My brother ที่รัก

ข้อมูลเบื้องต้น

ยืมรูปมาอิอิ 

แนะนำ ชื่อมีของแต่ละคนแล้ว(ไม่ขอเปลี่ยนแบบว่าขี้เกียจคิด ) นางเอกหรอไม่มี(ซะที่ไหน)แหม่ออบจิ้นกันอยู๋อะดิรู้นะๆๆ555
อาจจะคุ้นๆๆเคดิตตัวละครจากเรื่อง 

"DIABOLIK LOVERS"

สนุกมากๆๆขอบอกกำลังติดตามอยู่อิอิ




เอาเป็นว่านางเอกไว้มาทีหลังละกันเพราะตอนนี้ฉันอยากเป็นนางเอกเอง 555 เอ้ยไม่ใช่ละ(ยังเลือกไม่ได้ต่างหาก )  
 
เนื้อเรื่องจะออกมาทีละคน จะเริ่มกระจ่างขึ้นที่ละนิด ถ้าอ่านตอนแรกแล้วงง รออ่านตอนต่อไปแล้วกันน้าเพราะมันจะทำให้ความงงค่อยๆจางไปนั่นเอง 

เนื้อเรื่อง

สวัสดีค่ะเพื่อนๆ เมโกะขอเปลี่ยนบรยากาศมาแต่งเรื่องสั้นกันหน่อยนะ เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรักของพี่ชายกับน้องสาวเรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามชมได้เลยจร้าาาา

1
รักกับคำสาป


 

"คูณพ่อค่ะ หนูไม่รู้มาก่อนเลยว่าวันนี้จะมาถึง....วันที่หนูจะได้พกับคนๆนึ่งที่หนู่ตอนเรียกเขาว่าพี่ชายมันน่าแปลกดีนะค่ะ พี่ชายจะน่าตายังไงน้าาาา รักพ่อนะค่ะ" ฉันพูดกับโทรศัพท์คุณพ่อขณะที่นั่งอยู่บนรถที่ปลายทางสู่บ้านหลังใหม่ คุณพ่อไม่ได้ตอบอะไรเพราะฉันกำลังฝากข้อความเสียง(นักเขียนมีกวน) ฉันลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ yume แปลว่าความฝัน ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นฝันดีนะตั้งแต่เกิดมาแม่ของฉัน ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเลย(แถวบ้านเรียกฝันร้ายชัดๆ)มีแต่คุณพอและมาวันนี้ก็บอกว่ามีพี่น้องอีก 
"ถึงแล้วครับ"
คนขับรถพุดขึ้นขณะที่รถจอดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ไม่สิ คฤหาสน์มากกว่าดูรวยเวอร์อะ
ฉันลงจากรถเก็บกระเป๋าเดินทางก่อนจะมาหยุดอยู๋ตรงหน้าประตูแต่อยู่ๆประตูก็เปิดเอง(มันเป็นระบบอัตโนมัติ)ฉันกำลังจะหันกลับไปขอบคุณรถก็จากไีปแล้ว(ช้าไปม๊ะ)ฉันคิดว่าคฤหาสน์หลังนี้สวยมากราคาคงประเมินค่าไม่ด้ไม่คิดว่าคุณพ่อจะรวยขนาดนี้ ฉันตัดสินใจก้าวเท้าเดินผ่านประตูเข้าไปริมทางมีดอกไม้สวยงามบนทางเดินก็สะอาดร่มรื่นไปด้วยต้นไม้มีเสียงนกร้องเบาๆคลอไปกับผีเสื้อ ฉันเดินมาหยุดอยู๋ตรงหน้าประตูบานใหญ่ฉันเคาะประตูไม่นานก็มีผู้ชายท่าทางมีอายุมากน่าจะเป็นพ่อบ้านมาเปิดให้
"ยินดีต้อนรับครับคุณหนู ตามผมมาครับห้องคุณหนูอยู๋ทางนี้"เขาพูดพร้อมลากกระเป๋าของฉันไปก่อนจะเดินนำทางฉันได้แต่เดินตามไปบรรยากาศภายนอกดูสวยยังกับสวนในนิทานแต่ภายในบ้านกลับเหงียบและมืดสลัวจนน่าขนลุก 
"ถึงแล้วครับ..... นี่คือห้องของคุณหนูครับ" ฉันตกใจเล็กน้อยเมื่อพ่อบ้านพามาหยุดอยู่หน้าห้องประตูบานใหญ่สีทองดูหรุหรามากฉันมัวแต่ตะลึกพอนึกขึ้นได้ว่าลืมขอบคุณฉันจึงหันกลับไปหาพ่อบ้าน "ขะ..ขอบ..เฮ้ยหายไปไหนเนี้ย" พ่อบ้านหายเอ๋หรือว่าเรามัวแต่สนใจประตูมั้งว่าแล้วฉันก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง โอแม่จ้าจะหรุไปไหนเนี้ยเตียงใหญ่เท่าคนนอนได้3คนไม่พอหัวเตียงฝังเพชรอีก เดินไปดูห้องน้ำ ป๊านนนี่ห้องน้ำหรอเนี้ย อ่างอาบน้ำฝักบัว กระจก ชัดโครกเป็นทองคำ เล่นเอาซะไม่กล้าปดทุกเลยทีเดียว(กลัวทองติดก้น)คิดไปคิดมาก็น่าแปลกนะไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณพ่อจะรวยขนาดนี้ว่าแล้วก็จัดข้าวของดีกว่า

