คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15
Chapter 15
Hongki Talk
และแล้ว และแล้ว และแล้ว และแล้วผมก็สอบเสร็จหมดทุกวิชาแล้วโว้ย เย้!! ดีใจเป็นบ้าเลยให้ตายสิ ส่วนเรื่องคะแนนค่อยว่ากันอีกที แต่ตอนนี้ผมว่างแล้ว ไม่ต้องอ่านหนังสือแล้ว ปลดปล่อยกันเถอะพวกเรา
ผมเดินออกมาจากห้งสอบอย่างเริงร่า ทีเริงร่านี่ไม่ใช่ทำข้อสอบได้แต่ประการใด แต่ที่เริงราคือสอบหมดครบทุกวิชาแล้วต่างหากล่ะครับ ฮะฮ่า
ครืนนนนน
อะไรพออกจากห้องสอบก็มีคนโทรหาผมเหรอ เหมือนรู้เวลาจัง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็ถึงได้รู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใคร
"ครับ"
(ฮงกี นี่พี่เองนะ พี่จะโทรมาบอกว่าหนังสือเล่มที่นายขึ้นปกว่างขายแล้วนะ) และปลายสายนี่ก็คือ พี่เจ้าของแบนด์หนังสือที่วันนั้นจ้างผมไปถ่ายแบบให้นั่นแหละครับ
"จริงเหรอครับ"
(จริง ไปหาซื้อดูเอาแล้วกันพี่โทรมาบอกเราแค่นี้แหละ)
"ครับ ขอบคุณมากครับ"ว่าจบผมก็ว่างสายพี่แกไป หนังสือที่ผมขึ้นปกว่างขายแล้วเหรอ จะว่าไปผมก็สอบเสร็จพอดี งั้นเดี๋ยวแวบไปดูผลงานของตัวเองหน่อยก็แล้วกัน
ผมเข้ามาในร้านหนังสือแห่งหนึ่งในห้างใกล้ๆมหาวิทยาลัยของผมแล้วเริ่มเดินดูหนังสือที่ผมขึ้นปก โอ๊ะ! นั่นไง หนังสือที่ผมขึ้นปกวางขายแล้วจริงด้วย หล่อจัง ใครก็ไม่รู้ >O< และในขณะที่ผมกำลังเปิดดูคอลัมต่างๆในหนังสือและภาพอื่นๆที่ผมมีในหนังสือเล่มนี้อยู่ โทรศัพท์เครื่องสวยผมก็ดังขึ้นมาอีกแล้ว
'โชอา'
ผมค่อนข้างที่จะแปลกใจเมื่อคนที่โทรหาผมคือโชอา ปกติยัยนี่ไม่ค่อยจะโทรหาผมหรอก
"ว่าไง"
(แกอยู่ไหน?)
"อยู่แถวๆนี้แหละ"
(แถวนี้นี่มันแถวไหนล่ะ)
"เออ ฉันอยู่ในร้านหนังสือแถวๆมหาลัยนี่แหละ เธอมีอะไร?" ผมตอบกับไปพลางเปิดหนังสือในมือไปด้วย
(แกช่วยกลับเข้ามาในมหาลัยหน่อยได้ปะ พอดีมีปัญหานิดหน่อยว่ะ มาช่วยทีดิ ให้เวลาสิบนาที ที่ห้องประชุมหนึ่งนะ แค่นี้แหละ) ว่าจบโชอาแล้วก็วางสายผมไปเฉยเลย เฮ้ยยยย!! ยัยบ้านี่ จะไม่ถามหน่อยเหรอว่าตอนนี้ฉันว่างมั้ย มาสั่งแล้วก็วางสายใส่ได้ไง
แต่ก็ช่วยไม่ได้ครับ ผมต้องกลับเข้ามาในมหาลัยอีกรอบแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องประชุมหนึ่งอย่างที่โชอาบอก จริงๆผมก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไรหรอก แต่ถ้ายัยนี่ถึงขั้นโทรเรียกผมแล้วกำหนดเวลาแบบนี้แล้วมันอาจจะเป็นเรื่องสำคัญมากๆก็ได้
