คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part1...
Part1
ณ ดินแดนที่เรียกว่าโลกมนุษย์.....
“เฮ้อ~” เสียงของชายคนหนึ่งถอนหายใจขึ้น
“เป็นไรของแกจงฮุน ถอนหายใจอยู่ได้มีไรไม่สบายใจหรอ” ผู้เป็นเพื่อนถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตนดูเบื่อๆ
“เซ็งว่ะ วอนบิน แกรู้มั๊ยว่าช่วงนี้ โคตรน่าเบื่อเลย วันๆก็มีแต่เรียนๆๆแล้วก็เรียน ฉันไม่ได้ออกไปเที่ยวที่ไหนเลยว่ะ” จงฮุนบ่นให้กับเพื่อนชายของเข้าที่ชื่อว่าวอนบินฟัง
“ใช่ ว่าแกจะเซ็งอยู่คนเดียว ฉันก็เหมือนกันนั้นล่ะโคตรเบื่อเลยวันๆไม่ได้ออกไปไหนเลยนอกจากบ้านแล้วก็มหาลัย เนี่ย งานอย่างเยอะอะ”
“เออๆ ใช่”
“งั้นวันนี้เราไปเที่ยวกันมั๊ยล่ะ” วอนบินพูดชวนเพื่อนของเค้า
“ไอ้บ้า ไปเที่ยวงั้นหรอ นี่แกใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย วันนี้งานเยอะจะตายไป จะชวนไปแกก็น่าจะดูบ้างว่างานมันเยอะรึป่าว” จงฮุนพูดบ่นเพื่อนของเค้า
“เออ ก็จริง งั้นวันนี้ฉันก็ขอตัวกลับบ้านไปนั่งมกกับงานก่อนแล้วกันเดี๋ยวจะดึกว่ะ”
“เออ โชคดี” จงฮุนกล่าวกับวอนบินผู้เป็นเพื่อนสนิทของเค้า......
“ทำไมมันยังไม่เสร็จ อีกวะเนี่ยยยย!!!!!!!” จงฮุนนั่งบ่นคนเดียวกับงานของเค้าที่มันมีเยอะมาก
“น่าเบื่อๆ ทำไมฉันต้องมานั่งทำงานบ้าๆนี่ด้วยเนี่ย แล้วเมื่อไรมันจะเสร็จ เมื่อไรจะได้นอนวะ ง่วงแล้วนะเว้ย” จงฮุนนั่งบ่นและนั่งทำงานของเค้าคู่ไปด้วย แล้วทันใดนั้น ก็มีแสงบนท้องฟ้าที่มองเห็นได้จากหน้าต่างของเค้า.....
“แสงอะไรวะนั้น แสบตาชะมัด” จงฮุนว่าและจะเอื้อมมือไปปิดม่านแต่.....
“วิ้งๆๆๆ พรึ่บๆ ตุบ!” แสงนั่นก็วิ่งผ่านเข้ามาในกระจกห้องของเค้า และเผยให้เห็นร่างๆหนึ่ง
“ฮะ เฮ้ยยยยยยยยย!!!!! O[]O” จงฮุนอุทานด้วยเสียงตกใจเมื่อเห็นร่างๆนั้น
Jonghun’Talk
ผมกำลังนั่งทำงานอยู่ดีๆก็มีแสงประหลาดสาดเข้ามาในห้องผมพอผมจะลุกขึ้นไปปิดม่านแสงนั้นมันก็พุงเข้ามาในห้องของผมและ......
‘ฮะ เฮ้ยยยยยยยยย!!!!! O[]O’ ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจก็จริงนี่ ผมตกใจจริงๆนะ เป็นใครจะไม่ตกใจบ้างล่ะ ก็อยู่ๆไอ้แสงที่พุ่งเข้ามามันกับมีตัวประหลาดอยู่ด้วย ผมเห็นร่างๆหนึ่ง มีปีกเหมือนทูตสวรรค์ในนิยายเลยและตัวมีปีกมันก็….