เคร่ง~ กุ๊กกัก เบาๆๆหน่อยสิเดี๋ยว..^&**((_)_+_+_|(+ljjjyisdfskti4@###6
ฉันที่กำลังออจากห้องและก้าวเท้าลงบันได(จัดของเสร็จแล้ว)ฉันถึงกับสะดุดเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยและเหมือนจะอะไรบ้างอย่าง กันอยู่จันจึงตัดสินใจเดินไปตามเสียงนั้น
เอ๊ !หรืิอว่าจะเป็นพวกพี่น้องของฉันพอฉันเดินไปถึงห้องก็เห็นพวกผู้ชาย ราว 2-3 คนกำลังงัวเงียกับการทำอาหาร พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันยืนตรงนี้้
"เออ...คือว่า....สวัสดีค่ะ เออ..คือมีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าค่ะ " ฉันพูดอย่างเกรงใจ แต่พอสิ้นเสียงของฉันเท่านั้นแหละผู้ชายทั้ง3คนถึงกับหยุดทำกิจกรรมแล้วหันหน้ามามองฉันสีหน้าค่อนข้างตกใจเล็กน้อย
"ไม่...ไม่เป็นไรเธอนั่งรอที่ห้องรับแขกเถอะ อายาโตพาเธอไปสิ" ผ่านไปราว3วินาทีผู้ชายรูปร่างสูงผิวขาวจัดผมสีทองใส่หูฟังในชุดธรรมดาพร้อมกับผ้ากันเปื้อนพูดกับผู้ชายผมแดงรูปร่างสูงพอกันผิวขาวจัดใส่ชุดธรรมดา ผู้ชายคนนั้นไม่พูดไรได้พยักหน้าแล้วเดินนำฉันนำไปฉันจึงเดินตามเขาไปแบบงงระหว่างทางเขาเหมือนจะอยากคุยกับฉันแต่ก็ไม่คุยฉันจึงตัดสินใจชวนเขาคุย
"เออ....คือว่าบ้านหลังนี้ใหญ่มากเลยนะค่ะ...เออคือฉันอยากรู้นะค่ะว่ามีคนอยุ่กี่คนละค่ะ" เขาหันมามองด้วยสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ถูกแล้วหันกลับไป
"เดี๋ยวไปถึงเธอก็จะรู้เอง"พูดจบบรรยากาศเหงียบงันก็มาอีกแล้วฉันละไม่ชบเลยแต่ก็ไม่รู้จะคุยอะไรเราเดินไปเรื่อยๆทางเดินค่อนข้างมือ(สงสัยไม่ได้จ่ายค่าไฟ แต่มีตังซื้อชักโครกทองคำ) ฉันและเขาเดินมาหยุดอยู่ที่ห้องโถงกว้างมีโต๊ะอาหารทองคำคลุมด้วยผ้าปูโต๊ะฝังเพชรโต๊ะนี้ยาวจนสามารถนั่งทานอาหารได้เป็นสิบคนเลละ กลางโต๊ะมีแจกันสีทองข้างในมีดอกไม้จัดได้สวยงามรอบข้างมีขวดเหล้าราคาแพงแก้วน้ำใสน่าจะทำจากคริสตัลฝังเพชรจานและช้อนซ้อมทำจากทองและเงินเก้าอี้ไม้หอมมีเบาหนานุ่มน่าจะทำจากขนเกะพนักพิงทำจากเพชรบนโต๊ะมีอาหารบางส่วนวางอยู๋ถัดไปหน่อยเป็นห้องนั่นเล่นมีโซฟาสีแดงขอบทองคำฝังเพชรมีโต๊เล็กๆสำกลับวางของโทรทัศน์จอแบนรู้สึกจะไม่มีรีโหมตใช้แบบระบบเสียงท่าทางและสัมผัส แต่ฉันก็ต้องสะดุดสายตาเมื่อเห็นผู้ชายผมสีขาวเทาใส่ชุดธรรมดา รูปรางสูงผิวขาวจัดนอนหลับอยู่
