Ending [ทำมือ] MONSTER' N DIRTY สัมพันธ์อสูร

ลำดับตอนที่ #2 : MONSTER' N DIRTY สัมพันธ์ครั้งที่ 01 [199%]

สัมพันธ์ครั้งที่ 01

[ผู้ชายจิตป่วย]

               เกร้ง...

        อ่า... ล็อกหรือไม่ล็อก?

        ผมขมวดคิ้วพลางเอียงคออย่างครุ่นคิด ระหว่างนั้นก็หลุบตามองกุญแจข้อมือขนาดเขื่องที่ตัวเองถือไว้สลับมองร่างบางของเอื้องขวัญบนเตียงซึ่งยังคงหมดสติไม่รู้เรื่องรู้ราว

        ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมยัยนั่นถึงมาอยู่ที่นี่...

        “เพราะนอกจากเธอแล้ว...”

      กึก!

        ผมจำได้ว่าสิ้นคำสารภาพ ยัยเด็กอวดดีนั่นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้และใช้คมฟันงับใบหูผมอย่างแรง มันแรงมากจนได้ยินเสียงของเนื้อ...

        ยัยหมาบ้าทำผมเลือดออก ต่างหูราคาสองพันที่ผมใส่ก็โดนคมฟันเกี่ยวหลุดจนกระเด็นตกลงไปในท่อระบายน้ำโสโครก

        อา ไม่ได้เสียดายหรอก แต่กลิ่นเลือดทำให้ผมเดือดอยู่ไม่น้อย 

        ในช่วงเวลานั้นผมจึงสั่งสอนเอื้องขวัญด้วยวิธีของตัวเอง 

               "อื้อ!!!"

        จูบเหรอ... ก็คลับคล้ายคลับคลา

แต่สำหรับผมการใช้ริมฝีปากกระแทกลงไปด้วยความรุนแรงระดับนั้น ใช้คำว่า ‘บดขยี้’ น่าจะเหมาะกว่า ผมยังจำวินาทีที่ไรฟันของเรากระทบกันได้อย่างดิบดี ไหนจะกลิ่นเลือดของเราสองคนที่ซึมซ่านผ่านปลายลิ้นนี่ด้วย

นั่นเป็นแค่บทลงโทษขั้นเบสิก...

        ของจริงยังไม่ทันได้เริ่ม ยัยนั่นก็ตัวสั่น หอบหายใจจะเป็นจะตายก่อนหมดสติไปพร้อมกับเนื้อตัวที่ร้อนรุ่มด้วยพิษไข้ เมื่อวานโง่เดินตากฝนเองไม่ใช่เหรอ สมควรไหมล่ะนั่น 

               โอ๊ะ ลืมตัว

        ความแตกซะแล้ว แย่จัง...

อันที่จริง... ผมกลับมามีบทบาทในวงจรชีวิตยัยนี่อีกครั้งราวๆ สองอาทิตย์เห็นจะได้แล้ว เพียงแค่หลบอยู่ในเงามืดไม่ให้เจ้าตัวรับรู้ก็เท่านั้น

เพราะครั้งนี้ผมมีจุดประสงค์ที่เด่นชัด การทิ้งเอื้องขวัญไว้ตรงนั้นจึงไม่ใช่ทางเลือกที่ผมต้องการ สุดท้ายจึงหิ้วยัยนั่นขึ้นรถมาด้วย แต่ก็นะ... เพราะกลัวยัยเด็กแสบตื่นขึ้นมาแผลงฤทธิ์ ผมจึงจับมัดข้อมือ หาผ้ามาพันรอบดวงตาก่อนจับยัดไว้ท้ายรถ

เชื่อเถอะว่าตอนนั้นผมนึกสนุกแบบสุดๆ มีความคิดแผลงๆ นับร้อยพันสั่งให้ผมทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ อย่างเช่น... ขับรถออกนอกเมืองซึ่งค่อนข้างจะเปลี่ยวและไร้ผู้คน ทว่าสุดท้ายผมก็วกกลับมา... พายัยนั่นมาคอนโดฯ ของตัวเอง

ผมถอดเสื้อผ้ายัยนั่นออกทุกชิ้น ไม่เหลือติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว แล้วอย่าคิดว่าผมจะหาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนป่วยล่ะ 

ก็แค่จับโยนลงอ่างพอให้ตัวเปียกแล้วพามาบนเตียงเหมือนเดิม และมันก็จบตรงที่ผมสับสนว่าควรล็อกข้อมือยัยนี่ไว้ดีไหม

