คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ตอนที่28
ตอนที่ 28
“ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้เขินซะหน่อย”
“แน่ใจนะว่าไม่เขินอ่ะ ถ้าไม่เขินแล้วทำไมต้องหันหน้าหนีด้วยอ่ะ”
“กะ ก็...ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วหนิ นายก็ไปเรียนได้แล้วฉันก็จะไปเหมือนกัน ไปสิ”
“หึ หึ หึ จะไล่ทำไมยังไงก็ต้องเดินไปด้วยกันอยู่ดี เพราะนายกับฉันเรียนห้องเดียวกันนะลืมไปแล้วหรอ หมูน้อย ฮ่าๆๆๆ” เออแหะลืมไปเลยอ่ะ นี่เราเป็นไรเนี่ย แต่ทำไมต้องเรียกว่าหมูน้อยด้วยอ่ะ>///<
“งั้นก็ไปดิ รอไรอยู่อ่ะไอห้อย เดี๋ยวก็โดนอาจารย์ด่ากันพอดี”
“อืม ค่อยๆเดินนะเดี๋ยวพื้นร้าว ^^” ดู ดูมันพูด ถ้าผมไล่เตะหัวหน้าห้องจะมีใครว่าผมมั้ยครับ หมูน้อยยังพอทนนะ แต่ไอประโยคหลังเนี่ยดิ
“พูดงี้ต่อยกันมั้ย!? -_-*”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวไม่หล่อแล้วไม่มีใครกรี๊ดฉันนายรับผิดชอบมั้ยล่ะ” ยังจะห่วงหล่ออีก ไอบ้าเอ้ยยย
...............................
หลังจากที่ใช้เวลาทั้งหมดของครึ่งเช้าไปกับการเรียนและ คอยตอบคำถามเพื่อนๆไปก็ถึงเวลาที่จะต้องไปกินข้าวเสียที หิวๆๆ
“นี่ฮง เราไปกินข้าวกันเถอะ ^^” เสียงแพะน้อยของผมนี่เอง (ของฉันเว้ยไอฮง -_-!!! >> วอนบิน)
“ป่ะ กำลังหิวพอดีเลย นายเลี้ยงนะ”
“ได้ไงอ่ะ ฉันไม่มีตัง วันจันทร์ก็แล้วกันนะ”
“อืม เมื่อไหร่ก็ได้ ฉันก็พูดไปงั้นแหละ แต่ถ้าจะเลี้ยงก็ไม่ขัดนะ”
“ป่ะไปกันเถอะ วอนบินกับซึงฮยอนมารอหน้าห้องแล้ว” แหมคู่นี้มันจะเป็นแฟนกันจริงๆหรอเนี่ย แต่ก็เหมาะดีนะนักกีฬาดีเด่น กับนักเรียนตัวอย่าง เพื่อนผมนี่เก่งกันทุกคนเลยอ่ะภูมิใจจังเลย
“นี่ฮงกีเดี๋ยวฉันถือกระเป๋าให้นะ” เสียงของชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นหลังจากที่เก็บของ ของตัวเองเข้ากระเป๋าเรียบร้อยแล้วซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน คนนั้นก็คือจงฮุนนั่นเอง
“ไม่เป็นไรฉันถือเองดีกว่า นายไปหาวอนบินกับซึงเถอะ” และก็ตามมาด้วยเสียงของเด็กหนุ่มหน้าหวาน ที่เป็นเจ้าของกระเป๋า
“นี่ๆ อย่าเพิ่งมาหวานกันตอนนี้เลยนะคนอื่นยืนรอกันจนเมื่อยแล้ว” ซึงฮยอนทนเห็นความเลี่ยนของจงฮุนไม่ไหวเลยเอ่ยขัดขึ้นมา และมันก็ได้ผลเมื่อทั้งสองคนหยุดยื้อแย้งกระเป๋ากัน และในที่สุดจงฮุนก็เอากระเป๋าของฮงกีไปถือไว้จนได้
“นี่นายจะถือให้ทำไมเนี่ย?” ผมถามออกไปเนื่องจากว่าผมสงสัย แล้วอีกอย่างมันก็ดูเหมือนว่าผมใช้ให้เค้าถือยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
“เราเป็นแฟนกัน ก็ต้องถือของให้แฟนไงผิดตรงไหนหรอ?” ก็ผิดตรงที่เป็นแฟนกันเนี่ยแหละถามได้
“ก็ไม่ผิดหรอก แค่ยังไม่ค่อยชินอ่ะ ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆก็เหอะ” อีกอย่างเกรงใจด้วย
“อืม....” อะไรกันเมื่อกี้ยังพูดมากอยู่เลย แต่ตอนนี้ทำไมเงียบอีกแล้วอ่ะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
Jonghun Talk....
