คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 [100%]
Imp ทาสรัก
Chapter1
แสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ร่างสมส่วนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอันแสนนุ่มสบายนั้นเป็นอันต้องยกมือของมาขยี้ตาตัวเองเบาๆ
“กี่โมงแล้ววะ”ร่างอันสมส่วนบ่นกับตัวเองน้อยๆก่อนจะควานหาสิ่งของบางอย่างบนโต๊ะข้างเตียง
ร่างอันสมส่วนควานหาไปได้สักพักแต่ก็ไม่ยักเจอสิ่งที่ตนต้องการเสียทีเลยรู้สึกหงุดหงิดตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับพยายามที่จะลืมตาของตัวเองออกช้าๆแล้วมองไปยังโต๊ะข้างเตียง
“โทรศัพท์หายไปไหนวะ=__=”ร่างสมส่วนบ่นเบาๆเมื่อรู้ว่าสิ่งของที่ตนต้องการที่จะควานหาเมื่อครู่นี้ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะข้างเตียง
ร่างสมส่วนเริ่มกวาดสายตาของตนเองไปรอบๆเตียงเพื่อค้นหาโทรศัพท์มือถือของตนแต่ก็ยังไม่เห็นจะมีแววของโทรศัพท์เอาเสียเลย
“แล้วฉันวางโทรศัพท์ไว้ไหนเนี่ย”ร่างสมส่วนใช้มืออันเรียวสวยขยี้ผมของตัวเองจนฟูฟ่อง ก่อนที่จะลุกเดินไปยังโซฟาในห้องที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมากนัก
“ล่นอยู่นี่เอง”ร่างสมส่วนหยิบทรศัพท์เครื่องสวยที่นอนสบายอยู่บนโซฟาขึ้นมาพร้อมทั้งหย่อนก้นทิ้งตัวลงบนโซฟาก่อนที่จะปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์เช็คตรวจเวลา
ขณะนี้เวลา 9.46 AM
นาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องสวยบ่องบอกให้ร่างสมส่วนนั้นรู้เวลา อีกทั้งยังมีข้อความทางกาเกาท็อกที่เด้งขึ้นมาทำให้ร่างอันสมสวนนั้นเป็นอันต้องกดเข้าไปดู
Kim’m : น้องฮงกีตื่นหรือยังครับ?
ส่งมาเมื่อเวลา 9.40AM
ร่างสมส่วนอ่านแล้วอมยิ้มนิดๆก่อนที่จะรัวแป้นพิมพ์ตอบกลับข้อความไป
L.Hongkii : ตื่นแล้วครับ เดี๋ยวอีกสักพักผมเข้าไปหาพี่นะ พี่อยู่บ้านใช่ปะ?
เพียงแค่ฮงกีตอบกลับไปเพียงไม่กี่นาทีข้อความก็ถูกอ่านแล้วถูกตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
Kim’m : ไม่อยู่บ้านแล้วจะให้พี่ไปอยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่จะหาขนมไว้รอเรานะ :)
ฮงกีเมื่อเปิดอ่านข้อความก็ยิ้มออกมาเบาๆก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไว้บนโซฟาแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะเตรียมตัวออกไปข้างนอก
เมื่อฮงกีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็รีบออกจากห้องของตนมาเดินลงบันไดไปยังชั้นล่างของบ้านแต่เมื่อฮงกีเหยียบลงถึงบันไดขั้นสุดท้ายเท่านั้น เสียง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“เมื่อคืนแกไปไหนมา”เสียงที่ดูทุ้มและฟังดูทรงพลังอำนาจเอ่ยขึ้นหยุดจังหวะการเดินของฮงกีไปได้ชั่วครู่
ฮงกีทำหูทวนลมพลางก้าวไปยังข้างหน้าอีกครั้งแต่เสียงเสียงเดิมแต่ระดับน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิมก็ดังขึ้นมาอีกรอบ
“ฉันถามว่าเมื่อคืนแกไปไหนมา!”
