คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 1: New Friends
1
New Friends
พักกลางวัน
“สวัสดีทุกคน ฉันแพทเทีย”แพทเทียพูดหน้ามืถือที่ถ่ายวีดิโออยู่ “โอ้! นั่นเพรมิสนี่”
ทันทีที่ได้ยิน เพรมิสก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง
“นั่นเพรมิส เป็นเด็กใหม่ค่ะ มาวันแรกเกินหยิ่งใส่เลย”แพทเทียหันไปพูดกับกล้องต่อ โดยไม่รู้ว่ามีหนุ่มฮอตคนหนึ่งมองเธออยู่
“ขอนั่งด้วยคนสิ เพรมิส”แพทเทียพูดก่อนจะยกจานสลัดของตัวเอง เตรียมจะเดินไปหาเพรมิส
“อย่าเลย เธอไปนั่งกับพวกเพื่อนของเธอเถอะ”เพรมิสปฎิเสธโดยไม่หันไปมอง
“ดูสิ เมินตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วL”แพทเทียหันมาพูดกับกล้องต่อ “อย่างนี้ต้องมีเตือนกันบ้าง”ว่าแล้วแพทเทียก็วางจานสลัดแล้วส่งสายตาให้แซลลี่
แซลลี่พยักหน้ารับอย่างรู้งาน แล้วเดินไปผลัเพรรมิสเต็มแรง
“เธอต้องลองทำตัวเข้ากับคนอื่นให้ได้บ้างนะ”แพทเทียบอกเบาๆ “ว้า~แย่จัง เพื่อนฉันทำข้าวเธอหกหมดเลย ขอโทษด้วยนะ”
“จะไปขอโทษทำไมล่ะแพทเทีย พวกคนพรรนี้
“นั่นสินะ ชั่งเถอะ เราไปหาที่กินข้าวกันดีกว่า”แล้วกลุ่มแพทเทียก็เคลื่อนขบวนไป
“ให้ผมช่วยนะ”หนุ่มฮอตพูดขึ้น “ผมขอโทษแทนพวกแพทเทียด้วยนะ”เขาบอกพลางเก็บจานมาวางในถาด เพรมิสเหลือบมองเขาอย่างพิจารณา
ผิวขาว สูง ผมบลอนด์-ทอง นัยน์ตาสีน้ำตาลทอง
“ฉันช่วยเองพีท นายมีประชุมไม่ใช่หรือไง”หญิงสาวผมน้ำตาลไฮไลต์แดงพูด
พีทพยักหน้าก่อนจะหันมายิ้มให้เพรมิส แล้วก็เดินไป
พอเก็บของเสร็จ สาวผมน้ำตาลก็แนะนำตัว
“ฉันชื่อเวอเนีย แฮนดี้ อยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์”
“ฉัน เพรมิส...แมคคิวเลท ขอบคุณที่ช่วยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”แพทเทียยิ้มให้ “อ้อ! ส่วนคนเมื่อกี้ชื่อพีท ฟาธิง เป็นประธานนักเรียน แต่น่าเสียดายที่เขาเป็นแฟนกับแพทเทียได้2-3เดือนแล้ว”เวอเนียบอก
‘นั่นสิ’เพรมิสคิดในใจ
“เมื่อกี้ฉันมาช้าไปนิดเดียวเอง เสียดายชะมัด”เวอเนียบ่น “แล้วเธอก็ไม่ต้องไปกลัวหรอก ตอบโต้อะไรได้ก็ตอบไป”
“ขอบคุณนะ แตฉันขอไปซื้อข้าวก่อน”
หลังเลิกเรียน-สนามกีฬา
“เพรมิส จะกลับบ้านแล้วหรอแพทเทียพูดขึ้นขณะที่กำลังพักจากการซ้อมเชียร์
“ใช่”เพรมิสพยักหน้า
“งั้นพวกเราไปส่งเพรมิสกัน”แพทเทียหันไปพูดกับพรรคพวก แต่ก็มีเสีงขัดขึ้นก่อน
“แพทเทีย”เมื่อเห็นว่าพีทเป็นคนเรียก แพทเทียก็หันไปยิ้มให้เพรมิสแล้วบอกว่า
“ฉันคงไปส่งเธอไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร ฉันอยากกลับคนเดียวอยู่แล้ว”ว่าแล้วเพรมิสก็เดินจากไป
“มีอะไรหรอพีท”แพทเทียหันไปถามพีทเมื่อเห็นว่าเพรมิสไปแล้ว
“ผมแค่มีเรื่องจะบอกคุณ”พีทเริ่ม แพทเทียพยักหน้า “ผมคิดว่า เราควรไปคุยกันที่อื่นนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก คุยตรงนี้ก็ได้”
“ต่อหน้าเพื่อนของคุณและเพื่อนชมรมเบสบอลน่ะนะ?”
“ได้แน่นอน”
“ไม่ว่าผมจะพูดอะไรกับคุณก็ตาม”
“แน่นอนเมื่อแพทเทียพูดอย่างนั้น (เกือบ)ทุกคนก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังยิ่งกว่าตอนเรียน
“แม้ว่าผมจะบอกคุณว่า ‘ผมเลิกกับคุณ’ น่ะนะ”พีทพูด
“คุณ...ล้อเล่นหรอ ถ้างั้นเราไปคุยกันที่อื่นก็ได้นะ”แพทเทียยิ้มแห้งๆ
“ไม่ต้องหรอก ผมตัดสินใจแล้วว่าจะตามใจคุณเป็นครั้งสุดท้าย”พีทบอกยิ้มๆ
“งั้นก็พูดเรื่องที่คุณอยากบอกเลยสิ^^;”
“เราเลิกกัน”
“อะไรนะ!”แซลลี่ร้องเสียงดัง
“ผมรู้ว่าคุณทำอะไรไว้บ้าง และคุณก็สัญญากับผมแล้วว่าถ้าคบกันแล้วคุณจะไม่หาเรื่องอะไรใครอีก แต่ถ้าคุณยังทำผมก็จะเลิกกับคุณโดยไม่มีข้อแม้อะไรอีก ผมก็แค่ทำตามสัญญา”พีทพูด
“ฉันยังไม่ได้หาเรื่องใครเลยนะ”แพทเทียแย้ง
“แต่ที่ผมนับได้ตั้งแต่เริ่มเทอมนี้ก็...แกล้งเพราะสนุกห้าครั้ง กดหัวใช้สิบหกครั้ง และแสดงอำนาจอีกสิบสี่ครั้ง”
“แต่ว่า...”
“ผมไปก่อนล่ะ พอดีมีธุระ”แล้วพีทก็หันหลังเดินไป
“ได้! เลิกก็เลิก แล้วอย่ามาง้อทีหลังล่ะ”แพทเทียตะโกนไล่หลังอย่างหัวเสีย
วันต่อมา
“ให้ตายเถอะ! ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเขากล้าเลิกกับเธอได้ยังไง”แซลลี่พูดขณะที่กำลังกินข้าวกลางวัน
“ไอ้กล้าน่ะไม่แปลก ก็เขาเป็นหนุ่มฮอตแถมยังเป็นประธานนักเรียน”มัสลินบอก
“แต่แพทเทียเองก็เป็นสาวฮอตแถมยังเป็นหัวหน้าเชียร์ลีดเดอร์นะ”แซลลี่พูด
“หยุดพูดสักที!”แพทเทียสบถ “น่าโมโหจริงๆเลย”
“เธอน่าจะหาอะไรทำแก้อาการอารมณ์เสียของเธอตอนนี้นะ”มัสลินแนะ
“เป็นความคิดที่เยี่ยมสุดๆ”แซลลี่พูด
“แล้วจะทำอะไรดีล่ะ”แพทเทียถามด้วยความเบื่อ
“นั่นไง”แซลลี่พยักเพยิดไปทางเพรมิสที่กำลังถือถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่{เรียกซะ: นักเขียน}
“อ้อ~ นั่นสิ”แพทเทียยิ้ม
“ขอฉันกินให้หมดก่อนนะ”มัสลินบอก
“ยัยตะกละ จะกินก็กินไปสิ ยังไงเธอก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่แล้วนี่”แซลลี่ว่า
“เชอะ! ก็ได้”มัสลินพูดงอนๆ ก่อนจะกินแพนเค้กหลังจากเฟรนซ์ฟรายหมด
“ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมกินเยอะแต่ไม่อ้วนสักที”แซลลี่บ่นพลางลุกขึ้นเตรียมเดินไปกับแพทเทีย
