คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สมุดบันทึก วันที่ 1
สมุดบันทึก วันที่ 1
7.55 น.
ว้ากกกกกกก!!!!
ฉันวิ่งหน้าตั้งหลังจากที่ลงจากรถประจำทางได้ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย!ตายๆ สายอีกแล้วสินะวันนี้ ฉันสายอีกแล้วสินะ ฮือออ ขอให้ฉันไปทันก่อนเวลาที่สารวัตรนักเรียนของโรงเรียนจะดักมาสายทีเถอะ T^T
“8.00น. คนที่มาหลังจากนี้ปรับสายเลยนะโชโยชิกิ ฟุยุ”
“ครับเซ็มไป” เสียงชายหญิงคู่หนึ่งคุยกันที่หน้าประตูทางเข้าของโรงเรียน ทำให้ฉันที่กำลังจะก้าวขาเข้าประตูโรงเรียนนั้นรีบก้มหน้ามองนาฬิกาข้อมือของตัวเองอย่างรวดเร็ว
8.02 น.
ว้ากกกก!!! ไม่เป็นจริง ฉันมาถึงหน้าประตูโรงเรียนในเวลา8.02น. และตอนนี้มันก็กำลังจะเปลี่ยนเป็น 8.03น. แล้ว และฉันก็ต้องโดนจับมาสายสินะ อุตส่าห์รีบวิ่งมาแล้วแท้ๆเชียว มันยุติธรรมที่ไหนกันTOT
“ฉันต้องโดนลงโทษอะไรเหรอ โชโยชิกิคุงT^T”ฉันหันไปถามรุ่นน้องคนหนึ่งที่ฉันพอจะรู้จักที่กำลังยืนทำหน้าที่ของสารวัตรนักเรียนอยู่อย่างขยันขันแข็ง
“บทลงโทษของคนที่มาสายก็คือวิ่งรอบสนามใหญ่ของโรงเรียนคนละ1รอบนั้นแหละครับเซ็มไป”โชโยชิกิคุงหันมาอธิบายการลงโทษให้ฉันฟัง ความจริงฉันก็พอรู้เรื่องแบบนี้อยู่บ้าง....แต่ถ้าจะว่าให้ถูกต้องบอกว่า ฉันรู้และเข้าใจในกฎระเบียบการลงโทษของโรงเรียนนี้อย่างดีเลยนั้นแหละนะ เพราะอะไรรู้มั๊ย....
“แต่สำหรับเซ็มไปสารวัตรนักเรียนที่ขออกจากการปฎิบัติหน้าที่ โทษคูณ2 ครับ” ใช่! ที่ฉันรู้กฎระเบียบของการลงโทษของโรงเรียนนี้ดีก็เพราะ ฉันก็เคยป็นสารวัตรนักเรียนยังไงล่ะ แง่งงง แต่เนื่องด้วยคุณพ่อของฉันต้องย้ายไปทำงานที่ประเทศไทย คุณแม่เลยอยู่บ้านคนเดียวทำให้ฉันต้องย้ายกลับไปอยู่บ้านกับท่าน จากที่ฉันพักอยู่หอพักของโรงเรียนเดินไม่ถึง10ก้าวก็ถึงโรงเรียนกลายเป็นว่าฉันต้องย้ายกลับไปอยู่บ้านที่มีระยะทางห่างไกลจากโรงเรียนหลายพันล้านปีแสง(เว่อร์) ฉันก็เลยจำเป็นที่จะต้อง ขอลาออกจากการเป็นสารวัตรนักเรียนเพราะฉันไม่สามารถมาโรงเรียนเช้าๆได้เหมือนอย่างเดิม แถมฉันจะมาสายจนโดนลงโทษแบบนี้อีกนี่ไง แล้วกฎของโรงเรียนก็ยิ่งโหดไปใหญ่เมื่อ คนที่เป็นสารวัตรนักเรียนนั้นถ้าลาออกไปแล้วเวลาทำเรื่องอะไรที่ผิดระเบียบจะโดนทำโทษเป็นสองเท่าของนักเรียนปกติทั่วไป แต่ฉันก็ต้องยอมโดนลงโทษล่ะนะ เพราะมันยังดีกว่าที่ฉันยังคงเป็นสารวัตรนักเรียนอยู่แล้วเวลาทำผิดกฎระเบียบ ฉันจะโดนตัดคะแนนความประพฤติ เพราะงั้นฉันเลยเลือกที่จะลาออกมาโดนทำโทษ ดีกว่าอยู่แล้วโดนตัดคะแนนความประพฤติไปเรื่อยๆเพราะถ้าฉันมาสายเกือบทุกวันแบบนี้คะแนนความประพฤติของฉันได้ติดลบเป็นแน่แท้
“วิ่งสักครึ่งรอบไม่ได้เหรอ”
“กฎก็ต้องเป็นกฎสิครับเซ็มไป :)”โชโยชิกิคุงว่าพลางยิ้มน้อยๆ ก็ใส่สิ นายไม่ได้มาเป็นคนวิ่งแบบฉันนี้ยะ! นี่มันคงเป็นเวรเป็นกรรมของฉันสินะ ทุกคนคิดเหมือนกันไหม ตอนที่ฉันเป็นสารวัตรนักเรียนฉันก็สั่งทำโทษนักเรียนที่ผิดระเบียบเยอะเป็นว่าเล่น พอฉันมาโดนสั่งลงโทษบ้างถึงกลับรู้รสชาติของการถูกลงโทษเลยล่ะว่ามันโหดร้ายขนาดไหน
“โชโยชิกิคุง โหดร้ายจัง :(”
“ตอนเซ็มไปเป็นสารวัตรนักเรียนเซ็มไปโหดกว่าผมอีกครับ”โดนเด็กสวนกลับ เจ็บมั๊ย!
