คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อ้วนเอกมัย : ตอน ที่ 1 พิพิธพันธ์หมี
--เบลล์--
“ไม่เอา เบลล์จะไปด้วย” เด็กน้อยรูปร่างอวบอั้น อายุราว ๆ 14 ปี ที่ตอนนี้กำลังงอแงอยู่ต่อหน้าชายวัยกลางคน ๆ หนึ่งซึ่งดูแล้วน่าจะเป็นพ่อของเด็กน้อย
ชายวัยกลางยื่นมือไปลูกหัวเด็กน้อยเบา ๆ “พ่อไปทำงานลูก” ผู้เป็นพ่อเกลี้ยกล่อม
“แล้วทำไมเบสได้ไปอ่ะ?” เด็กน้อยถามด้วยความไม่พอใจ ทุกคนในบ้านไปหมดยกเว้นเธอ
“ที่บริษัทเขาให้ตั๋วมาแค่ 3 ใบ ครอบครับเรามี 4 คน ฉะนั้นคนหนึ่งต้องอยู่ที่นี่” ผู้เป็นพ่ออธิบายเหตุผล
เด็กน้อยก้มหน้าต่ำคล้ายจะร้องไห้
ผู้เป็นพ่อดึงเขากอดแล้วกล่าวกับเธอว่า
“ที่พ่อให้เบสไปเพราะเบสเป็นพี่ เบสต้องศึกษางานกับพ่อ ถ้าให้เบลล์ไปด้วยใครจะดูแลเบลล์พ่อกับเบสไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวส่วนอีกคนที่ไปด้วยคือแม่เพราะแม่ต้องติดตามพ่อตลอดจะว่าเป็นเลขาของพ่อก็ได้เลยล่ะ”
ผู้เป็นพ่ออธิบายยาวเยียด
“ค่ะ งั้นเบลล์ไม่ไปก็ได้” เด็กน้อยกล่าวเบา ๆ แต่กลับเต็มไปด้วยความน้อยใจ
ผู้เป็นพ่อผละออกจากอ้อมกอด “งั้นลูกไปเก็บของเถอะ เดียวพ่อจะพาไปฝากไว้กับเพื่อน”
“หือ ใครหรอค่ะแด๊ด?” เด็กน้อยเลิกคิ้วสูง
“เอาน่า เดียวไปถึงลูกก็รู้เอง” ผู้เป็นพ่อยิ้ม
“ค่ะ ว่าแต่แด๊ดดี้ไปกี่วันอ่ะ?” เด็กน้อยถาม
“สองอาทิตย์เอง” ผู้เป็นพ่อกล่าวหน้าตาย
“ค่ะ ห๊าาาาา!! สองอาทิตย์เลยหรอแด๊ด!!” เด็กน้อยยกมือขึ้นกุมหัว โวยวายหยังกะพ่อจะไปเป็นปี
“ฮ่า ๆ ช่าย ๆ สองอาทิตย์เอง” ผู้เป็นพ่อชูสองนิ้ว แล้วหัวเราะให้กับลูกสาวคนเล็กอย่างนึกเอ็นดู
“โหยยยยย นั่นมันครึ่งเดือนเลยน่ะแด๊ด” เด็กน้อยโวยวายไม่หยุด
“ฮ่า ๆ ช่าย ๆ ครึ่งเดือนเอง” ผู้เป็นพ่อหัวเราะหน้าระรื่นเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
เด็กน้อยส่ายหน้าให้กับผู้เป็นพ่อเธอไม่ชอบนิสัยของพ่อตัวเองเอาเสียเลย นิสัยที่ไม่เคยทุกข์ร้อนอะไรเลยไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ไหนพ่อของเธอก็จะยิ้มและหัวเราะได้เสมอ ทั้ง ๆ ที่จะต้องไปทำงานต่างประเทศตั้งสองอาทิตย์แท้ ๆ ยังจะมาหัวเราะหน้าระรื่นอีก
“เฮ้อ งั้นเบลล์ไปเก็บของก่อนน่ะคะ” พูดจบเด็กน้อยก็เดินเข้าห้องของตัวเอง
“เก็บของเสร็จไปหาพ่อที่ด้านล่างน่ะลูก” ผู้เป็นตะโกนไล่หลัง
“ค่า”
‘ทำไมคนเป็นน้องอย่างฉันต้องเสียเปรียบอยู่เรื่อยเลยเนี้ย ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจจริง ๆ’
เด็กน้อยบ่นในใจพร้อมกับโกยเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เข้ากระเป๋า
--ฝน--
“แม่เดียวฝนออกไปข้างนอกแปปหนึ่งน่ะ” เด็กสาววัย 16 หน้าตาจิ้มหลิ้มกำลังใส่รองเท้าอย่างเร่งรีบ
“รีบ ๆ กลับน่ะลูก วันนี้จะมีคนมาอยู่ด้วย” แม่ของฝนร้องบอกแต่ก็ไม่ทันเพราะลูกสาวของเธอออกจากบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เฮ้อ ลูกคนนี้ รีบไปไหนของเค้าน่ะ”
--เบลล์--
“แด๊ดจะพาเบลล์ไปไหนอ่ะ” เด็กน้อยถามขึ้นขณะนั่งอยู่ในรถกับพ่อ
“บ้านเพื่อนพ่อเอง” พ่อของเธอตอบ
“ผู้หญิงหรอ?” เด็กน้อยถาม
“ช่าย ๆ เพื่อนพ่อมีลูกสาวด้วย อย่าไปจีบเขาล่ะ ฮ่า ๆ”
“บ้าหรอแด๊ด เบลล์เป็นผู้หญิงน่ะ” เด็กน้อยหน้ามุ้ย
“อ่าวหรอ ปกติเห็นห้าว ๆ ฮ่า ๆ” พ่อของเธอหัวเราะเสียงดัง
“แด๊ดอ่ะ!” เด็กน้อยงอน
“อ่ะ ๆ พ่อพูดเล่น ๆ แต่ว่าลูกสาวเพื่อนพ่อน่ารักน่ะ ฮ่า ๆ” ผู้เป็นพ่อหัวเราะหนักกว่าเดิม
“ไม่คุยด้วยแล้ว!!” เด็กน้อยหันหน้าหนี
‘ลูกสาวเพื่อนพ่อหรอ จะน่ารักขนาดไหนกันเชียว ชิ! ซักอยากจะเห็นซ่ะแล้วสิ’
เด็กน้อยยิ้มบาง ๆ กับตัวเองแล้วก็เผลอหลับไป
“เบลล์ ๆ ตื่นได้แล้วลูก ถึงแล้ว” ผู้เป็นพ่อเขย่าแขนเบา ๆ
“ที่นี่ที่ไหนอ่ะ แด๊ด?” เด็กน้อยถามหลังจากงัวเงียตื่นขึ้น
“บ้านเพื่อนพ่อเอง ป่ะ เข้าไปในบ้านกัน”
เด็กน้อยหยิบกระเป๋าที่หลังรถแล้วเดินตามผู้เป็นพ่อเข้าไปในบ้าน
‘โห บ้านหลังใหญ่เอาเรื่องเลยน่ะเนี้ย’ เบลล์มองไปรอบ ๆ บ้านอย่างตื่นเต้น
“อ่าว คุณเขมทัตมา สวัสดิ์ดีค่ะ” มีป้าคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับดูแล้วน่าจะเป็นเพื่อนของพ่อ
“สวัสดิ์ดีครับ พอดีเอาลูกสาวมาฝาก”
‘ป้าคนนี้ท่าทางใจดีแหะ’
“สวัสดิ์ดีค่ะ คุณแม่” เด็กน้อยยกมือไหว
“จ้า โตขึ้นเยอะเลยน่ะเนี้ย อ้วนด้วย” แม่ของฝนแซว
‘อ้วนหรอ หืมม สงสัยคงจะอยู่ด้วยกันยาก หน๊อย! มาหาว่าฉันอ้วน ชิ’
“แม่เตรียมห้องไว้ให้แล้ว เบลล์จะนอนห้องคนเดียวหรือว่านอนกับพี่เขา”
‘หือ พี่เขานี่ใคร?’ เบลล์ขมวดคิ้วสงสัย
“นี่ ๆ ต้องนอนด้วยกันสิ นอนคนเดียวก็เหงาตายพอดี” พ่อของเธอตอบแทนอย่างรวดเร็ว
“เอางั้นก็ได้ ตามแม่มาเดียวแม่พาไปดูห้อง” แม่ของฝนพูดจบก็จูงมือเธอขึ้นบันไดไปชั้นสองของบ้าน
และดูเหมือนว่าแม่ของฝนจะเห่อเบลล์เอามาก ๆ
เดินไปได้สักพักตอนนี้ทั้งสอง กำลังยืนอยู่หน้าห้อง ๆ หนึ่ง ซึ่งมีป้ายเขียนไว้ที่หน้าห้องว่า “ฝน”
“นี่ห้องของฝนจ้ะ” แม่ของฝนชี้บอก
แกร๊กก!! เบลล์เปิดประตูเข้าไปทันที
‘โอ้โห้!! ว๊อททททท นี่มันห้องคนหรือห้องหมีเนี้ย’ เบลล์ตาโตเมื่อเห็นสภาพภายในห้อง
“เดียวแม่ลงไปคุยกับพ่อก่อนน่ะจ้ะ ตามสบายเลยลูกขาดอะไรบอกแม่น่ะ”
พูดจบแม่ของฝนก็เดินลงไปข้างล่าง
“ค่ะ”
‘เฮ้อ นี่ฉันต้องอยู่ที่นี่ตลอดสองอาทิตย์จริง ๆ หรอเนี้ย’ เบลล์วางกระเป๋าไว้กับพื้นแล้วกระโดดลงบนที่นอน ก็เหมือนเดิม “หลับ” - -*
ด้านล่าง
“กลับมาแล้วค่า” ฝนถอดรองเท้าโยนเข้าตู้เก็บรองเท้าอย่างมักง่าย
“อ่าวฝน กลับมาแล้วหรอลูก?”
ฝนหันไปเห็นพ่อของเบลล์เลยยกมือไหว้ตามมารยาท “สวัสดิ์ดีค่ะ”
“จ้า หนูฝน โตขึ้นเยอะเลยน่ะ” พ่อของเบลล์กล่าวทักทาย
“พอดี...” แม่ของฝนพูดได้แค่นั้นฝนก็ชิงพูดตัดหน้าก่อนว่า
“เดียวฝนขึ้นไปข้างบนก่อนน่ะคะ” พูดจบก็วิ่งขึ้นไปข้างบนทันที
“หนูฝน ดูรีบ ๆ น่ะ” พ่อของเบลล์หันไปถามคนข้าง ๆ
“ตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ไม่รู้เป็นไร”
ตึก! ๆ ตึก! ๆ เสียงย้ำเท้าลงบนพื้นเสียงดังบ่งบอกเลยว่าเจ้าของเสียงกำลังวิ่งอย่างรีบร้อน
ฝนวิ่งไปถึงหน้าห้องแล้วก็เปิดประตูเข้าไปทันที
แกร๊กก!!!
-----------------------------
จบไปแล้วสำหรับตอนแรก ฮ่าาาาาา
ติชมได้ตามสบายจร้า ไปละเด้อ เจอกันตอนหน้า อิอิ
ความคิดเห็น