คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Imp ทาสรัก
Intro
02.52 AM
เสียงเครื่องยนต์ของรถหรูราคาแพงดังขึ้นในคฤหาสน์สุดอลังการหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนักก่อนที่จะหลุดลงในเวลาต่อมาพร้อมๆกับคนในรถที่ค่อยๆก้าวขาเรียวสวยของตนออกมาภายนอก
“หลับกันไปหมดแล้วสินะ” เสียงแหบพร่าของเจ้าของขาเรียวสวยเอ่ยขึ้นพูดกับตัวเองเบาๆพลางไขประตูเข้าไปในตัวบ้าน
หนึ่งก้าว สองก้าว และ สามก้าว
เจ้าของขาเรียวสวยค่อยๆก้าวย่างเข้ามาในตัวบ้านที่มีเพียงแสงไฟสลัวๆที่เปิดไว้เพียงดวงเดียวตรงกลางห้องโถงเท่านั้นอย่างช้าๆและเงียบๆที่สุดเท่าที่จะทำได้
พึ่บ!!!
เพียงแต่แค่ก้าวที่สี่และห้า แสงไฟในห้องโถงจากที่ตอนแรกมีเพียงไฟสลัวๆที่เปิดอยู่เพียงดวงเดียวเท่านั้น กลับสว่างวาบไปทุกอนุรูขุมขนด้วยไฟดวงใหญ่กลางห้องโถงที่ห้อยระโยงระยางอยู่บนหัว
“เฮ้ย!” ร่างที่เพิ่งจะย่างก้าวเข้ามาในบ้านสะดุ้งและสบถออกมาอย่างตกใจก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปเจอกับร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงคัทเอาท์ไฟข้างหน้า
“ไม่กลับสว่างเลยล่ะ” ร่างสูงๆของคนที่ยืนอยู่ตรงคัทเอาท์ไฟในชุดเสื้อยืดสีขาวสบายๆกับกางเกงขายาวใส่นอนหลวมๆเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบกับใบหน้าคมเข้มที่มีสีหน้านิ่งเฉย
“ก็ว่าอยู่เหมือนกัน”เจ้าของขาเรียวสวยว่าด้วยน้ำเสียงติดจะเหวี่ยงอยู่นิดๆแต่ก็ยังฟังดูเรียบๆอยู่เอ่ยตอบพร้อมทั้งกลับหลังหันก้าวขากลับไปในทิศทางเดิมที่ตนเพิ่งจะเดินมา
“จะไปไหนอีก”
“ดูปาก อี ฮงกี ดีๆนะครับ... เรื่อง-ของ-กู!”เจ้าของขาเรียวสวยที่มีนามว่า อี ฮงกี หยุดเดินแล้วหมุนตัวกลับมาพร้อมทั้งยกมือชี้ที่ปากของตัวเองและเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ ชัดๆ ได้ใจความ แล้วรีบหมุนตัวออกเดินอีกทันทีเมื่อพูดจบ
“เดี๋ยว!”ร่างสูงที่ทีแรกยังคงยืนอยู่ตรงคัทเอาท์ไฟบัดนี้ได้เคลื่อนไหวร่างกายอย่างรวดเร็วราวกับหายตัวได้มาคว้าข้อมือของคนที่พูดจาหยาบคายไว้
“ปล่อย!”
“ทำไมชอบทำตัวเป็นเด็กมีปัญหานักนะ”
“แล้วนายมาเจ๋ออะไรเรื่องของฉันด้วย มันใช่เรื่องที่‘คนใช้’อย่างนายจำเป็นต้องเจ๋อมั๊ยวะ ปล่อย!”ฮงกีจงใจเน้นคำว่า คนใช้ หนักๆ แล้วสะบัดข้อมือของตัวเองหวังว่าให้หลุดออกจากการเกาะกุมของร่างสูงแต่ทว่าไม่สำเร็จ ไอ้นี่มันมือตุ๊กแกหรือยังไงวะ
“ฉันไม่ใช่คนใช้! แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของนายนักหรอก ถ้าไม่ติดว่าท่านประธานขอเอาไว้ แม้แต่เงาของนายฉันก็ยังไม่อยากเห็นเลย”
“เหอะ ปากก็บอกว่าตัวเองไม่ใช่คนใช้ แต่ก็ยังจะทำตามคำสั่งของพ่อฉันเนี่ยนะจะไม่ให้ฉันเรียกนายว่าคนใช้แล้วจะให้ฉันเรียกนายว่า ทาส เหรอ ชเว จงฮุน!”
“บุญคุณน่ะ คนอย่างนายคงไม่รู้จักสินะ เพราะวันๆเอาแต่ขยันสร้างเรื่องแย่ๆทำเรื่องเลวๆ ถึงว่าท่านประธานถึงได้ไม่รัก”เพียงแค่ประโยคเรียบๆนิ่งๆของจงฮุนแค่ประโยคเดียวมันถึงกับทำให้ไฟในตัวของฮงกีเดือดขึ้นมาอย่างมากมายมหาศาล
“มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“นี่ยังน้อยไปด้วยซ้ำมั้ง แต่ก็เอาเถอะคนอย่างนายพูดไปเท่าไหร่ก็ยังแสดงนิสัยเลวๆออกมาเหมือนเดิม กลับขึ้นห้องนอนของนายไปเดี๋ยวนี้!”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”
“งั้นนายอยากออกไปตายที่ไหนก็เชิญ” ว่าจบจงฮุนก็ปล่อยข้อมือของฮงกีให้ออกจากการเกาะกุมของตนแล้วหันหลังเดินขึ้นบันไดกลับไปยังห้องนอนของตนโดยไม่หันหลังกลับมามองหรือสนใจใยดีฮงกีที่ยังคงยืนอยู่กลางห้องโถงเลยแม้แต่น้อย
“กริ๊ดดด! ไอ้คนใช้สามหาว แกจำไว้นะว่าคนอย่างอี ฮงกีไม่มีทางตายง่ายๆหรอกโว้ย ฟัคยู!”
------------------------------------------
แฮ่!!!!!! แวะเอาบทนำมาลง เรียกน้ำลาย เอ้ยยย น้ำย่อย เอาจริงเป้าหมายจะแต่งดราม่านะ แต่ถนัดฮาๆ นี่ทำยังไงดีล่ะ ฮืออออออ เอาเป็นว่า ถ้าอยากอ่านเรื่องนี้ ก็บ่นๆทวงๆกันมาเนอะ บอกเลยว่าเนื้อหาอาจจะดูแรงๆนิดๆ(?) เข้าใจเราด้วยแล้วกัน รักนะ 5555555555555555555555555555555555
O W E N TM.
ความคิดเห็น