คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF SeungxJae]จุดจุดจุด
เหตุเกิด ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งใจกลางเมือง
“โอ๊ยยยย!! เรียกฉันมามีเรื่องอะไรเนี่ย ห๊ะ!!”เสียงเจื่อนแจ้วของแจจินที่เพิ่งมาถึงเอ่ยปากบอกซึงฮยอนหนุ่มหล่อร่างสูงที่มานั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“พี่คิดว่าผมนัดพี่มาทำไมล่ะครับ^^”ร่างสูงเอ่ยอย่างทะเล้นแล้วส่งยิ้มหวานๆให้แจจิน
“ถ้าฉันรู้ฉันคงไม่มาหรอก ไอ้บ้า- -“
“ฮะฮ่ะฮ่าๆ ใจเย็นๆสิพี่ พี่จะรีบไปตามควายที่ไหน”
“ตามควายแถวบ้าน แหมม่ เดี๋ยยวตบเลย มีอะไรก็รีบๆพูดมาฉันมีธุระต้องไปทำต่อนะ” แจจินว่าแล้วพาร่างตัวเองไปนั่งลงบนโต๊ะ
“พาผมไมปซื้อไอติมก่อนสิแล้วผมจะบอก^^”ซึงฮยอนว่าพลางลุกขึ้นยืน
“อะไรวะ นี่ฉันเพิ่งนั่งแกจะลากฉันไปซื้อไอติม เดี๋ยวฆ่าทิ้งเลย ก่อนที่ฉันจะนั่งทำไมไม่บอกก่อนวะ-.-“แจจินว่าอย่างหงุดหงิดแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะตัวที่ตัวเองเพิ่งได้นั่งไปไม่ถึงนาที
“ฮ่ะๆๆ แค่นี้ก็บ่นนะพี่น่ะ บ่นมากๆผมจับกดซะนี่”ซึงฮยอนว่าแล้วเดินนำหน้าแจจินไปยังร้านขายไอติมที่อยู่ไม่ไกลจากสวนสาธารณะแห่งนี้
“ไอ้เด็กบ้า ฉันไม่เล่นเว้ย- -“แจจินว่าด้วยน้ำเสียงโมโหนิดๆแล้วก็เดินมาหลังซึงฮยอนไป….
“พี่ชอบกินไอติมรสอะไรล่ะครับ”ซึงฮยอนถามแจจินขึ้นในขณะที่เจ้าตัวกำลังเลือกซื้อไอติมอยู่
“รสอะไรก็กินได้หมดแหละ ฟรีเป็นพอ ฮ่ะฮ่าๆๆ”แจจินว่าอย่างอารมณ์ดีพลางหัวเราะขึ้นมาเบาๆ อยู่ดีๆก็มีคนมาเลี้ยงไอติม ดีใจไว้ก่อน
“งั้นเอารสที่ผมชอบนะครับ ผมคิดว่าใจเราน่าจะตรงกันนะ^^”พูดจบซึงฮยอนก็รับไอติมจากคนขายส่งมาให้แจจินหนึ่งอัน
“เออแล้วจะบอกฉันได้รึยังว่าเรียกฉันมามีเรื่องอะไร”
“อืม….”
“อะไร!!- -“
“พี่มีแฟนยังครับ”
“หน้าตาอย่างฉันอะนะ หล่อขนาดนี้อะนะ….ก็ต้อง ไม่มีอ่ะ-0-“
“เอาดีๆนะครับ”
“ก็ดีแล้วไง ไม่มี- -“แจจินว่าแล้วงับไอติมเข้าปากไปหนึ่งคำ
“งั้น พี่เป็นแฟนกับผมนะ^^”
“หะ ห๊ะ!!?”แจจินว่าเสียงดังอีกทั้งทิ้งไอติมที่กำลังกินอยู่ตกลงพื้น ตกใจ ซึงฮยอนกำลังเล่นอะไรอยู่กันเนี่ย!!!
