ที่รักนอกระบบ

ลำดับตอนที่ #3 : การเผชิญหน้า

            ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน แต่ที่ฉันพอรู้และสัมผัสได้คือ รอบๆตัวฉันมีรังสีอำมหิตอยู่เต็มไปหมดและชีวิตของฉันต่อจากนี้ไปจะต้องเจออะไรอีกนะ ฉันค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ และพบว่าที่นี่มันไม่ใช่ที่ที่ฉันคุ้นตาเลยแม้แต่น้อย

            “นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!!!”ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนกว้างขนาดคิงไซส์ เดินไปรอบๆห้องสีขาวสะอาดตาที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงเต็มห้อง ทำให้ห้องนี้ดูหรู จนฉันไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือไปแตะเพราะกลัวมันจะเสียหาย

            “พี่แอมป์!!!” นี่ฉันมาอยู่ที่ไหนกัน แล้วที่บ้านฉันเป็นยังไงบ้าง แล้วพี่แอมป์ล่ะ ฉันเห็นเขาโดนยิง ฉันจะอยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าที่นี่มันที่ไหน ฉันเห็นโทรศัพท์ ฉันรีบวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงนอนขึ้นมาแล้วกดโทรหาแม่ทันที

ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดดด

            “ณดาพูดค่ะ”

            “แม่คะๆๆๆนี่อันเองนะคะ แม่ช่วยอันด้วยนะ อันกลัว!!!”ทันทีที่ได้ยินเสียงแม่รับสายฉันก็รีบพูดเหมือนกลัวจะมีใครเขาแย่งพูด

            “แล้วอันอยู่ที่ไหนล่ะ อันเป็นยังไงบ้าง อันบอกแม่มาว่าอันอยู่ที่ไหน”

            “อัน ตอนนี้อันอยู่ที่…”ฉันพูดไม่ทันจบโทรศัพท์ก็ถูกแย่งไปจากผู้ชายตัวสูงที่ฉันเห็นว่าเขานั่นเองที่เป็นคนยิงพี่แอมป์

            “อยู่ที่คุโรอิทาวน์ ผู้หญิงคนนี้ปลอดภัยดี คุณไม่ต้องห่วง”ทันทีพี่พูดจบเขาก็กดวางสายแล้วโยนโทรศัพท์ออกไปไกลทันที เขาพยายามเดินเข้ามาใกล้ฉัน และฉันก็พยายามถอยหนีเขาทุกหนทาง ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงได้เกลียดผู้ชายคนนี้ตั้งแต่พบหน้าและที่ฉันเกลียดมากไปกว่านั้นคือการกระทำอันไร้จิตใจของเขา ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายที่จัดได้ว่าดูดีไร้ที่ติของผู้คนที่ได้พบเห็น ไม่ว่าจะเป็นดวงตาเรียวยาวสีดำสนิท จมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเป็นกระจับ ใบหน้าเรียวได้รูป ซึ่งดูยังก็ไม่เหมือนเป็นคนไทยโดยสายเลือด ทั้งหมดนี้ที่รวมเป็นตัวเขา ถึงแม้ใครก็ตามที่ต่างหลงใหลได้ปลื้มกับมัน แต่ฉันกลับเห็นว่ามันน่ารังเกียจและขยะแขยงสิ้นดี แค่มองภายนอกฉันก็รับรู้ได้ว่าข้างในจิตใจเขามันสกปรกโสมมแค่ไหน

            “มองหน้าฉันแบบนั้นทำไม” ร่างสูงหรี่ตามองฉันอย่างสงสัย

            “คิดว่าฉันอยากจะมองหน้านายมากหรือไง ฉันขยะแขยงนายจนแทบจะอ้วก แต่ที่ฉันมองหน้านาย เพราะฉันจะบอกให้นายรู้เอาไว้ว่าฉันไม่เคยกลัวนาย และฉันจะหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้”

            “ถ้าเธอคิดว่าการออกไปจากคุโรอิทาวน์มันง่ายเหมือนออกจากบ้านไปช็อปปิ้งก็เอาสิ”

