คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Story นางทาสหรรษา EP.5
[Story นางทาสหรรษา
ฉบับ ท่านเจ้าคุณจงฮวย vs นางทาสลำระฮง]
EP.5
เมื่อหลายปีก่อนหน้านี้...
“เชิญขอรับคุณหลวงจงฮวย” ข้ารับใช้คนของนครไม่มีสติเอ่ยขึ้นเมื่อเท้าของคุณหลวงสัมผัสของบนพื้นของนครไม่มีสติ
“เดี๋ยวบ่าวจักเป็นคนนำทางคุณหลวงเข้าไปยังตำหนักของท่านเจ้าคุณลีเองขอรับ”ข้ารับใช้คนเดิมว่าก่อนที่จะนำพาคุณหลวงเดินเขามายังตำหนักที่พักของท่านเจ้าคุณลีผู้เป็นใหญ่แห่งนครไม่มีสติ และเหตุที่คุณหลวงจงฮวยแห่งนครสติพังต้องข้ามเขตแดนมาถึงที่นี่ก็เพราะว่าต้องว่าคิดต่องานราชการกันนั้นเอง
“โอ้ย! นี่พวกเจ้าจะตามข้ากันไปถึงเมื่อใด จักไปทำการอันใดก็ไปไป๊!”เสียงหวานใสที่ดังอยู่ไม่ใกล้ไม่ใกล้ทำให้คุณหลวงต้องชงักฝีเท้าแล้วหันไปมองที่มาของเสียง
“แต่ว่าท่านเจ้าคุณท่านให้พวกบ่าวมาคอยดู...”
“หยุดพร่ามได้แล้ว แล้วจักไปไหนก็ไปเสีย ข้ารำคาญพวกเจ้ามาก ถ้าพวกเจ้ายังมิไปข้าจะไปบอกเจ้าคุณพ่อว่าพวกเจ้าขัดคำสั่งของข้า ไปสิ!”จบคำบรรดาข้ารับใช้ที่คอยตามก็ต้องเป็นอันหนีหายไปตามคำขู่ของร่างสมส่วนผิวขาวผ่องเป็นยองใยอีกทั้งใบหน้าที่สวยสดหยดย้อยนั่นที่ฉายแล้วหงุดหงิดอยู่น้อยๆ
คุณหลวงชงักฝีเท้ามองร่างสมส่วนที่มีใบหน้าหวานสวยอยู่นานเหมือนกับต้องมนต์สะกด คนอะไรทำไมถึงงามได้เพียงนี้นะ
“คุณหลวง”
“...”
“คุณหลวงขอรับ”
“...”
“คุณหลวงจงฮวยขอรับ” ข้ารับใช้พยายามจะเรียกคุณหลวงท่านหลายรอบแต่ดูเหมือนคุณหลวงท่านจะไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อยจนข้ารับใช้จำเป็นต้องมองตามสายของของคุณหลวงท่านไปและพบสาเหตุที่ทำให้คุณหลวงฉันนิ่งค้างอยู่เช่นนี้
“อ๋อ แม่นางลำระฮง”
“อะไรนะ?”คุณหลวงที่เพิ่งได้สติกลับมาเอ่ยถามข้ารับใช้ขึ้น
“แม่นางลำระฮง แม่นางที่งามที่สุดในนครไม่มีสติ ลูกคนโตของท่านเจ้าคุณลีน่ะขอรับ”
“แม่นาง...คนนั้นน่ะเหรอ?”