“เป็นแฟนกับผมนะ”ซึงฮยอนว่าแล้วมองไปทางแจจินอย่างจริงจัง
“เอ่อ….บ้า บร้า บร๊า นายไม่สบายป่าวซึงฮยอน รึว่านาย แพ้เกมเพื่อนหรือยังไง บอกฉันมาซะดีๆเลยนะ”
“ป่าว ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นอะครับ พี่คบกับผมนะ”ซึงฮยอนว่าอย่างจริงจังแล้วมองไปยังคนข้างๆ
“เหอะ เหอะ เหอะ ไม่จริงอะนายกำลังแกล้งฉันใช่มั๊ย-0-“แจจินเหมือนกับกำลังอึ้งมากๆที่โดนของเป็นแฟนแบบนี้ ทั้งๆที่ซึงฮยอนกับแจจินก็รู้จักกันมานานแล้ว แล้วปกติซึงฮยอนก็จะพูดจิกกัดเขาตลอด แล้ววันนี้มาขอคบกับเขา มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“ผมจะแกล้งพี่ทำไมล่ะ-.-“ซึงฮยอนว่าแล้วหยุดเดิน
“ทำไมอ่ะ ทำไม ทั้งๆที่ปกติแล้วนายด่าฉันว่าฉัน แซะฉันบ่อยจะตายไป แล้วอยู่ๆมาบอกแบบนี้ บ้าแล้วหรอ”แจจินก็หยุดเดินแล้วเงยมองหน้าร่างสูงอย่างจริงจังอย่างต้องการคำตอบ ยังไงแจจินก้ไม่เชื่อหรอก ไม่เชื่อว่าซึงฮยอนจะ…ชอบเขา
“พี่ไม่เคยได้ยินวลีนี้หรอ เขาบอกว่ายิ่งแกล้งยิ่งรัก ยิ่งว่าแสดงว่ารักอ่ะ^^”ซึงฮยอนว่าแล้วยิ้มหวานส่งให้แจจินแสดงให้เห็นว่าเขานั้นไม่ได้โกหก เขานั้นเอาจริง เขาอยากเป็นแฟนกับแจจินจริงๆ
“เอ่อออ มีด้วยหรอ….” แจจินว่าแล้วล้มลงนั่งตรงโต๊ะไม้ที่มีข้างๆทางเดิน
“ผมรักพี่นะ”
“แต่ฉันว่า…..”
“ผมรักพี่จริงๆนะ” ซึงฮยอนย้ำคำพูดของตัวเองอีกรอบและนั่งลงข้างๆแจจิน ซึ่งมันทำให้แจจินคิดหนักกว่าเดิมอีกเป็นหลายเท่า
“ตั้งแต่….เมื่อไร?”
“อืม… ผมชอบพี่ตั้งแต่สาม สี่ปีแล้วล่ะมั้ง”
“แล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ”
“ก็ผมไม่กล้า -//-“
“แล้วทำไมตอนนี้ถึง??”แจจินถามขึ้นด้วยอาการงวนงง อะไรกันซึงฮยอนชอบเขามาตั้ง สามสี่ปี ทำไมเขาไม่เห็นรู้เลยล่ะ มันนานมากเลยนะกับการแอบรักคนอื่นแบบนี้ ซึงฮยอนทนเก็บความรู้สึกแบบนี้มาได้ยังไงนะ
“ก็ตอนนี้ ผมกล้าพอแล้วมั้งครับ ฮ่ะฮ่าๆ พี่เป็นแฟนกับผมได้มั๊ย^^” ประโยคเดิมๆที่ทำให้แจจินถึงกับคิดหนักอีกรอบ ไม่ใช่ว่าเขารังเกียจซึงฮยอนนะ แต่เขารู้สึกกับซึงฮยอนแค่พี่ชายน้องชายเท่านั้นไม่ได้คิดอย่างอื่นเลย จะให้เขาคบกับน้องชายตัวเองแบบนี้ทำไมได้หรอก เพราะถ้าตรงลงคบไปแล้ว ตัวเขาเองเกิดไปรักใครขึ้นมาจริงๆจะทำยังไงล่ะ ซึงฮยอนจะไม่เสียใจหรอ ก็จริงอยู่ที่ซึงฮยอนแอบชอบเขามาเป็นเวลานานแต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อ…เขาไม่ได้คิดกับซึงฮยอนแบบนั้น ถ้าตอบตกลงไปเพราะความสงสาร นานวันเข้าถ้าเขากับซึงฮยอนคบกันโดยที่เขาไม่ได้รักซึงฮยอนมันก็เท่ากับหลอกหลวงซึงฮยอนใช่มั๊ย แล้วซึงฮยอนก็จะเจ็บปวดมากนะ….