ผมมาถึงหน้าห้องประชุมหนึ่งอย่างที่โชอาบอก ผมหอบหายใจเล็กๆก่อนที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป ในห้องประชุมที่ผมคิดว่าน่าจะมีพวกคณะกรรมการของเอกเราอยู่และกำลังปรึกษาปัญหาต่างๆกันอยู่แต่มันกับไม่มีใครสักคนเลยในห้องนี้ เฮ้ย นี่ยัยบ้าโชอามันบอกห้องผมปิดปะวะเนี่ย ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะกดโทรหายัยโชอาแต่ผมก็ต้องชงักเมื่อมีมือเล็กๆมาปิดตาผมจากด้านหลัง ยัยโชอาเล่นบ้าอะไรของเธอวะ
"เล่นอะไรของเธอ!"ผม่วาพลางพยายามแกะมือของเธอที่ใช้ปิดตาผมออกแต่มือยัยนี่ก็ไม่ยอมออกสักที ติดกาวมาหรือไงวะ
"ยัยโชอา ปล่อย!"ผมพยายามแกะมือโชอาออกอีกรอบและคราวนี้เธอก็ปล่อยออกแต่โดยดี
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่นายกำลังพูดถึงอยู่หรอกนะ"น้ำเสียงที่เธอพูดออกมามันเหมือนกับเสียงที่ผมเคยคุ้นหูทำให้ผมรีบหันหลังกลับไปมองคนที่ปิดตาผมเมื่อกี้ และเธอก็ไม่ใช่ยัยโชอาอย่างที่ผมคิด
"ไง ไม่เจอกันนานเลยเนอะ" เธอคือผู้หญิงตัวเล็กๆที่ผมเคยรู้จักดี ผู้หญิงที่มีใบหน้าสดใสน่ารักและความไร้เดียงสา ยัยผู้หญิงคนนี้มัน...
"ดูริม..."ผมเอ่ยชื่อเธอออกไปอย่างแผ่วเบา ใช่ผู้หญิงคนนี้คือดูริม นา ดูริม เธอคนนี้คือแฟนสาวของผม
"ว้าว ฉันนึกว่านายจะลืมฉันไปแล้วซะอีกนะเนี่ย^^"รอยยิ้มเล็กๆของเธอที่ส่งให้มามันช่างอันตรายต่อใจผมเหลือเกิน
"ยัยบ้า!"ผมว่าแล้วดึงร่างเล็กๆของเธอเข้ามากอด คิดถึงเธอแทบบ้ารู้หรือเปล่าเนี่ย
"อะไรเนี่ย มาว่าฉันบ้าทำไม!"
"คิดถึง..."ผมกระชับกอดเธอแน่กว่าเดิม ก็คนมันคิดถึง ผมคิดถึงเธอมากจริงๆนะ
"อืม รู้แล้ว ฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันนะ"ดูริมกอดผมกลับ เราทั้งคู่กอดกันอยู่อย่างนั้นสักพัก
"พอแล้วมั้ง กอดนานแบบนี้เดี๋ยวก็หายใจกันไม่ออกพอดีอ่ะ"ดูริมว่าผมเลยผลักออกจากเธอ หึ
"ยัยตัวร้าย"ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวเธอเล่นพลางทำหน้าทำตางอนเธอนิดๆ
"อะไรของนาย อยู่ดีๆก็ว่าฉันอีกแล้ว"
"ก็เธอเล่นบ้าอะไรล่ะ ร่วมมือกับยัยโชอาแกล้งกันเหรอ?"ผมว่าแล้วกอดอกมองเธอ
"ฉันเปล่านะ ก็กะจะเซอร์ไพร์นายไง งอนเหรอ?"
"นิดหน่อยแต่ช่างเถอะ ว่าแต่เธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไรไม่เห็นบอกฉันเลยยัยบ้า"ผมขยี้ผมเธอไปแรงๆอีกหนึ่งที หมั่นไส้นักเชียว
"เมื่อวานอะ ที่ไม่บอกก็จะเซอร์ไพร์ไง ถ้าฉันบอกนาย นายก็รู้ตัวดิ ถ้านายแอบมีกิ๊กงี้นายก็ต้องแอบเคลียร์กับกิ๊กก่อนดิ สู้ดีมาแบบนี้ดีกว่าถ้านายมีกิ๊กฉันจะได้รู้เลยไง" ร้ายกาจ เธอเป็นผู้หญิงร้ายกาจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน ยัยโง่
"แล้วเธอเห็นฉันมีใครมั้ยล่ะ?"
