My brother ที่รัก 2

ลำดับตอนที่ #2 : วันเกิด(เรื่อง)ของฉัน

 
1
 

ณ ประเทศไทย

ติ๊ด~ดิ๊ด

'ฮาโหล มีอะไรโทรมาแต่เช้าเชียว หาววว'

(นี่แก ตื่นหรือยังเนี้ย นี่มันจะ 7.30น.แล้วนะยะ)                                    
                                                        ชู/โนโกะ

'ตื่นตั้งนานแล้วล่ะตอนนี้กำลังจะแต่งตัวแกมีไรเปล่าเนี้ย'

(วันนี้เราต้องไปส่งรายงานแต่เช้ากับครูอังศนานะแกลืมแล้วหรอ)

'นี่ยัยชลแกฉันรู้แล้วละหนา รายงานนะเสร็จแล้ว '

(งั้นแก่ก็รีบๆมาเลยนะยะด่วนๆ อ่าวยัยยุยมาแล้วแหลือแต่แกแหละให้ไว)

'ค่าาา คุณแม่คนที่สอง จะไวกว่านี้ถ้าท่านจะกรุณาวางสายเพราะฉันกำลังจะออกจากบ้านแล้วแค่นี้นะ บาย'

 

เช้าวันนี้ฉันตื่อนตั้งแต่ตีห้ามาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปมหาลัยถามว่าเจ็ดโม่งจะแดโม่งทำไมเพิ่งจะออกจากบ้านอย่างว่าละบ้านฉันใกล้มหาลัยจะตายแล้วก็นั่งตรวจสอบรายงานอยู่เลยช้า ยัยชลนี่ก็โทรตามจิกแต่เช้าเลยทีเดียว อ่อลืมแนะนำตัวฉันชื่อโนกะ แต่เพื่อนๆชอบเรียกว่าโนมากกว่า ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นแต่พ่อของฉันท่านเสียชีวิตแล้วฉันเลยอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยงซึ่งอายุแก่กว่าฉันไประมาณ 10ปี พูดง่ายๆเลยว่าตอนนี้ฉันอายุ19ปีหมอนั้นก็อายุ 29ปีเท่านั้นเอง ฉันนับถือไม่ลงหรอกไอ้คนเจ้าชู็พันธ์นั้น

"แม่คะหนูไปมหาลัยก่อนนะค่ะ สวัสดีค่ะ "

"จ๊ะ เดินทางปล่อยภัยนะลูก"

ฉันพูดพลางเดินออกจากประตูไปโดยไม่หันไปมองหน้าพ่อน้าแสนดีเลยแม้แต่นิดเดียวฉันเดินมาจวนจะถึงหน้ามอ. ฉันก็เห็นพี่จินจี เดินคู่กับดาวคณะแพทยศาสตร์ เฮยยสงสัยว่าเราจะเจ็บอีกแล้วสิเนี้ย พี่จินจีเป็นลูกครึ่งเกาหลีเรียนคณะเดียวกับฉันคือนิเทศศาสตร์ พี่เข้าเป็นรุ่นพี่ปี3 ส่วนฉันอยู่ปี1เขาเป้นคนอัธยาศัยดี น่ารัก คุยสนุก แต่อีกด้านก็เย็นชาตายด้านเรื่องควารัก ถ้าชอบก็บอกว่าชอบไม่ชอบก็คือไม่ชอบ และดูๆไปแล้วพี่เขาก้แค่คบกับผู้หญิงไปวันๆเบื่อก็เลิก ทั้งๆที่รู้ขนาดนี้แต่ฉันก็ยังแอบชอบพี่เขาอยู่ดีอะ T^T  ฉันได้แต่มองแผ่นหลังที่จากไปและเดินไปอย่างเศร้าสร้อย 