ล็อกดีไหมน้า... อิๆ

ผมยังคงชั่งใจและยืนอยู่จุดเดิมขณะที่สายตาเปลี่ยนมาโฟกัสร่างบางบนเตียงนุ่ม เอื้องขวัญเวอร์ชันโตเต็มวัยนี่มัน ‘น่ากิน’ ชะมัด... แต่ใช้คำว่า ‘น่าเอา’ ก็คงเป็นการแสดงเจตนารมณ์ที่ชัดเจนกว่า

อืม... น่าเอา

เมื่อความคิดอกุศลโฉบเข้ามาในหัว สายตาของผมก็เคลื่อนต่ำลงมายังไหปลาร้าลึกที่เคยฝากร่องรอย รวมถึงหัวไหล่มนที่เคยสัมผัสเมื่อยัยนั่นยังเป็นเพียงเด็กมอ.ปลาย

เชื่อเถอะว่าเนินอกอวบอิ่มซึ่งกำลังกระเพื่อมไหวตามการหายใจเข้าออกทำเอาผมสติหลุดไปพักหนึ่ง

อา มึงจะมารู้สึกกับผู้หญิงที่ตัวเองเคยบอกว่าน่ารังเกียจไม่ได้นะไอ้เต

ผมไม่เคยมีเซ็กซ์กับผู้หญิงคนเดิมมากกว่าสองครั้ง นั่นสิ ผมกลายเป็นผู้ชายสำส่อนไปแล้ว แต่ทำไงได้... กระดิกนิ้วสองที ผู้หญิงหุ่นเอ็กซ์ก็พร้อมใจกันกรูเข้ามาหาผมจนฝุ่นตลบ ปฏิเสธไปก็เสียมารยาทแย่

จะมีก็แต่ยัยเด็กตรงหน้าที่ใช้วิธีไหนก็รั้นแต่จะหนี ดั้นด้นจะไปให้ได้...

“...แกกลับมาทำไม!” ผมหลุดจากความคิดเมื่อเสียงหวานที่เต็มไปด้วยความแข็งกร้าวตวาดขึ้นมา ยัยนั่นยังหลับอยู่ แต่การกลับมาของผมคงทำให้เจ้าตัวเก็บเอาไปฝันเลยมั้ง

เอ๊ะ หรือฝันถึงผมทุกคืนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนะ? 

“อิๆ” ผมหัวเราะคิกคักก่อนก้าวเท้าเข้าไปหาร่างบางที่เริ่มตัวสั่น กระสับกระส่ายเหงื่อแตกพลั่กประหนึ่งว่ากำลังโดนความฝันตามฆ่า

ใช้เวลาไม่นานผมก็ขึ้นมานั่งย่องๆ ข้างๆ ยัยเด็กปากดี การยุบตัวของฟูกทำให้เอื้องขวัญขยุ้มมือกับหมอนแน่น ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ผมเอียงคออีกครั้ง... ใช้ปลายนิ้วแข็งกระด้างปัดปอยผมที่ปรกใบหน้าออกไป ไม่แน่ใจว่าผิวหนังของยัยนั่นร้อนผ่าวหรือนิ้วของผมเย็นเฉียบมากเกินไป วินาทีที่สัมผัส ผมจึงรู้สึกถึงความต่าง และความต่างนั้นทำให้เอื้องขวัญสะดุ้งโหยง

“อย่ามายุ่งกับฉัน...” ยัยนั่นพึมพำเสียงพร่าทั้งๆ ที่ยังหลับตา ยกมือสะเปะสะปะจนสัมผัสโดนริมฝีปาก ผมเลยใช้จังหวะนั่นงับปลายนิ้วร้อนผ่าวเอาไว้และขบเบาๆ

“กำลังหิวอยู่นะ อยู่นิ่งๆ ดีกว่า” ผมกระซิบผ่านช่องว่างของริมฝีปาก... จากการงับเพียงเบาๆ มันได้กลายมาเป็นการ ‘ดูด’ จนรสชาติหวานแปร่งๆ ซึมผ่านปลายลิ้น

“อ๊ะ... อะไรน่ะ กะ แก!!” คิดไว้ไม่มีผิดว่าการกระทำของผมทำให้เอื้องขวัญสะดุ้งตื่น และสิ่งแรกที่ยัยนั่นทำคือดีดตัวออกห่าง ตวาดใส่หน้าผมอย่างเดือดดาล

ผมยิ้มมุมปากขณะมองสภาพของเอื้องขวัญ ยัยนั่นมีท่าทีแตกตื่นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งกลัว ทั้งตกใจ ผมไม่ใช่ผีนะ โอเวอร์แอคติงไปได้ โถ่...

