Help me ภารกิจปาปารัซซี่จำเป็นของยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

2

 

พอฉันตื่นมาวันรุ่งขึ้นก็พบว่าตอนนี้สิบโมงแล้ว ดีเหมือนกันนะ นอนหลับเต็มอิ่มเลย ว่าแล้วฉันก้ออาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงไปทานข้าวข้างล้าง โต๊ะอาหารถูกจัดมาพร้อมแล้วโดยมีโจ๊กร้อนๆ ที่ส่งกลิ่นหอมตั้งแต่เปิดประตูห้องอาหาร ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมอยู่ที่เกาหลีแต่มาโจ๊กกิน นั้นเป็นเพราะว่าแม่บ้านที่บ้านฉันเป็นเซฟที่มาจากโรงแรมดังที่คุณพ่อจ้างไว้ทำอาหารรับรองแขกที่มาพัก ซึ้งทำอาหารของหลายๆประเทศเป็น อาทิเช่นอาหาร ไทย-จีน-ฝรั่ง เป็นหมดเลย พอฉันเดินไปที่โต๊ะทานข้าวก็เห็นหนังสือพิมพ์ของวันนี้วางอยู่ แหมเป็นภาษาเกาหลีซะด้วย อ่านก็อ่านไม่ออก ดูแต่รูปไปก่อนก็แล้วกัน ฮ่าๆ แต่พอฉันหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา ภาพที่เด่นหราอยู่บนหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ก็ทำให้ฉันตาโตเป็นไข่ห่าน ไม่ใช่อะไรหรอกนะ มันก็คือภาพของฉันกับนายผมขวัญบุหรี่ โบยบินอะไรนั้น ถึงภาพมันจะถ่ายจากระยะห่างพอสมควรทำให้ออกมาไม่ค่อยชัดซักเท่าไหร่ แต่ว่าฉันก้อแน่ใจว่าผู้หญิงในภาพเป็นฉันผู้หญิงผมสีชา ไส่ชุดที่แดงตัดดำ ที่กำลังหอมแก้มอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมันก็คือนายขอบบิน แต่ทำไมมันถึงออกมาแบบนี้หละ นายนั้นหอมแก้มฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ไม่จริง~

 เอ๊ะหรือว่าจะเป็นจังหวะที่หมอนั้นก้มลงมากระซิบบอกว่าจะจับตาดูฉันทุกฝีก้าวหละ ไม่จริงใช่มั้ย นี้ฉันกำลังฝันอยู่แน่ๆเลย หมอนั้นต้องเอาฉันตายแน่ เพราะว่าเขาคิดว่าฉันเป็นปาปารัซซี่ แล้ววันนี้ก็มีภาพอันไม่พึงประสงค์ออกมา แต่ฉันสาบานต่อหน้าหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ได้เลยนะ ว่าฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เห็นทีฉันต้องไปปรึกษาลีหยอนแล้วหละ ว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี แล้วฉันก็ต้องกลับขึ้นห้องไปอีกครั้งเผื่อที่จะแปลงฉมตัวเอง เพราะว่าหมอนั้นบอกว่าจะจับตาดูฉันทุกฝีก้าว เพราะฉะนั้นฉันจะต้องทำไห้หมอนั้นจำฉันไม่ได้ โดยการเปลี่ยนลุค ฉันเอาวิกผมบอบเทออกมาใส่และขอยืมชุดแม่บ้านเพื่อแปลงโฉมตัวเองก่อนที่จะจบการแปลงแมด้วยการไส่เว้นตากันแดดเพื่อปิดบังใบหน้าของฉัน ก่อนที่จะตัดสินไจไปหายัยลีหยอนเพื่อนบ้านฉันนั้นเอง ใช่แล้วทุกคนฟังไม่ผิดหรอก ลีหยอนเพื่อนบ้านของฉันเอง บ้านของเราอยู่ติดกันแค่เดินออกไปสามก้าวก็ถึงแล้ว แต่ที่ฉันต้องมาลงทุนปลอมตัวก็เพราะว่าฉันกลับที่หมอนั้นบอกว่าจะจับตาดูฉันทุกก้าวยังไงหละ 

“นี้ยัยลิลลี่ เกิดอะไรขึ้นกับแกเนี้ย ทำไมต้องแต่งตัวเป็นแม่บ้านซะขนาดนี้ด้วย ไม่เห็นต้องโอเว้อซะขนาดนี้เลยนะยะ”

 ยัยลีหยอนบ่นุบในขณะที่ฉันเข้ามานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก คือว่ายัยนี้เป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมีที่เกาหลี เลยไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมฉันถึงคิดถึงลีหยอนเป็นคนแรกอ่ะนะ

“แกเห็นข่าวหรือยังๆ ข่าววันนี้อ่ะที่นาย เอสเตอร์อะไรนั้นอ่ะ”

ฉันตัดสินใจพูดเข้าเรื่องเลยโดยทันทีเพื่อไม่ไห้เป็นการเสียเวลา 

“อ่อ เอสเตอร์อ่ะหรอ เห็นแล้วแก ช่วงนี้หมอนี้เป็นข่าวกับผู้หญิงไม่เว้นแต่ละวัน เห็นว่าทางค่ายเพลงกำลังจะคิดเรื่องยกเลิกสันยาอะไรเนี้ยแหละ แต่ตั้งแต่หมอนี้เป็นข่าวกลับทำไห้ดังเป็นพลุแตก ว่าแต่แกมีอะไรรึปล่าว” 

ลีหยอนถามขึ้นอย่งไม่ยี่หระ

“ก้อผู้หญิงที่อยู่ในภาพนั้นไงแก”

ฉันไม่กล้าพูดออกไปทั้งหมดว่าผู้หญิงในภสพนั้นเป็นตัวเอง แต่ยัยลีหยอนกลับพูดขึ้นมาต่อว่า

“เห็นแล้วแก ฉันว่าหน้าตายัยนี้คุ้นๆนะ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นไครเห็นในข่าวบอกว่าเป็นคนนอกวงการหนะ”

“ว่าแต่แกถามฉันทำไมหรอ” -v-

ลีหยอนถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่ฉันกลับตอบกลับไปว่า “ฉันชอบฮยองบิน” 

จบกันปากหนอปาก ผีเจาะปากมีพูดแท้ๆเชียว พูดอะไรไม่พูดกลับพูดไปว่าชอบหมอนั้น ไม่เป็นไร ทางเดียวที่ฉันจะหนีหมอนั้นพ้นคือกลับไปเมืองไทย แล้วก็ใช่ชีวิตแบบเดิม ทำเป็นเหมือนกับว่าไม่เกิดอะไรขึ้น เพราะว่าหมอนั้นจะไม่มีวันตามไปหาฉันที่เมืองไทยได้เป็นอันขาด ฮ่าๆ เสร็จฉันหละนายเอสเตอร์ ชาติหน้านั้นแหละกว่านายจะเจอกับฉัน ><”