“^___^” ยิ้มให้ผมด้วย ซวยแล้วไง ตัวอะไรวะเนี่ย แต่ดูๆไปแล้วนะ หน้าตาไอ้ตัวมีปีกนี่ก็น่ารักอยู่เหมือนกันน๊า^^
“นะ นายเป็นตัวอะไรอะ” ผมถามออกไปด้วยท่าทางกลัวๆ เป็นใครๆก็กลัวถึงหน้าตาจะน่ารักก็เถอะแต่มันมีปีกง่ะ
“ข้าหรอ?” ไอ้ตัวมีปีกพูด แว๊กกกกก!! มันพูดได้ด้วยอะ
“กะ ก็ แกนั้นล่ะ”
“^_^ ข้าคือทูสวรรค์มีนามว่า อีฮงกี^^” ตัวมีปีกคือทูตสวรรค์ มีนามว่าอีฮงกี... เฮ้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย ผมต้องฝันไปแน่ๆเลยใช่มั๊ย
“เพี้ยๆ! โอ๊ย เจ็บ” ผมตบหน้าตัวเองเพื่อลองดูว่าผมแค่ฝันไปแต่ไม่ใช่ มันเจ็บ!
“เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ^^”
“ฉันต้องฝันไปแน่ๆเลย” ผมพยายามจะเรียกสติตัวเอง บอกตัวเอง ทำทุกอย่างเพื่อที่จะบอกว่ามันเป็นแค่ฝัน
“นี่เจ้า หยุดทำอะไรบ้าๆนี่ได้แล้ว เจ้าไม่ได้ฝันไปหรอก-_-” แว๊กกกกกกกก มันไม่ยิ้มแล้วง่ะ มันต้องจับผมกินแน่ๆเลย ไม่เอาน๊า ผมยังไม่อยากตายตอนนี้
“.......” ผมเงียบและถอยออกห่างตัวมีปีกนั้น เป็นใครๆจะอยู่ใกล้ล่ะ เกิดมันจับกินขึ้นมาจะทำไงล่ะ
“เจ้ากลัวข้างั้นรึ?” ถามโง่ๆ ถ้าไม่กลัวจะถอยออกห่างขนาดนี้รึไงล่ะ แล้วดูสภาพมันสิ ไม่น่ากลัวเล๊ยยย
“..............” ผมเงียบและมองตัวประหลาดมีปีกนั้นแบบหวั่นๆ
“อ้อ ข้ารู้แล้วล่ะ^^” ผมก็ไม่รู้ว่าตัวประหลาดมีปีกนั้นมันอ้อ อะไรอะนะ ผมเห็นมันมองปีกสองข้างของตัวเอง แล้วก็…
“วิ้งๆๆ!”
“เฮ้ยยยยย” ตัวประหลาดมีปีก ไม่ใช่สิ ปีกมันหายไปแล้ว
“คราวนี้ ข้าก็เหมือนกับเจ้าแล้วนะ^^” ตัวประหลาดนั้นพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ผม จะยังไงก็เถอะนะถึงจะเอาปีกออกไป ผมก็ยังกลัวอยู่ดีล่ะ
“นี่เจ้ายังกลัวข้าอยู่อีกงั้นรึ ข้ามาดีน่า ข้าไม่ใช่พวกเดวิลหรอก ข้าคือ ทูตสวรรค์”
“เอ่อ.........”
“นี่” อึ้งค้างครับผม ก็นะ เป็นใครจะไม่อึ้งก็ดูสิ ตัวประหลาดที่ว่าเดินเข้ามาใกล้ๆผมแล้วก็พูดในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เนี่ย เล่นเอาซะผมงงกันเลยทีเดียวเชียว ก็นะพอมองแบบดีๆแล้วเมื่อไม่มีปีกตัวประหลาดนี่ก็เหมือนกับคนทั่วๆไปเหมือนผมเนี่ยล่ะ แต่จะต่างที่การใช้ศัพท์ในการพูดล่ะ
“นี่เจ้า เจ้า พูดกับข้าสิ อย่าพึ่งตกใจ มาตกลงกับข้าก่อน”
“เออ”
“เจ้าชื่ออะไรหรอ”
“ข้า... เฮ้ยย... ฉันชื่อจงฮุน ชเวจงฮุน” ผมพยายามตั้งสติและรวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดกับตัวประหลาด
“งั้นหรอ ข้าชื่ออีฮงกี นะ ข้าเป็น ทูตสวรรค์ หนึ่งในสามองค์เทพผู้ดูแลสวรรค์^^”เหมือนผมกำลังคุยกับพวกคนบ้าเลยวุ๊ย
“...........”
