คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Hello boy (intro)
(บทนำ)
Heaven7 high school
2.30 pm.
ริ๊ !
เสียออเลิเรียนัึ้น เมื่อถึเวลาเลิเรียน ทุน้มหน้า้มาเ็บระเป๋า เพื่อเรียมัวะลับบ้าน
“เห้ย แบม หลัเลิเรียนมึไปไหนป่าววะ” ยูยอมเพื่อนสนิทถามผม
“ไม่ว่ะ ูว่าะลับบ้านเลย”ผมอบยูยอมไป
“เออเ ั้นูไปล่ะ วันนีู้ไม่ไ้ลับับมึ ู้อไปทำธุระลับแม่ เอันพรุ่นี้นะมึ”
“โอเ บายเว้ย”
ปิผมะลับบ้านับยูยอมเสมอเพราะว่าบ้านอยู่ใล้ๆ ัน วันนี้้อลับนเียวะแล้วสิ เออยัไม่ไ้แนะนำัวเลย ผมื่อ แบมแบม เรียนอยู่ เร 10 พึ่ย้ายเ้ามาเรียนโรเรียนนี้ไ้แ่สออาทิย์ มีเพื่อนสนิท ือ ยูยอม มันเป็นนร่าเริ เลยเ้าับผมไ้ ับเพื่อนนอื่นผมยัไม่่อยสนิทเท่าไหร่ เพราะผมเป็นนพูน้อย เป็นนเียบๆ้วยแหละ
ผมเินลบันไ เพื่อลาึเรียน เินไปเรื่อยๆ นถึสนามบาส นอยู่รสนามบาสเยอะแยะเลย โยเพาะสาวๆ ไม่รู้พวเาูอะไรัน ผมเลยลอเินเ้าไปูะหน่อย พอเ้าไปใล้แล้ว ็เห็นผู้ายลุ่มนึ ำลัเล่นบาสันอยู่ ผมรู้แล้วแหละว่าทำไมสาวๆถึมุูัน เพราะว่าผู้ายลุ่มนั้นหน้าาีน่ะสิ มีผู้ายนนึโเ่นออลุ่มมา เาย้อมผมสีน้ำาล ผิวาวสว่า สู รูปร่าี ผมมอ้าไปสัพั แล้วพบว่าน่าะลับบ้านไ้แล้ว เพราะว่านี่็เลยเวลาเลิเรียนมานานล่ะ เี๋ยวที่บ้านะเป็นห่วะ่อน
“โอ้ย!”
แ่ยัไม่ทันที่ะเินออาวารมุ ็มีวัถุลมๆสีส้มๆลอยมาทาผมะ่อน มันมาโนแน้าวาอผม แรไม่ธรรมาเลย
“เห้ยนาย เป็นไรรึเปล่า อโทษที พวเราเล่นไม่ระวั” ผู้ายผมสีำเินเ้ามาถามผมและอโทษ
“ไม่เป็นไร”ผมอบเาไป
“ไม่เป็นไรไ้ไ เี๋ยวเราพาไปห้อพยาบาล”
“เี๋ยวูพาเาไปเอเบี ูเป็นนโยนลูไปทานั้น”ผู้ายผมสีน้ำาลเินเ้ามาบอผู้ายที่เินเ้ามาอโทษผมในอนแร
“ั้น็โอเมึ ั้นพวูเลิเล่นล่ะ ให้พวูรอมั้ย”
“ไม่้อ พวมึลับไป่อนเลย”
“ามมาสิ เี๋ยวพาไปทำแผล”ผู้ายนนั้นหันมาพูลับผม
“นายไม่้อพาผมไป็ไ้ แ่นี้เอ”
“แ่นี้อะไร ันโยนลูบาสไปั้แร”
“อืม ็ไ้”ผมอบเาไป
เาเินนำไป ส่วนผมเินามอยู่้าหลั อย่าเียบระยะทาเินไปห้อพยาบาลไลพอสมวร เพราะสนามบาสที่ ั้อยู่บริเวหน้าโรเรียน แ่ห้อพยาบาลอยู่ึ้าในสุ
“นายื่ออะไร”เินมาสัพั เา็ถามึ้นมา
“แบมแบม เร 10”ผมอบเาไป
“ันมาร์ เร 12 ะเรียพี่หรือไม่เรีย็ไ้”
“อืมรับ”พอผมพูบ ็ถึห้อพยาบาลพอี
3.30 pm.