 โคร่ม~

"โอ้ย...ขะ ขอโทษค่ะ อดีฉันไม่ระวังคุณเป็นอะไรหรือปล่าค่ะ" ฉันมัวแต่ก้มหน้าจนเดินไปชนกับใรบ้างคนเข้าอย่างจัง ทำเอาแฟมงานและหนังสือของเขาหล่นกระจายฉันยกมือไหว้ขอโทษก่อนจะรีบกมลงเก็บเอกสารที่ตกโชดีนะที่มันไม่กระจายระหว่างที่เก็บฉันเองก็แอบชำเรื่งสายไปมองเขาเป็นระยะเข้าเก็บอย่างช้าๆผู้ชายคนนี้ดูนิ่งๆ จนบางทีก็เดาอารมณ์ไม่ถูก ผิวขาวจัด รูปร่างสูงหุ่นยังกับนายแบบบวกกับชุดสูดยิ่งทำให้เขาดูห่อขึ้นเป็นกอง ผมสีทองที่ดูตัดกับสีผิวทำให้เขาดูโดดเด่นอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนไทย ฉันมัวแต่จ้งมองเขาส่วนมือก้ควานเก็บไปเรื่อยจนมารู็สึกตัวก็ตอนที่ตาสีฟ้ามองฉันกลับเราต่างจ้องมองกันจนมือชนกันนั่นทำให้ฉันรู้สึกตัวว่าฉันกำลังจับเอกสารใบเดียวกับเขาทำให้ฉันรนจนรีบปล่อยมือจากเอกสารและรุกขึ้นยื่นก่อนจะถอยห่างจากเขาหนึ่งก้าวเพื่อรักษาระยะ เขาเองก็่อยๆรุกขึ้นยืนด้นท่าทีที่ดูเป็นคุณชายมากๆเขามองหน้าฉันแล้วก้มศีรษะลงเล็กน้อย

 

"ขอบคณ ผมหวังว่าเราจะได้มาทำความรู้จักกันนะครับ "

ว่าจบเขาก็เดินสวนทางกับฉันไปทันทีฉันได้แต่อึ้งแต่เีพียงเสี้ยววินาทีที่รู้สึกตัว ฉันจึงก็หันกลับไปมองแต่ก็พบกับความว่างเปล่าไม่มีใคร

ฉันได้แต่คิดในใจว่าหมอนั้นแปลกคนจริงๆเลยแต่พอก้มมองนาฬิกา โอป๊าดด ตายละ นี่มันจะเข้าาบ1แล้วเหลืออีก5นาทีฉันเริ่มสาวเท้าวยาวๆเป็นเชิงกึ่งวิ่งกึ่งเดิน(วิ่งไม่ได้กระโป่งมันสั้น) จนมาถึึงห้องเรียน ฉันนคิดว่าต้องโดนด่า คุณอัังศณาจอมโหดคงลงโทษฉันตายแน่ๆ เอาวะเป็นไงเป็นกันว่าแล้วฉันก็หลับตาแล้วเปิดประตูเข้าไป

"ขอโทษนะค่ะที่หนูมาสายคื....."

"ยัยโน แกมาช้านี่ดีนะที่จารย์ยังไม่มาเห็นว่าจะขอลาไปคลอดน้องเนย แล้ววันนี้ก็จะมีอาจารย์มาสอนแทนแต่จนป่านี้ก็ยังไม่มาซะที"

ฉันลืมตาขึ้นมาทันทีเมือได้ยินเสียงยัยชลพูดแทรกขึ้นโฮโล่งอกไปที

"โฮ เืกือบไปละ โล่งอกไปที อะนี่รายงานฉันนั่งตรวจสอบดูแล้วอะเอาไป"

ฉันพุดพลางล้วงเอารายงานส่งให้ยัยชลก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะ

"โฮ แหล่มสุดๆเลย เพื่อนฉันนี่่เจ่งฝุดๆไปเบย"

และเมื่อยัยชลได้ลองอ่านก็พูดซะไม่ค่อยจะเป็นภาษาเลย

"แน่ละสิ โนซะอย่าง สบายมากหายห่วง"

"ฉันคิดว่าแกมีดีแค่แต่งนิยายกับเขียนคอลัมน์ซะอีก" 

"แหม่ดูรายงานแล้วหรอยะ ยัยยุยมาถงก็ใส่มาซธเต็มดอกเลยนะ"