“คุณพ่อรู้ด้วยเหรอครับว่าเมื่อคืนผมไม่อยู่บ้าน”ฮงกีเอ่ยขึ้นก่อนที่จะหันไปหาผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็น’พ่อ’ของตนที่นั่งอย่างสง่าผ่าเผยยู่บนโซฟาในห้องโถงอีกทั้งข้างๆกายก็ยังมีใครอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน คนที่เรียกได้ว่ามีหน้าตาที่หล่อเหลาเอาการและจมูกที่โด่งเป็นสัน ชเว จงฮุน !
“เมื่อไหร่แกถึงไม่เลิกทำตัวแบบนี้สักที”
“ผมทำตัวแบบไหนล่ะครับ”ฮงกีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นๆแถมยังกระตุกยิ้มเล็กๆประหนึ่งว่าการยวนโทสะของผู้เป็นพ่อของตนเป็นเรื่องสนุก
“เมื่อคืนแกไปก่อเรื่องอะไรไว้อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ!”
“หมาตัวไหนมันคาบข่าวไปบอกคุณพ่อล่ะครับ อ่อ...”ฮงกีว่าก่อนที่จะไล่สายตาไปทางจงฮุนแล้วยกยิ้มอย่างกวนประสาท “ตัวนี้สินะ หึ”
“แกเลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาสักทีเถอะ ฉันจะทนกับการกระทำเลวๆของแกไม่ไหวแล้วนะ”
“แล้วใครใช้ให้คุณพ่อทนล่ะครับ ทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนสิยากอะไร :)”ฮงกีว่าพร้อมทั้งส่งยิ้มหวานที่แฝงความกวนประสาทให้ผู้เป็นพ่อ
“อี ฮงกี!”
“ครับคุณฮัน ซองโฮ”
“ฉันขอเตือนแกไว้ตรงนี้เลยนะ ถ้าแกยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้ ฉันจะพ่อตัดลูกกับแก!”คนเป็นพ่อเอ่ยอย่างเหลือออด สุดจะทนกับนิสัยของลูกชายคนนี้เต็มที
“เหอะ แล้วปกติที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผมกับคุณยังมีความเป็นพ่อเป็นลูกหลงเหลืออยู่อีกเหรอครับคุณฮัน ซองโฮ!”ว่าจบฮงกีก็สบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไปจากตัวบ้านทันทีโดยไม่ฟังเสียงของผู้เป็นพ่อที่ตะโกนไล่หลังอยู่เลยแม้แต่น้อย
“จะไปไหน”ร่างสูงของจงฮุนที่เดินตามหลังของฮงกีออกมาจากตัวบ้านเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นฮงกีกำลังเดินไปยังรถคันงามประจำกาย
“แล้วมาเสือกอะไรเรื่องของฉัน ทำไมเหรอจะได้เอาเรื่องของฉันไปรายงานนายจ้างถูกหรือไง”ฮงกีว่าก่อนที่จะหันมาเหยียดยิ้มให้จงฮุนอย่างดูถูก
“ฉันไม่ใช่คนใช้!”
“โฮะ ฉันก็ยังไม่ได้ว่านายเป็นคนใช้เลยนะ ชเว จงฮุน อย่าร้อนตัวนักสิ คุณทาส!”ฮงกีว่าแล้วเอื้อมมือหมายจะเปิดประตูรถคู่กายแต่ทว่าจงฮุนกลับรั้งมือของฮงกีไว้เสียก่อน
“ปล่อย!”
“บอกฉันมาก่อนว่านายจะไปไหน”
“อย่าเสือกเรื่องฉันได้มั้ย ปล่อย!!”ฮงกีพยายามสะบัดมือของจงฮุนให้ออกจากแขนของตนแต่ยิ่งฮงกีสะบัดเท่าไรจงฮุนยิ่งบีบแขนของฮงกีแน่นมากขึ้นเท่านั้น “โอ้ย ปล่อยสิวะ!”
“ก็บอกมาสิว่าจะไปไหน”จงฮุนยังคงบีบแขนฮงกีแน่นขึ้นเรื่อยๆ
“จงฮุนฉันเจ็บ ปล่อย!”ฮงกีเริ่มนิ่วหน้าแต่ก็ยังไม่วายยังคงพยายามสะบัดแขนของตนออกอยู่อย่างนั้น
“นายเจ็บเป็นด้วยเหรอฮงกี คนอย่างนายเจ็บเป็นด้วยหรือไง!”
