ว่าแล้วแจจินก็พยุงคีย์ไปที่ห้องพยาบาลโดยไม่สนใจวอนบินที่กำลังยืนอึ้งอยู่

     Jaejin Talk

    ผมกะแล้วไม่มีผิดเลย วอนบินไอ้บ้า ไอ้งีเง่า ไอ้เต่าไร้สมอง นายมันไร้เหตุผลที่สุด ไปต่อยคีย์แบบนั้นได้ยังไง ไปต่อยเพราะฉันร้องไห้งั้นหรอก แล้วทำไม ฉันร้องไห้แล้วทำไมต้องไปต่อยคีย์ด้วยล่ะ ไร้เหตุผลที่สุด ไอ้เต่าเอ้ย

    “ฉันขอโทษนะคีย์” ผมพูดหลังจากที่พาคีย์มาที่ห้องพยาบาลแล้ว

    “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ”

    “เข้าใจ เข้าใจเรื่องอะไร”

    “วอนบินเค้าเป็นห่วงนายมากเลยนะ” อยู่ๆพูดอะไรขึ้นมาอีกแล้วนี่

    “บ้ามากกว่า”

    “ถ้าเค้าไม่ห่วงนาย เค้าคงไปมาต่อยฉันเพียงเพราะแค่เห็นนายร้องไห้หรอกแจจิน”

    “.....” ผมไม่ได้พูดอะไรกลับไป เป็นห่วงผมงั้นหรอกแล้วทำไมต้องไปต่อยคีย์ด้วยล่ะ 

    เออ ฉันมันบ้า ก็ฉันเป็นห่วงนายมาก ฉันเลยถึงเป็นแบบนี้ไง

    ก็ใช่นะสิ ฉันเคยบอกนายไปแล้วรึยังนะว่าฉันยอมรับที่นายมีคนที่รักรักอยู่แล้วแต่ถ้ามันทำนายร้องไห้ฉันจะไม่ปล่อยมันไว้

    อยู่ๆประโยคของวอนบินก็ลอยขึ้นมา นี่ผมเป็นต้นเหตุรึเนี่ยยย ความจริงผมแค่จะแกล้งวอนบินเล่นๆเองนะ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้น่า แล้วคีย์ยังมาเจ็บตัวอีก เหมือนผมดูจะเลวๆยังไงไม่รู้สิ เฮ้อ~

    …. คืนวันเกิดของวอนบิน......

    “สุขสันต์วันเกิด ไอ้วอนมีความสุขมากๆนะเว้ย” เสียงของซึงฮยอนเพื่อนของวอนบินเอ่ยขึ้นเมื่อเข้ามาในบ้านของคุณหนูโอ วอนบิน และพบกับเจ้าของงาน

    “สุขสันต์วันเกิดเพื่อนนน^^

    “สุขสันวันเกิด”

    “สุขสันต์วันเกิดฮะฮยอง^^” และก็ตามด้วยด้วยเพื่อนๆ ของเค้าและรุ่นน้อง อีกมากมาย

    “วันนี้วันเกิดแก แต่ทำไมดูหน้าแกไม่เห็นดีใจเลย วอนบิน” ฮงกีเอ่ยถามวอนบินด้วยความสงสัยปกติแล้ววอนบินจะร่าเริง ยิ่งเป็นวันเกิดยิ่งร่าเริงผิดปกติ แต่นี่กลับนิ่งเงียบซะงั้น

    “ก็ไม่มีอะไรหรอก เออไอ้ฮง แจจินเค้าไม่มางานวันเกิดฉันใช่มั๊ย”

    “เออ ก็เห็นบอกว่างั้น”

    “คงจะเกลียอดฉันไปแล้วสินะ” วอนบินเอ่ยเสียงเบา จนทำให้ฮงกีต้องทวนถามอีกครั้ง

    “แกว่าอะไรนะ”

    “ป่าว-_-” ว่าแล้ววอนบินก็เดินหนีฮงกีไป

    ........

    นายคงเกลียดฉันมากสินะแจจิน ฉันยอมรับว่าาฉันไม่มีเหตุผล ฉันงี่เง่า ฉันเอาแต่ใจ ชอบใช้แต่อารมณ์แต่ที่ฉันเป็นแบบนี้ไม่เป็นเพราะฉันรักนายเพราะห่วงนายหรอ แต่ก็เอาเถอะ ไหนๆผมก็โดนเกลียดเอาแล้วนี่น่า จะให้ทำไงได้ล่ะ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เวลามันผ่านไปนานแค่ไหน แขกและเพื่อนๆที่มางานของผมเริ่มทยอยกลับกันที่ละคนสองคน

    “ไอ้วอนพวกฉันกลับก่อนนะ” ไอ้ซึงเพื่อนของผมกล่าวขึ้น

    “เออ โชคดี” ผมว่าและเดินไปส่งพวกมันที่หน้าบ้านแล้วผมก็เดินกลับมาที่สวนของบ้านผมที่เป็นสถานที่จัดงานซึ่งตอนนี้ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว

    “คุณวอนบินค่ะ จะให้ดิฉันเก็บของเลยมั๊ยค่ะ” แม่บ้านคนหนึ่งพูดขึ้นเพราะเห็นว่าเพื่อนๆของผมกลับไปหมดแล้ว

    “ไม่ต้องครับไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมเก็บเอง”

    “แต่ว่า....”

