คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part2
Part2
“สรุปเจ้าจะไปรึยังเนี่ย” องค์เทพฮงกีเอ่ยถามจงฮุนที่ยังคงนึกอยู่นานว่าจะไปมหาลัยพร้อมกันฮงกีดีมั๊ย
“เอ่อ ฉัน ฉันยังไม่กินข้าวเช้าเลย”
“ข้าวเช้า? อ๋อ ข้าลืมไปว่าพวกมนุษย์ทานข้าวกันด้วยนี่น่า^^”
“เป็นเทพอะไรเนี่ยเค้าไม่กินข้าวกันหรอ?” จงฮุนเอ่ยถามองค์เทพฮงกีด้วยความสงสัย
“ถูกต้อง! เป็นเทพน่ะไม่ต้องทานข้าวรึอะไรก็อิ่ม^^”
“งั้นหรอ แล้วนาย เฮ้ย! แล้ว องค์เทพฮงกี้ ไม่หิวหรอขอรับบ~” (กระแดะเรียกซะไม่มีล่ะ>>ไรเตอร์)
“ฮ่าๆๆ เจ้านี่ตลกดีนะ เจ้าไม่ต้องเรียกข้าแบบนั้นก็ได้ แล้วก็นะ ขอรับ อะไรขอเจ้าน่ะ มันเป็นศัพท์ที่ไว้ใช้กับองค์ราชาและองค์ราชินีแห่งสวรรค์ ไม่จำเป็นต้องใช่กับข้าหรอก แล้วก็นะ ข้าก็บอกเจ้าไปเมื่อกี้แล้วไงว่าข้าไม่ต้องทานอะไรก็อิ่มจะหิวได้อย่างไร^^+” องค์เทพฮงกีเอ่ย ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มให้กับจงฮุนฟัง
“งั้นนายก็ห้ามพูด ข้า เจ้า แล้วก็อะไรที่มันฟังแล้วมันแปลกๆไม่ปกติสิ” จงฮุนพูดออกคำสั่งกับองค์เทพทันที
“แต่ว่าข้าน่ะ......”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าพูด ข้า”
“แล้วเจ้าจะให้ข้าพูดอะไรเล่า-3-”
“พูดปกติๆ ธรรมชาติ เช่น ฉัน นาย อะไรแบบนี้เนี่ยเป็นมั๊ยล่ะ นายพูดแบบนี้แล้วมันฟังดูแปลกๆ”
“ก็ได้ๆ ข้า...”
“ข้า...-_-**” จงฮุนพูดเตือนองค์เทพฮงกี แล้วจองมองด้วยสายตา-_-**
“โอเค ได้ๆ ฉันตกลง”
“ดีมาก^_^”จงฮุนพูดแล้วยิ้มเมื่อเห็นว่าองค์เทพฮงกี ทำตามอย่างที่เค้าว่า
“งั้นลงไปกินข้าวกัน^^” จงฮุนเอ่ยชวนองค์เทพฮงกี
“ฉันบอกเจ้า เฮ้ย ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันไม่ต้องทานอะไรก็อิ่ม”
“แต่แม่ฉันทำอาหารอร่อยนะ ถ้านายได้กินแล้วจะติดใจ”
“งั้นหรอ ก็เอาสิ ตอนนี้ฉันก็อยู่โลกมนุษย์นี่น่า ลองทานอาหารที่พวกมนุษย์ทานบ้างก็ได้^^”
“งั้นก็ลงไปข้างล่างกัน.......เฮ้ยยยยยย!!!!”จงฮุนเอ่ยชวนองค์เทพฮงกีไปกินข้าวด้วยกัน แต่ก้ต้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อนึกอะไรออก
“เจ้า เฮ้ยย! นาย เป็นอะไรไปงั้นหรอ?” องค์เทพฮงกีเอ่ยถามด้วยความตกใจไม่แพ้กัน
“ก็ ถ้าพ่อกับแม่ฉันเห็นนายจะทำไงล่ะ ฉันจะอธิบายยังไงว่านายเป็นใคร ตายๆๆๆ!!!”จงฮุนพูดด้วยความร้อนใจ ใช่แล้วถ้าพ่อกับแม่ของเค้าถามว่าฮงกีเป็นใครก็แย้สิ จะบอกว่าเป็นเพื่อนก็ใช่ที่ จะบอกว่าเป็นองค์เทพ ก็คงไม่มีใครเชื่อ จะบอกว่าเป็นแฟน ก็ไม่ได้ใหญ่ ขืนบอกไป มีแต่ตายกับตายอย่างเดียว
“ก็ไม่ต้องอธิบายไง^^” องค์เทพฮงกีพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มไม่ทุกข์อะไร
“จะบ้าหรอ ยิ่งไม่อธิบาย ฉันยิ่งจะตายเร็ว”
“นายลืมไปแล้วหรอว่าฉันเป็นใคร^^”องค์เทพฮงกีพูดและยิ้มแบบมีเล่ห์นัย
“เอ๋?”