ห้อพยาบาล
“อ้าว พวเธอเป็นอะไรันมาล่ะ”รูห้อพยาบาลถามพวผม
“ผมทำลูบาส โนแนนนี้”พี่มาร์พูแล้วี้มาทาผม
“ั้น รูอูแนหน่อย”ผมยื่นแนให้รูู
“มีรอย้ำให่เหมือนัน เี๋ยวรูทายาให้”
รูห้อพยาบาลเินไปหยิบยา แล้วนำมาทาที่แนอผม
“เสร็ล่ะ เี๋ยวรูให้ยาไปทาที่บ้าน้วย และยาแ้ปวให้ไปินนะ”
“รับ อบุมารับ” พอพูบ พวผม็ออาห้อพยาบาล
“วันนี้อโทษ้วยนะ ที่ทำให้นายแนเ็บ”พี่มาร์หันมาพูลับผม
“ไม่เป็นไรรับ”
“แล้วนายลับยัไ”
“เี๋ยวผมนั่รถบัสลับบ้านรับ สอป้าย็ถึ”
“เี๋ยวันไปส่ ันเอารถมา”
“ไม่เป็นไร”
“เอาน่า เี๋ยวันไปส่ ันทำแนนายเ็บนะ”
“อืม ั้น็ไ้รับ”ผมอบเาไป แล้วเา็เินนำไปที่รถอเา
พอเินมาถึลานอรถ เาเินไปเปิประูที่นั่้านับ
“อ่ะึ้นไป”
“อบุ แ่ไม่้อ็ไ้ ผมเปิเอไ้”
“ไ้ไ แนนายเ็บ”
“้า้ายยัมี”
“ันเปิให้แล้ว ึ้นไปสิ” ผมึ้นไปนั่บนรถ ส่วนเา็เินอ้อมไปนั่ที่นับ
เาสาร์ทรถ เปิแอร์ แล้วปุ่มอะไรสัอย่ารหน้ารถ เสียเพล็ัึ้นมา
“บ้านนายอยู่ไหน”
“รไปเรื่อยๆ แล้วเลี้ยววาอย้านหน้ารับ ”เาับไปสัพั ผม็บอให้เาเลี้ยววา
พอเ้ามาในอยแล้ว ับมาัพั็ถึหมู่บ้านอผม
“อรนี้แหละ เี๋ยวผมเ้าไปเอ”
“เี๋ยวับเ้าไปส่”
“ไม่้อ มัน้อแลบัร ยุ่ยา”
“ไม่เป็นไร แ่นี้เอ”
“อืม็ไ้”
เาับเลี้ยวเ้าไปในหมู่บ้านผม แล้ว็หยุแลบัรรป้อม รปภ.ถามเลที่บ้าน ผม็อบเาไป
“อยไหน”
“7”
พอถึอยบ้านผม เา็ับเลี้ยวเาไปในอย
“หลัไหน”
“รั้วไม้สีาว ที่มีอลิลลี่หน้าบ้าน อบุรับ แ่วามริไม่้อมาส่็ไ้”
“ไ้ไ ้อมาส่สิ ”พอถึบ้านผม็ำลัลารถ
“แล้วเอันที่โรเรียนนะ”ผมไม่ไ้อบอะไรไป
ผมเินไปเปิรั้วบ้าน แล้วเา็ับรถออไป
-----------------------------------------------------------
writer talk: อนแรบไปแล้วนะะ
ฝาิาม่อ้วยนะะ
อมเม้นท์ิมัน้วยนะะ
อบุมา่า
ความคิดเห็น