“ชิ! ฉันจะไปวิ่งแล้ว สองรอบใช่มั๊ย?” ฉันถามโชโยชิกิคุงอีกรอบเพื่อความชัวร์ ไม่แน่บางทีพระเจ้าอาจจะช่วยฉัน ให้โชโยชิกิลดรอบให้เหลือครึ่งรอบอะไรประมาณนี้ก็ได้><
“ใช่ครับ 2 รอบ”ชัดเจน พระเจ้าไม่มีอยู่จริง!
“ค่ะๆๆ”ฉันเอ่ยรับคำแล้วเตรียมตัวที่จะออกไปวิ่งรอบสนามใหญ่ตามบทลงโทษแต่ก่อนที่ฉันจะก้าวขาเดินไปที่สนามใหญ่ของโรงเรียนนั้น โชโยชิกิคุงก็เรียกฉันไว้เสียก่อน
“เดี่ยวครับเซ็มไป”
“หือ??”ฉันหันกลับไปมองโชโยชิกิคุง ที่เรียกฉันไว้ มีอะไรเหรอจะลดรอบวิ่งให้ฉันหรือยังไงนะ?
“คือว่า ช่วงนี้ผมเห็นเซ็มไปมาสายบ่อยๆมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” แป่ววววว! ไม่ได้เรียกที่จะบอกว่าลดรอบให้หรอกเหรอเนี่ย โธ่ถัง!
“รู้ได้ยังไงว่าช่วงนี้ฉันมาสายบ่อย?”ใช่โชโยชิกิคุงจะรู้ได้ยังไงกันว่าฉันมาสายบ่อย ถึงโชโยชิกิจะเป็นสารวัตรนักเรียนก็จริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะยืนเวณหน้าประตูทุกวันนี่น่า สารวัตรนักเรียนแต่ละคนมีเวณยืนหน้าประตูอาทิตย์ละวันสองวันเอง โชโยชิกิจะรู้ได้ไงว่าฉันมาสายบ่อยน่ะ
“ผมเห็นเซ็มไปรีบวิ่งเข้าโรงเรียนทันบ้างไม่ทันบ้าง ทุกวันนั่นแหละครับ”
“ทุกวัน??”
“ถึงผมจะไม่ได้ยืนเวณแต่ผมก็ซ้อมบาสที่ชมรมทุกวันนะครับ” อ่อ นั่นสินะชมรมบาสของโรงเรียนมันอยู่ในโฟกัสและความใกล้กับประตูโรงเรียนที่มองจากชมรมออกมาก็เห็นข้างหน้าประตูดรงเรียนชัดแจ๋วเลยล่ะ
“อ่อ พอดีฉันย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านกับแม่น่ะ” ฉันคงลืมบอกโชโยชิกิคุงไปแน่ๆเลยว่าฉันย้ายที่อยู่แล้วน่ะ
“มิน่าล่ะเซ็มไปถึงลาออกจากสารวัตรนักเรียน แบบนี้นี่เอง”
“อื้ม แบบนั้นล่ะ งั้นฉันไปวิ่งแล้วนะโชโยชิกิคุงเดี๋ยวจะหมดโฮมรูมเสียก่อน”เมื่อเห็นว่าคงไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกันแล้วจึงเตรียมตัวที่จะก้าวขาออกไปวิ่งที่สนามใหญ่อีกรอบ แต่ทว่าเสียของโชโยชิกิคุงก็เรียกฉันไว้อีกครั้ง
“เซ็มไป! ทีหลังเรียกผมว่า ฟุยุ ก็ได้นะครับ”
“โอเค ฟุยุคุง^^” ฉันหันไปทำท่าโอเคก่อนที่จะส่งยิ้มให้ฟุยุคุง
“ครับ^^” ฟุยุคุงเองก็...ส่งยิ้มกลับมาให้ฉันเช่นกัน จริงๆแล้วเด็กคนนี้ก็น่ารักดีนะ หน้าตาก็ถือว่าหล่อใช้ได้เลย ผมสีน้ำตาลอัลมอนของเขากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนๆที่เข้ากับรูปหน้าได้เป็นอย่างดีเสริมออร่าด้วยความสูงดีกรีนักบาสเกตบอลของโรงเรียนพวงความมีระเบียบนิดๆกับตำแหน่งสารวัตรนักเรียน ถือว่าเด็กคนนี้เป็นที่หมายตาของสาวๆในโรงเรียนนี้เกือบครึ่งเลยล่ะ แถมนิสัยที่ดูเป็นผู้ใหญ่ของเด็กคนนี้ยังทำให้ฉันนึกว่าฉันเป็นรุ่นน้องเขามากกว่าที่เป็นรุ่นพี่เขาเสียอีก อ่อ ฉันลืมบอกว่าเด็กคนนี้ โชโยชิกิ ฟุยุ น่ะอยู่ปี2นะ ส่วนฉัน อะแฮ่มๆ ของแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลย ฉัน มินามิ ฮานะ ปี3 อายุ18 ปี เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นจ้า^^
-----------------------------------------------------------
ความคิดเห็น