“เอาเป็นว่าพาฉันไปพบพ่อกับแม่นายสิ^^”
“ถ้าฉันพานายไปฉันก็โดน......”
“เชื่อฉันสิ” ไม่ทันทีจงฮุนจะพูดจบองค์เทพฮงกีก็พูดขัดขึ้นทันที
“โอเค ก็ได้ ถ้าฉันโดนถามรึโดนว่าขึ้นมานะ ฉันจะถีบส่งนายกลับไปบ้านเกิดนายทันทีเลย”จงฮุนว่าแล้วพาฮงกีเดินมายังห้องรับประทานอาหาร และก็อย่างที่คิดพ่อและแม่ของจงฮุนก็พร้อมหน้าพร้อมตารอ
จงฮุนกันอยู่ที่โตะรับประทานอาหาร และพอพ่อและแม่ของจงฮุนกำลังจะเอ่ยถามว่าองค์เทพฮงกีนั้นเป็นใครก็ถูก องค์เทพฮงกี จองตาและสะกดไว้ทันที
‘ข้าคือญาติของพวกเจ้า ข้าจะมาอาศัยอยู่กับพวกเจ้า และ พวกเจ้าก็ได้ฝากข้าให้ไปเรียนที่มหาลัยเดียวกับจงฮุนแล้ว...ข้าคือญาติของพวกเจ้า ข้าจะมาอาศัยอยู่กับพวกเจ้า และ พวกเจ้าก็ได้ฝากข้าให้ไปเรียนที่มหาลัยเดียวกับจงฮุนแล้ว...’ เมื่อองค์เทพฮงกีสะกดเสร็จก็ละสายตาและยิ้มให้กับพ่อและแม่ของจงฮุนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มากินข้าวกันสิเดี๋ยวก็ไปมหาลัยสายหรอก” แม่ของจงฮุนเอ่ยขึ้นทำให้จงฮุนตกใจเป็นอย่างมาก
“ทำไมแม่ฉันไม่เห็นแปลกใจที่นาย...” จงฮุนหันมากระซิบกระองค์เทพฮงกีเบาๆด้วยความแปลกใจ
“ก็ฉันบอกนายแล้วไงว่ามันไม่มีอะไรหรอก^^”องค์เทพฮงกีกระซิบกลับและยิ้มให้อย่างสบายอารมณ์
“งั้นผมของฝากท้องเลยก็แล้วกันนะฮะ เห็นจงฮุนบอกว่าคุณป้าทำอาหารอร่อย^^” องค์เทพฮงกีว่าและเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหาร จงฮุนยังคงยืนนิ่งอึ้งกับการกระทำของพ่อและแม่ของเค้า
“ทำไมไม่เห็นตกใจรึแปลกใจอะไรกันเลยนะ” จงฮุนบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“จงฮุน วันนี้ก็ฝากดูแลฮงกีด้วยล่ะ ถ้าฮงกีมีอะไรไม่เข้าใจในเนื้อหาการเรียนก็อธิบายให้เค้าฟังด้วย เพราะฮงกีเพิ่งย้ายมาอยู่และเพิ่งไปเรียนเป็นวันแรก เข้าใจมั๊ย” พ่อของจงฮุนเอ่ยขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังจะเริ่มลงมือรับประทานอาหาร
“คะ ครับ” จงฮุนตอบรับผู้เป็นพ่ออย่าง งง และหันไปกระซิบกับฮงกีว่า....
“นายทำอะไรกับพ่อแม่ของฉัน?”
“ป่าวนี่ ฉันก็แค่ ใส่ความจำให้พวกเค้าใหม่ว่าฉันเป็นญาติของพวกนายที่เพิ่งย้ายมาอยู่ด้วยเท่านั้นเอง^^”
“นายนี่มัน....”
“แล้วจะไม่รีบทานข้าวงั้นหรอ เดี๋ยวก็ไปมหาลัยช้าหรอก”
“นายบอกว่านายจะพาฉันไปถึงมหาลับแค่พริบตาเดียวไม่ใช่หรอกทำไมต้องรีบ”
“นั่นสินะ คิกๆ^^” องค์เทพฮงกีพูดแล้วหัวเราะเล็กๆ ก่อนที่ทุกคนจะทานข้าวกัน.....