"ก็ไม่รู้ดิ นายอาจจะมี..."
"ฉันมีแค่เธอคนเดียวนั่นแหละยัยโง่! ฉันรักแค่เธอคนเดียวมาตลอดรู้ไว้ด้วย"ผมบอกเธอออกไปจากใจของผมจริงๆนะ ผมมีแค่เธอมาคนเดียวมาตลอด ผมรักเธอนะ แต่ทำไมกันนะ ผมรู้สึกเหมือนหัวใจของผมกลับกำลังรู้สึกผิดขึ้นมาเบาๆกับประโยคเมื่อครู่นี้แปลกๆ
"อื้ม ฉันก็รักนายนะ"ดูริมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยจะเต็มเสียงเท่าไรนักอีกทั้งแววตาของเธอยังสั่นไหวแปลกๆด้วย อะไรของเธอเนี่ย
"อืม งั้นไหนๆเธอก็กลับมาแล้ว เดี๋ยวเราไปหาอะไรกินกันมั้ย ถือว่าเลี้ยงฉลองที่เธอกลับมา"ผมว่าแล้วเข้าไปโอบไหล่เธอไว้
"เอางั้นก็ได้ นายจะเลี้ยงใช่มั้ย"
"แน่นอนสิ ฉันก็เลี้ยงเธอตลอดนั้นแหละ"
"ก็ใครจะไปรู้ นายขี้งกจะตาย"
"อย่ามาแซะกันนะ ถึงฉันจะขี้งกแต่เธอก็รู้ว่าฉันไม่เคยงกอะไรกับเธอเลย ขนาดใจฉันยังให้เธอไปหมดเลยเนี่ย" อีกแล้ว ผมเหมือนรู้สึกแปลกๆที่หัวใจอีกแล้ว อะไรกัน ปกติถ้าเป็นเมื่อก่อนผมจะพูดประโยคแบบนี้กับดูริมโดยไม่มีอะไรติดขัดเลยนะ แต่ทำไมตอนนี้พอผมพูดไปมันรู้สึกเหมือนว่าผมกำลังหักหลังเธออยู่แปลกๆ แต่ผมมีแค่เธอคนเดียวจริงๆนะ แต่ทำไมใจมันถึงรู้สึกผิดแบบนี้ล่ะ
"โอเค งั้นไปกัน^^"ดูริมยิ้มเล็กๆแล้วเบี่ยงตัวเองออกจากการโอบไหล่ของผม ผมงงกับการกระทำของเธอนิดๆก่อนที่จะเข้าใจในลำดับต่อมาเมื่อเธอเอื้อมมือเล็กๆของเธอมาจับมือผมไว้พร้อมกับรอยยิ้มน่ารักๆนั่น
ผมพาดูริมมาร้านอาหารที่ผมชอบมากินบ่อยๆกับจงฮุน ผมว่าร้านนี้อาหารอร่อยและถูกปากผมที่สุดแล้ว การตกแต่งร้านก็โอเคดูดีมีสไตล์ดีด้วย จะว่าไปแล้ว จริงด้วย! ดูริมมีเซอร์ไพร์ให้ผม ผมก็มีเซอร์ไพร์ให้เธอเหมือนกันนี่น่า แต่ว่าของที่ผมซื้อเตรียมไว้ให้เธอกลับอยู่ที่ห้องผมนี่สิ น่าเสียดายจริง เอาไว้ค่อยให้เธอก็แล้วกันเนอะ
"นายชอบมาร้านนี้เหรอ เห็นดูสั่งคล่องจังเลย"ดูริมถามผมขึ้นหลังจากที่เห็นผมสั่งออเดอร์กับพนักงานอย่างคล่องแคล่ว
"ก็บ่อยอยู่นะ"
"มากับใครเหรอ สาวที่ไหนหรือเปล่า?"