เขาพูดพร้อมกับจับแขนฉันไว้แน่น ฉันพยายามจะสะบัดแขนให้หลุดจากการจับกุมของเขา แต่ก็ยิ่งเหมือนทำให้เขาจับมันแน่นมากไปกว่าเดิมเท่านั้น

            “ฉันไม่มีวันที่จะทนอยู่กับผู้ชายที่จะฆ่าสามีฉันหรอกนะ ต่อให้ต้องเหลือแค่วิญญาณ ฉันก็จะออกไปจากที่นี่”

            “งั้นเหรอ เธอคิดว่าการที่เธอได้เข้ามาอยู่ที่นี่มันจะทำให้เธอตายเร็วขึ้นงั้นเหรอ จำใส่สมองของเธอไว้ว่าฉันไม่มีทางที่จะปล่อยให้เธอตายง่ายๆ นั่นไม่ใช่เพราะฉันห่วงนะ แต่เพราะเธอยังต้องใช้หนี้ฉันต่างหาก” ทันทีที่พูดจบเขาก็รีบสาวเท้าออกไปนอกห้องพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ฉันได้แต่ทรุดตัวนั่งอยู่ข้างๆเตียงอย่างคนที่หมดอาลัยตายอยาก เมื่อเช้าฉันยังเป็นเจ้าสาวอยู่เลย แต่แค่ไม่เท่าไหร่ ผู้ชายคนนี้กลับพรากความสุขไปจากฉันและเป็นคนที่ยิงสามีฉันต่อหน้าต่อตา ฉันไม่มีวันที่จะดีกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด ฉันจะจองล้างจองผลาญเขาตลอดไป

ก๊อกๆๆๆ

            เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับหญิงวัยกลางคนรูปร่างเจ้าเนื้อเดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าใส่เสื้อผ้า

            “เสื้อผ้าค่ะคุณผู้หญิง เปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะนะคะ ชุดแต่งงานนี้คงไม่เหมาะที่จะใส่นอนมั้งคะ”ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร นั่นก็ยิ่งทำให้ฉันคิดถึงแม่มากขึ้นจนต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้งหนึ่งอย่างอดไม่ได้

            “เอาออกไปเถอะค่ะ ฉันมาชุดนี้ฉันก็ต้องใส่ชุดนี้ ขอบคุณมากนะคะ”

            “เรียกป้าว่า ป้ามณีก็ได้นะคะคุณผู้หญิง อยู่ที่นี่ไม่ต้องกลัวนะคะ ไม่มีใครทำอะไรคุณได้ค่ะ ที่นี่เป็นบ้านของนายท่านจิน ไม่มีใครเข้ามาได้ค่ะ”ป้ามณียังคงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ฉันได้นั่งนิ่งๆโดยปราศจากอารมณ์ใดใดทั้งนั้น

            “ถ้าป้ารู้ว่าฉันมาที่นี่ยังไง ป้าคงจะเข้าใจฉันกว่านี้ ฉันถึงผู้ชายคนเมื่อกี๊จับตัวมาในวันแต่งงานของฉันเองและเขายังยิงสามีของฉันด้วย ถ้าป้าเจอเหมือนฉัน ป้าคงจะเข้าใจ”

            “ทำไมป้าจะไม่เข้าใจคุณล่ะคะ เมื่อก่อนตอนสมัยป้ายังสาวๆป้าก็เจอเหตุการณ์มาไม่ต่างจากคุณ เพราะอย่างนี้นายท่านจินถึงได้ให้ป้ามาดูแลคุณไงล่ะคะ”ป้ามณียังยิ้มเหมือนเดิม

            “ผู้ชายคนเมื่อกี๊เขาเป็นใครคะป้า”

            “ก็นายท่านจินยังไงล่ะคะ ท่านเป็นเจ้าของที่นี่และเป็นเจ้าชีวิตของทุกคนที่นี่ค่ะ นายท่านจิน หรือ ฮิมุระ คันริว”