    “ไปเถอะครับ-_-” ผมว่า ก็นะวันเกิดของผม ผมเป็นคนจัดผมก็เก็บเองได้อีกอย่างมีอะไรให้ผมทำยังดีกว่าให้ผมนั่งอยู่เชยๆแล้วคิดถึงใครบ้างคน ซึ่งเค้าคงไม่มาวันเกิดผมเป็นแน่ สักพักผมก็เก็บของจนเสร็จ ผมก็เลยเดินมานั่งเล่นที่โต๊ะกลางสวนของบ้านผม

    “23.45น. นายคงไม่มาจริงๆสินะ” ผมบ่นกับตัวเองพลางมองนาฬิกาที่ตอนนี้เป็นเวลา23.45น.แล้ว นี่ก็ใกล้จะหมดวันเกิดของผมแล้ว แจจินคงไม่มาจริงๆล่ะ แล้วผมจะนั่งรออะไรอยู่อีกเนี่ย ผมรออะไร ผมหวังอะไรนะ ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเค้าก็ไม่มาอยู่ดี คิดได้แบบนั้นแต่ทำไมผมยังนั่งรออยู่อีกนะ

    “ว้า เก็บของหมดแล้วหรอเนี่ย”ผมกำลังนั่งคิดอยู่เพลินๆก็มีเสียงที่ผมคุ้นเคยดังขึ้นมาพอผมหันไปมองก็พบ.....

    “แจจิน!O_O

    “ใช่ฉันเอง ทำไม ตกใจขนาดนั้นเชียวฉันไม่ใช่ผีนะ^^” แจจินว่าแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆผม ตอนนี้ผมรู้สึกหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วสิ ความจริงผมคิดว่าแจจินจะไม่มา แจจินจะเกลียดผมไปแล้วซะอีก แต่ทำไมแจจินยังยิ้มให้ผมนะ

    “เออคือ....” ผมไม่รู้จะพูดอะไรก็ตอนนี้ผมอยู่ในอารมณ์ที่ หดหู่ ดีใจ เสียใจ อะไรก็ไม่รู้ ผมหดหู่ที่ไม่รู้ว่าจะคุยกับแจจินยังไงไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร ผมดีใจที่แจจินมางานวันเกิดผม ผมเสียใจที่แจจิน.....ผมไม่รู้ ผมกำลัง งง

    “หึ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ วันนี้วันเกิดนายนะ^^

    “เออ คือ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้กินนะพอดีมันมีเหลืออยู่” ผมรีบพูดออกไปแล้วกำลังจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อไปเอาน้ำมาให้แจจิน แต่แจจินก็ดึงแขนผมไว้ซะก่อน

    “คุยกันก่อนสิ”

    “......”

    “ขอโทษที่ฉันมางานนายช้าไปหน่อยนะ” แจจินพูดขึ้นความจริงมาช้ากว่านี้แต่ถ้ายังมาผมก็ดีใจแล้ว

    “แค่นายมาฉันก็ดีใจแล้ว”

    “จริงหรอ^^

    “อืม”

    “วอนบิน นายรักฉันจริงๆหรอ^^-////-แล้วทำไมต้องถามอะไรแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย

    “อืม-////-

    “แล้วนายอยากรู้มั๊ยว่าคนที่ฉันรักคือใคร” ไม่ ฉันไม่อยากรู้ ฉันไม่อยากรู้ ถ้าฉันรู้ฉันคงต้องเสียใจเอามากๆเลยล่ะ เพราะฉันพอจะเดาออกว่าคนๆนั้นเป็นใคร

    “ไม่ล่ะไม่เป็นไร ความจริงก็พอรู้อยู่แล้ว อีกอย่างฉัน.....”

    “แน่ใจว่ารู้” แจจินพูดขึ้นขัดประโยคของผม

    “อืม”

    “แล้วนายคิดว่าฉันรักใครล่ะ” แจจินถามขึ้น

    “คนๆนั้นมันคงไม่ใช่ฉันหรอกเพราะฉันรู้ดีว่าคนที่นายรักคือ คีย์” ผมไม่อยากจะพูดประโยคนี้เลย พอพูดแล้วผมก็รู้สึกเจ็บจิ๊ดๆ

    “นายแน่ใจได้ไง”

    “ก็ ฉันเห็นนาย.....”

    “ฉันเคยบอกนายหรอว่าฉันรักคีย์” แจจินพูดขัดผมอีกรอบ ก็จริง นายไม่เคยบอกแต่นายแสดงออกนี่แจจิน

    “ไม่”

    “เห็นมั๊ย ฉันยังไม่บอกสักคำว่าฉันรักคีย์ นายมันชอบคิดไปเอง”

    “.....”