"ทำไมหึงเหรอ? ฉันมากับจงฮุนเพื่อนเธอนั่นแหละจะมากับสาวที่ไหนล่ะ"
"แล้วไป ฉันก็นึกว่านายนอกใจฉันแล้วพาสาวที่ไหนมากินด้วยซะอีก"
"ยัยบ้า ไม่มีเว้ย"ผมเอื้อมมือไปบีบจมูกเธอเบาๆ เออใช่สิ จะว่าไปจงฮุนนี่ก็เพื่อนดูริมนี่น่า ผมโทรไปชวนจงฮุนมาเลี้ยงฉลองต้อนรับดูริมด้วยกันดีมั้ยนะ
"ดูริม เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำแปบนะ"
"อืม^^" ผมลุกออกมาจากโต๊ะและไม่ลืมที่จะหบิยโทรศัพท์ติดตัวมาด้วย ใช่ๆ ผมกะจะโทรหาไอ้หมอจงฮุนนั่นแหละครับ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดไปยังรายชื่อ Favorite ก็มีชื่อและเบอร์ของจงฮุนขึ้นมาคนแรกเลย ใช่ผมตั้งเบอร์จงฮุนเป็นราการโปรดและเป็นเบอร์ที่ผมโทรหาบ่อยที่สุดด้วยแหละ เวลาผมมีเรื่องอะไรผมก็จะโทรไปหามันเป็นประจำอ่ะ
ผมกดโทรออกหาจงฮุนรอสายมันนานมาก สรุปสายก็โดนตัดเพราะไม่มีคนรับ อะไรวะ เดี๋ยวนี้เมินสายผมเหรอ ผมกดโทรหาจงฮุนอีกรอบและก็เหมือนเดิมไม่มีคนรับสาย ผมกดโทรหามันอีกรอบและอีกรอบแต่ก็ยังไม่มีคนรับสายอีกเช่นเดิม ไอ้บ้า เดี๋ยวนี้ฉันไม่สำคัญกับนายแล้วหรือไงถึงได้ไม่รับสายกันแบบนี้เนี่ย ห้ะ!
และก่อนที่ผมจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้ที่จงฮุนไม่ยอมรับสายผม โทรศัพท์เครื่องสวยผมก็สั่นพร้อมกับหน้าจอที่โชว์ชื่อของคนที่โทรมา ใช่แล้ว จงฮุนโทรกลับมาหาผมแหละ
"ฮัลโหล!"ผมกดรับสายและกระแทรกเสียงอย่างหงุดหงิด ก็โทรไปหาตั้งหลายสายมันไม่ยอมรับอ่ะ
(มีอะไรหรือเปล่า เห็นโทรมาหาตั้งหลายสาย)ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แลดูเป็นห่วง หึ ถ้าห่วงแล้วทำไมไม่รับสายกันล่ะวะ
"มี! ตอนนี้ฉันกำลังจะตายแล้ว รถชนอยู่ข้างถนนเนี่ย!"
(ฮงกี ไม่ตลกนะ)และเหมือนจงฮุนมันจะไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูด แน่แหละใครเชื่อก็บ้าล่ะ น้ำเสียงผมเหมือนคนจะตายมากเลยมั้ง น้ำเสียงผมฟังดูก็รู้ว่ากำลังประชดอยู่
"ทำไมไม่รับสายฉันวะ"
(สรุปนายมีอะไรหรือเปล่า?)
"รีบมาหาฉันเดี๋ยวนี้ ฉันให้เวลานายครึ่งชั่วโมง ถ้านายไม่มาฉันโกรธ! และเราไม่ต้องมาคุยกัน!"
(เฮ้ย!! เดี๋ยวดิ คือฉัน...)
