แฮร์รี่ พอตเตอร์ กับความรักวุ่นวาย

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องเพิ่งเริ่มต้นขึ้น

คำพูด “..”

ความคิด/เน้น ‘..’



‘นี่ฉันเป็นอะไรไปน่ะ ฉันเป็นบ้าอะไรขึ้นมา   มันจะเป็นเรื่องงี่เง่าไร้สาระก็ได้ พวกเขาอาจจะพูดคุยกันเฉยๆและมันต้อง

ไม่มีอะไร!!  โอ้ย ! แล้วฉันจะมานั่งคิดให้ปวดหัวทำไมเนี่ย’ แฮร์รี่นั่งกุมขมับอยู่บนเตียงสี่เสาในหอกริฟฟินดอร์ ซึ่งตอนนี้

เขาเรียนอยู่ปีที่ 6 ของฮอกวอตส์แล้ว และเริ่มมีสิ่งแปลกในชีวิตเกิดขึ้น

‘แล้วทำไมพวกเขาต้องหลบนายไปล่ะ เธอเป็นอะไรน่ะ ดูน้ำเสียงกับท่าทางที่ใช้พูดกับนายสิ’เสียงเล็กๆในหัวพูดกับเขา

ยิ่งทำให้เขาสับสนและคิดหนัก ภาพความทรงจำแวบเข้ามา…



*******************************************

2-3 ชั่วโมงก่อนหน้านี้

แฮร์รี่กำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารชั้นเลิศมื่อเย็นของฮอกวอตส์ยิ่งกว่ารอนเสีย อันที่จริงเขาแทบไม่สนใจอะไรเลยเสีย

ด้วยซ้ำ แต่ก็มีบางอย่างที่ดึงดูดความสนใจของเขาได้บ้าง เฮอร์ไมโอนี่เอาแต่ห้องสมุดบ่อยขึ้นเสียยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

‘ไม่รู้มันสนุกอะไรนักหนานะ’ รอนพยายามพร่ำบอกให้เธอทานเยอะๆเสียบ้าง โดยให้เหตุผลว่าหนังสือทำให้เธอรู้ แต่

ก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอิ่มขึ้นมาหรอก เธอจ้องด้วยสายตาโกรธหน่อยๆก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ ลงมือทานโดยไม่ได้สนใจ

เลยว่ามีคนกำลังมองอยู่  แฮร์รี่ซึ่งนั่งฟังอยู่รู้สึกหมั่นไส้ลึกๆ  แล้วพวกเขาก็ตกใจที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่รีบทานเสียจนกลัวว่า

เธอจะสำลักแล้วก็ติดคอตายไปเสียก่อน จากนั้นอีก 15 นาที เธอก็ลุกขึ้นจากโต๊ะ เป็นคนแรก!! (แฮร์รี่คาดว่าเป็น

คนแรกของทั้งห้องโถง) แฮร์รี่กับรอนแทบอ้าปากค้างจะทักท้วงหรือพูดอะไร แต่ -- --



“ไว้เจอกัน”เธอบอกเรียบๆ ก่อนจะรีบเดินออกไปจากโต๊ะและออกจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว โดยที่ทั้งสองไม่ทัน

ได้พูดอะไรเลยสักนิด

“มันจะเป็นอะไรมากไหม ถ้าเขาบอกเราสักหน่อยว่าเขาจะไปไหนน่ะ”รอนเอ่ยอย่างหงุดหงิด

“ก็คงไปทำการบ้านนั่นแหล่ะ เธอลงเรียนเยอะกว่าพวกเรา ก็คงมีการบ้านเยอะกว่า”แฮร์รี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก



หลังจากนั้น 5 นาที

“ฉันอิ่มแล้ว”รอนเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะ “นายจะไปด้วยหรือเปล่า”รอนถามสีหน้าแปลกพิกล

แฮร์รี่ส่ายหน้า “ ไม่หรอก ฉันยังไม่อิ่ม นายไปก่อนเถอะ”เขาตอบ แวบเดียวเขารู้สึกเหมือนเห็นแววตาเปล่งประกาย