    “อ้าว เงียบ งั้นเอาหูมานี่เดี๋ยวฉันจะบอกให้ว่าคนที่ฉันรักคือใคร” ผมก็ไม่อยากจะเอียงหูไปฟังหรอกแต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าจริงๆแล้วแจจินรักใครกันแน่ถ้าไม่ใช่ คีย์ ถึงมันจะทำให้ผมเจ็บผมก็ยอม

    “วอนบิน คนที่ฉันรักจริงๆะ คือ นาย นะ^^

    O_O” ผมหูฟาดไปรึป่าวเนี่ย ไม่จริงน่า ถ้าแจจินรักผมจริงๆ แล้วทำไมวันนั้นถึงไม่รับรักผมล่ะ ผมไม่เข้าใจ

    “เฮ้ย อึ้งขนาดนั้นเชียว”

    “เมื่อกี้นายว่าไงนะ” ผมทวนถามแจจินอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าผมหูฟาดไปเองรึป่าว

    “เฮ้อ นายนี่มัน......จุ๊บ>3<

    O_O” อึ้งครับอึ้ง แจจินหอมแก้มผมล่ะ

    “คนที่ฉันรักจริงๆคือ อีตาเต่าที่ชื่อโอวอนบิน ได้ยินมั๊ย !!!

    “แจจิน” ไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ยแจจินรักผม แจจินรักผมมม!!!!!!!!!

    “ฉันตกลงในเรื่องที่นายเคยขอฉันวันนั้น”

    “แจจินO^O” ซึ้ง แจจินยอมเป็นแฟนกับผมแล้ว แจจินรักผม แจจินรักผม ทุกคนแจจินรักผม ตอนนี้หัวใจผมมันพองโตมากเลย แจจินรักผมมมมม!!!!!!!!!!!!!!

    “สุขสันต์วันเกิดนะวอนบิน ฉันหวังว่านายคงจะชอบกับของขวัญที่ฉันให้นายนะ^^//

    ..............

    โอ๊ยยย แจจิน นายทำบ้าอะไรลงไปเนี่ยยยย นายกล้ามากเลยนะ ลีแจจิน ที่ไป หอมแก้มอีตาเต่าแบบนั้น โอ๊ยยย เขิน เป็นบ้าเลย หลังจากที่ผมพูดเสร็จผมก็รีบหันหลังให้วอนบินทันที เขินเป็นบ้าเลยง่ะ>/////<

    “แจจิน” จะเรียกอะไรอีกล่ะ

    “หืม” ผมว่าและค่อยๆหันกับไปหาวอนบิน

    “จุ๊บบบ>3<” เฮ้ยยยย!!! ไอ้เต่าบ้า >///<

    “เพี๊ย!! เล่นทีเผลอหรอ><

    “น่ารัก^^ ฉันรักนายที่สุดเลยแจจิน” แอร๊ยยยยย พูดแบบนี้ก็เขินเลยนะเนี่ยยยยย><////

    “ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องพูดมากหรอก งั้นวันนี้ฉันกลับบ้านก่อนนะ ของขวัญก็ให้แล้วนี่ บ๊าบาย^^+” ผมรีบพูดเพื่อจะหนีอีตาบ้าเต่าวอนนี่กลับบ้านทันที ขืนอยู่นานกว่านี้ไม่ได้กลับบ้านแน่

    “เดี๋ยวสิ” วอนบินว่าแล้วดึงแขนผมจนทำให้ตอนนี้ผมเขาไปอยู่ในอ้อมกอดของเค้า><////

    “จะรีบไปไหนล่ะพรุ่งนี้ก็วันหยุด อีกอย่างมันดึกแล้วอันตราย”

    “นะ นายก็ไปส่งฉันสิ”

    “ฉันไม่อยากขับรถตอนกลางคืน^^

    “งั้นให้คนขับรถบ้านนายไปส่งฉันก็ได้”

    “อันตรายอยู่ดี ฉันว่าทางที่ดีนะ นายนอนค้างบ้านฉันดีกว่า^^

    “ฝันไปเถอะ ไอ้เต่าบ้า” ฉันไม่มีทางนอนค้างบ้านนายหรอก

    “งั้นก็คงต้อง^^” วอนบินว่าพร้อมยิ้มอย่างมีเล่นัย คิดอะไรอยู่ล่ะเนี่ยยย แล้ววอนบินก็ยกตัวผมขึ้น

    “เฮ้ยย ทำบ้าอะไรเนี่ยยยย!!!><” ไอ้บ้านี่ดันอุ้มผมซะงั้น

    “ขึ้นไปนอนกันเร็วฉันง่วงแล้ว ที่รัก จุ๊บ>3<” ไม่วายยังจะมาหอมแก้มผมอีก ผมคิดผิดจริงๆเลยที่บอกไอ้เต่านี่ รู้งี้ปล่อยให่เฉาตายก็ดี ทีนี้เป็นไงล่ะ แจจิน ไอ้เต่าบ้า มันจะทำอะไรนายก็ไม่รู้เนี่ยยยยย>////<

     

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×