"เดี๋ยวฉันจะส่งพิกัดให้ แค่นี้แหละ"
(ฮงกีเดี๋ยว!!) ผมกดวางสายจงฮุนไป นี่แหน่ะ! อยากไม่รับโทรศัพท์กันดีนัก ผมไม่รอฟังหรอกว่าจงฮุนจะพูดอะไรต่อ ผมไม่ฟัง มันไม่ยอมรับสายผมตั้งแต่แรกทำให้ผมหงุดหงิดเองช่วยไม่ได้ ผมกดส่งพิกัดของผมไปให้จงฮุนแล้วก็เดินเข้ามาในข้างในร้านอาหารเหมือนเดิม กลัวดูริมจะรอนาน
"รอนานมั้ยเนี่ย หืม"ผมเอ่ยถามดูริมพร้อมๆกับนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ
"ไม่ๆ"เธอส่ายหัวเล็กๆแล้วระบายยิ้มน่ารักๆออกมา แฟนใครเนี่ยยยย น่ารักจัง
ผมกับดูริมนั่งรออาหารและพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันได้สักพัก พนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟ
"อันนี้อร่อยนะ ฉันว่าเธอต้องชอบแน่เลย"ผมว่าแล้วคีบอาหารที่ผมคิดว่าอร่อยและดูริมน่าจะชอบใส่ในจานของเธอ
"ขอบคุณนะ^^"เธอยิ้มขอบคุณแล้วค่อยๆคีบไอ้อาหารเมื่อกี้ที่ผมคีบให้เธอเข้าปาก
"ฮงกี มีอะไร!"แล้วอยู่ๆก็มีผู้มาใหม่พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบพร้อมๆกับร่างสูงๆที่ยังคงสวมใส่เสื้อกาวน์บ่งบอกถึงการเรียนและอาชีพในอนาคตได้เป็นอย่างดีอยู่เลย
"มาเร็วดีนี่^^"ผมเหลือบไปมองนาฬิกาที่กำลังบ่งบอกเวลา จะว่าไปจงฮุนมาถึงเร็วกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะ
"แล้วสรุปมี...."จงฮุนชงักค้างไปสักพักเมื่อเขาเบนสายตาไปทางเก้าอี้ตรงข้ามกับผม ผมว่าทีแรกหมอนี่คงไม่เห็นว่าผมนั่งอยู่กับดูริมแน่ๆเพราะเข้ามาก็โพล่งถามผมแบบนั้น จงฮุนดูทางท่าตกใจไม่น้อยที่เห็นดูริมอยู่ตรงนี้ เออ ทีแรกฉันก็แปลกใจไม่ต่างกับนายหรอก
"ดูริม..."
"ไง จงฮุน ไม่เจอกันนานเลยเนอะ^^"
"อะ อืม"จงฮุนตอบดูริมด้วยน้ำเสียงอ่อยๆก่อนที่จะหันมาหามองผม
"ที่เรียกฉันมาคือ?"
"มาฉลองที่ดูริมกลับมากัน มื้อนี้ฉันเลี้ยง"ผมตอบจงฮุนออกไปแบบนั้นแต่ผมสังเกตเห็นนะ ผมสังเกตเห็นแววตาของจงฮุน แววตาที่เหมือนตัดพร้อผมอยู่ อะไร ผมทำอะไรผิดก็ชวนมากินข้าวต้อนรับดูริมด้วยกันมีปัญหาอะไรนัก นี่เพื่อนนายนะโว้ย ดูริมเพื่อนนายนะ
"อืม"จงฮุนเอ่ยรับเบาๆพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้มานั่ง
"ว่าแต่ทำไมนายใส่เสื้อกาวน์มาอ่ะจงฮุน?"ดูริมถาม เออใช่ ผมว่าจะถามมันอยู่พอดีว่ามันใส่เสื้อกาวน์มาด้วยทำไม
"ฉันเพิ่งราวน์วอร์ดเสร็จอะ แล้วก็รีบมาด้วย..."จงฮุนตอบดูริมแต่มันมองมาที่ผมแล้วทำสายตาเหมือนตัดพร้อผมอีกแล้ว อะไรของนายเนี่ย!
