[fic reborn]ค้นหัวใจยัยน่ารัก

ลำดับตอนที่ #33 : เธอเป็นของฉันคนเดียว

 ซาลาเปา:อะไรเนี่ยไรเตอร์ไหนว่าจะไม่แต่งนิยายติดเรดไง

ไรเตอร์เม:ก็ไม่ได้ติดเรดซะหน่อย

ซาลาเปา:ไม่ติดเรดได้ไงชื่อตอนมันก็ฟ้องอยู่

ไรเตอร์เม:ถ้าเธอไม่เชื่อก็เชิญไปดูเนื้อเรื่องได้เลย

ซาลาเปา:ได้ถ้าเธอแต่งให้เพื่อนฉันถูกติ้ดดดดดดดด(เสียงเซ็นเซอร์)นะเจอดีแน่-*-

ไรเตอร์เม:เอ่อๆเชิญถ้าไม่มีฉากติ้ดดดดด(เสียงเซ็นเซอร์)นะฉันจะจับเธอคู่กับจางนีนิเลย

ซาลาเปา:เออได้เอาซิ- -

..................................................................................................................

"ฮิบาริฉันจะไปเรียนนะ>_<"ฉันดิ้นและพยายามหาข้ออ้าง

"เธอไม่แต่งเครื่องแบบโรงเรียนนามิโมริเพราะฉะนั้นเข้าเรียนไม่ได้"ฮิบาริ

"ปล่อยฉันไปเถอะน่าฉันจะลืมเรื่องเมื้อกี้ให้หมดเลย>_<"ฉัน

"คุณเคียวมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ"เสียงพวกกรรมการคุมกฎพูด

"ช่วยกันไม่ให้ใครมาเข้ามาที่ห้องพยาบาลด้วย"ฮิบาริ

"ครับ"พวกกรรมการคุมกฎรับคำ

ณ ห้องพยาบาล

ฮิบาริวางฉันลงบนเตียงและเข้ามาใกล้ฉัน

"ยะอย่านะฮิบาริฉันยังมีอนาคตอีกไกลนะT^T"ฉันของร้อง

"อะไรของเธอ-_-มาทำแผลให้ฉันหน่อย"แล้วฮิบาริก็ยื่นแขนมาให้ฉันดูเป็นเมือนลอยแมวข่วนเลย

"นายไปโดนอะไรมา"ฉัน

"โดนเธอเมื่อกี้นี้"ฮิบาริสงสัยจะเป็นตอนที่ฉันกระโดดหนีฮิบาริมาที่ห้องสมุดมั้ง-0-

"แปบนะ"ฉันไปเอากล่องปฐมพยาบาลมา

"ฮิบารินายช่วยเอาแขนเสื้อนายขึ้นหน่อยสิ"ฉันบอกฮิบาริ

แขวก ฮิบาริฉีกแขนเสื้อทิ้ง

"ฉีกแขนเสื้อทำไม-_-"ฉัน

"มันเกะกะ-_-"ฮิบาริ

เป็นเหตุผลที่เลิศมาก-0-(ประชด)

"เร็วๆเข้าสิ"ฮิบาริ หมอนี่จะรีบไปไหนเนี่ยเฮ้อหนักใจ

5นาทีผ่านไป

"เสร็จแล้ว"ฉันพูดเก็บกล่องปฐมพยาบาล

"....."ฮิบาริ

ขอบคุณซักคำน่ะมีไหม-_-

แล้วฮิบาริก็ดึงฉันเข้าไปใกล้เขาตอนนี้ฉันห่างกับเขาเพียงไม่กี่เซน

"เฮ้ย0///0"ฉัน

"ขอบใจ"แล้วฮิบาริก็ยิ้ม

"ไม่เป็นไร"ฉันหันไปทางอื่น

"ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้วนะ"

"เอ๋"ฉันหันไปแล้วริบฟีปากของฉันก็แตะกับฮิบาริโดยบังเอิญ

0-0 หน้าฮิบาริ

0-0 หน้าฉัน

ฉันรีบผล่ะออกมา

"ขอโทษนะฮิบาริ"ฉัน

"^_^"ฮิบาริยิ้มแล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาจะ จะ จูบ0////0

"อึก"ฉันรู้สึกถึงลิ้นของฮิบาริที่สอดเข้ามาฉันได้แต่อึ้งกับเหตุการ์ณที่อยู่ตรงหน้าฉันพยายามจะถอย
หน้าแต่ฮิบาริก็ไม่ยอมเขาจึงดันฉันล้มลงกับพื้นตอนนี้ฮิบาริกำลังคร่อมฉันอยู่แล้วฮิบาริก็ถอนริบฝีปากออกอย่างช้าๆ

"ฮิ.....บาริ"ฉันรู้สึกหมดเรียวแรงที่จะต่อกรกับฮิบาริฉันทำอะไรไม่ได้เลยฮิบาริเลื่อนริปฝีปากมาที่ซอกคอฉันแล้วกัดเบาๆ

"อ๊ะ!!"ฉันส่งเสียงร้องขึ้นมาอย่างอ่อนแรงสกปรกที่สุด

"สึนาโกะฉันจะไม่ล่วงเกินเธอไปมากกว่านี้"ฮิบาริพูด

"....."ฉัน

"ฉันแค่จะทำให้คนอื่นได้รู้ว่าเธอเป็นของฉันคนเดียว"ฮิบาริ

"...."

"ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วนะยัยลูกแมวฉันสัญญา"

"ฉัน ฉัน"

"อะไรยัยลูกแมว"

"เกลียดนายที่...สุด"ฉันพูดออกมาในที่สุดฉันก็พูดออกมา

"มันก็สมควรเธอจะเกลียดจนลืมฉันไปก็ได้"ฮิบาริ

"......"

"เธอจะลืมฉันไปเลยก็ได้แต่อย่าลืมสิ่งนี้แล้วกัน"ฮิบาริลูบลอยที่ซอกคอฉัน

"ถอยไป!!"ฉันผลักฮิบาริออกไปและวิ่งออกไปจากที่นี่ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคนที่ฉันไว้ใจจะทำกับฉันแบบนี้

ฉันวิ่งออกมาจนถึงนอกโรงเรียน

"สึนาโกะจังบ๊อก"เสียงใครน่ะฉันไปตามเสียงก็พบ




"ทิมเบอร์เหรอ"

"ขอโทษที่ให้รอนะเอ๋"ฉันวิ่งเข้าไปกอดทิมเบอร์

"ทิมเบอร์เธอหายไปไหนมา"

"เกิดอะไรขึ้นหรอบ๊อก"ทิมเบอร์ถาม

"ฉันอยากกลับอิตาลี"ฉัน

"บ๊อกกกกก0A0"

.................................................................................................................
ซาลาเปา:.........

ไรเตอร์เม:ฉันบอกแล้วว่าไม่เรด

ซาลาเปา:ใครบอกมันมีฉากนั้นด้วย

ไรเตอร์เม:แค่เกือบ

ซาลาเปา:โอเคเสมอกัน

ไรเตอร์เม:ชิก็ได้

ไรเตอร์นัท:อย่าไปสนใจสองคนนั่นเลยนะค่ะ-_-