คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่13
ตอนที่13
“นี่ ฮง ฉันเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่สนามบิน หน้าคล้ายๆ จายองเลยอะ”
แจจินพูดขึ้นขณะที่พวกเรา(แจ วอน ฮง) กำลังเดินทางกลับบ้านกัน ก็ใช่อะเซ่ ก็จายองนั่นล่ะจะมีใครหน้าเหมือนน้องสาวของผมอีกล่ะ เออ รู้สึกเหมือนผมจะลืมแนะนำอะไรไปอย่างเลยเนอะ(ไม่เหมือนล่ะลืมเลยค่ะฮงกีฮยอง>>ไรเตอร์) จายอง ก็คือลูกพี่ลูกน้องของผมเองล่ะ จายองย้ายไปอยู่ที่อเมริกาเมื่อสองสามปีที่แล้ว ความจริงแล้วผมกับจายองสนิทกันม๊ากมาก สังเกตไหมว่าจายองเรียกผมว่าฮยอง โดยปกติแล้วเด็กผู้หญิงจะต้องเรียกพี่ชายว่า โอปา แต่จายองเรียกผมว่า
ฮยองมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จายองชอบบอกว่าไม่ชอบเรียกว่าโอปามันดูแปลกๆ แล้วยังบอกอีกว่าตัวเองไม่อยากเป็นผู้หญิง เฮ้อออ ผมล่ะสับสนกับจายองเหลือเกิน
“อืม เหรอ ฉันว่าไม่เหมือนหรอกใช่เลยล่ะ”
“จริงเหรอ จายองกลับมาแล้วเหรอ”
ดูนายจะดีใจเกินหน้าเกินตาฉันอีกนะแจ น้องสาวฉันนะไม่ใช่น้องสาวแก ดูสิครับดูๆ(เคยบอกแล้วใช่มั๊ยว่ามองไม่เห็น...(ก็มองให้เห็นเซ่!!>>ฮงกี)... ขอโทษ พูดแค่นี้ทำไมต้องดุด้วยอะ ฮงกีฮยองใจร้ายยยยย แง่ๆๆๆๆT^T>>ไรเตอร์)
“อาฮะ ใช่แล้ว”
“ดีจังเลยเน้อออ~”
อะไรของนายแจ ดีอะไร น้องสาวฉัน น้องสาวฉัน นายจะดีใจเกินหน้าเกินตาใหญ่แล้ว ไม่ยอมๆ><
“อืม”
“นี่จะให้ฉันไปส่งนายก่อนรึฮงก่อนดีแพะน้อย”
วอนบินที่นั่งเงียบมาได้สักพักเอ่ยขึ้น ฮ่าๆ รู้ๆว่านายไม่เข้าใจที่ฉันกับแจจินพูดอะดิ๊ ก็วอนมันไม่รู้จักจายองหนิ^^ เชิญไม่รู้ต่อไปเพื่อนเพราะฉันจะไม่อธิบายให้แกฟังหรอก
“ทำไมนายเรียกฉันแบบนี้อีกแล้วห๊า แป๊ะยิ้มมมม><”
“แหมๆๆ แพะน้อย เค้าก็แค่อยากรู้ว่าจะไปส่งตัวเองก่อนรึไอ้ฮงก่อนดี^^”
เอ่อ...คือว่า นะ ไอ้เพื่อนบ้าวอนบินดูแกเรียกฉันกับแจจินสิ ต่างกันมากมายเลย
“นี่วอนบิน ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกฉันแบบนี้อะ”
“ตุบๆ เพี๊ยๆ @$#@$*%”
และแล้วแจและวอนมันก็ตีกันนี่ขนาดวอนมันขับรถมันกับแจก็ยังตีกันได้ แต่ผมจะไม่ว่าพวกมัน(แหมดูฮยองแกใช้ศัพท์ให้เกียรติมากมาย>>ไรเตอร์) สักคำถ้าแจและวอนมันอยู่กันแค่สองคน แต่นี่มันมีผมอยู่อีกคน รำคาญ โว๊ยยยยยยยยยย
“ไอ้แพะ ไอ้เต่า หยุดตีกันเดี๋ยวนี้เลยยยย!!!!”