“ถอยอีกนิดระวังตีลังกาตกเตียงนะครับ” ยัยนั่นกระเถิบถอยจนติดขอบเตียง อีกนิดจะตกแล้ว

“แกพาฉันมาที่นี่ทำไม!” เอื้องขวัญไม่สนใจคำพูดผม แต่มีท่าทีหวาดผวาอย่างหนักเมื่อเห็นว่าสถานที่แห่งนี้คือคอนโดฯ ของผมเอง

“จำได้ด้วยเหรอ...” ผมถามจนเอื้องขวัญเงียบไป แววตาแสดงออกว่ากำลังนึกถึงเรื่องในอดีต

ที่นี่คือนรกสำหรับเอื้องขวัญ แต่เป็นสวรรค์ของผม

“...ฉะ ฉันจะออกไปจากที่นี่” เงียบได้เพียงครู่สั้นๆ ยัยนั่นก็พยายามลุกขึ้น หาทางออกอย่างร้อนรน “เสื้อผ้าล่ะ เสื้อผ้า...” แต่เมื่อเห็นว่าทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีสิ่งใดปกปิด ยัยนั่นก็สะอื้น ยกมือปิดบังตัวเองอย่างน่าสงสาร

“หนีไปสิ ถ้าหนีได้” ผมคว้ากุญแจข้อมือติดมาด้วยพร้อมก้าวลงจากเตียง เอื้องขวัญส่ายหน้าไปมาขณะที่แผ่นหลังเปล่าเปลือยแนบติดกับบานประตู

“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน! ไอ้นรกส่งมาเกิด...” โอ๊ะ เจ็บจึกๆ

“ไม่เอาสิเด็กดี ถ้าทำตัวน่ารักๆ ฉันจะปรานีเธอ” ผมเข้าไปประชิดตัวเอื้องขวัญได้สำเร็จ อีกครั้งที่ผมเห็นถึงความต่างของส่วนสูงระหว่างเรา ผมสูงร้อยแปดสิบกว่าๆ ส่วนยัยนี่...น่าจะร้อยหกสิบต้นๆ

เตี้ยม่อต้อดีจังเลย กะทัดรัดน่าพกพา... แต่คงไม่พออิ่มเท่าไหร่

ครืด...

ทว่าไม่ทันที่เอื้องขวัญจะทันได้ง้างปากตอบโต้ แรงสั่นเตือนของวัตถุสื่อสารบนหัวเตียงก็ทำให้ยัยนั่นหันขวับกลับไปเหมือนเจอประตูสวรรค์ และใช่ โทรศัพท์มือถือดังกล่าวเป็นของเอื้องขวัญเองนั่นล่ะ

ก่อนหน้านี้ผมเสียมารยาทเอาออกมาดู เบอร์ที่ยัยนั่นเมมเอาไว้มีแค่สามเบอร์

หนึ่ง...เบอร์ตำรวจ

สอง...เบอร์โรงพยาบาล

สาม...เบอร์ของไอ้เวรตัวหนึ่งที่ชื่อตะวัน

อาทิตย์ก่อนผมให้ลูกน้องตามสืบจนรู้ว่าไอ้ห่าตะวันเป็นผู้จัดการร้านอาหารกึ่งผับที่เธอทำงานอยู่ เห็นว่ากำลังกุ๊กกิ๊กกันด้วย ท่าทางมีฐานะ เป็นคนใจดี อบอุ่น มีความเป็นผู้ใหญ่

แล้วเชื่อเหอะว่าไอ้คนที่โทรเข้ามาต้องเป็นมัน เซ้นส์ผมแรง

พลั่ก!

เอื้องขวัญผลักอกผมอย่างแรงหมายจะวิ่งไปรับโทรศัพท์ แต่ผมใช้ท่อนแขนข้างหนึ่งล็อกไหล่ยัยนั่นเอาไว้ ก่อนกระซิบข้างหูเป็นเชิงข่มขู่

“ที่นี่เป็นเขตของฉัน... ถ้าเธอทำตามใจตัวเอง อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” มากกว่าคำว่าบ้า มากกว่าคำว่าเอาแต่ใจ และมากกว่าคำว่าสารเลว... ผมเป็นได้ทั้งหมด

“คิดว่าฉันจะฟังคำขู่ของแกเหรอ!” เอื้องขวัญดิ้น ไม่สนใจว่าผมจะพูดยังไง แหม... เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม

แปะ...