ฉันพูดแย่ยัยยุยเห็นละหมั่นไส้ยัยลูกคุณหนูนี้แต่ยัยนี้ก็ดูไม่เหมือนดูคุณหนูซักเท่าไหร่หรอเห็นนิ่งๆ ปากร้ายแต่sheเป็นหัวหน้าแก้งยาคุซาในญี่ปุ่นเชียวนะ  

ยุยนะย้ายมาเรียนพร้อมกับฉันเห็นพ่อของยุยเขาเป็นห่วงแันเรื่องพ่อน้าเดิมฉันก็อยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่นแต่พอท่านเสียฉันเลยต้องมาอยู่กับแม่ซึ่งไม่กี่อาทิตย์ก็มีพ่อน้า คุณลุงนี้มองการไกลจิรงๆสงสัยจะมีอาชีพเสริมเป็นหมอดู ฮ่าๆๆ

"ฉันเชื่อใจแก ฉันรู้ว่าแกไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง"

ยุยพูดพลาวางกระเป๋าก่อนจะนั่นข้างๆฉัน

"ยะ คุณเพื่อนผู้แสนดีทั้งหลาย"

ครืน~

เรากำลังคุยกันสนุกแต่ก้ต้งสะดุดเมื่ได้ยินเสียงคนเปิดประตู ทุกนหันหน้าไปมองผู้ชายคนที่เข้ามาในห้อง แต่เอ๊ะ ! รูปร่าง ลักษณะคุ้น ฉันนั่งนึกอยู่ครุ่

"อ่อที่เจอเมื่อเช้านี้เอง"

ฉันอุทานออกมาเบาๆทำให้คุณเพื่อนทั้งสองต่างหันมาหาฉันทันทีก่อนจะสงสายตาเค้นความจริงมาให้ ฉันได้แต่ินิ่งและชี้ไปทางเขา(แอบชี้) เป็นเชิงบอกให้พวกนั้นหันกลับไปทางเขาที่ดูเหมือนกำลังจำูดอะไรบางอย่าง ทำให้พวกเพื่อนๆหันกลับไป 
"สวัสดี ผมชื่อชูจะมาสอนแทนอาจารย์อังศณาภาควิชาภาษาญี่ปุ่น
ฝากตัวด้วยนะ"
เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันมองในขณะที่เขาพูดประโยคสุดท้ายสายตาเขาก็ปะทะกับสายตาฉันเข้าอย่างจัง นี่เขาจงใจหรือบังเอิญกันแน่นะเนี้ย
"ค่า/ครับ"นักศึกษาตอบอย่างสามัคคีโดยเฉพราะผู้หญฺงออกนอกหน้าเลยละและเริ่มแนะนำตัวกันทีละคน จนมาถึงฉัน
"ฉันชื่อโนโกะค่ะ เรียกสั้นๆว่าโนก็ได้ค่ะ" มันก็เหมือนจะผ่านไปแต่ก็ำให้ฉันสะดุดเมื่อเขาพูดชื่อฉันซ้ำแต่ไม่ออกเสียง 'โนโกะ'นั่นยิ่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาแปลกจริงๆ
"งั้นวันนี้พอแ่นี้เลิกเรียนครับ"
"ขอบคุณค่ะ"

โต๊ะทานอาหารบริเวณใกล้ๆสวนป่า
"กับข้าววันนี้มีอะไรมานำเสนอจ๊ะถึงได้ให้พวกฉันมากินที่นี่แทนที่จะไปกินที่โรงอาหาร" ยัยชลเริ่มเปิดประเด็นเมื่อเห็นยัยยุยลากพวกเรามานั่งกินที่นี่ ที่ตรงนี้มีสวนป่าเล็กๆด้านข้างมีสนามฟุตบอลอยู่
"แหม่ มีแน่รอแป๊บนะ " ยัยยุยเดินเข้าไปในส่วนป่าก่อนจะกลับมาพร้อมกับใครซักคนที่ถืออะไรบางอย่างมาด้วย และเมื่อเห็นสิ่งของนั้นทำให็ฉันตกใจและยิ่งช๊อตเมื่อเห้นคนที่ตามหลังยัยยุยมาคือ....พี่จินจี
" แฮปปีเบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปีเบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปิเิบิร์ดเดย์...ทูโน"ฉันเองที่อึ้งได้แต่มองเค้กและน้ำตามันก็เริ่มคลอ
"เอ้าๆรีบเป่าเดี๋ยวเค้กไอศครีมละลายหมดเร็วๆ น่านยังอีกอย่ามาดราม่ายัยโน"เมื่อเห็นฉันนิ่งและน้ำตาคลอยัยยุยพูดดักคอพลางนั่งงข้างๆฉันพร้อมกับพี่จินจีที่นั่งตรงข้ามฉัน ฉันจึงตั้งท่าจะเป่าเทียน
"อะๆ เดี๋ยวอธิฐานก่อน" ยัยคุณหนูจอมจุ้นนี้น่าจับใส่เครื่องบินส่งกลับบ้านซะจริง ฉันจึงหลับตาอธิฐานว่า'ของให้ฉันเจอเนื้อคู๋เร็วๆด้วยเถอะ และถ้าจะให้ดีขอให้พี่จินจีหันมาสนใจเราบ้าง'จากนั้นฉันก็เป่าเทียน
  แต่จะว่าไปเค้ดยังกับเค้กแต่งงานเลยแหะ อ่าวฉันไม่ทันสังเกตว่ามีกล่องของขวัญสีน้ำตาลขาวชมทีริบบิ้นสีน้ำตาลเข้มตั้งอยู่
"นี่คุณเพื่อนแกอย่าทำแบบนีบ่อยๆนะ"
"ทำไมหรอ นี่ฉันอุสาจำวันเกิดคุณเธอได้นะเนี้ย"
"หัวใจจะวายแล้วแกก็ทำให้พี่เขาเดือดร้อนไปด้วยเลย"
"อ่อไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจ "หลังจากที่ฟังฉันพูดเชิงทะเลาะกับยัยยุยพี่จินจีจงพูดแทรกขึ้นทันทีก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน"และนี้ข้องขวัญจากพี่ถ้าน้องโนไม่รังเกียจ.."
"ไม่เลยค่ะ พี่อย่าพูดแบบนั้นสิค่ะโนรุ้สึกไม่ค่อยดีนะค่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณมากๆค่ะ"
"ครับ" ฉันชิงพูโัดบทก้แหม่คำูดของพี่เขาแต่ละคำมันชวนให้รู้สึกผิดนะสิ แต่ฉันก็ดีใจมากเลยฉันรักแกจริงยัยยุยว่าแต่ยัยชลหายไปไหน
"นี่ยัยยุยยัยชลหายไปไหนละเนี้ย"
"นั่นสิเมื่อหายไปตั้งแต่เมื่อกี้ละ"
"แทน แท๊น แทน อึฮืม ขอประทานโทษที่ต้องให้รอนานนี่ค่ะของขวัญสำหรับท่าน" ยัยชลว่าพลางยื้นกล่องของขวัญลายสีชมพูพร้อมกับกล่องพิซซ่าวางไว้บนโต๊ะ ก่อจะนั่งข้างฉัน
"แหม่มาทีหลังนี่จัดหนักเลยนะ"
"แน่ละสิ ว่าแต่พี่จินจีมาแบบนี้ไม่กลัวสาวๆบ่นหาหรอค่ะ"ประโยคนี้เองทำให้ฉันรู้สึกจี๊ดที่หัวใจแกจะพูดทำไมยัยชลเขื่อนเอ้ย
"ไม่มีหรอก ตอนนี้ก็รอเด็กๆแถวนี้มาสมัครอยู่เนี่ย ฮ่าๆ" พี่เขาตอบพลางหัวเราะคล้ายๆกับพูดเล่นๆแก้เครียด
"เอาละมากินกันได้ละเดี๋ยวจะละลายทั้งคนทั้งไอศรีม นี่ฉันซ์้อมาแพงนะยะ"
"ยะแม่คุณหนู ฮ่่าๆ"พวกเราพูดคุยกันและกินอาหารอย่ามีความสุขฉันอยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้จริงๆ

เลิกเรียนคาาบสุดท้าย~

"ไปก่อนนะ บ๊าย บาย "
"กลับบ้านดีนะยัยยุย ยัยชล"
"เช่นกันจร้าา"
ฉันยืนโบกมือบ๊ายบายให้กับเพื่อนๆที่มีรถจากทางบ้านมารับ
ฉันว่าจะยังไม่กลับไปเดินเล่นแถวห้างใกล้ๆที่เพิ่งเปิดใหม่แต่ทว่าระหว่างทางจะข้ามถนนฉันเห็นคุณยายแต่งตัวเหมือนคนรับดูดวงเดินข้ามถนนแต่รถขับมาด้วยความเร็วประกอบกับเธอมัวแต่ก้มมองอะไรบางอย่างที่ตกอยู่
"ระวัง!" 
เอี๊ยดด~วินาทีนั้นฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้นฉันชักแขนแม่หมแให้ข้ามาทางฝั่งฉันเป็นวินาทีเดียวกับที่รถยนต์เบรกเฉียดไปแ่ค่นิสเดียวเกือบจะไม่พ้นฉันล้มลงไปนั่งบนฟุตบาททีมีคุณยายแม่หมอนั่งข้างๆ ต่างนต่างหอบและตกใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นรถเยนต์คันนั้นเมื่อเห็นว่าไ่มีอะไรจงขับไปอย่างไม่สนใจ
"คะ..คุณยาย่ะเป้นยังไงบ้างค่ะ"
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ขะ..ขอบคุณมากนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ งั้นคุณยายจะไปไหนค่ะเดี๋ยวหนูไปส่ง"
"ยายจะไปที่ที่ยายเปิดดูดวงนะหนู งั้นถ้าหนูไปยายจะดูดวงให้ละกันนะ"
"ค่ะงั้นเราไปกันเถอะค่ะ"
ฉันว่าพลางประคองคุณยายให้ลุกขึ้นก็จะเดินประองไปตามทางโดยมีุคุณยายเป็นคนบอก
"ถึงแล้วละ เข้ามาก่อนสิ"  คุรณยายพุดขึ้นเมื่อเรามาหยุดอยู่ตรงทางเข้าซุ้มดูดวงลักษณ์การตกแต่งแบบกรีกโรมันโบราณฉันเดินเข้าไปตามคุณยายและพาุณยายไปนั่งประจำที่
"เอาละหนูยายจะดูวงให้นะ หนูอยากรู้อะไรละ"
"เออเรื่องเนื้อคู่กับคนที่เราแอบชอบนะค่ะ"
"เอิมมมม~" เธอก้มหน้ามองลูกแก้วตรงหน้าแล้วพรึมพรำอะไรบางอย่าง
"เนื้อคู่ของหนูไม่ใช่คนธรรมดาเป็นคนที่ถูกสาปและหนูต้องช่วยเขา..เอิมมมม...ตอนนี้เขาอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากหนูนักหรอก"
"แล้วนที่หนูแอบชอบกับเนื้อคู่เขาคือคคนเดียวกันหรือป่าวค่ะ"
"เอิิมมม....ไม่ใช่ไม่เลยยย เขาจะมาทำให้เราหวั่นไหวเขาเองก็มีใจให้เราแต่เขาไม่ใชู่่ของเรานะนางหนู"
"งั้นหรอค่ะ"
"อืม"
ฉันอาจจะดีใจหรือเสียใจก็ไม่รู้รู้สึกวุ้นวายใจจริงๆเลย
"งั้นกหนูกลับละนะค่ะ สวัสดค่ะ"
"เดี๋ยว ไหนๆก็ไหนๆ ยายมีของจะให้" ในขณะที่ฉันกำลังจะรุกขึ้นคุณยายก็จับมือฉันก่อนจะใช้มืออีกข้างล้วงหาของในกระเป๋าแล้วส่งมันใส่มือฉัน
"ปากกา.."ฉันมองอย่างงง 
"มันเป็นปากกาวิเศษน่ะหนู..."
"ฮะ ปากกาวิเศษ" O0O




พี่จินจี


   รักผมหน่อยนะ มิฮวานจากFT ISLAND



             ชู

                 พี่จินจี
 

วันนี้ครูจะมาสอนดนตรีนะ