คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Story นางทาสหรรษา EP.2
[Story นางทาสหรรษา
ฉบับ ท่านเจ้าคุณจงฮวย vs นางทาสลำระฮง]
EP.2
“ปล่อยข้านะปล่อย!”นางทาสลำระฮงเอ่ยบอก นางทาสนั่นและนางทาสนี่ที่กำลังจะจับตัวนางทาสลำระฮงไปโบยตามคำสั่งคุณหญิงซงพร้อมทั้งดิ้นและขัดขืนสุดกำลัง
“อย่าดิ้นได้มั๊ย!”
“งั้นก็ปล่อยข้าเสีย ข้ามิได้ทำการผิดอันใดเลย ปล่อยข้าเถอะนะ ได้โปรด”นางทาสลำระฮงร้องขอเมตตาจากนางทาสนั่นและนี่ แต่เห็นทว่านางทาสทั้งสองจะมีเมตตาไม่ นำร่างของนางทาสลำระฮงมาจนถึงสถานที่โบยจนได้
“ไอ้โน้น คุณหญิงซงมีคำสั่งมาว่าให้โบยอีลำระฮง”นางทาสนั่นเอ่ยบอก
“โบย? อีลำระฮงมันทำการใดผิดมารึอีนั่น ถึงได้รับสั่งให้โบ้ยอีลำระฮงเช่นนี้”
“จะการใดก็ช่าง แต่คุณหญิงรับสั่งมาก็ต้องทำ หรือเองจะขัดคำสั่งของคุณหญิง”นางทาสนี่เอ่ยบอกก่อนที่จะผลักร่างของนางทาสลำระฮงไปให้นายทาสโน้น
“จัดการให้มันเข็ดหลาบเสียด้วยล่ะ พวกข้าไปล่ะ”ว่าเสร็จนางทาสนั่นและนี่ก็เดินจากไปเหลือทิ้งไว้แค่นายทาสโน้นและนางทาสลำระฮงเท่านั้น
“เองไปทำการอันใดผิดมารึ”
“ข้าเปล่าหาได้ทำการใดผิดมาไม่”
“ถ้าเป็นช่นนั้นแล้วทำไมคุณหญิงท่านจึงรับสั่งให้โบยเองเยี่ยงนี้” นายทาสโน้นถามอย่างสงสัย
“ข้ามิอาจหารู้ไม่ แต่ข้าขอร้องล่ะ อย่าโบยข้าเลยนะ ข้ามิได้ทำการใดผิดมาจริงๆT^T”นางทาสลำระฮงว่าพลางเข้าไปเกาะขาของนายทาสโน้นแน่นพร้อมทั้งร้องไห้อย่าน่าสงสารสุดใจ
“เฮ้อออ ก็ได้ ข้าจะมิโบยเอง แต่เองก็มิควรจะเข้ามาใกล้เรือนของท่านเจ้าคุณและไม่ควรให้คุณหญิงเห็นเองในช่วงเพลาหลายวันนี้ เพราะมิเช่นนั้นคนที่เดือดร้อนจะเป็นข้าเสียเองที่ขัดคำสั่งคุณหญิง”นายทาสโน้นเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ
“ข้าขอบคุณเจ้ามากนายโน้น เจ้าช่างเป็นคนมีเมตตาเสียนี่กระไร ข้าขอบคุณเจ้าจริงๆ”นางทาสลำระฮงว่าพลางเช็ดน้ำหูน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างรัวเร็ว
“ไปเสีย ก่อนที่จะมีใครมาเห็นเข้า” เมื่อนายทาสโน้นพูดจบนางทาสลำระฮงจึงรีบวิ่งหนีออกมาทันที เป็นโชคดีของนางทาสลำระฮงที่ได้เจอคนที่มีเมตตาอย่างนายทาสโน้น มิเช่นนั้นแล้วนางทาสลำระฮงจะต้องถูกโบยอย่างเจ็บปวดเป็นแน่!!
