[fic reborn]ค้นหัวใจยัยน่ารัก

ลำดับตอนที่ #19 : เสียงหัวเราะของสายหมอก

"แง้ว แง้ว ปล่อยฉันสิ"
"อะไรกันครับวองโกเล่คุณมีแรงแค่นี้เองหรอครับ^-^"
เจ้ามุคุโร่ก็ยังอุ้มฉันที่กำลังดิ้นอยู่บนอ้อมแขน(อึ๋ยขนลุก)อย่างหน้าตาเฉย
หลังจากที่วิ่งหนีมุคุโร่มาเป็นสิบกว่ากิโลเมตรแต่ก็หนีไม่พ้นเจ้าบ้านี่เลยและ
ไอ้หูกับหางแมวก็ยังไม่หายไปเลยโฮ๊ยจะบ้าตาย
ณ โกคุโยแลนด์
"ปล่อยนะเจ้าบ้า โอ๊ย"แล้วอยู่ๆเจ้ามุคุโร่ก็ปล่อยฉันลงโชคดีนะที่ปล่อยลงบนโซฟา
"รออยู่นี่นะครับวองโกเล่ไม่ใช่ซิต้องคุณสึนาโกะ"
"นะนายรู้ได้ไงเมี้ยว0-0"ไม่วายมีเสียงแมวตามมา-_-
"หึหึน่ารักอย่างนี้ไงผมถึงต้องการคุณ"มุคุโร่เอามือมาลูบหัวฉัน
"เมี้ยว เมียว-////-"อะไรเนี่ยทำไมอยู่ๆฉันถึงชอบให้มุคุโร่ลูบหัวฉัน
"ชอบใช้ไหมล่ะครับ"
"มิ้ว มิ้ว+///+"ฉันเข้าคลอเคลียมุคุโร่และยเจ้าร่างกายบ้าหยุดเซ่หยุดT^T
แอ๊ดดดดเสียงเปิดประตู
"มุคุโร่จังกลับมาแล้วหรอ ว๊ายทำอะไรกันน่ะ"อยู่ๆก็มีหญิงคนหนึ่งเข้ามา
"M.Mครับผมบอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามาโดยไม่เคาะประตู"
"กะก็"ผู้หญิงที่ชื่อM.Mพูดเสียงสั่น
"ผมกำลังไม่ว่างอยู่ไงครับ^^"แล้วมุคุโร่ก็ดึงฉันเข้าไปกอดซึ่งฉันก็ข่วนเสื้อหมอนั่น
"กรี้ดดดดดด"แล้วเธอก็วิ่งออกไป
"ไม่น่ารักเลยนะครับสึนาโกะเสื้อผมขาดหมดแล้วนะ"
"เรื่องของนายสิเมี้ยว!!"
"ไม่น่ารักเอาซะเลยนะครับต้องทำโทษ"
"อย่าเข้ามานะแง้ว!!"
เคว้งงงงง
"เจ็บนะครับ"แล้วมุคุโร่ก็ลูบหน้าตัวเองที่ถูกฉันข่วน
"หน้านายมันหนาไม่เป็นไรมากหรอกน่า"
"จริงอยู่ว่าหน้าผมไม่เจ็บแต่ผมเจ็บตรงนี้"แล้วมุคุโร่เอามือของฉันทาบไปที่อกข้างซ้ายของตัวเอง
ตึกตัก ตึกตัก จังหวะหัวใจของมุคุโร่เร็วมาก
"คุณจะไม่ยอมรับในตัวผมเลยรึไง"
"...."
"ผมต้องการคุณจริงนะครับ"แล้วมุคุโร่ก็มองหน้าฉันด้วยสายตาที่จริงจังแล้วก็ค่อยๆยื้นหน้าเข้ามา
"จะทำอะไรน่ะมุคุโร่"
"ถ้าคุณพูดว่า'หยุด'ผมจะหยุด"
"บ้าเอ้ย"ฉันไม่รู้จะทำไงดีจึงดึงมุคุโร่เข้าไปกอด
"คุณสึนาโกะ"
"ตอนนี้ฉันทำได้แค่เป็นเพื่อนกับนายได้เท่านั้น"
"...."
"ฉันยังมีอีกหลายคนที่ต้องการฉันเพราะฉะนั้นฉัน...."
"ผมเข้าใจแล้วครับ"
แล้วฉันก็คลายกอด
"สึนาโกะหูกับหางของคุณ"
"หาหายไปแล้วดีจังเลยเอ๋"แล้วมุคุโร่ก็ดึงฉันเข้าไปกอด
"ฮะฮะดีใจด้วยนะครับ"มุคุโร่หัวเราะเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก
'เสียงหัวเราะของสายหมอก'