- - รักคนธรรมดาของคน(ไม่)ธรรมดา *_*

ลำดับตอนที่ #1 : set 1 นมเย็น=0=100%

Set 1

 

"คุณป่าน คุณป่านค่ะ คุณป่าน"

 
เสียงยัยนวยนาด(พ่อแม่ช่างรังแกเธอจริงๆนะ ยัยบ้า) ตะโกนปาวๆราวกับกลัวไม่รู้ว่าพูดได้ เออรู้ รู้ว่าพูดได้เงียบหน่อยได้มั่ย

"มีอะไร"  

"คือคุณศศิปากรมาขอพบค่ะ ให้เข้ามาเลยหรือว่าไงค่ะ"

 อีตานี้อีกแล้วTTOTTหมอนี้คือคนที่คุณแม่เลี้ยงเลือกมาให้ฉัน เกาะติดฉันราวกับหมากฝรั่งติดรองเท้าหน้าตาก็คล้ายเต้าหูถูกเหยียบ - - แม่ช่างรักฉันจริงเล้ย (กัดฟันพูดนะ)

"บอกเค้าว่าฉันจะออกไปข้างนอกไม่ต้องเข้ามา" - -

"แต่วันนี้คุณป่านไม่มีนัดนะ คะจะไปไหน" เอะยัยนี้ จะมารู้ดีแทนฉันได้ไง

ไม่มีนัดก็ออกไปได้ ไปที่ไหนก็ที่ไม่มีตาทึ่มนั่น-*-

"ไปไหน ไปกับใครทำไมฉันต้องรายงานเธอด้วยเธอเป็นใครงั่นเหรอ"

"เอ่อ...ขอโทษค่ะ(._.)" เสียอารมณ์จริงเลย พอมีชื่อตานั่นทีไปเป็นต้องเดือด

 "ช่างเถอะ" รีบไปดีกว่าก่อนอีตาทึ่มนั่นจะขึ้นมาขนาดไม่เห็นหน้ายังรู้สึกเกลียดขนาดนี้ถ้าเห็นมีหวัง กินข้าวไม่ลงแน่นๆ

เมื่อสอดส่องตามทางเดินลานจอดรถแล้วไม่มีวี่แววอีตานั่น ฉันก็รีบวิ่งมาขึ้นรถ ย้ำ วิ่งนะวิ่ง วิ่งจริงๆคุณเคยวิ่งหนีใครเพื่อขึ้นรถตัวเองรึเปล่า ฉันว่าคงไม่ แต่อยากบอกว่ามันช่างระทึกดีจริงๆ ให้ตายสิTT_TT ทำไมฉันต้องทำอย่างงี้นะเหรอ

ก็เพราะอีตานั่น เคยแอบมาหลบอยู่ข้างรถฉันเพื่อเซอร์ไพร์ ขอบอก พระเจ้าค่ะมันเซอร์ไพร์มากเซอร์ไพร์ถึงขนาดได้เลือด เพราะฉันฟาดหมอนั่นด้วยความตกใจไปเต็มรักปากแตกเย็บ4เข็ม สม! เป็นไงอยากเซอร์ไพร์ แล้วยังมา นอนโรงบาล-*- เพื่อให้ฉันไปเฝ้า  
ชิไว้ใกล้ตายแล้วค่อยมาบอกเถอะยะแม่จะจัดงานปิดถนนให้7วัน7คืนเลย - -  
จะว่าไปแล้วก็ไม่รู้จะไปไหน ช่างเถอะไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยคิดดีกว่า