“ฉันก็มีความรู้สึกนะจงฮุน ปล่อย!!!” ถึงแม้ว่าฮงกีจะพยายามพูดพยายามสะบัดแขนของตนให้หลุดพ้นจากมือของจงฮุนเท่าไรก็ดูเหมือนจะมีแต่ทำให้ตนเจ็บแขนยิ่งขึ้นเท่านั้น เพราะดูทีท่าจงฮุนจะไม่ยอมปล่อยมือของตนออกจากแขนของฮงกีง่ายๆเอาเสียเลย
“คนอย่างนายมีความรู้สึกด้วย ฉันก็เพิ่งจะรู้”จงฮุนกระตุกยิ้มบางเบาก่อนที่จะลากฮงกีไปยังอีกฝั่งของรถคันงามแล้วยัดร่างของฮงกีเข้าไปในรถก่อนที่ตัวเองจะรีบวิ่งกลับมาแล้วเข้าไปนั่งในฝั่งของคนขับ
“เอากุญแจรถมา”
“ไม่!”ฮงกีพูดอย่างหนักแน่นแล้วหมายจะเปิดประตูรถออกแต่จงฮุนก็ไวกว่าดึงมือของฮงกีไว้เสียก่อน
“อะไรของนายนักวะ!”
“ก็เอากุญแจรถมา แล้วจะไปไหนเดี๋ยวจะขับให้”
“ฉันไม่ได้ขอ”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำนักหรอกถ้าท่านประธานไม่ขอให้ฉันช่วยดูแลนายแค่เงาของนายฉันก็ยังไม่ยากเห็นเลยฉันเคยพูดไปแล้วนี่”
“สุดท้ายยังไงนายมันก็แค่คนใช้จริงๆนั่นแหละจงฮุน ฉันเห็นนายพูดนักพูดหนาว่าไม่ใช่แต่พอเอาเข้าจริงแล้วทุกอย่างที่นายทำก็ทำเพราะคุณพ่อของฉันสั่งไม่ใช่เหรอ ฉันพูดผิดตรงไหนมั้ย”
“เออ ฉันทำเกือบทุกอย่างอย่างที่ท่านประธานขอแต่ฉันไม่ใช่คนใช้เพราะทั้งหมดที่ฉันทำไปมันคือการตอบแทนบุญคุณของท่านที่คอยเลี้ยงดูฉันมาก็เท่านั้น คนแบบนายไม่เข้าใจหรอก”จบประโยคจงฮุนก็โน้มตัวเข้าไปหาฮงกีใกล้ๆก่อนที่มือไม้จะไล่สัมผัสเนื้อตัวของฮงกี
“นายจะทำอะไร!”
“หากุญแจรถ”จงฮุนตอบหน้าตาพลางสัมผัสไปบริเวณกระเป๋าเสื้อของฮงกีที่อยู่บริเวณหน้าอกแต่ก็ยังไม่เจอสิ่งที่ต้องการ จงฮุนจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปยังกระเป๋ากางเกงของฮงกีและก่อนที่มือของจงฮุนจะสัมผัสลงบนกระเป๋ากางเกง ฮงกีก็ปัดมือของจงฮุนออกแล้วล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองหยิบกุญแจรถที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยื่นมาให้จงฮุน
“เอาไป! ฉันไม่อยากให้คนใช้อย่างนายมาสัมผัสโดนตัวฉันมากนัก มันสกปรก”
“ฉันคงอยากแตะต้องนายมากงั้นสิ มือฉันจะเน่าหรือเปล่าก็ไม่รู้จบงานนี้เห็นทีต้องล้างมือด้วยแอลกอฮอล์สักหน่อยล่ะ”จงฮุนว่าพลางยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ชเว จงฮุน!”