“เชื่อฟังกันหน่อยคนดี... ” ขณะพูด มือข้างหนึ่งของผมก็แปะลงที่ขาอ่อนของร่างบาง ลากไปด้านหน้าจนเกือบถึงจุดกึ่งกลางของร่างกาย “จำไม่ได้เหรอว่าเวลาที่ฉันโกรธ ฉันจะปล้ำ...”

“...อ๊ะ”

“ถ้าไม่อยากโดนกระแทกจนจุกลุกไม่ไหว ก็ฟังที่พูดสักนิดนะครับ”

จบบทบรรยาย เตโช

คำขู่ของเขามันเย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจ ฉันตัวสั่นและเกร็งสะท้านไปในเวลาเดียวกันที่เขาใช้ปลายนิ้วแข็งกระด้างลูบไล้ขาอ่อนด้านในซึ่งใกล้กับจุดกึ่งกลางของร่างกาย

มันให้ความรู้สึกหมิ่นเหม่ น่ากลัว และทำให้ฉันหายใจไม่ออก

สิ่งที่เตโชเคยทำในอดีต... การถูกเขาข่มขืนในครั้งนั้นทำให้ฉันกลายเป็นคนกลัวเซ็กซ์

ฉันเคยดูซีรีย์ต่างชาติ แค่พระนางจูบกัน มีอะไรกันใต้ผ้าห่ม มองไม่เห็นเนื้อตัวเปล่าเปลือยฉันก็ยังหวาดผวาจนร้องไห้

เตโชทำให้ฉันเป็นแบบนี้ มันทำให้ฉันเป็นแบบนี้

มันคนเดียว...

“ยะ หยุดนะ!” ฉันตวาดเสียงสั่นและพยายามเอามือของมันออกจากร่างกายของตัวเอง ทว่าเตโชกลับใช้ลมหายใจร้อนผ่าวและน้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู

“เชื่อฟังคำสั่งฉันสิเด็กดี ไม่งั้นปล้ำนะ...” เชื่อเถอะว่าต่อให้เขาใช้น้ำเสียงชวนระทดระทวย แต่ฉันคนนี้รู้ดีที่สุดว่าสันดานของมันเป็นยังไง

“ทำไมฉันต้องฟังคำสั่งแก ฉันไม่ใช่ทาส...อ๊ะ” ฉันทำจะตอบโต้เพราะไม่อยากให้ตัวเองดูน่าสมเพช รู้ว่ามันได้เปรียบกว่า แต่มันก็ได้เปรียบฉันมาตั้งนานแล้ว ฉันจะสู้เพื่อตัวเองบ้างไม่ได้เหรอ

ทว่าก่อนฉันจะพูดจบประโยค เตโชก็ใช้ข้อนิ้วแข็งๆ ซึ่งสวมแหวนเงินทรงประหลาดลากมาแตะบริเวณจุดอ่อนไหวของร่างกาย ทำท่าจะดันมันเข้าไปข้างใน... ในขณะที่ฉันหนีบขาเอาไว้ไม่ให้มันทำตามอำเภอใจ

“ปากดีเหมือนเดิม แล้วตรงอื่นยังดีไหม ตรวจสอบหน่อยสิ”

“เตโช! ไม่เอา... ไอ้...” ฉันสะอึกสะอื้นเหมือนคนบ้าเมื่อบางสิ่งพยายามจะตรวจสอบร่างกายของฉันอย่างที่ปากว่า สัมผัสของมันยังดิบเถื่อนและหยาบคาย ซึ่งนั่นตอกย้ำภาพในวันวานจนฉันต้องกัดริมฝีปากตัวเองจนได้ยินเสียงของเนื้อ กลิ่นเลือดจางๆ ปะปนกับน้ำลายของฉัน ตัวฉันสั่นสะท้านจนควบคุมไม่ได้

ไม่เอาแล้วนะ...

