คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อ้วนเอกมัย : ตอน ที่ 6 สมองเธอต้องมีปัญหาแน่ๆ
แม่ของฝนยืนมองอย่างอึ่ง ๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่า ลูกสาวของเธอจะมีรสนิยมแบบนี้
ใจจริงเธอก็อย่าเข้าไปห้ามอยู่หรอก อีกใจก็ไม่อยากขัดความสุขของลูกสาว - -*
‘เฮ้อ จะเข้าไปขัดมันก็ใช่เรื่อง เอาไงดีเนี้ย’
คิดได้ดังนั้นเธอเลยก็ปล่อยให้เด็กสองคนอยู่กันตามพัง
ส่วนเธอก็ปลีกตัวไปนั่งเล่นอยู่ที่สระวายน้ำข้างบ้าน
ดูเหมือนว่างานนี้แม่ของฝนจะคิดไปไกลจนกู้ไม่กลับเสียแล้ว
ห้องนั่งเล่น
เบลล์จูบฝนอยู่สักพักก็ผละตัวออกนั่งลงข้าง ๆ ฝนเหมือนเดิม
ส่วนฝนยังอยู่ในอาการมึนงง เธอลุกขึ้นนั่งอย่างเอื่อยเฉื่อย
สภาพเธอตอนนี้ย่ำแย่มาก ขนคุมะมาเหนื่อย ๆ ข้าวก็ยังไม่ได้กิน แถมยังโดนคนข้าง ๆ เล่นงานอีก แต่เธอก็ยังมีแรงพอที่จะทำอะไรบ้างอย่าง
เบลล์นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้าง ๆ เห็นอาการแปลก ๆ ของฝนจึงเอามือแตะหน้าผากฝน
“ไม่สบายหรือป่าวนิ”
“ปวดหัวอ่ะ เพลีย ๆ ยังไงไม่รู้” ฝนตอบพร้อมกับเอนหลังลงกับโซฟา
“โหยยยย ตัวร้อนนิ รอนี่นะ เดียวไปเอาน้ำมาให้” เบลล์ลุกจากโซฟาแล้ววิ่งแจ้นไปเอาน้ำทันที
ฝนเหยียดยิ้มออกมาอย่างพอใจ เธอไม่ได้ป่วยหรอก ก็แค่แกล้งไปงั้นแหละ
“ยัยนี่ หลอกง่ายจริง ๆ แฮะ ฮ่า ๆ”
ขณะที่ฝนกำลังหัวเราะชอบใจอยู่นั้น อยู่ดี ๆ เบลล์ก็โผล่มาจากด้านหลัง
“หัวเราะอะไรอ่ะ”
ฝนสะดุ้งเฮือก
“เห้ยยย ไหนบอกเอาน้ำไง” ฝนถามแก้เขิน
“ก็จะไปเอาน้ำไง”
“แล้วกลับมาทำไม” ฝนถาม
“ก็ฉันไม่รู้ว่ายาอยู่ไหนนี่นา”
“ยา เอามาทำไม?” ฝนถามต่อ
“เอ้า ก็เอามาให้เธอกินไง ไม่สบายไม่ใช่หรอ?”
ฝนนิ่งคิดสักพัก
‘แกล้งให้วิ่งหายารอบบ้านดีกว่า ฮ่า ๆ’
คิดได้ดังนั้นเธอจึงหันสบตากับเบลล์ แล้วกล่าวว่า
“ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่น้ำก็พอ”
“อื้อ รอแปปน่ะ” พูดจบก็วิ่งหายไป
ฝนมองตามแผ่นหลังของเบลล์ที่กำลังวิ่งหายเข้าไปในครัว
‘เฮ้ออ คนแบบนี้ก็มีในโลก แล้วอย่างนี้ใครที่ไหนจะไปแกล้งลงฟ่ะ’
จริง ๆ เธอก็อยากจะแกล้งอยู่หรอก แต่เห็นสายตาเบลล์แล้วมันแกล้งไม่ลง
มันเป็นสายตาซื้อตรง ไร้เดียงสา และจริงใจ
มันแสดงออกเลยว่าสิ่งที่เบลล์กำลังทำให้เธอนั้น เบลล์ทำด้วยความเต็มใจ
โลกนี้คงไม่มีใครรังแกแม้กระทังคนที่หวังดีกับเราหรอก มั้ง - -*
สักพักเบลล์วิ่งกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำในมือ
“อ่ะ” เบลล์ยื่นแก้วน้ำให้
“มัวทำไรอยู่ ทำไมช้าจัง” ฝนถาม
“ก็ต้มน้ำอุ่นไง” เบลล์ตอบแบบปัด ๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อ
“ต้มทำไมอ่ะ?” ฝนถามต่อ
“เอ้า ยัยหมวยนี่ คนไม่สบายก็ต้องกินน้ำอุ่นสิ รีบ ๆ กินซ่ะ อย่าถามมาก” เบลล์หันไปสั่ง
ฝนไม่มีอะไรจะเถียงจึงได้แต่ยกน้ำขึ้นมาดื่ม
เบลล์ยกมือขึ้นจับริมฝีปากตังเองเบา ๆ พร้อมกับหันไปบอกกับฝนว่า
“จริง ๆ จูบกันนี่ก็ดีเหมือนน่ะ งั้นเดียวตอนเย็นเราจูบกันอีกน่ะ”
พรวดดดดดดด!!! (ฝนสำลักน้ำออกมาเป็นสาย)
“ดีบ้าไรล่ะ!!!” ฝนส่ายหัวให้กับความเป็นเด็กของเบลล์
“ทำไมอ่ะ? มันไม่ดีหรอ?” เบลล์ถาม
ฝนไม่รู้จะตอบยังไงดี
“ไม่รู้!!”