ฮิมุระ คันริวเหรอ เหมือนชื่อนี้มันจะคุ้นๆนะ เหมือนฉันเคยได้ยินผ่านหูมาบ้าง ฮิมุระ คันริว จะใช่คนเดียวกับผู้มีอำนาจใต้ดิน ที่แม้แต่นายตำรวจแนวหน้าของประเทศยังต้องยอมให้เขาทำอะไรได้ดั่งเป็นเจ้าของประเทศโดยไม่มีการจับกุมอะไรทั้งนั้น  ถ้าใช่ นอกจากนั้นเขายังเป็นเจ้าพ่อคาสิโนแถวหน้าของเอเชียรองจากมาเก๊า บ่อนคาสิโนครบวงจรที่มีราชการเป็นหุ้นส่วนรวมอยู่นับไม่ถ้วน และเขาคือทายาทรุ่นที่9ของตระกูลซามูไรที่มีความโหดเหี้ยมของญี่ปุ่นอีกด้วย ฮิมุระ คันริว

“คุณคะ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะ จะได้ลงไปทานข้าว เดี๋ยวนายจะรอนานนะคะ”ป้ามณีบอกพร้อมกับยื่นเสื้อผ้าให้ฉัน ฉันเดินเข้าห้องน้ำอย่างเชื่องช้าเหมือนคนไม่มีจิตวิญญาณ ฉันได้แต่มองหน้าตัวเองผ่านกระจกที่แขวนอยู่เหนืออ่างล้างหน้า พร้อมกับคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนเกินไป

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จฉันก็หลบมานั่งอยู่ระเบียงห้องเงียบๆ จะให้ฉันทำยังไงได้ ตอนนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น ป่านนี้ไม่รู้ว่าพี่แอมป์จะเป็นยังไงบ้าง

“ทำไมเธอไม่ลงไปกินข้าว เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้ปล่อยให้ฉันรอ มันดีแค่ไหนที่ฉันอุตส่าห์ให้เกียรติเธอร่วมโต๊ะด้วยขนาดนี้” จินตะคอกพร้อมฉุดกระชากแขนฉัน ทำให้ตัวฉันต้องลุกขึ้นตามแรงกระชากของเขา

“ฉันไม่ได้ต้องการการให้เกียรติจากผู้ชายจิตใจสกปรกอย่างนาย”ฉันพูดพร้อมกับจ้องหน้าเขาอย่างไร้ความเกรงกลัวใดใด

“ดี๊ ในเมื่อเธอไม่ได้ต้องการเกียรติที่ฉันจะพอมีให้เธอบ้าง ต่อไปฉันก็จะไม่ให้เกียรติเธอเหมือนกัน”จินพูดพร้อมดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ๆจนถึงฉันแนบชิดกับเขา ซ้ำร้ายเขายังกอดฉันไว้แน่นอีกด้วย ยิ่งฉันดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่นเท่านั้น พลันเขาก็โน้มหน้าลงมาจนจมูกจะชิดหน้าฉันอยู่แล้ว

“นะ นะนายจะทำอะไรน่ะ”

“คำถามนางเอก ฉันรู้ว่าเธอไม่โง่จนไม่รู้ว่าผู้ชายกับผู้หญิงที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้จะทำอะไรกัน”

“อย่าทำอะไรเลยนะ ฉันแต่งงานแล้ว ฉันมีสามีแล้ว”

“ฉันสนเหรอ เธอทำให้ฉันหิว และเธอทำให้ฉันต้องอดข้าวมื้อนี้”จินพูดพร้อมกับลากจมูกลงไปที่ต้นคอของฉัน

“ถ้าหิวนายก็ไปกินสิ มายุ่งกับฉันทำไม ฉันเกลียดนาย”

“ดูสิว่าเธอจะบอกว่าเกลียดฉันไปได้อีกซักกี่น้ำ ถ้าฉันจะกินเธอ”