ร้านนี้นี้ชื่อร้านโอไอซิส ชื่อ เหมือนกับบรรยากาส ร้านโคตรๆดงดิบ เอ้ยชุ่มชื้น

รับนี้เป็นร้านเงียบ สบายๆอาหารอร่อย เหมาะกับคนที่ใช่ชีวิตอยู่กับความวุ่นวายอย่างฉันจริงๆ - - เป็นไปได้ถ้าตาปัต น้องชายตัวแสบฉันเรียนจบ ฉันคิดว่าจะยกหน้าที่ฉันให้มันแล้ว อบพยบไปอยู่ดอยมันสะเลยไปอยู่กับธรรมชาติที่ฉันถวิลามาเนินนานชีวิตที่แสนสงบไม่มีประชุมไม่มีเสียงโทรศัพท์ไม่มีงานให้ปวดหัวไม่มีไอ้เต้าหูค่อยตาม ชีวิตคงวิเศษสุดๆแต่มันคงเป็นแบบนั่นไม่ได้ -*-เพราะไอ้ปัตมันรู้ดีว่าถ้ามันจบงานทุกอย่างจะรั้งมันไว้ให้ตายสิเพราะงี้ฉันถึงได้รอให้มันจบปริญญาเอกเพราะมันจะไม่มีข้ออ้างแล้ว555 
 
อะ ถึงแล้วคนน้อยดีจัง ฉันอยากจะรู้จริงๆ ทำไม่คนที่มากินข้าวร้านนี้มันถึงน้อยนัก อาหารอร่อย 
บรรยากาศเยี่ยม(ติดที่ดิบไปหน่อย ถ้าตกดึกนิดๆนะคงจะตบยุ่งกันสนั่น- -)
พนักงานดูดี(ดูดีๆแล้วไม่ใช่คน ล้อเล่นค้า) แต่ทุกครั่งทีฉันมาร้านนี้มีคนอยู่แค่3-4โต๊ะเอง



"เปอร์ เปอร์ได้ยินเรามั่ย เราบอกว่าเราเลิกกันเถอะ"   ตอนนี้สิ่งที่อยู่ข้างหน้าผมคือ ผู้หญิงที่จิตใจโลเล คิดจะมาก็มาคิดจะไปก็ไปแล้วมานั่งย้ำให้รั้ง- -ทำไม ไม่เข้าใจจริงๆ

"อืม  ได้ยิน แล้วไง มีอะไรอีกมั่ยเราเบื่อแล้วแป้ง แป้งรับไปเถอะเดียวคนอื่นจะรอนาน"  แป้งทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ 
ผมต้องเจ็บไม่ใช่เหรอที่ถูกบอกเลิก แล้วทำไมแป้งมาเจ็บแทนหละสงสัยเจ็บจนชิน
 
"แป้งอย่าร้องดีกว่า รู้ไม่เหรอเหรอว่าผมไม่ชอบ" 

สิ่งที่ผมเกลียดคือน้ำตาผู้หญิงไม่รู้ทำมั่ย มันรู้สึกเย่เหมือนตัวเองทำอะไรผิดเฮ้อให้ตายสิ
พอเห็นแบบนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะรั่งตัวเธอเข้ามา

"ฮึ...  ฮึก... ก็ได้ค่ะแป้งจะไม่ร้อง" เสียงอู้อีแนบอกผมให้ตาย ผมก็คนนะอย่าทำร้ายกันทางอ้อมสิ
"แป้ง เราว่าแป้งรีบไปเถอะเดียว ม่านจะรอนาน" แป้งผลักผมออกแล้วมองหน้า ด้วยสายตาบ้างอย่างที่ผมไม่เข้าใจ

"เปอร์! นี้เปอร์ไม่เข้าใจเราเหรอ" อ้าวเวรแล้วผมจะไปตรัสรู้ได้ไงเราไม่ใช่พระพุทธนะแป้ง แป้งคิดอะไรเราจะรู้มั่ย

"ไม่รู้เราไม่รู้.."   ผมยังพูไม่จบดีแป้งก็วิ่งออกไป =  =  จะบ้าตายงงกับผู้หญิงคนนี้จัง

อ้าวนั่นมันของแป้ง เฮ้อเดียวก็ใช่มาเป็นข้ออ้าง