"จริงๆนายก็น่าจะรู้ว่าฉันพูดเล่นปะ รีบอะไรขนาดนั้นเนี่ย ฮะฮ่า"จงฮุนไม่ได้ตอบอะไรผมกลับมาแต่เจ้าตัวเลือกที่จะถอดเสื้อกาวน์ออกแล้วเอาเสื้อวางไว้ที่ตักแทน
"จะว่าไปนายหล่อขึ้นเยอะเลยนะจงฮุน นี่มีแฟนยังเนี่ย ระดับนายคงมีแล้วใช่ปะเนี่ย"ดูริมเอ่ยถามจงฮุนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แอบอิจฉาทีผมเธอไม่ชมแต่กลับจงฮุนมาชมเนี่ยนะ ฉันแฟนเธอนะเว้ย
"ยังไม่มี"
"จริงดิ นี่ถ้าฉันยังไม่มีนี่ฉันจะจีบนายเลยนะเนี่ย"ดูริมพูดอย่างติดตลก เอ๊ะ จะมาจีบอะไรจงฮุน ไม่ได้นะ ฉันหวง! หวง...ดูริมน่ะครับ
"ยัยบ้า เธอแฟนฉันนะจะไปจีบไอ้หมอมันทำไม เดี๋ยวเถอะ"ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวดูริมหนึ่งทีเป็นการลงโทษ อยู่กับผมชมคนอื่นว่าหล่อไม่พอ แถมจะพูดจีบอีก
"แล้วเธอล่ะ ก็น่ารักขึ้นเยอะไม่คิดมีคนใหม่บ้างเหรอ?" คำถามของจงฮุนทำให้ทั้งผมและดูริมเงียบไปชั่วอึดใจ นายถามบ้าอะไรของนายวะ จะยุให้แฟนฉันไปมีคนใหม่เรอะ!!
"จงฮุน นายถามบ้าอะไรของนาย!"ผมหันไปเอ็ดจงฮุน
"ก็ถามเล่นๆ นายจริงจังทำไม" จงฮุนตอบผมมาอย่างมึนๆเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร ไอ้บ้านี่
"ฮ่าๆ กินข้าวกันต่อดีกว่าเนอะ" ดูริมหัวเราะขึ้นมาเล็กๆก่อนที่จะชวนพวกเรากินอาหารกันต่อ จงฮุนไอ้หมอบ้า รู้งี้ผมไม่น่าชวนมันมาด้วยเลย พูดบ้าอะไรไม่รู้เรื่อง น่าโมโหชะมัด!
Jonghun Talk
วันนี้ผมมีราวน์วอร์ดตามปกติแต่สิ่งที่ไม่ปกติก็คือวันนี้อยู่ๆฮงกีก็ดันโทรมาตอนผมกำลังราวน์วอร์ดอยู่ทำให้ผมไม่ได้รับโทรศัพท์ของฮงกี พอผมโทรกลับไปฮงกีก็งี่เง่าแล้วขู่ให้ผมไปหาภายในสามสิบนาที จะบ้าหรือไงผมยังราวน์วอร์ดไม่เสร็จเลยนะ แต่ทำไงได้ล่ะ ผมก็ต้องรีบราวน์วอร์ดแล้วก็โดดๆออกมาก่อนเวลาเพื่อที่จะไปหาฮงกี ก็เล่นขู่ผมแบบนั้น แถมยังวางสายไปแบบนี้อีก ผมก็กลัวนะ ผมกลัวว่าฮงกีจะโกรธผม
แต่พอผมมาถึงฮงกีก็ดันลอยหน้าลอยตาใส่ผม แถมผมยังได้เห็นใครอีกคน ใครที่ว่านี้เธอคือเพื่อนของผมอีกทั้งยังเป็นแฟนของฮงกีด้วย
'ที่เรียกฉันมาคือ?' ผมหันไปถามฮงกีอย่างไม่เข้าใจ ที่ฮงกีเรียกให้ผมมาหาจริงๆแล้วมันคือ...
'มาฉลองที่ดูริมกลับมากัน มื้อนี้ฉันเลี้ยง' ฮงกีพูดออกมาอย่างสบายๆ แต่นายคงไม่รู้ว่าฉันเจ็บ ครับผมเจ็บ เจ็บที่ฮงกีเรียกผมมาเพียงเพราะว่าอยากให้มาฉลองต้อนรับดูริมแฟนของฮงกีที่กลับมาแล้ว ผมอุตส่าห์รีบมาหา อุตส่าห์โดดราวน์วอร์ดมานึกว่ามีเรื่องสำคัญอะไร แต่สิ่งที่ผมได้เห็นได้รับรู้คือฮงกีอยากให้ผมมาร่วมยินดีต้อนรับแฟนของฮงกีที่เพิ่งกลับมาแบบนี้น่ะเหรอ ผมรู้นะว่าเรื่องนี้อาจสำคัญกับฮงกีมาก แต่นายจะเรียกฉันมาด้วยทำไม!