‘ก็ไม่ผิดหรอก แค่ยังไม่ค่อยชินอ่ะ ถึงจะไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆก็เหอะ’
ทำไมผมต้องไปรู้สึกเจ็บแปลบๆ กับคำพูดคำนี้ของฮงกีด้วยนะ ทั้งๆทีเราก็แค่เล่นละครให้คนอื่นเชื่อเฉยๆว่าเราคบกันอ่ะ แต่ว่าผมกลับไม่ค่อยอยากให้มันเป็นละครสักเท่าไหร่เลย นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่ามันมีความรู้สึกแบบนี้เข้ามาได้ยังไง แต่นับวันมันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ และหนักขึ้นๆ จนบางทีอยากจะรู้แต่ก็ถามใครไม่ได้
........................................................
วันเสาร์...
‘Baby นัลรัมมยอน โจเกทซอ กึลรอมยอน โจเกทซอ Lonely Lonely oh นาเย ซารัง....’ (เพลง I Wish)
อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นปลุกแต่เช้าเลยครับ ใครโทร.มากันนะ ขี้เกียจรับจังเลยอ่ะ _*_
“ฮัลโหล จงฮุนพูดครับ”
(นี่ไอฮุน แกยังไม่ตื่นอีกหรอว่ะ วันนี้มีนัดนะเว้ย) เสียงของคุณเพื่อนตัวดีนั่นเองครับ
“นัดอะไร จำไม่ได้อ่ะ งั้นขอนอนต่อแล้วกันนะ” ผมจำไม่ได้จริงๆนะ ไปนัดอะไรใครไว้ก็ไม่รู้มั่วแล้ว
(อ้าวเฮ้ย ไม่ได้ๆๆๆ ก็วันนี้พวกเรามีนัดไปเที่ยวสวนสนุกกันไงลืมแล้วหรอ? ความจำสั้นจริงๆเลยแกนี่) หรอกด่าอีกไอเพื่อนทรยศ
“เออๆๆ แกก็มารับมินฮวานไปด้วยก็แล้วกัน ฉันไม่ไปอ่ะแค่นี้นะ” ผมพูดพร้อมกับเตรียมจะกดวางสายแต่ไอซึงมันก็ห้ามผมไว้อีก
(เดี๋ยววววววววว!!!)
“อะไรแกอีกคนจะหลับจะนอน มีไรก็ว่ามาเร็วๆเลย” กวนอยู่นั่นแหละ บอกให้มารับมินฮวานแล้วยังจะมาเรื่องมากอีกเดี๋ยวก็ไม่ให้ไปเลยถ้าเรื่องที่มันจะบอกไม่มีสาระนะ โดนแน่
(คือฉันจะบอกว่า....)
“อะไรก็บอกมาดิชักช้าอยู่ได้จะวางแล้วนะ ง่วงนอนนนน” จะวางจริงๆแล้วนะ อ้ำอึ้ง อยู่นั่นแหละ
(ฮงกีก็ไปด้วยนะเว้ย แกจะไม่ไปดูแลแฟนแกหน่อยหรอว่ะ?) ฮงกีไปด้วยหรอ ลืมเลยอ่ะว่าผมกำลังเล่นเป็นแฟนกันอยู่ เกือบไปแล้ววววว
“เออๆ อีกสักพักเจอกันนะเว้ย แค่นี้นะจะไปอาบน้ำแล้ว” ทำไมพอผมได้ยินชื่อนี้ทีไรมันทำให้ผมดีใจที่ได้ยิน มีความสุขยังไงก็ไม่รู้แปลกเนอะ
(แหมมมม ทีงี้ไวเลยนะแก เร็วนะฉันรออยู่ข้างล่างกับมินฮวานแล้ว 555) ไอบ้านี่มันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“แล้วทำไมไม่เดินขึ้นมาปลุกว่ะ โทร.มาทำไมเสียงตังป่าวๆ ไอคนรวย”
(ก็ขี้เกียจเดินอ่ะ โทร.ไปง่ายดีแค่นี้นะเร็วๆด้วย)
ผ่านไป 20 นาที....
จงฮุนเดินลงบันไดมาในชุดสบายๆธรรมดา แต่เมื่อมันมาอยู่บนตัวของจงฮุนแล้วชุดนี้มันก็ดูดีมีราคาขึ้นมาทันที (งี้แหละคนหล่อใส่อะไรก็ดูดี ^[+++]^ >> จงฮุน)
“โหหหหห ฮยองนี่กะจะแต่งไปไหนเนี่ยเราแค่ไปสวนสนุกกันเฉยๆนะครับ หรือว่าจะแต่งตัวไปเอาใจใครบางคน” ดูน้องผมพูดเข้ามันหน้าให้อยู่เฝ้าบ้านจริงๆเลย
“พี่ก็แต่งแบบนี้ของพี่อยู่แล้วนี่ ยังไม่ชินอีกหรอมินฮวาน?”