“ขอโทษนะซึงฮยอน แต่ฉันว่าฉันไม่โอเค”
“งั้นผมจะทำให้พี่โอเค ผมจะจีบพี่ให้ติด^^”
“ซึงฮยอน…”
“นะครับพี่ ผมรักพี่^^”ซึงฮยอนว่าอย่างร่าเริงอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องคบกับแจจินให้ได้ ก็แอบชอบมานานแล้วนี่น่า
“แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว นายจะว่าไง…”
“อะ อะไรนะครับ”เหมือนกับมีฟ้าผ่าลงมากลางใจของซึงฮยอนไม่จริงน่า แจจินกำลังโกหกเขา ก็เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่มีอยู่เลย คำพูดเมื่อกี้ของแจจิน เขาหูฝาดไปรึป่าวนะ
“ฉันมีแฟนแล้ว…จริงๆ”แจจินพูดย้ำอีกครั้งแล้วทำสีหน้าจริงจังบ่งบอกซึงฮยอนว่าเขานั้นไม่ได้โกหก
“ใครครับ ที่เป็นแฟนพี่”ซึงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง และแผ่วเบาอย่างเห็นได้ชัด
“วะ วอนบิน…”
“อ่อ…” เจ็บ…ซึงฮยอนรู้ซึ้งถึงคำๆนี้ขึ้นมาทันที เหมือนหัวใจของเขาแตกสลายออกมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ตลอดสามสี่ปีที่ผ่านมา จบแล้วสินะ…
“นะ นายจะไปไหน”แจจินร้องเรียกและทำท่าจะลุกตาม ซึงฮยอนเมื่อเห็นซึงฮยอนลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปเหมือนคนไม่มีวิญญาณ
“พี่ไม่ต้องตามผมมาหรอกครับ…”ซึงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่บ่งบอกได้เลยว่าเขากำลังเจ็บปวด
“นาย….โอเคมั๊ย”
“ไม่รู้สิครับ พี่อย่าเพิ่งมาถามอะไรผมตอนนี้เลย”ว่าเสร็จซึงฮยอนก็รีบเดินออกมาให้ไกลกับแจจินที่สุด ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนที่ตัวเขานั้นจะทรุดลงกับพื้น….
SH
….เจ็บ เจ็บปวดตรงที่หัวใจ ทำไม ทั้งๆที่ผมรักพี่มาตลอด แต่ทำไมพี่ไม่ให้โอกาสผมบ้างเลย พี่รู้มั๊ยว่าผมเจ็บ พี่ใจร้าย คบกับพี่วอนบินงั้นหรอ เหอะ หัวใจของผมมันไม่มีค่าสำหรับพี่เลยใช่มั๊ยพี่แจจิน ทำไมทำกับผมแบบนี้……
JJ
….ผมรู้ว่าซึงฮยอนเจ็บปวดมากแค่ไหน การแอบชอบให้สักคนมาเป็นเวลานานๆ พอมาบอกกับเขาแล้วโดนปฎิเสธมันเจ็บปวดมากเขารู้ดี แต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อผมไม่ได้คิดอะไรกับซึงฮยอนแบบนั้น คบไปก็มีแต่จะทำร้ายซึงฮยอนไม่ใช่หรอ แล้วที่ผมบอกว่าผมคบกับวอนบิน จริงๆไม่ใช่หรอก ผมไม่ได้คบกับใครแต่ผมแค่อยากให้ซึงฮยอนตัดใจจากผมก็แค่นั้น ฉันหวังดีกับนนายนะซึงฮยอน ฉันเชื่อว่านายจะได้พบกับคนที่รักนายในเร็วๆนี้ หวังว่านายคงจะเข้าใจฉันนะ….
END (?)
.
.
.
.
.
.
.