'จะว่าไปนายหล่อขึ้นเยอะเลยนะจงฮุน นี่มีแฟนยังเนี่ย ระดับนายคงมีแล้วใช่ปะเนี่ย'ดูริมเอ่ยถามผม
'ยังไม่มี' ผมตอบเธอไปเรียบๆ จะให้ผมมีได้ยังไงใช่ว่าคนอย่างผมจะหาแฟนดีๆสักคนไม่ได้ ระดับผมน่ะหาได้สบายๆอยู่แล้ว แต่ที่ผมไม่มีก็เพราะฮงกีนั่นแหละ
'จริงดิ นี่ถ้าฉันยังไม่มีนี่ฉันจะจีบนายเลยนะเนี่ย'
'ยัยบ้า เธอแฟนฉันนะจะไปจีบไอ้หมอมันทำไม เดี๋ยวเถอะ' ฮงกีพูดขึ้นพลางเอื้อมมือไปขยี้หัวดูริม
จึก!
เหมือนมีเข็มนับพันทิ่มแทงหัวใจผม เจ็บจังครับ เจ็บที่เห็นคนที่ตัวเองรักทำแบบนี้กับคนอื่น แต่คนอย่างผมจะทำอะไรได้ เพราะผมกับฮงกีเราเป็นเพื่อนกัน อีกอย่างดูริมเธอก็เป็นเพื่อนของผม ผมทำอะไรไม่ได้เลย
'แล้วเธอล่ะ ก็น่ารักขึ้นเยอะไม่คิดมีคนใหม่บ้างเหรอ?'
'จงฮุน นายถามบ้าอะไรของนาย!' ฮงกีหันมาขึ้นเสียงใส่ผมแทบจะในทันทีที่ได้ยินประโยคที่ผมพูดออกไป ฉันก็แค่พูดเล่นเอง นายจริงจังทำไม
หลังจากนั้นพวกเราก็กินอาหารกัน ฮงกีคอยแท็กแคร์ดูแลดูริมดีมากๆ ดูแลกันจนผมคิดว่าบ้างทีผมอาจจะเป็นส่วนเกินของโต๊ะอาหารไปแล้ว ผมนั่งดูทั้งคู่สวีตกันอย่างเงียบๆ เหอะ! ผมเหมือนส่วนเกินของโต๊ะอาหารโต๊ะนี้จริงๆนะ
ผมตัดสินใจลุกออกมาจากโต๊ะแล้วไปนั่งเล่นที่สวนด้านนอกของร้านอาหารแห่งนี้แทน ร้านอาหารที่ผมกับฮงกีชอบมากินด้วยกันบ่อยๆแต่ตอนนี้ตัวจริงของฮงกีเขาก็กลับมาแล้ว โต๊ะอาหารที่ผมกับฮงกีนั่งกินด้วยกันทุกครั้ง ตอนนี้ตัวจริงของฮงกีก็กลับมาแล้วเช่นกัน ผมคงต้องถอยออกมาล่ะนะ ก็ผมมันเป็นได้แค่เพื่อนนี่ครับ ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงหวงฮงกีได้เลยด้วย
เจ็บ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะผมเป็นเพื่อนของทั้งสองคนนี่น่า เวลาเห็นเพื่อนมีความสุขผมควรที่จะมีความสุขด้วยใช่มั้ย แต่ผมทำไม่ได้อะครับ ผมทำใจไม่ได้จริงๆ....
----------------------------------------
เราเป็นคนดีย์ เห็นมั้ย บอกไม่ดองก็ไม่ดองไง
ตอนนี้เราโคตรหมั่นไส้ฮงกีเลยอะ แบบ แกเห็นใจจงฮุนบ้างดิ
จงฮุนเขาเจ็บมากนะเว้ยกับสิ่งที่แกทำอะรู้บ้างมั้ย ฮืออออออ
อาจจะสื่ออกมาได้ไม่ดีมาก ขอโทษนะจ้ะ
ยังไงก็ติดตามไปเรื่อยๆเนอะ 555555555555
ความคิดเห็น