“เจ้าไม่เชื่อข้างั้นหรอ จงฮุน”
“ป่าว แค่งงน่ะ^^” ผมพูดและยิ้มแห้งๆให้กับทูตสวรรค์อะไรนั้นล่ะ
“เจ้า งง เรื่องใดหรอบอกข้าสิ ข้าจะได้อธิบายให้เจ้าฟัง”
“ป่าวหรอก”
“เฮ้ เจ้านี่ยังไงกันเนี่ย สรุปเจ้าไม่เชื่อข้าใช่มั๊ยว่าข้าคือทูตสวรรค์”
“ใครเชื่อก็บ้าแล้ว” ผมบ่นเบาๆกับตัวเองแต่เหมือนว่าตัวประหลาด เฮ้ยย ไม่ใช่ ทูตสวรรค์ จะได้ยิน หูดีจริงๆ
“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำยังไงเจ้าถึงจะเชื่อข้าจงฮุน ว่าข้าคือทูตสวรรค์จริงๆ”
“ฉันไม่รู้” ผมบอกตามความจริงก็นะ ผมไม่รู้นี่ว่าทูตสวรรค์ตัวจริงๆมันเป็นยังไงแล้วสามารถทำอะไรได้บ้างอะ
“เฮ้อ~ แล้วข้าจะเข้ากับเจ้าได้อย่างไรจงฮุน” ทูตสวรรค์พูด เข้ากับผมงั้นหรอ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ยยย
“เข้ากับฉัน หมายความว่าไง?”
“ก็ต่อแต่นี้ข้าจะมาอาศัยอยู่กับเจ้าไงล่ะ”
“อยู่กับฉัน?” ผมฟังไม่ผิดใช่มั๊ย อยู่กับผมงั้นหรอ อะไร อะไรเนี่ย
“ถูกต้องข้าจะมาอยู่กับเจ้า ข้าถึงอยากจะเข้ากับเจ้าให้ได้ไงจงฮุน”
ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าผมแค่ฝันไป ผมแค่ฝันไป
“จงฮุน จงฮุน”
“จะไม่จับฉันกินใช่ปะ”
“ห๊า”
“นายจะไม่จับฉันกินใช่มั๊ย”
“ฮ่าๆๆๆ เจ้านี่ตลกจัง ข้าเนี่ยนะจะจับเจ้ากิน บ้ารึป่าว”
“ก็......”
“เอางี้ เรามาตกลงกัน ข้าจะคอยช่วยเหลือเจ้าส่วนเจ้าจะต้องให้ข้าอยู่ที่นี่ ตกลงมั๊ย”
“กะ ก็ได้ แต่นายห้ามจับฉันกินนะ” ผมกลัวโดนจับกินจริงๆนี่น่า
“โอ๊ย เจ้านี่ก็ รู้งี้ข้าไปบ้านอื่นซะก็ดี”
“แล้วทำไมไม่ไปล่ะ จะมาที่บ้านฉันทำไม”
“เพราะเจ้าเป็นคนดีไง^^” เมื่อผมเห็นรอยยิ้มของทูตสวรรค์องค์นี้ก็อดสงสารให้อยู่ด้วยไม่ได้ เฮ้อ~ แล้วต่อจากนี้ชีวิตผมมันจะเป็นยังไงเนี่ย
...................
............
......
..
“จงฮุน จงฮุน จงฮุน!!!” เสียงขององค์เทพฮงกีดังขึ้นเรียกสหายมนุษย์คนใหม่ของเค้า
“อือ นายเป็นใครน่ะ?” จงฮุนชายผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เอ่ยขึ้นด้วยความงัวเงียของคนเพิ่งตื่นนอน
“ข้าเอง ฮงกี^^”
“เฮ้ยยยยยยยยยย นี่สรุปเมื่อคืนฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ยเนี่ย”
“ใช่แล้ว^^”
“โอ๊ยยย ทำไมมันไม่เป็นแค่ฝันนะ”
“เจ้ารังเกียจข้างั้นรึ”
“ป่าวนี่”
“แล้วทำไมเจ้าถึงตกใจเมื่อเห็นข้า ทำไมต้องกลัวข้า ทำไม.....”
“เอาเป็นว่า ฉันไม่เคยเจออะไรแบบนี้ก็เลยตกใจเป็นธรรมดาของมนุษย์โลก แล้วก็อีกหน่อยฉันคงจะชินไปเองล่ะ”
“เจ้าพูดจริงนะ ดีใจจัง ว่าแต่ เจ้าจะแต่งตัวไปไหนหรอ” องค์เทพฮงกีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นมนุษย์จงฮุนแต่งตัวอย่างรีบร้อน
“ไปมหาลัย”
“มหาลัย คืออะไรงั้นหรอ”
“ก็เป็นที่ๆมนุษย์เค้าเอาไว้หาความรู้ เอาไว้เรียนไง”
“งั้นหรอ”
“อื้ม”
“งั้นข้าไปด้วยสิ” เหมือนองค์เทพฮงกีนึกสนุกเลยเอ่ยปากพูดออกมาเช่นนั้น และมันก็ทำให้จงฮุนตกใจเป็นอย่างมาก
“ไม่ได้!”