“แล้วทำไมคนเขาถึงจูบกันอ่ะ?” เบลล์ถามต่อ
ฝนเริ่มจนมุมกับคำถามของเบลล์ จึงตอบไปว่า
“แล้วเธอจูบฉันทำไมล่ะ?” จะว่าตอบก็ไม่ใช่ จะว่าถามก็คล้าย ๆ มันก็ถามกลับนั่นแหละ โว๊ะ!!
เบลล์ไม่เข้าใจว่าฝนต้องการจะสื่ออะไร เธอจึงถามคำถามเดิมว่า
“แล้วทำไมคนเขาถึงจูบกันอ่ะ?”
ฝนก็เริ่มจะไม่เข้าใจเหมือนกัน อยู่ดี ๆ ก็ถามคำถามเดิม เธอจึงตอบคำตอบเดิมว่า
“แล้วเธอจูบฉันทำไมล่ะ?”
“แล้วทำไมคนเขาถึงจูบกันอ่ะ?” เบลล์ถาม
“แล้วเธอจูบฉันทำไมล่ะ?” ฝนตอบ
“แล้วทำไมคนเขาถึงจูบกันอ่ะ?”
“แล้วเธอจูบฉันทำไมล่ะ?”
“แล้วทำไมคนเขาถึงจูบกันอ่ะ?”
“แล้วเธอจูบฉันทำไมล่ะ?”
“แล้วทำไมคนเขาถึงจูบกันอ่ะ?”
“แล้วเธอจะถามคำถามเดิมทำไมเนี้ย” ฝนร้องเสียงดัง
“แล้วเธอจะตอบคำตอบเดิมทำไมล่ะ” เบลล์ตอกกลับ
“โว๊ยยยยยย” ฝนเริ่มสติแตก เธอยืนขึ้นเอามือขยี้หัวอย่างเหลืออด
เบลล์ตกใจ เธอไม่เข้าใจกับท่าทางฝน จะบอกว่าเบลล์ซือบื้อก็ว่าได้ ชื๋อจนเซ่อเลยล่ะ
“ฉันว่าสมองเธอต้องมีปัญหาแน่ ๆ อยู่ดี ๆ ก็โวยวาย”
ฝนชี้ไปที่หน้าเบลล์ “เธอนั่นแหละ สมองมีปัญหารึป่าว?”
“ก็เปล่านิ ฉันปกติดี”
เบลล์เริ่มกลัวฝนขึ้นมานิด ๆ
‘อยู่ดี ๆ ก็อารมณ์เสีย อะไรหว่า’
ฝนไม่รู้จะพูดยังไงดี เธอสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเดือดดาล
“ไปไหนอ่ะ?” เบลล์ตะโกนไล่หลัง
“อย่ามายุ่ง!!!” ฝนตะโกนหลับมา
เบลล์นิ่งคิดสักพัก ‘ตามไปดีกว่า’
คิดได้ดังนั้นเบลล์ก็หอบร่างอันตุ้ยนุ้ยวิ่งตามฝนออกไป
“รอด้วยยยยย”
-------------------------------------
ส่วนอีกเรื่องวันพรุ้งนี้ผมจะลงให้น่ะครับ *0*
ดิชมได้ตามสบายจร้า ไปละเด้อ เจอกันตอนหน้า อิอิ
ความคิดเห็น