“ขอรับคุณหลวง” คุณหลวงพยักหน้ารับเป็นเชิงเข้าใจ งาม งามจริงๆนั่นแหละ งามเหลือเกิน งามเสียจนหัวใจคุณหลวงท่านเต้นไม่จังหวะเสียแล้ว
ตั้งแต่คุณหลวงจงฮวยไปว่าราชการครั้นนั้นท่านก็ฝันถึงแม่นางลำระฮงที่แสนงดงามแห่งนครไม่มีสติเกือบทุกค่ำคืน จนกระทั้ง
“ไม่ได้เรื่อง! รสชาติแบบนี้ถ้าเอาขึ้นไปให้คุณหลวงท่าน คุณหลวงท่านได้ท้องเสียเป็นแน่”เสียงดังเอะอะที่ดังมาจากโรงครัวทำให้คุณหลวงจงฮวยที่เดินผ่านพอดีต้องหยุดชงัก มีเรื่องอันดันในครัวรึ
“มีเรื่องอันใดกัน เสียงดังเอะอะให้ลั่นเลย”คุณหลวงท่านเดินเข้ามาในโรงครัวและถามอย่างสงสัย
“คะ คุณหลวง บ่าวต้องขออภัยที่ทำเสียงดังเอะอะโวยวาย”
“แล้วเหตุใดเจ้าถึงทำเสียงดังกัน”
“คือว่าพอดีมีนางทาสเพิ่งเข้ามาใหม่น่ะเจ้าค่ะ พวกบ่าวฝึกให้นางทำอาหารแต่รสชาติมันช่าง...”
“นางทาสมาใหม่ใครกัน?”คุณหลวงท่านถามด้วยความสงสัย มีคนมาใหม่ด้วยงั้นรึทำไมคุณหลวงจงฮวยท่านถึงไม่รู้ และก่อนที่คุณหลวงจักได้สงสัยไปมากกว่านี้ เสียงหวานใสก็ดังขึ้นพร้อมทั้งกับร่างงามสวยที่ค่อยๆปรากฏตัวออกมา
“บ่าวเองเจ้าค่ะ บ่าวเพิ่งจักเข้ามาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง”
“เจ้า...”คุณหลวงนิ่งค้างเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ร่างงามสวยผิวขาวผุดผองอีกทั้งยังน้ำเสียงใสๆ คุณหลวงท่านจำได้เป็นอย่างนี้ ก็นี่มัน....
“บ่าวต้องขอโทษคุณหลวงด้วยนะเจ้าคะที่ส่งเสียงเอะอะดังให้ลั่นโรงครัว”
“...”
“บ่าวขอโทษจริงๆเจ้าค่ะ”เสียงใสๆว่าก่อนที่จะลดตัวลงเตรียมที่จะก้มลงกราบคุณหลวง แต่คุณหลวงท่านก็ฉุดร่างนั้นไว้เสียก่อน
“เจ้าชื่อว่าอะไรรึ?”
“เจ้าคะ?”
“ข้าถามว่าเจ้าชื่อว่าอะไร?”
“บ่าวชื่อ...ชื่อลำระฮงเจ้าค่ะ” เสียงหวานๆเอ่ยขึ้นทำให้คุณหลวงท่านมั่นใจแทบจะในทันที ใช่แล้ว นี่คือ แม่นางลำระฮง แม่นางผู้แสนงดงามแห่งนครไม่มีสติ แล้วเหตุอันใดถึงเข้ามาเป็นทาสในนครสติพังเยี่ยงนี้
“ชื่อเจ้าช่างเพราะเสียเหลือเกิน”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกเจ้าค่ะ^^”ร่างงามเอ่ยอย่างเคอะเขินเล็กน้อย อยู่ดีๆก็ถูกชมแบบนี้ ก็อดที่จะเขินไม่ได้เช่นกันนะ
“งั้นข้าขอตัวก่อนก็แล้วกัน”คุณหลวงยิ้มน้อยๆเมื่อได้เห็นอาการเคอะเขินของแม่นางลำระฮง แต่ก็ยังอดสงสัยมิได้ว่าทำไมแม่นางลำระฮงต้องมาทำอะไรเยี่ยงนี้ด้วย คุณหลวงท่านได้แต่เก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจก่อนที่จะเดินออกมาจากโรงครัว ดูท่าคุณหลวงจักต้องสืบเรื่องนี้เสียแล้วสิ!!
ความคิดเห็น