“-o-”
และทั้งคู่ก็หยุดตีกันแล้วหันมาทางผม อารายอาราย สายตาแบบนี้อะไรของพวกแกห๊า
“ฮง อะนายก็เรียกฉันแบบนี้ด้วยเหรอ=3=”
นั่นๆ แจมันงอนผมแล้วไง อะไรเนี่ยว่าแค่นี้งอนเหรอแจจิน
“ก็นายมันเหมือนแพะจริงๆนี่น๊า555+”
นี่ก็อีกคนยังๆ ยังไม่หยุด วอนบิน
“ว่าแต่..เมื่อกี้แกเรียกใครว่าเต่าไอ้หมู=0=”
=[]= แว๊กกกกกไอ้เพื่อนบ้า แง่ๆๆ ผมโดนเพื่อนรังแกครับ ดูวอนมันว่าผมดิ ม่ายยยยย ผมไม่ใช่หมูนะ ม่ายยยยยย ผมไม่ได้อ้วนสักหน่อย(ใช่ถูกฮงกีฮยองไม่อ้วนหน่อยแต่เยอะ^[+++]^>>ไรเตอร์)
“ฉันไม่ใช่หมูเว้ย ไอ้เต่า ฉันจะว่าใครนอกจากแกไอ้วอน”
“ไอ้หมู ไอ้หมู ไอ้หมู แกมันหมู มาว่าฉันเต่าได้ไงวะ”
O[]O มันว่าผมอีกแล้ว ผมขอถอนคำ บุญคุณของแกมันหมดไปแล้วไอ้วอน
“นี่สองคน....”
“ไอ้เต่า”
“ไอ้หมู”
“นี่ทั้งหมูทั้งเต่านั้นล่ะหยุดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“-[]-”
เสียงของแจจินดังขึ้นลั่นรถ โธ่ แจจินมันโมโหที่ผมไปเรียกไอ้วอนสุดที่รักของมันว่าเต่ารึไงกัน
“แพะน้อยดูฮงว่าเค้าสิ”
ไม่ทันไร ดูไอ้วอนมันอ้อนแจจินอีกแล้ว
“พวกนายก็พอๆกันนั้นล่ะ นี่ปั๊มข้างหน้าจอดให้ฉันหน่อยฉันจะซื้อของ”
“แพะน้อยจะซื้ออะไรเหรอ”
“ไม่ใช่เรื่องของนายเต่าแป๊ะยิ้ม”
“5555+”
“หุบปากไปเลยไอ้ฮง หัวเราะไร”
ก็นะ ลงที่แจไม่ได้ก็มาลงที่ฉันไอ้วอน แล้วดูแจจินเรียกไอ้วอนดิ น่าหัวเราะไหมล่ะฮ่าๆๆๆๆ
และแล้ววอนมันก็ก็ขับรถมาจอดที่ปั๊มที่มีร้านสะดวกซื้อ......
แต่จะว่าไปแล้วตาผมดันไปสะดุดกับรถคันหนึ่ง นั่นมันรถของจงฮุนนี่ มาจอดทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะไหนว่ามีธุระไง โกหกนี่หว่า
“แกจะไปไหนไอ้ฮง”
วอนบินเอ่ยถามผมขึ้นขณะที่ผมเปิดประตูรถและเดินลงมาจากรถของมัน
“แกส่งฉันแค่ตรงนี้ล่ะ เดี๋ยวฉันหารถกลับเอง เชิญไปทำอะไรต่อมิอะไรกับแจจินตามสบาย^^”
“เออๆ แต่ไอ้อะไรต่อมิอะไรขอแกคืออะไรวะ”
“ก็พาแจเที่ยวนั่งรถเล่น อะไรก็เรื่องของแก ฉันไปล่ะ”
“เออๆ”
ตกลงโอเคเข้าใจ ผมเดินลงมาจากรถไอ้วอนและก้าวขาเร็วๆไปที่รถของจงฮุน(รู้ได้ไงว่ารถพี่ฮุนอะ>>ไรเตอร์)
“นี่ๆ นี่”
ผมทุบกระจกรถของจงฮุนดังตุบๆแต่เจ้าของรถมันก็ยังไม่เปิดกระจกให้ผม มันหลับรึไงกันน๊า
“จะ จงฮุน”
“ปริ๊นนนนนนนนนน~”
“แว๊กกกกกกกกก เฮ้ยยย ไอ้บ้า จงฮุน”
ถ้าผมฆ่าคนมันจะผิดมั๊ยเนี่ย ก็ดูดิ จงฮุนมันไม่เปิดกระจกรถมาคุยกับผมแถมยังติดเครื่องหนีผมอีก ไอ้บ้า!!!!!!!! แต่จะว่าไปแล้วผมจะกลับบ้านกับใครวะ ความจริงว่าจะให้จงฮุนขับไปส่งผมสักหน่อยเพราะผมขี้เกียจอยู่เป็นส่วนเกินของแจกับวอนมัน ว่าจะอาศัยรถกลับด้วยซะหน่อยขับรถหนีแบบนี้แล้วผมจะกลับบ้านไงเนี่ย เรียกแท็กซี่กลับก็ได้วะ ชิ ไม่เห็นจะง้อเลย แต่เดี๋ยวนะ กระเป๋า กระเป๋า กระเป๋าตังค์ผม อยู่ไหน อยู่ไหน มันอยู่ไหน เดี๋ยวนะ ผมไปนอนค้างบ้านจงฮุนมาเมื่อเช้าออกมาจากบ้านจงฮุนมาสนามบิน หายที่สนามบินเหรอ ไม่ใช่สิ บ้านจงฮุน ผมต้องลืมไว้ที่บ้านจงฮุนแน่เลยอะ แล้วจะกลับบ้านไงวะเนี่ยโทรศัพท์ก็ลืมไว้ จงฮุนก็ขับรถหนีผม อารายเนี่ยยยยย ตายๆ
เวลาผ่านไป เย็นพอสมควร......