“เรียกชื่อฉันทำไม อี ฮงกี :)”จงฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆอีกทั้งยังยิ้มอย่างพึงพอใจที่เห็นคุณหนูเจ้าปัญหาอย่างฮงกีโมโหกับคำพูดของเขามากเสียขนาดนี้
จงฮุนหยิบกุญแจรถจากมือของฮงกีมาติดเครื่องรถก่อนที่จะหันไปหาเจ้าของรถที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับ อย่างสะใจเพราะการปะทะฝีปากกันรอบนี้เขาชนะ
“จะไปไหน?”
“...”
“ฉันถามว่าจะไปไหน”
“...” ฮงกียังคงนั่งเงียบทำเป็นไม่ได้ยินกับสิ่งที่จงฮุนกำลังถามพลางเบะปากเล็กๆ
“จะไม่ตอบใช่มั้ย ได้!”สิ้นคำจงฮุนก็กระชากตัวรถออกด้วยความเร็วฮงกีที่ไม่ทันได้ตั้งตัวอะไรหัวก็เกือบจะกระแทรกกับคอนโทลหน้ารถแต่ยังดีที่เจ้าตัวยังคงมีสติดีพอแล้วยั้งตัวเองไว้ได้ทัน
ฮงกีหันไปถลึงตาใส่จงฮุนอย่างแค้นเคืองส่วนจงฮุนที่เหลือบเห็นว่าฮงกีเกือบจะหัวกระแทรกกับคอนโทลรถก็ยกยิ้มอย่างพอใจ พลางขับรถต่อไปด้วยความเร็ว
รถคันงามราคาแพงโลนแล่นไปบนท้องถนนด้วยความเร็วไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพักเอาเสียเลย
“จงฮุน...”ฮงกีที่นั่งเงียบมาได้สักพักเอ่ยปากเรียกคนขับรถขึ้น
“...”
“จงฮุนอา”ฮงกีเอ่ยเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ารักน่าฟังกว่าเก่า
“หืม?”
“ฉันอยากเข้าห้องน้ำแวะปั๊มให้หน่อยสิ”
“หึ นายคิดว่าฉันโง่เหรอฮงกีมุกนี้ใช้กับฉันไม่ได้หรอกพอฉันแวะปั๊มให้นาย นายก็จะหนีมุกตื้นๆ”จงฮุนที่เหมือนจะรู้ทันเกมของฮงกีเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน เหอะ คนอย่างอี ฮงกีถ้ามาพูดจาดีๆแบบนี้มันต้องมีแผนอะไรแน่ๆทำไมคนอย่างจงฮุนจะไม่รู้
“ฉันปวดท้องจริงๆนะ แวะให้หน่อย”ฮงกียังคงใจเย็นและพูดจาด้วยน้ำเสียงหวานๆของตนอยู่อย่างนั้น ถ้าคิดว่าคนอย่างฮงกีจะหมดความอดทน จะยอมง่ายๆนายคิดผิดแล้วชเว จงฮุน
“...”จงฮุนพยายามทำเป็นไม่สนใจกับสิ่งที่ฮงกีพูดอีกทั้งยังเร่งความเร็วของรถขึ้นอีก
“จงฮุนแวะปั๊มให้หน่อยนะ ฉันปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว จงฮุนอา แวะให้หน่อยนะ นะ T^T”ฮงกียังคงพยายามออดอ้อนจงฮุนอีกทั้งยังบีบน้ำตาเล่นละครเพื่อให้จงฮุนเห็นใจ
จงฮุนที่เห็นฮงกีทำแบบนี้ก็อดส่ายหน้าและใจอ่อนยอมแวะปั๊มให้ฮงกีเสียไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นแผนของคุณหนูตัวแสบแต่เขาก็แพ้ทางฮงกีทุกทีที่ฮงกีทำแบบนี้ เขาแพ้ให้กับความน่ารักและลูกอ้อนของฮงกีเสมอ
“อย่าคิดหนีเชียว”จงฮุนลั่นคำเมื่อรถคันงามหยุดจอดสนิทอยู่ในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง
“ถ้ากลัวว่าฉันจะหนีก็ไปเฝ้าหน้าห้องน้ำเลยก็ได้นะ”ฮงกีว่าพลางยักไหล่ให้จงฮุนก่อนที่จะเดินลงจากรถไป
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้านะ เอาสิ”จงฮุนว่าแล้วเดินลงจากรถพร้อมทั้งกระตุกยิ้มอย่างกวนประสาทไปให้ฮงกี ฮงกีเองก็หยักไหล่น้อยๆก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยที่มีจงฮุนตามประกบหลังอยู่
“เข้านานไปแล้วมั้ย=__=”จงฮุนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำเอ่ยขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกว่าฮงกีใช้เวลานานเกินไปแล้วที่จะปล่อยหนักในห้องน้ำ
“จงฮุนฉันเปิดประตูห้องน้ำไม่ออก”ฮงกีที่ได้ยินเสียงของจงฮุนจากหน้าห้องน้ำก็รีบเอ่ยขึ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจและเพื่อแผนการของตน
“อะไรนะ?”
“ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกไปไม่ได้!”ฮงกีว่าพลางทำท่าทางดันประตูห้องน้ำห้องที่ตนเข้าว่ามันเปิดออกไปไม่ได้อย่างที่ตนพูดเพื่อล่อลวงจงฮุน “นายช่วยพังประตูเข้ามาทีได้มั้ย”
“เอางั้นก็ได้”เมื่อจงฮุนพูดขึ้นมาแบบนี้มันก็เรียกรอยยิ้มจากฮงกีได้เป็นอย่างดี นายตกหลุมพรางของฉันแล้ว จงฮุน
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม พอสามแล้วนายก็พังเข้ามาเลยนะ”
“อืม”
“หนึ่ง สอง สาม!”
พรึบ!
ประตูห้องน้ำที่ฮงกีบอกว่าเปิดไม่ออกนั้นพอจงฮุนผลักเข้าไปมันกลับเปิดเข้าไปได้ง่ายๆเสียอย่างนั้น
ฮงกีอาศัยจังหวะนั้นผละตัวของจงฮุนให้เข้าไปอยู่ในห้องน้ำส่วนตัวเองก็ออกมาจากห้องน้ำ พร้อมๆกับเอาเทปกาวชั้นดีมาติดไว้หน้าประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็วพร้อมๆทั้งใช้แม่กุญแจที่ตัวเองมีล็อคหน้าประตูห้องน้ำไว้ด้วย ก่อนเข้าฮงกีสังเกตเห็นว่าประตูหน้าห้องน้ำห้องนี้มีที่ที่สามารถให้แม่กุญแจล็อคได้ แล้วบังเอิญว่าเขามีแม่กุญแจอยู่ในกระเป๋าของตัวเองพอดี ช่วยไม่ได้นะ ชเว จงฮุน นายพลาดแล้ว
"อี ฮงกี นายคิดจะทำอะไร!" จงฮุนพ่นคำถามออกมาเมื่อรู้ว่าตัวเองโดนฮงกีเล่นงานซะแล้ว
"โง่เองทำไมล่ะ อยู่ในนี้ไปสักพักแล้วกันนะชเว จงฮุน"ว่าจบฮงกีก็หมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มสะใจ ส่วนจงฮุนก็ได้แต่ทุบประตูห้องน้ำเสียงดังลั่น
"ถ้าฉันออกไปได้ นายตายแน่!"จงฮุนตะโกนพร้อมกับพยายามจะพังประตูออกไปอีกครั้งแต่มันก็ไม่ได้ผล
ฮงกีเดินมายังรถของตัวเองพลางล้วงกระเป๋ากางเกงหมายจะหยิบกุญแจรถ แต่ทว่า เขาลืมไปเลยว่ากุญแจรถของเขาอยู่กับจงฮุน
"ไอ้บ้าเอ้ย!"ฮงกีพูดออกมาพร้อมๆทั้งกับขยี้หัวตัวเองแรงๆ เขาลืมไปสนิทเลยจริงๆว่ากุญแจรถของตัวเองอยู่กับจงฮุนแล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ จะให้เขาเข้าไปหาจงฮุนเพื่อเอากุญแจรถมา ก็ไม่ใช่เรื่อง จงฮุนคงจะยอมเขาหรอก
"ฉันไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอก!"ว่าจบฮงกีก็มุ่งหน้าไปยังบริเวณหน้าปั๊มน้ำมันก่อนที่จะจัดการโบกรถ ใช่ อี ฮงกี คุณหนูจอมหยิ่งและแสนเอาแต่ใจคนนี้กำลังโบกรถอยู่
แต่พอเจ้าตัวโบกไปได้สักพักก็ไม่มีแม้แต่รถคันไหนจะจอด เขาจะเสียเวลาไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วถ้าจงฮุนหลุดออกมาจากห้องน้ำได้เป็นเรื่องแน่ๆ ฮงกีตัดสินใจกระโดดเอาตัวเองไปขว้างหน้ารถเหยื่อผู้เคาะร้ายร้ายหนึ่ง
เอี๊ยดดดด!!
