ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : เพื่อนและคนรู้จัก
เธอคนนี้มีนามว่าซาลาเปา
หรือ
เจส คาบัคโลเน่
สัญชาติไทย-อิตาลี
นิสัยขี้โมโห เอาแต่ใจ ใจร้อน ปากกับใจไม่ตรงกัน
...............................................................................
ณ สนามบินนามิโมริ
หญิงสาวผมสีบอร์นทองถอดแว่นตาสีชาที่สวมมาตลอดออกทำให้เห็นดวงตาสีม่วงอ่อนสดใสเธอมองไปรอบๆสนามบินด้วย
ความโมโหเพราะคนที่เธอรอให้มารับมาช้า1นาที 'มาถึงเมื่อไหรนะเจอดีแน่'เธอคิดอยู่ในใจ
"มาคนเดียวหรอจ๊ะน้องสาว"ผู้ชายท่าทางนักเลงเดินมาหาเธอ
"มาสองคนมั้งถามอะไรโง่ๆ"เธอตวาดกลับ
"แหมแหมเอางี้ให้พี่ไปส่งไหมจ๊ะ"ผู้ชายคนนั้นพูดพลางจับแขนเธอ 'รำคาญโว๊ย-*-'เธอสบัดแขนออก
"Infastidito!!"(ในภาษาอิตาลีแปลว่ารำคาญ)แล้วเธอก็เดินหนีไป
"ขอโทษทีนะรอนานไหม"ชายหนุ่มผมสีทองที่เพิ่งมาถามด้วยความเป็นห่วง
"นานมากกกกกก"เธอลากเสียงยาว
"แค่นาทีครึ่งเองเนี่ยนะ-_-"
"เออก็มันนานสำหรับฉันถ้านายยังเป็นพี่ชายฉันอยู่ก็หัดมาให้ตรงเวลาซะมั่งสิ"
"คร้าบ คร้าบ"
"ไปกันได้แล้วเสียเวลาไปเยอะแล้ว"หญิงสาวเดินนำหน้าไป
ชายหนุ่มเอือมละอากับนิสัยของน้องสาวต่างมารดาของเขา
(ซาวาดะ สึนาโกะ)
อึดอัดจังเลยฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบกับ
"เฮ้ยยยยยยย"ฉันตกใจพร้อมกับเตะบุคคลที่นอนกอดฉันลงไป
"โอ๊ยเราเจ็บนะสึนาโกะT^T"เขาลุกขึ้นมา
"รุ่นที่1!!!"ฉัน
"ก็ใช่นะสิแหมทีตอนเด็กๆยังชอบให้ฉันกอดอยู่เลย-3-"รุ่นที่1
"ตอนเด็กก็อยู่ส่วนตอนเด็กเซ่-[]-"ฉัน
"โว๊ยยยยยยเอะอะเสียงดังอะไรกันเนี่ย"สควอโล่
นายนั่นแหละเสียงดังกว่าคนอื่นเค้าเลย!!!
"นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหรแล้วเนี่ยสควอโล่"ฉันหันไปถามสควอโล่
"ก็สองวันครึ่งตอนแรกนึกว่าตายไปซะแล้วนะเนี่ย"สควอโล่ในหัวนายอยากให้ฉันตายขนาดนั่นแเลยหรอ-_-
"จะว่าไปสึนาโกะก็ขาดเรียนไปตั้งสองวันแล้วนะ"รุ่นที่1
ขาดเรียนสองวันไม่นะ0[]0(สึนาโกะรักการเรียนเท่าชีวิต)จึงเตะทั้งสองคนออกจากห้องเพื่อแต่งตัวไปโรงเรียน
สายก็สายสิได้เรียนสักนิดก็ยังดี
เวลา12.00 ที่โรงเรียนนามิโมริ
มองซ้าย(-_- )มองขวา( -_-)ทางสะดวกฉันจึงเดินเข้าไปในโรงเรียนอย่าสง่า(เวอร์ๆ-_-)
"ซาวาดะ สึนาโกะเธอมาโรงเรียนสาย"อุ๊ยเสียงยมฑูตเรียกกลับนรกนี่น่าT^T
ฉันค่อยๆหันไปตามเสียง
"ไงเธอมาสายนะสึนาโกะ"ช่วยด้วยลูกแกะอย่างฉันจะถูกหมาป่ากินแล้วT0T
"ฮิบาริT-T"ฉัน
"หึหึหึ"กรี้ดดดดช่วยด้วย
ณ ห้องของกรรมการคุมกฎ
สุดท้ายฉันก็ไม่ได้เรียน-_-เพราะต้องมาจัดการเอกสารที่ฮิบาริให้ฉันมาเพื่อเป็นการทำโทษขอหามาสาย
แล้วฉันจะมาโรงเรียนทำเพื่ออะไรเนี่ยY-Y
"เสร็จแล้วหรอเร็วดีนี่"ฮิบาริ
"งั้นฉันกลับนะ"ฉันขว้ากระเป๋าเตรียมจะกลับบ้าน
"เธอหายไปไหนมา"ฮิบาริพูดขึ้น
"เอ๋"ฉันหันไปมองฮิบาริ
"เปล่าไม่มีอะไรเธอไปเถอะ"ฮิบาริพูดพร้อมกับหันไปมองเอกสารต่อ
"มัวแต่ถอนหายใจมันจะช่วยอะไรได้เล่า"เสียงนี่มันฉันเงยหน้าขึ้นไปมองผู้หญิงตรงหน้า
"ซาลาปาววววว"ฉันกระโดดเข้าไปกอดเพื่อนสุดที่รักที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นปีๆT^T
"โอ๊ยอึดอัดนะยะเธอนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"ซาลาเปาลูบหัวฉัน
"ไหนว่ากลับเมืองไทยไปแล้วไง"ฉันคลายกอดแล้วหันไปพูดกับซาลาเปาตรงๆ
"ก็อยากกลับมาอีกทำล่ะไม่ดีใจหรอ"ซาลาเปา
"ดีใจสิ^-^"ฉัน
"ว่าแต่คนเมื่อกี้นี้ก็หล่อเหมือนกันนะแฟนเธอหรอ"ซาลาเปาพูดแซว
"ไม่ใช่ซะหน่อยจะว่าไงดีล่ะคนรู้จักฉันเองล่ะ"ฉัน
"งั้นหรอแต่ฉันว่าไม่ใช่นะ"ซาลาเปา
"ช่างเถอะน่าว่าแต่เธอเข้ามาในโรงเรียนนี้ได้ไง"ฉัน
"เธอนี่ตาบอดรึไงดูฉันให้ดีๆสิ"ฉันจึงมองซาลาเปาหัวจรดเท้าจึงได้รู้ว่า
"เธอเป็นนักเรียนโรงเรียนนามิโมริ0-0"ฉัน
"ก็ใช่น่ะสิแล้วเราจะคุยกันตรงนี้อีกนานมั้ยกลับบ้านกันได้แล้ว"ซาลาเปาพูดพร้อมกับหันหลังเดินไปก่อนฉัน
"รอด้วยสิ"ฉันจึงวิ่งตามไป
(ฮฺบาริ เคียวยะ)
คุณคิดว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อสึนาโกะนี้มันคืออะไร?
ผมรู้สึกว่าอยากปกป้องเธอ
รู้สึกว่าอยากจะอยู่เคียงข้างเธอ
รู้สึกอยากจะเป็นคนที่เธอนึกถึงเป็นคนแรก
รู้สึกว่าอยากจะเป็นคนสำคัญของเธอ
และรู้สึกเจ็บเมื่อเธอพูดว่าผมเป็นแค่เพียงคนรู้จักของเธอ
ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีมันคืออะไร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น