“คุณป้านี่ ทำอาหารอร่อย อย่างที่จงฮุนว่าไว้ไม่มีผิดเลยครับ ง่ำๆๆ^^”องค์เทพฮงกีว่าขณะที่องค์เทพนั้นได้ทานอาหารของผู้เป็นแม่ของจงฮุนจนอิ่มแล้ว
‘จะว่าไปอาหารในโลกมนุษย์นี่ก็อร่อยดีจังนะ^^’ องค์เทพฮงกีคิดในใจและมองไปทางจงฮุนที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่ม
“ไปกันรึยัง” องค์ฮงกีกล่าวขึ้นเมื่อมองเห็นว่าจงฮุนน่าจะทานอิ่มแล้ว
“อืม ไปสิ พ่อครับแม่ครับ ผมไปก่อนนะ”
“โชคดีนะลูก^^”ผู้เป็นแม่กล่าว และจากนั้นจงฮุนและฮงกีก็เดินออกมาที่หน้าบ้าน
“จงฮุน”
“อืม”
“หลับตาสิ”
“ทำไมฉันต้องหลับตาด้วยล่ะ” จงฮุนถามด้วยความแปลกใจ
“เอาเถอะน่า ฉันบอกให้หลับก็หลับสิ-o-”องค์เทพฮงกีพูดด้วยสิหน้าเหนื่อยหน่าย
“นายเป็นเจ้านายฉันรึไง ถึงได้มาสั่งฉันน่ะ=o=” จงฮุนพูดบ่นแต่ก็ทำตามอย่างที่องค์เทพฮงกีว่าแต่โดยดี
“งั้นเจ้าก็นึกถึงมหาลัยที่เจ้าเรียนอยู่นะ” องค์เทพฮงกีว่า
“อืม” จงฮุนขานรับและนึกถึงมหาลัยของเค้าอย่างที่องค์เทพฮงกีว่า องค์เทพฮงกีเลื่อนมือนุ่มๆของตนมาจับมือใหญ่ๆของจงฮุนไว้
“จับมือฉันไว้ให้แน่นๆนะ” องค์เทพฮงกีกล่าวก่อนที่จะใช้พลังในการเคลื่อนย้ายตัวเองและจงฮุนมาที่มหาลัย
“แว๊บ!!!!!!”
“ลืมตาได้แล้ว^^” องค์เทพฮงกีพูดบอกจงฮุนเมื่อทำการเคลื่อนย้ายเสร็จ
“>_o” จงฮุนค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างที่องค์เทพฮงกีว่า
“O0O เฮ้ยยยยย!!!!!!!” จงฮุนอุทานอย่างตกใจ เมื่อเค้าลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวของเค้าและฮงกีนั้นได้มายืนอยู่ที่หน้ามหาลัยที่ ที่เค้าเรียนอยู่ เพียงแค่เสี้ยว วินาที
“นายทำได้ไงฮงกี?” จงฮุนถามออกมาด้วยความแปลกใจ
“ฉันบอกนายแล้วไงว่าฉันคือทูตสวรรค์^^”
“เอ่อ....-////-” จงฮุนก้มลงมองไปที่มือของเค้าที่ตอนนี้ยังมีสัมผัสนุ่มๆของมือเล็กๆอยู่
“อ้อ^^//” องค์เทพฮงกีเอ่ยขึ้นแล้วรีบปล่อยมือของจงฮุนทันที
“แล้วเจ้า เฮ้ย! แล้วนายจะไม่ไปพาฉันไปเรียนงั้นหรอ-.-///” องค์เทพฮงกีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเขินนิดๆ
“ก็ไปสิ แต่เดี๋ยวนะ นายจะเข้าไปเรียนได้ไงล่ะนายไม่มีชื่อในมหาลัยนี่”
“แล้วนายคิดว่าฉันไม่มีชื่อเรียนในมหาลัยนี้จริงๆหรอ^^”
“ก็นายเพิ่งจะ.....”
“กริ๊ดดดดดดด!!!!!!!!” ไม่ทันทีจงฮุนจะพูดจบเสียงกริ๊ดก็ดังขึ้น
“เฮ้ยยยยยย!!! หลบเร็ว!!!!”จงฮุนเอ่ยขึ้นและเอื้อมไปจับมือองค์เทพฮงกีและพาวิ่งหนีฝูงคนที่กำลังวิ่งมาทางทั้งคู่
“หลบทำไม?”องค์เทพฮงกีเอ่ยถามทั้งที่ทั้งคู่ยังคงวิ่งหนีฝูงคนพวกนั้นอยู่
“อย่าเพิ่งถามได้มั๊ย หาที่หลบก่อน”
“กริ๊ดดดด!!!!!!!!!!!!!”