“ทำไมล่ะ”
“ก็นายเป็นทูตสวรรค์ไม่ใช่หรอ แล้วจะเข้าไปมหาลัยฉันได้ไงชื่อก็ไม่มี”
“ก็ข้าชื่อ อีฮงกีไง”
“ฉันไม่ได้หมายถึงชื่อแบบนั้น เอ่อ คือ จะว่าไงดี คือนายไม่มีชื่อเรียนในมหาลัยนะ มหาลัยฉันเค้าไม่ให้คนนอกเข้า” จงฮุนเอ่ยขึ้นโดยที่ตนเองก็แต่งตัวไปด้วย
“อ๋อ ข้าก็นึกว่าอะไร เจ้าไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องแค่นี้เอง”
“หมายความว่าไง”
“เดี๋ยวเจ้าก็รู้ แต่เจ้าจะต้องพาข้าไปด้วยนะ”
“ทำไมฉันจะต้องเอานายไปด้วย”
“นะ จงฮุน ข้าขอร้องล่ะนะ ให้ข้าไปด้วยเถอะO^O” องค์เทพฮงกีว่าแล้วอ้อนวอนมนุษย์จงฮุนสหายคนใหม่ของเค้า
“เออๆ ไปก็ไปแต่ห้ามก่อเรื่องแล้วกัน”
“เย้ ข้าขอบใจเจ้านะจงฮุนสหายของข้า^^”
“สหาย?”
“อื้มๆ^^”
“แต่ฉันไม่มีชุดให้นายใส่นะ” จงฮุนว่าและหันไปมององค์เทพฮงกีแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าองค์เทพฮงกีได้ใส่ชุดนักศึกษาสถาบันที่เค้าเรียนอยู่แล้ว
“เฮ้ยยย ทำไมนายยย”
“^^”
“เอ่อ....แล้วววววว”
“ไปกันเลยมั๊ยเดียวข้าจะพาเจ้าไปเอง”
“นายจะพาฉันไป?”
“ใช่ ข้าจะพาเจ้าไปจงฮุน รับรองว่าแค่พริบตาเจ้าก็จะไปถึงมหาลัยของเจ้าได้เลย^^”
“เอ่อ.....”
....................................
ย้อนกลับไป ณ เมื่อคืนของบ้านโอวอนบิน
“นั่นแสงอะไรวะ” วอนบินบ่นกับตัวเองเมื่อเค้าเห็นแสงประหลาดนั่นส่องเข้าตาของเค้า
“วิ้งๆๆๆๆ”
“นั่นอะไรน่ะ” วอนบินเดินลงจากเตียงนอนของเค้าเพื่อลงมาดูว่าแสงอะไรที่มันส่องตาของเค้าจนเค้าแสบตา
“เฮ้ยยยยยยO_o”
“สวัสดี^^”
“วะ หวัดดี” วอนบินอึ้งไปเล็กน้อยที่เห็นภาพตรงหน้า
“^^”
“นายเป็นใคร ไม่สินายเป็นตัวอะไร” วอนบินถามออกไปด้วยความอยากรู้และเริ่มรู้สึกกลัวนิดๆ
“ข้าคือทูตสวรรค์ มีนามว่า อีแจจิน”
“ทูตสวรรค์?” วอนบินถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ทูตสวรรค์^^”
“จริงหรอ?”
“อื้ม^^”
“ห๊า! งั้นก็ดีดิ ฉันจะได้ขอพรจากทูตสวรรค์ มีพรให้ฉันขอมั๊ย^^”
“เจ้านี่แปลกเนอะ ปกติเจ้าต้องตกใจกลัวข้าไม่ใช่หรอ”องค์เทพแจจินกล่าวขึ้นเพราะ งง กับ มนุษย์ผู้นี้เป็นอย่างมากที่ไม่ตกใจกลัวเค้าเลยสักนิดแถมออกจะดีใจด้วยซ้ำ
“นี่สรุปพรล่ะพรๆ”
“ข้าไม่มีหรอนะพรน่ะ”
“โห่ งั้น กลับไปเลย”
“เจ้าไล่ข้างั้นรึ”
“เออ”
“ห๊ะ พวกมนุษย์นี่ยังไงกัน”
“........”