“โอ๊ย เมื่อไรจะถึงสักทีนะปวดขาไปหมดแล้วนะ”
ผมบ่นกับตัวเองพร้อมทั้งเดินตามถนนไปเรื่อยๆ เฮ้อ~ เมื่อไรจะถึงบ้านจงฮุนสักทีนะ นี่เดินมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย ไม่ต้อง งง ที่ผมจะเดินมาบ้านจงฮุนเพราะบ้านจงฮุนอยู่ใกล้กว่าบ้านผมและผมจะไปเอาของผมที่ลืมไว้ด้วย.....
และแล้วผมก็เดินมาถึงบ้านของจงฮุนสักที โอ๊ย แทบตายยยย
“กริ๊งงงงงงงงง”
ผมกดกริ่งหน้าบ้านของจงฮุน และสักพัก
“ครับมาแล้วครับบ”
เสียงใสๆของมินฮวานก็ดังขึ้น พร้อมกับประตูรั้วที่เปิดออก
“อ้าวฮงกีฮยอง มาทำอะไรคับแล้วทำไมหน้าซีดจัง”
“ฮยองลืมของไว้น่ะ”
“อะ คับ งั้นเข้ามาเลยครับ”
มินฮวานว่าแล้วผมก็เข้ามาในบ้านของจงฮุน พอเข้ามาผมก็เห็นจงฮุนนั่งดูทีวีสบายใจเฉยเลย ไอ้บ้าเอ้ย และพอผมจะก้าวขาเข้าไปหาจงฮุนเท่านั้นล่ะ ผมก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะหน้ามืดตาลายขึ้นมาทันที
“ตุบบ!!!!!”
Jonghun Talk
อะไรกันนักกันหนานะ ทำไมผมต้องหงุดหงิดที่เห็นฮงกีกับเด็กคนนั้นสนิทกันเกินหน้าเกินตาด้วย พอผมออกมาจากสนามบินผมก็มาหยุดพักรถที่ปั๊มน้ำมันแถวๆนั้นนานพอสมควรเพราะผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนหลับไปมาตื่นอีกทีก็ตอนที่ฮงกีมาทุบกระจกรถผมดังตุบๆ ผมก็ไม่รู้ว่าฮงกีโผล่มาจากไหนเหมือนกันแต่ผมก็ขี้เกียจจะเปิดกระจกรถไปคุยด้วยผมเลยขับรถออกมาจากปั๊มกลับมาบ้านพอกลับมาถึงผมก็เดินเข้าห้องนอนผมไปแต่ผมก็ไปสะดุดตากับกระเป๋าตังค์และโทรศัพท์ข้างหัวเตียงผมซึ่งแน่นอนมันไม่ใช่ของผม แล้วของใครกัน ผมเอื้อมไปหยิบมาดูก็รู้ว่ามันเป็นของฮงกี
“นายนี่มันขี้ลืมจริงๆเลยนะฮงกี”
ผมพูดบ่นกับตัวเองเบาๆ ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้าของจะเป็นยังไงบ้าง แต่ก็ชั่งเถอะผมไม่เห็นสนใจเลย
(นู๋ไม่เชื่อ>>ไรเตอร์) และผมก็มาลงมานั่งเล่นดูทีวีอยู่อย่างสบายใจมินฮวานที่กลับมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้เดินมานั่งดูทีวีกับผม แล้วเสียงกดกริ่งที่หน้าบ้านผมก็ดังขึ้นมินฮวานเป็นคนออกไปดูสักพักผมก็เห็นฮงกีเดินเข้ามาสภาพใช้ได้เลย หน้าซีดเหงื่อเต็มตัวไปหมด ไปทำอะไรมาเนี่ย
“ตุบบ!!!!”