Special
ในขณะที่ซึงฮยอนกำลังเศร้าโศกเสียใจอยู่นั้น
“อ้าววว ซงซึง มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ กลับหอได้แล้วปะ^^”เสียงใสๆของหนุ่มตัวป้อมเอ่ยขึ้นทักแล้วเดินเข้าไปหาซึงฮยอน
“มะ มินฮวาน”
“ใช่ ฉันเอง อ้าว!! แล้วนายร้องไห้ทำไมเนี่ยซงซึง ใครทำอะไรนาย โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ มีฉันคนนี้อยู่ทั้งคนไม่ต้องกลัว^^” มินฮวานว่าด้วยรอยยิ้มสดใส บวกกับตาตี๋ๆของตนที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะ แล้วเอื้อมมือขึ้นมาลูบหัวซึงฮยอนเบาๆเป็นการปลอบ
“ขอบใจ”ซึงฮยอนเอ่ยขึ้นมาสั้นๆ พลางเงยหน้ามองมินฮวานชัดๆ
“ไม่เป็นไรน๊า คนดีของมินัล มาๆลุกขึ้น กลับหอกันเถอะ ซงซึงที่ฉันรู้จัก เหมาะกับรอยยิ้มมากกว่าน้ำตานะ^^”มินฮวานว่าแล้วยิ้มตาปิดอีกครั้ง
“อะ อืม^^” แล้วซึงฮยอนก็ยอมยิ้มออกมาจนได้….จะว่าไปนายมันก็น่ารักดีนะ มินฮวาน <3
END(?)
.
.
.
.
.
.
.
.
Special II
ในขณะที่แจจินเองก็กำลังนั่งเม่อลอยรู้สึกผิดกับซึงฮยอนอยู่นั้น ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างๆแล้วเอ่ยทักแจจินขึ้นมาเบาๆว่า….
“แอบอ้างชื่อฉัน มันไม่ได้นะ”
“วะ วอนบิน!”แจจินทที่กำลังนั่งเม่อลอยอยู่เมื่อกี้ถึงกับตาสว่างขึ้นมาทันที วอนบินมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง
“ใช่ ฉันเอง แหม่ เดี๋ยวนี้เสน่ห์แรงนะเรา^^”วอนบินว่าแล้วขยี้หัวแจจินด้วยความเอ็นดู
“ก็ไม่รู้สิ ยังไงก็ขอโทษแล้วกันที่เอาชื่อนายมาแอบอ้าง”
“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่น่า หืม^^”วอนบินว่าแล้วสงยิ้มหวานๆหล่อสะท้านโลกไปให้แจจินหนึ่งที
“ก็ขอโทษไว้ก่อนไง เกิดนายว่าโวยวายเรียกค่าเสียหายขึ้นมาทีหลัง ฉันจะซวย ฮ่าๆๆ”
“นั่นสินะ ใช่แล้ว นายทำฉันเสียหายนี่น่า นายต้องรับผิดชอบ ใช่ๆ”วอนบินว่าเหมือนกับกำลังนึกอะไรดีๆออก
“อะ อะไรของนาย ฉันไม่มีเงินจ่ายให้นายนะ อีกอย่างแค่เอามาแอบอ้างเล็กๆน้อยๆ มันก็ไม่ได้มีอะไรมากมายสักหน่อยนี่ นักข่าวก็ไม่มีใครรู้ นายไม่ได้เสียหายอะไรเลยนะ จริงๆ”แจจินร่ายยาวเป็นชุด เรื่องอะไรเขาจะต้องมาจ่ายค่าเสียหายให้วอนบินกันล่ะ ไม่เอาด้วยหรอก
“ฉันก็ไม่ได้ให้นายจ่ายเงินให้ฉันสักหน่อยนี่”
“แล้วนาย….???”
“มาเป็นแฟนกับฉันสิ”
“ห๊ะ!!!”คำพูดของวอนบินทำแจจินถึงกับอึ้ง อะไรกันวันนี้คือวันอะไรถึงมีคนมาขอเป็นแฟนเขาตั้งสองคน
“มาเป็นแฟนกับฉัน นี่คือสิ่งที่นายต้องรับผิดชอบ^^”
“ทะ ทำไมถึง….ก็ในเมื่อนาย…”
“แจจิน ฟังฉันนะ”วอนบินว่าด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น
“…..”