เสียงแบกของรถดังไปทั่วท้องถนนก่อนที่เจ้าของรถคันนั้นจะเปิดกระจกมาโวยฮงกี
"นี่นาย อยาก..."
"ขอโทษนะครับผมขออาศัยรถหน่อยสิ"ยังไม่ทันที่เจ้าของรถจะได้ด่าฮงกีก็พูดขึ้นขัดแถมยังถือวิสาสะเปิดประตูรถเข้ามานั่งในรถของคนแปลกหน้าอย่างหน้าตาเฉย
"เฮ้ย!"เจ้าของรถร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นการกระทำของฮงกี
"ผมไม่ใช่พวกก่อการร้ายอะไรแบบนั้นหรอก ผมไม่ปล้นทรัพย์คุณด้วย ผมรวย! อีกอย่างชวนพาผมไปที่XXZหน่อย ผมจะให้เงินค่าขับรถกับคุณอย่างงามเลย"
"เอ่อ..."
"ออกรถดิเร็วๆ ถ้าคุณไม่อยากมีปัญหาทำตามที่ผมสั่งเดี๋ยวนี้!!"สิ้นคำเจ้าของรถผู้เคาะร้ายก็ได้แต่พยักหน้าอย่างมึนงงแล้วทำตามอย่างที่ฮงกีพูดอย่างช่วยไม่ได้ เจ้าของรถขับรถพาฮงกีมายังที่หมายด้วยอาการที่งงเป็นไก่ตาแตก
"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ นี่เป็นของขอบคุณเล็กๆน้อยๆ"ฮงกีว่าพลางยื่นเงินจำนวนหนึ่งที่มีมูลค่ามากอยู่พอสมควรให้กับคนขับรถผู้เคาะร้ายก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูออกไปจากรถ
ทางด้านของจงฮุน เจ้าตัวพยายามที่จะพังประตูออกไปทุกวิถีทางแต่ผลที่ได้คือไม่สำเร็จเลย
"ร้ายนักนะ!"จงฮุนบ่นออกมาพลางมองหาวิธีที่จะออกไปจากห้องน้ำบ้าๆนี่ก่อนที่เจ้าตัวจะคิดวิธีได้แล้วจัดการทำตามวิธีของตัวเองซึ่งก็คือปืนกำแพงห้องน้ำออกไป
จงฮุนใช้ความพยายามอยู่สักครู่เจ้าตัวก้ปืนกำแพงห้องน้ำออกมาได้สำเร็จ ก่อนที่เจ้าตัวจะได้ประจักษ์ว่า ที่เขาไม่สามารถออกมาจากห้องน้ำได้เพราะฮงกีเอากุญแจมาล็อคไว้แถมยังมีแทบกาวติดไว้อีกต่างหาก
"ต่อไปฉันจะเชื่อคำพูดอะไรของนายได้บ้างวะเนี่ย!"จงฮุนพูดอย่างหัวเสียอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะเพิ่งนึกได้ว่ากุญแจรถของฮงกีอยู่กับตัวเอง
"หึ แล้วนายจะหนีไปยังไง"จงฮุนยกยิ้มขึ้นมาเบาๆอย่างผู้ชนะก่อนที่จะค่อยๆเดินออกมาดูยังที่จอดรถที่เขาจอดไว้ รถยังคงอยู่ที่เดิม จงฮุนกวาดสายตาไปมองรอบๆเพื่อหาเจ้าตัวการที่ทำให้เขาติดอยู่ในห้องน้ำ