“เดี๋ยว!”มัสลินห้ามก่อนจะชี้ที่แพทเทีย แซลลี่มองตาม เห็นแพทเทียยืนกำมือ ตาจ้องเขม็ง
“เพรมิส”เสียงเรียกของเวอเนียทำให้เพรมิสหยุดเดินแล้วหันไปมองต้นเสียง “มานั่งด้วยกันสิ”
“อืม”เพรมิสพยักหน้าแล้วนั่งที่ตรงข้ามเวอนเนีย ก่อนจะมองจาน5-6จานที่วางอยู่อย่างสงสัย
“คนอื่นงานยุ่งกันน่ะ ฉันเลยต้องซื้อให้ แต่ส่วนใหญ่ก็จะกินที่ห้องทำงานเลย”เวอเนียบอกเมื่อเห็นท่าทางสงสัยของเพรมิส
“ยัยนั่นเป็นเพื่อนกับเวอเนียตั้งแต่เมื่อไหร่”แซลลี่พูดอย่างสงสัย
“ฉันได้ยินว่าเมื่อวานพีทช่วยเพรมิสเก็บของหลังจากแซลลี่ผลัก แต่พีทมีประชุมเวอเนียเลยช่วยเก็บแทน”มัสลินตอบ
“อ้อ! รู้เพราะเพรมิสสินะ”แพทเทียพูดอย่างหมั่นไส้
“แต่ฉันว่าพีทรู้ตั้งนานแล้ว แค่ดูว่าบ่อยแค่ไหนมัสลินบอก่อนจะกินแพนเค้กคำสุดท้าย แพทเทีย มองหน้ามัสลินอย่างสงสัยว่าทำไมมัสลินรู้ว่าพีทพูดอะไร “พอดีเมื่อวานฉันกำลังเดินไปหาเธอพอดีน่ะ”มัสลินบอก
“ยัยโง่! ที่พีทพูดอย่างนั้นก็เพราะปกป้องเพรมิสต่างหาก”แซลลี่ว่า แต่แล้วอยู่ๆแซลลี่ก็รู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างกะทันหัน
“เดี๋ยวก็ยัยตะกละ เดี๋ยวก็ยัยโง่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ”มัสลินลุกขึ้นยืนอย่างโมโห “เก็บจานเองก็แล้วกัน”แล้วมัสลินก็เดินหนีไปพร้อมกับความรู้สึกร้อนของแซลลี่
แซลลี่ถึงกับยืนอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อกี้
“ไงพีท”เสียงของเวอเนียทำเอาแพทเทียหันขวับ “ข้าวนายอยู่ตรงนั้นน่ะ”เวอเนียชี่ไปที่จานข้างๆเพรมิส
“เอ่อ...แพทเทีย”แซลลี่เรียกอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่แพทเทียกลับเดินกระแทกส้นสูงออกไปจากโรงอาหารอย่างไม่สนใจจนแซลลี่เกือบวิ่งตามไม่ทัน
“มีคนเห็นฉากเด็ดเข้าให้แล้ว”เวอเนียพูดอย่างสะใจ
“แต่เธอเพิ่งทำให้แพทเทียไม่ชอบเพรมิสมากกว่าเดิม”หนุ่มผมน้ำตาลเข้มที่นั่งข้างเวอเนียพูด
เวอเนียอ้าปากข้างส่วนเพรมิสก็ถอนหายใจเบาๆ
“ขอโทษน้า~ ฉันลืมคิดเรื่องนี้ไป ต่อไปนี่ฉันจะปกป้องเธอเอง”
“อย่าว่าแต่จะปกป้องใครเลย เวลาเดตกับแฟนก็แทบม่มี”หนุ่มผมน้ำตาลเข้มคนเดิมพูด
“แล้วที่ฉันยอมไปเที่ยวกับนายน่ะไม่เรียกว่าเดตหรือไง ดิแวน”
“ฉันไปก่อนนะ”เพรมิสพูดแทรก “อีกสิบห้านาทีเข้าเรียน ฉันต้องไปเตรียมหนังสือก่อน”