“เอ๊ะ ชักจะไม่เหมือนเดิมแล้วสิ” เตโชหยุดเคลื่อนไหวนิ้วมือ เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้เพื่อสำรวจท่าทางของฉัน น้ำตาที่ไหลอาบแก้ม รวมถึงท่าทางที่ดูอ่อนแอลงทำให้มันขมวดคิ้ว ทำท่าแปลกใจเสียเต็มประดา

ฉันยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ฉันยังเป็นยัยเอื้องขวัญ แต่มัน... ทำให้ฉันเปลี่ยนไป!

“...ยะ อย่ามายุ่งกับฉัน อึก” ฉันสำลัก ความรู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ยิ่งทำให้ฉันหมดแรง

สาบานว่าถ้าฉันหลุดออกไปได้ ฉันจะแจ้งความทั้งเรื่องในอดีตและสิ่งที่เจออยู่ตอนนี้...

คดีข่มขืนร้ายแรงมาก และมันต้องตายสถานเดียว...

“ร้องไห้เป็นเด็กเลยเอื้องขวัญ น่ารักแปลกๆ เนอะเราอ่ะ”  

คำว่าน่ารักของเขา...โคตรน่าขยะแขยงสำหรับฉัน

“ฉันจะ...อึก แจ้งตำรวจ...” ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากในครั้งที่ไรหนวดจากปลายคางสากระคายครูดบริเวณหัวไหล่ แถมยังหายใจรดกันซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้นเหมือนกำลังสังเกตการณ์

“ตำรวจทำอะไรฉันไม่ได้ เธอก็รู้” เตโชกระซิบชิดผิวกาย มันทั้งร้อนและเย็นไปในคราวเดียวชวนขนลุก

สิ่งที่เขาพูด ไม่ใช่เพราะตำรวจทำอะไรเขาไม่ได้ แต่คนรวยๆ อย่างเขาใช้เงินปิดปากใครก็ได้ ทำชั่วแค่ไหนก็ไม่มีใครมองเห็น

สังคมเน่าเฟะมันก็แบบนี้... เงินสำคัญกว่าความยุติธรรมซะอีก!

“ฉันจะเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด แก...” ฉันยังไม่ยอมแพ้ ทว่าก่อนจะทันได้เอ่ยจบ เตโชก็อุ้มฉันด้วยท่อนแขนเพียงข้างเดียวแล้วเดินตรงไปยังเตียงนอนที่ฉันเพิ่งตะเกียกตะกายหนีมาเมื่อสักครู่นี้ “ฮึก ไม่เอา!” เมื่อเห็นเตียง... ฉันก็สะอื้นหนักถึงขั้นยกมือขยุ้มกับหัวไหล่หนาเป็นการระบาย

ถ้าต้องเจอแบบนั้นอีก ฉันขอตายดีกว่า

“โอ๋ เด็กน้อย... สะอึกสะอื้นใหญ่เลย ใจละลายนะเนี่ย” น้ำเสียงขี้เล่นทว่าอาบยาพิษกระซิบข้างหูฉัน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันที่เขาวางฉันลงบนเตียง แต่ฉันดิ้นอย่างไม่คิดชีวิต! ดิ้นอยู่อย่างนั้นจนเตโชต้องโยนลงบนฟูกจนรู้สึกจุก

ต้องหนีให้ได้...

สิ่งแรกที่ฉันคิดได้เมื่อลงมานอนจุกอยู่บนเตียงคือการหนีไปจากที่นี่ ยอมเปลือยทั้งตัวดีกว่าอยู่ให้คนเลวทรามต่ำช้าอย่างเตโชกระทำชำเรา คนอย่างมันถ้าได้ลงมือ...ใครหน้าไหนก็หยุดมันไม่ได้

อสูรที่ว่าร้าย อักขระที่ว่าเลว คนที่ฉันรู้จักมาทั้งหมด ไม่มีใครได้ครึ่งของเตโชเลย

หมับ!

เฮือก

ฉันสะดุ้งเมื่อฝ่ามือหนาตะปบเข้าที่ข้อเท้า ก่อนออกแรงลากจนร่างถลากลับไปอย่างช่วยไม่ได้ ปลายนิ้วทั้งหมดพยายามคว้าอะไรสักอย่างไว้ แต่...ก็คว้าได้มาเพียงอากาศเท่านั้น

“ปล่อยฉันนะ!!!” ฉันยกเท้าถีบท่อนแขนที่เต็มไปด้วยรอยสักของมัน แต่กลับกลายเป็นว่า...