…………………
“อ้าว!ขึ้นมาเร็วๆสินายน่ะเดี๋ยวก็สายหรอก” วอนบินบ่นขณะที่เจ้าตัวกำลังนั่งอยู่ในรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจของเค้าถึงแม้ว่าวอนบินจะมีฐานะที่ร่ำรวยแต่เจ้าตัวก็ชอบขี่รถมอเตอร์ไซด์เพราะมันสะดวกกว่าใช่รถยนต์
“จะให้ข้านั่งเจ้านี่ไปงั้นหรอ?” องค์เทพแจจินถามด้วยความแปลกใจเพราะในสวรรค์นั้นไม่มีเครื่องยนต์แบบนี้ถ้าจะไปไหนก็จะอาศัยพลังในการเคลื่อนย้ายและการบินโดยการใช้ปีกเท่านั้น
“ก็เออสิ ขึ้นมาเร็วๆ”
“ข้าว่าไปโดยวิธีของข้าจะไม่ดีกว่าหรอก”องค์เทพแจจินพูดออกความคิดเห็นให้กับวอนบิน
“จะขึ้นไม่ขึ้น ไม่ขึ้นก็ไม่ต้องไป-_-*” วอนบินเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิด
“ขึ้นก็ขึ้นL”
“ก็เท่านั้นล่ะ ใส่นี่ด้วย” วอนบินโยนหมวกนิรภัยให้กับองค์เทพแจจิน
“นี่คือสิ่งใด”องค์เทพแจจินรับหมวกนิรภัยจากวอนบินมาอย่าง งง
“ใส่ๆไปเถอะน่า ถามมากอยู่นั่นล่ะ-_-”
“L” องค์เทพแจจินไม่พูดยอมใส่หมวกนิรภัยและขึ้นไปนั่งบนรถมอเตอร์ไซด์ของวอนบินแต่โดยดี
‘นี่ถ้าข้าไม่ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากเจ้านะข้าจะไม่มีทางยอมฟังคำสั่งเจ้าหรอกวอนบิน ข้าไม่ใช่ทาสเจ้านะL’
.............................
ณ บ้านของซงซึงฮยอน
“นี่เจ้า นี่เจ้า เจ้ามนุษย์หน้าโง่!!!!!!!!!!” เสียงใสๆขององค์เทพมินฮวานดังขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“โอ๊ย!!! ใครมันมาแหกปากตะโกนฟร่ะ คนจะนะ....OoO …นอน...”ซึงฮยอนเอ่ยด้วยความอารมณ์เสียเช่นกันแต่ก็ต้องอ่อนลงเมื่อคนที่เรียกเค้านั้นคือองค์เทพมินฮวาน
“ไง เจ้าจะนอนไปถึงไหนกัน เจ้านี่มันเป็นมนุษย์พันธุ์ไหนกันนะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห๊ะ เจ้าไม่คิดจะไปทำอะไรเลยรึไง!”องค์เทพมินฮวานพูดว่าซึงฮยอนเป็นชุด
“กะ...ก็....”
“อะไร-_-”
“ปะ...ป่าววว... งั้น....งั้นแสดงว่าเมื่อคืนฉันก็ไม่ได้ฝันไปอะดิO_O”
“ก็ใช่นะสิเจ้าไม่ได้ฝันไปหรอกแล้วก็นะ เจ้านี่เสียมารยาทมากเลยรู้ไหม เล่นเป็นลมไปได้ยังไงรู้ไหมข้าต้องพาเจ้าเข้ามานอนในห้องของเจ้าด้วยเนี่ยยยยย!!!”
“เฮ้อ~” ซึงฮยอนถอนหายใจและทำท่าจะนอนลงอีกครั้งแต่องค์เทพมินฮวานก็ห้ามไว้ทัน
“ถ้าเจ้ายังจะนอนต่อ ข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายเลย”
“ไม่นอนแล้วคร๊าบผม-^-”
“ข้าก็นึกว่าเจ้าอยากจะนอนต่อซะอีก ^^”
“ว่าแต่เมื่อคืน นะ...นายมีปีกนี่ แล้ว....” ซึงฮยอนถามไปด้วยความกลัวปนสงสัย
“ปีกน่ะหรอ ข้ามีมันได้ ข้าก็เก็บมันได้เช่นกัน เจ้ามีปัญหาอะไรไหม-_-*”
“ไม่มีคร๊าฟฟฟฟฟ-*-”
“งั้นก็ดี^_^”
“งะ งั้นฉันไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ” ซึงฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลัวๆ
“ก็ไปสิ ข้าไม้ได้ผูกเจ้าติดไว้ซะหน่อย”
“คร๊าฟฟฟ”
......................
“เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ เฮ้อ~” จงฮุนกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าฝูงคนและเสียงกริ๊ดๆนั้นได้ห่างไปไกลแล้ว
“ทำไมนายต้องหลบมนุษย์พวกนั้นด้วยล่ะ?”องค์เทพฮงกีเอ่ยถามจงฮุนด้วยความแปลกใจ
“เออน่า นายไม่ต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าฉันหล่อ น่าตาดี เท่ห์ ก็พอแล้ว^O^”
“ฉันหล่อกว่านายตั้งเยอะเจ้ามนุษย์หลงตัวเอง-0-”
“มาอยู่โลกมนุษย์แค่ไม่เท่าไร กล้าว่าฉันแล้วงั้นหรอ”
“ก็จริงมั๊ยล่ะ-O-”
“ยังจะต่อปากต่อคำกับฉันอีกนะ เดี๋ยวไล่ออกจากบ้านเลย”
“ฉันขอโทษก็ได้-^-” องค์เทพฮงกีว่าด้วยถ้าท่างอนๆ
“ฉันล้อเล่นน่า ว่าแต่นายแน่ใจนะว่ามีชื่ออยู่ในมหาลัยแล้วน่ะ ถ้าฉันโดนว่าขึ้นมาฉันเอานายตายเลยคอยดู”
“ชิ ข้ามีชื่ออยู่แล้วล่ะน่า-_-”
“ถ้านายยังพูด ข้า เจ้า อะไรนั้นอีกนะ....^^” จงฮุนว่าแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้องค์เทพฮงกีด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“เจ้าจะทำอะไรข้า?”องค์เทพฮงกีเอ่ยด้วยความระแวง
“^_^”จงฮุนไม่ตอบแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้องค์เทพฮงกีอีก
“><”
“ฉันจะ.........”
“ฟ๊อดดดดดดดด!!!”
“OoO”องค์เทพฮงกีตกใจตาโต ไม่คิดว่าจงฮุนจะมาขโมยหอมแก้มเค้าแบบนี้
“^_^ ทำโทษนายแบบเมื่อกี้^^”จงฮุนว่าและยิ้ม
“ไอ้มนุษย์ฉวยโอกาส >///<”
“นายจะได้จำไง จะได้ไม่พูดอีก^^”
“แล้วถ้าข้ายังจะพูดอีกล่ะเจ้าจะทำยังไง”
“ก็….ไม่ใช่แค่หอมแก้มแล้วกัน^^”จงฮุนว่าพลางเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้องค์เทพฮงกี
“โอเคๆ ไม่พูดแล้วๆ><”องค์เทพฮงกีรีบพูดพร้อมกับผลักจงฮุนทันที
“ฮ่าๆๆ งั้นก็ไปเรียนกันได้แล้ว”ว่าแล้วจงฮุนก็จับมือองค์เทพเดินไปยังตึกCตึกเรียนของชั้นปี2
“เออ ว่าแต่นายเรียนห้องเดียวคณะเดียวกับฉันป่าวอะ”จงฮุนเอ่ยถามองค์เทพฮงกี
“นายเรียนที่ไหนฉันก็เรียนที่นั้นล่ะ^_^”
“อะ อื้ม...”
……………
Jonghun’Talk
ก็อย่างที่รู้ผมขโมยหอมแก้มฮงกีป็นการขู่ แล้วมันก็ได้ผลดีซะด้วย อิอิ ความจริงผมก็ไม่คิดจะหอมแก้มฮงกีจริงๆหรอกแต่พอเห็นฮงกีทำหน้าตกใจแล้วมันก็อยากแกล้งขึ้นมา ความจริงแล้วเวลาฮงกีไม่พูดข้า เจ้า รึศัพท์แปลกๆ ผมว่าฮงกีก็เหมือนมนุษย์ทั่วไปนี่แหละ แถมน่ารักด้วย>< ผมชักเริ่มชอบรอยยิ้มกับการกระทำเหมือนเด็กของฮงกีซะแล้วสิ^^
.
.
.
.
.
.
.
จงรอต่่อไปแล้วไรเตอร์จะมาอัพให้นะจ๊ะ เม้นให้หน๊อยยยยยย><
ความคิดเห็น