“ท่านพี่! ท่านพี่ไปทำการอันใดมา สภาพถึงได้หาดูแย่เช่นนี้”เสียงเล็กๆดังออกมาจากในที่พักของนางทาสลำระฮงก่อนที่จะปรากฏร่างกายเล็กๆเพียวบางหน้าตาสละสลวย
“เข้าไปคุยกันด้านในเถอะเจ้าคุณน้อง”นางทาสลำระฮงว่าก่อนที่จะเดินเข้าไปในที่พักของตนพร้อมๆกับร่างเพียวบางของใครอีกคนที่เผื่อจะเดินออกมาจากด้านในได้เมื่อครู่ และเมื่อทั้งคู่เข้ามาด้านในของที่พักเรียบร้อยแล้ว ร่างเพียวบางก็เปิดประเด็นขึ้นมาทันที
“ท่านพี่ไปทำการใดมารึ?”
“โอ้ย! ก็จะการใดเสียอีกล่ะเจ้าคุณน้องลำระแจ พี่ก็เข้าไปเรือนของท่านเจ้าคุณจงฮวยมาน่ะสิ”คำพูด ลักษณะ และท่าทางของนางทาสลำระฮงได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงจากเมื่อครู่ จากที่น้ำเสียงอันหวานและลักษณะท่าทางที่ดูสุขุมเรียบร้อยกลับกลายเป็นเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูห้วนและท่าทางทีมีจริตเสียนี่
“แล้วท่านพี่ก็โดนคุณหญิงซงอะไรนั้นทำร้ายมาอีกแล้วสินะ”
“ใช่! อีนางคุณหญิงนั้นมันจิกหัวพี่และมันจะสั่งโบยพี่ แต่โชคยังดีที่ไอ้ทาสโน้นมันยังมีน้ำใจและคงจะทนเห็นพี่ที่ใช้มารยาออดอ้อนมันเสียมิได้ จึงได้ปล่อยตัวมา มิเช่นนั้นหลังขาวๆ ผิวสวยๆของพี่เป็นอันต้องมีรอยแผลเป็นแน่แท้!”นางทาสลำระฮงเอ่ยด้วยวาจาและแววตาที่ดูโกรธเกี้ยวเป็นอย่างมาก
“ถ้าเช่นนั้นแล้ว ทำไมท่านพี่ไม่ต่อสู้กลับไปเสีย จะยอมให้พวกมันทำร้ายอยู่ทำไม”
“มิได้หรอก ถ้าพี่ต่อสู้ไปพวกมันจะมิว่างใจพี่เป็นแน่ พี่จักต้องทำให้มันคิดว่าพี่สู้อะไรพวกมันมิได้ และต้องหาทางเข้าหาท่านเจ้าคุณจงฮวยนั่นให้ได้ พี่จักต้องใช้มารยาของพี่ทำให้ท่านเจ้าคุณรักและหลงในตัวพี่ให้จนได้”
“แต่ถ้าท่านพี่ทำมิสำเร็จ ท่านพี่เองจะลำบากเอาได้นะ วิธีนี้มันจะมิเสี่ยงไปหน่อยหรือ”
“มิเป็นไรดอกเจ้าคุณน้อง เจ้าก็รู้ว่าเจ้าคุณพ่อส่งพี่มาเพื่อการอันใด พี่จักมิมีวันทำให้เจ้าคุณพ่อผิดหวังในตัวพี่เป็นแน่แท้!”นางทาสลำระฮงเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กๆของนางลำระแจที่ได้ศักดิ์เป็นน้องของตนเบาๆ
“พี่เป็นถึงลูกของเจ้าคุณพ่อผู้เป็นใหญ่แห่งนครไม่มีสติเชียวนะ เรื่องแค่นี้พี่จักมิพลาดเด็ดขาด”นางทาสลำระฮง ไม่สิ ถ้าจะเรียกให้ถูกจริงๆต้องบอกว่า แม่นางลำระฮง แม่นางผู้เลอโฉมทั้งโลกหลาลูกคนโตของท่านผู้ปกครองนครไม่มีสติ มิใช่นางทาสกระจอกงอกงอยเสียอย่างไร เอยขึ้นด้วยแววตาที่มุ่งหมั่นจนน่ากลัว
“ท่านพี่...”
“พวกมันจักต้องพินาศ!!!!”
ความคิดเห็น