"มาแล้ว มาแล้วอายาโตะไหนๆพี่สาวของผมละ ไหนๆ" ฉันหันไปมองตามเสียงก็เห็นเด็กผู้ชายผมสีม่วงตัวสูงน้องกว่าฉํนนิสหน่อยมากับชายผมสีส้มใส่หมวกตัวสูงพอๆกับอายะโตะผิวขาวจัดทั้ง2คนเลย หน้ตาเด็ฏผู้ชายน่ารักมาๆเลยยังกับดาราเโกแนะ สวยคนที่ใส่หมวกก็หน้าหวานท่าทางคล้ายกับคนเจ้าชู้ ขี้เล่นแต่ก็ดูลึกลับ 
"มาถึงก็ถามหาเลยนะ.....นั่นไง"อายาโตะชี้มาทางฉันทำให้ทั้งสองคนหันหน้ามามองพร้อมกันเด็กคนนี้นทำท่าทางดีใจและวิ่งเข้ามากอดเอวฉัน
"พี่สาว...ของผมน่ารักจังเลยนะคราบบ"เอากอดแล้วเง้ยหน้าขึ้นมาคุยกับฉันพร้อมกับรอยยิ้ม 
"นั่นสินะ....น่ารักดี" อายาโตะพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่มีลับลมคม
"เธอก็น่ารักเหมือนกันนะ...ว่าแต่เธอขื่ออะไรละ"ฉันก้มลงไปมองเด็กคนนั้นก่อนจะลูบหัวเบาๆ 
"ผมชื่อ..คานาโตะครับ"เขาว่าพร้อมกับก้าวเท้าถอยหลังไปหยิบตุ๊กกระตาหมี(มาได้ไงเนี้ย)ขึ้นมาแล้วหันหน้ามาทางฉัน "เทดี้นี่พี่สาวน่ารักมั้ย"เด็กคนนี้นพูดพลางลูบตุ๊กตาไปมา
"เอาละอาหารมาพร้อมละ มานั่งโต๊ะได้แแล้ว"ผู้ชายใส่แว่น ผมสีเทาตัวสูงมาพร้อมกับผู้ชายผมทองยกถาดอาหารมาวางบนโต๊ะ อาหารหน้ากินมากเลย มีหลายอย่างแต่ตอนนี้หิวขี้เกียจสาทะยาย ฉํนถูกเด้กคนนี้นจูงมือให้ไปนั่งข้างๆ ส่วนผู็ชาใส่หมวกก็เดินไปปลุกคนที่นอนอยู่ "นี่ซูบารุ ตื่นๆมากินข้าวเร็ว"ไม่นานผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นบิดไปมาก่อนจะเดินมานั่งร่วมโต๊ะ
"เอาละเพื่อไม่ให้เสียเวลา ...เรามาแนะนำตัวกันไปทานอาหารไปด้วยแล้วกัน...อ่อ ฉันชื่อเรนจินนะ ยินดีที่ได้รู้จัก ยูเมะ"
ฉันหันไปมองผู้ชายใส่แว่นทันทีที่เขาเรียกชื่อฉัน ก่อนจะพยักหน้าให้เป็นการตอบรับ
"ฉัน ไรโตะ ส่วนนี้ คานาโตะ นั่นพี่ชู กับอายาโตะ ...คนที่นั่งตรงข้ามเธอชื่อซูบารุ" ผู้ชายใส่หมวกแนะนำให้พลางชี้ไปมา
"ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักฉัน...ยูเมะค่ะ "ฉันลุกขึ้นพูดพลางก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงทานอาหาร


เราใช้ชีวิตอยู๋ด้วยกันผ่านไป1สัปดาห์ ไรโตะและคานาโตะก็หายไปแต่เห็นพี่เรนจิบอกว่าพวกเขาไปพบกับคุณพ่อที่ต่างประเทศ
'ในระยะเวลา1สัปดาห์ฉันรุ้สึกสนุกมาก แต่ก็ดูเหมือนมีลับลมคมในอยู่ฉันรูสึกสนิทกับคานาโตะ ไรโตะ และพี่เร็จจิ ส่วนคู๋กัดคืออายาดตะ บุคคลอันตราย ซูบารุ และบุคคลที่ฉันแอบชอบ พี่ชูแต่บางครั้งเวลาทำกิจกรรมต่างๆเช่นเล่นเทนนิส ว่ายน้ำ ไปเที่ยวบ้านพักตากอากาศ ไปสวนสนุก แันก็รู้สึกว่าตัวฉันเองมีความสุขที่ได้อยู่กับอายาดตะนะแต่พอมารุ้ข่าวว่าคานาโตะกับไรโตถุกคุณพ่อเรียกไปต่างแระเทศก็เหงาจนบอกไม่ถูกฉันกับอายาโตะก็เลยสนิทกันมากขึ้น'
ฉันไม่ได้คิดไรมากแต่อยู่มาวันหนึ่งที่ห้องของฉันฉันกำลังจะหลับแต่ก็ไดยินเสียง กริ๊ก~ เหมือนมีคนเปิดประตูฉันเลยหลับตามือก็ควานหาอาวุธแตกไม่ทันใครคนหนึ่งเดิมาพลางคร่อมอยู่บนร่างของฉัน
"ยูเมะ...ผมรู้นะว่าเธอนะยังไม่หลับ ผมมีอะไรจะถามเธอหน่อยนะ" แันค่อยๆลืมตาขึ้นแต่ก้ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนคนนั้นคืออายะโต๊ะ
"นี่นายยเข้ามาในห้องฉันทำไม ต้องการอะ.....:x"เสียงฉันอยู่ในคอเพราะถูกมือของเขาปิกฃดเอาไว้
"เบาๆหน่อยสิ ฉันแค่อยากจะถามเธอหน่อย แต่เธอต้องสัญญาว่าจะไม่สียงดังนะ" ฉํนพยักหน้าตอบกลับทำให้เขาปล่ิอยมือออกไปและลุกออกห่างจากฉันไปนั่งข้างๆแัน
"นายอยากถามอะไรละ"
"เธอเคยเชื่อเรื่งแวมไพร์มั้ย"
"ไร้สาระหน่า...ไม่มีจริงหรอฉันไม่เชื่อ"
"เธอคิดว่างั้นหรอ.."
"อืม แล้วนายเชื่อหรอ"
"เชื่อสิแวมไพร์น่ะนะเขาเป็นคนน่าสงสารถูกสาปไว้ให้มีชีวิตเป็นอมตะ..."
"ก็ดีนิ..สบายออกไม่แก่ไม่ตาย"
"แต่ก็ต้องดื่มเลือดของคนเห็นคนตายต่อหน้าทุกครั้ง ทุกคนที่รักล้มหายตากจากกันไป..สุดท้ายก็เหลือแต่เราอยู่บนโลกนี้เนี้ยนะ"
"อืมมม..มันก็จริงนะ  น่าสงสารจังเลย ว่าแต่นะคำสาปจะแก้ได้ยังไงละ"
"เขาบอกว่าถ้าได้จูบกับคนที่ตัวเองรักโดยที่เธอคนนั้นก็ยินยอมในคืนพระจันทร์เต็มดวงความกระหายเลือดก็จะจางหายไปเราก็จะกลับเป็นมนุษย์อีกครั้ง"
"แล้วถ้าสมมตินะว่าแวมไพร์2หรือ3ตนชอบผู้หญิงคนเดียวกันละ"
"ถ้าเธอยอมจูบด้วยความเต็มใจไม่ว่ากี่คนก็ได้ทั้งนั้น"