“ก็ปกติแล้วฮยองไม่ใส่เสื้อแขนยาวทับนี่ครับ เคยเห็นแต่เสื้อยืดธรรมดาๆ ไม่เคยเห็นแบบนี้อ่ะ”
“อืมมม งั้นเราก็ไปกันได้แล้วป่ะ เดี๋ยวไอวอนมันจะรอนาน นัดเจอที่บ้านมันไม่ใช่หรอ”
“แกขับรถไปอีกคันนึงนะ แล้วก็แวะไปรับที่รักแกด้วย เดี๋ยวฉันไปกับมินฮวานเอง ไปได้แล้ว เดี๋ยวเจอกันที่บ้านไอวอน” ใครที่รักผมน่ะ...? อ๋ออออนึกออกแล้ว หมูน้อยนั่นเอง รีบไปรับดีกว่าเดี๋ยวจะรอนาน
ด้านฮงกี..........
“ทำไมยังไม่มารับอีกนะแจจิน ไหนบอกว่าใกล้ถึงแล้วไงทำไมนานจัง”ผมบ่นกับตัวเองไปตามประสาคนใจร้อนฮะ ก็เล่นโทรมาปลุกตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า แต่นี่มันแปดโมงครึ่งแล้วยังไม่มารับอีกอ่ะช้าจังเลย
‘บรื้นนนนนนนนนนนนน’
เสียงรถใครว่ะคุ้นๆหู ออกไปดูดีกว่า
“o[]o ไอห้อยแกมาได้ไงเนี่ย?”
“ก็มารับนายไปเทียวไงไอหมู เร็วขึ้นรถคนอื่นเค้าไปรอกันที่บ้านไอวอนมันหมดแล้ว”
“แล้วแจจินอ่ะ ไปไหนทำไมไม่มารับ”
“แจจินก็อยู่กับไอวอนไงถามได้ ไปได้แล้ว” อะไรกันนี่ผมโดนแจหรอกหรอเนี่ย ถ้าเจอตัวนะจะงอนให้ดู
ในขณะที่ขับรถไปนั่นจงฮุนก็ชวนฮงกีคุยไปเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงเรื่อง ที่ทั้งสองคนแกล้งเป็นแฟนกัน
“ฮงกี”
“หืม”
“นายคิดว่าเราจะโกหกได้อีกนานแค่ไหนอ่ะ?”
“โกหกเรื่องอะไรอ่ะ?”
“ก็เรื่องที่เราแกล้งเป็นแฟนกันไง” ผมไม่ค่อยอยากจะพูดประโยคนี้เลยจริงๆนะ
“ก็...ไม่รู้สิคงจะอีกไม่นานหรอกมั้ง ทำไมหรอนายกังวลอะไรรึป่าว ถ้ากลัวก็บอกคนอื่นตอนนี้เลยก็ได้นะ”
“ไม่อ่ะฉันยังไม่อยากบอก ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปก่อนแล้วกันฉันไม่มีปัญหาหรอก ว่าแต่นายเถอะจะเอาไง”
“ก็ต้องปล่อยไปก่อนแหละ แต่ฉันว่ามันก็สนุกดีนะ อีกอย่างฉันก็ยังไม่เคยมีแฟนด้วยนายนี่คนแรกเลยนะถึงจะเป็นแฟนปลอมๆก็เถอะ อีกอย่างฉันก็อยากรู้ว่าเวลาที่คนอื่นเค้ามีแฟนอาการจะเป็นยังไง เดี๋ยวอีกสักพักค่อยบอกคนอื่นก็ได้ ตอนนี้ก็ปล่อยให้ไปตามน้ำก็แล้วกัน ^^”
“อืมมมม ตกลงนายยอมเป็นแฟนฉันแล้วนะฮงกี ^^” มีความสุขโว้ย ที่ฮงกีพูดมาทั้งหมดมันทำให้ผมมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยอ่ะ
“อืม เฮ้ย เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“ก็บอกว่า นายยอมเป็นแฟนฉันแล้วใช่มั้ย? ฉันพูดอะไรผิดไปหรอ” ผิดทั้งประโยคเลยล่ะจงฮุน
“ก็ยอมเป็นก็ได้ คนอื่นอาจจะคิดว่าจริงๆ แต่เรารู้กันแค่สองคนนะเรื่องที่คุยกันบนรถวันนี้อ่ะ”
“อืมมม ฉันไม่บอกใครหรอกน่า” ในที่สุดการสนทนาของผมกับฮงกีก็มาจบลงที่หน้าบ้านของวอนบินพอดี แล้วก็พอดีกับที่ทุกคนเตรียมตัวพร้อมจะไปเที่ยวกัน ทำไมวันนี้มันมีความสุขแบบนี้นะ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกวันเลยก็คงจะดีมากๆ แค่คิดก็มีความสุขแล้วอ่ะ
ความคิดเห็น