“นี่เจ้า ข้าไม่มีพรให้เจ้าแต่ข้าจะคอยช่วยเหลือเจ้าในเรื่องต่างๆ แต่เจ้าจะต้องให้ข้าอยู่ด้วยกับเจ้าได้มั๊ย” องค์เทพแจจินเริ่มเสนอข้อตกลงให้มนุษย์วอนบิน
“เออ เดี๋ยวก่อนนะ ไอ้ปีกนายเนี่ย เก็บได้ปะ ฉันไม่ถนัดที่จะเห็นอะ”
“โอเค วิ้งๆๆ”
“เก่งเนอะ” วอนบินเอ่ยชมองค์เทพแจจินเมื่อเห็นว่าองค์เทพเก็บปีกของตนและแปลงร่างของตนให้เหมือนมนุษย์ธรรมดาในเวลาแค่พริบตา
“สรุปเจ้าจะว่าอย่างไง”
“โอเค ฉันตกลง”
“ข้าขอขอบใจเจ้ามากๆนะ”
“อืม ไม่เป็นไร”
“แล้วเจ้าไม่กลัวข้าหรอ” องค์เทพแจจินเอ่ยด้วยความสงสัย
“น่ารักขนาดนี้จะกลัวได้ไง ฮ่าๆๆๆ” วอนบินพูดและยิ้ม
“ขอบใจ^^ ว่าแต่เจ้ามีนามว่าอะไรรึ”
“ฉัน วอนบิน โอวอนบิน”
“อื้ม”
...........................................
คืนเดียวกัน ณ บ้านของ ซงซึงฮยอน
“เฮ้อ~ น่าเบื่อจัง ออกไปเดินเล่นดีกว่า” ซึงฮยอนกล่าวกับตัวเองและเดินออกจากห้องของเค้าและมาเดินเล่นที่สวนย่อมหน้าบ้าน
“นั่นมันอะไรน่ะ” ซึงฮยอนร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อมีอะไรบ้างอย่างเรืองแสงระยิบระยับในสวนย่อมของเค้า
“วิ้งๆๆๆๆ” และเมื่อเค้าเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
“เฮ้ยยยย ผีหลอกกกกกก>O<”
“ข้าไม่ใช่ผีนะ-o-”
“ผะ ผะ ผี หลอกกกกกก>o<”
“นี่เจ้าข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่ใช่ผีน่ะ ผีอะไรจะน่ารักขนาดนี้ห๊ะ!” องค์เทพมินฮวานเอ่ยขึ้นด้วยความหงุดหงิดเพราะซึงฮยอนหาว่าเค้านั้นเป็นผี
“เออจริง ผีที่ไหนจะน่ารักขนาดนี้ เฮ้ยยยย แล้วไม่ใช่ผีแล้วเป็นอะไรอะ”
“ข้าคือทูตสวรรค์ มีนามว่า ชเวมินฮวาน”
“ทูตสวรรค์ แล้วมาทำอะไรที่บ้านฉันอะ?” ซึงฮยอนเอ่ยขึ้นด้วยความ งง
“มาอยู่กับเจ้านั่นล่ะ”
“นี่ฉันฝันอยู่ใช่มั๊ย?”
“ไม่เจ้าตื่นอยู่”
“=[]=”
“เอาเถอะว่าแต่เจ้าชื่อว่าอะไรรึ”
“ฉันหรอ”
“ก็เจ้านั่นล่ะ”
“ซึงฮยอน ซงซึงฮยอน”
“อ๊า”
“สรุปฉันฝันไปใช่ปะ”
“คงงั้นมั้ง^^”
“งั้นหลับต่อ เฮ้ออออ~” ว่าแล้วซึงฮยอนก็เอนหลังลงนอนกับพื้นแต่ทว่า
“โอ๊ยยย เจ็บ ทำไมเตียงฉันมันไม่นิ่มล่ะ”
“แล้วเจ้าคิดว่านั่นเตียงรึ”
“อืม ในฝันจะทำอะไรมันก็ไม่เจ็บนี่รึว่า ฉันไม่ได้ฝัน”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ห๊า ไม่จริงงงงงงง เฮ้อออ” แล้วซึงฮยอนก็สลบไปด้วยความตกใจส่วนองค์เทพมินฮวานนั้นยืนงงได้สักพักแล้วก็ทำการย้ายร่างของซึงฮยอนไปนอนที่ห้องนอน เพราะถ้าจะปล่อยให้ซึงฮยอนนอนกลางสวนย่อมแบบนี้คงไม่ดีแน่
..................................
ตัดดดดดดดดดดดดดดด เป็นไงบ้างคะ
ความคิดเห็น