"สรุปหนีไปได้จริงๆเหรอเนี่ย"เมื่อไม่เห็นว่าฮงกีจะอยู่แถวๆนี้จงฮุนเลยยกโทรศัพท์เครื่องสวยของตัวเองขึ้นมาแล้วเป็นหาพิกัดของอีกคน และก็พบว่าพิกัดของฮงกีนั้นไปอยู่ในที่ที่เขาก็พอจะเดาออกตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าที่ไหน
"พี่คิม!!"พอมาถึงที่หมายเป็นที่เรียบร้อย ฮงกีก็รีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านของคนที่ตัวเองคุยกับเขาทางคาเกาท็อกไปเมื่อเช้านี้
"อ้าว มาแล้วเหรอ ใครมาส่งน่ะ?"เจ้าของบ้านที่นั่งอยู่ตรงโซฟาห้องนั่งเล่นยืนขึ้นพลางหันไปมองยังรถที่ฮงกีเพิ่งจะลงมาได้เมื่อครู่
"ไม่รู้จักว่ะพี่ ใครก็ไม่รู้"
"อ้าว แล้วมากับเขาได้ยังไงอันตรายนะรู้มั้ย หืม?"เจ้าของบ้านผู้แสนดีมองฮงกีด้วยสายตาที่อ่อนโยน
"เรื่องมันยาวอะครับพี่ คิดถึงพี่จัง>O<"ฮงกีไม่ว่าเปล่าพุงตัวเข้าไปกอดกับเจ้าของบ้านอีกด้วย เจ้าของบ้านชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่จะกอดตอบฮงกีกลับพร้อมกับลูบหัวของฮงกีเบาๆ
"อ้อนพี่ตลอดเลยนะเรา"
"แน่ดิ ผมอ้อนได้แค่กับพี่คนเดียวนี่นอกจากพี่มีใครให้ผมอ้อนได้มั้ยล่ะ พี่ก็รู้นี่"
"โอเคๆ งั้นกินขนมมั้ย พี่เตรียมไว้ให้เราแล้ว"ว่าจบเจ้าของบ้านก็ผละฮงกีออกและเดินไปหยิบหาขนมมาให้กับฮงกี
ฮงกีนั่งมองการกระทำของเจ้าของบ้านพลางยกยิ้มขึ้นมาอย่างพึงพอใจ ในชีวิตนี้เห็นทีก็จะมีแต่คนตัวสูงคนนี้นี่แหละมั้งที่คอยอยู่ข้างเขาและเป็นห่วงเป็นใยเขาตลอดแบบนี้ ไม่มีใครที่จะดีกับเขามากไปกว่าพี่คิมอีกแล้ว
"ขอบคุณนะครับ^^"ฮงกีกล่าว ขอบคุณเมื่อเจ้าของบ้านคนดีที่มีดีกรีเป็นถึงเจ้าของบริษัทรักษาความปลอดภัยที่ใหญ่และดังที่สุดในประเทศ อีกทั้งยังมีใบหน้าที่หล่อเหลาแถมยังมีสัดส่วนและซิกแพคที่เวอร์วังอลังการอีกด้วยบอกได้คำเดียวว่าคนคนนี้มีความดีงามมากถึงมากที่สุด
"ว่าแต่เราจะบอกพี่ได้หรือยังครับว่าทำไมถึงนั่งรถมากับคนไม่รู้จักแบบนั้น"
"โหย นึกว่าจะลืมไปแล้วซะอีก เป็นห่วงผมเหรอ?"ฮงกีว่าพร้อมกับยกยิ้มน่ารักๆขึ้นมานิดๆ โดยส่วนมากแล้วไม่ค่อยจะมีใครเห็นคุณหนูฮงกีแสนหยิ่งแสนเอาแต่ใจในลุคน่ารักๆอ้อนๆแบบนี้เท่าไรหรอกนะ ถ้าจะบอกให้ถูกลุคนี้ของคุณหนูฮงกีก็เห็นทีว่าจะมีแต่พี่คิมคนนี้นี่แหละที่ได้เห็นมัน