ของรอน “เอ่อ  อืม  แล้วเจอกัน”รอนพูดเร็วๆ ก่อนจะรีบเดินออกไป แฮร์รี่กัดน่องไก่คำโตแล้วมองตามไป ซึ่งรอน

กำลังทำท่าเหมือนรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว  เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะไม่สนใจอะไรอีกนอกจากอาหารที่

อยู่ตรงหน้า ……….. จนกระทั่ง หมดเวลาของอาหารเย็นแล้ว ของหวานซึ่งเป็นไอศครีมช็อกโกแลตก้อนโต

ของเขาละลายส่วนเล็กส่วนน้อยจนหมด เขาจึงจำต้องลุกขึ้นจากโต๊ะแม้ว่าจะยังไม่อยากก็ตาม



แฮร์รี่ซึ่งอิ่มมากเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมา เขายังไม่ได้แตะการบ้านเลยสักนิด คาดไว้ว่าจะทำตอนกลางคืน แต่ว่า

ตอนนี้เขารู้สึกง่วงเหลือเกิน  เขาจึงเดินทางอ้อมที่จะไปหอกริฟฟินดอร์โดยคาดหวังว่าจะช่วยทำให้อาหารย่อย

เร็ว แล้วก็อาจจะตาสว่างขึ้นมาบ้าง แต่ละก้าวช่างเอื่อยเชื่อยเสียเหลือเกิน เขาชักเซ็งๆขึ้นมาจึงหาเรื่อง

อะไรคิดไปเรื่อยเปื่อยและไร้สาระ  สักพักเขาคิดไปว่าเขากำลังเผลอจัดหรืออะไรสักอย่างที่ทำให้เขาได้ยิน

เสียงเหมือนคนพูดกันงึมงำ แต่รอบๆตัวเขาก็ไม่มีใครนี่นา เขาจึงขยี้ตาแรงๆ แต่ก็ไม่เห็นใคร เริ่มชักหวาด

ระแวงขึ้นมานิดๆ จนเห็นเงาของคนสองคนยืนทอดยาวออกมาจากมุมๆหนึ่งซึ่งอยู่ด้านหน้าของเขา เขาขยับ

ตัวเข้าไปใกล้ๆและเบาที่สุด ถึงจะรู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ดี แต่ว่าถ้ามันไม่ใช่เรื่องของเขา เขาก็จะรีบไปจากที่นี่ทันที

แล้วเขาก็เริ่มเข้าไปใกล้มากขึ้น(นิสัยอยากรู้อยากเห็นเริ่มกำเริบ) เสียงนั่นเริ่มดังขึ้น…..ดังขึ้นจนเขารู้ว่าเป็น

เสียงเด็กผู้ชาย…..ดังขึ้นจนเริ่มฟังรู้เรื่อง



“ฉันถึงได้อยากจะบอกเธอ  เฮอร์ไมโอนี่”เสียงนั่นดังขึ้นมากทีเดียว เป็นน้ำเสียงที่แสดงถึงว่ากำลังมั่นใจ

แฮร์รี่สะดุ้งเล็กน้อย ถ้าเขาจำไม่ได้ผิดนั่นคือเสียงของรอน บุคคลที่ออกมาก่อนหน้าเขาเกือบครึ่งชั่วโมง

และตอนนี้ก็ควรจะที่อยู่ในห้องนั่งเล่นบนหอกริฟฟินดอร์ เพื่อทำการบ้านประมาณนั้น และเท่าที่ฟังดู

ดูเหมือนว่ากำลังอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่เสียด้วย  แฮร์รี่ยิ่งประหลาดใจเข้าไปใหญ่ ‘บางทีพวกเขาอาจเจอ

กันโดยบังเอิญกันก็ได้’เขาพยายามนึกในแง่ดี ในใจหวังอยู่ลึกๆว่าคงไม่ใช่มาแอบนินทาเขาลับหลัง แต่

เขาก็ไม่อยากเชื่อหรอกว่าพวกเขาจะทำแบบนั้น ‘บังเอิญหรือ  ไม่หรอก เธอออกมาตั้งนานแล้ว’เสียงเล็ก

ฟังดูชั่วร้ายดังขึ้นในหัว  ใช่…เฮอร์ไมโอนี่ออกมาก่อนเขาเกือบชั่วโมงแล้วด้วยซ้ำ ‘บางทีพวกเขาอาจจะ

มีเรื่องอะไรสักอย่างที่เป็นเรื่องของพวกเขาสองคน  พวกเขาคงนัดเจอกัน และไม่อยากให้นายรู้ด้วยไง’

เสียงเล็กๆนั่นยังพูดต่อ  แฮร์รี่ชักเหลืออด แต่ก็อยากรู้อยากเห็นมากจนไม่อยากถอยหลังกลับไป เขา

เลือกที่จะค่อยย่องเข้าไปใกล้……ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ



ความรู้สึกตื่นเต้นและหวาดหวั่นใจเกิดขึ้นพร้อมกัน เขารู้สึกประหลาดๆราวกับว่ารู้ดีว่าจะเกิดอะไรต่อไปอีก

“คือว่า -- -- เอ่อ -- -- ฉัน -- -- อยาก -- -- บอกว่า -- -- ฉัน”รอนยังคงพูดต่อไป เสียงแผ่วจนแฮร์รี่แทบไม่ได้ยิน

เขารีบร้อนที่จะเข้าไปใกล้ที่สุด แล้วก็ชะงักกึก เมื่อรู้สึกเหมือนเท้าโดนของแข็งอะไรบางอย่าง!!  และเริ่ม

สูญเสียการทรงตัว วูบเดียวที่รู้สึกเหมือนจะถลาไปด้านหน้า แล้วก็ล้มลงกระแทกกับพื้นแข็งอย่างแรง

ดัง ‘ตุบ’ พร้อมกับเสียงโครมครามตามหลัง ซึ่งคาดได้ทันทีว่าทั้งสองจะต้องได้ยินอย่างแน่นอน และก็หวัง

ว่าทั้งสองจะไม่เดินมาดู รวมถึงฟิลช์จะไม่อยู่ใกล้ๆแถวๆนี้ด้วย



ความรู้สึกต่อมาที่รู้ก็คือ เขาล้มลงไปกองกับพื้น และเริ่มเจ็บระบมทั้งตัว โดยเฉพาะศอกกับเข่าที่จูบพื้น

เข้าไปเต็มๆ เขาพยายามที่จะลุกขึ้น ‘ทำไมต้องมาซุ่มซ่ามอะไรเอาตอนนี้นะ’ เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้

‘คงไม่ใช่พวกนั้นหรอก’ เขาคิดอย่างจนตรอก มองไปที่เท้าที่กำลังเจ็บมากขึ้น  เขาเพิ่งสะดุดฐานรอง

ชุดเกราะของโรงเรียนเข้าไปเต็มๆ  และเขาก็รีบพยายามลุกขึ้นให้เร็วที่สุด แต่ว่า -- --



“นายนี่เอง นึกว่าใคร”เสียงรอนดังขึ้นด้านหลัง แฮร์รี่ถึงกับสะดุ้งเฮือก พยายามมองไปด้านหลังช้าๆ นึกในใจ

อยู่ว่าทั้งสองจะทำหน้ายังไง  แวบนึงเขาคิดว่าเขาเห็นสายตาและใบหน้าที่ดูงุนงงและหงุดหงิดไม่พอใจอยู่

บนหน้าที่เต็มด้วยกระของรอน และใบหน้าไร้อารมณ์ของเฮอร์ไมโอนี่ ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ ที่น่าแปลก

คือ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้มีท่าทางเป็นห่วงอะไรเลย ‘แหงล่ะ ก็ฉันดันไปขัดจังหวะเข้านี่’  แฮร์รี่รู้สึกสมเพชตัวเอง

รอนเดินเร็วๆเข้ามาช่วยพยุง

“นายมาที่นี่ได้ยังไง แฮร์รี่”รอนถามดูท่าทางกังวลใจและหงุดหงิด

“ก็ทางนี้ก็ไปหอกริฟฟินดอร์ได้ไม่ใช่หรือ”แฮร์รี่ตอบ รู้สึกรำคาญใจ

“ก็ใช่ แต่นี่มันเป็นทางอ้อม  ทำไมนายต้องอ้อมไปด้วยล่ะ”รอนคาดคั้น แฮร์รี่รู้สึกแปลกใจ

“ฉันอิ่มมากไป เลยอยากเดินให้อาหารย่อย เพื่อที่ว่าฉันจะได้ไปทำการบ้านได้โดยไม่ง่วงซะก่อนไงล่ะ”เขาตอบ

รอนทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ  แฮร์รี่จงใจเน้นเป็นพิเศษเผื่อว่าพวกเขาจะนึกอยู่บ้างว่าเขาเองก็ไม่คาดว่าจะได้เจอ

ทั้งสองในที่แบบนี้ เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงในลำคอเหมือนไม่พอใจ แฮร์รี่ใช้สายตาเย็นชาหันขวับไปมองเธอ

“เอ่อ -- -- แล้วนายมานานหรือยัง”รอนถามสีหน้ากังวล จ้องเขาเขม็ง แฮร์รี่รู้สึกเป็นต่อ แต่ก็ -- --

“ไม่ ฉันเพิ่งมา”เขาตอบห้วนทำเป็นไม่ใส่ใจ แต่สังเกตเห็นรอนถอนหายใจอย่างโล่งอก



“ฉันเดินเองได้แล้ว”แฮร์รี่ตอบก่อนจะมีมารยาทด้วยการสบัดมือของรอนที่พยายามจะช่วยพยุงเขาเบาๆ

แต่ก็ต้องเดินช้าๆเพราะยังเจ็บนิ้วเท้าและหัวเข่าไม่หาย  รอนเดินตามใกล้ๆคอยมองอย่างเป็นห่วงว่า

เขาจะล้มลงไปอีก

“นายนี่ก็ซุ่มซ่ามเหมือนนี่ แฮร์รี่”รอนเอ่ยขึ้นน้ำเสียงนึกสนุกพิกล แฮร์รี่หันมามองเขา

“นายอยากให้ฉันซุ่มซ่ามหรือเปล่าล่ะ”เขาถามเรียบๆ’คงนึกเสียดายสินะ’ รอนทำหน้าเครียดหน่อยๆราว

กับกลัวว่าแฮร์รี่จะไม่พอใจเอาเข้า

“เอ่อ ไม่รู้สิ มันก็น่ารักดี แต่ว่า -- -- มันไม่ดีนักหรอก”รอนตอบทำหน้าคิดหนัก แฮร์รี่หัวเราะหึๆ รอนโล่งใจ



พอถึงหน้าหอ รอนเป็นคนบอกรหัส ก่อนจะปีนเข้าไปก่อน  แฮร์รี่ขยับเปิดทางเพื่อที่จะให้เฮอร์ไมโอนี่เข้า

ไปก่อน แต่เธอมองมาด้วยสายตาเยือกเย็น พร้อมกับพูดเบาๆ “ขอบใจ”ซึ่งเป็นเสียงเย็นชาเสียเหลือเกิน

แฮร์รี่รู้สึกเหมือนถูกน้ำแข็งห่อหุ้มทั้งร่างของเขา ทำให้แข็งทื่อและก้าวไม่ออก



***************************************



ภาพความทรงจำค่อยๆจางหายไปและหยุดลง แฮร์รี่ค่อยๆเอามือที่กุมขมับแน่นออก ความสับสนเริ่มทุเลาลง

บ้างแล้ว มันเหมือนเป็นความทรงจำที่ผ่านมานานแสนนาน  ที่เท่าเขาพอจำได้  เขายืนหยุดที่หน้าทางเข้า

หอกริฟฟินดอร์อยู่นานจนกระทั่งสุภาพสตรีหญิงอ้วนเร่งพร้อมกับเริ่มบ่นเขาดังๆ พอเข้ามาก็เห็นรอนกำลัง

นั่งทำการบ้านอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ รอนดูไม่มีสมาธิเอาเสียเลย แฮร์รี่เหมือนรู้ว่ารอนรู้สึกยังไง แต่ก็เหมือนกับ

ไม่รู้ บางที -- -- เขาอาจไม่ยอมรับ -- -- แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ?



ตัวเขาเองก็ไม่มีสมาธิไปกับรอนด้วยเหมือนกัน อาจเป็นเพราะเขาใช้เวลานั่งคิดเรื่องที่แอบฟังทั้งคู่คุยกัน

อยู่เกินครึ่งของเวลาที่จะได้ทำการบ้าน และสุดท้ายเขาก็จนปัญญา มันไม่เสร็จจริงๆ วิชาปรุงยาเสียด้วย

แฮร์รี่ใช้ความหวาดหวั่นใจที่เกิดขึ้นกระตุ้นให้เขารีบทำการบ้านให้เสร็จ ซึ่งเป็นไปได้ยากมากๆ อันที่จริง

แล้วแฮร์รี่เลือกที่จะนั่งทำอยู่ห่างๆเพื่อนรักทั้งสองสักหน่อย รอนหันมามองเขาอย่างแปลกใจ แต่เขาก็อ้าง

ว่ากำลังใช้สมาธิ  แต่ไปๆมาๆ เขาก็ห้วนกับไปคิดเรื่องของทั้งสองอีก มันดูบ้าพิลึก เขาเหมือนรู้ว่ามัน

เป็นยังไงแต่เขาก็เหมือนไม่รู้อีกนั่นแหล่ะ แล้วมันยังไงกันล่ะ  แฮร์รี่แทบจะยอมแพ้กับการบ้านวิชา

เรียงความของเขา เพราะเขาเองก็กำลังหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนั่นจนคิดจะเลิกทำ



หันไปมองรอนกำลังตั้งหน้าตั้งตาดูของเฮอร์ไมโอนี่เล็กน้อย ก่อนจะเอามาประยุกต์ได้เหมือนกับของเธอ

ไม่มีผิด เฮอร์ไมโอนี่แทบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น  เธอตั้งหน้าตั้งตาทำ จนแฮร์รี่อดนึกไม่ได้ว่าเธอรู้หรือเปล่า

ว่าเขากำลังนั่งทำอยู่ตรงนี้



แล้วสุดท้ายเขาก็ตัดสินเลิกทำ เพราะว่าตอนนี้ในหัวมีแต่เรื่องนั้นเรื่องเดียว เขาเก็บข้าวของก่อนเดินขึ้น

หออย่างรวดเร็วโดยไม่ถามรอน(ซึ่งไม่จำเป็น)เพราะรอนยังทำไม่เสร็จ แต่เขาเองก็ไม่เสร็จเหมือนกัน ยัง

เหลืออีกหน่อย



หลังจากนั้นเขาก็โยนๆยัดๆข้าวของลงในกระเป๋า ก่อนจะนั่งบนเตียงแล้วก็เริ่มประสาทหน่อยๆนั่นเอง

เขานึกหัวเราะจริงๆ ที่มานั่งคิดเรื่องไม่เข้าเรื่องอยู่ได้เป็นชั่วโมงๆ จนดูนาฬิกาทีก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขา

ยังไม่ได้จัดตารางสอนเลยสักนิด(แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจด้วย)



“แล้วเธอมาขอบคุณฉันเรื่องอะไร”เขาพึมพำกับตัวเอง “คงไม่ใช่เพราะฉันให้เขาเข้ามาก่อนหรอกนะ”

แฮร์รี่ไม่เห็นว่ามันจะเป็นไปได้เลย บ่อยครั้งที่เขาให้เธอเข้ามาก่อน และเธอก็ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรนัก



‘แต่จะว่าไป สองสามวันที่ผ่านมา เธอแทบไม่ได้พูดคุยกับฉันเลยสักนิด หน้ายังจะแทบไม่มองด้วยซ้ำ

เพราะอะไรนะ ฉันไม่เข้าใจ  มีด้วยหรือที่ใช้น้ำเสียงแบบนั้นขอบคุณน่ะ’ แฮร์รี่คิดไม่ตก



เขาคิดวนเวียนเพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวตลอดคืน จนกระทั่งเผลอหลับไป…….



--------------------------------



นี่คือฟิคอีกเรื่องของมาจัง ฝากเรื่องเก่าไว้ด้วยนะ



แฮร์รี่ พอตเตอร์ ปี 6 สงครามความรัก ความดับสูญ