“ฉันรักนาย และรักมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน รักแค่นายคนเดียว ขอโทษที่ฉันเคยปฎิเสธนายตอนนั้นฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันคิดยังไงกับนาย…ให้โอกาสฉันได้มั๊ย”
“เอ่อ…-0-“
“ฉันรู้ว่านายก็ยังรักฉันอยู่ไม่งั้นนายคงตอบตกลงกับซึงฮยอนไปแล้ว…คบกันนะแจจินของฉัน”
“-///-“ คำพูดของวอนบินทำแจจินถึงกับเขิน…… ไม่ผิดใช่มั๊ยถ้าผมจะตอบตกลงคบกับวอนบิน <3
END (?)
.
.
.
.
.
.
..
.
.
Special III
เนื่องจากมีคนสองคนที่ไม่มีบทบาท เลยจัดให้เขากันสักหน่อย…..
“ฮงกียา…”เสียงของหนุ่มหน้าหล่อร้องเรียก หนุ่มหน้าสวยอีกคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนร่วมห้องของเขาขึ้น
“มีอะไรจงฮุน?”
“มานี่ก่อนสิแล้วจะบอก”จงฮุนว่าแล้วตบลงบนโวฟาที่ตนกำลังนั่งอยู่เป็นนัยๆว่าให้ฮงกีมานั่งตรงนี้
“เออๆๆๆ”ฮงกีเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากจึงเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆจงฮุน
“เรารู้จักกันมากี่ปีแล้วน๊า^^”
“ร้อยปี- -“
“โห้ววว ฮงกีอ่าตอบมาดีๆสิ”จงฮุนว่าด้วยน้ำเสียงงอนฮงกีนิดๆ
“ก็เอ่อ…ไม่รู้ เจ็ด เป็ดปีแล้วมั้ง”
“แล้วตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมา ฉันเคยมีใครมั๊ย”
“เยอะแยะจนฉันนับไม่ถ้วนอะ- -“ ฮงกีว่าด้วยสีหน้าเซ็ง ก็จริงตลอดเวลาที่ฮงกีรู้จักกับจงฮุนมา จงฮุนมันเพย์บอยจะตาย นอนกับคนอื่นไม่ซ้ำหน้าอะ
“อ่า ฮงกียา! หมายถึงที่ฉันคบแบบจริงๆจังๆแบบนี้สิ”จงฮุนว่าแล้วแกล้งทำเนนียนโอบเอวฮงกี
“เอออออ ไม่มี- -“และก็จริงอย่างที่ฮงกีตอบอีกครั้ง ถึงจะฮุนจะเจ้าชู้เพย์บอยนอนกับใครไม่ซ้ำหน้า แต่ไม่มีใครสักคนเลยที่จงฮุนจะจริงจังด้วย
“แต่ตอนนี้ฉันมีตัวจริงแล้วนะ^^”
“ใคร!!!”ฮงกีว่าโดยอาการตกอกตกใจและตาโตขึ้นมาทันที อาการแบบนี้มันคืออะไรกัน
“อย่ารู้หรอ”
“มากกกกกกกกกกกก”
“หลับตาก่อนดิเดี๋ยวบอก^^”จงฮุนว่าอีกทั้งยังยิ้มเจ้าเล่ห์ใสฮงกี
“ทำไมต้องหลับ บอกมาเลยดีกว่ามา เร็ว!!”
“ไม่ นายต้องหลับตาก่อน” ถึงฮงกีจะไม่ค่อยอยากหลับตาเท่าไรนักแต่เจ้าตัวก็ต้องยอมจำนนท์เพราะอยากรู้มากๆว่าตัวจริงของจงฮุนนั้น มันเป็นใคร
“จุ๊บ <3” ริมฝีปากหนาของจงฮุนประกบเข้ากับริมฝีปากสวยได้รูปของฮงกีเบาๆ
“ตัวจริงของฉัน คือคนที่ฉันเพิ่งจะจุ๊บไปเมื่อกี้แหละ^^”
“นะ นาย!!-O-“ฮงกีถึงกับหน้าเหว่อกันเลยทีเดียว
“รักนะครับ ฮงกีของจงฮุน^^”
“-////////-“
END Is Real
จบเถอะ
เป็นไงๆ มึนมั๊ย 555555555555
ความคิดเห็น