อ้าวเฮ้ย!! ทำไมอยู่ดีๆนายถึงล้มไปเนี่ยฮงกีนายเป็นอะไรไป ผมรีบวิ่งไปประคองร่างของฮงกีไว้
“เฮ้ๆ ฮงกี เฮ้ ฮงกี นายเป็นอะไรไป ฮงกี”
ผมเรียกฮงกีแต่ดูเหมือนเจ้าตัวก็เป็นลมไปซะแล้ว
“มินฮวานเดี๋ยวฮยองจะอุ้มฮงกีขึ้นไปพักที่ห้องพี่ก่อนมินฮวานก็หายา น้ำแล้วขึ้นตามพี่มาด้วยนะ”
ว่าเสร็จผมก็อุ้มร่างของฮงกีขึ้นและเดินไปที่ห้องของผม เห็นแบบนี้ฮงกีก็ตัวหนักใช้ได้เลยนะเนี่ย(นิจทาลับหลังนู๋จะไปฟ้องฮงกีฮยอง>>ไรเตอร์ โผล่บ่อยเกินไปแล้วนะ) สักพักมินฮวานก็เอา ยา น้ำ และผ้าสำหรับเช็ดตัวเข้ามาให้ผม จากนั้นผมก็เอาผ้ามาชุบน้ำแล้วก็เช็ดตัวให้ฮงกี เพราะฮงกีมีไข้อ่อนๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฮงกีไปทำอะไรมาสภาพถึงเป็นแบบนี้ ผมเช็ดตัวฮงกีไปเรื่อยๆจนทั่วแล้วผมก็มานั่งอยู่ข้างๆเตียงของผมที่ตอนนี้มีร่างของฮงกีนอนหลับไม่ได้สติอยู่ นี่ก็จะมืดแล้วด้วยจะปลุกก็ไม่ใช่ที่ผมเลยต้องปล่อยให้ฮงกีนอนต่อไป
“คืนนี้สงสัยนายต้องนอนที่นี้อีกแล้วล่ะ”
ผมว่าพลางเอามือไปลูบหัวฮงกีเบาๆ
Hongki Talk
ผมตื่นขึ้นมาก็รู้สึกปวดหัวทันทีอะไรเนี่ย ปวดหัวเป็นบ้าเลยแค่เดินจากปั๊มนั่นมาบ้านของจงฮุนนี่แค่20กิโล กว่าๆเอง แต่ว่านะตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนเนี่ยจำได้ว่าผมมาถึงบ้านของจงฮุนแล้วนะแล้วที่นี่ ผมพยายามจะลุกขึ้นจากเตียงแต่จงฮุนที่เดินเข้ามาพอดีทักผมขึ้น
“ตื่นแล้วรึไง”
“อืม”
ผมตอบสั้นๆแล้วจะลุกขึ้นจากเตียงแต่จงฮุนก็เดินเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนผมสัมผัสถึงได้ถึงลมหายใจของจงฮุน>< แล้วจงฮุนก็เอื้อมมือข้ามหัวผมไปที่หัวเตียงหยิบอะไรบ้างอย่างมา
“กินซะ”
“???”
“กินซะ นายเป็นลมไปแล้วก็มีไข้อ่อนๆกินยาซะจะได้หาย”
จงฮุนยื่นเอาของที่หยิบจากหัวเตียงเมื่อตะกี้นี้มาให้ผมแล้วมันก็คือยานั่นเอง
“ขะ ขอบใจ”
ผมรับยาจากจงฮุนมาแล้วกินมันลงไปพร้อมกับน้ำ
“จงฮุน”
“อะไร”
“นายเห็นกระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ฉันมั๊ย”
“เห็น อยู่บนบนโต๊ะเครื่องแป้งฉันน่ะ”
“อะ อื้ม”
อยู่ที่บ้านนายจริงๆด้วยสินะของๆฉันเนี่ย แต่จะว่าไปมันกี่โมงกี่ยามแล้วนะ
“จงฮุน”
ผมเรียกจงฮุนที่กำลังเดินออกจากห้องไปอีกรอบ
“อะไรอีก”
“นี่กี่โมงแล้วเหรอ”
“ทุ่มครึ่ง”
พูดเสร็จจงฮุนก็เดินออกไป ผมตั้งสติสักพักก็พอจะจับใจความได้ว่าผมเป็นลม แล้วจงฮุน หรือใครก็ไม่รู้พาผมมานอนพักที่ห้องจงฮุนแล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาทุ่มครึ่ง ทุ่มครึ่ง งานเข้าแล้วไงล่ะ จะกลับบ้านยังไงเนี่ย มืดแล้วด้วยT^T
--------------------------------------------------
ความคิดเห็น