"ก็ใช่นน่ะสิ พี่เป็นห่วงเรานั่นแหละ"พี่คิมนั่งลงข้างๆกับฮงกีพลางยกมือขึ้นไปขยี้ผมนุ่มๆของฮงกีอย่างเอ็นดู
"พี่ก็รู้ว่าเดี๋ยวนี้พ่อผมส่งคนตามติดผมอย่างกับเงา กว่าจะหนีมาได้แทบตายเลยนะ"พูดพร้อมกับหยิบขนมขึ้นมากิน "เอ้ย อันนี้อร่อยนะพี่^^" พอขนมเข้าปากเจ้าตัวก็ยิ้มออกมาจนตาที่กลมโตนั้นกลายเป็นสระอิ
"เขาตามเราขนาดนั้นเลย? พี่ว่าที่พ่อเราส่งคนมาตามเราแบบนี้เพราะเขาเป็นห่วงเรานะ"
"ไม่เหอะพี่ ตามมาเพราะกลัวผมจะไปก่อเรื่องให้เขาอะดิ"จากหน้าที่ยิ้มหวานเมื่อได้กินขนมไปเมื่อกี้กลับมายู่ในการตอบคำถามซะงั้น
"เป็นพี่ พี่ก็จะส่งคนตามเรา เพราะเราชอบก่อเรื่องจริงๆนั่นแหละ"
"โหยยย! เดี๋ยวผมก็พังบ้านพี่เลยนี่พูดงี้"
"พังบ้านพี่แล้วพี่จะไปอยู่ไหนล่ะครับเด็กแสบ"
"ย้ายไปอยู่กับผมเลยเป็นไง?" ฮงกีว่าพลางส่งยิ้มทะเล้นๆให้กับอีกคน
"ตลกแล้วเรา"พี่คิมเอื้อมมื้อไปขยี้ผมของฮงกีอีกครั้งอย่างเอ็นดู ใช่เขาเอ็นดูและรักฮงกีเพราะฮงกีเป็นเด็กที่น่าสงสารคนหนึ่งเลยก็ว่าได้สำหรับเขา
จงฮุนขับรถของฮงกีกลับมายังคฤหาสน์ที่ตัวเองอาศัยอยู่ ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถอีกครั้งที่เป็นของเจ้าตัวเอง ขับไปยังพิกัดในโทรศัพท์ที่กำลังบอกทิศทางที่อยู่ของคุณหนูฮงกีที่หนีเขาไปเมื่อไม่นานมานี้
เมื่อมาถึงที่หมายจงฮุนก็จอดรถไว้บริเวณใกล้ๆกับบ้านของคนที่ฮงกีมาหาแล้วเฝ้ามองฮงกีอยู่ในรถของตัวเอง
ที่เขาต้องคอยตามติดฮงกีส่วนหนึ่งก็มาจากท่านประธานหรือก็คือพ่อของฮงกีเป็นคนสั่งให้เขาช่วยดูแลฮงกีแทนท่านประธานที่ไม่ค่อยจะมีเวลาเท่าไร
แต่สิ่งที่ทำให้จงฮุนไม่อยากคาดสายตาไปจากฮงกีหรือต้องตามติดชีวิตฮงกีและคอยเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับฮงกีมากขนาดนี้เพราะเขาเป็นห่วง
เป็นห่วงว่าฮงกีจะไปก่อเรื่อง เป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฮงกี ถึงแม้ว่าฮงกีจะเป็นคนที่ดื้อรั้น
ทำตัวไม่แคร์โลกแบบนี้ แต่เขารู้ว่าลึกๆของฮงกีน่ะเบาะบางมากแค่ไหน
เพราะเขาโตมาพร้อมๆกับฮงกีเขาถึงได้รู้จักนิสัยของฮงกีดี
----------------------------------
O W E N TM.
ความคิดเห็น