ที่รักนอกระบบ

ลำดับตอนที่ #1 : วิวาห์ฟ้าผ่า

ณ ห้องนอนเล็กๆ
   ในที่สุดอันดาคนนี้ก็ได้ใส่ชุดแต่งงานกับคนอื่นเขาซักที หลังจากที่ผ่าด่านว่าที่แม่สามีที่ขัดขวางมาตลอด 5 ปี ได้อย่างสำเร็จ ใครจะรู้ล่ะ กว่าฉันจะผ่านมาถึงวันนี้ได้ ฉันจะต้องเสียน้ำตาให้กับผู้หญิงแก่ๆตัวอ้วนๆคนนั้นไปมากมายเท่าไหร่ แต่ก็นะ ลูกชายเขาก็เป็นคนที่ฉันรักมากซะขนาดนั้น แถมยังรวยเวอร์อีกต่างหาก ใครล่ะยอมให้หลุดมือ ฉันไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงินนะ แต่ทำไงได้ก็ชีวิตฉันตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยได้สัมผัสกับคำว่าสุขสบายเลยนี่นา อย่างน้อยฉันก็ขอสบายบ้างเถอะน่า
  "อัน เป็นอะไรลูก ยิ้มที่มุมปากแบบนี้ คิดอะไรแผลงๆอยู่ใช่มั๊ย?" แม่เอ่ยขึ้นทำให้ฉันถึงกับสะดุ้งตกใจอยู่ไม่น้อย
  "เปล่าค่ะแม่ อันแค่คิดในใจเล่นๆน่ะค่ะ เมื่อวานอันยังเป็นเด็กตัวเล็กที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลย อยู่ดีๆวันนี้อันจะต้องแต่งงานซะแล้ว ตลกนะคะแม่" 
  "จ้า ถ้าอย่างนั้นก็เตรียมตัวลงไปข้างล่างกันเถอะลูก อีกหน่อยทางเจ้าบ่าวเขาจะมากันแล้ว" แม่ยิ้มพลางกับปัดปอยผมออกจากใบหน้าของฉัน งานแต่งงานของฉัน ก็อย่างที่พูดว่าฉันไม่ค่อยจะเป็นคนที่ว่าที่แม่สามีปลื้มซักเท่าไหร่ จึงถูกจัดขึ้นที่บ้านเล็กๆท่ามกลางแมกไม้นานาพันธุ์ของฉันเอง และแขกที่ถูกเชิญมางานแต่งงานของฉัน ก็ไม่ถึงยี่สิบคนด้วยซ้ำ มีแค่คนที่สนิทจริงๆ ฝ่ายฉันถึงมีแค่ คุณตา คุณยาย คุณลุง แล้วก็แม่ของฉันเท่านั้น ส่วนพ่อนะเหรอ เขาไม่ได้เสียแล้วหรอกนะ แต่ตอนนี้เขาคงแต่งงานมีครอบครัวใหม่และมีความสุขไปแล้วล่ะ ฉันไม่เคยเจอหน้าเขาด้วยซ้ำ แต่ช่างเถอะ วันนี้ควรเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดวันหนึ่ง
  "ยัยอัน มัวทำอะไรอยู่ นี่มันจะถึงฤกษ์อยู่แล้วน๊า" เสียงคุณยายดังขึ้นมาจากหน้าประตู ทำให้ฉันต้องออกจากพะวังสู่สภาวะปกติอีกครั้ง
  "ค่ะยาย อันกำลังจะเสร็จแล้วค่ะ ฝ่ายนั้นเขามาแล้วเหรอคะ"
  "มาแล้วล่ะ มากันแค่ 4 คน ครอบครัวเขานั่นแหละ" 
  "งั้นยายลงไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวอันตามลงไปค่ะ"
  "รีบๆตามยายลงมาล่ะ" คุณยายพร้อมพร้อมกับหมุนตัวเดินออกจากห้องไป เหอะ มากันแค่ 4คนเนี่ยนะ อย่างว่าล่ะนะ ฉันมันไม่ใช่คนที่ยายป้านั่นอยากให้มาเป็นลูกสะใภ้นี่ คอยดูคืนนี้จะได้เจอฤทธิ์ฉันบ้าง จะเอาให้เข็ดเลย คุณแม่ผัวที่รัก
  
ฉันเดินลงมาจากชั้นสอง เพื่อเข้าสู่งานเเต่งงานเล็กๆของตัวเอง รู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยกับการใส่ชุดไทยย้อนยุคแบบนี้ ว่าแต่เจ้าบ่าวของฉันจะตะลึงตอนที่เจอหน้าฉันมั๊ยนะ ทันทีที่ฉันก้าวขาเข้าไปนั่งใกล้ๆ พี่แอมป์ ว่าที่สามีของฉัน ว่าที่คุณแม่ผัวตัวดี ก็เริ่มทำสีหน้าไม่พอใจใส่ฉันทันทีที่เห็นว่าฉันปล่อยให้ต้องนั่งรอ ถ้าไม่เห็นแก่ว่าพี่แอมป์เป็นผู้ชายที่เข้าใจฉันที่สุด ฉันก็ไม่เอาหรอก 
  "สวมแหวนสิแอมป์ จะได้รีบๆเสร็จ แม่จะได้รีบกลับบ้าน ร้อน" พี่แอมป์สวมแหวนให้ฉัน จากนั้นฉันก็สวมแหวนให้เขา
  "งั้นก็สวมแหวนแล้ว ก็ถือว่าเสร็จสิ้นนะคะ เชิญคุณแม่กลับเลยเถอะค่ะ" ฉันพูดขึ้นแทรกทันที รู้ตัวนะว่าที่ฉันพูดออกไปอาจดูเหมือนเป็นคนก้าวร้าว แต่ฉันก็ทนกับผู้หญิงที่ไม่ให้เกียรติครอบครัวฉัน ไม่ให้เกียรติคุณตาคุณยายฉัน ซึ่งท่านก็อายุมากแล้ว แบบนี้
  "ยัง" เสียงเข้มดังขึ้น พร้อมๆกับมีชายนิรนามอีกห้าคนเดินมาขนาบข้างเขาไว้ 
  "พวกคุณเป็นใคร" ฉันถามขึ้นเสียงดัง กล้าดียังไงมาพังงานแต่งงานฉัน
  "เป็นเจ้าหนี้เธอไงล่ะ สาวน้อย" 
  "เจ้าหนี้" ทุกคนในบ้าน รวมทั้งฉันตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน