ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : MEMORY [TIFFANY X KRIS]100%
MEMORY
ถ้าเกิดวันหนึ่งความทรงจำฉันหายไป... นายจะยังอยู่เคียงข้างฉันอยู่ไหม
ถ้าเกิดวันหนึ่งความทรงจำฉันหายไป... นายจะยังอยู่เคียงข้างฉันอยู่ไหม
ถ้าเกิดวันหนึ่งฉันไม่อยู่... นายจะตามหาฉันไหม
ถ้าวันหนึ่งฉันหายไป... นายจะยังรักฉันอยู่ไหม
และ ถ้าหากทุกอย่างไม่เหมือนเดิม...นายจะยังคิดถึงฉันอยู่ไหม
ถ้าเรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นจริงนายจะอยู่เคียงข้างฉันใช่ไหม...
อนาคต คือ สิ่งที่ไม่แน่นอน ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น...
แต่โปรดจำคำของฉันไว้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
'ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ'
"คริส~~~~รอฟานี่แปปนึงเดี๋ยวฟานี่จะรีบข้ามไปหาคริสเอง"
"ฟานี่รอตรงนั้นแหละเดี๋ยวคริสขับรถไปรับ"
"ไม่เอาๆฟานี่จะข้ามไปหาคริสเอง" เสียงของคนสองคนที่พูดคุยสนทนากันผ่านโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ โดยที่ทั้งคู่อยู่ห่างกันแค่เพียงฟากถนน
"ฟานี่...ไม่...ต้อง"ทิฟฟานี่ไม่ฟังคำพูดของคริสที่พูดอยู่ เธอรีบวิ่งข้ามถนนก่อนที่สัญญาณไฟจะเปลี่ยนไปเป็นสีเขียว แต่เพียงเวลาไม่นานที่สัญญาณไฟจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว
3 2 1 ปัง!
รถคันหนึ่งที่วิ่งแล่นมาจากระยะทางไกล ชนเข้าที่ร่างบางที่ถือโทรศัพท์โทรอยู่ จนโทรศัพท์รุ่นใหม่ได้กระเด็นไปตกอยู่ตรงหน้าร่างสูงในสาย
เขาก้มมองดูโทรศัพท์ที่แตกเป็นเสี่ยงๆก่อนจะเงยหน้ามองภาพตรงหน้า
ร่างของทิฟฟานี่ที่เปียกโชกไปด้วยเลือด
"ฟานี่!!"
ขายาวของร่างสูงได้ทำงานโดยการวิ่งไปโอบร่างบางขึ้น เขามองดูร่างบางที่ตอนนี้ได้หายใจถี่ลงทุกที
เขาเงยหน้ามองดูผู้คนที่รีบเรียกรถพยาบาลมาอย่างฉุกเฉิน
"ฟานี่ อย่าเป็นอะไรไปน่ะ ฟานี่!"
ร่างบางของทิฟฟานี่ได้เผยรอยยิ้มที่น้อยนิดออกมาให้ร่างสูง
"คริส...อยู่..ข้างๆ..ฟะ ฟานี่...น่ะ"
"อืม คริสจะอยู่เคียงข้างฟานี่ตลอดไป"
ไม่นานที่รถพยาบาลฉุกเฉินมา ร่างของทิฟฟานี่ได้ถูกอุ้มขึ้นเพื่อนำตัวไปส่งโรงพยาบาล คริสได้รีบขึ้นรถพยาบาลไปด้วย เพื่อที่จะรอดูร่างบาง
"ฟา...นี่..."
น้ำตาแห่งความกลัวที่จะสูญเสียไหลลงอาบแก้มของชายหนุ่ม จนหยดลงบนแก้มใสของหญิงสาวที่ตอนนี้ได้หายใจหอบถี่ลง
"คะ...คริส"
เสียงที่สั่นระรึกดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มบางๆจางๆที่ปรากฎอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว
ไม่นานที่รถของโรงพยาบาลถึงโรงพยาบาล ร่างของทิฟฟานี่ที่นอนอยู่บนเตียงที่มีล้อรถเข็นอยู่ ได้เลื่อนลงจากรถพยาบาลไปยังห้องฉุกเฉินด้วยความรวดเร็ว
แกร็ก!แกร็ก!
ร่างของทิฟฟานี่ได้เข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว ดวงตาคมเข้มไดิแต่มองตามร่างบางเข้าไปข้างในด้วยความหวังมากมาย
'ถ้าหากวันนึงฟานี่หายไป...คริสจะยังรักฟานี่อยู่ไหม'
'ทำไม...ฟานี่ถึงพูดอย่างนั้นล่ะ'
'ไม่รู้สิ...ฟานี่แค่อยากรู้'
'คริสจะยังรักฟานี่เสมอ'
'ขอบคุณมากน่ะคริส"ร่างบางของทิฟฟานี่ยิ้มให้ร่างสูงก่อนจะมองดูธรรมชาติที่สวนงาม พร้อมกับดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าไป
เพียงเวลาไม่นานที่มีหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน
"คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ"
"........"
ร่างหนาของหนุ่มหัวทองที่นอนกุมมือหญิงสาวตลอด3วันที่ผ่านมาได้ตื่นขึ้นมา เพราะแรงขยับนิ้วของคนที่ตอนยังไม่ตื่นมา3วัน
"ฟานี่!"
คริสมองดูนิ้วที่ขยับอย่างตกใจพร้อมกับกดเรียกหมอให้มาห้องดังกล่าว
"หมอครับคนไข้ฟื้นแล้วครับ ผมเห็นมือของเธอขยับ"
"ครับคุณออกไปข้างนอกก่อน ผมจะขอตรวจเช็คร่างกายคนไข้ก่อน"
'คนไข้เป็นยังไงบ้างครับ'
'รอดพ้นแล้วครับ แต่สมองของเธอได้รับความกระทบกระเทือน ถ้าเธอฟื้นขึ้นมาหมอของตรวจคนไข้ก่อนน่ะ'
'ครับ....'
คริสนั่งรอหมอตรวจร่างกายของทิฟฟานี่อย่างใจร้อน หมอบอกเขาว่าทิฟฟานี่ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองแต่...เธอจะเป็นยังไงบ้างน่ะ
"หมอครับ"
"คนไข้สุขภาพดีครับ แต่... เข้าไปเองเถอะครับ"
คริสรีบวิ่งเข้าไปในห้องคนไข้ทันทีพร้อมกับรอยยิ้มที่หวังว่าเมื่อเธอเห็นหน้าเขา เธอจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ แต่เปล่าเลยสิ่งที่เขาได้รับคือ ความเงียบจากคนตรงหน้า ความงุนงงของคนตรงหน้า...
"คุณเป็นใคร!"
"คริสไงฟานี่ คริสแฟนของเธอไง"
"ฉันชื่ออะไรน่ะ"
"เธอเป็นอะไรไปน่ะทิฟฟานี่! ทิฟฟานี่!"
"คนไข้ความจำเสื่อมน่ะครับ"
"หมอ!"
"ผมบอกแล้วว่าให้คุณมาดูเอง"
"หมออย่าพึ่งไปสิ!"
'ถ้าหากวันนึงความจำฉันหายไป...นายจะยังอยู่เคียงข้างฉันไหม'
'ถามอีกแล้วน่ะ อยู่สิ คริสจะอยู่เคียงข้างฟานี่ตลอดไปเลย'
'ขอบคุณน่ะ'
"คุณชื่ออะไร เป็นอะไรกับฉันและฉันเป็นใครกัน"
"ฟานี่...เธอชื่อ ทิฟฟานี่ ฮวัง ส่วนฉันชื่อ อู๋ฟาหรือคริส เป็น...คนรักของเธอไง...."
"จริงหรอค่ะ ฉันเป็นคนรักของคุณหรอ"
"ใช่แล้วแหละ เมื่อ3วันก่อนเป็นวันครบรอบ1ปีของเราน่ะฟานี่"
"ขอโทษน่ะค่ะ...แต่...ฉันจำไม่ได้"
"อะอืม ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจๆ"
"คริสหรอ ฉันอยากกลับบ้านแล้วน่ะ"
"ฟานี่ค่อยกลับพรุ่งนี้น่ะ"
"ค่ะ"ทิฟฟานี่ยิ้มออกมาให้ร่างสูงอย่างจางๆ
ไม่นานที่ว่างของทิฟฟานี่ได้ผลอยหลับไป เพราะเอาแต่ถามเรื่องของเธอจากเขา หมอบอกว่าทิฟฟานี่มีสิทธิ์ที่จะหายแต่ต้องใช้เวลา หรือไม่เธอก็จะ 'ความจำเสื่อมตลอดกาล!!!'
น้ำตาของร่างสูงไหลลงบนฝ่ามือของร่างบาง
"ถ้าหากคริสไปรับฟานี่เอง ฟานี่คง...ไม่เป็นแบบนี้..."
คริสลุกขึ้นออกไปนอกเพื่อออกไปหาอะไรทาน
ขวับ!
ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงหันกลับไปมองประตูที่ปิดลงแล้ว
"คุณรักฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ ฉันน่าจะจำได้น่ะว่าเราเคยรักกัน ถึงอย่างนั้นฉันก็สามารถรับรู้ได้ว่าฉันรักคุณมากขนาดไหน แต่ฉันไม่สามารถจำมันได้ ฉันขอโทษ โปรด...อย่าร้องไห้ให้ฉัน...เพราะฉันเองที่รู้สึกผิด..."
ร่างบางร้องไห้ออกมาไม่มากเพียงแค่สิ่งที่เป็นน้ำที่เรียกว่า'น้ำตา' คลออยู่ที่เป้าตาของเธอเท่านั้น ถ้าเธอสามารถจำเรื่องราวระหว่างเราได้ เธอคงจะร้องไห้มากกว่านี้ แต่นี้เธอไม่สามารถจดจำอะไรได้เลย...
"ฟานี่ขอโทษ..."
"ที่นี่...บ้านของฟานี่หรอ"
"ใช่..."
"แล้วบ้านของคุณคริสล่ะค่ะ"
"เรียกคริสอย่างเดียวได้ไหม..."
"อะ...อืม..ดะ...ได้..."ทิฟฟานี่ตอบร่างสูงอย่างลำบากใจเล็กน้อย
ถึงจะเป็นคนที่รักกัน แต่สำหรับเธอแล้วมันน่าลำบากใจ เพราะเธอไม่สามารถจำได้ว่าเขาคือคนรักของเธอ เพราะฉะนั้นเธอเลยรู้สึกลำบากใจ แต่ถ้าเขาต้องการอย่างนั้นเธอก็ควรจะทำมัน...
"บ้านของคริสหรอ คริสอยู่กับฟานี่ไง"
"จริง อ่อ"
"ใช่! เข้าบ้านเถอะ"คริสไม่วายคว้ามือร่างบางแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข
ทิฟฟานี่เดินเข้าบ้านไปอย่างสนอกสนใจทุกอย่างที่อยู่ในบ้าน ไม่ว่าบ้านจะเป็นสีชมพูหวานจนเธอแปลกใจ
ทุกอย่างในบ้านล้วนมีแต่ความทรงจำของเธอกับเขามากมาย แต่นั้นไม่ได้ทำให้เธอจำขึ้นมาได้เลย เธอได้แต่เดินรอบๆจนสังเกตุเห็นห้องๆหนึ่งที่เธอรู้สึกอยากจะเดินเข้าไป ทิฟฟานี่เปิดประตูห้องที่เป็นสีขาวบริสุทธิ์ สิ่งที่เธอพบคือ ภาพมากมาย เรื่องราวระหว่างเขากับเธอ postit มากมายที่เกี่ยวกับความทรงจำของเธอ ทุกอย่างในโพ๊ตอิส มีทั้งวันที่และเรื่องราว เธอคงทำได้แต่ยิ้มให้มัน ต่อไปนี้เธอไส่สามารถรู้ได้ว่าเธอจะสามารถทำแบบนี้ได้อีก เธอเดินตรงไปยังโพ๊ตสีชมพูอ่อนที่เป็นแผ่นสุดท้าย เธอมองดูวันที่ของมัน เวลาในวันที่ผ่านมา1อาทิตย์
XX/XX/XX
ฟานี่:วันนี้คริสพาฟานี่ไปร้านเค้กที่เราเจอกันครั้งด้วย-/////-
คริส:วันนี้คริสได้ระลึกวันแรกที่เราได้เจอกันด้วย #คริสรักฟานี่ที่สุดเลย
^(ฟานี่รักคริสเหมือนกัน)
ทิฟฟานี่มองดูโพ๊ตอิสแล้วยิิ้มออกมาบางๆ เธอเดินดูรอบๆจนไปเห็นภาพที่ระบุวันที่ซึ่งเป็นวันเดียวกันกับโพ๊ตอิสที่เธออ่าน ภาพของคนสองคนที่หอมแก้มซึ่งกันและกันดูมีความสุข
ทิฟฟานี่นั่งลงกับพื้นอย่างไม่รู้สาเหตุ ทำไมเธออยากจะร้องไห้ออกมาน่ะ หลังจากได้เห็นของมากมายในห้องนี้
เธอคงรู้สึกว่า โพสอิส และเวลาของเราคงต้องหยุดลงแล้วสิน่ะ เธอควรจะทำยังไงที่ทำให้คริสมีความสุข เธอจะต้องไม่หยุดเวลาของเรา แต่เธอควรจะทำให้เวลาเดินต่อไป....
ทิฟฟานี่เดินออกมาจากห้องดังกล่าว และปิดประตูลง
"ฟานี่..."
"ห๊ะ"
"ออกไปข้างนอกกันไหม"
"สวนน่ะ"
"สวนที่ไปสวยไหม"
"สวยสิ เป็นสวนที่ฟานี่ชอบมากเลยน่ะ"คริสฝืนยิ้มออกมาให้หญิงสาวคิดว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร เขารู้สึกทรมานเหลือที่เธอจำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่เขาก็ตาม แต่เขาไม่อาจทิ้งเธอไปได้ เหตุผลของเขาคงจะเป็น
...สัญญา...
เท่านี้ล่ะมั้งที่ทำให้เขาไม่อาจไปจากเธได้
'คริสสัญญาว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นคริสจะอยู่เคียงข้างฟานี่'
"สวยจังเลยคริส"
"ใช่ไหมล่ะ"คริสนั่งลงบนหญ้าที่ภาพข้างหน้าเป็นทะเลสาป เขาภาพตรงหน้าภาพพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน
ทิฟฟานี่เองก็มองภาพตรงหน้าเช่นกัน แต่เธอเองก็แอบมองชายหนุ่มตรงหน้า เธอมองไปยังดวงหน้าเศร้าสอยของชายหนุ่ม
เขาคงจะผิดหวังที่ฉันจำอะไรไม่ได้ คริสช่วยบอกเหตุผลได้ไหมว่าทำไมคุณถึงยังอยู่เคียงข้างฉัน ในวันที่ฉันจำอะไรไม่ได้ทั้งๆที่คุณควรจะไป...ทำไมกัน
ร่างบางขยับปากที่จะถามชายหนุ่ม2-3ครั้งจนในที่สุด เธอก็ออกเสียงถามไป
"คริส...ฟานี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม"
"ได้สิ"
"ทำไมคริสยังอยู่กับฟานี่ ทั้งๆที่คุณควรจะเลิกยุ่งกับฉันที่ไม่มีอะไรเลยแม้กระทั้งความทรงจำ ทำคุณถึงไม่ทิ้งฉันไป ทำไม..."
"สัญญา...."
"หรอ"ทิฟฟานี่ยิ้มออกมาอย่างสมเพชตัวเอง
นี่คงเป็นเหตุผลที่เขาอยู่กับเธอ ถ้าหากฉันบอกเขาไม่อย่าสนใจคำสัญญาเขาจะมีความสุขไหม เขาจะได้เป็นอิสระ ใช่!เขาควรจะได้รับอิสระไม่ควรที่อยู่กับคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเธอ ถ้าหากเธอไม่อยู่สักคน เขาเองก็จะได้รับอิสระเช่นกัน
และถ้าหากเธอรักคนอื่นเขาก็คงจะไปเอง...
"คริสยึดติดกับสัญญาจังน่ะ...ถ้าหากไม่มีสัญญาคริสจะอยู่ข้างๆฟานี่ไหม..."ทิฟฟานี่เงยหน้ามองร่างสูงอย่างหวังคำตอบ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทั้งที่จำอะไรไม่ได้เลย แต่ตัวเธอกลับอยากได้คำตอบที่ดี
"..."
ทิฟฟานี่ยังคงมองหน้าร่างสูงอย่างนั้นแม้ว่าเขาจะเงียบ จนในที่สุดร่างบางก็ก้มหน้าลงอย่างสมเพชตัวเอง ใช่ที่เขาอยู่กับเธอก็เพราะสัญญาถ้าหากไม่มีมันเขาคงมีความสุขไปแล้ว...
"คริส...ฟานี่ว่า...คริสไม่ต้องสนใจสัญญาพวกนั้นหรอก ไม่มีใครสามารถจดจำมันได้ ในเมื่อตัวฉันเองยังจำมันไม่ได้...ลืมมันไปซะ..."
"หมายความว่ายังไง"
"ต่อไปนี้คริสจะเป็นอิสระ จะไปไหนก็ไปไม่ต้องยึดติดกับฟานี่ ต่อไปนี้ไม่ต้องมาโผล่มาอีกน่ะ"
ทิฟฟานี่ลุกขึ้นเพื่อที่จะขึ้นรถเมล์กับบ้าน แต่ถูกมือของร่างสูงอย่างคริสจับเอาไว้
"จะไปไหน"
"กลับบ้าน"
"แต่ที่พูดเมื่อกี้คืออะไร"
"ก็อย่างที่พูดนั้นแหละ คริสเป็นอิสระ ไม่ต้องมาให้ฟานี่เห็นหน้าอีก"
พูดจบทิฟฟานี่ก็เดินจากไปอย่างไม่หันหลังกลับมามองร่างสูงที่นั่งอยู่
"อิสระหรอ....คริส..."ร่างสูงเงยหน้าเพื่อให้น้ำตาหยุดไหร่
'คริสยึดติดกับสัญญาจังน่ะ...ถ้าหากไม่มีสัญญาคริสจะอยู่ข้างๆฟานี่ไหม..'
ที่เขาเงียบไม่ใช่เพราะจะไม่อยู่แต่เพราะตอบไม่ได้ต่างหากล่ะ ว่าที่เขาอยู่กับเธอนั้นเพราะอะไร
สัญญา หรือ รัก ตอนนี้ตอนที่เธอจากเขาไป เขารู้คำตอบแล้วว่า เขานั้น.......
ทิฟฟานี่มองข้างทางยามกลางคืนที่ตอนนี้สวยมากแต่หัวใจของเธอกลับเศร้ายิ่งนัก น้ำตาของของเธอไหลลินอาบแก้มร่างบางอย่างไม่แคร์ใคร และไม่มีใครให้เธอแคร์
"นายเป็นอิสระแล้วน่ะ นายจะได้ไม่ต้องอยู่กับคนที่จำอะไรไม่ได้อย่างฉันแล้วน่ะ"
ติ๊ด
ทิฟฟานี่กดปุ่มของรถประจำทางเพราะถึงสายที่เธอจะต้องลงแล้ว ร่างสูงเดินมาถึงหน้าบ้านเห็นรถสปอร์ตสีดำคันหนึ่งจอดอยู่หน้าบ้านของเธอ ด้วยความที่สงสัยว่าเป็นใครเธอจึงเคาะประรถเรียก
ก็อก! ก็อก!
"คุณค่ะ"
กระจกรถได้เลื่อนลงทำให้เธอได้เห็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหล่าและดูเป็นผู้ดี และผมที่ย่อมเป็นผมทองยิ่งทำให้เขาดูดีขึ้น
"ทิฟฟานี่"
"เออ...คุณเป็นใครค่ะ"
"จำผมไม่ได้หรอ"
"ค่ะ"
"คือฉันถูกรถชนแล้วความจำเสื่อมน่ะค่ะ"
"หรอ ฉันชื่อนิชคุณน่ะเป็นเพื่อนของเธอสมัยอยู่อเมริกาน่ะ"
จริงหรอค่ะ แต่ฉันจำไม่ได้ขอโทษด้วย เข้าบ้านก่อนสิ"
"อยู่คนเดียวหรอแล้วคริสล่ะ"
"..."ร่างบางหยุดชะงักแล้วนิ่งเงียบไป นิชคุณมองร่างบางที่เงียบอย่างสงสัย
"เป็นอะไรไปน่ะฟานี่"
"อึก อึก"ร่างบางโผล่เข้ากอดร่างสูงที่อยู่ข้างๆอย่างสะอื่น
"ฉันทำถูกหรือเปล่านิชคุณ ฉันทำถูกไหมที่ปล่อยเขาไปให้เป็นอิสระไม่ต้องทนอยู่กับคนที่จำอะไรไม่ได้อย่างฉัน"
"มันถูกฟานี่สิ่งที่เธอทำ เธอคงตัดสินใจดีแล้ว"
3วันแล้วที่เขาต้องอยู่บ้านของเขาโดยไม่มีเธอ
ทำไมกีนในเมื่อเธอปล่อยเขาทำไมเขาถึงไม่ไปหาอิสระล่ะทำไม...คงจะเป็นเพราะสัญญาหรือเปล่าน่ะ ทำไมเขาถึงไม่ตามหาเธอล่ะในเมื่งมันเป็นสิ่งที่เขาสัญญาไว้ นี่ก็ครบ3วันแล้วที่เธอได้หายไปจากชีวิตผม และแทบจะหายไปจากโลก ผมได้ไปบ้านของเธอเพื่อไปดูแต่พบกับเพีไงความว่างเปล่า ทิฟฟานี่เธอหายไปไหนกันน่ะ
คริสตัดสินใจคว้ากุญแจแทะกุญแจบ้านของทิฟฟานี่เพื่อเข้าไปในบ้านของเธอโดยเฉพาะ
'คริสถ้าหากวันหนึ่งฉันไม่อยู่...นายจะตามหาฉันไหม'
'คริสจะตามหาฟานี่ทุกทีเลย แต่คริสเชื่อว่าฟานี่ไม่หายไปจากคริสหรอ'
'ฟานี่ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน'
คริสขับรถด้วยความเร็วสูงเพื่อตรงไปบ้านของทิฟฟานี่
'ตั้งแต่วันที่เธอบอกให้เขาไปและเธอเดินถอยออกมามันทำให้เขาได้รู้ว่าที่เขาอยู่เคียงข้างเธอนั้นไม่ใช่เพราะสัญญา แต่เป็นเพราะเขารักเธอ แม้ตอนนี้เธอจะไม่ใช่คนเดิมก็ตาม'
แกร็ก แกร็ก
เสียงไขประตูบ้านดังขึ้น
เขารีบวิ่งทันทีที่ประตูบ้านเปิดออก สิ่งที่เขาพบคือทุกอย่างที่เหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเมื่อ3วันก่อนที่เขาออกมาจากบ้าน คริสเดินตรงไปยังห้องห้องที่เก็บความทรงจำตั้งแต่เขาครบกับเธอ คริสตรงไปยังโพ๊ตอิสที่ดูใหม่และเป็นวันที่ล่าสุดเมื่อสามวันก่อน
XX/XX/XX
วันที่ทุกอย่างได้จบลง ฉันปล่อยให้เขาเป็นอิสระ เขาจะไม่ได้ต้องทนอยู่กับคนที่จำอะไรไม่ได้เลย ถึงแม้ว่าฉันจะจำอะไรไม่ได้แต่ก็ต้องขอบคุณช่วงเวลาที่ทำให้เราได้รักกัน...
ทิฟฟานี่ ฮวัง
Fany love Kris forever
คริสหลังจากที่อ่านโพ็ตอิสก็ทรุดนั่งลงกับพื้น
"คริสก็จะรักฟานี่ตลอดไปเหมือนกัน...โปรดกลับมา..."
'คริสถ้าหากวันหนึ่งทุกอย่างไม่เหมือนเดิม คริสจะยังคิดถึงฟานี่อยู่ไหม'
'คริสจะยังคิดถึงฟานี่เสมอ'
"ฟานี่คริสคิดถึงเธอเสมอหล่ะน่ะ"
ทุกอย่างตอนนี้ก็ปาเข้าไป1เดือนเต็มนับแต่วันที่เธอหันหลังให้ เขายังคงตามหาเธอทุกที ไปบ้านเธอทุกวันแต่กลับพบความว่างเปล่า เธอหายไปไหนกันน่ะนั้นคือสิ่งที่เขาอยากรู้มากที่สุด ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิมไม่มีสิ่งใดหายไปเลย เป็นแบบนี้ทุกวัน และนี้ก็เป็นอีกวันที่เขายังคงมาบ้านของเธอ
'ฟานี่ เธอไม่คิดจะกลับเกาหลีหน่อยหรอ'
'นี่คุณไล่ฟานี่หรอ ห่ะ!'
'เปล่าสักหน่อยแค่สงสัยว่า ความทรงจำเธอก็กลับมาหลังจากวันที่ฉันไปหาเธอที่บ้าน2วัน แต่เธอก็ยังไม่กลับบ้านไปสักทีน่ะสิ มั่วแต่หนีอยู่ได้'
'คุณ!ชิ! ฟานี่ก็จะกลับแล้วนี่ไง แต่กลับไปเอาของน่ะ ฟานี่ตัดสินใจแล้วว่าฟานี่จะอยู่อเมริกากับคุณ'
'เฮ้ย!ไม่เอาน่ะ ฟานี่อยู่คุณก็ไม่ได้จีบสาวเลยอ่ะดิ'
'จีบอะไรอย่ามาม่อน่ะเดี๋ยวจะฟ้องน้องวิค'
'เฮ้ย!ใจร้ายว่ะ'
'แบร่~~~แล้วเจอกัน'ทิฟฟานี่ไม่ฟังสิ่งที่นิชคุณโวยวายแล้วเดินออกมาเพื่อตรงไปยังเกาหลี
1เดือนแล้วที่เธอปล่อยเขาไป เขาคงมีความสุขแล้วใช่ไหม
ทิฟฟานี่เดินมายังห้องที่เก็บความทรงจำมากมายระหว่างเขาและเธอ แต่สิ่งที่เธอได้พบกับความผิดปกติก็คือ โพสต์อิสทีมีมากขึ้นจากตอนที่เธอจากไป
XX/XX/XX
3วันแล้วที่ฟานี่หายไป เธออยู่ไหนกันน่ะ
XX/XX/XX
นี่คือวันที่4ที่เธอเดินจากไป เธอเคยถามฉันว่าถ้าหากไม่มีสัญญาฉันจะอยู่เคียงข้างเธอไหม ฉันอยากจะบอกเธอว่า ที่ฉันอยู่ข้างๆเธอเพราะว่าฉันรักเธอ
XX/XX/XX
20วันที่เธอได้หายไป ฉันหวังว่าเธอจะได้อ่านจดหมายที่ฉันเขียนทุกวันนับจากที่เธอจากไป แต่คงได้แต่หวังเมื่อทุกอย่างมันบอกว่าเธอไม่ได้กลับมา
XX/XX/XX
ยังรอเธออยู่ที่เดิมตรงนี้รออยู่ตรงนี้
XX/XX/XX
เธอบอกให้ฉันเป็นอิสระแต่ฉันกลับถูกผูกมัด
XX/XX/XX
ฉันมันคงเหมือนคนบ้าที่นั่งเขียนทุกวันและหวังว่าเธอจะตอบมัน พรุ่งนี้แล้วสิน่ะ พรุ่งนี้แล้วที่จะครบ1เดือนในวันที่เธอจากไป
ทิฟฟานี่ร้องไห้ออกมาก่อนที่จะหยิบโพสอิสขึ้นมาตอบหลังวันล่าสุด แล้วเดินออกมาจากห้องนั้น ห้องนี้จะเป็นห้องสุดท้ายที่เธอจะเก็บมัน
คริสรีบเดินเข้าไปในบ้านของทิฟฟานีเมื่อเห็นถึงความผิดปกติ ทั้งรถและประตูรั้วที่ไม่ได้ปิด สิ่งที่เขาหวังตอนนี้คือ พบกับเธอคนที่เขารักหมดหัวใจ แต่สิ่งที่เขาพบในบ้านคือความว่างเปล่าของในบ้าน สิ่งของบางส่วนถูกเก็บ สิ่งที่เขานึกได้คือ ห้องของเขาและเธอ ห้องแห่งความทรงจำ เขาหวังว่ามันจะยังไม่ถูกเก็บ
แต่สิ่งที่หวังก็เป็นจริงเมื่อทุกอย่างยังครบเว้นแต่มีโพสอิสที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งใบ คริสรีบเดินตรงไปยังกระดาษแผ่นนั้น
XX/XX/XX
วันนี้เป็นวันที่ครบ1เดือนที่ฉันเดินจากนายมาแล้วสิน่ะ นายอยากให้ฉันตอบนายใช่ไหม ฉันจะตอบนายทุก1เดือนเลยไหม ถ้านายยังเขียนมันอยู่ฉันก็จะตอบมัน ฉันมีข่าวจะบอกน่ะ ฉันความทรงจำกลับมาแล้วน่ะ แต่ในเมื่อฉันปล่อยนายมาแล้วฉันก็จะไม่กลับไป และสุดท้ายคือ ฉันรักนาย
Tiffany love Kris
and you love me?
ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของคนที่ตรงมายังห้องที่เขาอยู่ด้วยสัญชาตญาณคริสรีบวิ่งออกไปดูว่าเป็นใคร
แต่คนที่เขาพบกลับทำให้เขาดีใจอย่างบอกไปถูก หญิงสาวที่ดูสวยขึ้น ผมแดงที่เธอพึ่งไปทำมาทำให้เธอดูมีชีวิตชีวาขึ้น เว้นแต่หัวใจที่ห่อเหี่ยว
ตึก ตึก
เสียงหัวใจของทั้งสองที่ดังขึ้น ดวงตาคมของทั้งสองที่มองกันอย่างไม่เชื่อว่าเขาและเธอจะได้มาพบกันอีก
"ฟานี่..."
"คริส..."ทิฟฟานี่หันหลังกลับเพื่อที่จะวิ่งหนี แต่ถูกร่างสูงวิ่งเข้ามากอดไว้
"อย่า...อย่าหายไปไหนอีก โปรดอยู่กับฉัน...ตลอดไป"น้ำตาของร่างสูงไหลตาลงบนคอของร่างบาง น้ำตาของร่างบางก็เช่นกันที่ไหลลงบนมือของร่างสูง
"อย่าเดินหนีผมไปฟานี่"
"คริส..."
"อย่าไปน่ะ อย่าไป"
คริสปล่อยร่างบางแต่เขาจับไหล่ร่างบางให้หันกับมา
"อย่าไป ฉันรักเธอ โปรดอยู่กับฉันตลอดไป ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไรฉันก็จะยังรักเธอ"
"คริส...ฟานี่รักคริส ฟานี่ขอโทษที่ไม่กลับมา ฟานี่แค่คิดว่าตอนนี้คริสมีความสุขดี...แต่ฟานี่คงคิดผิด"
"ใช่ฟานี่คิดผิด"
"คริสอ่ะทำลายบรรยากาศหมดเลย"
"เลิกร้องไห้ได้แล้วคนดีของคริส"
"ย่ะ!ฟานี่หายดีแล้วน่ะ"
"คริสอ่านแล้วล่ะ"
"ว่าแต่ฟานี่ไปอยู่ไหนมาน่ะตั้ง1เดือน"
"ไปอยู่กับ...นิชคุณ"
"ไอ่คุณน่ะหรอ"
"ใช่"
"ฟานี่จะไม่หนีคริสไปไหนแล้วใช่ม่ะ"
"ใช่ฟานี่จะอยู่กับคริส และรักคริสตลอดไปเลย"
"คริสก็จะอยู่กับฟานี่และรักฟานี่ตลอดไปเหมือนกัน"
คริสจูบปากร่างบางซึ่งร่างบางก็ไม่ขัดขืนเช่นกัน ลิ้นที่สอดแทรกเข้าโพรงบอกได้อย่างดีว่าพวกเขาโหยหากันมากแค่ไหน...
เม้นกันหน่อยน่ะค่ะ
เม้นกันหน่อยน่ะค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น