“เพิ่งเจอหน้ากันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงเอง จะให้ปล่อยง่ายๆ ได้ไง หื้ม?” มันกลับพูดอย่างไม่รู้สึกรู้สาและขึ้นมาคร่อมร่างฉันไว้เป็นการพันธนาการ!

ฉันเบิกตาโพลง ภาพในอดีตชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

เสียงกรีดร้องของฉัน... เสียงหัวเราะของมัน

ความเจ็บปวดของฉัน...ความสุขของมัน

เรารู้สึกต่างกัน

แต่มันกลับบรรจบลงที่เดียวกันโดยฉันเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ร่ำไป

ผู้หญิงต้องเป็นฝ่ายโดนทำร้ายตลอดเลยใช่ไหม แล้วทำไมต้องเป็นฉัน ทั้งเพื่อน ทั้งคนรัก ฉันก็สูญเสียมันไปหมดแล้ว แล้วไอ้เวรนี่... มันยังต้องการอะไรอีก

 “ชาตินี้แกก็ทำเป็นอยู่อย่างเดียว...” ฉันมองสบตามันทั้งน้ำตา ในขณะที่คนเหนือร่างเอียงคอ ทำตาปริบๆ พร้อมรอยยิ้มกวนประสาท “ทำชั่วเป็นอยู่อย่างเดียวไงไอ้หน้าตัวเมีย!”

“เมียเหรอ...ก็จริงนะ” เตโชหลุบตามองริมฝีปากฉัน “ในเมื่อ ‘ตรงหน้า’ ฉันคือ ‘เธอ’ ”

“...”

“ก็ ‘เมีย’ ไม่ใช่เหรอ ‘ตรงหน้า’ ฉันเนี่ย” 

“ฉันไม่อยากมีผัวระยำแบบแก!” ฉันกรีดร้องจนแสบคอ ทุกคำพูดของเตโชล้วนไร้จิตสำนึก และมันทำให้ฉันเคียดแค้นจนสั่นไปทั้งตัว

คนเราจะชั่วแค่ไหน อย่างน้อยก็ต้องคิดได้บ้าง

แต่นี่... แม้แต่เศษเสี้ยวฉันยังมองไม่เห็น

ยังเป็นคนอยู่เหรอ...

เดรัจฉานมันยังดีกว่า ดีกว่าเป็นไหนๆ

“ปากแรงด่าเจ็บใช้ได้ แต่คงเจ็บกว่านี้ถ้าเธอไม่ร้องไห้ขี้มูกโป่งนะ” เตโชทำท่าจะยื่นมือข้างหนึ่งมาสัมผัสแก้มฉัน แต่ฉันใช้มือปัดออกอย่างไร้เยื่อใย

อย่าคิดจะเสแสร้งทำเป็นเห็นใจ ทำให้ตายยังไงชาตินี้ทั้งชาติฉันก็ไม่มีวันมองเห็นความเป็นคนของมันหรอก

“ยะ อย่าหน้าด้านเอานิ้วสกปรกๆ มาสัมผัสฉัน!”

บ้าชะมัด ฉันจะหนีได้ยังไง ดิ้นจนหมดแรงก็ไม่สะเทือนมันเลย ความกลัวก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วด้วย...

“ดูสิ ขนาดจะเกรี้ยวกราดก็ยังเสียงสั่น อิๆ”

บทบรรยาย เตโช

น่ารักและน่าตบไปพร้อมกัน

แต่จะตบก็ต้องตบด้วยปาก กระชากด้วนลิ้น และกินซ้ำๆ ให้สมอยาก...

ผู้ชายมักมีอารมณ์ตอนเห็นผู้หญิงเปลือยเปล่า... ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

แต่น้ำตาและท่าทางหวาดกลัวของเอื้องขวัญในตอนนี้กลับมีอิทธิพลยิ่งกว่า

เกิดอยากถนอม แต่ลืมไป... ผมถนอมใครไม่เป็น

ปล้ำเป็นอย่างเดียว 

------------------199% อัพเลิฟซีนครบแล้วน้า อย่าลืมเม้นต์ๆ ส่งฟีดเเบคเด้อสาวๆ เงียบเหงามากเมเนลจิดอง -..- จุ้บๆ

หากลุ่มกันเอาเองน้าาาา ยังไงก็เจอ แปะลิงค์ไม่ได้ค่ะ มันเสี่ยงต่อการถูกแบน งุงิ