"ยังงี้ก็สบายเลยนะสิ ฮ่าๆๆๆ"
"งั้นถ้าผมขอจูบของเธอได้มั้ยในวันเพ็ญที่ใกล้จะถึงนี้"
"จะบ้าหรอ...นายอย่ามาล้อกันเล่นนะ" ฉันมองเขาด้วยความสงสัยและฉันก็ต้องตดใจเมื่อสายตาคู่นั้นดูจริงจังมาก
"ผมพูดจริงๆนะ ได้มัย"
"ฉันเออ...ไม่ได้ชอบนายซะหน่อยแล้วอีกอย่างเราเป็นพี่น้องกันนะ"
"เธอ..อย่าเพิ่งพูดแบบนั้น..ฉันจะรอวันนี้นนะ พี่น้องกันนะหรอ หึหึ"
"นายหมายความว่าไงที่ี่พี่น้อง" 
"วันนั้นเธอจะรู้เอง"
"เดี๋ยว...อ่าวไปไหนแล้วเนี้ย"แวบเดียวหมอนั้นก็หายไปงงจริงๆเลย
เช้าวันรุ่งขึ้น
"พี่เร็นจิจะไปไหนหรอค่ะ อ่าวซูบารุคุงด้วย" ฉันเดินลงบันไดมาพลางพูดทักเมื่อเห็น2คนนั้นถือกระเป๋าเดินทาง
"คือพอดีว่าพวกเราถูกคุณพ่อส่งไปช่วยงานสาขาที่เยอรมัน อ่อแต่ซุบารุไปฝรั่งเศสน่ะ"
"อย่างนั้นหรอค่ะงั้น เดินทางปลอดภัยนะค่ะ"
"รับทราบดุแลตัวเองด้วยนะ อ่อๆรักษาตัวให้ดีๆละ โดยเฉพาะกับคนใกล้ตัว แล้วอย่าไปจุบใครมั่วๆละ "
"พี่เร็นจิบ้าา"ฉันว่าพลางเข้าไปทุบเเขนพี่เขาเบาๆ"ฮ่าๆๆๆ"
"อึฮืม...ไปได้แล้วพี่เร้นจิ"แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อซุบะรุพูดขึ้นพอๆกับเสียงรถมาที่หน้าบ้าน
"ฮ่าๆๆๆ งั้นพี่ไปละนะ บาย " แํนมองแผ่นหลับแล้วได้แต่โบกมือไปมาแต่ไม่รู็เลยว่ามีใครมาอยู๋ข้างหลังพอหันหลังกลับก็ชนเข้ากับคนคนนั้นอย่างจัง
"ขอบโทษค่ะ ...คือ."ฉันค่อยๆเงยหน้ามองคนคนนั้นพี่'ชู'
"ไม่เป็นไร....ยูเมะมากับฉันหน่อยได้มั้ย"
"ได้ค่ะๆ"ว่าแล้วฉันก็เดินตามพี่ชูไป พี่ชูเดินนำฉันมาหยุดอยู่ตรสวนหลังบ้านเขาสองคนนั่งอยูที่ชิงช้าด้วยกันบรรยากาศเหงียบมีเสียงนกร้องเบาๆ
"ยูเมะ...ฉันมีอะไรจะถามเธอหน่อย"
"ค่ะ อะไรหรอค่ะ"
"เธอเคยจูบกับผู็ชายคนไหนมาก่อนหรือป่าว"
"พี่ชูทำไมถามแปลกๆอย่างนี้ละค่ะ ยูเมะ..ไม่เคยหรอกค่ะ "0///0คำถามของพี่ชูเล่นเอาซะฉันหน้าเเดงเลยทีเดียว
"ดีละจะเป็นไรมั้ยถ้า......"
"........" O////O พี่ชูพูดพลางใช้มือจับคางของฉันแล้วค่อยๆโน้มตัวลงมาจนใบหน้าของเราหางกันแค่ไม่กี่เซ็นฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่เยือกเย็นจมูกของเราชนกันฉันได้แต่หลั

บตาด้วยความตกใจแล้วริมฝีปากของเขาก็เคลื่อนมาประกบริมฝีปากของฉันเขาค่อยๆเป็นค่อยไปแบบผู้ใหญ่ค่อยๆลิ้มความหวานและเร่งเร้ามากขึ้นเรื่อยๆจนสติฉันเริ่มพล่ามัวเขาลุกล้ำเข้ามาอย่างรวดเร็วแต่จู๋ๆภาพของอายาดตะก็โผล่ขึ้นมาทำให้ฉันตกใจจนอกแรงผลักพี่ชูไปทันที พี่ชูมองหน้าฉันด้วยสีหน้านิ่งๆเหมือนตกใจอยู่แป๊บนึงฉันเองได้แต่หอบแฮ่กๆ
"ขอโทษนะ........ฉันเข้าใจเเล้ว"
พอพูดเสร็จพี่ชูก็เดินจากไปทิ้งความงงไว้ที่ฉัน

คืนนั้นเอง
กุกกลัก~ กุกกลัก~
ในขณะที่ฉันกำลังจะนอน ฉันก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องนั่งเล่นฉันจึงเดินไปดูและเห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งดื่มเหล้าราคาแพงดูโทรทัศน์อยู่
"อายะโตคุง...ทำไมนายดื่มเยอะขนาดนี้นะ" ฉันว่าพลางเดินเข้าไปหยิบแก้วที่อยู่ในมือของเขาสีหนาเขาแดงมา
"อย่าาาา มาาายุ่งงงงง"เขาว่าพลางชักแก้วออกจากมือของฉันทำให้มันหกใส่เสื้อฉันเต็มๆ
"นี่นายฉันไม่อยากยุ่งกับนายหรอกนะ .....ก็ได้งั้นก็ตามใจฉันไปละ"ฉํนว่าพลางเดินหนีแต่ยังไม่ทันจะก้าวขาก็ถูกเขาดึงเอาไว้
"จะรีบไปไหนนนนน อ่อรู้ละ จาาาาาารีบบบไปสวีทต่อกับพี่ชูหรือออไงงงงง"
"นี่นาย...ฉันจะไปนอนแล้วปล่อยสิ" ฉันพยายามสะลัดแขนแต่นั้นยิ่งทำให้ฝ่ายนั้นเดือดขึ้นเขาบีบแขนฉันแรงขึ้น
"โอ๊ย...เจ็บนะ ปล่อยสิ" ไม่เป็นผลหมอนั้นได้แต่มองหน้าก่อนจะชัดมือเขาหาตัวเองทำให้ฉันเอนตัวลงไปนั่งคร่อมอยู๋บนตักเขาแต่ไว้กว่าความคิดหมอนั้นพลิกตัวแล้วกดฉันลงที่โซฟา 
"นี่นายจะทำอะไร....ปล่อยฉันนะ ปล่อย ปล่อยสิ!"
"ปล่อยหรออ ..หึหึ ปล่อยให้เธอไปมีความสุขกับมันนะหรอไม่มีทาง! เธอสัญญาแล้วนะว่าเธอจะจูบกับผม"
"ฉันไม่ได้พูด นายคิดเองเออเองทั้งนั้น ปล่อยสิ!" 
"งั้นหรอ งั้นถ้าผมทำเองก็คนไม่เป็นไรสินะ" พูดจบหมอนี้ก็ประกบริมฝีปากร้อนๆลงมาที่คอของฉันนั่นยิ่งทำให้ฉันดิ้นพล่านทันทีฉํนพยายามร้องตะโกนแต่เสียงโทรทัศฯ์มันกลบหมด จะทำยังไงดี หมอนั้นพยายามกดให้ฉันอยู๋นิ่งๆฉันทั้งจิทั้งขวนแต่หมนั้นไม่สะทกสะท้านเข้าจับมือทั้งสองข้างของฉัน
กดไว้เหนือหัวด้วยมือเดียวก่อนที่จะใช้มืออีกข้างพยายามปดกระดุมเสื้อของฉัน ทำยังไงดี สมองฉันตื้อไปหมดน้ำตาไหลเป็นสายก่อนที่แันต้องตกใจเมื่อหมอนั้นทาบริมฝีปากมาที่ริมฝีปากของฉันเขาพยายามยัดเยียดจูบที่ร้อนแรงและพยายามรุกร้ำเขามาเรื่อยๆจนฉันหายใจไม่ออกจะขาดใจตายอยู๋แล้ว
"เอ้ิยย อ้าน อุดเอี้ยวอี้ "(ปล่อยฉันนน หยุดเดี๋ยวนี้) นั่นทำให้เขายอมถอนริมฝีปากฉันหอบหายใจหนวงๆใจเต้นเร็วมากแต่ก็ต้องสะดุงเมื่อเขากระซิบข้างหูว่า 'เธอเป็นของฉัน' แล้วจู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนเขี้ยวมากัดที่คอมันเจ็บและมันทำให้ฉันรู้สึกหน้ามือ  วุบบบ~
 

  

 
  เช้ารุ่งขึ้น
  ฉันตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเองเสื้อผ้าก็อยู่ครบ   สงสัยเรื่องเมื่อคืนคงเป็นความฝันละมั้งฉันเดิน   มาส่องกระจกก็ต้องตกใจที่คอมีรอยกัดอยู่นั่น    ไม่ใช่ฝันนี่คือเร่งจริง
 ฉันวิ่งลงบันไดมาที่ห้องนั่งเล่นอายาโตะนั่งรอ

 อยู่
"นาย....นายเป็นแวมไพร์ ฉะ..ฉันจะไปบอกพี่ชู"
"ชูนะไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่้เรา"เขาพูดพลางเดินเขามาหานั่นทำให้ฉันต้องถอยห่างไปเรื่อยๆจนชนกับผนัง
"ไม่จริงง   อย่าเข้ามานะ"
"ผมจะบอกอะไรให้นะ ผมนะตอนนี้เป็นมนุษย์แล้วละ เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะเลือดของเธอมันล้างเลือดของผมไปหมดแล้ว ทำไมถึงล้างได้นะหรอเพราะเธอรักฉันไงละ"
"เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่ได้รัก..นาย แล้วนายก็บอกว่า....."ฉันได้แต่มองหน้าเขาพูดจากไม่ค่อยจะถูกมันจุกอยู่ที่คอ
"งั้นหรอ :) ผมลืมบอกอีกวิธีนะ ถ้าแวมไพร์ได้ดื่มเลือกของคนที่ตัวเองรักและคนคนนั้นก็รักเขาเลือดจะล้างเลือดแล้วจะกลับเป็นมนุษย์อีกครั้งไงละ ทีนี้เข้าใจละนะที่รัก"
ฉันได้แต่งงกับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกอย่างมันเป็นจริงหรือแค่ความฝัน ทุกคนค่อยๆหายไปจนเหลือแต่ฉันและเขาที่อยู่ที่นี่ และเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราพี่น้องกันมันคืออะไรกันแน่
"อีกไม่นานเธอก็จะเข้าใจ...ถ้าพวกมันเจอคนที่จะช่วยมันได้ มันก็จะกลับมาเอง..หึหึ" เขาพูโพลาโน้มตัวลงมาก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของฉัน'เธอนะ..ไม่ใช่พี่น้องของพวกเราหรอกนะ' 
++++END++++

ทิ้งท้ายรูปฟินๆ ของคู่นี้ อิอิ
















ฟินสุดท้าย ลั๊นลา ลาก่อนค่ะ  อย่าลืมโหวตกันด้วยน้าาาา