ทันทีที่ออดเลิกเรียนดังความโกลาหลก็บังเกิดเนื่อจากแทบทุกคนแย่งกันออกจากห้องอย่างวุ่นวาย
เพรมิสเดินตรงไปที่ล็อกเกอร์ เปิดออก หยิบกระเป๋า ปิดล็อกเกอร์ แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแพทเทียยืนยิ้มอยู่พร้อมกับกลุ่มเชียร์ลีดเดอร์
“ฉันเพิ่งคิดได้อย่างหนึ่งนะเพรมิส”แพทเทียพูด “เธอย้ายเข้ามากลางเทอมสองของเกรดสุดท้ายพอดี มันออกจะกะทันหันเกินไป ส่วนใหญ่ก็ต้อง...รอปีหน้าJ”
“ก็ผลการเรียนฉันอยู่ในเกณฑ์ดี ผอ.เลยไม่อยากปล่อย”เพรมิสตอบนิ่งๆ
“แค่เกรดอย่างเดียวก็รับเลยหรอ”แพทเทียแสร้งทำหน้าสงสัย
“อย่างน้อยก็ต้องใส่ซองให้บ้าง”แซลลี่พูด
“แล้วเธอจะรู้ไปทำไม”เพรมิสถามนิ่งๆเหมือนเคยแต่ข้างในรำคาญเต็มที่
“เห็นไหม ฉันว่าแล้ว”แซลลี่พูดออกมาอย่างไม่สนใจสถานการณ์
“วันนี้ฉันไม่ได้มาหาเรื่องอะไรเธอหรอกนะ แค่จะมาหาเพื่อนเพิ่ม”แพทเทียพูดพอแค่ได้ยินกับเพรมิส
“เพื่อนเธอเยอะขนาดนี้คงไม่จำเป็นต้องหาเพิ่มหรอก เหลือให้คนอื่นบ้างก็ดีนะ”เพรมิสบอกแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
บ้านแมคคิวเลท
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยเพรมิสก็หยิบไอศกรีมมานั่งกินหน้าคอม
แล้วกล่องแชทก็กระพริบ
AMan Fa: หวัดดี
เพรมิสขมวดคิ้วอย่างสงสัย เธอเคยดูไทม์ไลน์ของเขาหลายครั้งแต่ก็ไม่เห็นวาเขาจะทำอะไรนอกจากอ่านสถานะคนอื่นไปเรื่อยๆ รูปประจำตัวก็ไม่เคยถ่ายรูปตัวเองลง
Pre Mac: สวัสดี เราเคยรู้กันหรือเปล่า?
AMan Fa: เปล่าหรอก ผมแค่ดูไทม์ไลน์ของคุณบ่อยๆ
: ดูเหมือนคุณจะนิสัยคล้ายๆผมนะ
Pre Mac: คงงั้น
AMan Fa: คุณชื่ออะไรหรอ
Pre Mac: เรียกฉัยว่าเพรก็ได้
: คุณคงไม่บอกชื่อจริงให้คนรู้จักใช่ไหม
AMan Fa: งั้นคุณเรียกผมว่าฟาแล้วกัน
_________________________________________________________________________________________________
จบไปอีกตอนแล้ว เฮ้!
อ่านแล้วก็เม้นหน่อยก็ได้
(เผื่อมีพิมพ์ผิด)
บอกตรงๆเลยว่าตอนนี้เริ่มคิดไม่ออกแล้ว
เนื่องจากแนวนี่มันเก่ามาก(หนุ่มฮอต กับ เด็กเนิร์ด)
ยังไงก็ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะ
________________________________________________-
แก้สีตัวอักษร
ความคิดเห็น